MY PUPPY BOY [ CINTEUK ] PART 1 THE END

ลำดับตอนที่ #12 : MY PUPPY BOY 12 ::: การแก้แค้นของลีซองมิน!! [100%]

“อีทึก” อีชอลตะโกนลั่น เรียกคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ที่โต๊ะ คนเดียว

 

อีทึกยิ้มให้บางๆ ก่อนจะมองแทยอน 

 

-ผมพอจะรู้แล้วหล่ะ ว่าทำไม ฮีชอลหายไปนาน- เพราะสภาพของแทยอน เสื้อผ้าหลุดหลุ่ยไม่เป็นท่า แถมที่คอยังมีรอยแดง แต่งแต้มเต็มไปหมด 

 

“นี่ แทยอนอยู่นี่กับอีทึก่อนนะ เดี๋ยวฉันมา อยากกินอะไรก็สั่งเลยนะ” ฮีชอลบอกก่อนจะเดินออกไป 

 

แทยอนเลือกที่นั่งข้างๆอีทึก

 

“อีทึก นายโชคดีจังนะ” อยู่ดีๆแทยอนก็พุดขึ้น

 

ทำเอาคนตัวเล็กมองอย่าง งงๆ

 

“ฮีชอลน่ะ เค้าเป็นคนที่เทคแคร์คนอื่นดีมากเลยนะ เมื่อกี้ฉันโทรฯมา บอกว่าอยู่โรงเรียนคนเดียว ไม่ถึง 20 นาที ฮีชอลก็มาถึง นายโชคดีจัง” 

 

แทยอนพูดไปยิ้มไป ไม่สนใจร่างเล็ก ที่หน้าเสียขนาดไหน 

 

“ไม่หรอฮะ คนที่โชคดีคือแทยอนคนเดียวต่างหาก” อีทึกพูดออกมา 

 

แทยอนกระตุกยิ้ม อย่างพอใจ เพราะเธอเองนั่นแหละ ที่รั้งฮีชอลเอาไว้

 

-ฮีชอล เค้าเลือกแทยอน เธอตั้งใจพูดให้ผมเสียใจ- 

 

 

“สั่งอะไรกันรึยัง” ฮีชอลเดินกลับมา นั่งๆข้างแทยอนซึ่งตรงข้ามกับอีทึก 

 

“ยังเลย ฮีชอลอยากกินอะไร” แทยอนยิ้มให้ฮีชอลอย่างปกติ

 

“ไม่หล่ะ ฉันกินอะไรก็ได้ แทยอนสั่งเถอะ” ฮีชอลตอบยิ้มๆ

 

อีทึกลุกขึ้น จะเดินหนีออกไป ไม่มีประโยนช์ที่จะอยู่ต่อ มีแต่เป็นส่วนเกิน เพราะตั้งแต่ฮีชอลเดินเข้ามา ก็ถามหาแต่แทยอนคนเดียว

 

“จะไปไหนหน่ะ อีทึก” ฮีชอลถามขึ้น 

 

“จะไปเดินเล่นหน่ะ ฉันเมื่อย” อีทึกตอบก่อนจะเดินหายไป

 

 

อีทึกเดินไปเรื่อยเปือย ไม่รู้จะไปไหน 

 

“นั่นอีทึก อีทึกรึป่าว” เสียงใสๆดังมาจากข้างหลัง อีทึกหันไป

 

“ซองมิน” อีทึกโพล่งออกมา มองเพื่อนๆที่มาเดินเล่น ทั้งๆที่ยังใส่แบบฟอร์มโรงเรียน

 

“อีทึก นายจะผ่าตัดใช่มั๊ย” ทงแฮถามขึ้น

 

“อืมใช่” อีทึกตอบเบาๆ 

 

“เป็นอะไรรึป่าว มาคนเดียวหรอ” ซีวอนถือวิสาวะ ดึงแก้มนิ่มเบาๆ

 

“ป่าวน่ะ มากับฮีชอลแล้วก็แทยอน” อีทึกตอบยิ้มๆ แต่แววตาเศร้าๆ ที่เศร้าจนปิดเพื่อนๆไม่มิด

 

“เป็นอะไรรึป่าว” ซีวอนถามขึ้นอีกรอบ

 

“ไม่เป็นไรหรอก” อีทึกปรับสีหน้าเป็นปกติ

 

