MY PUPPY BOY [ CINTEUK ] PART 1 THE END

ลำดับตอนที่ #15 : MY PUPPY BOY 15 ::: KISS MORNING & FORGET YOU... KIMTEAYEON

เช้ารุ่งขึ้น

 

อีทึกตื่นขึ้นมาในอ้อมกอดร่างสูง อีทึกเงยหน้ามองคนตัวสูงที่โอบตัวเองอยู่ อีทึกลอบมองร่างสูงครั้งแล้วครั้งเล่า เค้าไม่ได้ มาอยู่ในอ้อมกอดฮีชอลมานานเท่าไหร่แล้ว 

 

อีทึก จุ๊บที่ริมฝีปากอิ่มเบาๆ 

 

“มอร์นิ่ง คิสฮะ” ว่าแล้วอีทึกก็ซุกหน้าลงอกกว้าง

 

“ลักหลับฉันหรอ” อยู่ดีๆ ร่างสูงที่นอนอยู่ก็พูดขึ้น ทำเอาคนตัวเล็กสะดุ้ง

 

“มะ..ไม่…ไม่ใช่นะ” อีทึกปฎิเสธ ใบหน้าแดงก่ำ

 

“ไม่ต้องมาปฏิเสธเลย นายนั่นแหละ ลักหลับฉัน” ฮีชอลจูบที่หน้าผากแรงๆทีหนึ่ง “รับผิดชอบฉันด้วยหรอ”

 

“อะไรอ่ะ ฮีชอลขี้โกง” อีทึกพองแก้มป่องๆ บ่งบอกว่ากำลังงอนร่างสูง 

 

“ขี้โกงอะไร เช้านี้ฉันยังไม่ทันทำอะไรนายเลยนะ” ฮีชอลปฏิเสธ

 

“ไม่จริง เมื่อคืน ฮีชอลก็….” อีทึกกำลังจะพูดแต่ก็เงียบไป เขินร่างสูงไปถึงไหนต่อไหน

 

“เมื่อคืนฉันทำอะไร” ฮีชอลยื่นหน้าเข้าไปใกล้ร่างเล็ก

 

“มะ….ไม่มีอะไร…ฮีชอลเอาหน้าออกไป” อีทึกถอยหน้าออก ฮีชอลโอบร่างเล็กไว้แน่นไม่ให้หนีไปไหน

 

“มีสิ” ฮีชอลยิ้มเจ้าเล่ห์ “ทำแบบนี้ไง” 

 

ฮีชอลจูบเข้าที่ริมฝีปากเล็กอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ เพียงแค่ดูดความหวานปากเล็กเท่านั้น แต่ซ้ำแรงๆสองสามทีก่อนจะผละออก

 

“หวานเหมือนเมื่อคืนเลยนะ” ฮีชอลยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี

 

อีทึกหันหน้าหนีร่างสูง

 

“นี่ หันหนีฉันอีกแล้ว อยากลองดีใชมั๊ย” ฮีชอลรั้งเอวบางเข้ามาชิด

 

“ป่าวสักหน่อย ไปอาบน้ำกันเถอะ อยากเล่นน้ำ” อีทึกจะลุกขึ้น แต่ฮีชอลไม่ยอมปล่อย กำลังหลับตาแล้วโอบร่างเล็กไว้ 

 

“ใครจะอาบก่อน” ฮีชอลถามแต่ยังหลับตาอยู่

 

“ฉันอาบก่อนนะ” อีทึกยิ้มอย่างน่ารัก

 

“อ่าว ฉันก็จะอาบก่อน งั้นเราอาบพร้อมกันดีม่ะ” ฮีชอลลุกขึ้นมานั่ง

 

“ไม่เอา งั้นฮีชอลไปอาบก่อนเลย” อีทึกทำท่าไม่ยอมอาบน้ำกับฮีชอล

 

“ทำไมหล่ะ ตื่นเต้นดีออก” ฮีชอลกอดร่างเล็กไว้

 

“ง่ะ ฮีชอลไม่เอา” อีทึกส่ายหน้า

 

“โอเคๆ รีบไปอาบน้ำซะ เดี๋ยวเราไปกินข้าวเช้าด้วยกัน” ฮีชอลบอก อีทึกลุกขึ้นไปหยิบผ้าขนหนู ฮีชอลตีก้นร่างเล็กไปทีหนึ่งก่อนจะเดินออกไป 

 

 

