MY PUPPY BOY [ CINTEUK ] PART 1 THE END

ลำดับตอนที่ #11 : MY PUPPY BOY 11 ::: ไม่ได้ตั้งใจ สารภาพ...รัก[100%]

“จะไปไหน” ฮีชอลวิ่งไปดึงอีทึกกลับมา

 

“กะ…ก็ ฮีชอล”

 

“นายโง่รึป่าว” ฮีชอลดึงอีทึกกลับมาที่ห้อง

 

“ฉัน…ขอโทษ” อีทึกบอก ตัวเองแทบจะไม่มีแรงอยู่แล้ว ทั้งไข้พิษ ทั้งอาการป่วยที่เป็นอยู่แล้ว

 

“ทำไม นายไม่บอกฉัน อีทึก” ฮีชอลบีบแขนเล็กอย่างลืมตัว

 

“ฉะ…ฉัน ฉัน” อีทึก หลบสายตาร่างสูงที่จ้องมา

 

“นายทำไม บอกมาสิ”

 

“ฉันเห็นฮีชอลไม่ว่าง ก็เลยไม่ได้บอก” อีทึกหันหลังหนีร่างสุง

 

“แค่นี้น่ะหรอ” ฮีชอลจับคนตัวเล็กหันมาประจันหน้า

 

“ฮีชอล…ไม่ต้องมาดูแลฉันก็ได้… สัญญาจะไม่บอกเพื่อนๆ ให้เพื่อนมาว่านายอีก” อีทึกบอกน้ำตาคลอ เค้าพยายามจะไม่ร้องไห้ แต่ทุกครั้งก็มักจะไม่ได้ผล “นะฮีชอล ฉันสัญญาแล้ว…อย่าว่าฉันอีกเลยนะ ฉันขอโทษ ฉันจะไม่บอกเพื่อน ฉันจะไม่ไปอยู่กับคนอื่นแล้ว จริงๆ…ฉันสัญญา” คนตัวเล็กร้องไห้ออกมา

 

ฮีชอลดึงร่างเล็กเข้ามากอด

 

“ลูกหมาอย่างนายโง่จริงๆด้วย” ฮีชอลลูบผมคนตัวเล้กเบา อีทึกซบหน้าลงกับอกกว้าง ร้องไห้ออกมาไม่หยุด

 

“ฉันขอโทษนะ… ถ้าฉันไม่โง่ เรื่องแบบนี้มันคงไม่เกิดใช่มั๊ย” อีทึกผละออกจากร่างสูง

 

“ฉันจะดูแลนายเอง” ฮีชอลกอดอีทึกไว้แน่น “สัญญา นายต้องอยู่กับฉันตลอดไป ฉันไม่ยอมให้นายไป”

 

“จริงหรอ” อีทึกถามย้ำร่างสูงอีกครั้ง ใจเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ   

 

“จริงสิ นายไปนอนเถอะ” ฮีชอลจูบแก้มอีทึกเบาๆ ก่อนจะอุ้มคนตัวเล็กไปนอน

 

 

“กินข้าวนะ” ฮีชอลถาม อีทึกพยักหน้า

 

ฮีชอลยิ้มก่อนจะเดินลงไป 

 

 

หลังจากที่อีทึกดึงข้าว กินยาเสร็จ

 

“นี่อีทึก เช็ดนะไข้จะได้ลด” ฮีชอลบอก ถือผ้าขนหนูไว้ในมือ

 

“เดี๋ยว ฉันเช็ดเองก็ได้” อีทึกบอกน้ำเสียงแทบหมดแรง

 

“นายแทบจะไม่มีแรงอยู่แล้ว” ฮีชอลขึ้นไปนั่งบนเตียง

 

“แต่….”

