กลับไปเป็นเพื่อนกันไม่ได้อีกแล้ว [snsd;;yuri][Jeny]

ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ 8

“ใครเป็นคนต้นคิด” เจสสิก้าถามเสียงเย็น


“ฉันถามว่าใคร” เจสสิก้าถามย้ำอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่เย็นกว่าเดิม

“........”

“แกใช่มั้ยควอน ยูริ” เจสสิก้าพูดขึ้นหลังจากไม่มีคนตอบ

“.......”

“ฉันถามได้ยินมั้ยยยยยย” เจสสิก้าตะโกนขึ้นมา

ทำเอาเหล่าลูกลิงทั้งหลายสะดุ้งกันเป็นแถว พร้อมกับความหนาวเย็นยะเยือกจับขั้วหัวใจ

เหงื่อออกท้วมตัวทั้งๆที่อากาศกำลังเย็นสบาย (หรอ?)




“เจ้าแม่พิโรษแล้ว..เอาไงละที่เนี้ย” แทยอนหันไปกระซิบกับยูริที่นั่งข้างๆกัน

“เอาวะ...เป็นไงเป็นกัน” ยูริพูดขึ้นพร้อมกับหายใจเข้าเต็มปอด

“เป็นความคิดของฉันเอง” ยูริพูด

“แกเองหรอไอ้ลิง....คราวนี้แกตาย”

“พี่สิก้าค่ะ..ซอว่าใจเย็นๆดีกว่านะค่ะ..อย่าทำอะไรพี่ยูลเลยนะ..ซอขอ” ซอฮยอนพูดพร้อมกับทำตาปริบๆ

พร้อมกับดึงมือของเอาเจสสิก้าไว้ แค่นั้นยังไม่พอเธอยังทำหน้าตาอ้อนเจสสิก้าอีก





‘ขอบใจมานะจ๊ะน้องซอ’ ยูริคิด

‘ไอ้ลิงรอดตายแล้ว’ ซันนี่ ฮโยยอน ซูยอง คิด

‘อ้ายยยย...หนูซอประเสริฐที่สุด’ แทยอนคิด

‘พี่ยูลรอดแล้ว..น้องซอสุดยอด’ ยุนอาคิด

‘หมีเซงค่ะ...ไอ้ลิงรอดอีกแล้ว’ แน่นอนความคิดนี้เป็นของใครไปไม่ได้นอกจากทิฟฟานี่





“ไม่ได้ค่ะน้องซอ....พี่ต้องลงโทษมัน” ประโยคแรกเจสสิก้าพูดกับซอฮยอนอย่างอ่อนโยน

จากนั่นจึงหันมาขู่ยูริพร้อมกับสายตาแห่งความโกรธเคือง

“มันจะได้สำนึกซะมั่ง”

‘ไอ้ลิงตายแน่..ไม่ได้ๆเราต้องช่วยมัน’ แทยอนคิดพร้อมกับพูดออกมาว่า

“ฉันเป็นคนคิดเองแหละไม่ใช่มัน”




พอทุกคนเห็นดังนั้นจึงแย่งกันยอมรับผิดแทนกันวุ่นวายไปหมด

“ไม่ๆ..ไม่ใช่แทหรอก...ฉันเอง” ซูยองพูด

“ฉันต่างหากละ” ซันนี่พูด

“ไม่ใช่ๆ..ฉัน”ฮโยยอนพูด

“ไม่ใช่พวกพี่เค้าหรอกค่ะ..ยุนเป็นคนคิดเอง”ยุนอาพูด

“ไม่ใช่พวกนั่นหรอกฉันเอง”





“พอเถอะค่ะ” หลังจากทนฟังอยู่นานซอฮยอนจึงตะโกนขึ้นมา

ทำเอาทุกคนอึ่งกันไปตามกัน อย่างไม่มีใครคาดคิด

ใครจะไปเชื่อละซอฮยอนผู้ไม่เคยพูดเสียงดังดันตะโกนหยุดพวกเธอ

ในตอนนี้ทุกคนต่างกลัวซอฮยอนในมาดนี้แม้กระทั่งเจสสิก้าก็ยังกลัว

เธอไม่คิดว่าน้องเล็กที่สุดแสนจะใสซื่อ(หรอ?)ที่ไม่เคยแสดงอารมณ์ กำลังหงุดหงิด

ด้วยความตกใจเธอจึงกระโดดกอดทิฟฟานี่ทันที (ดู๊...ดูมันทำ ; ไรเตอร์) (ทำไมมีปัญหาหรอ ; เจสสิก้า)





หลังจากเงียบกันไปสักพักเจสสิก้าจึงตัดสินใจเป็นหน่วยกล้าตายถามขึ้น

“เออออ...น้องซอเป็นอะไรหรือเปล่าจ๊ะ” เจสสิก้าถามขึ้นอย่างกล้าๆกลัวๆ

โดยที่ยังไม่ปล่อยทิฟฟานี่ (ยังเนียนต่อได้อีก ; ไรเตอร์)

