MY PUPPY BOY [ CINTEUK ] PART 1 THE END

ลำดับตอนที่ #5 : MY PUPPY BOY 5 ::: เพราะเค้า

“ไอ้ลูกหมา หลับคาห้องน้ำหรือไง” ฮีชอลตะโกนเข้าไป

 

“ป่าวสักหน่อย แปปนึงสิ” อีทึกตะโกนกลับมา

 

บอกจริงๆ อดหน้าแดงไม่ได้ ก็เมื่อเช้าตื่นมา ฮีชอลยังกอดตัวเองอยู่…

 

 

“เพราะนายแหละ ไอ้ลูกหมา” ฮีชอลบ่นขณะพาอีทึกเข้ามาในห้องเรียน

 

“แต่มันยังไม่สายเลยนะ” อีทึกมองรอบๆห้อง 

 

ฮีชอลเดินไปนั่งที่ตัวเอง แทยอนก็กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่

 

“รอนานมั๊ย” ฮีชอล วางกระเป๋าลง

 

“ไม่นาน” แทยอนยิ้มตอบกลับมา

 

เพราะอย่างนี้หน่ะหรอ ฮีชอลถึงดูรีบร้อน เพราะนัดแทยอนอยู่ ฉันมันก็แค่ลูกหมา ลูกหมาจริงๆใช่มั๊ย

 

 

ถึงวันนี้แล้ว อีทึกอยากจะย้อนเวลากลับไปเมื่อวาน อยากหยุดเวลาของเมื่อวานเอาไว้ ที่มีฮีชอลคอยดูแล เอาใส่ใจ คอยบอกให้กินข้าว ถึงแม้ว่าจะกลัวฮีชอลไปบ้าง แต่ก็ดีกว่าถูกฮีชอลปล่อยให้อยู่คนเดียว

 

“อย่าลืมกินข้าวด้วยนะ” ฮีชอลบอกแค่นี้ก่อนจะเดินลงไปกินข้าวกับแทยอน ไม่รอให้อีทึกได้รับปาก 

 

“อืม” ถึงแม้ฮีชอลจะไม่ได้ยิน ทำให้ตัวเองสบายใจหน่อยแล้วกัน 

 

 

“นี้เมื่อกี้กินข้าวรึป่าว” ฮีชอลถามขณะเดินมากับแทยอน

 

“กินสิ”

 

“ก็แล้วไป อย่าให้ฉันรู้นะ ว่านายไม่กินข้าว ไม่งั้นนายโดนกินแน่” แล้วฮีชอลก็หัวเราะ ก่อนจะเดินออกไป

 

ทิ้งอีทึกให้อยู่คนเดียวเหมือนเคย 

 

-แล้วฮีชอล จะถามทำไม-

 

 

ตอนเย็น

 

“นี่ไอ้ลูกหมา กลับบ้านเองได้ใช่มั๊ย” ฮีชอลถามขณะ เก็บกระเป๋าอยู่

 

“อืมได้สิ” อีทึกยิ้มให้เหมือนเคย “แล้วฮีชอลจะไปไหนน่ะ”

 

“ไปดูหนังกับแทยอน ไอ้ลูกหมา ห้ามเถลไถลนะ อย่าลืมกินข้าวด้วย” ฮีชอลบอก ก่อนจะขยี้ผมสีอ่อนของอีทึก “เข้าใจมั๊ย”

 

“อืมรู้แล้ว เที่ยวให้สนุกนะ” อีทึกบอก ฮีชอลโบกมือ ก่อนจะเดินออกไป

 

 

อีทึกเดินเตะก้อนหินไปเรื่อยๆ ไม่อยากกลับบ้าน เบื่อ

 

ถึงบ้านแล้ว ก็แค่กินข้าว ตามที่ฮีชอลสั่ง อาบน้ำ เข้านอน เพียงแค่ให้ผ่านพ้นไปอีกคืน…

 

 

แล้วมันก็เป็นแบบนี้เกือบทุกวัน อีทึกต้องเดินกลับบ้านคนเดียว เพราะฮีชอลไปกับแทยอน…

 

 

“นี้ อีทึกทำไมวันนี้มาสาย” เยซองมองนาฬิกาในข้อมือ อีทึกมองฮีชอลแวบนึง ก่นอจะเดินไปนั่งที่

 

เพราวันนี้อีทึกกับฮีชอลไม่ได้มาด้วยกัน เพราะฮีชอลบอกว่ามีธุระ

 

“อีทึก วันนี้มีเด็กใหม่ด้วยนะเว้ย ฉันอยากดูจะมีแบบสวยๆ อวบๆมั๊ยว่ะ” เยซองทำหน้าทำตาเพ้อฝัน 

