MY PUPPY BOY [ CINTEUK ] PART 1 THE END

ลำดับตอนที่ #13 : MY PUPPY BOY 13 ::: นายคนเดียว...[100%]

อีทึกนั่งซบลงกับเข่าตัวเอง 

 

เสียงเคาะประตูดังขึ้นกี่ครั้ง เสียงเรียกชื่อเค้า ไม่ว่าจะกี่ครั้ง เค้าเองก็ไม่อยากจะได้ยินมัน ไม่คิดจะเดินออกไปเปิดประตู นั่งร้องไห้ จมกับความคิดตัวเอง ทั้งน้อยใจ ทั้งเสียใจ ทั้งหมดกำลังใจ เพราะเค้า…เค้าคนเดียว 

 

“อีทึก นายได้ยินฉันมั๊ยเปิดประตูออกมาเดี๋ยวนี้นะ” ฮีชอลเคาะประตูรัวขึ้น แทบจะพังประตูเข้าไป เคาะประตูจนแทบบ้า ร่างเล็กก้ไม่มีทีท่าว่าจะเปิดออกมา 

 

 

“ซองมิน นายไปดูอีทึกหน่อยเถอะ” ทงแฮสะกิดซองมินเบาๆ ที่ยังนั่งกินไอติมไม่รู้ นี่ถ้วยที่สี่ ไม่มีท่าทางว่าซองมินจะอิ่ม 

 

“ทำไมหล่ะ” 

 

“นี่ ฮีชอลน่ะมันไม่รู้ ว่านายแกล้ง ซีวอนแค่เข้ามาเนียน ยังโดนต่อยซะขนาดนี้ ไอ้บ้านั่นมีอะไรก็ลงกับอีทึกตลอด นายคิดว่าไง” ทงแฮพูดออกมา 

 

“ฉะ..ฉันไม่รู้” ซองมินส่ายหน้า เค้าเองก็ไม่คิดว่าเรื่องจะกลายเป็นแบบนี้ 

 

“เฮ้อ พร้อมวันไหนบอกแล้วกัน ฉันจะไปด้วย” ทงแฮพูดจบก็เดินออกไป 

 

ซองมินพยักหน้าเศร้า ตักไอติมเข้าคำแล้วคำเล่า (ด้วยความตะกละ -*-)

 

 

 

3 วันแล้วที่อีทึก ยังไม่มีท่าทีว่าจะออกมาจากห้อง 

 

ฮีชอลแทบจะนั่งกินนอนกินอยู่หน้าห้องอีทึก ไม่ว่าจะมีคนไปเคาะประตูจะเข้าข้าวเข้าไปให้กี่ครั้ง ก็จะแต่เสียงที่สั่นเครือ ตอบปฏิเสธกลับมา ฮีชอลอ้อมไปที่ระเบียงครั้งแล้วครั้งเล่า หวังว่าอีทึกจะเปิดมันออกมา แต่อีทึกก็ล็อคกลอนจากด้านใน ปิดม่านไว้อีกชั้น ฮีชอลไปหากุญแจมาไขมันออก แต่ถึงไขออกก็เท่านั้น อีทึกล็อคกลอนไว้อีกชั้น

 

“คุณหนูคะ ออกมาได้แล้วนะคะ” เสียงแม่บ้านตะโกนเข้าไป

 

“ผมขออยู่คนเดียวอีกสักพักได้มั๊ยฮะ” เสียงอู้อี้ตอบกลับมา 

 

อีทึกยังคงร้องไห้ไม่หยุด

 

“แต่ คุณหนูคะ คุณหนูไม่ได้กินข้าวมาหลายวันแล้วนะคะ แล้วอีกอย่าง คุณชายก็บอกว่า คุณหนูไม่สบายอยู่ไม่ใช่หรอคะ” แม่บ้านพูดออกมาอย่างเป็นห่วงเป็นใย

 

