ลำดับตอนที่ #16
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : MY PUPPY BOY 16 ::: แม่ผัว + ลูกสะใภ้ ^^
ทั้งสามกินข้าวด้วยกัน อีทึกดูอึดอัดจากสายตาของแทยอน ส่วนแทยอนก็เอาแต่มองค้อน อีทึกอยางไม่พอใจ มีแต่ฮีชอลที่ยังคงไม่รู้เรื่องราว
“กินอันนี้เข้าไปสิ” ฮีชอลตักผัก ใส่จานอีทึก
“ไม่เอา ฮีชอลไม่กิน” อีทึกจะตักผักทิ้ง
“ถ้านายตักผักทิ้ง คืนนี้ไม่รอดแน่” ฮีชอลบอกอย่างคาดโทษ
“ทำไมหล่ะ ไม่เห็นเกี่ยวเลย ไม่กินๆ” ยังไงร่างเล็กก็ตั้งหน้าตั้งตาปฏิเสธ
“อยากตายหรอไง” ฮีชอลเถียงกลับ
อีทึกกอดอก แก้มป่องๆพองขึ้น เหมือนไม่พอใจ
“อะไร มีปัญหาหรอไง” ฮีชอลผลักหัวอีทึกเบาๆ
“เหอะ” อีทึกทำปากยู่ ไม่พอใจ
บทสนทนาตัดลงแต่นั้น เมื่อแทยอนเดินกลับเข้าไปในห้อง
ฮีชอลที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ เดินเข้ามาในห้อง เจอร่างเล็กที่อาบน้ำเสร็จก่อนแล้ว นอนขดตัวอยู่ที่เตียง
“อีทึก” ฮีชอลเดินเข้าไปใกล้
“ฮีชอล หนาวจัง ฮีชอลเบาแอร์ให้หน่อย” เสียงหวานตอบอู้อี้ตอบมา
มือหนาวางบนหน้าผากมนเบาๆ
“เห็นมั๊ย นายไม่สบายจริงๆด้วย” ฮีชอลส่ายหน้าก่อนจะเดินไป เพิ่มอุณหภูมิแอร์ให้ร้อนขึ้น ก่อนจะเดินออกไปหายามาให้ร่างเล็ก
“กินยาซะ” ฮีชอลประคองคนตัวเล็กขึ้นมา ปกติแล้วริมฝีปาก จะแดงเอิบอิ่มตลอดเวลา แต่บัดนี้มันกลับดูซีดเซียว
ฮีชอลจัดการ หาเสื้อคลุมมาให่ให้คนตัวเล็ก ก่อนจะนอนกอดเอาไว้
“หายหนาวรึยัง” ฮีชอลกอดอีทึกไว้ มือหนาเอื้อมไปปิดไฟที่หัวเตียง ทั้งห้องตกอยู่ในความมืด
“อืม อุ่นขึ้นแล้ว” อีทึกพิงหัวที่อกกว้าง
“นอนนะ พรุ่งนี้กลับบ้าน แล้วเราไปหาหมอกัน” ฮีชอลจูบที่ขมับเล็ก ก็รู้ได้เลยว่ามันร้อนขณะไหน
อีทึกพยักหน้า โอบร่างสูงกลับ ราวกับต้องการไออุ่น
“อีทึกตื่นได้แล้ว เราจะกลับบ้านกันแล้วนะ” ฮีชอลค่อยๆปลุกอีทึก มันคงอ่อนโยนที่สุด ที่เค้าเคยทำละมั้ง
“ฮีชอล หนาวจังเลย” อีทึกยังคงนอนอยู่ใต้ผ้าห่ม
“เดี๋ยวกลับไป เราจะไปหาหมอกันนะ” ฮีชอลจูบหน้าผากมนเบาๆ
