MY PUPPY BOY [ CINTEUK ] PART 1 THE END

ลำดับตอนที่ #14 : MY PUPPY BOY 14 ::: forget [100%]

อีทึกนั่งร้องไห้ในห้องจนพอใจ แล้วเดินออกมา อีทึกเหลือบมองนาฬิกา สองชั่วโมงแล้วฮีชอลยังไม่กลับมา

 

“อึนมี ไปเดินเล่นกันมั๊ย” อีทึกเรียกเด็กหญิงที่นั่งอยู่พ่อบ้านแม่บ้าน

 

“ไปๆ อึนมีไปด้วย” เด็กหญิงรีบวิ่งมาหาอีทึก 

 

อีทึกยิ้มออกมา ก่อนจะจูงอึนมีออกไป

 

 

อีทึกพามาเดินที่ชายหาด   ที่เค้าเคยเดินกับฮีชอล เพราะฮีชอลชอบเดินทะเล เลยชวนเค้าออกมาเดินเป็นเพื่อนประจำ แต่ตอนนี้เค้าคงไม่จำเป็นแล้วหล่ะ 

 

 

“อึนมี ชอบมั๊ย” อีทึกจูงมืออึนมีอยู่

 

“ชอบสิ พี่อีทึกดูนั้น “ อึนมีชี้ไปที่เปลือกหอยหลากสี

 

“ไป งั้นเราไปเก็บเปลือกหอยกันดีกว่า” อีทึกยิ้มกว้าง

 

ทั้งสองวิ่งไปตรงจุดที่มีเปลือกหอบเรียงรายอยู่

 

“อ๊ะ” อีทึกร้องขึ้น เมื่อรู้สึกว่าเหยียบอะไร

 

อีทึกยกเท้าขึ้นมา เค้าโดนเปลือกหอยบาดนี่เอง เลือดไหลออกมา

 

“พี่อีทึก พี่เลือดไหล” อึนมีบอกพร้อมทำหน้าจะร้องไห้

 

“พี่ไม่เป็นไรหรอก อึนมีมาให้พี่อุ้มดีกว่า เดี๋ยวเราจะเลือดไหลเหมือนพี่นะ” ว่าแล้ว อีทึกก็อุ้มอึนมีขึ้นมา แล้วเดินกับไปที่บ้าน อึนมีมองทางที่อีทึกเดิน มีแต่รอยเลือดเต็มไปหมด 

 

 

“พี่อีทึกเจ็บมั๊ยคะ” อึนมีถามขณะมองอีทึกใส่ยา

 

“ไม่เป็นไรหรอก” อีทึกขยี้ผมอึนมีเบาๆ

 

 

“อึนมี มากินนมนอนได้แล้ว” แม่บ้านเดินเข้ามา ยิ้มให้อีทึกบาง ก่อนจะอุ้มอึนมีออกไป

 

อีทึกแค่ใส่ยาที่แผล แต่ไม่มีผ้าพันแผล อีทึกหยิบกระเป๋าตัวค์ตัวเองขึ้นมา หยิบพลาสเตอร์ขึ้นมา ก่อนจะแปะไปที่แผลตัวเอง 

 

อีทึกเดินกลับเข้าไปในห้อง เค้าเองก็เริ่มหิวแล้วเหมือนกัน แต่รอฮีชอลอีกหน่อยคงไม่เป็นไร

 

อีทึกผล็อยหลับไป ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ 

 

แต่พออีทึกตื่นขึ้นมาอีกที ฟ้าก็มืดแล้ว ตัวเค้าเองก็หิวมาแล้ว เลยตัดสินใจออกไปหาอะไรกิน

 

 

ฮีชอลที่เพิ่งกลับเข้ามา 

 

“ราตรีสวัสดิ์นะครับ” ฮีชอลบอกกับแทยอน แทยอนยิ้มกลับ แล้วเดินเข้าห้องไป 

 

ฮีชอลเดินเข้าไปหาอึนมี ที่นั่งเล่นอยู่

 

“พี่ฮีชอลไปไหนมา” อึนมีถาม ทันทีที่เห็นฮีชอลเดินเข้ามา

 

