FIC,, I will always love U [hanteuk]

ลำดับตอนที่ #6 : hanteuk 6 [100%]

"ข้างๆนายคือ คิบอม ส่วนคนที่นั่งข้างหน้าคือคยูฮยอน แล้วนี่อีทึก" ฮันคยองแนะนำทุกคนให้รู้จักกัน
"ยินดีที่ได้รู้จักนะฮะ คุณคิบอม"อีทึกหันไปยิ้มหวานให้กับคิบอม จนฮันคยองต้องเอ่ยเสียงเข้ม
"อย่าเกินหน้าเกินตาไปนะอีทึก นายกับฉันเป็นอะไร" อีทึกหันไปหน้าบึ้งใส่ฮันคยอง
"หวัดดครับ" คนูฮยอนหันมา ก่อนจะยื่นมือมา อีทึกมองที่มือของคยูฮยอน แล้วยิ้มออกมา ขณะที่กำลังจะเือื้อมมือไปจับ มือของฮันคยองก็แทรกเข้ามาก่อน
"ยินดีที่ได้รู้จัก คยูฮยอน" ฮันคยองพูด ทำเอาคยูฮยอนหน้าเหย
"ใครอยากรู้จักว่ะ" คยูฮยอนบ่นอุบ
"ทะลึ่งนะเว้ยพวกแก" ฮันคยองสถบก่อนจะเอนตัวลงไปนอน ดึงตัวอีทึก ลงไปซบที่อก
"ฮันคยองง่วงหรอ นอนนะ" อีทึกกอดฮันคยองเบาๆ ไม่นานความเพลียก็เริ่มปกคลุมฮันคยองจนกระทั่งพล็อยหลับไป

"ฮ่าๆๆ ตาฉันแล้ว อีทึกเอามือออกไป เดี๋ยวเจ็บ" เสียงหัวเระาของคิบอม
เพี้ยะ เสียงตีอะไรสักอย่าง
"โอ๊ย คิบอมเจ็บนะเว้ย" เสียงโวยวายของคยูฮยอน
"ฮ่าๆๆๆ"เสียงหัวเราะของอีทึก
"ฮ่าๆๆๆ" ตามมาด้วยเสียงหัวเราะของคิบอม

"แกเสร็จฉันแน่ไอ้คิบอม ต่อไปตานายแล้วอีทึก"คยูฮยอนหันไปคาดโทษกับคนตัวเล้ก ทำเอาฮันคยองลืมตาขึ้นมามอง
อีทึกหลับตาปี๋ด้วยความกลัว 
"เล่นอะไรกันหน่ะ" เสียงของฮันคยองทำเอาอีทึกยิ้มออกมาอย่างดีใจ แล้วโผเข้ากอดร่างสูง
"ฮันคยอง คยูฮยอนจะตีเค้า" อีทึกรีบฟ้อง
"อะไร มันเป็นกฎนี่หว่า มาให้ตีเลยอย่าขี้โกง" คยูฮยอนโวยวาย
"ไม่เกี่ยว บอกแล้วไง ฮันคยองตื่นเมื่อไหร่ เกมส์จบ"คิบอมที่นั่งยืนอยู่พูดขึ้น
"ฉันไม่ยอมเว้ย"คยูฮยอน กำลังจะดึงอีทึกเข้ามาตี แต่ฮันคยองไวกว่า ดึงอีทึกเข้าไปกอด
"ห้ามตีเว้ย"อีทึกกอดฮันคยองแน่น
"ขี้โกงๆๆ" คยูฮยอนหันไปนั่งที่เดิม แล้วพึมพำตลอดทาง

"อ่ะนี่ห้องของพวกนายนะ อยู่ด้วยกันสองคน อย่าทำอะำไรกันหล่ะ"ฮันคยองพูดติดตลกพลางยื่นกุญแจห้องให้ "เอ้อแล้วที่นี่มีประตูเชื่อมด้วย ระหว่างห้องฉันกับห้องพวกนาย"
"อืมโอเค มีอะไรฉันจะเรียกนายแล้วกัน"คิบอมพูดพลางไขประตูเข้าไปในห้อง
"ส่วนพวกนายแปดคนสลับเวรกันนะ คนที่พักก็ห้องตรงข้ามหล่ะ" ฮันคยองพูดพลางดึงอีทึกเข้าไปในห้อง

ฮันคยองล้มตัวลงที่โซฟา อีทึกกระโดดลงไปนั่งข้างๆ
"เมื่อกี้เล่นอะไรกัน หืม"ฮันคยองขยี้ผมของอีทึกเบาๆ
"ฉุบตีเคยเล่นมั๊ย"ร่างเล็กตอบอย่างน่ารัก