อีทึกลืมตาขึ้นมามองร่างสูง แล้วลุกขึ้นมานั่ง
“ไปอาบน้ำนะ” ฮีชอลค่อยๆพาอีทึกไปอาบน้ำ
ฮีชอลจัดการภาระแทนอีทึกทั้งหมด ทั้งเก็บกระเป๋าเสื้อผ้าให้เรียบร้อย
อีทึกเลือกที่จะนั่งหลังเพราะอ้างว่า
“ให้แทยอนนั่งข้างหน้าไปเถอะ ข้างหลังฉันจะได้นอนได้” อีทึกบอกร่างสูงที่กำลังประคองตัวเองอยู่
“อืมตามใจนะ” ฮีชอลหยิบโคชตัวเองใหญ่ของตัวเองออกมา
อีทึกขึ้นไปนั่ง ฮีชอลเอาโค้ชตัวเอง สวมให้อีทึก
ฮีชอลขับรถออกมาได้ไม่เท่าไหร่ ฝนก็กลับตกมาอย่างแรง
แทยอนนั่งอยู่ข้างๆ มองฮีชอลอย่างเป็นห่วง
“เราจอดก่อนดีมั๊ย เหมือนจะมีพายุเลย” แทยอนบอกกับฮีชอล ที่ดูเครียดขึ้น
“หืม ไปเป็นไรหรอก ฉันอยากรีบกลับน่ะ อีทึกไม่สบายหนัก ไม่งั้นก็ต้องพาไปโรงพยาบาลแถวนี้” ฮีชอลเหลือบมองคนตัวเล็กอีกครั้ง ที่ตอนนี้หลับไปแล้วเพราะไข้พิษ
แต่ขับไปได้ไม่เท่าไหร่ ฮีชอลก็ต้องแวะปั๊มข้างทาง ฮีชอลเข้าไปจอดรถ ที่มีกันสาด
“แทยอน จะลงไปหาอะไรอุ่นๆกินมั๊ย” ฮีชอลถาม
“อืม ฮีชอลอยากได้อะไรมั๊ย”
“ฉันขอ คาปูชิโนแก้วนึง แล้วก็ขอน้ำอุ่นอีกแก้วนะ” ฮีชอลบอก
แทยอนพยักหน้าแล้วลงไป
ฮีชอลรีบหยิบผ้าขนหนู วิ่งไปชุบน้ำ ที่ห้องน้ำ แล้ววิ่งกลับมาที่รถ ประคองร่างเล็กขึ้น
-ตัวอีทึกร้อนขึ้น- ฮีชอลค่อยๆใช้ผ้าเช็ดตามเนื้อตัวอีทึก หยิบยาในกระเป๋าขึ้นมา พอดีกับที่แทยอนเดินกลับมา
“ฮีชอล” แทยอนยื่นแก้วทั้งสองให้ ในมือทั้งสองพะรุงพะรัง ด้วยของว่าง ที่น่าจะกินแก้หิวได้ในเวลาที่ฝนตกอย่างนี้
“ฝากถือกาแฟไว้หน่อยนะ” ฮีชอลรับน้ำอุ่นมาถือ ประคองร่างเล็กให้กินยา
“อีทึกนายไหวมั๊ย” ฮีชอลถามอีทึก ที่ยังคงไม่ค่อยได้สติ
“อืม ไหวสิ ถึงบ้านรึยัง” อีทึกกอดร่างสูงแน่น
“ยัง เราติดพายุกันอยู่ ทนอีกหน่อยนะ อีทึก ฉันจะพานายไปหาหมอนะ” ฮีชอลดึงมืออีทึกขึ้นมาจูบ
แทยอนเดินไปหลังรถ หยิบหมอนกับผ้าห่ม ที่แทยอนเอามา หยิบมาให้อีทึก
“ฮีชอล ให้อีทึกนอนดีกว่า เผื่อจะอุ่นขึ้นมาหน่อย” แทยอนวางหมอนกับผ้าห่มลง
