ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : MY PUPPY BOY 4 ::: Kissing you >//
เลิกเรียน
“ไอ้ลูกหมา ตื่นได้แล้ว” ฮีชอลจูบที่แก้มใส อย่างถือสิทธิ
“อื้อ” อีทึกครางออกมานิดหน่อย ฮีชอลดึงคนตัวเล็กขึ้นมานั่ง
“นายอดนอนมาจากไหนฮะ” ฮีชอลกอดคนตัวเล็กไว้แน่น
“ไม่รู้อ่า” อีทึกผละออกจากฮีชอล ก่อนจะบิดตัวเหมือนเด็กๆ
“ไปๆ ลุกๆ” ฮีชอลดึงมืออีทึกขึ้น พาไปที่รถ ที่มีแทยอนนั่งรออยู่แล้ว
“ฮีชอลจะไปไหน” อีทึกไม่ยอมขึ้นรถ
“ไปกินข้าวไง” ฮีชอลตอบ มองหน้าสวยอย่าง งงๆ “ทำไม”
“ไม่ไปอ่า ฉันไปเองดีกว่า” พูดจบอีทึก ก็หันหลังจะเดินหนีไป แต่ฮีชอลก็ดึงกลับมา
“ใครให้นายไป” ฮีชอลจูบข้างแก้มอีกครั้ง แล้วดันอีทึก ขึ้นไปนั่งที่เบาะหลัง
“ถ้านายไม่กินข้าวอีก นายตายแน่”
“ถ้านายไม่กินข้าวอีก นายตายแน่”
ถึงที่ร้านอาหาร
“ผมเอาเซ็ทเอฮะ” อีทึกสั่งพนักงาน
“เซ็ท ซีสองชุด” ฮีชอลสั่งหยิบตังค์ออกจากกระเป๋า
“เซ็ทเอได้แล้วครับ” พนักงานหนุ่มวาง ถาดอาหรลง (เป็นแบบบริการตัวเอง)
อีทึกหยิบเงินออกจากระเป๋า กำลังจะจ่าย แต่ฮีชอลไวกว่าวางแบงค์พันวอนลง “สามจาน”
“ฮีชอลไม่ต้องก็ได้” อีทึกรีบยื่นเงินคืนฮีชอล
“นายอยากตายหรอไง” ฮีชอลมองหน้า อีทึกรีบเก็บเงินคืน
ทั้งสามคนมองหาที่นั่ง แต่ก็เหลือแค่โต๊ะ สำหรับสองที่นั่ง เพียงโต๊ะเดียวเท่านั้น
“ฮีชอลโต๊ะนู่นว่างอ่ะ” แทยอนยิ้มให้ฮีชอล
อีทึก มองไปตรงเคาวน์เตอร์มีที่ว่างอยู่ อีทึกเลยเดินไปนั่ง
ฮีชอล มองอีทึกอย่าง งงๆ แต่ก็ไม่ได้เดินตามไปเพราะ แทยอนเดินไปนั่งแล้ว
อีทึกนั่งกินข้าวอยู่คนเดียว -บอกแล้วว่าไม่ต้องพามา- อีทึกน้อยใจฮีชอลอยู่ลึกๆ
“ขอโทษนะครับ” ชายหนุ่มวางถาดอาหารข้างๆอย่างสุภาพ แล้วนั่งลง “อีทึกใช่มั๊ยครับ”
อีทึกมองหน้าคนมาใหม่ ทำหน้างงสักพักก่อนจะยิ้มกว้าง “ซีวอน” อีทึกตะโกนลั่น
ฮีชอลที่นั่งกินข้าวอยู่หันไปมองอีทึก เห็นหนุ่มแปลกหน้านั่งอยู่ข้างๆอีทึก เค้าอ้าแขนออก อยู่ดีๆอีทึกก็โผเข้ากอดซะงั้น
ฮีชอลรีบลุกขึ้นถือถาดอาหารไปด้วย
“ซีวอนอ่า กลับมาเมื่อไหร่ คิดถึงจังเลย” อีทึกซุกหน้าที่อกซีวอน
“ก็นานแล้ว คิดถึงเหมือนกัน ตัวเล็กเหมือนเดิมเลยนะ” ซีวอน หอมแก้มอีทึกอย่างคุ้นเคย
ทั้งสองผละออกจากกัน “ใครจะตัวโตแบบซีวอนหล่ะ” คนตัวเล็กกว่าหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
แต่ก็ต้องสะดุ้ง เพราะฮีชอลกระแทกถาดอาหารระหว่างทั้งสองคน
ปึง!!