ฮันคยองมองคนตัวเล็กอย่างเอ้นดู ก่อนจะค่อยๆดึงหนังยางที่ผมของอีทึกออก
"อ๊า ฮันคยองเอาออกทำไม" อีทึกจับผมตัวเองแน่น
"ทำไมหล่ะ"
"ไม่ชอบหน่ะ เขินยังไงไม่รู้ อีกอย่างไม่น่ารักด้วย เดี๋ยวฮันคยองไม่ชอบ" อีทึกยิ้มจนลักยิ้มข้างแก้มบู๋มลงไป
"ชอบสิชอบหมดแหละ"ฮันคยองค่อยๆดึงมือของอีทึกออก แล้วหยิบหวีมาหวีผมให้คนตัวเล็ก"สวยดีออก" อันคยองเอ่ยชม ร่างเล็กหน้าแดงถึงใบหู

ฮันคยองค่อยๆ จูบไปที่ปากร่างเล็กอย่างแผ่วเบา ก่อนจะสอดลิ้นอุ่นเข้าไป ร่างเล็กตอบรับสัมผัสของร่างสูงอย่างเต็มใจ ร่างสูงผลักร่างเล็กลงกับโซฟา แล้วขึ้นคร่อม ไซร้ตั้งแต่พวกแก้มขาว ผ่านซอกคอ จนถึงยอดอก มือทั้งสองปลดกระดุมเชิ้ตคนตัวเล็กออกอย่างง่ายดาย

"ฮันคยองง!!" เสียงเปิดประตูดังขึ้นตามมาด้วยเสียงของคิบอม
ฮันคยองรีบลุกขึ้นมานั่ง 
"มีอะไร" ฮันคยองรีบติดกระดุมเสื้อ
"ตอนนี้พวกมันถึงบ้านพ่อนายแล้ว"
"อะไรนะ!!"

-------------------------------------------------------------------------------------------------------[50%]

ตอนนี้บนรถมี คยูฮยอนที่นั่งอยู่ข้างคนขับ มีโน๊ตเครื่องหรูวางอยู่บนตัก ในจอโน๊ตบุ๊ค มีแผนที่บ้านของฮันคยองโดยละเอียด
ส่วนด้านหลังมีคิบอม อีทึก และฮันคยอง
"จะตามมาทำไมก็ไม่รู้" ร่างสุงบ่นอุบ ขณะรับปืนมาจากคิบอม 
"ทำไมหล่ะ ก้เป็นห่วงฮันคยองนะ ทำไมพูดอย่างนี้หล่ะ" ร่างเล็กกอด อกอย่างน้อยใจ
"เฮ้ย ป่าวๆ ฉันก็คือ... ก็" ร่างสุงอึกอัก
"ก็อะไร" ร่างเล็กเกาะแขน
"ก็เป็นห่วงอีทึก ก็บอกไปสิ" คิบอมที่กำลังตรวจอุปกรณืพูดขึ้น
"จริงหรอ" คนตัวเล็กยิ้มหน้าแดง
"เออ เออนั่นแหละ เป็นห่วง" ร่างสูงก็หน้าแดงไม่แพ้กัน

"ฮันคยอง" คยูฮยอนยื่นเครื่องดักฟังชุดหนึ่งให้ฮันคยอง "เอาไปติดที่ ใต้โต๊ะทำงานพ่อแกนะเว้ย"
"เออๆ" ฮันคยองรับมาอย่างช่วยไม่ได้ "อีทึกห้ามลงจากรถเด็ดขาดนะ" ร่างสูงหันไปกำชับคนตัวเล็ก
"อืม รู้แล้วฮันคยองหน่ะ พูดอยู่ได้" 
"ก็นายดื้อหน่ะสิ เฮ้อ แล้วถ้านายเป็นอะไรไปหล่ะ ฉันจะทำยังไง ห๊ะ"
"ไม่เห็นต้องทำยังไงเลย สนุกดีออก" คนตัวเล็กยิ้มร่า ทำเอาคิบอมยิ้มเจื่อนๆ
ส่วนคยูฮยอนหันมามองก่อนจะยิ้มที่มุมปาก 

'สนุกหรอ อีทึก นี่มันแค่เริ่มเองนะ เดี๋ยวมันจะสนุกจนนายหยุดไม่อยู่เลยหล่ะ ถ้ามันไม่สนุกฉันนี่แหละจะเป็นคนทำให้มันสนุกเอง ' สายตาคยูฮยอนฉายแววเจ้าเล่ห์