“นี่ๆ นายมากับไอ้ฮีชอลหรอ” ซองมินถามขึ้น

 

อีทึกพยักหน้า ซองมินเผยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา

 

“ฉันมีแผนสนุกๆแล้วหล่ะ” ซองมินดึงอีทึกเข้าไปในห้องน้ำ 

 

 

 

“ซองมินจะทำอะไรหน่ะ” ทงแฮถามขึ้น เมื่อเห็นซองมินดันเยซอง ซีวอน แล้วก็คิบอมออกไป 

 

“ทำรอยให้อีทึก” ซองมินยักคิ้ว

 

“ห๊ะ นายเล่นอะไรซองมิน” รยออุคมองหน้าซองมิน งงเป็นไก่ตาแตก

 

“เอ้า พวกนายชักช้าจริงเว้ย” ซองมินดึงคอเสื้ออีทึกลงมา เผยให้เห็นอกขาว ซองมินทาบริมฝีปากอิ่มลงไป บดขยี้จนมันเป็นรอยแดงก่ำ ทั่วทั้วอกขาว

 

ฮยอกแจเปิดประตูออกไป ดึงซีวอนเข้ามา 

 

“ทำอะไรของพวกนายว่ะเนี่ย” ซีวอนถามงงๆ

 

“ถอดเสื้อเชิ้ตนายออกมา” ฮยอกแจสั่ง ซองมินกระตุกยิ้ม เพราะรู้ว่าเพื่อนคิดอะไรอยู่

 

“อะไรของนาย” 

 

“ถอดออกมา” ฮยยอกแจเร่งอีกรอบ 

 

ซีวอนยอมถออดเสื้อเชิ้ตตามที่ฮยอกแจสั่ง 

 

“นายใส่สูทตัวเดียวแล้วกัน” อยอกแจเลิกเสื้ออีทึกขึ้นแล้วถอดมันออก

 

“เฮ้ยจะบ้าหรอไง”

 

“เอ้า นายเอาเสื้ออีทึกไปใส่”ฮยอกแจโยนเสื้ออีทึกให้

 

“ฉันจะใส่ได้หรอ” ซีวอนมองเสื้ออีทึก 

 

“นายมีเสื้อกีฬามั๊ยหล่ะ” ทงแฮถามขึ้นบ้าง (เอ้ยๆ เริ่มเข้าพวกแล้วเว้ย)

 

ซีวอนหาในกระเป๋าสักพักก่อนจะหยิบขึ้นมา ถอดสูทออกแล้วสวมมันลงไป 

 

ซองมินเอาเชิ้ตซีวอนใส่ให้อีทึก ติดกระดุมเม็ดล่างๆไว้ เหลือแต่เม็ดบนๆ ที่ซองมินฉีกมันออกอีก เผยให้เห็นอกขาว ที่มีแต่รอยแดง ซองมินดึงสูทตัวใหญ่ของซีวอนมา ที่มีชื่อปักตัวเบ่อเร่อ

 

-ชเวซีวอน-

 

“ซีวอนมานี่เด่” ซองมินเรียกซีวอนมา 

 

“เหมือนหมาเลยเว้ย” ซีวอนบ่นแต่ก็ยอมเดินไป

 

“มานี่” ซองมินดันซีวอนไปหาอีทึก ขอรูปที่คิดไกลๆสักรูปดิ” ซองมินพูดติดตลก

 

แต่ซีวอนเอาจริง มือหนาข้างหนึ่งโอบรอบเอวบาง ส่วนอีกข้างยันกำแพงไว้ ใบหน้าหล่อ ซบที่ซอกคอขาวเบาๆ ก่อนจะเลื่อนใบหน้ามาประจันกับ ชนจมูกชนกันเบาๆ 

 

อีทึกพูดอะไรไม่ออก มัวแต่อึ้งกับการกระทำของเพื่อนๆ

 

 

“เรียบร้อย” ซองมินมองผลงานตัวเองอย่างพอใจ

 

“อ่ะ ซีวอนมานี่” ฮยอกแจดึงซีวอนมา

 

“พาอีทึกไปหาฮีชอล” ซองมินผลักอีทึกไปหาซีวอน

 

 

“ไม่ได้นะ” คนตัวเล็กโพล่งขึ้น

 

“ทำไมหล่ะ” ซีวอนถาม งงๆ

 