“เถิบไป” ฮีชอลมานั่งคั้นกลางระหว่างอีทึกกับซีวอน
ซีวอนมองฮีชอลอย่างงงๆ แต่ก็ยังไม่เลิก “อีทึกสบายดีมั๊ย”
อีทึกกำลังจะอ้าปากตอบฮีชอลก็ตอบแทน "อย่างที่เห็นพูดได้ตอบได้ สบายดี"
“อีทึกน่ารักขึ้นนะเนี่ย” ซีวอนยิ้ม
“ขะ…ขอบคุณนะ” อีทึกตอบหน้าแดง ฮีชอลกระแทกช้อนซ้อม หยิบน้ำขึ้นมาดื่ม แล้วกระแทกแก้วลงไปที่เดิม
ทำเอาคนตัวเล็กสะดุ้งแล้ว สะดุ้งอีก
“ไม่กินข้าวหรอไง” ฮีชอลหันไปถามเสียงแข็ง
“กะ…กิน” อีทึกก้มหน้าก้มตากินข้าว
ส่วนซีวอน ก็คอยจะส่งยิ้มให้อีทึก แต่ก็เจอฮีชอลหันมาแยกเขี้ยวให้
ฮีชอลกระแทกแก้วน้ำอีกครั้ง ก่อนจะลุกขึ้น
“ไม่ต้องกินแล้ว” ฮีชอลกระชากมือให้ลุกขึ้นตาม แล้วเดินไปที่โต๊ะ ที่แทยอนนั่ง “กินเสร็จรึยัง”
น้ำเสียงที่ฮีชอลพูดกับอีทึก กับน้ำเสียงที่ฮีชอลพูดกับแทยอน มันเป็นคนละน้ำเสียงกันเลย
“อืม ฮีชอลกินเสร็จแล้วหรอ” ฮีชอลพยักหน้า แทยอนจึงลุกขึ้น แล้วเดินไปพร้อมฮีชอล
ส่วนฮีชอล ก็คอยดึงคนตัวเล็ก ที่จะหันโอกาสไปคุยกับซีวอน
“เดี๋ยวฉันโทรหานะ!!!!!” ซีวอนตะโกนออกมา
“ไม่ต้อง!!!!!” ฮีชอลตะโกนกลับไป “แทยอนนั่งข้างหลังก่อนนะ อีทึกนายกับฉันมีเรื่องคุยกันอีกยาว”
ฮีชอลดึงอีทึก ขึ้นไปนั่งที่นั่งข้างคนขับ
“ชอบนักรึไง ให้เค้ามาหอมแก้มหน่ะฮะ” ฮีชอลถามเสียงแข็ง แทบจะเป็นเสียงตะคอก หลังจากไปส่งแทยอนแล้ว
“ปะ…ป่าวนะ ซีวอนก็เพื่อน” อีทึกตอบก้มหน้านิ่ง
“ไอ้หน้ากลมก็เพื่อน แค่เป็นเพื่อนนายก็หอมแก้มนายได้แล้วสิ” ฮีชอลไม่พอใจกับอีทึก
“ไม่ใช่สักหน่อย” อีทึกตอบเสียงเบา
“แล้วทำไมหล่ะ เพื่อนจะหอมแก้มกันไม่ได้หรอไง ถ้าฮีชอลรังเกียจฉันมากก็ไม่ต้องก็ได้หนิ” อีทึกตอบกัน
ฮีชอลจอดรถ หันกลับมา กระชากไหล่เล็กเข้ามา
“นายโง่รึป่าว ฉันจะรังเกียจนาย ฉันจะกอดนาย หอมแก้มนาย จูบนายหรอไง” ฮีชอลบีบไหล่เล็กแน่น
“ฮีชอลไม่เคยจูบ”
“หรอ” ฮีชอลดึงไหล่บางเข้ามาใกล้อีก
แล้วประทับริมฝีปากลง อย่างรุนแรง ลิ้นอุ่นร้อน สอดปากโพรงปากเล้กเข้าไป ยิ่งอีทึกพยายามจะผละออกเท่าไหร่ ฮีชอลก็ยิ่งบีบไหล่เล็กแน่น อีทึกพยายามหลีกสัมผัสของร่างสูง แต่ลิ้นหนา ก็เกี่ยวกับลิ้นเล็ก แล้วดึงกลับเข้ามาเกี่ยวพันในโพรงปากตัวเอง ฮีชอลล็อคคนตัวเล็กกว่าไว้ในอ้อมกอด ลำตัวทั้งสองคนชิดกัน
ไม่รู้ว่า ใจอีทึกเต้นคนเดียว หรือ ฮีชอลคนเดียว
หรือว่ามันกำลังเต้นกระทบกัน…
“อื้อ” มือเล็กดันร่างสูงออก “ฮีชอล” ใบหน้าแดงก่ำ หายใจหอบถี่ ใจเต้นเร็วรัวจนกลัวว่ามันจะหลุดออกมา
ฮีชอลไม่พูดอะไร กลับไปขับรถต่อ “หิวข้าวรึยัง” ฮีชอลถามไม่มองหน้าคนตัวเล็ก
“เพิ่งกินไปเองนะ” อีทึกก็มองไปทางอื่นเหมือนกัน
“ฉันเห็นนะ นายกินไม่หมดนะ อิ่มหรอไง” ฮีชอลหันมามอง