“ผมไม่เป็นไรแล้วหล่ะฮะ ยังไง ผมก็ไม่คิด จะรักษามันอยู่แล้ว” อีทึกตอบกลับมา สะอื้นหนักเข้าไปอีก

 

ฮีชอลลุกพรวด 

 

“ทำไมนาย พูดอย่างนี้ฮะ!! รู้ตัวมั๊ยว่าพูออะไรออกมา อีทึก!!” ฮีชอลทุบประตูสองสามครั้งอย่างอารมณ์เสีย ใจหายวาบ เมื่อนึกขึ้นได้ ว่าพรุ่งนี้อีทึกต้องผ่าตัด 

 

“ออกมาเดี๋ยวนี้นะ อีทึก พรุ่งนี้นายต้องไปหาหมอ” ฮีชอลทุบประตูห้องอีกครั้ง ถ้าพรุ่งนี้อีทึกไม่ออกมา เค้าคงต้อพังประตูเข้าไป 

 

อีทึกนั่งอยุ่เหมือนเก่า ไม่คิดจะตอบประโยคร่างสูง เค้าไม่สนใจด้วยซ้ำ   อีทึกมองตัวเองในกระจก มันแย่มากๆ 

 

 

“ฮัลโหล” ฮีชอลรับโทรศัพท์ หงุดหงิดพอสมควร

 

“(ฮีชอลหรอ ฉันเองนะ ซองมิน)”

 

“อะไร” ฮีชอลหงุดหงิดยิ่งกว่าเดิมเมื่อรู้ว่าเป็นใคร

 

“(ฉันมีเรื่องอยากจะสารภาพกับนาย)” ซองมินพูดเบาๆ

 

“อะไร พูดดังดิ” 

 

“(คือเรื่องวันนั้น ที่จริงแล้ว…)” ซองมินอธิบายเรื่องทั้งหมดออกมา

 

 

“อะไรนะ!! พวกนาย…” ฮีชอลกดสายโทรศัพท์ทิ้ง 

 

 

เดินไปมาหน้าห้องร่างเล็ก 

 

“อีทึก ฉันมีเรื่องอยากจะคุยด้วย” ฮีชอลยืนพิงประตูห้องอีทึก 

 

สามวันแล้ว ที่เค้าไม่เจอหน้า ไม่ได้คุย แม้แต่ประโยคเดียว อีทึกก็ไม่ยอมตอบเค้า 

 

“อีทึก ฉันพูดจริงๆนะ” อีชอลเคาะประตู

 

“…”

 

“ถ้านายไม่เปิดฉันจะพังประตูเข้าไปนะ” 

 

ฮีชอลกำลังจะเคาะประตูอีกครั้ง แต่ประตูถูกเปิดออกมาซะก่อน 

 

ฮีชอลมองคนตัวเล็ก ก่อนจะดึงเข้ามากอด

 

-คิดถึงขนาดไหน ห่างกันแค่นี้ แต่ไม่ได้จับไม่ได้พูดไม่มองหน้า เค้าก็เพิ่งรู้วันนี้แหละ ว่มันทรมานขนาดไหน-

 

“คุณปล่อยผมเถอะ ผมสกปรกนะ” อีทึกดันตัวออก ยืนก้ม ดวงตาเยิ้มเพราะร้องไห้ ขอบตาบวม

 

ฮีชอลจับหน้าอีทึกเบาๆ 

 

“ฉันรู้เรื่องหมดแล้วนะ” อีทึกหันหน้าหนี “นายรังเกียจฉันมากเลยหรอ” 

 

ใจหล่นวูบ เมื่ออีทึกหันหน้าหนี 

 

“ป่าวครับ ผมกลัวคุณรังเกียจผมมากกว่า” อีทึกหันหน้าไปทางอื่น น้ำตาคลอเต็มดวงตาสวยอีกครั้ง เจ็บคาไปหมด เค้าไม่อยากร้องไห้อีกแล้ว แต่มันก็ห้ามไม่ได้ทุกที

