คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter8: พลอยสีน้ำเงิน
Chapter8: พลอยสีน้ำเงิน
เทอร์เรนซ์ได้บินออกมาจากบ้านของทิงเกอร์เบลล์ด้วยท่าทางที่อารมณ์ดี แต่ลึกๆในใจก็อยากจะอธิบายและคุยเรื่องนั้นอยู่ดี แต่นั้นไม่สำคัณพอถึงเวลาก็คงจะได้มีโอกาสดีๆพูดเองนั่นแหละ
“เทอร์เรนซ์” เสียงของผู้หญิงที่เป็นเจ้าของสายตาสีม่วงอันงดงาม เรียกเขามาจากข้างหลัง อย่างแผ่วเบา
“วิเดียร์ เธอหรอ เธออยู่ไหน” เทอร์เรนซ์พูดพร้อมกับมองไปรอบๆ เพื่อหาว่าเสียงของวิเดียร์มาจากไหน จนไปสะดุดตากับพุ่งไม้ใกล้ๆบริเวณที่เขายื่นอยู่
เทอร์เรนซ์ค่อยๆเดินไปดูว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ในตรงนั้นกันแน่
“เทอร์เรนซ์ ขะขา ขาฉัน” วิเดียร์พูดพร่างนวดไปที่ขาอย่างเบาๆ พร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบไปทั่วแก้มอันขาวนวล
“เธอไปทำอะไรมาเนี่ย” เทอร์เรนซ์พูดพร้อมกับอุ้มวิเดียร์ขึ้นมาเพื่อนำไปที่สถานพยาบาลในพิกซี่ฮอลโลว์
“ทำไมเทอร์เรนซ์ไปนานจังนะ”ทิงเกอร์เบลล์พูดสายตาจับจ้องไปที่ประตูบานใหญ่ภายในห้องที่กว้างขวางทั้งที่จริงมันกลับแคบแค่นี้เอง หรือเพราะว่าเธออยู่กับเทอร์เรนซ์นานไปจริงๆ
“ฉันน่าจะออกไปดูหน่อยสักพักหน่อยแล้วกัน” ทิงเกอร์เบลล์เอื้อมมือไปจับที่ลูกบิดประตูช้าๆ สายตาเหลือบไปดูนอกหน้าต่างแต่สิ่งที่ทำให้ทิงเกอร์เบลล์ช็อคอีกครั้ง ภาพนั้นทำให้ทิงเกอร์เบลล์เจ็บจี๊ดอีกครั้ง..
ภาพนั้น ภาพที่เทอร์เรนซ์ค่อยๆบรรจงปีกบินไป ภาพที่เทอร์เรนซ์จ้องมองด้วยความเป็นห่วง ภาพที่วิเดียร์มองเทอร์เรนซ์ด้วยสายตาที่เปล่งประกายราวกับดวงดาวบนฟ้า
“นี่หรอ ที่บอกว่าจะช่วยฉันหน่ะ ใจร้ายที่สุด” ทิงเกอร์เบลล์ทุบประตูด้วยความเจ็บปวด ปัดของบนโต๊ะจนกระเด็นไปทั่วพื้นหมดทุกสารทิศ ก้มหน้าลงร้องไห้พร้อมกับใจที่เจ็บปวด
“บอกจะช่วยฉัน แต่กลับแอบไปหาวิเดียร์.. เขาชอบวิเดียร์!” ทิงเกอร์เบลล์ตะโกนออกมาพร้อมกับปล่อยน้ำตาที่ไหลจนแถบไม่มีที่สิ้นสุด ราวกลับทะเลที่กว้างยาวสุดลูกหูลูกตา
“ทำไม! ทำไม! ทำไม! มันเจ็บยังงี้นะ!” ทิงเกอร์เบลล์ใช้สองมือกำปั้นทุบลงบนพื้นอย่างรุนแรงจนทำให้มือของเบล์นั้นเกิดรอยบาดแผล ทำให้ความเจ็บปวดขึ้นอีก เบลล์มองดูมือนั้นด้วยความไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมต้องไปแคร์คนที่ไม่รักเราด้วย ฉันนี่มันโง่จริงๆ
เทอร์เรนซ์กลับมาพร้อมกับอาการเหนื่อยล้าที่ต้องหอบร่างหนักๆของวิเดียร์อย่างยากลำบาก เหมือนกับแบกหินหนัก10ตัน ขึ้นภูเขาสูงเฉียดฟ้าเลย