 

ฮยอกแจชะโงกหน้ามาจากข้างหลัง “ซองมินไง” แล้วก็ถูกซองมินจิกหัวกลับไปนั่งที่เดิม

 

อีทึกหัวเราะกับท่าทาง ของซองมินกับฮยอกแจ

 

“อ่ะ วันนี้เรามีเด็กใหม่สองคนนะ คนแรก คิมคิบอม” ครูพูดจบ เจ้าของชื่อก็เดินเข้ามา แจกรอยยิ้มหวาน ทำเอาใครหลายๆคนแทบละลาย

 

“คนที่สอง เด็กเก่าแต่มาใหม่ ชเวซีวอน” ครูพูดจบ เจ้าของชื่อก็เดินเข้ามา ตามมาด้วยเสียงปรบมือของเพื่อนในห้อง ก็ซีวอนจะไปเรียนเมืองนอกหนิ ไม่คิดว่าจะกลับมา ทำเอา อีทึก รยออุค เยซอง ทงแฮ ซองมินและฮยอก ยิ้มแก้มแทบปริบ 

 

“อ่ะ วันนี้ให้สิทธิพิเศษ อนุญาติให้เลือกที่นั่งได้” ทำเอาซีวอนยิ้มกว้าง

 

“งั้นผมนั่ง…. ข้างอีทึกแล้วกัน” ซีวอนพูดจบ อีทึกก็หัวเราะคิกคัก อย่างพออกพอใจ ผิดกับฮีชอลที่ทำหน้าไม่พอใจ เตรียมหาของบางอย่าง

 

“งั้นเยซองหล่ะ”

 

“ผมขอนั่งข้างรยออุค” เยซองเก็บของแล้วเดินไปแทรกทงแฮทันที

 

“แล้วฉันหล่ะไอ้บ้า” ทงแฮโวยวายทันที

 

“งั้นทงแฮ ไปนั่งข้างคิบอมแล้วกัน” ครูที่อยู่หน้าห้องพูดขึ้น

 

“ก็ได้ฮะ” ทงแฮก็จำใจเดินไปนั่ง ข้างคิบอมอย่างช่วยไม่ได้

 

 

ซีวอนเดินมานั่งข้างอีทึก อีทึกโผเข้ากอด ซีวอนอีกครั้ง

 

โป๊ก กล่องดินสอใครไม่รู้ ถูกเขวี้ยงมาโดนหัวซีวอนอย่างจัง 

 

ฮีชอลกระตุกยิ้ม ซีวอนถึงกับอ๋อ วันนั้นนี่เอง ขี้หึงไม่เบานะ 

 

“อีทึก สบายดีมั๊ย วันนั้นเรายังคุยกันไม่จบเลยนะ” ซีวอนหยิกแก้มอีทึกเบา ก่อนจะดึงเข้ามากอด ซุกหน้าที่ซอกคอขาวเหมือนเด็กๆ “หอมเหมือนเดิมเลยนะ”

 

“ซีวอนบ้า พูออะไรอ่ะ” อีทึกถึงกับเขินจนหน้าแดง 

 

 

ตลอดคาบเรียน ฮีชอลมองคนตัวเล็กอย่างหงุดหงิด เมื่อกี้โดนไปแล้วทีนึงยังหน้าด้าน ฮึ่ย ฮีชอลนั่งหัวเสียทั้งคาบ 

 

“ซีวอน อันนี้ ฉันทำไม่ได้” อีทึกหน้ามุ่ย ก่อนจะเลื่อนสมุดตัวเองให้ซีวอน

 

“ไหน ทำไมทำไม่ได้ อันนี้นายทำผิดแล้ว” ซีวอนจับหัวอีทึกโยกไปมาเบาๆ “อันนี้ต้องเป็นบวกต่างหาก”

 

“ฮ่าๆๆ “ อีทึกหัวเราะแก้เขินกับความบื้อของตัวเอง

 

จะหัวเราะอะไรกันนักกันหนานะ

 

 

พักเที่ยง

 

“ซีวอน!!!!” เสียงของซองมินดังขึ้นจากข้างหลัง ก็ซองมินนั่งข้างหลัง ซีวอนอ่ะ “หิวข้าว”

 

“รู้แล้ว ไม่ต้องเสียงดังก็ได้นี่หว่า อะไรนายก็อวบเหมือนเดิมเลยนะซองมิน” ซีวอนแกล้งแซวซองมินเล่น

 

“เออ รู้แล้ว ฉันงอนนาย เลี้ยงข้าวด้วย” แล้วซองมินก็มามุกเก่า

 