หลังจากที่อีทึกอาบน้ำเสร็จ ออกมาที่ห้องรับแขก ก็ไม่เจอฮีชอล ห้องทานอาหารก็ไม่มี  อีทึกตัดสินใจเดินออกไปซื้ออาหารเช้าแบบง่ายๆมา สองสามชุด

 

 

อีทึกเดินกลับมา เห็นฮีชอลกำลังจะกินข้าว พร้อม….แทยอน

 

อีทึกตัดสินใจหลังกำลังจะเดินหนีแต่ว่า

 

“อีทึก มานั่งนี่เร็ว” เสียงฮีชอลก็เรียกขึ้นมาก่อน

 

“ไม่ดีกว่าฮะ ผมมีแล้ว” อีทึกชูถุงที่ตัวเองถือมาให้ฮีชอลดู

 

“ไม่อะไร กล้าตอบว่าไม่หรอ มานั่งนี่” ฮีชอลเรียกอีกครั้ง แต่เค้ายังง่วนอยู่กับการจัดโต๊ะ

 

“เอ่อ…แต่ว่า…”

 

“นับ 1 ถึง 3 ไม่เดินมา เราสองคนเข้าไปกินในห้อง” ฮีชอลบอก ยักคิ้วให้คนตัวเล็ก

 

“เอ่อ..” 

 

“123 ไป” ฮีชอลเดินมาทำท่าจะจูงมือคนตัวเล็กเข้าห้อง

 

“อ่า ฮีชอลขี้โกง” อีทึกทำหน้ามุ่ย

 

“ฉันขี้โกงตรงไหน” ฮีชอลดึงร่างเล็กเข้ามากอดไว้หลวม 

 

 

ทั้งสองคงลืมไปว่ามีบุคคลที่ 3 ที่นั่งรออยู่ที่โต๊ะ คิมแทยอน…. เธอชักสีหน้าไม่พอใจกับทั้งสอง

 

“จะกินได้รึยังคะ” แทยอนถามขึ้น

 

“อืม” ฮีชอลหันไปยิ้ม “เร็วๆมานี่ไอ้ลูกหมา”   ฮีชอลดึงมือเล็กให้เดินตามไป 

 

ฮีชอลนั่งตรงข้ามแทยอน อีทึกเลือกที่จะนั่งข้างๆฮีชอลมากกว่า

 

“นี่ไอ้ลูกหมา วันนี้ฉันจะป้อนข้าวนายเอง” อยู่ดีๆฮีชอลก็พูดขึ้น

 

“ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ ฮีชอล” อีทึกท้วงมองร่างสูงอย่าง งงๆ

 

“แล้วไง ไม่ใช่เด็กแล้วป้อนไม่ได้หรอไง” ฮีชอลตักกับข้าใส่จานอีทึก 

 

อีทึกมองจานข้าวตัวเอง กับจานข้าวคนอื่น ทำไมของเค้ามันเยอะกว่าคนอื่นเลยหล่ะ

 

“ฮีชอล ข้าวเยอะฉันกินไม่หมด” อีทึกดึงชายเสื้อฮีชอล

 

“กินไม่หมดก็กินให้หมด กินทีละนิด มันจะโตมั๊ย” ฮีชอลตักกับข้าวใส่จานอีทึกอีก

 

“ฮือ ฮีชอลใจร้าย ก็รู้ว่าฉันกินไม่หมดฮีชอลยังแกล้งอีก” อีทึกทำหน้าจะร้องไห้

 

“เออๆๆ กินไม่หมดก็ไว้ในจานนั่นแหละ” ฮีชอลรีบบอกก่อนที่ร่างเล็กจะร้องไห้ออกมาอีกรอบ

 

“จริงนะ” อีทึกเอียงหน้าถามอย่างน่ารัก

 

“จริงดิ” ฮีชอลอีทึกอย่าง งงๆ

 

อีทึกยิ้มตอบอีกครั้ง ก่อนจะลงมือกินข้าวในจานตัวเอง 

 

แทยอนรู้สึกถึงความผิดปกติของฮีชอล เพราะปกติแล้ว ฮีชอลจะหาเรื่องคุยไปด้วยตอนกินข้าว แต่ตอนนี้กลับนั่งจ้องอีทึกตลอดเวลา ทำเอาแทยอนหงุดหงิดไม่น้อย 

 

ฮีชอลนั่งมองคนตัวเล็ก ที่นั่งกินข้าว แก้มป่องๆนั่นทำเอาเค้าอยากจะเข้าไปหยิก 

 

