คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : hanteuk 5 [100%]
"อ๊าาา.... ฮันคยอง ไม่เอาแล้วน้า อาาา" เสียงร่างเล็กที่อยู่ในห้องดังออกมาถึงนอกห้อง ทำเอาการ์ดที่ยืนอยู่หน้าแดงกันเป็นแถว
"อ่าาา อีทึกอ่ะ อีกนิดเดียว นะนะ" เสียงของร่างสูงดังถัดมา
"อ่าา ไม่ไหวแล้ว... เหนื่อย" เสียงร่างบางบ่งบอกถึงความล้า
"นายยังไม่ได้ทำอะไรเลย ขี้โกงจังนะ อ่า" เสียงร่างสูงตัดพ้อ
การ์ดหน้าห้องทนไม่ไหว แงมห้องประตูห้องออก ปรากฎว่า เจอร่างสูงกำลังใส่เสื้อให้ร่างบางอยู่
"พวกนายมีอะไรรึป่าว" ฮันคยองหันไปถาม
"เอ่อ ป่าวครับ พวกผมได้ยินเสียงดังก็เลยเปิดเข้ามา เท่านั้นน่ะครับ"
"งั้นก็ออกไปได้แล้วถ้ามีอะไรเดี๋ยวฉันจะเรียกพวกนายเอง" ฮันคยองสั่ง
"ครับ"
"นี่ๆ" อีทึกจิ้มแขนฮันคยองหลังจากที่การ์ดออกไปแล้ว "ทำไมหรอ พวกเขาหน้าแดงกันจังเลย"
"ไม่รู้สิ นายลองออกไปถามมั๊ย" ร่างสูงยิ้มออกมาอย่างมีเลศนัย
"ไม่เอาอ่ะ ฮันคยองต้องมีแผนแน่นๆเลย แผนการชั่วร้ายด้วย" อีทึกอมแก้มป่อง จนฮันคยองต้องหอมแก้มร่างเล็กทีนึง
"นี่ฮันคยอง ทำไมเราต้องมาอยู่จีนกันด้วยหล่ะ"ร่างเล็กถามอย่างสงสัย ฮันคยองอึกอักกับคำถามของอีทึก "ไม่เป็นไรนะ ถ้าไม่อยากตอบก็ไม่เป็นไร"
"อืม อีทึก"
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
"ตามหาให้ทั่วเลยนะ ถ้าวันนี้พวกแกไม่ได้เรื่องกลับมาอีกนะฉันเอาพวกแกตายแน่" ซีวอนอาละวาดทั่วห้องทำงาน
"ครับ" การ์ดรับคำสั่งอย่างหวาดๆก่อนรีบลงไปทำงานตามที่ซีวอนสั่ง
"อีทึก นายอยู่ไหนน่ะ" ซีวอนพึมพำ
"ซีวอน"
"พ่อฮะ"
"เป็นยังไงมั้งลูก"
"ยังหาไม่พบเลย"
"ไม่เป็นไร เดี่ยวมันก็มุดหัวออกมาเอง"
"พ่อฮะ ผมจะไปจีน" ซีวอนพูดขึ้นขณะเก็บเอกสาร
"หืม ทำไมหล่ะ"
"ผมว่า ฮันคยองต้องรู้ตัวบ้างแล้ว ต้องรีบไปจีนอีกแน่เลย" ซีวอนพูดตามที่ตัวเองคิด
"ขอโทษนะครับ" เสียงของผู้มาใหม่ดังขึ้น ทำให้ ทั้งสองพ่อลูกหันไปมอง
"ว่าไง" พ่อของซีวอนเ่อ่ยทักผู้มาใหม่ "คยูฮยอน"
"ผมแค่ จะมาบอกเรื่อง ฮันคยองหน่ะครับ พอจะรู้ความเคลื่อนไหวของพวกมันแล้ว" คยูฮยอนวางเอกสารทั้งหมดลงบนโต๊ะ