“ฮีชอล เอากระติกน้ำร้อนฉันไป เอาไปเติมน้ำร้อน ให้เต็ม เวลาอีทึกหนาวกินแล้วมันจะได้อุ่นขึ้น” แทยอนยื่นกระติกน้ำร้อนไว้
ฮีชอลพยักหน้า รับมันมา ไปเติมน้ำร้อนตามที่แทยอนบอกจนเต็ม
แล้ววิ่งกลับมาที่รถอีกครั้ง
“แทยอน เราจะออกกันแล้ว” ฮีชอลบอก ขึ้นไปนั่งที่ประจำคนขับ
“แต่ฮีชอล รออีกหน่อยเถอะ ฝนยังตกแรงอยู่เลย” แทยอนบอก มองฟ้าที่กำลังผ่าอย่างหน้ากลัว
“แต่อีทึกรอไม่ได้นะ เค้าไม่สบายหนัก” ฮีชอลบอกหน้าเครียดก่อนจะออกรถอีกครั้ง
ฮีชอลเบาๆแอร์ลง ฝนข้างนอกก็ตกแรงขึ้น เค้าเองถึงจะรีบขนาดไหน แต่ก็ต้องระวัง แถมร่างเล็ก ก็ยังตัวร้อนขึ้นเรื่อยๆ ฮีชอล ต้องจอดรถเป็นระยะ คอยป้อนน้ำอุ่นอีทึก ให้อีทึกอุ่นขึ้น
“ฮีชอลจอดรถก่อน ให้ฉันไปข้างหลังเถอะ จะได้คอยดูอีทึกด้วย นายจะได้ไม่ต้องจอดบ่อยๆ มันจะเสียเวลา” แทยอนบอก พร้อมกับเปิดประตูฝ่าฝนไปนั่งด้านหลัง ประคองอีทึกขึ้นนอนตัก ดึงผ้าห่มที่ขึ้นห่มในตัวร่างเล็ก
อย่างน้อย แทยอนถึงเค้าจะรักฮีชอล แต่เค้าก็คอยทำแบบแฟร์ๆจริงมั๊ย ถ้าอีทึกหายเมื่อไร ค่อยเอาเรื่องแล้วกัน
ฮีชอลเหลือบมองทั้งสองอยุ่เรื่อย เค้าเองก็เบาใจลงหน่อย
เพราะแทยอนก็ปลุกร่างเล็กขึ้นมา กินข้าว กินยา ค่อยห่มผ้าให้อยู่บ่อยๆอีกด้วย
ฝนก็เริ่มซาลง ฮีชอลก็คลายความเครียดได้มากขึ้น
“อีทึก ไหวมั๊ย เราจะถึงแล้วนะ” ฮีชอลตัดสินใจ พาอีทึกไปโรงพยาบาลประจำหวัดที่แทยอนติดต่อไว้ให้ก่อน
“ไหวฮะ” อีทึกบอก เริ่มได้สติขึ้นมาแล้ว
ฮีชอลเลี้ยวเข้าไปในโรงพยาบาล อุ้มอีทึกเข้าไปหาหมอ
“ดีนะเนี่ยที่มาทัน หากช้ากว่านี้ คนไข้อาจมีอาการช็อคได้ “ หมอพูดขณะเขียนใบสั่งยา
“แล้วทำยังไงให้ไข้ลดหล่ะฮะ” ฮีชอลถามขึ้น อีทึกไข้ก็ไม่ลดสักที
“ทานยาไง ทานยาตามที่หมอสั่งเดี๋ยวไข้ก็หายไปเอง อย่าลืมทานให้ตรงเวลาด้วยหล่ะ”
“ขอบคุณมากนะคะ” ฮีชอลพยุงอีทึกออกไป รองรับยาจนเรียบร้อย
“ฮีชอล แถวนี้มีร้านอาหาร ให้อีทึกกินข้าวก่อนดีมั๊ย จะได้กินยาตามที่หมอสั่งด้วย” แทยอนดึงถุงยาให้มือฮีชอลมาช่วยถือ