“ไปให้ฮีชอลเห็นสภาพนี้ไม่ได้นะ” อีทึกขึ้นเสื้อขึ้นมาปิด

 

“มาเถอะน่า” ซีวอนลากอีทึกออกไป

 

 

เสียงข้อความของฮีชอลดังขึ้น ฮีชอลเปิดมันออกมา ต้องเบิกตาขึ้น กำโทรศัพท์แน่นไปหมด 

 

มันเป็นรูปของเค้ากับแทยอน มีคนแอบถ่าย 

 

สักพักเสียงโทรศัพท์ฮีชอลดังขึ้นอีก ฮีชอลเปิดมันอีกครั้ง

 

แต่คราวนี้….มันกลับไม่ใช่รูปของเค้ากับแทยอน แต่เป็นรูปของอีทึกกับซีวอน

ฮีชอลปาโทรศัพท์ลงบนพื้นอย่างโมโห 

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------[50%]

“ฮีชอล มีอะไรรึป่าว” แทยอนมองการกระทำของร่างสูงอย่าง งงๆ

 

“อีทึก” ฮีชอลพูดเบาๆ ก่อนจะเดินออกไป 

 

 

อีทึกโดนซีวอนลากมา 

 

“ฮีชอลอยู่ไหน” ซีวอนหันไปถามคนตัวเล็กที่กำลังทำหน้ามุ่ยอย่างไม่พอใจ

 

“ไม่รู้” อีทึกกอดอก แก้มป่องพองออกอย่างน่ารัก   ซีวอนจุ๊บมันลงไปเบาๆทีหนึ่ง

 

“ไอ้ซีวอน!!” ฮีชอลที่เดินมาจากไหนไม่รู้ กระชากเสื้อจากด้านหลังก่อนจะซัดหมัดเข้าไป 

 

“ฮีชอล!!” อีทึกโพล่งออกมา ก่อนจะวิ่งไปดึงแขนร่างสูงไว่

 

ฮีชอลหันมามองคนตัวเล็ก ด้วยสายตาเย็นชาจนอีทึกต้องหลบสานตานั่น ฮีชอลสะบัดอีทึกออก ไม่สนใจว่าคนตัวเล็กจะล้มลงไป

 

ฮีชอลดึงคอเสื้อซีวอนขึ้นมาอีกที ต่อยเข้าไปที่ใบหน้าหล่ออีกครั้ง

 

“ฮีชอลพอแล้ว” อีทึกลุกขึ้นมาดึงแขนฮีชอลไว้ 

 

ฮีชอลตวัดสายตากลับมามอง อีทึกรีบปล่อยมือออกแล้วเดินไปหาซีวอนที่นอนอยู่

 

“เจ็บมั๊ย” อีทึกลูบแผลซีวอนเบาๆ 

 

ซีวอนยิ้มออกมา “แต่มันก็คุ้มนะ” ฮีชอลดึงอีทึกออกไป ก่อนจะผลักไปให้พ้นทาง 

 

ฮีชอลขึ้นคร่อมซีวอน หมัดกระแทกหน้าซีวอนครั้งแล้วครั้งเล่า

 

“คิบอม เยซอง ช่วยด้วย” อีทึกหันไปหาเพื่อนสองที่เดนมาพอดี 

 

“เกิดอะไรขึ้น” เยซองมองไปทางที่อีทึกชี้ เห็นฮีชอลกำลังต่อยซีวอนอยู่ 

 

คิบอมเดินไปดึงฮีชอลออกมา 

 

“ปล่อยฉัน” ฮีชอลพูดเสียงต่ำ

 

“เป็นบ้าอะไรของแกเนี่ย” เยซองเดินมาถาม

 

“ถอยไป พวกแกไม่เกี่ยว” ฮีชอลผลักทั้งสองออกไป 

 

“มีเรื่องอะไรกันหรอ” ซองมินถือไอติมมาถ้วยหนึ่ง แกล้งถามฮีชอลแบบไม่รู้เรื่อง

 

“ซองมิน ช่วยซีวอนด้วย” อีทึกที่นั่งอยู่ข้างหลังพูดขึ้น ตอนนี้ ผู้คนเริ่มจับตามอง

 

“อะไร ช่วยอะไร” ซองมินยังคงแกล้งเอ๋อต่อไป 

 

