ลำดับตอนที่ #17
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : MY PUPPY BOY 17 ::: อิมยุนอา+คิมฮโยยอน+คังอิน [100%]
“มานี่ ไอ้ลูกหมา” ฮีชอลดึงอีทึกลับมา ขณะที่อีทึกกำลังจะวิ่งเข้าห้องตัวเอง
ฮีชอลดึงอีทึก เข้ามาในห้องตัวเอง
“อ๊าก ฮีชอล ปล่อยนะ” อีทึกพยายามสะบัดให้หลุดจากร่างสุง
“บอกแล้วไง คิดหรอว่าจะหนีฉันพ้นหน่ะ” ฮีชอลลากอีทึกเข้าไปในห้อง ผลักร่างเล็กลงกับเตียง
“ป่าวสักหน่อย” อีทึกหันหน้าหนี ฮีชอลขึ้นคร่อมร่างเล็กทันที มือหนายันเตียงไว้ ไม่ให้ร่างเล็กหนีไปไหน
“ไม่ต้องมาปากแข็ง คืนนี้นายเสร็จฉันแน่” อีชอลก้มลงไซร้คอ แกล้งคนตัวเล็ก
“อ๊า ฮีชอลอย่าแกล้งฉันสิ” อีทึกหันหน้าหนี
“ก็นายหนีฉันก่อนทำไมเล่า” ฮีชอลจูบซอกคอขาวแรงทีนึง
“ไม่ได้หนีสักหน่อย แค่…”
“แค่อะไร”
“แล้วฮีชอลจะรู้ไปทำไม” อีทึกใบหน้าแดงก่ำ
“จะบอกไม่บอก” มือหนาล้วงเข้าไปใต้เสื้อตัวบาง ทาบเข้าไปตามเนื้อตัว
“ฮีชอล อย่าเล่นอย่างนี้สิ เอามือออกไป” อีทึกจับมือฮีชอลไว้
“ไม่ บอกมาก่อน นายวิ่งหนีฉันทำไม” ฮีชอลแลบปาก
“ฉันก็แค่….แค่รีบมาอาบน้ำ ฉันร้อน อื้อ…ฮีชอล” อีทึกบีบมือฮีชอลแน่น เมื่อชี้นิ้วฮีชอล สัมผัสเข้ากับจุดสีหวาน ฮีชอลลูบมันเบาๆ
“อาบด้วยกันม่ะ” ฮีชอลยักคิ้วอย่างท้าทาย
“ไม่เอา” อีทึกรวบรวมแรงครั้งเดียว ผลักร่างสุงออก แล้ววิ่งกลับไปห้องตัวเอง รีบล็อคกลอนไว้
“เปิดออกมาเดี๋ยวนี้นะอีทึก” ฮีชอลทุบประตูอย่างบ้าคลั่ง
“นี่ ฮีชอลเป็นอะไร พระจันทร์เต็มดวงหรอไง” ผู้เป็นพ่อเดินขึ้นมา เห็นร่างสูงยืนทุบประตูอยุ่
“พ่อก็ดูสิ อีทึกปิดประตูใส่หน้าผม” ฮีชอลพองแก้มเหมือนเด็กๆ
“นี่ พ่อจะบอกอะไรให้” ว่าแล้วผู้เป็นพ่อก็เดินเข้าไปในลูกชาย ก่อนจะกระซิบอะไรบางอย่าง
“จริงหรอพ่อ” ฮีชอลร้องขึ้นมา ใบหน้าแต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
“เอ้า ถ้าไม่จริง จะออกมาเป็นแกมั๊ย” ผู้เป็นพ่อตบหลังร่างสุงทีหนึ่ง
“ผมเจ็บนะ” ฮีชอลทำหน้ามุ่ย “ผมจะเชื่อพ่อได้มั๊ย”
“ตามใจ ไม่เชื่อแกก็อด” ผู้เป็นพ่อเดินจากไป
“อะไรว่ะ” ฮีชอลบ่นออกมา ยืนทบทวนคำพ่อสักพัก
-เปิดประตูหน้าห้องไม่ได้ ประตูระเบียงก็มี ถ้าล้อคอีกหาอะไรเจาะ แล้วเปิดเข้าไป-
ฮีชอลคลี่ยิ้มเจ้าเล่ห์ ถ้าแผนพ่อได้ผล อีทึกก็หนีไปไหนไม่รอด
ฮีชอลรีบกลับห้องด้วยเอง อาบน้ำให้เสร็จ แล้วปีนไปที่ระเบียงห้องคนตัวเล็ก
-อะไรว่ะ ยังอาบไม่เสร็จอีก- ฮีชอลคิดในใจ แต่ก็ยังยิ้มได้ อย่างนี้ค่อยทำงานง่ายหน่อย
ฮีชอลค่อยๆเปิดประตูระเบียงเข้าไป ปิดมันให้เบาที่สุดไม่ให้ร่างเล็กรู้ตัว จากนั้นก็แค่รอ...
