กลับไปเป็นเพื่อนกันไม่ได้อีกแล้ว [snsd;;yuri][Jeny]

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3

เพื่อเพิ่มอารมณ์ในการอ่านให้ฟังเพลง (อย่าปล่อยให้คนๆนึ่งคืดถึงเธอ ของ เต้น)




'ให้กลับไปเป็นเพื่อนกันไม่ได้อีกแล้ว ฉันหนีความจริงเท่าไรก็ตาม.......'



เสียงเพลงรอสายของใครคนหนึ่ง ทำให้คนที่โทรไปแทบจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่

'ฉันก็ไม่อยากเป็นแค่เพื่อนของเธออีกแล้ว แต่มันก็สายเกินไป'


"ว่าไงสิก้า"

"ฮัลโหล...ฟานี่..มาหาสิก้าหน่อยได้มั้ย" เจสสิก้าพยายามไม่ร้องไห้

"เออ" น้ำเสียงของทิฟฟานี่ที่แสดงถึงความหนักใจที่จะมาหาเธอ

"นะ..ฟานี่...สิก้าเหงา..มาอยู่เป็นเพื่อนสิก้าหน่อยนะ" เมื่อเจอน้ำเสียงที่แสดงถึงความหนักใจของทิฟฟานี่

เจสสิก้าถึงกับกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ร้องไห้เพื่อขอให้ทิฟฟานี่มาหาเธอ

"อย่าเลยสิก้า...ฟานี่ยังไม่พร้อมที่จะเจอสิก้าตอนนี้...ขอโทษนะ" ทิฟฟานี่ปฎิเศษทั้งๆที่ในใจของเธอก็อยากเจอเจสสิก้า

'ฟานี่อยากไปหาสิก้านะ...แต่ตอนนี้ฟานี่ยังไม่พร้อม..ฟานี่ขอโทษนะ'

"อึก..ไม่เป็นไรฟานี่..สิก้าเข้าใจ"

"สิก้าไม่เป็นไรนะ" ทิฟฟานี่ถามด้วยความเป็นห่วง

"อืม..ไม่เป็นไร...คิดถึงนะ..ขอโทษนะที่รบกวน" ทันทีที่เจสสิก้าพูดจบก็ตัดสายทันที

"ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด"

"ฟานี่ก็คิดถึงสิก้านะ..คิดถึงมากๆ" ถ้าเจสสิก้าได้ยินเธอคงจะดีใจไม่น้อย




'ใครบอกว่าไม่เป็นไรละฟานี่..สิก้าคิดถึงฟานี่นะ...คิดถึงมากๆเลย

สิก้าไม่อยากอยู่คนเดียว สิก้าเหงา...สิก้าเหงาจังเลยฟานี่'






รู้ว่าขอบ่อย บ่อยจนเกินเข้าใจ
อยู่นานนานได้ไหม มาหากันบ้างสิ ฮืม…
ทั้งที่รู้อยู่ ว่ามันดูไม่ดี แต่ความเหงาชนะทุกที
อยากให้เธอเข้าใจ






หลังจากที่วางสายจากทิฟฟานี่เธอก็นั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยระหว่างเธอกับทิฟฟานี่



'ทำไมนะ..พอฉันรู้ตัวว่าฉันรักเธอ ทำไมฉันถึงกลัวไปทุกๆอย่าง

กลัว ที่จะบอกเธอว่าฉันรักเธอ กลัว เรื่องระหว่างเธอกับเค้ามันจะเป็นความจริง

ถึงแม้ตอนนั้นฉันจะเห็นเธอยิ้มเค้า..รอยยิ้มที่เคยเป็นของฉัน

แต่ฉันก็ยังคิดหวัง หวังว่าเธอกับเค้าไม่ได้รักกัน ถึงแม้มันจะเป็นความหวังเพียงน้อยนิดก็ตาม

แต่มันก็ยังดีกว่าไม่มีหวังเลย...จริงมั้ย....แล้วถ้าฉันจะยังหวังต่อไป

มันคงไม่ผิดใช่มั้ย'






กลัวทุกอย่าง หวาด ระแวงมันไปทุกอย่าง
เธอยิ่งห่าง… ยิ่งโหดร้าย




'จะส่งไปดีมั้ยนะ' ทิฟฟานี่คิดในมือเธอก็ถือโทรศัพท์มือถือไว้

หลังจากที่เธอลังเลอยู่นาน ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจส่งไป