“ซองมิน ช่วยซีวอนนะ ฮึก” อีทึกปาดน้ำตาออก ก่อนจะคลานไปหาซีวอน ที่แทบจะนอนหมดสติ 

 

 

“ทำไมซีวอนต้องปล่อยให้ฮีชอลต่อยด้วยหล่ะ” อีทึกซบหน้าลงกับอกกว้าง

 

ฮีชอลกระชากคนตัวเล็กขึ้นมา บีบแขนเล็กแน่น 

 

“ชอบใช่มั๊ย เรื่องแบบนี้” ฮีชอลบีบแขนเล็กแน่น อีทึกเจ็บจนน้ำตาเล็ด 

 

ฮีชอลกระชากคนตัวเล็กไปที่ลานจอดรถ แล้วขับรถออกไปทันที

 

 

“เกิดอะไรขึ้น” แทยอนวิ่งมาที่เกิดเหตุการ์ณ

 

“นี่แม่คุณ มาตอนนี้ กลับไปนั่งแรดเหมือนเดิมดีกว่า” ซองมินตอบแบบหมั่นไส้คนข้างหน้าสุด

 

“นี่ ฉันไม่ได้มาหาเรื่องพวกนายนะ ฮีชอลอยู่ไหน” แทยอนมองหาร่างสูง

 

“กลับบ้านไปกับเมียเค้าแล้ว ทำไม มีปัญหาหรอไง” ซองมินเดินเข้าไปประจันหน้า

 

“เอ้ยๆ ซองมิน” เยซองดึงซองมินไว้

 

“พวกนายนี่มัน….” แทยอนกระทืบเท้าอย่างไม่พอใจ

 

“ทำไม พวกฉันทำไม” ซองมินเชิดหน้าขึ้นอย่างท้าทาย

 

“พวกนายมัน หมาหมู่” แทยอนมองอย่างแค้นๆ ก่อนจะเดินหายไป 

 

 

“ซีวอน นายเป็นไงบ้าง” ทงแฮคบแก้มซีวอนเบาๆเรียกสติ

 

“ก็ดี” ซีวอนตอบสั้นๆ แต่ตาแทบจะปิด

 

“ก็ดีอะไรเล่า” เยซองบ่น ก่อนจะพยุงซีวอนขึ้นมาโดยมีคิบอมมาช่วย

 

 

 

“ชอบนักใช่มั๊ย ไปออเซาะมันอย่างนี้” ฮีชอลกระชากเสื้อให้กว้างขึ้นอีก พบรอยแดงได้ชัดเจนขึ้น

 

อีทึกส่ายหน้า น้ำตาไหลออกมา

 

“ร่านดีเหมือนกันหนิ” ฮีชอลฉีกเสื้อออกจนหมด

 

“ฮึก” อีทึกส่ายหน้าอีกครั้ง มือเล็กดันอกกว้างออก เพราะฮีชอลเดินเข้ามาใกล้คนตัวเล็ก มากขึ้น

 

“หรอ ชอบไม่ใช่หรอ แบบนี้ ทำเป็นตอแหลกับฉันว่ากลัว แต่ที่แท้ก็ร่านไปทั่วนี้เอง” ฮีชอลกระตุกยิ้ม น้ำเสียงดูถูก สายตามองอีทึกตั้วแต่หัวจรดเท้า

 

“แล้วทีฮีชอลหล่ะ ยังไปมีอะไรกับแทยอนได้เลย” อีทึกเถียงกลับบ้าง เค้าไม่อยากยอมฮีชอลอีกแล้ว

 

“ทำไม นายน่าจะรู้นะ ว่านายกับฉันมันต่างกันขนาดไหน นายเป็นแค่ลูกหมาตัวหนึ่ง ที่ฉันเก็บมาก้เท่านั้น”

 

“ฮึก” อีทึกกัดริมฝีปากแน่น อึดอัดไม่หมด

 

“นายมันไม่ใช่คนอย่างที่นายเคยพูดนั่นแหละ”

 

“ใช่!! ผมมันไม่ใช่คน ผมมันเป็นแค่ลูกหมา ไม่มีสิทธิเท่าฮีชอล ไม่เหมือนแทยอน” อีทึกตวาดร่างสูง

 

“หุบปากนายไปเดี๋ยวนี้นะ!!! นายเป็นแค่ลูกหมาไม่มีสิทธิมาขึ้นเสียงกับฉันเข้าใจมั๊ย!!” ฮีชอลบีบแก้มนิ่มแน่น

 

“ผมมันก็ไม่เคยมีสิทธิอะไรอยู่แล้วหนิ ผมมันเป็นแค่ลูกหมาที่ฮีชอลเก็บมา ฮึก ผมเกลียด เกลียดฮีชอลที่สุด!!”