 

ฮีชอลดึงอีทึกเข้ามากอด สูดกลิ่นหอมจากคนตัวเล็กครั้งแล้วครั้งเล่า

 

“ไม่…ฉันไม่รังเกียจนาย” ฮีชอลกอดอีทึกแน่น แต่อีทึกก็ผละมันออกอีก มันเคยเป็นอ้อมกอดที่เค้าชอบที่สุด แต่ตอนนี้เค้าคงไม่ต้องการมันอีกแล้ว

 

“คุณไม่รังเกียจผมหรอ ผมเป็นแค่ลุกหมา ที่คุณเก็บมานะฮะ เป็นแค่ลูกหมาข้างทาง ที่ตายไปมันจะมีคุณค่ารึป่าว ผมก็ยังไม่รู้ คุณกับผมน่ะ มันต่างกันขนาดไหน คุณจะยอมลดตัวมา สงสารผมทำไม ถ้าผมเลือกได้ ผมขอให้วันนั้น ผมตามไปเลยดีกว่า ผมไม่ขอเลือกที่จะมีชีวิต ที่ต่างกับคุณอย่างนี้ คุณเข้าใจผมมั๊ย คิมฮีชอล ผมยอมเป็นหมาข้างทาง มากกว่า เป็นลูกหมาของคุณ ฮึก ผมขอโทษนะครับ ผมไม่สิทธิ มายืนต่อว่าคุณอย่างนี้ เพราะเป็นเหตุผลเดียว คือผมเป็นลูกหมา ขอทาจริงๆนะฮะ” อีทึกร้องไห้ออกมาเรียบร้อย

 

ส่วนฮีชอลยืนน้ำตาคลอเบ้า ดึงอีทึกเข้ามากอดอีกครั้ง

 

“อย่าผลักฉันออกนะ” ฮีชอลซบหน้าลง 

 

 

“ใครว่านายไม่ค่าฮะ” ฮีชอลจูบขมับเล็กเบาๆ 

 

“ลูกหมาโง่ของฉัน มีนายคนเดียวในโลก หาใครแทนไม่ได้อีกแล้วนะ นายมีค่ากับฉันนะ ลูกหมาขี้น้อยใจก็มีนายคนเดียวในโลก จะไปหาใครมาแทนนายหล่ะ สักคนก็ไม่มี” ฮีชอลจูบหน้าผากเล็กอีกครั้ง 

 

อีทึกกอดฮีชอลกลับ

 

“ฮีชอลโกรธผมมั๊ย ที่ผม ฮึก ว่าฮีชอล” อีทึกกอดร่างสูงแน่น

 

“ไม่โกรธ ใครจะโกรธลูกหมาของฉันลงหล่ะ”   ฮีชอลคลี่ยิ้มอย่างอบอุ่นออกมา 

 

“ผมขอโทษนะครับ ขอโทษจริงๆ” อีทึกกอดร่างสูงแน่น ฮีชอลก็โอบร่างเล็กแน่นเหมือน ความอบอุ่นที่หายไปหาย ถูกเติมเต็มให้แก่กันและกัน 

 

“พรุ่งนี้นายไปหาหมอนะ” ฮีชอลยังโอบคนตัวเล็กไว้ในอ้อมกอดไม่ปล่อย

 

“อืม ก็ได้ฮะ” อีทึกซบหน้าลงกับอกกว้างเหมือนเคย

 

“อย่าไปจากฉันนะ นายมีคนเดียวในโลก ใครก็แทนนายไม่ได้ อีทึก” ฮีชอลก้มลงจูบกลีบปากเล็ก อีทึกก็เต็มตอบรับสัมผัสนั้น 

 

ทั้งสองูบกัน ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปเนิ่นนานเท่าไหร่ รู้แต่ว่า เค้าสอง ยังคงเติมส่วนที่หายไป ให้แก่กันและกัน