“พี่ไปกินข้าวมา อึนมีกินข้างรึยัง” ฮีชอลถามอย่างเอ็นดู

 

“อึนมีกินแล้ว แต่พี่อีทึกยังไม่ได้กิน พี่ฮีชอลทิ้งพี่อีทึกไว้” อึนมีบอก

 

“หรอจ้ะ” ฮีชอลเริ่มเป็นห่วงคนตัวเล้กขึ้นมา เค้าลืมไป ลืมไปสนิทเลยด้วย

 

“วันนี้พี่อีทึกเลือดออกด้วย เลือดไหลเยอะมากเลย” อึนมี น้ำตาคลอเบ้า นึกถึงรอยเลือดที่อีทึกเดิน

 

“หรอ งั้นเดี๋ยวพี่มานะ” ฮีชอลเช้ดน้ำตาออกให้ แล้วรีบกลับไปในห้อง 

 

 

ไม่เห็นคนตัวเล็กที่น่าจะนั่งอยู่ ฮีชอลวิ่งหาทั่วบ้านก็ไม่เจอ 

 

-หายไปไหนว่ะ- 

 

ฮีชอลรีบโทรหาอีทึก แต่เค้ากลับติดต่อไม่ได้ ฮีชอลวิ่งออกจากบ้านไป 

 

-อีทึก นายอยู่ไหนว่ะ- ฮีชอลวิ่งตามหาจนทั่วเกือบแทบทั้งชายหาด เหงื่อเริ่มเกาะกุมใบหน้าหล่อ แต่ถึงเค้าเหนื่อยยังไง เค้าก็ยังไม่เลิกวิ่ง แค่รู้ว่าอยากจะหาอีทึกให้เจอ รู้ว่าอีทึกปลอดภัย แค่นั้น แค่นั้นก็พอ 

 

 

ฮีชอลยกแขนเสื้อขึ้นมาเช็ดหน้า ใจเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ แถมมันยังเต้นเบาลงเรื่อย รึว่ามันกำลังจะหยุดเต้น...

 

ฮีชอลยังกดโทรศัพท์หาอีทึกไม่เลิก

 

วิ่งตามไปทั่วชายหาด ตามร้านค้าต่างๆ ฮีชอลมองนาฬิกา ก่อนจะทรุดตัวลง เหนื่อยจริงๆ เค้าวิ่งตามหาร่างเล็กมาตลอด สองชั่วโมง 

 

หายไปแล้ว เค้าหาอีทึกไม่เจอ 

 

ฮีชอลตัดสินใจเดินกลับบ้าน เค้าเหนื่อยล้าเต็มที่ 

 

-พระเจ้าฮะ ถึงผมจะหาอีทึกไม่เจอ แต่ขอให้เค้าปลอดภัย… ได้มั๊ยฮะ – 

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- [30%]

ฮีชอลเดินกลับถึงบ้าน อึนมีหลับไปแล้ว เค้าเหนื่อยล้าเต็มที

ฮีชอลเปิดประตูห้องเข้าไป ใจกลับมาเต้นรัวอีกครั้ง เมื่อคนตัวเล็กที่ตามหา นั่งอยู่ที่ห้อง กำลังนั่งเปิดดูของกินที่ตัวเองซื้อมา   แก้มป่องๆ ที่มักพองขึ้นมาเวลาเคี้ยว ทำให้ฮีชอลมองแล้วมองอีก จนอดยิ้มออกมาไม่ได้ 

 

“อีทึก” ฮีชอลเรียกชื่อคนตัวเล็ก อีทึกหันขึ้นมามอง ก่อนจะยิ้มให้

 

“ฮีชอลกลับมาช้าจัง มากินขนมมั๊ย” อีทึกลุกขึ้นมาหาฮีชอลในมือถือไม้ไส้กรอกอยู่

 

ฮีชอลรวบตัวอีทึกเข้ามากอด ซบหน้าลงอย่างเหนื่อยล้า 

 

“นายหายไปไหนมา” น้ำเสียงแหบพร่า เค้าเหนื่อยจริงๆ

 

“ไปซื้อ ของกินมา ฮีชอลอยากกินมั๊ยหล่ะ” อีทึกปล่อยให้ฮีชอลกอดอย่างนั้น

 