 

“ฉันจะดูแลนายเอง ได้ยินรึยัง” ฮีชอลค่อยปลดกระดุมเชิ้ตตัวบางทีละเม็ด

 

อีทึกจับมือฮีชอลไว้ “อย่านะ”

 

“อยู่นิ่งๆได้มั๊ย!!” ฮีชอลตวาดร่างเล็กอย่างลืมตัว

 

อีทึกรีบปล่อยมือออกจากร่างสูง นอนนิ่ง ให้ร่างสูงค่อยๆปลดกระดุมออก 

 

มือหนาลูบเนื้อขาวเนียนเบาๆ อย่างอดใจไม่อยู่ อีทึกจิกเนื้อแน่น

 

ฮีชอลก้มลงจูบซอกคอขาว เพราะอีทึกตัวร้อนมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งกระตุ้นให้ร่างสูงมีอารมณ์มากขึ้นเท่านั้น

 

มือหนาถอดเชิ้ตตัวบางออก ริมฝีปากลากผ่านตั่งแต่ ซอกคอขาวถึงยอดอกขาว มือหนาข้างนึงลูบไปที่ยอดอก ตรงจุดหวาน อีกมือคว้าเอวบางไว้

 

“อื้อ…ฮีชอล” อีทึกร้องเรียกร่างสูง ที่ตอนนี้เหมือนจะความควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้แล้ว

 

“อะไร” ฮีชอลยังคงซุกไซร้ อยู่ที่ซอกคอขาว ลิ้นหนาลากผ่านซอกคอถึงกกหู

 

“อื้อ…ฮีชอล…อ๊ะ” มือเล็ก พยายามดันอกสูง    “พะ…พอ…แล้ว…อื้อ”

 

ฮีชอลจูบไล้ไม่ทั่งหน้าสวย มือทั้งสองลูบไปทั่วกายบาง

 

“ฮะ…ฮีชอล…พะ…พอเถอะ…อื้อ” มือเล็กจิกเตียงแน่น หันหน้าหนี สัมผัสร่างสูง 

 

ฮีชอลผละออก ขึ้นคร่อมร่างบาง มองคนตัวเล็ก ทั่วทั้งกายบาง ปรากฎรอยแดงเป็นจ้ำๆ เพราะฝีมือของเค้าเมื่อกี้ ริมฝีอิ่มแดงขึ้น เพราะไข้พิษ ดวงตาคู่สวยหยาดเยิ้ม เพราะไข้พิษ 

 

“นายยั่วฉันหรอไง” เป็นคำพูดเดียวที่หลุดออกจากปากร่างสูง ก่อนจะทาบริมฝีปากอิ่มลงกับกลีบบาง

 

คนตัวเล็กเบิกตากว้าง ลิ้นหนาสอดเข้าไปในโพรงปากเล็ก ลิ้นหนาสัมผัสกับลิ้นเล็กอย่างไม่ได้ตั้งใจ ทำเอาใจร่างสูงกระตุกวูบ แล้วยิ่งโพรงปากเล็กอุ่นร้อนเพราะไข้ ทำให้ฮีชอลรู้ว่า จูบเค้ากับอีทึกร้อนแรงขึ้นไปอีก มือหนาอีกข้างจับหน้าสวยให้หันมารับสัมผัสเค้ามากขึ้น

 

“อื้อ…” มือเล็กดันไหล่กว้างออก

 

ฮีชอลมองริมฝีปากอิ่ม ที่ตอนนี้กลับแดงขึ้นไปอีก 

 

“พอ….พอแล้วนะ ฮีชอล…” อีทึกเกาะแขนร่างสูงไว้

 

“กลัวอะไร หืม” ฮีชอลจูบขมับเล็ก ไล่มาจนพวงแก้มใส “น่ากินดีออก”

 

“มะ…ไม่เอา” อีทึกปฏิเสธ

 

“อยู่นิ่งๆเถอะ” ฮีชอลก้มลงไปไซร้คอ อย่างอดใจไม่อยู่ ตอนนี้ฮีชอลแทบจะคุมตัวเองไว้ไม่อยู่ ความหอมหวานแทบทั้งตัว ทำเอาสติเค้ากระเจิงไปถึงไหนต่อไหน  

 

“ไม่เอา ฮีชอล ฮึก” คนตัวเล็กกรีดร้อง เมื่อร่างสูงกระชากกางเกงออก

 

