MY PUPPY BOY [ CINTEUK ] PART 1 THE END

ลำดับตอนที่ #10 : MY PUPPY BOY 10 ::: REAL [100%]

“รยออุค นี่ซองอะไร” ทงแฮหยิบยาที่หัวเตียง ร่างบางมาให้รยออุคดู

 

“เดี๋ยวนะ” รยออุคพิจารณาซองยาทั้งหมด “เดี๋ยว อีทึกเป็นโรครึป่าว”

 

รยออุคมองหน้า ทงแฮ

 

“ฉันไม่รู้” ทงแฮส่ายหน้า คิบอมเดินเข้ามา

 

“รยออุค อีทึกเป็นโรคเกี่ยวกับ ศีรษะรึป่าว เพราะมียาแก้ปวดหัวด้วย” คิบอมดึงซองยามาดู

 

“ให้ฉันเดา ไม่ไมเกรน ก็มะเร็ง หรือเนื้องอกนะ ฉันไม่แน่ใจ” รยออุค มองหน้าคิบอมอีกครั้ง

 

“ไปถาม อีทึกเถอะ ถามเจ้าตัวเถอะ คุยกันไม่รู้เรื่องหรอก”

 

 

 

ฮีชอลวางคนตัวเล็กลงบนเตียง 

 

ฮีชอลวางมือบนหน้าผากเล็กเบาๆ แต่ก็ต้องชักออก

 

“ฮีชอล”  เสียงหวานดังขึ้น “ฮีชอลไม่โกรธฉันใช่มั๊ย ฉันขอโทษแทนเพื่อนฉันด้วยนะ ที่อยู่ดีๆเค้ามาว่าฮีชอลน่ะ”

 

อีทึกรีบแก้ตัวให้เพื่อนๆ

 

 

“อีทึก!!!” ซองมินวิ่งเข้ามา ก่อนจะค้อนร่างสูงไปที

 

ฮีชอลถึงกับกุมขมับ อุตส่าห์หนีมาแล้วนะ

 

“อีทึก อธิบายมาสิ มันคืออะไร” ทงแฮกระชากซองยาทั้งหมดจากมือของ คิบอมและรยออุค

 

“เอ่อ...” อีทึกเบิกตากว้าง พูดไม่ออก

 

“อธิบายมาสิ” เสียงฮีชอลแทรกขึ้นมา ฮีชอลดึงซองยามาดู “มันคืออะไร”

 

“มันคือ...” อีทึกพูดอะไรไม่ออก

 

ฮีชอลดึงซองยามาดูวันที่

 

“วันนั้น ที่นายบอกไปกับทงแฮหนิ” ทงแฮหันมามองคนตัวเล็กทันที “งั้น คนนั้นคือนายใช่มั๊ย”

 

“เอ่อ... ที่จริงแล้ว” น้ำตาคลอเต็มเบ้าตา

 

ซีวอนจะดึงอีทึกเข้ามากอด เหมือนที่เคย ทำ แต่ฮีชอลเอามือขวางไว้ ก่อนจะหันไปค้อน

 

“ฉันไปหาหมอมา ฉันไม่เป็นอะไร” อีทึกบอก

 

“ทำไมนายต้องปิดบังฉันด้วย ฉันไม่ได้อยากรู้ว่าวันนั้นนายไปทำอะไร แต่ฉันอยากรู้ว่านายเป็นอะไร” ทงแฮมองหน้าสวยอีกครั้ง

 

“ฉัน...”

 

“ฉันถาม!!”

 

“ทงแฮ!!” ซีวอนดึงทงแฮออกมา

 

 

“ฉันเป็นเนื้องอกในสมอง”

ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ แต่ที่ดูอึ้งที่สุด คงไม่พ้นร่างสูง

 

คนตัวเล็กบอกน้ำตาคลอเบ้า ดูร่างสูงจะอึ้งไปอยู่ไม่น้อย วันนั้นเค้าพาแทยอนไปหาหมอ เพราะแค่แทยอนเป็นโรคกะเพาะ แต่ตัวเองเค้าเองกลับไม่รู้ว่าอีทึก เป็นเนื้องอกในสมอง 


---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- [10%]

“ละ…แล้ว…แล้ว” ทงแฮถึงกับพูดไม่ออก

 

แขนขาที่เคยไม่มีแรง แต่ตอนนี้อีทึกลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล เพื่อนพยายามเอื้อมมือเข้าไปช่วย แต่อีทึกกลับปัดออก แล้ววิ่งกลับห้องตัวเองไป

 

ใจร่างสูงกระตุกวูบ เค้าไม่เคยรู้ ไม่เคยรู้จริงๆ ว่าอีทึกเป็นอะไร เค้าสนใจคนอื่นมากกว่าอีทึกหรอ ??

