FIC,, I will always love U [hanteuk]

ลำดับตอนที่ #7 : hanteuk 7 [100%]

ร่างสูง เหงื่อเกาะพราวเต็มใบหน้าหล่อ  วิ่งตามซอยและโรงแรมหรือแม้กระทั่งที่พักเล็กน้อย แทบจะเรียกได้ว่าหาทั่วอิลซานแล้ว

“อีทึก นายอยู่ไหนอ่ะ” ร่างสูงนั่งลงบนเก้าอี้ม้านั่งใกล้ๆ มองไปทางไหนมีแต่ความหมดหวัง ร่างสูงรีบโทรฯ หาตัวการที่บอกให้มาทันที

“คยูฮยอน” ไมทันที่ฝ่ายนู่นจะพูดอะไร ร่างสูงก็แทรกขึ้นมา

“(ครับ)” คนปลายสายขานรับอย่างยียวน

“ไหนนายบอก อีทึกอยู่อิลซานไง”

“(ผมบอกว่า สถานที่ต่อไปต่างหากหล่ะครับ ตอนนี้ยังไม่ใช่)” คยูฮยอนยิ้มให้กับความเจ้าเล่ห์ของตัวเอง แล้วยังมีคนอย่างนี้เชื่อด้วยหรอ

“โธ่เว้ย” ซีวอนกดสายทิ้งอย่างอารมณ์เสีย

 

ซีวอนสะดุ้ด เมื่อมีวัตถุเย็นมาสัมผัสกับแก้ม

“เฮ้ย” ร่างสูงร้องมาตกใจ ก่อนจะหันไปหาตัวต้นเหตุ “นายเป็นใคร” ซีวอนเอ่ยถามผู้มาให้

“ฉันหรอ ฮีชอล ฉันเป็นคนที่นี้” คนมาใหม่ถือวิสาสะนั่งข้างๆ ก่อนจะยื่นกระป๋องโค้กให้

“ขอบใจ  ฉันซีวอน” ร่างสูงรับกระป๋องโค้กมา

“นายกำลังตามหาคนหรอ” คนตาสวยหันมาถาม

“อืมใช่ แต่ฉันเพิ่งรู้นะว่าเค้าไม่อยู่ที่ เฮ้อ คิดถึงสุดๆ” ประโยคสุดท้ายซีวอนพูดเบาๆกับตัวเอง อย่างให้คนตัวเล็กที่เค้ากำลังคิดถึงได้รู้บ้างก็พอแล้ว

“เอ้า โง่มาได้ตั้งนาน แสดงว่าเค้าสำคัญกับนายมากสินะ” ฮีชอลเปิดกระป๋องโค้กของตัวเอง ก่อนจะยกเข้าปาก

“เอ๋” ซีวอนหันไปอย่าง งงๆ

“แน่นอน ว่าเค้าเป็นคนสำคัญ หากไม่สำคัญตามหาไปก็เท่านั้น จริงม่ะ” ฮีชอลมองออกไปรอบๆ

ซีวอนก้มหน้านิ่ง

-ใช่ อีทึกสำคัญมาก มากๆด้วย-

“นี่อยากไปผ่อนคลายหน่อยมั๊ย พูดจริงๆนะ ฉันเห็นนายวิ่งแทบทั่วเมืองนี้แล้ว” ฮีชอลฉุดข้อมือซีวอนให้ลุกขึ้น

“นายนี่เว่อจังเลย” ซีวอนเดินตามร่างบางไป

 

ฮีชอลมาหยุดที่แม่น้ำสายกว้าง ก่อนจะนั่งลงที่สนามหญ้า ซีวอนเดินไปนั่งข้าง ลมโบกอ่อนพักมาทำให้รู้สบายอย่างประหลาด สบายกายแล้วก็….สบายใจ….