มือหนาสัมผัสเข้ากับเรียวขาขาวอุ่นร้อง 

 

“ฮึก ไม่เอา… ฮีชอลถอยไป…” มือเล็กปัดร่างสูงออก “ออกไป ไม่เอา…ฮึก”

 

มือหนายังคงทาบอยู่ที่เรียวขาขาว

 

“ออกไป…นะ …ฮึก ฮีชอล” อีทึกพยายามผลักร่างสูงออก

 

แต่ร่างสูงยังคงไม่มีท่าทีขยับเขยื้อน ริมฝีปากอิ่ม เลื่อนลงมาที่จุดสีหวาน ก่อนจะบดขยี้มันด้วยริมฝีปาก

 

“ฮีชอล ถอยไปนะ…”

 

อีทึกผลักร่างสูงออก ฮีชอลรวบตัวร่างเล็กไว้

 

“ฮึก ฮีชอล ขอร้องหล่ะ ฮือ ฉันไม่สบายอยู่นะ” อีทึกกรีดร้องอีกครั้ง

 

ฮีชอลผละริมฝีปากออก ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าคนตัวเล็กตรงหน้าเค้าไม่สบาย ลืมไป ว่าอีทึกไม่เหมือนคนอื่น ตัวเค้าเองก็เคยทำแบบนี้กับอีทึกมารอบหนึ่ง รู้สึกผิดกับคนตัวเล็ก พยายามห้ามตัวเองไม่ให้ทำแบบนั้นอีก แต่ก็ยังไงหล่ะ อีทึกขาวซะขนาดนี้ อดทนขนาดนี้ก็เก่งแล้วหล่ะ

 

อีทึกถึงผ้าห่มขึ้นมาปิดกาย กัดริมฝีปากแน่น

 

“ไม่ได้ตั้งใจ” ฮีชอลพูดสั้นๆ ก่อนจะรีบออกไป 

 

อีทึกปาดน้ำตาทิ้ง หยิบเสื้อผ้ามาใส่เหมือนเดิม ก่อนจะล้มตัวนอน แต่ก็ยังผวากับเหตุการ์ณ ที่เพิ่งเกิดไม่หาย

 

-ไม่ได้ตั้งใจหรอ ฮีชอล แค่พูดว่าไม่ตั้งใจ แค่นี้ก็จบใช่มั๊ย-

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------[50%]

ก๊อกๆๆ

 

แทยอนหรี่เสียงโทรทัศน์ก่อนจะเดินไปเปิดประตู

 

“ฮีชอล!!” ทันทีที่เปิดประตูร่างสูงก็แทบล้มเข้ามา กลิ่นเหล้าคลุ้งจนแทยอนต้องหันหน้าหนี

 

“ขอโทษ” ฮีชอลเมาแท บไม่รู้เรื่อง แทยอนประคองฮีชอลไปนอนที่โซฟา

 

“อืม รู้แล้ว”

 

“ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ” ฮีชอลเพ้อออกมา

 

“อืม ไม่เป็นนาย ฉันไม่โกรธนาย เดี๋ยวฉันไปหาผ้าเช็ดตัวมาแล้วละกัน” แทยอนบอกก่อนจะเดินเข้าไปในครัว

 

“ฉันขอโทษอีทึก ฉันไม่ได้ตั้งใจ”

 

 

“นายไปกินเหล้าที่ไหนมาเนี่ย” แทยอนย่นจมูก เพราะกลิ่นเหล้าฉุนกึก จนแทบผงะ

 

“ขอโทษ”

 

“เลิกพูดได้แล้ว คิมฮีชอล” แทยอนใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดตามเนื้อตัวร่างสูง

 

ฮีชอลดึงแทยอนเข้าไปกอด   “ฉันรักนายนะ”

 

“ฮะ…ฮีชอล..นาย” แทยอนอึ้งจนพูดไม่ออก หัวใจเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ

 

“อย่าไปจากฉันนะ สัญญาสิ” ฮีชอลพูดแทบจะไม่เหลือสติ รู้แค่ว่าพูดที่ใจคิด แต่แยกไม่ออก ว่าคนตรงหน้าคือใคร