“พวกพี่จะแย่งกันรับผิดชอบทำไมค่ะ” ซอฮยอนพูดขึ้น

“ทั้งๆที่พวกพี่ไม่ใช่คนคิดซะหน่อย..........ซอเป็นคนคิดต้นคิดเองค่ะ”





‘สงสัยน้องซอจะอยู่ใกล้สิก้าเกินไป...เหมือนกันเลย’ ซันนี่คิด

‘ซอจ๋า...อย่าดุนักสิ’ ซูยองคิด

‘มักเน่โหด’ ฮโยยอนคิด

‘น้องซอ...พี่ยุนกลัว’ ยุนอาคิด

‘.........’ แทยอนคิดอะไรไม่ออก กลัวอยู่นั้นเอง

‘พ่อจ๋า แม่จ๋า....ยูลกลัว’ ยูริคิด

‘ไม่มีทางฉันไม่เชื่อ’ เจสสิก้ากับทิฟฟานี่คิด





“น้องซอจ๊ะ...ไม่ต้องปกป้องพวกนี้หรอกจ๊ะ” ทิฟฟานี่พูดขึ้น

“ใช่จ๊ะน้องซอ....นี่พวกแกบังคับน้องซอพูดใช่มั้ย” เจสสิก้าบอกซอฮยอนก่อนที่จะตวาดพวกลูกลิงทั้งหลาย

“พวกเราไปบังคับตอนไหนอะ” หน่วยกล้าตายยูริถามขึ้นมา

“สายตาไงละ...พวกแกใช่สายตาบังคับน้องซอใช่มั้ย” เจสสิก้าตอบ

“พี่สิก้าค่ะ..หยุดหาเรื่องพี่เค้าซะที” ซอฮยอนตวาดเจสสิก้า

“โอ้วว...น้องซอพัฒนาขึ้น” ซันนี่พูดขึ้นเบาๆ

“ใช่ๆ” ทุกคนพูดพร้อมกับพยักหน้าว่าเห็นด้วย




“พวกพี่ซุบซิบอะไรกันค่ะ” ซอฮยอนหันมาพูดกับพวกลิงทั้งหลาย

“มะ มะ ไม่มีอะไรจ๊ะ” แทยอนตอบ

“พี่สิก้าค่ะ..ไปนั่งคุกเข่ากับพวกพี่ๆเค้าสิค่ะ” ซอฮยอนสั่งเจสสิก้า

เจสสิก้าหน้าเหวอไปสักพักก่อนจะถามซอฮยอนด้วยความไม่เข้าใจว่า

“ทำไมพี่ต้องไปนั่งกับพวกนี้ด้วยค่ะน้องซอ”

“ซอบอกให้นั่งก็นั่งสิค่ะ” ซอฮยอนตอบพร้อมกับทำหน้าโหด

เจสสิก้าจึงลนลานลงไปนั่งคุกเข่าทันที แต่ก็ยังไม่วายลากทิฟฟานี่ลงมาด้วย

“สมน้ำหน้า อิ อิ” เสียงพวกลูกลิงทั้งหลายพูดขึ้น

“หุบปากไปเลยนะ” เจสสิก้าพูดขึ้นเสียงเรียบ

เกิดเจสสิก้าเอฟเฟ็กอีกครั้ง ทำให้อากาศหนาวขึ้นมาอีกครั้ง





“พี่นั่นแหละค่ะที่ต้องเงียบ” ซอฮยอนพูดขึ้น

“ฮิ ฮิ ฮ่า ฮ่า ฮ่า” เหล่าลูกลิงทั้งหลายหัวเราะขึ้นมาอย่างกั้นไม่อยู่

บางคนกลิ้งไปกลิ้งมา บางคนเอามือกุมท้อง บางคนหัวเราะจนน้ำตาไหลก็มี

เจสสิก้าจึงส่งสายตาดุให้พวกลูกลิงหยุดหัวเราะซะที

แต่ตอนนี้แม้แต่เจสสิก้าเอฟเฟ็กไม่สามารถหยุดพวกลูกลิงทั้งหลายได้




“พวกพี่จะหยุดกันได้หรือยังค่ะ” ซอฮยอนพูดขึ้นเสียงเรียบ

ลูกลิงทั้งหลายหยุดหัวเราะและกลับมานั่งอย่างเรียบร้อยทันที

ในตอนนี้ทุกคนคิดเป็นเสียงเดียวกันว่า

‘เจสสิก้าเอฟเฟ็กที่ว่าแน่ๆ..ยังแพ้ซอฮยอนเอฟเฟ็ก’




“ทีนี้พวกพี่พร้อมจะฟังกันได้หรือยังค่ะ” ซอฮยอนพูด

ไม่มีเสียงตอบกลับมา มีแต่การพยักหน้าเหมือนรับรู้ของทุกคน





“เรื่องมันเป็นอย่างนี้ค่ะ....”