"อิลซาน"ซีวอนโพล่งออกมาอย่างตกใจ
"ครับ อิลซาน" คยูฮยอนเน้นอย่างมั่นใจ
"เพื่ออะไร คยูฮยอน"ซีวอนเอ่ยถามขึ้นอีกอย่างไม่มั่นใจ
จะรู้มั๊ยหล่ะ ไม่ใช่เมียเค้าสักหน่อย คยูฮยอนคิดในใจ ( เหอะๆ เมียอย่างอีทึกยังไม่รู้เลย)
"ไม่ทราบครับ" คยูฮยอนทิ้งกองเอกสารไว้ทั้งหมด แล้วเดินออกไป
"ได้เรื่องมั๊ย" คิบอมถาม คยูฮยอนจัดแจงถอดอุปกรณ์ดักฟังทั้งหมด
"อืม ก็แค่ติดเครื่องดักฟังแค่นี้เอง ง่ายๆ"
"เออๆ ไอ้เก่ง เค้าจับได้ขึ้นมาจะหัวเราะให้"
"เฮ้ย อย่าเพิ่งปากเสียดิว่ะ พูดเป็นลางไปได้ ไอ้ซีวอนแม่งก็ถามอยู่นั้นแหละ น่ารำคาญคิดเองไม่ได้หรอไง" คยูฮยอนพ่นด่าออกมา
"ใจเย็นๆ รีบโทรไปบอก ฮันคยองก่อนเถอะ ต้องจัดการให้เสร็จภายในคืนนี้นะ คยูฮยอน แล้วอีกอย่างเมื่อกี้ ฮันคยองโทรมา เราจะต้องไปจีนคืนนี้ เพื่อความปลอดภัยของตัวพวกเรา และคนรอบข้าง" สีหน้าและน้ำเสียงของคิบอมบ่งบอกถึงความเครียดได้ชัด
"ไอ้ชเว แม่งอันตรายจริงๆด้วยว่ะ" คยูฮยอนสถบออกมา
----------------------------------------------------------------------------------------------------------- [50%]
"(ฮัลโหล)" เสียงปลายสายดังขึ้น
"ว่าไง ฮันคยอง" คิบอมพูดขึ้น แล้วเปิดโฟนให้คยูฮยอนได้ยิน
"(มีเวลาแค่คืนนี้คืนเดียวแล้วนะ คิบอม จัดการให้เรียบร้อยแล้วกลับจีนเดี๋ยวนี้เลย ตอนนี้ได้ยิ่งดี เราก้าวเข้ามาลึกกว่าจะถอนตัวแล้วนะ)" น้ำเสียงของฮันคยองบ่งบอกถึงความเครียด
"เข้าใจแล้ว ตอนนี้พวกกำลังจะขึ้นเครื่องแล้ว ไว้เจอกัน"
"(อีก ห้าชั่วโมงเจอกันที่สนามบิน)"ฮันคยองคำนวนเวลาเรียบร้อยแล้วทันทีที่คิบอมกับคยูฮยอนมาถึง พวกเค้าจะต้องรีบไปที่ ที่ปลอดภัยที่สุด
คิบอมวางสายก่อนจะหันไปมองหน้าคยูฮยอน ที่สถบคำด่าออกมาไม่หยุด
"พวกแม่งนี้เลวจริงๆเว้ย ทำกูลำบาก"
"คยูฮยอน เลิกบ่นเถอะ รีบๆไปกันเดี๋ยวจะไม่ทัน" คิบอมยื่นตั๋วให้กลับแอร์ ฯ ก่อนจะเดินไปที่นั่งตัวเอง เอนเบาะแล้วหลับตาลงด้วยความเหนื่อย แล้วใครจะไปรู้หล่ะคิบอม ต่อไปนี้นายจะเหนื่อยกว่านี้อีกเยอะ ??
