FIC,, I will always love U [hanteuk]

ลำดับตอนที่ #8 : hanteuk 8

กลับไป ณ ปัจจุบัน

 

คยูฮยอนกางโน๊ตบุ๊ตด้วยเองขึ้น ภายในปรากฏแผนที่ของบ้านฮันคยองจนทั่ว ทั้งบุคคลต่างๆก็ถูกระบุขึ้น ปรากฏที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ ทั้งระบบเสียงและภาพ ที่คยูฮยอนแอบเอาไปติดไว้ ก็ปรากฏขึ้นเช้นเดียวกัน คยูฮยอนขยายภาพของห้องที่ฮันคยองจะเข้าไปให้ใหญ่ขึ้น ตอนนี้ทั้งระบบภาพและเสียง พร้อม!!

 

ฮันคอยงจับลูกบิดก่อนจะเปิดเข้าไป ภายในห้อง พ่อของชเวซีวอน  

 

ชเวซึงฮวาน

 

ถือปืนขึ้นมา จ่อศรีษะของผู้เป็นพ่อเค้าอยู่ 

 

“หึ ว่าไง ฮันคยอง หล่อขึ้นเป็นกองเลยนะ” ซึงฮวานเอยขึ้น น้ำเสียงดูฮันคยอง

 

“คำชมแบบนั้นเก็ยไปให้ลูกคุณดีกว่า” ฮันคยองตอบน้ำเสียงแข็งกร้าว แววตาเปลี่ยนไป 

 

“โอ๊ะ อย่าทำหน้าดุแบบนั้นสิ มันดูไม่เหมาะเลยนะ” 

 

“ปล่อยพ่อผมซะ” ฮันคอยงเอ่ยน้ำเสียงเย็นๆ

 

“คงจะสายไปแล้วหล่ะ เพื่อนที่รักของซีวอน” ซึงฮวานกล่าว แววตาเปี่ยมไปด้วยความสนุก

 

สายตาฮันคยองเหลือบไปเห็นคิบอมกับลูกน้องจำนวนหนึ่งที่ปีนขึ้นมาจากด้านหลังโดยที่ไม่ใครสังเกต คิบอมมาอย่าอยู่หลังของซึงฮวาน

 

ฮันคยองดึงปืนขึ้นมา ริมฝีปากเหยียดยิ้ม ยกปืนขึ้นมาจ่อศีรษะซึงฮวานอีกที

 

“รุกฆาต” 

 

“เอาสิ แกยิงฉัน ลูกน้องฉันยิงแกกับพ่อแกแน่” ซึงฮวานพูดเหมือนคนเป็นต่อ

 

“แน่ใจหรอ” ฮันคยองสะบัดหน้าไปทางคิบอมกับลูกน้อง

“เฮ้ย พวกแกเล่นขึ้โกงนี่หว่า” ซึงฮวานพูดออกมา 

 

“เกมส์นี้ไม่มีโกงแพ้ตาย ชนะก็รอดแค่นั้นเอง” 

 

 

เสียงบทสนทนาทุกอย่าง คยูฮยอนได้บันทึกไว้หมดแล้ว พร้อมกับนั่งยิ้มขำๆ ที่ดูเหมือนว่าเกมส์นี้เค้าเป็นคนคุม 

 

คยูฮยอนสะดุ้งตกใจ เมื่ออยู่ดีทั้งกลายเป็นสีขาว จากนั้นเมื่อควันจางลงพวกซึงฮวานก็หนีไปแล้ว

 

 

“แม่งเอ้ย!!!” ฮันคยองสถบออกมา 

 

เมื่อกี้ถ้าเค้ายิง ก็ยิงได้ แต่กลัวยิงแล้วถ้าเกิดมีใครโดนลูกหลงคงไม่ดีแน่

 

“พ่อฮะ” ฮันคยองรีบวิ่งไปประคองพ่อตัวเองขึ้นมา แล้วรีบเอาเครื่องดักฟังไปติดใต้โต๊ะทำงานของพ่อตัวเองโดยที่ ไม่มีใครทันสังเกต

 

“พ่อเป็นอะไรรึป่าว” 

 

