คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : hanteuk 4
2 ปีที่แล้ว
"ฮันคยอง แกชอบอีทึกหรอ"ซีวอนดันไหล่เพื่อนเบาๆเมื่ออีทึกเดินออกไปแล้ว
"แกถามทำไม" ฮันคยองหันมองหน้าซีวอนอย่างไม่เข้าใจ
"เอ้า ฉันจะได้มั่นใจไงว่าจะไม่มีคู่แข่ง" ซีวอนพูดอย่างอารมณ์ดี
"เออๆ ไม่ได้ชอบเว้ย" โกหก รู้อยู่แก่ใจว่าโกหก
ซีวอนมองหน้าฮันคยอง อย่างอารมณ์ดีก่อนจะก้มลงไปอ่านหนังสือการ์ตูนต่อ
"ฮันคยองงงง ซีวอนนนน กลับบ้านกันนน วันนี้อยากไปเที่ยวววด้วยยยย" อีทึกตะโกนเรียกเพื่อนทั้งสองคนลั่นห้อง
"เอ้า สับสนรึป่าวเนี่ย บอกให้กลับบบ้านแต่อยากไปเที่ยวเนี่ยนะ"ซีวอนมองหน้าร่างเล็กอย่าง งงๆ
"ทำไม อยากไปเที่ยวไม่ได้หรอ" อีทึกถามกลับ
"ได้ๆ ไปๆฮันคยองลุกกก"ซีวอนรีบเก็บการ์ตูนลงกระเป๋าก่อนจะดึงแขนเพื่อนขึ้นมา
"ฮันคยอง ง่วงนอนหรอ"อีทึกถามอย่างเป็นห่วงเพราะหน้าฮันคยองดูเซ็งๆ
"ป่าวๆ รีบไปกันเถอะ"ฮันคยองเดินนำหน้าเพื่อนออกไป ซีวอนกับอีทึกได้แต่มองหน้ากัน
ทั้ง ซีวอนและฮันคยองต้องวิ่งตามร่างเล็ทั่วทั้งห้างเพราะ ร่างเล็กวิ่งร้านนู่นออกร้านนี้ ดีนะเนี่ย ร่างเล็กไม่ค่อยชอบซื้อของ ไม่งั้นมีตาย
"นี่อีทึกดึกแล้วนะ อยากดูอะไรอีก" ซีวอนถามขึ้นเหงื่อเต็มหน้าวิ่งตามร่างเล็กไปทัน
"อยากก...ดู....."ร่างเล็กเงียบไปสักพัก ก่อนจะยิ้ม "อยากดู..หนังโป๊"
"เฮ้ย!!" เสียงของฮันคยองกับซีวอนประสานกันขึ้นมา
"ไม่ได้หยุดเลยนะ ไอ้บ้านี่หนิ"ฮันคยองพุดขึ้นพร้อมตบหัวร่างเล็กเบาๆ
"อะไรว้า ที่ฮันคยองกับซีวอนยังแอบดูเลย โธ่ พอคังอินชวนนิดชวนหน่อยนะ ก็หายไปด้วยกันทั้งคู่เลย ให้เค้าอยู่กับซองมิน ซองมินก็พูดน้อยเป็นบ้าเลยน่าเบื่อจาตาย" ร่างเล็กบ่นออกมา
"ใครจะพูดมากเหมือนแกหล่ะ"ซีวอนเถียง
"เอ๊ะ ไอ้บ้านี่หนิ ว่าฉันพูดมากหรอไง" อีทึกตั้งท่าจะต่อยกับซีวอน
"แล้วมันจริงมั๊ยหล่ะ เงียบๆสักห้านาทีก็ไม่ได้" ซีวอนบ่นอุบพร้อมกับหลบหมัดของร่างเล็กที่ปล่อยออกมา
RR RRRRRR
เสียงโทรศัพท์มือถือของอันคยองดังขึ้น ก่อนจะเดินหนี สองคนที่ทะเลาะกันออกมาด้านนอก
"หวัดดีครับ" ร่างสูงกรอกเสียงลงไป
"(ฮันคยอง)" เสียงพูดของผู้เป็นแม่ของร่างสูงสั่นคลอ
"ครับแม่ เกิดอะไรขึ้นครับ"
"(กลับบ้านตอนนี้ได้มั๊ยลูก)"
"ได้ครับๆ"ร่างสูงพูดรัวๆก่อนจะกดโทรศัพท์ทิ้งเิดินไปหาเพื่อนทั้งสอง
"อีทึก ซีวอน ฉันกลับก่อนนะที่บ้านกำลังมีเรื่อง" อีทึกจิกหัวซีวอนเอาไว้ก่อนหันมาถามฮันคยอง
"มีอะไรรึป่าว"