อีทึกที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ แล้วลืมหยิบ เสื้อเข้าไป เลยเดินออกมาเอา
อีทึกลื้อตู้ดูสักพัก รู้สึกเหมือนมีคนจ้องอยู่ อีทึกปิดตู้ลง แล้วมองไปรอบๆ ก็ไม่เห็นมีใคร เลยเดินไปที่ประตูระเบียง แล้วปิด ล็อคมันให้เรียบร้อย เพื่อความปลอดภัยไว้ก่อน
พออีทึกหันกลับมา ก็เจอร่างสุงยืนอยู่ข้างหลัง
“เฮ้ย ฮีชอลเข้ามาได้ไง” อีทึกตกใจกับคนข้างหน้า
ฮีชอลมองอีทึกตั้งแต่หัวจรดเท้า ก็ร่างเล็กใส่แค่กางเกงขาสั้นตัวเดียว แถมที่ตัวก็มีกลิ่มสบู่ กับแชมพูลอยมาอีก
ฮีชอลรีบดึงร่างเล็กเข้ามากอด หอมแก้มซ้ายขวา
“ฮ้า ชื่นใจจัง” ฮีชอลวางหน้าบนไหล่เล็ก “ทาโลชั่นรึยัง”
“ฮีชอลเป็นอะไรรึป่าว” อีทึกมองร่างสุงอย่าง งงๆ
“ยังไม่ได้ทาใช่มั๊ย มีแต่กลิ่นสบู่” ฮีชอลผลักร่างเล็กลงกับเตียง ซุกไซร้ไปตามตัว
“ฮีชอลออกไปนะ” อีทึกพยายามจะผลักร่างสุงออก
“กินยารึยังครับ ลุกหมาน้อย” ฮีชอลจูบข้างแก้มใส
“กะ…กินแล้ว” อีทึกหน้าแดง เพราะแค่ คำพูดสุภาพ ของร่างสูงก็ทำเอาร่างเล็กหน้าแดงไปถึงไหนต่อไหน
“แน่ใจหรอ นอนกันเถอะน้า ลัลล้ากันเถอะ คืนนี้ยังอีกยาวไกล” ฮีชอลจะดอบอีทึกขึ้นเตียยง
“ไม่เอานะฮีชอล เดี๋ยวยังนอนไม่ได้” อีทึกท้วงขึ้น
“ทำไม”
“ผมยังไม่แห้งเลย เดี๋ยวจะไม่สบายอีกน้า” อีทึกมองร่างสุงตาแป๋ว
พยายามจะหาข้ออ้างรั้งร่างสูงไว้
“ก็ได้” ฮีชอลดึงอีทึกไปที่โต๊ะ เครื่องแป้ง อุ้มคนตัวเล็กมานั่งตัก หยิบไดร์เป่าผมมาเบาผม ร่างเล็ก ถึงมือจะช่วยเป่าผมให้ร่างเล็ก แต่ใบหน้าฮีชอลก็ยังซุกไซร้อยู่ที่ซอกคอ
“อ๊า ฮีชอล” อีทึกหดคอด้วยความจั๊กจี๊
“โอ๊ะๆ ลูกหมาน้อย ไม่ต้องกลัวไปหรอก คืนนี้นายเสร็จฉันชัวร์ๆ” ฮีชอลยักคิ้ว
“ฮีชอลใจร้าย” อีทึกทำหน้ามุ่ย ฮีชอลหอมแก้มอีทึกแรงๆทีนึง
“ใจร้ายอะไร ผมนายแห้งแล้ว เราไปต่อที่เตียง เอ้ย ไปนอนกันเถอะ เพราะนายกำลังทำ น้องชายฉันตื่น” ฮีชอลอุ้มอีทึกไปที่เตียง
“อ่า ฮีชอล อย่าเลยนะ”อีทึกกอดฮีชอลไว้ มองร่างสูงตาแป๋ว
“อะไรเล่า ฉันมีอารมณ์แล้ว นายจะให้ฉันหยุดง่ายหรอไง” ฮีชอลกอดร่างเล็กกลับ
“อ่า มันไม่หายหรอ”