อีทึกยืนมองแทยอน -ผมว่าเพราะอย่างนี้ ฮีชอลก็เลยรักแทยอนมั้ง-
ฮีชอลพาอีทึกไปกินข้าว หลังจากนั้นก็พาอีทึกไปกินยา ฝนก็เริ่มซาลงเรื่อยๆ อีทึกก็มีท่าทีว่าไข้ลดแล้วเหมือนกัน เพราะอากาศข้างนอกก็ไม่ค่อยชื้นแล้ว
“ดีขึ้นรึยัง” ฮีชอลหันมาถาม มือหนาแตะที่หน้าผากมนเบาๆ
“อืมดีขึ้นมากแล้วหล่ะ ขอบคุณฮีชอลกับแทยอนมากเลยนะ” อีทึกก้มหัวให้อย่างสุภาพ
ฮีชอลทุบหัวอีทึกเบาๆ “เป็นบ้าอะไรของนายฮะ”
“แล้วฮีชอลมาตีฉันทำไมเล่า” อีทึกลูบผมตัวเอง
“เหอะ” ฮีชอลถอนหายใจ ก่อนจะหันไปสนใจทางข้างหน้าต่อ
“ขอบคุณมากนะฮะ แทยอน” อีทึกหันไปฉีกยิ้มหนาวให้
แทยอนก็ยิ้มน้อยกลับมา ก่อนจะพิงหัวลงกับเบาะด้วยความเหนื่อยล้า
“แทยอนง่วงหรอ” อีทึกยิ้ม
แทยอนไม่ตอบแต่หลับตาลง
“อ๊า งั้นฝันดีนะ” ว่าแล้วคนตัวเล็กก็หันไปกวนประสาทร่างสุงต่อ
ฮีชอลไปส่งแทยอนที่บ้านก่อน
“เดี๋ยวไปเอากระเป๋ามาให้นะ” อีทึกบอกแทยอนเสียงใส
“ไม่ต้อง นายนั่งอยู่นี่แหละ” อีชอลบอก ก่อนจะลงจากรถไป หยิบกระเป๋าของแทยอนออกมา
อีทึกมองทั้งสองคนจากในรถ เห็นฮีชอลกับแทยอนยิ้มให้กัน แต่ก็รู้สึกดี แทยอนเป็นคนดีนี่หน่า
หลังจากวันนั้นมา อีทึก็กลับไปเรียนอย่างปกติได้ ก็พอคุยกับซีวอนได้บ้าง แต่ถ้าฮีชอลว่ามากไป ก็จะโวยวายขึ้นมาทันที เห็นฮีชอลไปรับไปส่งแทยอน ก็รู้สึกดีด้วยเหมือนกัน แต่ความรู้สึก น้อยใจมันก็มีอยู่ลึกๆเหมือนกัน
“อีทึก วันนี้ไปกินไอติมอีกน้า” เสียงซองมินดังขึ้นมาจากด้านหลัง
“ไอติมหรอ” อีทึกทำท่าคิด ฮีชอลเดินมาพอดี
“ไม่ให้ไป เพิ่งหายไข้ จะไปกินไอติมเนี่ยนะ ไม่มีทาง” ฮีชลอแลบลิ้นใส่อีทึกทีนึง ก่อนจะเดินไปนั่งที่
“ไอ้บ้านี่หนิ” ซองมินบ่นออกมาเบาๆ
“งั้นไปกินอย่างอื่นน่าจะได้นะ” อีทึกยิ้มหวานให้
“งั้น ฉันจะไปกินนายบนเตียง นายก็กินฉัน นี่ไงกินอย่างอื่น” เยซองเดินมาโอบร่างเล็กจากด้านหลัง ก่อนะจะถูกแรงกระชากจากด้านหลังอีกที
“ไม่ได้เว้ย” ฮีชอลตะคอกใส่หน้า