---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------[50%]

“นี่ หายเร็วๆนะ” ฮีชอลจูบหน้าผากคนตัวเล็กที่หลับอยู่บนเตียงเบาๆ 

 

“เอ่อ ฮีชอล อีทึกจะออกจากโรงพยาบาลได้วันไหนหรอ” แทยอนที่เพิ่งเดินเข้ามาถามขึ้น 

 

“พรุ่งนี้ก็ออกได้แล้ว” ฮีชอลยิ้มมองที่คนตัวเล็ก 

 

“อืมดีจังเนอะ” แทยอนว่า

 

“นี่ หลังจากที่อีทึกออจากโรงพยาบาล วันก็เป็นวันหยุดยาว เราไปทะเลกันม่ะ” ฮีชอลหันไปถามแทยอน 

 

(ไรท์เตอร์ไปทะเล ซินทึกก็ต้องไปทะเล 555 + -*-)

 

“ก็ดีนะ” แทยอนยิ้มกว้าง 

 

“โอเค วันเสาร์ฉันไปรับ” ฮีชอลยิ้มให้อย่างน่ารัก

 

 

“อีทึก กระเป๋านายกี่ใบ” ฮีชอลถามขณะเอากระเป๋าขึ้นรถ

 

“สองใบไง” อีทึกตอบอย่างน่ารัก ฮีชอลเดินเข้าไปกอดไว้ 

 

“อืมรู้แล้ว” ฮีชอลตอบแต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยร่างเล็ก

 

“ฮีชอล ไปเที่ยวกันนะ” อีทึกยิ้มออกมา 

 

ฮีชอลจูบไปที่ลักยิ้มเล็ก “วันนี้นายน่ารัก” 

 

อีทึกก้มหน้าหลบร่างสูงหน้าแดงไปถึงไหนต่อไหน 

 

“เขินหรอไง” ฮีชอลดึงแก้มนิ่มเบาๆ

 

“ป่าวสักหน่อย ขึ้นรถเถอะ เดี๋ยวมันจะสายนะ” อีทึกเดินขึ้นไปนั่งที่นั่งข้างคนขับ 

 

ฮีชอลมองตามก่อนจะเดินขึ้นรถไปบ้าง

 

 

ถึงบ้านแทยอน 

 

อีทึกลงไป ช่วยถือกระเป๋า เอากระเป๋าไปเก็บหลังรถให้ แต่แทยอนกลับไปนั่งที่ข้างคนขับแทนอีทึก

 

“เอ่อ...ไม่เป็นไรหรอกฮะ” อีทึกบอกกับฮีชอลเสียงอ่อยก่อนจะไปนั่งข้างหลัง

 

ตลอดทางที่ไปทะเล ฮีชอลแทบไม่ได้หันมาคุยกับอีทึกเลย เพราะแทยอนคอยหาเรื่องคุยกับฮีชอลตลอด 

 

อีทึกนั่งมองฮีชอล ที่กำลังคุยกับแทยอน 

 

-ฮีชอลกำลังจะทิ้งผมอีกแล้วใช่มั๊ย- 

 

 

อีทึกเอนตัวลงกับเบาะ ก่อนจะผล็อยหลับไปอย่างเหนื่อยล้า 

 

ฮีชอลมองกระจกลอบมองคนตัวเล็ก ที่กำลังหลับ 

 

-ถ้าอยู่กันสองนะ จะจับปล้ำตรงนี้เลย- ฮีชอลแอบยิ้มขำๆกับความคิดตัวเอง 

 

 

“นี่อีทึก ถึงร้านขายของแล้ว” ฮีชอลหันไปปลุกคนตัวเล็ก 

 

“อื้ม...” อีทึกลุกขึ้นมา ขยี้ตาเหมือนเด็กๆ กนอจะมองรอบๆตัว แล้ววิ่งลงไป เหมือนทุกๆปีที่ผ่านมา

 