“เออเด่” ฮีชอลจูบหน้าผากมนแรงๆทีนึง
“ลองนอนเฉยๆมั๊ย เผื่อมันจะหาย” อีทึกลองบอก ฮีชอลล้มตัวนอน ปิดไฟที่หัวนอน
สักพัก
“อีทึก หลับยัง”
“ยัง ทำไมหรอ” อีทึกหันหน้ามาหาร่างสุง
“มันไม่หายอ่ะ” ฮีชอลกอดอีทึกไว้อีกรอบ
“นอนไปเรื่อยเดี๋ยวมันก็หายเอง” อีทึกซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดร่างสุง
“แล้วถ้ามันไม่หายลหล่ะ”
“ฮีชอลก็ลองนอนไปเรื่อยๆก่อน” อีทึกยังคงซุกที่อกกว้าง
“นี่ ถ้านายยังซุกอกฉันแบบนี้ ฉันลุกขึ้นมาปล้ำนายแน่” ฮีชอลแซวร่างเล็ก แต่ก็ไม่ยอมปล่อยร่างเล็กออก
“ฮีชอลก็ปล่อยสิ”
“ไม่” ฮีชอลลุกขึ้นมาคร่อมอีทึก จูบไซร้ซอกคอไปทั่ว เสียงครางหวานดังขึ้น พร้อมกับสัมผัสร่างสูงที่มากขึ้นเหมือนกัน
รุ่งเช้า
อีทึกยังคงนอนอยู่ในอ้อมกอดร่างสูง
“ตื่นได้แล้ว ลูกหมาน้อยขี้เซา” ฮีชอลจูบหน้าผากมน เป็นการปลุกร่างเล็ก
“อืม” อีทึกลืมตาขึ้นมา มองร่างสูง
“ไปอาบน้ำกัน” ฮีชอลุกขึ้นมานั่ง ดึงร่างเล็กขึ้นมานั่งด้วย “ว่าแต่ใครจะก่อน”
ฮีชอลถามขึ้น เพราะทั้งสองอยู่ในสภาพเปลือย แต่ฮีชอลก็อดตามเคย
ก็เมื่อคืน ฮีชอลอุตส่าห์ถอดเสื้อผ้าจนหมดแล้ว แต่อีทึกเนี่ยสิ ร้องไห้ขึ้นมา เค้าเลยต้องหยุด
“รีบไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวจะสายนะ” ฮีชอลจูบขมับเล็กทีหนึ่ง
ตั้งแต่ออกจากบ้านมาอีทึกก็ไม่มองหน้าฮีชอลเลย เพราะความเขินอายหรืออย่างอื่นกันแน่
“นี่อีทึก ทำไมนายไม่คุยกับฉัน” ฮีชอลดึงแขนเล็กไว้
“ป่าวสักหน่อย ฮีชอลไปนั่งที่เร็ว อาจารย์มาแล้วนะ” อีทึกบอก พยายามดึงมือหนาออก
“ไม่ จนกว่าเราสองคนจะคุยกันรู้เรื่อง”
“ฮีชอล ขอร้องเถอะ” อีทึกมองไปที่เพื่อนๆขอความช่วยเหลือ
“เหอะ” ฮีชอลสะบัดแขนเล็กออก แล้วเดินไปนั่งที่
อีทึกเดินกลับมา ที่นั่งตัวเอง ตัวเค้ากำลังกลัว กลัวมากด้วย เค้ากลัวใจตัวเองมากที่สุด
“มีอะไรรึป่าว” ซีวอนถามขึ้นเบาๆ เมื่อเห็นสีหน้ากังวลใจอีทึก
“ป่าวน่ะ เราเรียนกันเถอะนะ” อีทึกยิ้มให้ ก่นอจะหันไปสนใจที่กระดานต่อ แต่เค้าก็ยังคิดไม่ตก
พักเที่ยง