 

“อีทึก!!” ฮยอกแจเคาะประตูห้อง

 

“…”ร่างเล็กตัวสั่นเทา นั่งอยู่ที่เตียง

 

-ขอโทษ ขอโทษ จริงๆ เค้าไม่คิดว่าเรื่องมันจะเป็นถึงขนาดนี้

 

“อีทึก เปิดประตูออกมา” ทงแฮเคาะประตูห้อง

 

 

 

อีทึกซบหน้าลงกับเข่า

 

“นายคงลืมไปสินะ ว่าฉันอยู่ในห้องนี้” เยซองเดินออกมาจากห้องน้ำ

 

“เยซอง” อีทึกเงยหน้าขึ้น “ออกไปเถอะ ฉันอยากอยู่คนเดียว” มือเล้กปาดน้ำตาออก แต่ก็ยังร้องไห้ออกมาไม่หยุด

 

“อยู่คนเดียวแล้วมันจะได้อะไรขึ้นมาหล่ะ” เยซองโอบคนตัวเล็กไว้

 

“ฉันมันกลายเป็นคนโกหกไปแล้ว ฉัน…ฮึก ฉันไม่อยาก …บอกคนอื่น ว่าฉันไม่สบาย” อีทึกซบหน้าลงกับอกกว้าง

 

“ทำไมหล่ะ” เยซองลุบผมอีทึกเบาๆ

 

“ฉันไม่อยาก…ฮึก เป็นภาระของใครหนิ” คนตัวเล็กสะอื้นไม่หยุด

 

“นี่อีทึก เพื่อนเค้าห่วงนายมากนะ ถ้าไม่อยากบอกไอ้ฮีชอล ก็บอกพวกฉันก็ได้หนิ”

 

เยซองจูบไรผมอีทึกเบาๆ “ถ้ามันไม่ดูแลนาย พวกฉันจะดูแลนายเองดีมั๊ย” เยซองยิ้มตาหยีให้อีทึก 

 

อีทึกค่อยๆยิ้มออกมาบ้าง 

 

“อยากไปอยู่กับพวกฉันมั๊ยหล่ะ” เยซองถามร่างเล็ก

 

-ไม่รู้สิ อยากอยู่กับฮีชอลเหมือนกัน ก็เค้ารักฮีชอลหนิ อยากอยู่ใกล้ๆ แต่ว่าฮีชอลเค้าคงมีแทยอนแล้ว อยู่ไปก้ไม่มีประโยชน์อยู่ดี ขืนอยู่ต่อไป ก็มีแต่จะอิฉจาแทยอนมากขึ้น-

 

“อยากสิ” อีทึกยิ้มกว้าง 

 

“งั้นไปจัดกระเป๋ากันนะ” เยซอง ช่วยอีทึกจัดกระเป๋า

 

 

 

“นี่ อีทึก นายจะต้องผ่าตัดมั๊ย” เยซองถามขณะพับเสื้อผ้าอยู่

 

“ผ่าตัดสิ แต่ตอนนี้ฉันยังไม่มีเงินหรอกนะ ฉันไม่อยากรบกวนฮีชอลด้วย แค่เค้าดูแลฉัน เค้าก็ลำบากมากแล้ว”

 

“หรอ ฉันยังไม่เห็นมันดูแลนายเลย” เยซองเบ้หน้า

 

“หมายถึงแค่ข้าวแค่น้ำ ฮีชอลก็ลำบากมากแล้ว”

 

“โอ๊ย ไม่ลำบากหรอก หญิงอีกคนมันยังเลี้ยงได้เลยไม่เห็นหรอไง” เยซองบ่นออกมา 

 

 

 

- จริงสินะ เค้ายังเลี้ยงแทยอนอีกคนได้เลย ฮีชอลเค้าคงเต็มใจ-

 

 

 

“เอ่อ… ขอโทษนะ ฉันปากไม่ดีอีกแล้ว” เยซองเอ่ยขอโทษเมื่อร่างเล็กเงียบไป

 