“ฉันตามหานายแทบแย่ นึกว่านายจะหายไปแล้วจริงๆ” ฮีชอลกอดรัดคนตัวเล็กแน่นขึ้น

 

“ทำไมหรอ” อีทึกสนใจไส้กรอกในมือมากกว่า ก็เค้าหิวหนิ 

 

“ทำไม ฉันติดต่อนายไม่ได้” 

 

“ฮีชอลลืมไปรึป่าว โทรศัพท์ผมเสีย” อีทึกบอก งงๆ

 

ตั้งแต่วันนั้น ที่อีทึกตากฝน แล้วอีทึกบอกกับฮีชอลว่าโทรศัพท์มันเสีย แต่เค้ากลับไม่สนใจ อาจจะลืมไปแล้วด้วยซ้ำ 

 

“หิวหรอ” ฮีชอลถามคนตัวเล็กในอ้อมกอด แต่ก็ยังไม่ยอมปล่อย

 

“อื้ม” อีทึกกินไส้กรอกในมือ เงยหน้าเงยมาหาร่างสูง 

 

“ฉันดูแลนายไม่ดีเลย อีทึก” ฮีชอลกอดอีทึกไว้แน่น ยังไงเค้าก็ไม่ยอมปล่อย

 

“ไม่เป็นไรหรอก ฮีชอลก็คงเหนื่อย ใช่มั๊ย ต้องดุแลทั้งผมกับแทยอน ฮีชอลไปดูแลแทยอนคนเดียวก็ได้ ไม่เป็นไร เธอเป็นผู้หญิง ผมดูแลตัวเองได้ ฮีชอลไม่ต้องห่วง” อีทึกยิ้มตอบให้ร่างสูง

 

“เพราะนายเป็นอย่างนี้ ให้ฉันไม่ห่วงได้ยังไงหล่ะ” ฮีชอลซบหน้าลงกับซอกคอขาว 

 

ฮีชอลกอดคนตัวเล็กไม่ปล่อย ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว 

 

 

“นายหิวมากสินะ งั้นเราไปกินข้าวที่นายซื้อมาดีกว่า” ฮีชอลจูงมืออีทึกไป นั่งที่เดิม 

 

แต่ฮีชอลอุ้มอีทึกขึ้นมานั่งตัก โอบเอวบางไว้หลวมๆ ลอบมองดูคนตัวเล็กที่กำลังกินเพราะหิว 

 

“ทำไม นายไม่ซื้อข้าวมาหล่ะ” ฮีชอลถาม มองอาหารที่อีทึกซื้อมา มีแต่ของกินเล่น 

 

“ก็ไม่อยากอ่ะ อยากกินอันนี้มากว่า” อีทึกหยิบ เค้กกล่องเล็กขึ้นมา ก่อนจะนั่งกินจนครีมเลอะที่มุมปาก 

 

“หันหน้ามานี้ ปากเลอะแล้ว ฉันเช็ดให้” อีทึกยอมหันไป ตามที่ฮีชอลบอก

 

ฮีชอลใช้ลิ้นหนาเลียครีมที่มุมปากอีทึกจนหมด 

 

“ทำไมฮีชอลไม่ใช้ทิชชู่หล่ะ” อีทึกถามหน้าแดง

 

“มันไม่มีหนิ” 

 

“มีสิ มันอยู่นี่” อีทึกหยิบมันขึ้นมา

 

“ถึงมีทิชชู่ ฉันก็ไม่มีมืออยู่ด๊” ฮีชอลกะชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น 

 

 

อีทึกก็ตั้งหน้าตั้งตากิน แม้ว่าฮีชอลจะเรียกกี่ทีเค้าก็ไม่ยอมหัน

 

“จะไม่หันมา จริงๆใช่มั๊ย” ฮีชอถามอีกรอบ

 

“ไม่รู้” อีทึกก็กินต่อไป

 

ฮีชอลยิ้มเจ้าเล่ห์ ใบหน้าหล่อวางไว้ที่ไหล่เล็ก ลมหายใจ หายใจรดต้นคอเบาๆ 

 

“จะหันมั๊ย” ฮีชอลถามอีกรอบ แต่อีทึกก็ไม่ยอมหัน 

 