 

“สะ…สัญญา ฉันสัญญา” แทยอนบอก ยอมให้ฮีชอลกอด

 

“ฉันรักนาย” อีชอลจูบเข้าที่หน้าผากมน

 

“ฉัน…” แทยอนไม่ตอบ นอนพิงอกกว้างอยู่อย่างนั้น 

 

 

รุ่งเช้า แทยอนแต่งชุดนักเรียนเดินลงมา

 

“แทยอน ฉันมาบ้านเธอหรอ” ฮีชอลลุกขึ้นมานั่ง สะบัดหัวอย่างมึนๆ

 

“อืมใช่ เมื่อคืนนายเมามากด้วย” แทยอนบอกพร้อมกับยื่นยาแก้แฮงค์ให้

 

“ขอบใจ ฉันกลับแล้วนะ”

 

ฮีชอลบอกพร้อมคว้านหากุญแจรถ ที่กระเป๋ากางเกง แต่…

 

“เธอเปลี่ยนชุดให้ฉันหรอ” ฮีชอลมองเสื้อผ้าตัวเอง 

 

“อืม เมื่อคืนฉันโทรฯ ให้เพื่อนฉันมาเปลี่ยนชุดให้น่ะ” แทยอนตอบ พร้อมกับบยิ้มกว้างให้

 

“อืมขอบใจ เสื้อผ้าฉันหล่ะ” ฮีชอลมองไปที่โซฟาอีกตัวที่มีเสื้อผ้าเค้ากองอยู่ก่อนจะหยิบมันมา

 

“ฮีชอล” แทยอนเรียกอีกครั้ง

 

“หืมมีอะไร จะให้ฉันไปส่งหรอ” ฮีชอลยิ้มออกมาอย่างรู้ทัน

 

แทยอนยิ้มขำๆ ก่อนจะพยักหน้าตกลง

 

 

“แต่แวะไปบ้านฉันก่อนนะ” ฮีชอลบอกพร้อมขยับเกียร์รถ

 

“อืมได้ แล้วแต่ฮีชอล” แทยอนยังยิ้มให้เหมือนเดิม

 

 

อีทึกเดินออกมาจากห้อง อาการปวดหัวยังอยู่ แต่สำหรับอีทึกมันเป็นเรื่องปกติไปแล้ว เพราะมันจะปวดอย่างนี้ทุกครั้ง ที่ตื่น ก็เค้าเป็นโรคหนิ

 

อีทึกเปิดเข้าไปดูที่ห้องฮีชอล มันยังเหมือนเดิมทุกอย่าง เว้นแต่ตัวเจ้าของห้อง ที่ไม่มีวี่แววว่ากลับมา

 

เสียงรถฮีชอลเข้ามาจอดหน้าบ้าน อีทึกรีบเดินลงไปดู 

 

เห็นฮีชอลเดินเข้ามากับแทยอน

 

“ฮีชอล” อีทึกเรียกร่างสูงที่เดินบ้านมา 

 

อีทึกมองสภาพร่างสูง ที่ดูเพลียๆ เพราะฮีชอลยังไม่หายจากอาการเมาเท่าไหร่ ทำให้อีทึกเข้าใจผิด

 

“นายจะไปไหน” ฮีชอลดึงมมืออีทึกไว้

 

“ไปเอากระเป๋า ฉันจะไปโรงเรียน” อีทึกตอบ ไม่มองหน้าร่างสูงสักนิด

 

“อีทึก ไม่ต้องไปเอาหรอก ฮีชอลเค้าดร็อปเรียนให้นายไว้แล้ว” แทยอนบอก

 

“หรอฮะ แต่ไม่ต้องหรอก” อีทึกกำลังจะเดินไปอีก แต่ฮีชอลไม่ยอมปล่อยมือ ออกจากแขนเล็กสักที

 

“ไม่ต้อง อาทิตย์นี้ไม่ต้องไป” ฮีชอลบอก “ขึ้นไปบนห้องเดี่ยวนี้ ไปเปลี่ยนชุดมาด้วย รอฉันก่อน เดี๋ยวฉันมา” 

 

ฮีชอลบอกเสียงเครียด ก่อนจะพาแทยอนออกไปอีกครั้ง

 

8.00 น.