"นี่ฮันคยอง" เสียงใสดังขึ้นข้างๆหู
"ว่าไง ยังไม่นอนอีกหรอ"ฮันคยองวางมือลงไปที่ผมสีน้ำตาลอ่อนก่อนจะขยี้เบาๆ
"ยังอ่ะ ก็ฮันคยองยังไม่นอน" ร่างเล็กตอบ แต่ตัวเองสะลืมสะลือ
"ยังไม่ง่วงน่ะ อีทึกง่วงแล้วก็นอนไปสิ" ร่างสูงดึงเอวบางเข้ามากอด
"ไม่เอา ฮันคยองไม่ง่วงเค้าก็ไม่ง่วง" อีทึกยังคงไม่ยอมนอน
"เอ้า มีอย่างนี้ด้วย"
"ฮ่าๆๆ" ร่างเล็กหัวเราะคิกคัก "เมื่อกี้ ฮันคยองคุยกับใครหรอ"
"คุยกับคิบอมหน่ะ"
"เมื่อกี้ฮันคยองจะไปรับคิบอมหรอ"ร่างเล็กลุกขึ้นมานั่งข้างฮันคยอง
"ยังหน่ะ อีกตั้งห้าชั่วโมง"
"อยากไปด้วยอ่า ฮันคยองให้ไปมั๊ย" ร่างเล็กเอาหัวกลมๆมาถูที่ต้นแขนของร่างสูงอย่างอ้อนๆ
"อยากไปหรอ"ร่างสูงน้อยๆื อีทึกยิ้มร่าด้วยความดีใจ "ต้องทำตัวน่ารักๆนะ"
"โอเค"
"ห้ามดื้อ"
"โอเค"
"ห้ามซนด้วยนะ"
"โอเค" อีทึกโผเข้ากอดฮันคยองเหมือนเด็กๆ
"ขี้อ้อนจังนะ" ฮันคยองดึงร่างเล็กเข้าจูบเบาๆ "ง่วงแล้วนอนก่อนก็ได้ เดี๋ยวจะปลุก"
"จริงนะ ถ้าฮันคยองผิดสัญญา จะงอล จะงอลชั่วชีวิตด้วย"ร่างเล้กบอกราวกับจะรู้ทันว่าร่างสูงจะผิดคำสัญญา
"หาา ชั่วชีวิตเลย"ร่างสูงถามอย่างตกใจ
"ใช่ๆ ชั่วชีวิตเลย" แต่ร่างเล็กเอาจริง "แล้วทำไมฮันคยองต้องตกใจด้วยหล่ะ คิอจะเบี้ยวจริงๆใช่มั๊ยหล่ะ" ร่างเล็กตัดพ้อ ด้วยความน้อยใจ
"โอ๋ ป่าวนะ ก็แค่..."
"ก็แค่อะไร"
"เอ่อ"ฮันคยองอึกอัก ก่อนจะดึงอีทึกเข้ามากอดอีกครั้ง แต่ร่างเล็กผลักออก
"ไม่ต้องมากอดเลย ไม่ให้ไปก้บอกเด่ โธ่ไม่เห็นต้องโกหกกัน จะไปนอนแล้วไม่ต้องมายุ่งเลย" ร่างเล็กบ่นออกมาด้วยความน้อยใจ ก่อนะดึงหมอนและผ้าห่ม ไปที่โซฟา
"จะไปไหนหน่ะ" ร่างสูง งงกับการกระทำของอีทึก
"นอนไง เมื่อกี้ไล่ให้ไปนอนไม่ใช่หรอ" ร่างเล็กยังคงงอลไม่เลิก
"มานอนบนเตียงดิ" ฮันคยองเรียกให้อีทึกกลับมา
"ไม่-มี-ทาง" ร่างเล็กย้ำทีละคำก่อนจะวางหมอนจัดที่นอนให้เรียบร้อยแล้วลงไปนอน
"ไหนบอกจะไม่ดื้อไง" ร่างสูงทวงสัญญา
"จะไม่ดื้อก็ตอนที่ฮันคยองพาไปด้วยเท่านั้น แต่ตอนนี้ฮันคยองไม่ได้พาไป ก็ดื้อ แบร่ๆๆ" อีทึกไม่สนใจว่าตอนนี้สีหน้าฮันคยองดูปวดหัวกับตัวเองขนาดไป
"นี่อีทึก"ฮันคยองเดินไปสะกิดอีทึกที่นอนหันหลังให้
"อะไร คนจะนอนเรียกอยู่ได้" อีทึกบ่นด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
"มานอนบนเตียงเถอะเดี๋ยวตกนะ" สิ้นเสียงของร่างสูง ตัวอีทึกก็เอนลงมาจะตกโซฟา แต่เพราะฮันคยองมือไวเข้าไปอุ้มได้ทัน "เห็นม่ะ พูดไม่ทันขาดคำ นายนี่มันโครตจะดื้อเลย"
"ไม่เห็นต้องมายุ่งเลย ไปนอนที่อื่นก็ได้" ว่าแล้วร่างเล็กก็หยิบหมอนหยิบผ้าห่ม ไปนอนที่พื้นข้างโซฟา