 

อีทึกตวาดใส่หน้าฮีชอล

 

“หุบปากนายเดี๋ยวนี้นะ!!”

 

“ผมเกลียดฮีชอล!! ได้ยินมั๊ยผมเกลียดฮีชอล!!!”

 

เพี้ยะ!! 

 

มือหนาปะทะเข้ากับหน้าสวย

 

ฮีชอลตบอีทึก

 

 

ฮีชอลตบอีทึก

 

 

หน้าสวยหันตามแรงจากร่างสูง อีทึกหันหน้ากลับมา ริมฝีปากปแดง เลือดไหลที่มุมปาก ใบหน้าชาไปหมด 

 

“ผมเกลียดคุณ คิมฮีชอล” น้ำตาไหลออกมาเป็นทาง

 

อีทึกปาดมันทิ้ง  เช็ดเลือดที่มุมปากออก ยืนจ้องหน้าร่างสูง อย่างผิดหวัง

 

ฮีชอลยืนจ้องหน้าร่างเล็กกลับ อยากจะคว้าเข้ามากอด เข้ามาขอโทษ แต่ร่างกายมันไม่เป็นอย่างที่คิด

 

“ผมรักซีวอน คุณได้ยินรึยัง!! ผมรักซีวอน!!”  อีทึกตวาดใส่หน้าร่างสูงอีกครั้ง

 

เพี้ยะ !!

 

มือหนาปะทะเข้ากับใบหน้าสวยอีกครั้ง 

 

“หุบปากของนายซะ” ฮีชอลพูดเสียงต่ำ

 

“ผมเกลียดคุณจริงๆ คิมฮีชอล” อีทึกพูดแค่นั้นก่อนจะวิ่งกลับเข้าห้องไป 

 

 

น้ำตาไหลออกมาเป็นทางยาว จากที่ชาที่ใบหน้ากลับกลายเป็นความเจ็บเข้ามาแทบ อีทึกแตะแผลตัวเองเบาๆ 

 

อีทึกซบหน้าลงกับเข่า เค้าผิดหวังกับร่างสูงแค่ไหน 

 

ผมไม่เคยมีสิทธิอะไรเลย แค่คิดบางครั้งมันก็ผิดด้วยซ้ำ  ผมเป็นแค่ลูกหมา ที่ฮีชอลเก็บมาก็เท่านั้น ไม่เคยมีชีวิตเหมือนคนอื่น ได้แต่คอยให้ฮีชอลควบคุม ไม่เคยได้อิสระเหมือนคนอื่น ได้แต่คอยทำตามฮีชอล ถ้าผมเลือกชีวิตที่เกิดได้ ผมขอถูกรถชนไปตั้งแต่วันนั้น ผมยังจะรู้สึกว่าผมโชคดีว่านี้ ผมยอมเกิดเป็นหมา ที่อิสระของมัน มากกว่าเป็นลูกหมาของฮีชอล ที่เหมือนยิ่งกว่าติดคุก 

 

ทั้งชีวิตผมเคยคิด ไม่คิดอยากจะได้อะไร ขอแค่อยู่กับฮีชอล แค่มีฮีชอลคนเดียว แค่นั้น….

 

แต่ตอนนี้ คนที่เค้าไม่ต้องการมากที่สุด ก็คือฮีชอล สิ่งที่อยากได้อย่างเดียว อยากมีชีวิตเหมือนคนอื่นๆ อยากได้รับอิสระบ้าง ดีกว่าอยู่อย่างนี้ แล้วทรมาน แทบตายทั้งเป็น….

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------[100%]

อ๊าก  ไรเตอร์กลับมาแล้วค่า ^U^

ต่อครบร้อยแล้วนะคะ  ฝากด้วยค่ะ

ถึง 150 ได้มั๊ยอ่าค๊ะ

??

ขอบคุณคอมเม้นมากๆเลยนะคะ