“ไม่ ไอ้ซึงฮวาน มันไม่หยุดแค่นี้แน่ฮันคยอง”

 

“ครับผมรู้” ฮันคยองพยักหน้ารับรู้ แล้วหันไปสั่งคิบอมอะไรบางอย่าง ที่คยูฮยอนก็ไม่ได้ยินเหมือนกัน ใบหน้าหล่อเริ่มแสดงถึงความหงุดหงิด 

 

“ไอ้บ้า จะให้เป็นความลับไปถึงไหนว่ะ” คยูฮยอนสถบออกมา 

 

ฮันคยองเดินออกจากห้องไป การ์ดรีบเข้าไปประจำจุด

 

 

ปัง!!

 

 

เสียงปืนดังขึ้น คนตัวเล็กสะดุ้งเฮือก 

 

“อินยอง เสียงอะไร” เสียงหวานดังขึ้น ดูจากหน้าตาแล้วคงตกใจมาก

 

“เสียงปืนไง” อินซานตอบแบบปัดๆ

“ฮันคยอง” ว่าแล้วคนตัวเล็กก็รีบลงไป

 

“เฮ้ย ไอ้คุณหนูบ้า” อินยองรีบวิ่งตามลงไป

 

“ฮันคยอง คยูฮยอน คิบอม” อีทึกวิ่งไป เรียกชื่อทั้งสามคน 

 

“อีทึก!!” เสียงคยูฮยอนดังขึ้น

 

“คยูฮยอน” อีทึกโผเข้ากอดร่างสูง “ฮันคยอง อยู่ไหน” 

 

น้ำหูน้ำตาไหลออกมา 

 

“นั่นไง เดินออกมาแล้ว” คยูฮยอนยิ้มหวานชี้ไปทาง ฮันคยองที่เดนออกมาพร้อมคิบอม 

 

อีทึกรีบวิ่งเข้าไปกอดร่างสูงไว้

 

“บอกว่าอย่าออกมาไง” ฮันคยองลูบผมอีทึกเบาๆ

 

“ก็เมื่อ ฮึก เมือกี้มีเสียงปืนด้วย ฮันคยอง” อีทึกซบหน้าลงกับอกกว้าง

 

“เสียงปืนแล้วไงฮะ บอกแล้วไง ไม่เคยฟังกันเลย ดื้อจริงๆ” ฮันคยองจูบขมับเล็กเบาๆ

 

“ฮึก ฮันคยอง” ฮันคยองอุ้มคนตัวเล็กขึ้น พาไปที่รถ

 

 

 

“เมื่อกี้มีเสียงปืนด้วยนะ” อีทึกรีบเล่าเหตุการณ์ที่ตัวเอวคิดว่าน่ากลัวให้อีกสามคนฟัง 

 

“แล้วรู้ได้ไงฮะ” ฮันคยองขยี้ผมคนตัวเล็กด้วยความเอ็นดู

 

“อินยองบอกไง มันน่ากลัวมากเลยนะ แต่อินยองก็เก่ง ไม่กลัวเลย” อีทึกบอกยิ้มกว้าง

 

ฮันคยองดึงอีทึกเข้ากอด

 

“นี่ หลับไปเลย เมื่อคืนก็นอนน้อย” อีทึกซบหน้าลงกับอกกว้าง

 

หลับตาตามที่ร่างสูงบอก ก่อนจะผล็อยหลับไปจริงๆ 

 

 

ฮันคยองจูบหน้าผากอีกครั้ง ก่อนจะคิดไม่ตก

 

ซึงฮวานหนีไปได้ ยังไงเค้าก็ต้องลากตัวมันกลับมาพร้อมซีวอน !!


---------------------------------------------------------------------------------------

กลับมาอัพให้แล้วนะคะ

คิดไม่ค่อยออก  แฮะๆๆ 

มันอาจไม่ค่อยสนุกนะ  แต่ขอเม้นเป็นกำลังใจนิดนึง

ฮ่าๆๆ  (ทุเรศจริง  มาอัพก็ช้า)

ขอถึง 50 นะคะ

ขอบคุณคอมเม้นมากค่า  ที่คอยตามทวง
^U^

รักรีดเดอร์ค่า