จมูกโด่ง สัมผัสเบาๆเข้าที่ต้นคอ ก่อนจะซุกไซร้ไปทั่ว 

 

“ฮีชอลเอาออกไปนะ” อีทึกหดคอด้วยความจั๊กจี๊

 

“ไม่ นายไม่ยอมหันมา” ฮีชอลซุกไซร้ต่อไป

 

“งั้น ผมก็จะไม่หัน”

 

“ได้ ทนได้ทนไป ถ้าฉันทนไม่ไหว แล้วฉันปล้ำนายก็ไม่เกี่ยวแล้วกัน” มือหนาสอดเข้าไปใต้เสื้อตัวบาง ลุบไล้ไปทั่วแผ่นอกขาว 

 

“อ๊าก ผมยอมแล้ว” อีทึกกระเด้งตัวออกจากร่างสูง   ใบหน้าแดงก่ำ  

 

ฮีชอลหัวเราะชอบใจกับท่าทีของคนตัวเล็ก 

 

 

“นี่ เราไปเที่ยวกันมั๊ย” อยู่ดีๆฮีชอลก็ถามขึ้น

 

“ไม่รู้” อีทึกตอบหน้าแดง 

 

“เอ้า ไม่รู้ได้ไง” ฮีชอลยังขำๆ กับท่าทีคนตัวเล็ก

 

“จะไปมั๊ย ห้ามตอบว่าไม่” ฮีชอลยังยิ้มกว้าง

 

“มะ…ไม่” ฮีชอลรวบตัวอีทึกขึ้นมากอด

 

“บอกแล้วไง ห้ามตอบว่าไม่” ฮีชอลซุกหน้าลง กับซอกคอ

 

“อ๊ากก ฮีชอล ไปด้วย” อีทึกพยายามผลักฮีชอลออก “ไปด้วยนะ ไปเที่ยวด้วยกัน” อีทึกเอียงคอบอกอย่างน่ารัก

 

“ทำหน้าตาอย่างนี้ ไม่ต้องไปแล้ว อยู่เนี่ยแหละ มีเรื่องสนุกๆให้ทำ” ฮีชอลยิ้มกริ่ม

 

“อ๊าก ฮีชอล อยากไปเที่ยว” อีทึกบอกทำหน้าตาอ้อนร่างสูง

 

“ฮะๆๆ ก็ได้ไปๆ” ฮีชอลหอมแก้มอีทึกแรงๆทีหนึ่งดึงข้อมือเล็ก ให้เดินตาม

 

 

“นี่อีทึกเอาไป” ฮีชอลยื่นโทรศัพท์เครื่องหรูของตัวเองให้อีทึก ขณะอยู่ที่ลานจอดรถ

 

“เอามาให้ผมทำไม ฮีชอลเก็บไว้เถอะ” อีทึกบอกปัด

 

“เก็บไว้เถอะน่า ฉันจะได้โทรฯหานายได้” ฮีชอลดันโทรศัพท์ตัวเองให้อีทึก ดึงมือเล็กขึ้นมาถือไว้

 

“แต่…” 

 

“จะเอาไม่เอา ไม่เอาก็ขึ้นห้อง” ฮีชอลทำท่าจะดึงมืออีทึกขึ้นห้อง

 

“ขึ้นห้องไปนอนหรอ” อีทึกรั้งฮีชอลไว้

 

“ไปทำอย่างอื่นเว้ย” ฮีชอลบอก

 

“ง่ะ ไม่เอา งั้นไปเที่ยว” อีทึกทำสายตาอ้อนวอน

 

“ทำไม่ชอบทำหน้าอย่างนี้ว่ะ” ฮีชอลบ่นออกมา เดินไปขึ้นรถ ที่นั่งประจำคนขับ

 

“ฮีชอลไม่ชอบหรอ” อีทึกถาม หน้าตาหมองลงอย่างเห็นได้ชัด

 

“เออเด่ ถ้าฉันจับนายปล้ำขึ้นมาอีกรอบทำไง” ฮีชอลบอก ผลักหัวอีทึกเบาๆ ที่นั่งหน้าแดงไปถึงไหนต่อไหน