 

ฮีชอลกลับมาที่บ้าน เดินชึ้นไปพาคนตัวเล็กที่ห้อง

 

“เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วใช่มั๊ย” ฮีชอลมองอีทึกที่นั่งอยู่ที่ปลายเตียง

 

“อืม” อีทึกตอบสั้น หันหน้ามองทางอื่น

 

“งั้นรอฉันแป๊บนึง” ว่าแล้วฮีชอลก็กลับห้องตัวเองไป

 

- รออีกแล้ว จะให้ฉันรอฮีชอลไปถึงไหน -

 

 

ไม่นานฮีชอลเดินกลับมา พร้อมเสื้อผ้าชุดใหม่

 

“ไป” ฮีชอลฉุดมือเล็กขึ้น

 

“ไปไหน” อีทึกไม่ยอมไปตามฮีชอล

 

“ไปหาหมอไง” ฮีชอลดึงแขนเล็กอีกครั้ง

 

“ไม่เอา ไม่ไป” อีทึกไม่ยอมไปตามฮีชอลบอก

 

“นี่ไอ้ลูกหมา กล้าดื้อกับฉันรึไง” ฮีชอลบีบแขนเล็กแน่น

 

อีทึกไม่ตอบ มองไปทางอื่น เค้าไม่อยากมองหน้าฮีชอล ไม่อยากมองจริงๆ

 

“ฉันถามทำไมไม่ตอบ”

 

“ไม่กล้า ฮีชอลไม่ต้องพาไปหรอก ปล่อยให้มันเป็นอย่างที่มันเป็นน่ะดีแล้ว ” อีทึกตอบน้ำตาเต็มคลอเบ้า

 

“ได้ยังไง ไอ้ลูกหมา” ฮีชอลมองหน้าอีทึก

 

-อีกแล้ว อย่างนี้ทุกที ชอบมาทำร้ายผม แล้วทุกท้ายก็ทำดีกับผม อย่างนี้…ทุกครั้ง ทุกครั้งจริงๆ-

 

อีทึกสะบัดมือฮีชอลแล้วเดินออกไป ขึ้นไปนั่งบนรถ

 

ฮีชอลมองตามอย่าง งงๆ แต่ก็ไม่ได้ถามอะไร 

 

 

“ปาร์คจองซูค่ะ” พยาบาลประกาศเรียกชื่อร่างเล็ก อีทึกรีบเดินออกไป

 

ตามมาด้วยร่างสูงที่เดินตามมาอย่างติดๆ

 

“เอ่อ…เคสคุณจองซู ไม่มีอะไรน่าห่วง แค่ผ่าตัด แล้วก็กินยาตามที่หมอสั่งก็สามารถหายขาดได้แล้ว เพราะก้อนเนื้อของคุณเป็นเพียง เนื้องอกที่กกหูเล็กๆเท่านั้น แต่ถ้านานกว่านี้ อาจจะเสี่ยงนิดหน่อย” หมออธิบายกับร่างสูง

 

“ถ้าอย่างงั้น ไม่ต้องรักษาก็มีสิทธิตายใช่มั๊ยครับ” อีทึกถามหมออีกครั้ง

 

ฮีชอลกับหมอ มองอีทึกอย่างอึ้งๆ

 

“เอ่อ…ใช่ครับ”

 

“ถ้างั้น ก็ไม่ต้องผ่า” อีทึกบอก

 

“เฮ้ย จะบ้าหรอไง” ฮีชอลหันไปตวาดอีทึก “เดี๋ยวครับ สามารถผ่าตัดได้เลยมั๊ยครับ” ฮีชอลถามหมอ

 

อีทึกลอบมองร่างสูง ที่ดูตึงเครียดขึ้น 

 

“ได้ครับ แต่อย่างนี้เล็ก สามารถฉายแสงได้นะครับ” ผมบอกพร้อมกับหยิบแผ่นฟิล์ม มาให้ร่างสูงดู