"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน เหมือนแม่กำลังร้องไห้อยู่" ส่วนซีวอนก็กำลังมุ่งมั่นกับการดึงมือเล็กๆให้ออกจากผม
"ไม่เป็นไรนะ" อีทึกปล่อยมือจากผมของซีวอน แล้วเดินไปฮันคยอง เขย่งปลายเท้าให้เท่ากับร่างสูง ก่อนจะจุ๊บลงไปที่แก้มของร่างสูงเบาๆ ซีวอนรีบดึงตัวอีทึกออกมาทันที
"ทำอะไรหน่ะ" ซีวอนถามร่างเล็กเสียงเสียงดัง จนร่างเล็กตกใจ
"อะไรซีวอน ก็ฉันทำอยู่บ่อยๆไม่ใช่หรอ ก็พวกนายชอบเครียด" อีทึกถามซีวอนตาแบ๋ว มันออกจะเป็นเรื่องปกติเพราะ เมื่อไรที่ซีวอนหรือฮันคยองเครียดเค้าก็มักจะทำแบบนี้ประจำ
"เออ แต่ไม่ได้แล้วนะ"ซีวอนกำชับอีทึก อีทึกเลยได้แต่พยักหน้าเออ ออ อะไรว่ะ
"ฮัน.. อ่าว" เมื่อร่างเล็กกำลังจะหันมาหาเพื่อนแต่ฮันคยองก็หายไปซะแล้ว
ทันทีที่ร่างสูงเข้าบ้านก็รีบไปที่ห้องทำงานของผู้เป็นพ่อทันที
"เกิดอะไรขึ้นครับ" ร่างสูงถามอย่างแปลกใจเมื่อ ของทั้งหมดในห้องทำงาน และในบ้านถุกจัดแพค อย่างเรียบร้อย
"ฮันคยอง เราจะต้องกลับจีนแล้วนะลูก"ผู้เป็นพ่อหันมาบอกลูกชายก่อนจะค่อยๆเก็บของส่วนที่เหลือต่อ
"ทำไมหล่ะครับพอ่" ร่างสูงยังคงไม่เข้าใจ
"เราล้มละลายแล้ว ฮันคยอง ไอ้พวกชเว มันหักหลังพวกเราแล้ว เท่ากับพวกเราล้มละลายต้องกลับไปเริ่มต้นชีวิตใหม่" ผู้เป็นพ่อน้ำตาคลอเต็มสองเบ้าตา บริษัทที่เค้าอุตส่าห์สร้างมันขึ้นมาแต่ก็ถูกหุ้นส่วนยักยอกเงินจนกลายเป็นศูนย์
ร่างสูงได้แต่ยืนเงียบกับคำพูดของพ่อ ...ชเว... งั้นหรอ ก็ต้องเป็นซีวอนสินะ
ร่างสูงหันหลังก่อนจะปาดน้ำตาออก
"พ่อครับเราจะไปวันไหนฮะ"
"มะรืนนี้" คำตอบ ทำเอาร่างสูงแทบหยุดหายใจ เร็วจัง เร็วเกินไปด้วยซ้ำ
เช้าวันรุ่งขึ้น
ซีวองเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับอีทึก
"อ้าว ว่าไงฮันคยองเรื่องเมื่อวานเป็นไงบ้าง" อีทึกเดินมานั่งข้างๆกับร่างสูง
ร่างสูงยังคงเงียบ
"อ่าว เฮ้ย เป็นไรรึป่าว"ซีวอนสะกิดแขนเืพ่อนอีกที
ร่างสูงก็ยังคงเงียบ
"เอ่อ เดี๋ยวฉันลงไปซื้อน้ำมาให้นายดีกว่าเผื่อนายจะหิวน้ำ"อีทึกรีบวิ่งลงไปที่โรงอาหารเพื่อซื้อน้ำ
"เฮ้ย ฮันคยองเป็นอะไรหรือป่าว" พอซีวอนถามเท่านั้น ร่างสูงก็ปล่อยหมัดเข้าสู่หน้าหล่อๆของซีวอนทันที
"เฮ้ย เป็นอะไรว่ะ เจ็บนะเว้ย"ซีวอนปาดเลือดที่จมูกออก
"พ่อแก ยักยอกเงินบริษัทพ่อฉัน จนพวกฉันหมดตัว ต้องเท่ากับไปเริ่มตันชีวิตใหม่ที่จีน" ร่างสูงต่อยเข้าไปใบหน้าของซีวอนอีกที
พ่อเค้างั้นหรอ ....