 

 

“ฮีชอล ตอนกลางคืนอย่างนี้ มีที่เที่ยวหรอ” อีทึกหันไปร่างสูง

 

“มีสิ” ฮีชอลตอบสั้นๆ

 

“ที่ไหนอ่า” อีทึกถามอีกครั้ง

 

“ไม่บอก” ฮีชอลตอบอย่างอารมณ์ดี

 

อีทึกแอบหน้ามุ่ย แต่ก็ยอมนั่งเฉยๆ 

 

 

“นี่อีทึก ถึงแล้ว” ฮีชอลหันไปสะกิดคนตัวเล็กที่หลับไปเรียบร้อยแล้ว

 

“อื้อ” ร่างเล็กบิดตัวเล็กๆ ก่อนจะนอนต่อ

 

“นี่ ตื่นเร็ว” ฮีชอลจุบไปที่แก้มใส 

 

“อืม” มือเล็กปัดร่างสูงออก

 

“โอ๊ย” ฮีชอลจับแก้มที่โดนปัดจากร่างเล็ก “เจ็บนะเว้ย” 

 

“จะตื่นมั๊ย ไม่ตื่นใช่มั๊ย วันนี้ฉันอดทนกับนายหลายทีแล้วนะ ไอ้ลูกหมา” ฮีชอลค่อยๆปลดกระดุมเสื้อตัวบางออก 

 

แต่ปลดแค่ สองเม็ดร่างเล็กก็ตื่น เพราะอากาศในรถเริ่มร้อน

 

“ฮีชอล ทำอะไรน่ะ” อีทึกจับมือฮีชอลไว้

 

“ปล้ำ” ฮีชอลยักคิ้ว

 

“อ๊า ไม่เอา” อีทึกเปิดประตูแล้ววิ่งลงไป 

 

 

“คิดจะหนีฉันหรอ” ฮีชอลวิ่งตามไป เข้ากอดอีทึกจากด้านหลัง ที่กำลังยืนนิ่ง

 

“ฮีชอล ที่นี่” อีทึกดูอึ้งๆ กลับสถานที่ตรงหน้า

 

“ชอบมั๊ยหล่ะ” มันเป็นตลาดขายของธรรมดาแค่นั้นเอง แต่ดูเหมือนคนตัวเล็กจะถูกใจ

 

“ชอบสิ ผมจะซื้อขนมไปให้อึนมีด้วย ฮีชอลไปเร็ว” อีทึกจับมือฮีชอลไว้ แล้วเดินออกไปด้วยกัน

 

เพียงแค่มืออีทึกสัมผัสถูกมือเค้า ก็ทำเอาใจเต้นไม่เป็นจังหวะ 

 

คอยเดินตามคนตัวเล็ก ที่มัวแต่ซื้อของ มียิ้มบ้างน่ามุ่ยบ้าง แต่ก็ทำให้เค้าจ้องร่างเล็กไม่เลิก เหมือนมีมนต์สะกดบางอย่าง ใจก็เต้นไม่เป็นจังหวะอีก 

 

เพราะคนเยอะ เลยทำให้ต้องเบียดกัน แถมบางคนยังมาชนเค้าอีก เลยก็เสียหลักไปชนคนตัวเล็กเบาๆ กลิ่นแชมพูทำเอาเค้าหน้าแดงครั้งแล้วครั้งเล่า

 

เค้ารู้สึกว่า มาซื้อของกับอีทึกไม่ได้น่าเบื่ออย่างที่คิด ไม่ใช่เพราะของ หรือ การซื้อไม่เลิกของอีทึก แต่เป็นท่าทางที่เป็นธรรมชาติของอีทึกมากกว่า เพิ่งรู้ว่าคนใกล้ตัวเค้าอย่างอีทึก ก็ทำเค้าใจเต้นไม่เลิกเหมือนกัน

 

“ฮีชอล อันนี้น่ารักมั๊ย ฮีชอลอยากได้รึป่าว” อีทึกหยิบ สร้อยข้อเท้า ขึ้นมาอันหนึ่ง

 

“น่ารักสิ อีทึกอยากได้หรอ” 

 