 

“นี่ครับ เป็นก้อนเนื้อก้อนเล็ก” หมอชี้ให้ร่างสูงดู

 

“ถ้าอย่างนั้น อีกสามวัน สามารถ ผ่าตัดได้เลยมั๊ยครับ” ร่างสูงถามอีกครั้ง

 

“ได้ครับ” 

 

 

 

“นี่ อีทึกอยากกินอะไรมั๊ย” หลังจากที่หาหมอเสร็จฮีชอลก็พาอีทึกมาที่ห้างสรพพสินค้าใกล้ๆ

 

“ไม่อยาก ฮีชอล ไม่ต้องผ่าตัดเถอะนะ” อีทึกพูดออกไป สายตาดูเป็นกังวล

 

“พูดอะไรของนาย เงียบไปเลยนะ” ฮีชอลหันว่าดุ ก่นอจะจูงมืออีทึกไป

 

“ฮีชอล ฉันพูดจริงๆ” นัตย์ตาเป็นประกาย

 

“ถ้านายพูดเรื่องนี้อีก ฉันจะฆ่านาย”  ฮีชอลกระชากแขนเล็กให้เดินตาม 

 

อีทึกไปแต่เดินตามร่างสูง   อยู่ดีเสียงโทรศัพท์ฮีชอลก็ดังขึ้น ฮีชอลปลีกตัวออกไปสักพักก่อนจะเดินกลับมา

 

“อีทึก นายไปนั่งรอร้านนู่นก่อนนะ เดี๋ยวฉันมา” ฮีชอลชี้ไปร้านหนังสือ แต่มีบริการอาหารเพียบ 

 

ว่าแล้วร่างสูงก็เดินออกไป

 

2 ชั่วโมงกว่า ที่ฮีชอลจะกลับมา 

 

อีทึกนั่งรออยู่ที่โต๊ะ รอแล้วรออีก ก็เห็นฮีชอลเดินกลับมา พร้อม….แทยอน

 

-ที่ฮีชอลหายไปเพื่อ ไปรับแทยอนหรอ ฮีชอลเลือกที่จะทิ้งผมไว้คนเดียว งั้นหรอ-

 

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------[100%]

ขอบคุณคอมเม้นทุกๆคอมเม้นมากเลยนะคะ
^U^

ขอบคุณที่ติดตามนะคะ 

ง่าT^T  พรุ่งนี้จะไม่ได้มาอัพอีกแล้วง่ะ

พรุ่งนี้ไปทะเล วู้ๆๆๆ

เสียใจๆๆๆ 

(เอ๊ะ ยังไง)
ฝากคนอ่านด้วยนะคะ 

ไปแล้วจะเก็บความดำ เอ้ย น้ำทะเลมาฝากฮ่ะๆๆๆ

เก็บพล็อตเรื่องสนุกๆมาฝากด้วยค่า

ขอบคุณทุกคนอ่าน  ทุกคอมเม้นเลยนะคะ

เอ้อๆ  ถ้าเม้นเยอะ  เราจะแต่งฟิคสั้นด้วยค่า  ฮ่าๆๆ

แต่งเกือบจะเสร็จแล้ว  แต่ยังไม่เสร็จ -*-

ฮะๆๆ  ขอคุณอีกครั้งค่า


เ้อ้อ..ๆๆ  ฝากฟิคหน่อย  อันนี้เราแต่งกับเพื่อนอ่ะนะ  แต่ซินทึกจะเป็นของเราส่วนใหญ่ แต่ฮันซินของเพื่อนเรา แต่เราก็แต่งนะ 55  ขอมีส่วนร่วมนิดนึง  ฮันซินใช่ม่ะ... มันจะมี 2 คู่ เพื่อนเราจะแต่งฮันวิน แต่เราจะแต่งคยูมิน  ไปดูๆละกันน้า

http://writer.dek-d.com/zix-sc/writer/view.php?id=509601 

อย่าลืมอ่านแล้วเม้นด้วยนะคะ