“แม่ง ขึ้หึงจริงๆ เซ็งว่ะ” เยซองบ่นอุบก่อนจะเดินหายไป
“ซีวอน” อีทึกเรียนซีวอนเสียงหวาน ฮีชอลหันมามองทันที แต่ร่างเล็กไม่เห็นเพราะหันหลังให้ฮีชอลอยู่
“มีอะไร” ซีวอนยิ้มให้อีทึกเหมือนปกติ
อีทึกนั่งลงข้าง หยิบหนังสือชีว เล่มหนาขึ้นมา
“สอนหน่อยสิ” อีทึกมองซีวอนตาแป๋ว
“ได้ๆ วันนี้ตอนเลิกเรียนแล้วกัน ฉันจะช่วยสอนให้” ซีวอนยิ้ม
“ขอบคุณน้า” อีทึกเอียงหน้าอย่างน่ารัก
หลังเลิกเรียน
อีทึกกับซีวอนก็เดินมานั่งที่โต๊ะ หินอ่อนด้วยกัน อีทึกวางหนังสือเล่มหนาลง
“หนักใช่มั๊ย บอกว่าถือให้ก็ไม่เอา ตัวก็นิดเดียว หนังสือจะทับหัวตายอยู่แล้ว” ซีวอนขยี้ผมอีทึกเบาๆ
“เว่อร์ เร็วๆ ซีวอนรีบสอนดีกว่า เดี๋ยวมันจะเย็นนะ” อีทึกบอก ซีวอนรีบมานั่งข้างๆอีทึก
แตสอนไปได้ไม่เท่าไหร่ ซีวอนก็รู้สึกถึง รังสีอำหิต
“ฉันติวด้วย” ฮีชอลวางหนังสือลง ดึงแทยอนมานั่งข้างๆ
อีทึกมองฮีชอลอย่าง งงๆ อย่างฮีชอลเนี่ยนะต้องติว ก็ฮีชอลเห็นอย่างนี้ เรียนเก่งพอๆกับซีวอนเลยนะ แต่เค้าไม่กล้าไปให้ฮีชอลสอนหรอก น่ากลัวจะตาย อีกอย่างแทยอน ก็เรียนเก่งพอๆกัน แล้วนี่ทำไม….
“มีปัญหาหรอไง ฉันติวด้วยไม่ได้หรอ” ฮีชอลถามอีทึกที่นั่งจ้องหน้าเค้าไม่เลิก
“ป่าวนะ ฉันแค่สงสัย” อีทึกส่ายหน้า ก่อนจะหันกลับไปสนใจซีวอนต่อ
“สงสัยอะไร” ฮีชอลจับหน้าอีทึกหันมาอีกที
“สงสัยว่า ทำไมฮีชอลถึงมาติว ทั้งๆที่ฮีชอลเรียนเก่งจะตาย” อีทึกบอกความจริงออกไป
“งั้นฉันจะสงสัยบ้าง นายก็รู้ว่าฉันเรียนเก่ง แต่ทำไมให้ไอ้หมอนี่มันติวไม่ใช่ฉัน” ฮีชอลถามบ้าง
“ก็…ก็ฮีชอล ดุ” อีทึกก้มหน้าลงหลบสายตาร่างสุง
“หึหึ” วีวอนยิ้มออกมาเบาๆ “อีทึกหันมาเร็ว รีบเรียนเถอะ เดี๋ยวมันจะเย็นน้า” ซีวอนบอก ยิ้มกว้าง
อีทึก หันไปหาซีวอน แต่ก็ยังระแวงฮีชอลอยู่ อีทึกเงยหน้ามองแทยอนที่กำลังมองมาเหมือนกัน
ขณะติว
“ในน้ำลายมีเอมไซม์….” ซีวอนกำลังอธิบายอีทึกอยู่
“อันนั้นฉันก็รู้” ฮีชอลดึงหนังสือมาอธิบายให้อีทึกใหม่