เพราะว่าเธอรู้ เธอรู้ดีว่าเจสสิก้าไม่ชอบทานอาหารคนเดียว

เจสสิก้าขี้กลัว เกลียดความมึด และไม่ชอบการอยู่คนเดียว



"ติ๊ด ติ๊ด"

คุณมีหนึ่งข้อความใหม่



เสียงข้อความเข้าทำให้เจสสิก้าหลุดออกจากผะวัง

เจสสิก้าคิดอะไรไปเรื่อยเปือยจนไม่รู้ว่าตอนนี้ฟ้าเริ่มมึดแล้ว

เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่ออ่านข้อความ




"ขอโทษนะที่ไม่ได้ไปหา อย่าลืมทานข้าวด้วยละ ฟานี่"



เพราะว่าทิฟฟานี่รู้จักเธอดี จึงส่งข้อความมาให้

เธอจึงเข้าครัวเพื่อหาอะไรกิน ทั้งๆที่เธอก็ไม่ได้หิวอะไรมากมาย

ถึงเธอหิวเธอก็ไม่อยากกิน เธอไม่ชอบการที่ต้องทานอาหารคนเดียว

มีเหตุผลเดียวที่ตอนนี้ทำให้เธอยอมทนทานอาหารเพียงคนเดียว

เพราะข้อความของทิฟฟานี่



หลังจากที่เจสสิก้าทานอาหารเสร็จเธอจึงเดินออกมาตรงระเบียง

เพื่อมองดูดาว แต่วันนี้ท้องฟ้ากลับปิด

'ทำไมวันนี้ท้องฟ้าถึงได้มึดมนแบบนี้นะ คงเหมือนกับใจของฉันตอนนี้

ไม่ว่าจะมองไปทางไหน ฉันก็ไม่สามารถหาทางออกได้'

เจสสิก้าคิดพร้อมกับมองไปยังท้องฟ้าอย่างเลื่อนรอย

แต่แล้วเจสสิก้ากลับยิ้มออกมาเมื่อมองไปเห็นดาวดวงหนึ่งที่เปล่งแสงริบหรี่

ถึงมันจะเป็นเพียงแค่แสงที่ริบหรี่ แต่มันก็ยังดีกว่าไม่มีแสงไม่ใช่หรอ



ท่ามกลางความมึดมนของท้องฟ้า....ยังมีแสงสว่างจากดวงดาว

ท่ามกลางความหวังอันเลือนราง...ก็ยังมีความหวังเหลืออยู่...จริงมั้ย




จริงสินะ..ถึงแม้ท้องฟ้าจะมึดมนขนาดไหน..ก็ยังมีโอกาสที่จะมองเห็นแสงของดวงดาว

แม้ว่าแสงนั้นจะริบหรี่เพียงใด...ยังไงมันก็คือแสงสว่าง

มันก็คงเหมือนฉันกับเธอ


ถึงแม้ว่าตอนนี้ฉันจะมองไม่เห็นความหวังที่เราจะได้รักกัน

ถึงแม้ว่าภาพของเธอกับเค้าจะคอยตอกย้ำฉันเท่าไร่

ถึงแม้ว่าโอกาสที่เธอจะกลับมาหาฉันแทบมองไม่เห็น

ถึงแม้สิ่งเหล่านั้นมันจะฟ้องว่าเธอไม่รักกัน




แต่ฉันก็ยังคงหวัง

หวังให้เธอกลับมาหาฉันอีกครั้ง

หวังให้เธอรักฉัน

หวังให้เธอมีแค่ฉัน



ถึงแม้มันจะเป็นความหวังที่ไม่มีทางเป็นไปได้ฉันก็จะหวัง



แสงที่ริบหรี่...ยังไงก็คือแสง
ความหวังที่ริบหรี่...ยังไงก็คือความหวัง....จริงมั้ย





อย่าปล่อยให้คนคนนึงคิดถึงเธอ
รอคอยจนเพ้อจนเหนื่อยจะขาดใจ ฮา…
อยู่กับคำว่าเหงา ฮา…
ฉันกลัวเงาแห่งความหวั่นไหว ได้ยินแต่เสียงหัวใจ
มันตะโกนใส่ร้ายว่าเธอ… ไม่รักกัน



.......................................................

ตอนนี้สั้นไปหน่อยไม่ว่ากันน่ะ