“ฮีชอลมีอะไรรึป่าว” อีทึกหันหน้ามาหาร่างสูง 

 

ฮีชอลหน้าแดง “เอ่อ ป่าวกินไปดิ กินเร็วๆด้วย” ฮีชอลแกล้งขึ้นเสียงกับอีทึก กลบเกลื่อนความเขินตัวเอง

 

“แล้วทำไมฮีชอลต้องขึ้นด้วยหล่ะ ไม่อยากให้ฉันอยู่ใช่มั๊ยหล่ะ งั้นฉันไปก็ได้” อีทึกลุกขึ้น

 

ฮีชอลดึงอีทึกมานั่งตัก 

 

“ไม่ต้อง วันนี้นายต้องอยู่กับฉันทั้งวันอีทึก” ฮีชอลกอดอีทึกเอาไว้ 

 

อีทึกมองแทยอน แทยอนก็มองอีทึกกลับ สายตไม่พอใจ ทำเอาอีทึกต้องหลบ

 

“เอ่อ ฮีชอลฉันหิว ขอกินข้าวก่อนได้มั๊ย” อีทึกบอก

 

“กินไปสิ” 

 

“ฮีชอลก็ปล่อยสิ” อีทึกมองแขนฮีชอลที่โอบตัวเองอยู่

 

ฮีชอลค่อยๆ ปล่อยอีทึกเป็นอิสระ อย่างเสียดาย 

 

อีทึกเดินไปนั่งที่ตัวเอง ตั้งหน้าตั้งตากินข้าวจนเสร็จ ท่ามกลางสายตาของแทยอนและฮีชอล ที่มันทำให้อึดอัดจนน่ารำคาญ   

 

หลังจากกินข้าวเสร็จ อีทึกก็เดินไปเปลี่ยนชุดตามที่ฮีชอลสั่ง

 

ไม่นานอีทึกก็เดินกัลับมาพร้อมกับชุดเล่นน้ำ ที่หาเจอเมื่อกี้

 

“กลับเข้าไปเปลี่ยนมาซะ” อยู่ดีๆฮีชอลก็สั่งให้อีทึกเข้าไปเปลี่ยนอีกรอบ

 

“ทำไมหล่ะ ก็เราจะไปเล่นน้ำกันไม่ใช่หรอ นี่ไงชุดเล่นน้ำ” อีทึกบอกอย่างอารมณ์ผิดกับร่างสูงที่มองแทบจะทะลุเข้าไปข้างใน

 

“ใส่ชุดนี้เล่นน้ำเนี่ยนะ!!” ฮีชอลตะโกนขึ้นอย่างตกใจ 

 

ก็ชุดที่อีทึกใส่ เป็นเชิ้ตตัวยาวของฮีชอลที่ปิดไม่ถึงหัวเข่า มีเพียงแค่กางเกงขาสั้น สวมทับ แต่ก็ไม่ได้ยาวกว่าตัวเชิ้ต

 

“ฮีชอลมีอะไรหรอ” อีทึกก้มดูชุดตัวเอง

 

-มีอะไรหรอ จะบ้ารึไง แค่โดนน้ำ มันก็เห็นไปถึงไหนต่อไหนแล้ว ใส่อย่างนี้ ฆ่ากันให้ตายเลยดีกว่า-

 

“ฮีชอลมีอะไรรึป่าว” อีทึกฉีกยิ้มให้ฮีชอล

 

“เออๆ ไม่มีอะไร” ฮีชอลตอบปัดๆ แต่ก็ยังหน้าบึ้ง “ทีหลังห้ามนายใส่แบบนี้ออกมาข้างนอกอีกนะ ฉันเห็นได้คนเดียวเว้ย” ฮีชอลขมวดคิ้ว หงุดหงิดร่างเล็กสุดๆ

 

“ทำไมหล่ะ ทีแทยอนยังใส่ได้เลย” อีทึกบอกเบาๆ เมื่อแทยอนเดินกลับเข้าไปหยิบของในห้อง 

 

ก็แทยอนใส่เสื้อแขนกุดสีขาวกับกางเกงขาสั้น ฮีชอลยังไม่ว่าอะไรเลย 

 

“เถียงฉันหรอ ไม่งั้นไม่ต้องเล่น” ฮีชอลดึงร่างเล็กเข้ามาใกล้

 