"ฉันไม่รู้เรื่องนะเว้ย"
"ฉันไม่สน!!" ร่างสูงตวาด พอดีกับที่อีทึกถือน้ำขึ้นมา
"ซีวอน" อีทึกรีบวางน้ำแล้ววิ่งเข้ามาหาซีวอนทันที "ฮันคยองต่อยหน้าซีวอนทำไม"
ฮันคยองไม่ตอบเพียงแต่ดึงข้อมือบาง ให้เดินตามเค้าไป
"เดี่ยวสิ ฮันคยอง มันเกิดอะไรขึ้น" อีทึกถามทันทีที่ฮันคยองพามาถึงห้องว่าง
"อีทึก นายอยู่กับฉันได้มั๊ย" ฮันคยองถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"ได้สิ ฉันจะอยู่กับฮันคยอง" อีทึกยิ้มก่อนจะกอดร่างสูงเบาๆ
"จะไปกับฉันมั๊ย" ร่างสูงถามอีกครั้ง
"ไปสิ" ร่างเล้กเงยหน้าขึ้นมาหาร่างสูง "ไปไหนหรอ"
"ฉันจะกลับจีนพรุ่งนี้ นายไปกับชั้นใช่มั๊ย"
"หา พรุ่งนี้ ฮันคยอง นายจะไปไม่ได้นะ" ร่าวเล็กถึงกลับน้ำตาคลอ
"ทำไมหล่ะ ก็นายบอกแล้วหนิจะไปกับฉัน" ร่างสูงมองคนในอ้อมกอดตัวสายตาเศร้าโศก
"แต่ฉันไปไม่ได้ ฮันคยอง" ร่างเล็กเริ่งร้องไห้ ฮันคยองดันหัวอีทึกมาซบที่อก
"ทำไมหล่ะ นายสัญญาแล้วนะ"
"ฮะ...ฮัน...ฮันคยอง มะ... ไม่ไป... ฮันคยองอยู่ด้วยกันนะ"ร่างเล็กเริ่มสะอื้น
"อีทึก ฉันต้องไปนะ"
"แต่ ฮันคยอง... ฉันรักนายนะ" ร่างบางซบลงไปที่อกของร่างสูงอีกครั้ง
"ชั้นก็รักนายอีทึก" ร่างสูงกอดร่างเล็กไว้แน่น
"ฉันรักนายมากๆเลยนะ แต่ชั้นไปด้วยไม่ได้จริง อยากจะอยู่กับ ฮันคยองและก็ซีวอน" คำพูดของร่างเล้กทำเอาฮันคยองโมโหขึ้นมาอีกครั้ง
"เหตุผลที่ไม่ไปกับฉันเพราะ ซีวอนงั้นหรอ"
"ไม่ใช่นะฮันคยอง ชั้นไปไม่ได้จริงๆ" ร่างบางร้องไห้อีกครั้ง
"นายเป็นห่วงซีวอนใช่มั๊ย" ร่างสูงถามย้ำ ...ย้ำให้ตัวเองหรอ ? ....ย้ำให้ตัวเองเจ็บกว่านี้ ?.... หรือย้ำให้ร่างเล็ก เจ็บ ?...