“อืม ฮีชอลกลับบ้านเถอะ อยากนอนแล้ว” อีทึกตอบปัดๆ
แต่ฮีชอลกลับเลี้ยวเข้าร้านอาหาร
“ฮีชอลไหนบอกจะกลับบ้านไง” อีทึกถาม แต่ก็ยอมเดินตามฮีชอลไป
“ใครบอกนาย” ฮีชอลตอบโดยไม่หันหลังกลับมามอง
ฮีชอลจัดแจงสั่งอาหารมาให้ พออาหารมาถึง อีทึกก็ก้มหน้าก้มตากิน
ตอนนี้ไม่กล้าขัดใจฮีชอล กลัวฮีชอล จนทำอะไรไม่ถูกแล้ว
ฮีชอลลุกออกไปตักไอศครีม อีทึกนั่งอยู่ที่โต๊ะคนเดียว
“นั่งคนเดียวหรอ” ชายหนุ่มแปลกหน้า เดินเข้ามานั่งแทนที่ฮีชอลก็เห็นๆอยู่ว่าฮีชอลเพิ่งลุกออกไป
“ป่าว” อีทึกยิ้มให้อย่างเป็นมิตรก่อนจะส่ายหน้า
ฮีชอลหันมามองคนตัวเล็ก อีกแล้วหรอไงว่ะ
ฮีชอลถือถ้วยไอศครีม สองถ้วย พร้อมกระแทกลงบนโต๊ะ จ้องหน้าชายแปลกหน้า
ชายหนุ่มแปลกหน้า ก็รีบลุกขึ้นแล้วเดินหนีไป
อีทึกก้มหน้าลงอย่างรู้สภาพ ฮีชอลกินไอศครีม แต่ตาก็จ้องอีทึก แทบจะถลนออกมา
ที่จริงฮีชอลตักมาสองถ้วย เผื่ออีทึกถ้วยหนึ่ง แต่โกรธจนลืมตัว กินไอศครีมหมดทั้งสองถ้วย
“กลับบ้าน” พออีทึกกินเสร็จ ฮีชอลก็ฉุดมือเล็กให้เดินตามมา หงุดหงิดไม่เลิก
“ไปอาบน้ำซะ เสร็จแล้วมาห้องฉันด้วย” ฮีชอลเดินขึ้นไป
อีทึกรีบไปอาบน้ำ แล้วเดินมาหาฮีชอลที่ห้อง
“เสร็จแล้วก็เดินเข้ามาสิ รออะไรหล่ะ” ฮีชอลนอนอยู่ที่นอนใส่ชุดนอนแล้วเหมือนกัน
ก็รู้อยู่แล้ว ก็เห็นอีทึกใส่ชุดนอนอยู่ทุกวัน แต่ทำไมวันนี้มัน…
-น่าปล้ำว่ะ-
เชิ้ตตัวยาว ที่ปิดไม่ถึงหัวเข่า เผยขาเรียวขาวที่ไม่น่าจะเป็นสัดส่วนของผู้ชาย ทำเอาฮีชอลหน้าแดงก่ำ
อีทึกเดินเข้าไปตามที่ฮีชอลบอก พออีทึกใกล้เตียง ฮีชอลก็ดึงขึ้นไปกอด มือหนา ปลดกระดุมที่เชิ้ตอย่างรวดเร็ว
“ฮีชอล จะทำอะไร” คนตัวเล็กรีบดึงเสื้อมาปิด มือเล็กถูกฮีชอลจับไว้ทั้งสองข้าง
ฮีชอลเลื่อนใบหน้าไซร้ตามคอขาว ไล้จนถึงอกบาง
“ฮีชอล” เสียงหวานเรียกข้างหูอีกครั้งบวกกับกลิ่นสบู่กับแชมพูที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ ทำเอาฮีชอลแทบคุมตัวเองไม่อยู่ มือหนาไล้ไปตามสัดส่วนคนตัวเล็ก
“ฮีชอล ฮึก” ฮีชอลหยุดก่อนจะดึงอีทึกเข้ากอด
จัดการติดกระดุมให้คนตัวเล็กจนเรียบร้อย “กลัวหรอไง” อีทึกพยักหน้า ฮีชอลเกลี่ยน้ำตาให้เบาๆ
ฮีชอลจูบที่ขมับเล้ก ก่อนจะจูบเบาๆที่ไรผม
“สระผมมาหรอ” ฮีชอลลูบผมอีทึก
“อืม ทำไมหรอ” อีทึกเงยหน้ามอง
ฮีชอลไม่ตอบ แต่จูบที่ผมอีทึก “เดี๋ยวไม่สบายนะ ผมนายยังไม่แห้งเลย”
ฮีชอลอุ้มอีทึกไปนั่งที่โต๊ะ หยิบไดร์เป่าผมมาเป่าที่ผมอีทึก กลิ่นแชมพูทำเอาฮีชอลหน้าแดงอีกครั้ง
หลังจากผมแห้ง ฮีชอลก็หยิบหวีมาสางที่ผมคนตัวเล็กเบาๆ อีทึกมองฮีชอลผ่านกระจก อดใจเต้นไม่ได้ ฮีชอลที่เค้ากำลังมองอยู่ ดูอ่อนโยนมากกว่าเมื่อกี้ เพราะอย่างนี้ละมั้ง…
เค้าถึงรักฮีชอล….