“ฮีชอลจะไปกันรึยัง” เสียงแทยอนดังขขึ้น ทั้งสองรีบผละออกจากกัน 

 

“อืมไปสิ” ฮีชอลหันไปยิ้ม

 

อีทึกยิ้มกว้างอย่างดีใจ ก่อนจะเดินออกไป แต่เดินออกไปได้ไม่กี่ก้าว ก็ถูกร่างสูงดึงกลับมา

 

“ทำไมหล่ะฮีชอล” 

 

มือหนาทาบลงกับหน้าผากมน 

 

“ตัวนาย รูมๆ เพราะเมื่อวานตาก ลมใช่มั๊ย” ฮีชอลถามเสียงแข็ง

 

“ไม่ใช่สักหน่อย” อีทึกส่ายหน้า แก้มป่องๆเรื่อยพองขึ้นอีกครั้งด้วยความน้อยใจ 

 

“ไม่ต้องไปเล่นแล้ว เดี๋ยวไม่สบาย” 

 

“ไม่เอา” อีทึกงอนฮีชอลเต็มที่ “ฮีชอลใจร้าย” 

 

“อะไรว่ามาฉันใจร้าย ก็นายหน่ะตัวร้อน”

 

“ไม่เห็นร้อนสักหน่อย ฮีชอลหน่ะคิดมาก” อีทึกตอบปัดๆ “นะๆๆ ฮีชอล อยากเล่นน้ำอ่ะ” 

 

อีทึกกอดแขนฮีชอลไว้ ใบหน้าวสวยถูกับไหล่หนาเบาๆ เหมือนเป็นการอ้อนๆ

 

“เออๆ ก็ได้แป๊บเดียวนะ” ฮีชอลอนุญาติ แต่ก็มีข้อต่อรอง 

 

อีทึกพยักหน้าเร็วๆ 

 

ทั้งสามเดินออกไปพร้อมกัน แต่ก็มีความรู้สึกที่ไม่เหมือนกัน 

 

อีทึกยิ้มหน้าระรื่น เพราะมีความสุข ตัวเองจะได้เล่นน้ำสักที ตามมาด้วยฮีชอลที่หน้าบูด ไม่เหมาะกับการมาเที่ยว   เป็นห่วงร่างเล็กจนพูดไม่ออก ส่วนแทยอน ก็ชักสีหน้าไม่พอใจขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด รู้สึกขัดใจกับฮีชอลและอีทึก 

 

“แทยอนจะลงไปเล่นน้ำมั๊ย หรือจะนั่งรออย่ตรงนี้” ฮีชอลถามแทยอนที่กำลังเลือกเก้าอี้ชายหาด 

 

“รอตรงนี้ดีกว่า รอให้แดดล่มกว่านี้หน่อย” แทยอนบอกก่อนจะนั่งลง “แล้วฮีชอลหล่ะ” 

 

แทยอนหันไปถาม ฮีชอลมัวแต่ง่วงกับการดึงร่างเล็กไว้ เพราะอีทึกจะวิ่งไปเล่นอย่างเดียว 

 

“ฉันจะไปกับอีทึก” ฮีชอลบอก ดึงร่างเล็กเข้ามาใกล้ “อย่าซนได้มั๊ย” ฮีชอลดุอีทึกเบาๆ 

 

“ก็ฮีชอลอ่ะ ปล่อนสักทีสิ จะมาเล่นทะเลนะ ไม่ได้มายืนดูเฉยๆ “ อีทึกบ่น

 

“กล้าเถียงฉันหรอไงฮะ”

 

“โธ่ ฮีชอลอ่า” อีทึกมองฮีชอลตาแป๋ว 

 

“เออๆ ไปๆ” ฮีชอลบอก แบบหมดอารมณ์สุดๆ “เดี๋ยวฉันมานะ” ฮีชอลหันไปบอกแทยอน

 

ก่อนจะจูงร่างเล็กออกไป 

 

 

“ฮีชอลปล่อยสักทีสิ” อีทึกบอกร่างสูงที่จับไม่ปล่อย

 

“ถ้าฉันปล่อยเมื่อไหร่ นายก็ห้ามเล่น” ฮีชอลหันไปบอก พร้อมกับส่งสายตาดุๆ ไปให้คนรอบๆที่มองอีทึกไม่วางตา  

 

“ไม่เอา อย่างนี้ก็ไม่สนุกสิ” อีทึกพยายามจะแกะมือฮีชอลออก

 