 “ไม่เป็นไรหรอก ที่เยซองพูดก็ถูกนะ” อีทึกยังคงยิ้มให้ แต่แววตายังคงเศร้าเหมือนเดิม

 

“นี่อีทึก นายจะเป็นอะไรมั๊ย” เยซองถาม เค้ายังไม่อยากเสียเพื่อนไป

 

“ไม่หรอก หมอบอกว่า ฉันยังดี เป็นแค่เนื้องอกเป็นเนื้อดี ผ่าตัดก็หายแล้ว” อีทึกยิ้ม 

 

เยซองโผเข้ากอดอีทึก

 

“อย่าว่าฉันปากเสียนะ ฉันนึกว่าจะต้องเสียนายไปจริงๆ”

 

 

 

“อีทึกเปิด... เยซอง” ทงแฮกำลังจะเรียกอีกครั้ง แต่ประตูห้องกลับเปิดออกมาซะก่อน

 

“เคาะอยู่ได้ไม่เหนื่อยกันบ้างไง” เยซองบ่น ถือกระเป๋าเสื้อผ้าอีทึกอยู่ในมือ

 

“แล้วนายเข้าไปอยู่ห้องอีทึกได้งไง” ทงแฮงงเป็นไก่ตาแตก

 

“ตอนที่พวกนายทะเลาะกันอยู่ ฉันเดินมาเข้าห้องน้ำเฉยๆ แล้วอีทึกก็กลับมาล็อคห้องเฉยเลย” เยซองพูดประมาณว่ายกความผิดให้อีทึก

 

“แล้วนี่ กระเป๋า” ฮยอกแจชี้ ซีวอนดึงกระเป๋าไปถือ

 

“ใช่ อีทึกจะไปอยู่กับพวกเรา” เยซองตอบยักคิ้ว 

 

ฮีชอลใจกระตุกวูบมองคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ข้างหลังเยซอง

 

อีทึกก็มองฮีชอลกลับเหมือนกัน เหมือนเป็นการขออนุญาต คร้งสุดท้าย

 

“ฮี...ฮีชอล” ร่างเล็กพูดขึ้น “ฉะ...ฉัน”

 

“ฉันไม่ให้” ฮีชอลพูดเสียงขาด ดวงตาจ้องไปที่อีทึก อย่างแข็งกร้าว จนอีทึกต้องรีบหลบสายตา

 

“นี่ ฮีชอล นายไม่ดูแลอีทึก ก็ให้พวกฉันดูแลลสิ อีทึกไม่สบายอยู่นะ จะให้อีทึกตายหรอไง” ทงแฮพูดขึ้น 

 

ซองมินยังคงค้อน ร่างสูงเป็นระยะ

 

“อย่ามายุ่งเรื่องของฉัน” ฮีชอลตอบนิ่งๆ ยังจ้องอีทึกไม่วางตา 

 

จนซีวอนแอบหมั่นไส้ไม่ได้   -ขี้หึงหนิ-

 

ซีวอนดึงอีทึกเข้ามากอด ลูบผมคนตัวเล็กเบาๆ

 

“ซีวอน” อีทึกเงยหน้าขึ้นมา มองร่างสูงที่กำลังกอดตัวเองอยู่

 

“อยู่นิ่งๆนะ” ซีวอนกอดอีทึกแน่น

 

ฮีชอลเดินไปกระชากคนตัวเล็กออกมา ดึงมาไว้ด้านหลังตัวเอง

 

“ออกไป” ทั้งหมดยังยืนนิ่ง “ออกไปให้หมด !!” ฮีชอลตวาด 

 

“ไอ้ชั่ว” ซองมินพูดเบาๆ ก่อนจะโดนฮยอกแจดึงออกไป

 

“ไปว่าเค้า ไอ้อ้วน” ฮยอกแจบ่น

 

“มันชั่วจริงป่ะหล่ะ ไม่ดูแลแล้วยังทรมานอีก ถ้าฉันเป็นอีทึกนะ จะเตะผ่าหมากให้ดู” ซองมินบ่นออกมาเบาๆ ไม่ให้ร่างสุงได้ยิน

 

“อ่านะ ไม่น่าไม่มีแฟน” เยซองตอบก่อนจะรีบเดินหนีไป  

 

ตอนนี้เหลือแต่ ทงแฮ ซีวอนแล้วก็แทยอน ที่ยังยืนนิ่งไม่ขยับ

 

“ฟังไม่รู้เรื่องหรอไง” ฮีชอลถามย้ำขึ้นมาอีก

 

“นายนั่นแหละ ฟังไม่รู้เรื่อง ฉันบอก ฉันจะพาอีทึกไปอยู่ด้วย” ซีวอนพูดอย่างคนถือไพ่เหนือกว่า

 

“งั้นแก ก็นอนฝันต่อไปเถอะ” ฮีชอลมองซีวอนอย่างเหยียดหยาม

 

“ฮีชอล ให้ฉัน….”