“ในน้ำลายประกอบไปด้วยแคลเซียม…..” ซีวอนเปลี่ยนเรื่อง
“อันนั้นฉันก็รู้” ฮีชอลดึงหนังสือกลับมาอีก
“ใน….” ซีวอนยังไม่ทันนพูด ฮีชอลก็แทรกขึ้นมา
“ฉันรู้หมดแล้ว แกสอนที่ฉันไม่รู้ดิ นึกว่าจะเก่งกว่า” ฮีชอลกระตุกน้ำเสียง
“เฮ้ย อะไรของนายว่ะ ฉันก็อธิบายให้อีทึก ถ้านายรู้แล้ว ก็หุบปากหมาๆของนายซะ” ซีวอนก่นด่าออกมา
“ทำไม ฉันรู้ ฉันก็พูดมีปัญหามากหรอไง” ฮีชอลลุกขึ้น
ซีวอนก็ลุกขึ้นมาบ้างอย่างไม่ยอมแพ้
“เอ่อ… ไม่เป็นไรไม่ต้องสอนแล้วก็ได้ ขอกลับบ้านก่อนนะ” อีทึกเก็บของแล้ววิ่งออกไป
“ฮึ่ย” ซีวอนทำท่าขัดใจ ก่อนจะวิ่งตามอีทึกออกไป
“อีทึก เดี๋ยวสิ” ซีวอนวิ่งไปดึงแขนเล็กไว้
“หืม มีอะไรหรอ” อีทึกยังคงมีน้ำเสียงเหมือนเดิม
“ป่าว มันเย็นแล้ว เดี๋ยวฉันไปส่งที่บ้านดีกว่า” ซีวอนบอก
อีทึกยิ้มให้ “แต่ว่า…มันจะดีหรอ”
“อืมดีสิ ฉันทำให้นายต้องกลับเย็น ฉันก็ต้องรับผิดชอบสิ” ซีวอนยิ้มให้เหมือนเคย
“อืมก็ได้ ซีวอนเก็บของรึยังฉันไปช่วยเก็บเอามั๊ย” อีทึกเอียงหน้าถาม
“ของฉันยังอยู่นู่นอยู่เลย” ซีวอนบอก อีทึกเดินนำหน้าออกไป ซีวอนก็ได้แต่เดินตามคนตัวเล็ก
“ไม่ต้อง!! ฉันจะไปส่งนายเอง ไม่ได้ยินหรอไง!!” พอซีวอนเดินไปถึงก็เห็นฮีชอลยืนว่าอีทึกอยู่
“แต่….” อีทึกก้มหน้าลง เค้าไม่อยากผิดนัด ซีวอน
“ถ้าพูดไม่รู้เรื่องนะ” ฮีชอลเว้นวรรคไว้แค่นั้น
“อีทึก” ซีวอนเรียกคนตัวเล็ก
“ซีวอน” อีทึกเงยหน้าไปหาซีวอน
“เป็นอะไรหืม” ซีวอนเดินเข้าไปใกล้
“ถอยออกไปห่างๆเลย” ฮีชอลบอก “กลับบ้าน” อีชอลดึงข้อมือให้เดินตาม
“ซีวอน ขอโทษนะ แล้วคืนนี้จะโทรฯหา” อีทึกหันไปบอก
“ไม่ต้อง !!” ฮีชอลตะคอกใส่หน้าอีทึก
อีทึก ก้มหน้าลง ต้องเดินให้ทันร่างสูง
ฮีชอลผลักอีทึก ขึ้นไปบนรถ แทยอนขึ้นไปนั่งข้างคนขับ ฮีชอลรีบออกรถ
“ทำไม!! ต้องไปให้มันสอนฮะ” ฮีชอลกระชากข้อมือให้เดินตามขึ้นห้องไป
“ฮีชอล” เสียงของผู้เป็นแม่ดังขึ้น
“แม่กลับมาเมื่อไรฮะ” ฮีชอลหันไปถาม แต่ก็ยังปล่อยข้อมือเล็ก