“ได้ๆ งั้นฉันให้นาย 5 นาที” ฮีชอลปล่อยมือออกอีทึกยิ้มกว้าง 

 

อีทึกวิ่งจะลงน้ำ ฮีชอลวิ่งตามไปติด

 

ทันทีที่ขาอีทึกแตะน้ำ อีทึกก็ยกมันขึ้นมาด้วยความเจ็บ เพราะแผลจากคราวก่อน ที่ถูกเปลือกหอยบาด มีแค่พลาสเตอร์แผ่นบางๆแปะไว้ แถมน้ำทะเลยังเค็มแล้วก็มีสิ่งสกปรก ที่เข้าไปในแผล 

 

อีทึกยกขาขึ้นมาทันที 

 

“เป็นอะไร” ฮีชอลเดินเข้ามาใกล้ จับขาอีทึกยกขึ้น 

 

“ป่าวไม่มีอะไร” อีทึกพยายามแกะมือฮีชอลออกเพื่อจะวางขาลงเหมือนเดิม 

 

“ไม่จริง” ฮีชอลยกมาดูฝ่าเท้า อีทึก “เห็นมั๊ยนายโกหก” ฮีชอลจ้องอีทึกตาแทบถลนออกมา

 

“ก็มันไม่เป็นอะไร แผลนั้นมันนานแล้ว” อีทึกแก้ตัว หลบสายตาร่างสูงที่จ้องมา

 

“ไม่จริง แผลนี้ ที่อึนมีบอกเมื่อวานใช่มั๊ย”

 

“…” อีทึกหันหน้าไปทางอื่น เลือกที่จะไม่ตอบ 

 

“ฉันถามว่าใช่มั๊ย!!” ฮีชอลตะคอกร่างเล็ก อีทึกสะดุ้ง

 

“ชะ…ใช่” อีทึกหันหน้าหนี 

 

ฮีชอลช้อนตัวร่างเล็กขึ้นแล้วเดินขึ้นไป 

 

“แทยอนรออยู่นี่ก่อนนะ ฉันจะไปทำแผลให้อีทึก” ฮีชอลบอกแทยอนที่นั่งอยู่ 

 

แทยอนยิ้มน้อยๆ ก่นอจะพยักหน้า 

 

“ฮีชอล ฉันก็เดินเองได้ ไม่เป็นไร แค่นี้เอง” มือเล็กจิกเสื้อร่างสูงไว้ เค้าก็กลัวตกหนิ

 

“อยู่นิ่งๆ ไปเลย” ฮีชอลหันมาบอก ก่อนจะเดินเข้าบ้านไป 

 

 

 

ฮีชอลค่อยๆ วางอีทึกลงบนเตียงกว้าง ฮีชอลลุกขึ้นไปขอกล่องปฐมพยาบาล จากแม่บ้าน

 

 

“นั่งดีๆสิ” ฮีชอลบอกน้ำเสียงที่แผ่วเบาๆลง แตกต่างจากเมื่อกี้อย่างสิ้นเชิง “ยกเท้าขึ้นมาด้วย”

 

อีทึกนั่งตามอย่างว่าง่าย ยกเท้าข้างที่เจ็บขึ้นมา ฮีชอลคุกเข่าลง ให้อีทึกนั่งบนเตียง

 

รอบบาดแผลกรีดลึก ที่เค้าไม่ได้สังเกต แถมมีเลือดสีแดงที่ไหลซึมออกมา

 

ฮีชอลหยิบสำลีชุบแอลกฮอล์  มาเช็ดรอบๆแผล

 

“อ๊ะ…” อีทึกร้องออกมาเพราะความเจ็บ แต่ก็กัดริมฝีปากตัวเองไว้ 

 

“โดนแผลหรอ” ฮีชอลเงยหน้าขึ้นมองอีทึก 

 

อีทึกส่ายหน้า สองสามที 

 

“เจ็บก็บอกเจ็บสิ จะทนไปทำไม” ฮีชอลบอกน้ำเสียงหงุดหงิดเล็กน้อย

 

ฮีชอลจัดการทำแผลให้อีทึกจนเสร็จ 

 

 

“ไม่ต้องไปเล่นน้ำแล้วนะ นอนอยุ่นี่ไป” ฮีชอลบอก แล้วเดินออกไปหยิบยามาให้ “กินซะ”

 

“เอามาทำไม ฉันไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย” อีทึกปฏิเสธ

 