อีทึกกับเพื่อนนั่งอยู่ที่โรงอาหาร ทุกคนมองไปที่ ที่เดียวกัน คือมองฮีชอลอยู่กับ…แทยอน
“อีทึก นายให้แทยอนใกล้ชิดกับฮีชอล นายยอมได้ไง รักเค้าไม่ใช่หรอ” คิบอมที่นั่งเงียบๆอยู่ก็พูดขึ้น
“ห๊ะ” อีทึกหน้าแดงขึ้นมาทันที “พูดอะไรของนาย” อีทึกปฏิเสธหน้าแดง
“อีทึก นายอ้อนมันสองสามครั้ง มันก็…อ่านะ มันหึงนายขนาดนี้” ฮยอกแจพูดขึ้น
“มาฉันสอนให้” ซองมินยักคิ้วเจ้าเล่ห์ให้ฮยอกแจ ฮยอกแจพยักหน้า
“ต้องพยายามค้าน แทยอนให้มากที่สุด”
ทั้งสองเดินเข้าไปกอดแขนทงแฮคนละข้าง
“ทงแฮ ฉันอยากกินเคเอฟซี” ซองมินเอาหัวซบไหล่ทงแฮ
“ไม่เอา อยากกินไก่ทอดมากกว่า” ฮยอกแจเอาหัวซบทงแฮเหมือนกัน
“แล้ว ไก่ทอดกินที่เคเอฟซี ไม่ได้หรอ” เยซองมองทั้งสองคนแล้วพูดขึ้น
“เปลี่ยนแล้ว ฉันอยากกินแมค ฯ” ซองมินพูดขึ้นบ้าง แก้มป่องๆพองขึ้นอย่างน่ารัก
“งั้นเปลี่ยนแล้วเหมือนกัน อยากกินเฟรนฟรายน์” ฮยอกแจทำหน้ามุ่ย ที่น่ารักไม่แพ้กัน
“เดี๋ยวแล้ว เฟรนฟรายกินที่แมค ฯ ไม่ได้หรอ” เยซองพูดขึ้นอีก
“งั้นฉันเปลี่ยน อยากกิน เอ็มเค”
“ไม่เอาอยากกินสุกี้”
“สุกี้ ไม่ต้องไปกินเอ็มเคหรอ” เยซองพูดอีกครั้ง
“โอ๊ย พอแล้ว พวกนายสองคน บ้าหรอ มันค้านกันตรงไหน พอแล้ว” ทงแฮสะบัดทั้งสองคนออก
“อะไรอ่ะ เล่นเนียนจะตาย”
“เนียนอะไรหล่ะ บ้าเว้ย ถอยไปเว้ยร้อน” ทงแฮหงุดหงิดสุดๆ ผิดกับซีวอน คิบอม รยออุค และอีทึก ที่หัวเราะกันจนท้องจะแข็ง
อีทึกหยุดหัวเราะ หันไปมองร่างสูงอีกที ที่ตอนนี้ ไม่ใช่มีแค่แทยอนคนเดียว
“เฮ้ย ทงแฮคนนั้นใช่ยุนอาป่ะว่ะ” ซองมินชะเง้อหน้าเข้าไปดูใกล้ๆ
“ใช่ๆ แล้วนั่นฮโยยอน” ฮยอกแจชี้ไปที่โต๊ะเดียวกัน
อิมยุนอา… ดาวโรงเรียนเธอเป็นคนสวย น่าจะเป็นเพื่อนกับแทยอน
คิมฮโยยอน…นักเต้นที่ไปคว้ารางวัล ทำชื่อเสียงให้กับโรงเรียนมากมาย ไม่แปลกที่จะเป็นที่รู้จัก
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------[50%]
“ฮโยยอน” ฮยอกแจเดินเข้าไปทัก ก็เค้าก็พอรู้จักกัน เพราะฮยอกแจเรื่องเต้นก็ไม่แพ้ฮโยยอน
“อ่าว ว่าไงฮยอกแจ” ฮโยยอนยิ้มกลับมา
“ไม่ไปซ้อมเต้นหรอไง” ฮยอกแจถือวิสาสะนั่งลงข้างๆ
“นี่ จะให้ซ้อมตลอดเวลาเลยหรอไง” ฮโยยอนยิ้มกลับ