“นี่ เดี๋ยวนี้ไม่กอดตุ๊กตาแล้วหรอ” ฮีชอลถามขณะพาอีทึกไปนอน
“กอดสิ”
“ไปเอามาดิ” ฮีชอลมองคนตัวเล็ก
“เอามาทำไม” ฮีชอลก้มลงไปหอมแก้มอีทึก
“คืนนี้นอนนี้แหละ” ฮีชอลขยี้ผมอีทึกเบาๆ
“หรอ งั้นแปปนึงนะ” ว่าแล้วคนตัวเล็กก็วิ่งออกไป
ไม่นานคนตัวเล็กก็เดินกลับมา พร้อมตุ๊กตาในมือ
“ฮีชอล ช่วยถือหน่อย ถือไม่ไหว” ฮีชอลที่นอนตะแคงอยู่หันกลับมามอง
“เฮ้ย ทำไมตัวใหญ่เงี้ย” ฮีชอลมองตุ๊กตาที่คนตัวเล็กถือมา ตัวใหญ่กว่าคนถือซะอีก
“ใครซื้อให้เนี่ย” ฮีชอลกระเถิบตัวให้อีทึก วางตุ๊กตา
“แม่” อีทึกวางตุ๊กตาลงที่เตียง “ฮีชอลไม่มีที่นอนอ่า”
“เออดีมาก ซื้อให้กันเข้าไป อีกหน่อย คงอยู่แทนเจ้าของได้แล้ว” ฮีชอลบ่น อยากถีบตุ๊กตาควายนี่ออกไป
“ฮือ งั้นฉันกลับไปนอนห้องแล้วกันมันไม่มีที่” อีทึกกำลังจะกลับ
“กล้ากลับไปนอนห้องตัวเองหรอไง อยากตายใช่มั๊ย” ฮีชอลถามเสียงแข็ง
“ป่าวน้า” อีทึกส่ายหน้า
“มานี่” ฮีชอลกวักมือเรียกคนตัวเล็กไปข้างๆ “นอนบนตัวฉันนี่แหละ” ฮีชอลยิ้มเจ้าเล่ห์
“ไม่เอา”
“นายมีสิทธิเลือกว่าไม่เอาด้วยหรอไง” ฮีชอลถามเสียงเข้ม
“เอ่อ… ก็ได้” อีทึกถูกฮีชอลดึงขึ้นไปนอนบนตัว
“ดีมาก ลูกหมาน้อย” ฮีชอลลูบผมอีทึก
-ลูกหมาอีกแล้ว ก็ผมเป็นลูกหมาหนิ-
อีทึกหลับไปคาอ้อมกอดของฮีชอล ฮีชอลคอยสูดกลิ่นหอมจากคนตัวเล็กอยู่เรื่อยๆ
“หวง” ฮีชอลพูดออกมา แต่คนตัวเล็กที่หลับไปแล้วคงไม่รู้เรื่อง ฮีชอลยิ้มร้ายกับคำพูดตัวเอง ก่นอจะผล็อยหลับไปบ้าง
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
แงๆๆ เม้นน้อย
น้อยใจ
T^T
ฮึก
ขอเม้น 35 นะ อีก 9 เม้นเองนะ
*-* วิ้งๆๆ
ขอบคุณคอมเม้นมากนะคะ
คนอ่านด้วยค่า
อย่าลลืมเม้นด้วยนะ
^U^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น