“ตอนเช้า แล้วนั่น จะทำอะไรน้องหน่ะ” ผู้เป็นแม่ถาม
ฮีชอลไม่สนใจ ดึงข้อมือเล็กให้ขึ้นไปข้างบน
“ฮีชอล” เสียงหวานเรียก ทำเอาฮีชอลหันขวับ
ฮีชอลดึงอีทึกบนขึ้นบนเตียง หยิบหนังสือที่อยู่ตรงหัวเตียงขึ้นมากาง สองแขนโอบรอบคนตัวเล็ก
“ฉันจะสอนนายได้ บอกมาสิ!! อีทึก!!” ฮีชอลรัดร่างเล็กแน่นขึ้น
“ไม่เอาแล้ว” อีทึกส่ายหน้า
“ทีมัน นายยังเอาไปให้มันติว กลับฉันไม่ได้หรอไง ห๊ะ อีทึก!!” ฮีชอลตวาดใส่คนตัวเล็ก
“ฮีชอล !! ทะเลาะอะไรกันมา เปิดประตูหน่อย อีทึก!!” ผู้เป็นแม่ยืนเคาะประตูอยู่ที่หน้าห้อง
“ป่าวฮะ” ฮีชอลตะโกนออกไป “ถ้านายยังทำแบบนี้อีก!! นายไม่รอดแน่!!” ฮีชอลกระซิบอีทึก ก้อนจะดึงข้อมือเล็กให้เดินตามออกไป
“มีอะไรกัน เสียงเอะอะ โวยวายดังออกไป ถึงข้างล่าง ทะเลาะกันแบบนี้ทุกวันรึป่าวเนี่ย”
ฮีชอลหันหน้าหนีไม่ทางอื่น เลี่ยงที่จะไม่ตอบ
“อ่ะ ไปๆ ไปกินข้าวกันเถอะ แม่รอพวกเราตั้งนาน” ว่าแล้วผู้เป็นแม่ก็เดินลงไป อีทึกกับฮีชอลก็เดินตามไปบ้าง
“นี่ แม่บ้านเค้าบอกมา ว่ามีเรื่องให้ทะเลาะกันทุกวัน จริงรึป่าว” อยู่ดีผู้เป็นแม่ก็พูดขึ้น
“เหอะ” ฮีชอลถอนหายใจ มองค้อนคนตัวเล็กครั้งแล้วครั้งเล่า
“นี่ ทะเลาะกันบ่อยอย่างนี้ แม่ไม่ยกลูกสาวให้นะ” ผู้เป็นแม่พูดติดตลก
“อะไรของแม่” ฮีชอลขมวดคิ้ว
“ลูกสาวไง ถ้าทะเลาะกับลูกสาวแม่ทุกวันอย่างนี้ ไม่ยกให้หรอกนะ” ผู้เป็นแม่พูดอีกครั้ง
“เหอะ ไร้สาระ” ฮีชอลหันหน้าหนี
“ไร้สาระ นี่แปลว่าไม่เอาใช่มั๊ย งั้นยกให้คนอื่นก็ได้”
“อะไร ยกให้ใคร” ฮีชอลหันมามองทันที
“ให้คนอื่นไง คนที่เค้าดูแลลูกสาวแม่ดีกว่า ใครบางคนแถวนี้”
“แล้วผมดูแลไม่ดีหรอไง” ฮีชอลเถียงขึ้น
“เรียกว่าดีที่ไหน ดูซิ อย่านึกว่าแม่ไม่เห็นนะ รอยแดงที่ข้อมือนั่นหน่ะ” ผู้เป็นแม่เหล่ไปทางคนตัวเล็ก ที่รีบเอามือซ่อนโต๊ะ
“แล้วไง”
“แล้วไง แม่ก็จะไม่ขัดใจ ไม่อยากได้ลูกสาวไม่ก็ไม่ต้องเอา”
“ผมพูดแล้วหรอ ว่าไม่เอา”
“แล้วเอามั๊ยหล่ะ” ผ็เป็นแม่ มองฮีชอลที่ทำเป็นปากแข็ง