ฮยอกแจยิ้มเจื่อนๆกลับไป ถึงฮโยยอนจะเก่ง แต่ ฮโยยอนก็อารมณ์ร้ายเหมือนกัน
ฮยอกแจก็ถือโอกาสเดินออกไปเฉยเลย ทั้งโต๊ะ หันมามองฮยอกแจอย่าง งงๆ
ฮีชอลไปมองคนตัวเล็ก ที่กำลังจ้องเค้าอยู่เหมือนกัน ฮีชอลดึงมือฮยอกแจไว้
“ฝากไปให้อีทึกด้วย” ฮีชอลส่งยาซองยาให้ฮยอกแจ
ฮยอกแจมอง งงๆ ก่อนจะเอาไปให้อีทึก
“ฮีชอลเค้าฝากมาให้” ฮยอกแจวางยาลง
“อืมขอบคุณนะ”
-เพราะเค้า… เพราะเค้ากำลังกลัว ทำให้เค้ากับฮีชอลยิ่งไกลกันเรื่อยๆ –
เลิกเรียน
อีทึกเดินออกมานอกโรงเรียนคนเดียว เพราะฮีชอลไปกับแทยอน ยุนอาแล้วก็ฮโยยอน
ปริ๊น!!!!!!
เสียงแตรรถดังขึ้น ทำเอาคนตัวเล็กสะดุ้ง รถสปอร์ตคันหรู จอดเทียบข้างร่างเล็ก
กระจกรถถูกเลื่อนลงเผยโฉมหน้าเจ้าของรถ
“คังอิน !!” อีทึกโพล่งขึ้นอย่างตกใจ เค้าไม่คิดว่าจะเจอคังอิน เพราะเมื่อก่อนตอนเด็กๆ คังอินถูกข้างๆบ้านฮีชอล พวกเค้าสามคนมักจะออกมาเล่นด้วยกัน จนกระทั่งวันหนึ่ง คังอินกับฮีชอลเรื่อยมีอะไรเปลี่ยนไป ทั้งเรื่องความคิดไม่ตรงกันบ้างหล่ะ ถูกใจผู้หญิงคนเดียวกันบ้างหล่ะ ทำให้พวกเค้าสองคน ไม่ถูกกันจนวันนึง คังอินย้ายออกไป แต่เค้าก็ไม่คิดว่าจะเจอ…คังอิน
“ผมไปส่งมั๊ย” คังอินยิ้มจนตาหยี
“ไม่ดีกว่า คังอินย้ายบ้านแล้วหนิ” อีทึกบอกปัดอย่างเกรงใจ
“นี่ ฉันมาอยู่คอนโดเพื่อนน่ะ ใกล้บ้านนายด้วย”
“แต่ว่า…”
“เถอะน่า ขึ้นมาเถอะ” คังอินยิ้มให้
อีทึกเลยเดินขึ้นไปนั่งข้างๆคังอิน คังอินยิ้มให้ อีทึกยิ้มบางๆตอบกลับ
อีทึกคอยมองทางตลอดวลา ไม่กล้า อาจเป็นเพราะเค้าไม่ค่อยไว้ใจคังอินเท่าไหร่
“นี่ ไม่ไว้ใจฉันหรอไง” คังอินยิ้มขำๆกับท่าทางของอีทึก
“ป่าวนะ” อีทึกก้มหน้าลง
แต่ทว่า……
“คังอิน บ้านฉันมันต้องเลี้ยวขวานะ” อีทึกรีบค้าน ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ เค้ากำลังกลัว
“อ๋อ เดี๋ยวฉันมาส่งนาย คอนโดเพื่อนฉันอยู่แค่นี้เอง ไปหยิบสมุดบัญชีน่ะ ลืมไว้”
อีทึกพยักหน้ารับรู้ แต่เค้าก็ยังไม่ไว้ใจอยู่ดีนั่นแหละ
“มาสิ ขึ้นไปข้างบนกัน” คังอินลงมาเปิดประตูให้อีทึก
“แต่ว่า…ฉันรอตรงนี้ก็ได้นะ” อีทึกพยายามจะบอกปัด