“ไม่ ฉันไม่อยากได้ ฮีชอลอยากได้มั๊ย” อีทึกถามอีกรอบ เพราะรุ้สึกร่างสูงตอบไม่ตรงคำถาม

 

“ไม่หล่ะ” ฮีชอลยิ้มบางๆให้ 

 

อีทึกมักจะเป็นอย่างนี้เสมอ ไม่ค่อยนนึกถึงตัวเองเท่าไหร่ อย่างที่ซื้อขนมวันนี้เห็นถุงใหญ่ๆ อีทึกก็ไม่ได้ซื้อมากินเอง ทั้งหมดนั่น ซื้อไปให้อึนมีต่างหาก 

 

“นี่ซื้อเสร็จรึยัง”  ฮีชอลถือถุงเต็มมือสองข้าง 

 

“อืมเสร็จแล้ว ของป้าเฮริน ก็มีแล้ว” อีทึกนึกถึงแม่บ้านที่อยู่ที่บ้าน

 

“แล้วอันไหนของนาย” ฮีชอลชูถุงทั้งสองข้างขึ้นมา 

 

“ไม่มี” อีทึกส่ายหน้า ยิ้มกว้าง

 

“ไม่อยากได้อะไรหรอ” ฮีชอลถามคนตัวเล็ก ที่เอาแต่ส่ายหน้า “งั้นมานี่ดีกว่า มีอีกที่ ที่ฉันจะพาไป” 

 

ฮีชอลยักคิ้วให้อย่างเจ้าเล่ห์ อีทึกเดินตามฮีชอลอย่าง งงๆ 

 

 

“ฮีชอลเมื่อไรจะถึงอ่ะ มองไม่เห็น” มือเล็กจับมือหนาไว้แน่น กลัวตก

 

“จะถึงแล้ว จะเป็นลูกหมาขี้บ่นไปไหน” ฮีชอลจุบข้างแก้มที่หนึ่ง 

 

ฮีชอลพาอีทึกขึ้นไปบนสะพาน 

 

“ถึงแล้ว” ฮีชอลกระซิบข้างหู 

 

สายลมแรงปะทะเข้ากับหน้าทั้งสอง   ฮีชอลถึงกับต้องหรี่ตา แต่ยังไม่ยอมเปิดตาอีทึกสักที

 

“ฮีชอล ลมแรงจัง เมื่อไหร่ฮีชอลจะเปิดตาหล่ะ” อีทึกถามขึ้นมาอีกรอบ

 

เค้าก็อยากเปิดตาร่างเล็กอยู่หรอนะ แต่กลัวเปิดขึ้นมา แล้วสายตาของคนตัวเล็กจะปรับสายตาไม่ทัน  ทั้งกลิ่นหอมจากคนตัวเล็ก ทำเอาเค้าหน้าแดงครั้งแล้วครั้งเล่า

 

ฮีชอลจับอีทึกเข้ามากอด ซุกอกตัวเองไว้ ค่อยๆเปิดตาอีทึกออก  

 

อีทึกกับยืนซุกหน้าลงกับอกกว้าง

 

“หันไปมองสิ” อีทึกค่อยหันไปมอง ต้องหรี่ตาลง เพราะลมปะทะเข้าหน้า

 

“อ๊าาา ….” อีทึกยิ้มออกมา 

 

ฮีชอลโอบร่างเล็กจากด้านหลัง อีทึกเกาะราวสะพานไว้ มองวิวแม่น้ำ ที่มีแสงจันทร์สะท้อน รอบๆมีเสียงสัตว์ อย่างเช่น จั๊กจั่น ร้องดังระงมไปทั่ว

 

“หนาว” แขนเล็กกอดตัวเองไว้ 

 

ฮีชอลกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น 

 

“ชอบรึป่าว”  ฮีชอลกระซิบข้างหูอีทึก แข่งกับเสียงลม

 

“ชอบสิฮะ ผมชอบ” อีทึกมองข้างหน้าแววตาเป็นประกาย

 

“ทำไม นายยังไม่เลิกแทนตัวเองแบบนี้อีก ฉันเคยบอกนายหลายรอบแล้วนะ ว่าฉันไม่ชอบ” ฮีชอลซบหน้าลงกับไหล่เล็กอย่างน้อยอกน้อยใจ

 

“แต่ว่า….” 