 

“นายน่ะ หุบปากแล้วเงียบๆไปเลย” ฮีชอลหันไปตวาดร่างเล็ก

 

“ฟังนะ อีทึกจะไม่ไปอยู่กับใครเด็ดขาด ถ้าฟังออก กรุณาทำความเข้าใจด้วย แล้วออกไปได้แล้ว” ฮีชอลพูดจาประชดประชัน ก่อนจะดึงกระเป๋าในมือซีวอนมา

 

ทงแฮกับซีวอนมองค้อนฮีชอลไม่เลิก “ถ้าเมื่อไร นายดูแลอีทึกไม่ได้ ฉันจะพาอีทึกไปอยู่ด้วย” ซีวอนพูดก่อนจะดึงมือทงแฮออกไป

 

เหลือแค่แทยอน ฮีชอลและอีทึก

 

“ฉะ…ฉันขอโทษ” อีทึกพูดออกมา

 

“ฟังไม่รู้เรื่องหรอ บอกให้ออกไป” ฮีชอลพูดขึ้น อีทึกเงยหน้ามอง

 

- ฮีชอลไล่ผมใช่มั๊ย เค้าอยากอยู่กับแทยอนหนิ-

 

“ฉันขอโทษ” ค่อยๆดึงกระเป๋า จากมือฮีชอลมา แต่ยังไม่ทันดึงออกมา ฮีชอลก็ดึงกระเป๋าออก

 

“นายจะทำอะไร”

 

“ฉันจะเอากระเป๋า” อีทึกตอบ ตอนนี้ร่างสูงน่ากลัวเหลือเกิน

 

“เอาไปทำอะไร”

 

อีทึกมองร่างสูง   เค้าเริ่มกลัวคนข้างหน้ามากขึ้น

 

“ฉันถาม เอาไปทำอะไร!!!” ฮีชอลตวาดใส่หน้าอีทึก

 

“อะ…เอาไปเก็บ” อีทึกก้มหน้า น้ำตาเริ่มกลับมาคลอเต็มดวงตาอีกครั้ง

 

“ออกไปให้พ้น” ฮีชอลพูดออกมาอีกที

 

แทยอนมองอีทึก อย่างชัยชนะ ริมฝีปากบางเหยียดยิ้มให้อีทึก

 

อีทึกรีบเดินหนีไป 

 

“ฉันบอกให้เธอออกไปไง แทยอน!!!” ฮีชอลหันไปตวาด

 

“ฮะ..ฮีชอล” แทยอนเรียกฮีชอลเสียงสั่น

 

“เอ่อ.. ฉันขอโทษ ฉันโมโหไปหน่อย แต่เธอกลับไปก่อน” ฮีชอลพยายามสงบสติอารมณ์ตัวเอง

 

-แม้แต่ อีทึก ฮีชอลเองยังไม่เคยพูดขอโทษเลยด้วย ถึงแม้ว่าคนที่ผิดจริงๆคือตัวฮีชอลเองก็ตาม แต่คนที่พูดคำขอโทษออกมาคืออีทึก (สังเกตมั๊ย ??)


--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- [100%]

ครบร้อยเปอร์เซ็นต์แล้วค่า
^U^  

โอ๊ะ  มีคนถามเราเยอะมากมาย 55

ว่าทึกตายมั๊ย  ไม่ค่ะ (เอ๊ะเฉลยก่อนจะสนุกหรอ) 555

เราก็ไม่ชอบฟิคเศร้าเหมือนกันเนอะ T^T

ขอถึง 100 จะเยอะไปมั๊ยอ่า 

ไม่ถึงก็ไม่เป็นไรค่ะ

ขอบคุณคอมเม้น กับคนอ่านมากมายค่า

^U^  ไรท์เตอร์ก็รักคนอานเหมือนกันค่า