“เถอะน่า ขึ้นไปกินน้ำ กินของว่างก่อนก็ได้” คังอิน พยายามฉีกยิ้ม
อีทึกลงมาจากรถ เดินตามคังอินขึ้นไป
อีทึกแอบมองเลขห้องไว้ เดินตามคังอินเข้าไปในห้อง
“คังอิน ไม่หาสมุดบัญชีหรอ” อีทึกถาม เพราเห็นคังอินยืนจ้องหน้าเค้าไม่เลิก
“อ๋อ หาสิ นายหิวน้ำมั๊ยหล่ะ” คังอินเปิดตู้เย็นรินน้ำให้อีทึก
“ไม่ดีกว่า คังอินรีบหาเถอะ ฉันอยากกลับบ้านแล้ว” อีทึกบอก จะเปิดไปที่ประตู แต่ก็ถูกแรงดึงมหาศาลร่างหนา
“จะรีบไปไหน” คังอินกระซิบข้างหู ผลักอีทึกขึ้นเตียง
“คังอิน!!” อีทึกกรีดร้อง เมื่อคังอินซุกไซร้มาที่ซอกคอ
“อยู่นิ่งๆสิ ฉันรอนายมาตั้งนาน อยากรู้จริงๆ ที่ไอ้ฮีชอลมันหวงนักหวงหนา หึ” คังอินยกยิ้มร้าย ทั้งกระเป๋าและสูทถูกคังอินโยนไปไว้มุมห้อง
น้ำตาคลอเต็มดวงตาสวย นี่ไงหล่ะ ที่เค้ากำลังกลัว
“ฮือ คังอินปล่อยนะ” อีทึกทั้งปัดทั้งป้อง ทั้งตีร่างหนา แต่ร่างหนาก็ไม่มีท่าทีสะทกสะท้าน
“อยู่นิ่งๆเถอะ เดี๋ยวจะหมดแรงก่อนนะ” มือหนาฉีกเสื้อนักเรียนออก เห็นอกขาวที่ราวกับไม่เคยมีใครจับต้อง มือหนาทาบมันลงไป บดขยี้ตรงจุดสีหนาว
“ถอยออกไป!! คังอิน” อีทึกใช้เท้าเล็กๆ ยันอกกว้าง จนคังอินเสียหลัก
อีทึกลุกขึ้นแล้วจะวิ่งหนีออกไป แต่คังอินก็ตั้งหลักทัน ลุกขึ้นดึงร่างเล็กกำลัง ในอ้อมกอดซุกไซร้ตามตัวขาวอีกครั้ง ทั้งสร้างรอยแดงไว้ทั่ว
“ฮึก ออกไป!!” อีทึกพยายามสะบัดคังอินออก
-ฮีชอล ฮีชอลอยู่ไหน- อีทึกปาดน้ำตาทิ้ง มือหนาโอบรอบคอเค้า อีทึกกัดไปที่มือคังอิน จนต้องปล่อยเค้าให้เป็นอิสระ
“โอ๊ย อีทึก” คังอินลากอีทึกกลับมาอีกครั้ง เค้าผลักอีทึกลงเตียง มือหนาปะทะเข้ากับหน้าสวย
หน้าสวยหันไปตามแรงจากร่างหนา อีทึกหันหน้ากลับมา เลือดที่มุมปากไหลออกมา คังอินต่อยเข้าไปที่หน้าท้องอีทึก จน ร่างเล็กหมดแรง ต้องปล่อยให้ร่างหนาทำตามอำเภอใจ
คังอินขึ้นคร่อม คนตัวเล็ก ซุกไซร้อีกครั้ง
อีทึกแทบจะหมดแรง อีทึกยกขาขึ้น เข่าไปที่ส่วนนั้นของคังอิน จนคังอินจุกหน้าแดง ต้องปล่อยร่างเล็กออก อีทึกรีบวิ่งหนีออกไป