 

“มันไม่เหมือนเดิมแล้วใช่มั๊ยหล่ะ เราเป็นคนแปลกหน้ากันแล้วหรอ” ฮีชอลกอดร่างเล็กแน่นกว่าเดิม 

 

“ป่าวนะ ขอโทษนะ จะไม่ทำอีกแล้ว” อีทึกพิงอกกว้าง ฮีชอลช้อนใบหน้า ริมฝีปากอิ่มแตะกับริมฝีปากเล็กเบาๆ อีทึกสะดุ้ง  ฮีชอลทาบริมฝีปากอิ่มลงซ้ำอีกครั้ง ลิ้นหนาสอดเข้าไปในโพรงปาก ลิ้นหนากวาดไปทั่วโพรงปากเล็ก ดูดซ้ำความหวานซ้ำแล้วซ้ำเล่า 

 

มือเล็กจิกเสื้อร่างสูงแน่น ฮีชอลโอบเอวบาง ดึงเข้ามาชิดขึ้น

 

 

ทั้งสองยืนจูบกัน จนเวลาผ่านไป แทบจะไม่รู้สึกตัว

 

“อื้อ” คนตัวเล็กครางออกมา บ่งบอกว่าแทบจะหมดอากาสหายใจ

 

ฮีชอลดูดซ้ำแรงอีกครั้ง ก่อนจะผละออกอย่างเสียดาย

 

ฮีชอลมองริมฝีปากเล็กที่อิ่มแดงขึ้น อยากจะเข้าไปจุบอีกรอบ แต่ดูจากท่าคนตัวเล็กที่รีบสุดอากาศเข้าปอดให้มากที่สุด

 

 

“กลับกันเถอะนะ” ฮีชอลพูดขึ้น

 

“แต่ว่า…” แต่คนตัวเล็กยังไม่อยากกลับหนิ   อีทึกซุกหน้าลงกับอกกว้างอีกครั้ง

 

“นายเพิ่งออกจากโรงพยาบาลมานะ อีกอย่าง ตาก ลมนานเดี๋ยวนายจะไม่สบาย”

 

“อืม” อีทึกพยักหน้า 

 

ฮีชอลโอบเอวอีทึกแล้วเดินออกไปด้วยกัน

 

 

 

ฮีชอลจอดรถ ก่อนจะเหลือบมองคนตัวเล็ก ที่พอขึ้นรถปุ๊ปก็หลับปั๊บ

 

เค้าไม่อยากปลุกร่างเล็กแล้ว เลยตัดสินใจ อุ้มคนตัวเล็กกลับเข้าห้อง

 

ฮีชอลวางคนตัวเล็กเบาๆกว้างเบาๆ กลัวคนตัวเล็กจะตื่นขึ้นมา ฮีชอลจูบที่หน้าผากมนเบาๆ ก่อนจะห่มผ้าให้ 

 

เค้ากลับเข้าไปอาบน้ำ แล้วเดินออกมา ลอบมองคนตัวเล็กท่หลับอยู่บนเตียงไม่รู้เรื่อง ครั้งแล้วครั้งเล่า

 

ฮีชอลล้มตัวนอนข้างๆ ดึงคนตัวเล็กขึ้นมากอด จูบที่ไรผมสีอ่อนเบาๆ

 

วันนี้เค้าใกล้ชิดกับอีทึกมากขึ้น แต่… วันนี้เค้าใจเต้นไปแล้วกี่ครั้ง เค้าเองก็นับไม่ได้เหมือนกัน แต่คืนนี้เค้าก็คงมีความสุขที่สุดแน่น ฮีชอลจูบแก้มใสอีกที แล้วผล็อยหลับไปบ้าง 


--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------[100%]

อ๊าก  ครบ 100 %แล้วนะคะ

^U^

ตอนนี้ฮีชอลหื่นไปหน่อย

555+  เดี๋ยวลากขึ้นเตียง (รู้สึกไม่หน่อย-*-)

ขอเม้นด้วยนะคะ  ขอถึงเม้นที่ 195 

ขอบคุณคอมเม้นมากๆนะคะ