“อ๋อแค่นี้น่ะหรอ ฮ่าๆๆ” ซีวอนหัวเราะร่วน

 

 

“อีทึก ไปกินข้าว” ฮีชอลเดินมาดึงข้อมืออีทึกลุกขึ้น แต่มืออีกข้าง ยังจับมือแทยอนอยู่

 

“เอ่อ… เดี๋ยวฉันตามไป ฮีชอลไปก่อนเลย” อีทึกบอกปัด แต่ยังมองหน้าซีวอนอยู่

 

ก็วันนี้ซีวอนเพิ่งมาหนิ อยากกินข้าวกับซีวอน

 

“ไม่    ไปกับฉัน ไอ้ลูกหมา” ฮีชอลดึงมืออีทึกเข้ามา

 

-ลูกหมาอีกแล้ว- อีทึกมองหน้าซีวอน ทีนึง

 

“อีทึกฉันไปด้วย” ซีวอนเดินมาจับอีทึกอีกข้าง ก่อนจะกระซิบข้างหู “อยากกินข้าวกับฉันใช่มั๊ยหล่ะ”

 

อีทึกมองหน้าซีวอน ยิ้มออกมาอย่างดีใจ ก่อนจะพยักหน้า 

 

“ใครเชิญ” เสียงฮีชอลแข็งกร้าวขึ้น

 

“อีทึกไง” ซีวอนตอบอย่างไม่ใส่ใจ  

 

“อีทึก นายต้องข้าวกับฉันคนเดียวเท่านั้น” ฮีชอลดึงอีทึกเข้ามาใกล้อีก บีบจนมือเล็ก ชาไปหมด

 

“หรอ แล้วทำไมนายไม่กินข้าวกับผู้หญิงของนายหล่ะ เค้ารอนายอยู่นะ” ซีวอนชี้ไปที่แทยอน

 

“แล้วเกี่ยวไรด้วยว่ะ” ฮีชอลถามอย่างหัวเสีย

 

“ป๊าว ฉันแค่จะบอกว่า นายมีคนของนาย ทำไมอีทึกจะมีอีกคนบ้างไม่ได้หล่ะจริงมั๊ย” ซีวอนถามอีทึก ที่กำลัง งงๆกับเหตุการ์ณ

 

“จริงๆ” เสียงใสๆ ดังขึ้น

 

“เงียบไปเลย” ฮีชอลตวาดอีทึก   “แทยอนเธอเดินตามฉันมานะ เดี๋ยวเธอจะเจ็บมือ” ว่าแล้วฮีชอลก็กระชากมืออีทึกให้เดินตามมา 

 

“ฮีชอล” เสียงของอีทึกดังขึ้น ฮีชอลผลักอีทึกลงไปเก้าอี้ที่โรงอาหาร

 

“อะไร!!!!” ฮีชอลตวาด   อีทึกไม่กล้าพูดอะไรต่อ

 

แทยอนเดินมา ก่นอจะถาดอาหารที่เพิ่งไปซื้อมา ให้ฮีชอล

 

“อีทึกอยากกินอะไรรึป่าว” แทยอนถามอีทึกที่กำลังนั่งน้ำตาคลอเบ้า

 

อีทึกส่ายหน้า ฮีชอลตวัดสายตาไปมอง

 

“ทำไม งั้นก็อดตายไปเลย” ฮีชอลกระแทกจานข้าวลง

 

“ฮีชอล ใจเย็นๆเถอะ” แทยอนพยายามพูดให้ฮีชอลใจเย็น

 

“เธอไปกินข้าวก่อนเถอะ” ฮีชอลตอบปัดๆ

 

“อีทึก” ซีวอนเดินเข้ามาหา คนตัวเล็กที่นั่งนิ่งอยู่

 

“ถอยไปอย่ายุ่ง” ฮีชอลก้มหน้าต่ำ

 

“เออ ฉันจะไม่ยุ่งก็ได้” ฮีชอลกระตุกยิ้ม “ถ้าอีทึกบอกไม่ให้ยุ่ง” ซีวอนยกยิ้มขึ้น

 

“ว่าไงฮะ” ซีวอนถามคนตัวเล็ก

 

อีทึกไม่ตอบ เพียงแต่ดึงชายเสื้อ ซีวอนเอาไว้ “อย่างนี้ก็หมายความว่า อีทึกอยากให้ฉันอยู่ด้วย… ใช่มั๊ย”

 

  

“ลุกมานี่” ฮีชอล กระชากข้อมือบางที่เดียว “กลับบ้าน”

 

“เฮ้ย ไม่ง่ายไปหน่อยหรอ” ซีวอน ดันอกฮีชอล ฮีชอลที่โกรธจัด ต่อยกลับไปที่หน้าหล่อของซีวอน ก่อนจะดึงมือเล็กให้เดินตามออกไป