“....เอา” ฮีชอลพูด หันไปมองทางอื่น ก่อนจะหันไปจ้องร่างเล็ก
“อีทึกมานี่เถอะ อย่าไปนั่งใกล้ฮีชอลเลย มานั่งกับพ่อดีกว่า” ผู้เป็นพ่อพูดขึ้นบ้าง
“ฮะ” อีทึกตอบรับ แต่ยังไม่ทันทีลุกขึ้น มือฮีชอลก็คว้าเอาไว้
“นั่งนี่แหละ” ฮีชอลมองค้อนคนตัวเล็กครั้งแล้วครั้งเล่า
“นี่ ฮีชอลแม่บอกแล้วไง ถ้ายังใจร้ายแบบนี้ เอาลูกสาวแม่คืนมาเลย ไม่ให้แล้ว” ผู้เป็นแม่ทำท่าจะคว้าอีทึก แต่ฮีชอลดึงเข้าไปกอด
“ไม่ให้ แม่อยากได้ ก็ไปหาใหม่สิ ผมเจอก่อน” ฮีชอลกอดอีทึกไว้แน่น
“ฮีชอล…หายใจไม่ออก” เสียงหวานดังขึ้น
“งั้นก็ให้ตายไปตรงนี้เลย” ฮีชอลยังกอดอีทึกไม่เลิก
“ฮีชอลใจร้ายจัง” อีทึกบอกเบาๆ
“เงียบๆไปเลย ถ้านายไปหาคนอื่นนะ นายตายแน่” ฮีชอลกระซิบบอก
“รู้แล้วน่า” อีทึกหันหาหนี ใบหน้าแดงก่ำ จนผู้เป็นพ่อ ที่นั่งอยู่หัวโต๊ะ แอบยิ้มออกมาไม่ได้
“ถ้ารู้แล้วคืนนี้ ก็มาเป็นลูกหมาที่น่ารักของฉันซะดีๆ” ฮีชอลแอบขโมยหอมแก้มร่างเล็กเบาๆไม่ให้รู้ตัว
“อะไรเล่า” อีทึกผลักร่างสูง “ผมอิ่มแล้วฮะ” อีทึกบอกอย่างสุภาพ ก่อนจะวิ่งขึ้นห้องไป
“คิดว่าจะหนีฉันรอดหรอไง” ฮีชอลตะโกนขึ้นไป ก่อนจะรีบวางช้อน แล้ววิ่งตามขึ้นไป
“ท่าทาง คงจะไม่พ้นฮีชอล คืนนี้แล้วหล่ะ” ผู้เป็นแม่ หัวเราะออกมาเบาๆ
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
^U^ ก่อนอื่น ขอขอบคุณคอมเม้นมากมายค่า
ตอนต่อไป แขกรับเชิญเราจะมากขึ้นเรื่อยๆ
5555+ (ขำอะไร)
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ
ขอถึง 230 เยอะเกินไปมั๊ยอ่า
ขอบคุณมากๆนะคะ
รักรีดเดอร์เหมือนเดิมค่า
^U^
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
^U^ ก่อนอื่น ขอขอบคุณคอมเม้นมากมายค่า
ตอนต่อไป แขกรับเชิญเราจะมากขึ้นเรื่อยๆ
5555+ (ขำอะไร)
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ
ขอถึง 230 เยอะเกินไปมั๊ยอ่า
ขอบคุณมากๆนะคะ
รักรีดเดอร์เหมือนเดิมค่า
^U^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น