อีทึกยืนเงียบไปตอบ
"ฉันจะถือว่านายเป็นห่วงซีวอน" ถือ? .... เป็นห่วงซีวอน.... เพื่ออะไรกันฮันคยอง ...? "นายกลัวซีวอนเจ็บ แต่ฉันเหมือนกับตามทั้งเป็น นายกลัวซีวอนอยู่คนเดียว แต่ฉันกลับไม่เหลือใคร นายกลัวซีวอนจะเจ็บมากกว่านี้ แต่ฉันกลับมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว เพราะมันสุดที่ฉันจะเจ็บแล้วอีทึก" น้ำตาของร่างสูงไหลออกมา ฮันคยองรีบปาดทิ้งไม่อยากให้ร่างเล็กเห็นน้ำตา
"ฮันคยอง ฉันขอโทษ" ร่างเล็กโผเข้ากอดร่างสูง
แต่ฮันคยองกลับค่อยๆดึงมืออีทึกออก แล้วเดินออกไป
อีทึกทรุดลงไปนั่งกับพื่น ส่วนซีวอนที่วิ่งออกมาตามหาเพื่อนทั้งสอง
"อีทึก" ซีวอนลงไปกอดเพื่อน "ฮันคยองหล่ะ"
"เค้าไปแล้ว ฮึก เค้าไปจากพวกเราแล้ว ฮืออ ซีวอน เค้าไปจากฉันแล้ว"ร่างเล็กพร่ำร้องไห้ไม่หยุด
RRRRRRRRR
เสียงโทรศัพท์ของซีวอนดังขึ้น
"ฮัลโหล" ซีวอนรีบรับเมื่อ ข้นว่าเบอร์ปลายสายคือฮันคยอง
"(สักวันฉันจะทวงของ ของฉันคืนให้หมด)" พูดเพียงแค่นี้ปลายสายก็ตัดไป ฮันคยองทิ้งโทรศัพท์เครื่องหรูลงในถังขยะ ก่อนจะเดินออกนอกโรงเรียนไป
"ซีวอน"ร่างเล้กสะกิดเรียกซีวอนเมื่อซีวอนเงียบไป
"หือ"
"ใครโทรฯมา"
"ฮันคยองหน่ะ"
"เค้าวางไปรึยัง" ร่างเล็กถามอย่างสนอกสนใจ
"วางไปแล้ว" ซีวอนยิ้มให้กับอีทึก
"ฝากบอกได้มั๊ยว่า รักเค้า" อีทึกพึมพำกับตัวเองเบาๆแต่ซีวอนกลับได้ยินทุกคำพูด
"อีทึก" ร่างสูงเรียกร่างเล้กให้หันมามอง "รักฮันคยองใช่มั๊ย" คำถามของร่างสูงทำเอาร่างเล้กถึงกลับน้ำตาคลออีกรอบ ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ
"เป็นฉันบ้างจะได้มั๊ย"คำถามของร่างสูงทำให้ร่างเล็กต้องมองร่างสูงอีกครั้ง
"ทำไม"
"ฉันรักอีทึก รักมาตลอดด้วย"ร่างสูงกอดร่างเล็กแน่น
"ซีวอน"
"นายจะให้โอกาสฉันได้มั๊ย"ร่างเล้กเงียบไปสักพัก
"ลองดูแล้วกัน"
ทั้งสองคนคบกันมาเรื่อยๆ จนกระทั่งวันหนึ่งอีทึก ถูกรถชน แต่ไม่รุนแรงมากนัก ซีวอนอุ้มอีทึกส่งโรงพยาบาล
"คุณซีวอนครับ" การ์ดคนหนึ่งเดินเข้า
"ว่าไง" ซีวอนถามขึ้นขณะที่พยาบาลกำลังทำแผลให้กับอีทึก
"พวกผมสืบได้แล้วครับ คนที่ชนคุณจองซู"
"ใครหล่ะ"
"คุณฮันคยองครับ เพื่อนเก่าคุณแหละครับ"
...อันคยอง... เค้ากลับมาแล้วสินะ
ร่างสูงเอาเรื่องนี้ไปบอกร่างเล็กเืพื่อให้ร่างเล็กได้ทันระวังตัว
จนกระัทั่งร่างเล็กถูกลักพาตัวไป ซีวอนเชื่อเต็มร้อยเปอร์เซ็นต์ต้องเป็นฝีมือฮันคยองแน่นอน
...จนกระทั่งวันนี้เค้ายังไม่สามารถตามหาตัวอีทึกกลับมาได้เลย ไม่่รู้แม้กระทั่งเบาะแส ตอนนี้บริษัท ก็ถูกยึดไปเรื่อยๆ คนรักก็พลอยหายไปอีก ...อีทึก นายสบายดีมั๊ย ฮันคยองมันทำอะไรายรึป่าว...
---------------------------------------------------------------------
หวังว่าทุกคนพอจะหาย งง กันบ้างแล้วนะ
^U^
ความคิดเห็น