“เฮ้ย ระวัง ไอ้ลูกหมาบ้า” ฮีชอลบ่นออกก็อีทึกเล่นวิ่งออกไปไม่ดูรถจะดีใจอะไรนักหนา

 

“แทยอนอยากกินอะไรมั๊ย” ฮีชอลหันไปถามข้างกาย

 

“ไม่ดีกว่า ฉันรอนี่แหละ” แทยอนตอบ แอบไม่พอใจทั้งสองคนอยู่ไม่น้อย

 

 

อีทึกโอบถุงขนมถุงใหญ่กลับมาที่รถ ฮีชอลยืนจ่ายเงินอยุ่ บอกว่าจะตามมาทีหลัง

 

อีทึกวางขนมถุงใหญ่ไว้ข้างกาย ก่อนจะหันไปยิ้มให้แทยอนที่กำลังมองตนอยู่

 

“ไม่เกรงใจฮีชอลบ้างหรอ” แทยอนถามอีทึก 

 

ทำเอาคนตัวเล็กพูดไม่ออก รู้สึก อึดอัดอยากให้ฮีชอลกลับมาที่รถเร็วๆ

 

“พูดไม่ออกหล่ะสิ” 

 

“แต่ผมก็ทำแบบนี้ทุกปีนะฮะ” อีทึกบอก

 

“ทุกปี ปีนี้ก็หัดเกรงใจซะบ้างสิ ตอนที่นายผ่าตัด รู้มั๊ยฮีชอลต้องเงินกับนายไปเท่าไหร่” แทยอนพูดออกมา 

 

“ขอโทษฮะ” อีทึกบอก กอดขนมตัวเองไว้แน่น 

 

แทยอนเงียบไป เพราะฮีชอลเดินกลับเข้ามา

 

“ฮีชอลฮะ ขนมอันนี้เท่าไหร่” อีทึกแบมือขอบิลจากร่างสูง

 

“ทำไม” ฮีชอลงงกับท่าทีของคนตัวเล็ก

 

“ป่าวฮะ ผมแค่อยากรู้ ฮีชอลจะเอาเงินผมคืนมั๊ย ผมเกรงใจคุณ” อีทึกพูดออไป ฮีชอลทำหน้า งงยิ่งกว่าเดิม

 

“เป็นอะไรไปฮะไอ้ลูกหมา” ฮีชอลขยี้ผมอีทึกเบาๆ 

 

“ป่าวฮะ” อีทึกส่ายหน้า น้ำตาคลอเต็มดวงตาสวย อีทึกซบหน้าลงที่เบาะเหมือนเดิม 

 

ฮีชอลได้แต่ลอบมองร่างเล็ก แต่ก็ยังงงไม่เลิก

 

 

อีทึกเดินไปในบ้าน เหมือนทุกปี 

 

“อึนมี” อีทึกเรียกเด็กผู้หญิง อายุประมาณ 3 ขวบ ที่นังอยู่ที่โซฟา 

 

ทันทีที่เด็กหญิงได้ยินเสียงอีทึกก้รีบวิ่งมา 

 

อีทึกวางของลงโอบเด็กหญิงกลับ คุกเข่าให้สูงเท่ากับอึนมี
 

“พี่อีทึก พี่ไปไหนมา อึนมีคิดถึงพี่” อึนมี โอบร่างเล็กไม่ปล่อย

 

“อะไร มีอะไร อะไรก็พี่อีทึก แล้วพี่หล่ะ” ว่าแล้วฮีชอลก็นั่งคุกเข่าบ้าง

 

“อึนมีก็คิดถึงพี่ แต่อึนมีคิดถึงพี่อีทึกมากกว่า” อึนมีบอกอย่างน่รัก 

 

ฮีชอลอุ้มอึนมีขึ้นมา 

 

“นี่อึนมี วันนี้พี่พาพี่สาวมาหาด้วยนะ” ฮีชอลบอก

 