 

ทำให้อดคิดถึงคนตัวเล็กอีกไม่ได้

-ซีวอนๆ ฉันชอบตรงนี้ เห็นมั๊ยมันมีลมด้วย- คนตัวเล็กวิ่งไปมา

-ฮ่าๆๆ อีทึกอย่าวิ่งสิ เดี๋ยวหกล้มนะ- ซีวอนเดินเข้าไปใกล้ๆ

-ไม่หรอกฉันไม่ใช่เด็กนะ ทำไมซีวอนต้องว่าฉันเป็นเด็กด้วยเล่า- คนตัวเล็กอมแก้มอย่างงอนๆก่อนจะนั่งลง

 -ซีวอนมานั่งข้างๆสิ- อีทึกยิ้มอย่างอารมณ์ตบพื้นที่ว่างข้างๆตัว

ซีวอนนั่งลงอย่างว่าง่าย เอามือเล็กมาจับไว้

-นี่ซีวอน รู้มั๊ยฉันชอบแบบนี้สุดไปเลย สบายใจสุดๆ- อีทึกเอนหัวซบลงบนไหล่กว้าง

–มากับคนที่รักดีสุดๆไปเลย-

ซีวอนยิ้มให้กับคนตัวเล็ก

-วันหลังซีวอนพามาอีกนะ- อีทึกหันไปถาม

-อื้ม- ซีวอนยิ้ม

 

“ซีวอน ซีวอน”

“ห๊ะ หา” 

“นายเป็นไรรึป่าว เห็นเงียบไป” ฮีชอลถาม

“ป่าวน่ะ” ซีวอนปฏิเสธ

-คิดถึงนายอีกแล้ว เมื่อไรฉันจะเจอนายนะ อีทึก-

“ซีวอน ตามหาใครหล่ะ เผื่อฉันจะรู้จัก”

“ปาร์คจองซู ชื่อเล่นอีทึกน่ะ นายรุ้จักมั๊ย” ฮีชอลส่ายหน้า

“มีรูปมั๊ยหล่ะ” ซีวอนหยิบกระเป๋าตังค์ขึ้นมา หยิบรูปอีทึกให้ มันเป็นรูปที่ซีวอนแอบถ่าย วันนั้นอีทึกมาเจอเข้า โวยวายใหญ่เลย บอกว่าน่าเกลียดเอาไปทิ้งถังขยะ แต่เค้าก็อุตส่าห์ไปเก็บมา

“ทำไมมันเยินอย่างนี้หล่ะ” ฮีชอลลูบที่ภาพ

“อ๋อ อีทึกขยำทิ้งน่ะ บอกว่าน่าเกลียด ฉันก็แอบไปเก็บมา” ซีวอนตอบ

“รักมากสินะ เค้าเป็นอะไรกับนาย” ฮีชอลถามตาจ้องที่รูปไม่กระพริบ

“แฟนฉัน รักมากๆ แต่ตอนนี้ถูกลักพาตัวไป ไม่รู้จะไปตามที่ไหน คิดถึงจริงๆ” แววตาซีวอนหุบลงเมื่อพูดถึงคนรัก

“ใจเย็นน่ะ ฉันเองก็ไม่มีอะไรทำแล้ว ฉันจะช่วยนายตามหาเอง” ฮีชอลตบอกตัวเองเบาๆ

ซีวอนยิ้มให้บางๆ ก่อนจะหุบยิ้มไปเหมือนเดิม

“นายคล้ายกับแฟนนายเลยนะ” ฮีชอลเอารูปไปเทียบกับซีวอน “ถึงหน้าตาจะไม่เหมือนกัน แต่ให้ฉันเดา พวกนายสองคนมีเสน่ห์ที่เหมือนกันคือตอนเวลายิ้ม” ฮีชอลยิ้มให้ซีวอน

“อืม อยากให้มายิ้มพร้อมกันอีก”

“เฮ้อ เค้าน่ารักมากเลยนะเนี่ย” ฮีชอลมองที่รูปคนตัวเล็ก

“แน่นอนสิ แฟนฉันนะ”

“ซีวอน ฉันจะช่วยนายเอง” ฮีชอลชูนิ้วก้อยเหมือนเป็นสัญญา

----------------------------------------------------------------------------------------------------- [75%]

RRRRRRR

เสียงโทรศัพท์มือถือ ของคนหน้าสวยดังขึ้น

“ฮัลโหล” คนหน้าสวยรับสายอย่างอารมณ์ดี พร้อมผิวปากไปด้วย

“(ฮีชอล ฉันมีของอยากให้นายเล่น)” คนปลายสายพูดด้วยน้ำเสียงมีความสุขไม่แพ้กัน

“อะไรว่ะ” คนหน้าสวยพูดด้วยน้ำเสียงอยากรู้

“(แค่ปั่นหัวนิดหน่อย แต่สนุกเกินคุ้ม)” ปลายสายพูดด้วยอารมณ์นึกสนุกสุดๆ แค่คิดก็สนุกจนแทบจะอดใจไม่ไหว

“ใคร”