ร่างสูงหันไปค้อนใส่ร่างบาง
"นายคิดว่ามันสนุกมากหรอไงฮะ มันไม่ใช่เรื่องเล็กนะ" ร่างเล็กมองหน้าร่างสูงอย่าง งงๆ
"ยังไง"
"นี่ ทึกกี้นายหน่ะ เฮ้อ ไอ้ซีวอนมันไม่เล่าอะไรให้นายฟังเลยหรอ"
"ก็เล่านะ" ร่างเล็กเงียบไป "เล่าว่า ระวังตัวดีๆเพราะฮันคยองจะกลับมา แล้วก็ไปเจอนายไง พอโดนนายจับมาเลยไม่ตกใจเท่าไหร่ เพราะรู้ว่าฮันคยองไม่ทำอะไรเค้าหรอก เนอะ"
"เฮอะ เชื่อใจฉันเข้าไป อีทึก" 
"ทำไมหล่ะ"
"อยากเชื่อใจใครง่ายๆรู้มั๊ย" ร่างสูงวางมือหนาลงบนผมสีน้ำตาลอ่อนของคนตัวเล็ก
"แต่ฉันอยากเชื่อใจฮันคยองหนิ" ร่างสูงรวบตัวอีทึกเข้ามากอด

"เอ้าๆ จะถึงแล้วเตรียมตัว ฮันคยองนายเข้าไปก่อนเลย" คิบอมพูดขึ้น
"เออ" ฮันคยองผละออกจากอีทึก "อย่า..."
"อย่าลงจากรถนะ" ฮันคยองยังไม่พูดจบ อีทึกก็แทรกขึ้นมาก่อน
"นั่นแหละ"

คยูฮยอน เดินลงจากรถ ถือโนีตบุ๊คข้างไปในบ้านของฮันคยองโดยไม่เกรงกลัว พร้อมกับฮันคยองที่เดินเข้า  ส่วนคิบอมแยกไปอีกทาง อีทึกกับคนขับนั่งมองหน้ากัน
"นายชื่ออะไรอ่ะ" อีทึกถามขึ้น
"อินยอง"
"อ๋า อินยอง ฉันชื่ออีทึกน้า สงสัยเราต้องอยู่ด้วยกันแล้วหล่ะเนอะ"

เมื่อทั้งสองคนเดินเข้า ห้องโถงปราศจากผู้คน ทางเดินไม่มีแม้แต่เสียง 
"คยูฮยอน เราแยกกันตรงนี้นะ" ฮันคยองเอามือซ้ายจับลูกบิด ส่วนมือขวากำปืนพกแน่น
"อย่าที่ฉันบอกด้วยหล่ะ" คยูฮยอนเตือน ก่อนจะสอดกล้องเล็กระหว่างช่องประตู
"บ้านฉันไม่ใช่สวนสนุกนะเว้ย" 
"เออหน่า ระวังตัวด้วยนะเว้ย" คยูฮยอนตบบ่าเพื่อนให้กำลังใจทีหนึ่ง ก่อนจะเดินแยกออกไป

ฮันคยองกำลูกบิดแน่น มือชุ่มเหงื่อไปหมด เค้ากำลังกลัวหรอ ?? 
ฮันคยองหลับตาแน่นก่อนจะบิดประตูเข้าไป

"อินยอง ฉันว่านะเราอยู่นี่ไม่ปลอดภัยแน่เลย" คนตัวเล็กเราอยู่ไม่สุข
"มันไม่ปลอดภัยตั้งแต่ คุณหนูมากับคุณผู้ชายแล้วหล่ะครับ" อินยองตอบแล้วเตรียมตัวเอนหลังเพื่อหลับ
"อินยองอย่าเพิ่งหลับสิ" คนตัวเล็ก เขย่าคนที่นอนแน่น
อินยองลุกขึ้นมานั่งมองร่างเล็กที่กำลังน้อยใจสุดๆ
"โอเคครับผมไม่หลับแล้ว" อินยองบ่นแอบหัวเสียเล็กๆ
"เป็นห่วงฮันคยองเนอะ" เอ้าอยู่ดีก็เปลี่ยนโหมดซะงั้น ทำเอาอินยองตามแทบไม่ทัน
"ครับ"

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

อ่ะ ค้างม่ะค้างม่ะ

คนแต่งก็ค้าง
ฮ่าๆๆ

ขอให้สนุกนะคะ
เรื่องนี้ แต่งแล้วปวดหัวมาก (แล้วแต่งทำไม)

^U^