“ไหนคะ” 

 

“นี่ไง พี่เค้าชื่อแทยอน” ฮีชอลชี้ไปที่แทยอน “เป็นไง พี่สาวสวยมั๊ย”

 

“สวยค่ะ แต่พี่อีทึกสวยกว่า” อึนมีตอบออกมา 

 

ฮีชอลสะอึกไป แต่ก็ยังหัวเราะ หันไปมองร่างเล็กที่ กำลังเอาขนมที่ซื้อมาให้อึนมีเอาไปเก็บ 

 

“อึนมีไม่ชอบพี่เค้าหรอ” 

 

“ชอบค่ะ แต่ชอบพี่อีทึกมากกว่า” แทยอนชักสีหน้าไม่พอใจ 

 

“หรอ งั้นอึนมี ไปเปลี่ยนเสื้อผ้านะ แล้วดี๋ยวเรามาเล่นกัน” ฮีชอลบอกวางอึนมีลง

 

อีทึกกำลังเดินเข้าไปในห้องตัวเอง แต่ฮีชอลเรียกไว้ก่อน

 

“ห้องนั้น ให้แทยอนนอนไปแล้วกัน” 

 

“แต่...”

 

“ไม่เป็นไรหรอก นายมานอนกับฉัน แทยอนเป็นผู้หญิงจะนอนกับฉันได้ไง” ฮีชอลบอก ก่อนจะเข้าห้องไป

 

-แต่ ห้องนั้นเป็นห้องของผมนะ-

 

 

“นี่ห้องใครหรออีทึก” แทยอนเปิดประตูห้องออกมา แกล้งถามอีทึก ทั้งๆที่รู้อยู่

 

“ห้องผมครับ”

 

“หรอ นึกว่าห้องผู้หญิง มีแต่ตุ๊กตา ขนาดฉันเป็นผู้หญิงยังน่าเบื่อเลย” แทยอนเบ้หน้าก่อนจะเดินเข้าไป

 

-ผมผิดด้วยหรอ ที่ผมชอบตุ๊กตา ผมไม่มีสิทธิขนาดนั้นเลยหรอ- อีทึกปาดน้ำตาออก 

 

ก่อนจะเดินตามฮีชอลเข้าไป

 

 

“อีทึก นายจะไปกินข้าวกับฉันมั๊ย” แทยอนถามอีทึกที่เพิ่งเดินออกมา ตอนนี้ฮีชอลออกไปเตรียมรถ

 

“เอ่อ…”

 

“อยากไปรึป่าวล่ะ มีฉันกับฮีชอลสองคน” แทยอนพูด

 

“ผมไม่ไปดีกว่า” อีทึกเดินกลับเข้าไป 

 

แทยอนกระตุกยิ้ม ก่อนจะเดินไปหาฮีชอล

 

“อีทึกหล่ะ”

 

“อีทึกเค้าบอกเค้าไม่หิวน่ะ ไม่ต้องเป็นห่วง” แทยอนกอดแขนฮีชอลไว้

 

“อืมๆ งั้นเราไปกันเถอะ” ฮีชอลเดินออกไปพร้อมแทยอน โดยไม่คิดที่จะถามถึงเหตุผลแม้แต่น้อย 

 

หรือว่าเค้า จะไม่ห่วงอีทึกแล้วจริงๆ …….

 

มันเป็นแค่อารมณ์สงสารอีทึก แค่นั้นรึป่าว… ไม่ใช่ว่าเค้าเข้าใจ

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------[100%]

อ๊ากก  มาแล้ว ครบร้อยแล้วนะคะ

ขอบคุณคอมเม้นเช่นเคยค่า 

^U^

ขอถึงเม้นที่ 180 ได้มั๊ยอ่าค๊ะ

??

ขอบคุณมากๆนะคะ

^U^ 


รักรีดเดอร์เหมือนเดิม  ขอบคุณสำหรับคอมเม้นมากมายค่ะ