"อีทึกอ่า" ตอนนี้ฮันคยองแทบบ้ากับอีทึกที่เอาแต่ใจ เลยตัดสินใจลงไปนอนข้างอีทึก แล้วกอดร่างเล็กไว้แน่น
"ฮันคยองปล่อยนะ" ร่างเล็กพยายามสะบัดแขนของร่างสูงออก
"ไม่-มี-ทาง" ฮันคยองเลียนแบบคำพูดของอีทึก ทำเอาอีทึกพูดอะไรไม่ออก
"ทนได้ก็ทนไป"คำพูดของอีทึก ทำให้ฮันคยองอยากจะเปลี่ยนใจขึ้นไปนอนบนเตียง เอาว่ะ ไหนๆก็นอนแล้ว
กลางดึก
น่านไง ตูว่าแล้ว
ฮันคยองแทบอยากจะร้องไห้ ก็ไอ้ร่างเล็กที่นอนอยู่ในอ้อมกอด เดี่ยวดื้น เดี่ยวถีบเว้ย รู้หรอกว่าแกล้งหลับ เดี๊ยนๆพ่อจะจับปล้ำ ไว้ให้ไม่มีแรงเลย ฤิทธิ์เยอะชิบเป๋งเลย ร่างสูงคว้าตัวอีทึกมากอดไว้
พลั่ก
โอ้ว จุก เต็มตีนเลย ทำไมแรงเยอะว่ะตัวนิดเดียว เดี๋ยวเราโดนอีทึกถีบกี่ครั้งแล้วว่ะ สองมั้ง เอ๊ะหรือสาม ช่างเถอะ โดนถีบเหมือนกัน เจ็บเหมือนกันด้วย
รู้งี้จัดการให้หมดแรงก่อนดีกว่า
ฮันคยองแทบบ้า แทนที่ห้าชั่วโมงจะเป็นการพักผ่อน แต่ต้องมาตั้งรับกับคนตัวเล็ก
เฮ้อ ฮันคยองอยากตายยยเ้ว้ยยยย
เสียงนาฬิกาปลุกของร่างสูงดังขึ้น ฮันคยองรีบจัดการล้างหน้าล้างตาให้เรียบร้อย ก่อนจะออกไปรับเพื่อน โดยที่ไม่ คนตัวเล็กที่นอน อุ้มไปด้วยละกันเว้ยเผื่อตื่นกลางทาง
"นี่ อีทึกตื่นเร็วจะถึงแล้ว"ฮันคยองสะกิดเรียกอีทึกเบาๆ
"อ๊ะ ทำไมถึงเร็วจัง"อีทึกลืมตาขึ้นมามองรอบๆกาย
"ก็อุ้มนายขึ้นมาหน่ะสิ ตัวก็หนัก" ร่างสูงบ่นอุบ ร่างเล็กตีไปที่แขนฮันคยองทีหนึ่ง
"ฮันคยอง" คิบอมตะโกนเรียกจากข้างหลัง
"ว่าไง รีบไปเถอะ เอาของขึ้นรถ เดี๋ยวแนะนำตัวบนรถแล้วกัน" ฮันคยองแทบไม่ได้ทักทายกันเลย ดันหลังร่างเล็กให้ขึ้นรถ
ปัง
เสียงปืนดังขึ้นเฉียดท้ายรถไปนิดเดียวเอง ทำให้ผู้คนแตกตื่น คยูฮยอนวิ่งไปขึ้นข้างคนขับส่วน ฮันคยองก็จับให้ร่างบางมานั่งตรงกลาง
"ออกรถ" เสียงที่แทบตะโกนของคยูฮยอน คยูฮยอนหยิบปืนขึ้นมาจากกระเป๋าใบหนึ่ง ก่อนจะเปิดประตูโหนตัวออกไปแล้วยิงสวนกับคนที่ยิงมาเมื่อกี้ ก่อนจะกลับเข้ามานั่งที่เดิม อีทึกมองคยูฮยอนอย่างอึ้งๆ
เท่ห์สุดๆไปเลย
"เฮ้ย คยูฮยอนแกเอาปืนมาได้ไงว่ะ"ฮันคยองถามอย่างสงสัย รวมถึงคิบอมด้วย
"มันเป็นเทคนิค"คยูฮยอนยักคิ้วอย่างท้าทายก่อนจะเก็บปืนลงไปที่เดิม
แต่ตอนนี้ ทึกกี้
คยูฮยอนหรอ หล่อสุดๆ
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เข้าใจกันมั๊ยเอ่ย
??
เรื่องนี้สามารถทำให้คุณงงได้ตลอดเวลา
ฮ่าๆๆ
ความลับของซีวอนกับฮันคยองไม่ได้มีแค่นี้
รวมถึง คยูฮยอนและคิบอมด้วย
พวกเค้าเป็นใคร
??
ขอเม้นด้วยน้าค้า
^U^
ไม่จำกัดและ
อีทึกเริ่มนอกใจ ฮ่าๆๆ
^U^
ความคิดเห็น