มือเล็กปาดน้ำตาทิ้ง ทั้งกระเป๋าและสูทก็อยู่ที่ห้องคังอินหมด เค้าไม่กล้าที่จะกลับไปเอา อีทึกแทบจะทรุดหมดแรง เพราะยังจุกไม่หายไปคังอินต่อยเข้าที่ท้อง อีทึกพยายามดึงเสื้อนักเรียนตัวบางปิดเข้ามาให้มากที่สุด เพราะอากาศก็เริ่ม…หนาว
อีทึกเดินตามทางไปเรื่อย จนกระทั่ง ถึงที่ตัวเองคุ้นเคย คือซอยบ้านเค้าเอง
อีทึกเดินไปเรื่อยจนถึงหน้าบ้าน เค้ามองเข้าไป เห็นรถฮีชอลจอดอยู่ อีทึกยืนอยู่หน้าบ้านสักพัก ปาดน้ำตาทิ้งออกให้หมด รวมถึงรอยเลือดที่ปาก เค้าไม่อยากให้ฮีชอลสงสัย
อีทึกเปิดประตูเข้าไป ผ่านสนามหญ้า สวนหน้าบ้าน
อีทึกยืนจับลุกบิดที่จะเข้าไปในบ้านสักพัก ก่อนจะตัดสินใจเปิดมันเข้าไป
“ฮัลโหล เธอกลับถึงบ้านแล้วใช่มั๊ย ขอโทษนะที่วันนี้ไม่ได้ไปส่ง”
อีทึกเดินเข้าไป เห็นฮีชอลกำลังคุยโทรศัพท์อยู่
“งั้นแค่นี้ก่อนแล้ว”
พออีทึกไปยิน ก็รีบเดินขึ้นบันได
“อีทึก!!” เสียงฮีชอลเรียก ดูเหมือนกำลังโกรธมาก “นายไปไหนมา”
ฮีชอลสังเกตเสื้อด้านหลังที่ดูมอมแมม แล้วสูทกับกระเป๋ายังหายไปอีก
“ปะ…ป่าว คะ…แค่หลงทาง” อีทึกพยายามยืดตัวขึ้น ไม่ให้ฮีชอลสงสัย
“หันมานี่สิ” ฮีชอลเรียกอีทึกให้หันมา
“…” อีทึกยังไม่ยอมหัน
“ฉันบอกให้นายหันมา!! อีทึก!!” ฮีชอลตวาด
อีทึกหันกลับไปหาฮีชอล อีทึกปล่อยโฮออกมา ฮีชอลดูอึ้งไปไม่น้อยกับสภาพอีทึก
“ใครทำนาย อีทึก!! ใครทำนาย!!” ดวงตาฮีชอลแข็งกร้าวขึ้น เดินเข้าไปร่างเล็ก
อีทึกส่ายหน้า
“ฉันถาม ตอบฉันสิ!!” ฮีชอลดึงคนตัวเล็กเข้ากอด มือหนาลูบผมนิ่มเบาๆ
“คังอิน” ทันที่ชื่อนี้หลุดออกมาจากกลับปากเล็ก ดวงตาฮีชอลแข็งกร้าวขึ้นไปอีก
“มันอยู่ไหน !!” ฮีชอลดึงอีทึกขึ้นไปที่รถ
อีทึกบอกที่อยู่คอนโดแล้วก็หมายเลขให้ฮีชอล ไม่ถึง 5 นาทีฮีชอลก็ขึ้นไปถึงห้อง มือนึงก็จับมือเล็กอยู่
ฮีชอลทุบประตูสองสามครั้ง คังอินก็เปิดประตูออกมา
“มึง !!” มือหนากระแทกเข้าหน้าคังอิน โดยที่เค้าไม่ได้ตั้งตัว
“เฮ้ย !! “ คังอินจับจมูกตัวเอง เช็ดเลือดออกมา “มึงเป็นอะไรว่ะ”
“กูเคยเตือนมึงแล้วไง ผู้หญิงทั้งโลก มึงจะเอาก็เชิญมึงเอาไป แต่กับอีทึก…มึงห้ามยุ่ง!!” ฮีชอลกระแทกหมัดเข้าไปอีกครั้ง ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