“กินไปเถอะน่า นายเริ่มมีไข้แล้ว ดักไว้ไม่เป็นไรหรอก” ฮีชอลยักยาใส่มือเล็ก

 

อีทึกรับมันมา ก่อนจะกลืนมันเข้าไป 

 

 

“เออนั่นแหละ แล้วก็หลับไปซะ” ฮีชอลหันมา บอก

 

-ฮีชอลคงจะออกไปหาแทยอนหล่ะสิ- 

 

อีทึกนอนลง มองร่างสูงที่เดินออกไป คิดหนักถึงฮีชอล แต่เพราะที่อีทึกเริ่มไม่สบาย เลยทำให้ร่างเล็กเข้าสู่ห้วงนิทราอีกครั้ง 

 

 

 

 

 

อีทึกลืมตาขึ้น มองไปรอบๆ ฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้ม อีทึกหันไปมองข้างๆ 

 

ฮีชอลนั่งฟุบอยู่ข้างเตียง แต่มือหนายังกุมมือเล็กไว้ 

 

ทำเอาอีทึกยิ้มออกมา ใบหน้าแดงก่ำเอง   - ฮีชอลไม่ได้ไปหาแทยอนหรอ- 

 

“ฮีชอล ๆ ขึ้นมานอนดีๆ” อีทึกเรียกร่างสุง 

 

“หืม”  ฮีชอลเงยหน้าขึ้นมา แต่ก็ยังงัวเงีย 

 

“ขึ้นมานอน บนเตียงเถอะ เดี๋ยวฉันจะออกไป ซื้อกับข้าวมาให้” อีทึกยิ้มให้ร่างสูงเหมือนปกติ

 

“ไม่ต้อง ไปด้วยกันนี่แหละ” ฮีชอลเดินเข้าห้องน้ำไปล้างหน้า 

 

 

อีทึกกับฮีชอลเดินออกมาด้วย 

 

เสียงประตูห้องแทยอนเปิดออกมา ฮีชอลกับอีทึกหันไปมองด้วย 

 

“ฮีชอล นายบอกให้ฉันรอ ที่นู่นเนี่ยนะ แต่นายกลับหายไปเลย” แทยอนเปิดประตูออกมา อารมณ์เสียร่างสุงสุดๆ

 

“เฮ้ย จริงหรอ ขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ อีทึกไม่สบายอยู่น่ะ” ฮีชอลบอก 

 

แทยอนพยายามสงบสติอารมณ์ตัวเอง ก่อนจะปรับน้ำเสียงใหม่ “อืม ช่างมันเถอะ”

 

“งั้น อีทึกนายอยู่นี่กับแทยอนเนี่ยแหละ เดี๋ยวฉันไปซื้ออาหารมาแล้วกัน” ว่าแล้วฮีชอลก็เดินออกไป 

 

ทิ้งอีทึกไว้กับแทยอน สองคน 

 

อีทึกกำลังจะเปิดประตูเข้าไปในห้อง “เดี๋ยว” เสียงแทยอนเรียกขึ้น

 

อีทึกหันมาทำหน้า งงๆ

 

“อีทึกหายดีรึยัง” อยู่ดีๆแทยอนก็ถามขึ้น 

 

“อื้ม หายแล้วหล่ะ” อีทึกยิ้มตอบกลับไป 

 

“เนอะ ก็แน่นอนหล่ะ แค่สำออย แต่พอเลิกก็หายไปเองแหละ ว่ามั๊ย” แทยอนกระตุกน้ำเสียงดูถูก แล้วเดินเข้าห้องไป 

 

อีทึกยืนอึ้งอยู่กับคำพูดของแทยอน 



-ผมทำอะไรให้เค้าไม่พอใจหรอฮะ- 


------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


อ๊าก  หวังว่าตอนนี้จะถูกใจบ้างนะคะ ^U^

ขอบคุณคอมเม้นทุกๆคอมเม้นมากมายค่า

มีแต่คนสงสารทึกกี้ ฮะๆๆ

เราก็สงสาร  แต่ตอนแต่งมันเฉยๆ ( ดูมัน -*-)

555+  

ขอบคุณทุกกำลังใจนะคะ 

แล้วก็  ที่ติดตามผลงาน หุหุ

^U^  อันนี้ขอถึง 210 นะคะ  ไม่เยอะเกินไปนะคะ

ขอบคุณค่า  รักรีดเดอร์เหมือนเดิม


^U^