“(ชเว ซีวอน)” คำตอบของคนปลายสายทำเอา ร่างบางเปลี่ยนสีหน้าทันที

“แล้วไง” น้ำเสียงที่ใครฟังก็รู้ว่าหงุดหงิดสุดๆ

“(ฉันอยากให้นายชวยเท่านั้นเอง ตอนนี้มันอยู่อิลซาน ใกล้ๆกับนายนั่นแหละ)” ปลายสายเงียบไป

“แล้วไง” ร่างบางถามคำถามเดิม

“(ก็ไม่แล้วไง มันกำลังตามหาแฟนมันอยู่ ช่วยมันหน่อยแล้วกัน)” คนปลายสาย เหวี่ยงกุญแจกระทบกับประตูห้อง เสียงดังลอดโทรศัพท์ออกมา

“เหอะ ชเวซีวอนงั้นหรอ” ร่างบางกระตุกยิ้ม  “นายนี่มัน โรคจิตของแท้เลยนะ คยูฮยอน” ร่างบางแอบกัดคนปลายสาย

“(นี่ นานๆจะได้เล่นสักทีเอาให้สนุกไปเลยสิ ทั้งคิบอม ซีวอน แม้แต่ฮันคยอง แถมยังมีอีทึกอีก แค่คิดก็มันส์สุดๆ)” น้ำเสียงคนปลายสายบ่งบอกว่ากำลังมีความสุขสุดๆ

 

        ร่างบางวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะ ก่อนจะกดคำสั่งปริ๊นรูปของเจ้าของชื่อ ชเวซีวอน ออกมา ร่างบางดึงรูปออกมาพอใจ ก่อนจะขว้างแก้วน้ำใกล้มือไปที่พื้นกระเบื้อง หยิบเศษแก้วชื้นใหญ่ขึ้นมา ทาบรูปชเวซีวอน กับกำแพง ปักเศษแก้วเข้าไปชิดขึ้น ใช้ฝ่ามือดันเศษแก้วให้ ทะลุที่รูปจนถึงกำแพง เลือดสีแดงสดไหลอาบมือบาง ร่างบางใช้ลิ้นเลียที่ รอยเลือดเบาก่อนจะใช้ฝ่ามือที่เต็มไปด้วยรอยเลือดทั้ง ลูบไปที่ รูปถ่ายของชเวซีวอน

 

ร่างบางกระตุกยิ้มอย่างพอใจ เมื่อรูปของชเวซีวอนมีรอยเลือดเต็มใบหน้าหล่อ

“แล้วเจอกันนะ ชเว ซีวอน” ร่างบางจัดการฉีกรูปออกเป็นชิ้นๆ โปรยทั่วห้องสวย

 

“พี่ฮีชอล” เสียงของบุคคลมาใหม่ดังขึ้น

“ว่าไง” ร่างบางเอ่ยทัก ก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้สวยดปรด ผู้มาใหม่มานั่งข้างร่างบาง ก่อนจะประกบจูบอย่างแผ่วเบา สอดลิ้นในโพรงปากเล็ก ลิ้นทั้งสองสัมผัสกันเบาๆ

“พี่เป็นอะไร” ผู้มาใหม่ เลียรอยเลือดที่ติดอยู่ที่มือสวย

“เยซอง พี่มีของเล่นแล้วหล่ะ” ร่างบางกระตุกยิ้มอีกครั้ง

“พี่จะเล่นอะไร” ร่างสูงก้มลงไปจูบที่ซอกคอขาว จนเป็นรอยแดงก่ำ มือหนาล้วงเข้าไปใต้เสื้อตัวสวย บดขยี้ยอดอกสีสวย ไม่นานเสื้อตัวสวยก็หลุดออกจาก ร่างบาง

“แล้วเยซอง อยากเล่นด้วยกันมั๊ยหล่ะ” มือสวยจัดการปลดกระดุมให้ร่างสูง

มือหนาเลื่อนลงไปที่เป้ากางเกงจัดการปลดซิบทั้งหมดออก มือหนาซุกซนไปทั่วรางกายของร่างบาง

ใบหน้าเลื่อนไปทั่วซอกคอ ก่อนจะเลื่อนต่ำลงไปเรื่อย

“อื้อ…อ๊ะ” เสียงหวานครางอยู่ข้างหู ร่างสูง

ร่างสูงจัดการอุ้มร่างบางขึ้น แล้วเดินกลับเข้าไปในห้อง