คังอินได้โอกาสตอนที่ฮีชอลหอบ ต่อยกลับเข้ามา
“ทำไม กูก็อยากรู้ ว่าคนที่มึงหวงนักหวงหนา มันจะแตกต่างจากคนอื่นตรงไหน” ทั้งๆที่คังอินมีเลือดเต็มหน้า แต่ก็ยังพูดกวนโทสะร่างสูงไม่เลิก
ฮีชอลก้มหน้าลง มือหนากำแน่นจนน่ากลัว มืออีกข้าง เช็ดเลือดที่มุมปากออก
“แบ่งๆกันหน่อยไม่เห็นต้องหวงเลย” คังอินยกยิ้ม กวนโทสะร่างสูงไม่เลิก
“หรอ งั้นมึงเอาส่วนแบ่งจากกูมั๊ยหล่ะ” ฮีชอลกระโดดถีบยอดอก คังอิน จนเสียหลัก ล้มลงไปนอนที่พื้น
ฮีชอลก้มลงไปต่อยคังอิน จนแทบจะหมดสติ
“นี่คือส่วนของมึง ที่กล้าแตะอีทึก” ฮีชอลกระแทกหมัดเข้าไปอีกครั้ง
“นี่คือส่วนของมึง ที่กล้ามองหน้ากู” ฮีชอลต่อยเข้าไปอีกครั้ง
ตอนนี้ใบหน้าคังอินเต็มไปด้วยเลือด
“แล้วส่วนสุดท้าย ที่มึงกล้า อยู่บนโลกเดียวกับอีทึก !!” ฮีชอลลุกขึ้น เหยียบไปที่อกคังอิน
“โอ๊ย” คังอินกระเด้งตัวขึ้นมา เพราะแรงจากร่างสุง
“ไปตายซะ” ฮีชอลจะปรี่เข้าไปอีกรอบ แต่อีทึกดึงแขนฮีชอลไว้
“ฮีชอล พอเถอะนะ คังอินเค้าเจ็บมากแล้ว” น้ำหูน้ำตาไหลออกมาไม่หยุด
“อีทึก หันหลังไป” ฮีชอลสั่ง มองคังอินที่แทบจะนอนจมกองเลือด
“ฮีชอล…”
“ฉันบอกให้หันหลังไปไงเล่า!!” ฮีชอลตวาดอีกครั้ง
อีทึกยอมหันหลังกับไปตามที่ฮีชอลบอก
ฮีชอลดึงมีดจากกระเป๋ากางเกงขึ้นมา ทาบคมมีดไปที่ใบหน้าคังอิน คังอินแทบจะไม่แรงลืมตา แต่เค้าก็เห็นภาพฮีชอลรางๆ
“อ๊ากกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!!” เสียงคังอินดังขึ้น อีทึกสะดุ้งตกใจ
ฮีชอลทำอะไร !?!..................
ฮีชอลทำอะไร !?!..................
“ไปกันเถอะ” ฮีชอลดึงอีทึกออกไป ในมือมีสูทกับกระเป๋านักเรียนของอีทึก
------------------------------------------------------------------------------------------------------- [100%]
ฮีชอลโหดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!! (-*-)
ขอบคุณคอมเม้นมากมายค่า ^U^
ขอถึง 255 นะคะ
^U^
รักรีดเดอร์เหมือนเดิมค่า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น