 

 

 

“ฮึก ฮีชอล” อีทึกพยายามแกะเชือก ที่มัดข้อมือตัวเองติดกับหัวเตียงออก

 

“ทำไม ต้องทำตัวสนิทสนมกับมันขนาดนี้ด้วยฮะ” ฮีชอลบีบแก้มเล็กแน่น

 

“ป่าวนะ ฮึก” อีทึกหันหน้าหนีฮีชอล ทำเอาฮีชอลโกรธจัดขึ้นไปอีก “ฮืออ”

 

“เจ็บมั๊ย” ฮีชอลถามเสียงแข็งกร้าว

 

อีทึกไม่ตอบ เพียงแต่ร้องไห้ออกมาเท่านั้น

 

“ฉันถามว่าเจ็บมั๊ย!!!” ฮีชอลบีบแก้มขาว จนแดงเป็นรอยตามรอยบีบของร่างสูง

 

“ฮึก จะ..เจ็บ” มืออีกข้างที่เป็นอิสระ มันก็ถึงกับชา จนไม่มีแรง

 

“หึ” ฮีชอลกระตุกยิ้ม ปล่อยมือออกจากแก้มนิ่ม

 

“ผมขอโทษ” คนตัวเล็กสะอื้น

 

“ทำไม มีมันแล้วนายต้องแทนตัวเองว่าผมเลยหรอไง ห๊ะ!!” ฮีชอลบีบมืออีกข้างแน่น “แล้วก็อย่าลืม นายเป็นลูกหมา” ฮีชอลกระตุกน้ำเสียงดูถูก

 

มือหนากระชากเสื้อตัวบางเพียงครั้งเดียวก็หลุดติดมืออกมา ใบหน้าหล่อ เลื่อนมาประทับกับอกบาง ซุกไซ้ไปเรื่อยจนถึงท้องขาว จากผิวที่เคยขาวตอนนี้กลับเป็นสีชมพูอ่อนระเรื่อ ทำเอาฮีชอลพอใจไม่น้อย ฮีชอลโลมเลียจุดตุ่มไตสีระเรื่อ บนอกเนียน ดูดคลึงซ้ำแล้วซ้ำเล่า ถึงตอนนี้ให้หยุดคงหยุดไม่ได้แล้วหล่ะ  

 

“อ่า… ฮีชอล มะ…ไม่ อ๊า” เสียงหวานครางดังขึ้น ทำเอาฮีชอลรีบปลดกางเกงตัวเล็กของอีทึกออก 

 

อีทึกหน้าแดงด้วยความทรมาน มองหน้าฮีชอล ทำตาซึมไหล่ที่หางตา มือหนาสัมผัสเข้าที่แก่นกาย ทำเอาคนตัวเล็กสะดุ้ง มือหนาลูบไล้ไปมา อย่างมันส์มือ

 

“ไม่เคยหรือไง” ฮีชอลกระซิบข้างหู โลมเลียตั้งแต่ซอกคอถึงใบหู ทำเอาร่างเล็กตัวสั่น สะอื้นหนักขึ้นไปอีก

 

ฮีชอลปลดกระดุมเชิ้อตัวเองออก โดยนเสื้อทั้งสองตัวของเค้าและอีทึกไปไว้ที่มุมห้อง ริมฝีปากอิ่มยิ้มร้ายไม่ต่างไปจากสายตาคมเข้มฉายแววสนุก ร่างสูงไม่สนว่าอีกฝ่ายจะเจ็บปวดมากแค่ไหน กายแกร่งโถมทับลงมาแนบสนิทกับผิวกายอ่อนนิ่ม พร้อมทั้งโลมเลียส่วนต่างๆ ของกายบางอย่างย่ามใจ 

 

“ฮึก ฮีชอล พอแล้ว” ยิ่งมือเล็กพยายามดิ้นให้หลุดจากพันธนาการมากเท่าไหร่ รอยมัดก็ยิ่งแน่นขึ้น 

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

เม้นไม่ครบ  แต่อยากอัพ  ยังแซดไม่เลิก
T^T 

มี NC  ตอนหน้า

ว้ายๆๆ

อีเจ้หื่น  แต่คนแต่งหื่นกว่า 

ขอเม้นด้วยนะคะ  5 เม้นพอ
ถึงเม้นที่ 37 พอค่ะ

ไม่ถึงก็ไม่เป็นไร  อยากได้เม้นอ่า

ขอบคุณคอมเม้นมากๆเลยนะคะ
ขอบคูณคนอ่านด้วยค่ะ