“ทิงเกอร์เบล์ ฉัน กะ กลับมะ มา แล้ว” เทอร์เรนซ์เดินเข้ามาพร้อมกับ ของคมๆ ที่เขาหามาได้ ในเวลาดึกๆ
ภายในห้องของทิงเกอร์เบลล์เงียบ และมืดมาก ที่ก้าวที่เข้าไปมีแต่เศษของที่กระจัดกระจายตามพื้น จนเทอร์เรนซ์เดินมาตรงโต๊ะทำงานของทิงเกอร์เบลล์
ที่ทำงานค้างคาเอาไว้ไม่มีท่าทีจะเสร็จ แต่ตอนนี้ก็เหลือเวลาไม่มากแล้ว เทอร์เรนซ์ตรงไปที่เตียงของทิงเกอร์เบลล์ที่เมื่อเขามองที่ไร ก็ว่างเปล่าเหมือนเดิม
“ทิงเกอร์เบลล์” เทอร์เรนซ์ตะโกนไปทั่วห้องที่เหมือนจะว่างเปล่า และหันมองไปรอบๆ ด้วยท่าทางน่าเป็นห่วงก่อนจะเริ่มตะโกนอีกรอบเพื่อความแน่ใจ
แต่ก็ไร้ซึ่งเสียงตอบกลับอย่างน่าประหลาดใจ
“มีอะไร” เสียงตอบห้วนๆดังมาจากมุมมืดของห้องที่แคบๆดูกว้างขึ้นอย่างน่าประหลาด ความเย็นเริ่มแพร่กระจายออกมาอย่างด้านหลังของเทอร์เรนซ์
“ฉันเอาของมีคมมาให้แล้ว” เทอร์เรนซ์พูดพร้อมกับหันไปมองเจ้าของเสียงอย่างช้าๆ พอสายตาของเขาถอดยาวไปนั้น ทำให้เขาเริ่มตกใจ เมื่อคนตรงหน้ามีตาสีแดงที่เนื่องมาจากการร้องไห้เป็นเวลาที่นาน แต่นั้นก็ทำให้เธอดูดีไปอีกแบบ
“เป็นอะไร ใครทำอะไรเธอนั้นหรอ” เทอร์เรนซ์พุ่งตรงมาที่ทิงเกอร์เบลล์ที่ยืนนิ่งอยู่และได้แต่ยืนเงียบต่อไปยังงั้น สักพักก่อนจะเริ่มพูด
“วิเดียร์ เธอน่ารักดีนะ”ทิงเกอร์เบลล์พูดขึ้นมาช้าๆ ก่อนจะเริ่มพูดประโยคต่อไปอย่างช้าๆ “พวกเธอดูรักกันดีนะ”
“ทิงเกอร์เบลล์ เธอ.. พูดเรื่องอะไร ?” เทอร์เรนซ์ทำท่าทางงุนงงก่อนจะพยายามเดินเข้าไปหาทิงเกอร์เบลล์ที่กำลังควบคุมอารมณ์อยู่เงียบๆ
“ก็ฉัน ฉันเห็น... ฉันเห็นเธอกำลังอุ่มวิเดียร์ไงเล่า!!” ทิงเกอร์เบลล์ระเบิดออกมาอีกครั้งพร้อมน้ำตาที่ท้วมล้นแล้วพลักเทอร์เรนซ์ออกจากห้องแล้วปิดประตูอัดใส่หน้าด้วยอารมณ์โมโห
“งี่เง่า ที่สุด!” เทอร์เรนซ์เหลืออดกับท่าทางของทิงเกอร์เบล์ เธอไม่เคยทำฟังอะไรเลย เธอใช่แต่อารมณ์ ทั้งนั้น งี่เง่า งี่เง่าที่สุด
“โห่เว้ย !” ทิงเกอร์เบลล์แตะเข็มทิศที่เทอร์เรนซ์กลิ้งมาทับกับคถาทำให้พลอยสีน้ำเงินหล่นแตก ต่อหน้าต่อตาทิงเกอร์เบลล์
“ไม่ ไม่นะ ไม่” สิ้นเสียงของทิงเกอร์เบลล์ ความเศร้าเสียใจก็ไดโหมกระหน่ำมาอีกครั้ง เหมือนว่าวันนี้ไม่ใช่วันของเธอเลยแม้แต่น้อย ทิงเกอร์เบลล์พยายามยามจะยิม้ให้ได้เหมือนวันก่อนๆ แต่นั้นมันก็เป็นได้แค่ความฝืนใจ ฝืนตัวเอง เธอมองออกไปนอกหน้าต่างซึ้งตอนนี้น่าจะ ตี2 กว่าได้แล้ว เธอมองไปยังกองพลอยสีน้ำเงินอย่างท้อใจ ก่อนจะเริ่มนำมาประกอบให้เป็นรูปเดิม แต่ดูเหมือนจะไร้ค่าเช่นเคย ทำไมมันแย่ขนาดนี้นะ
“ก๊อกๆ” เสียงเคาะประตูทำให้เบลล์หลุดจากความฝัน เธอตื่นมาบนต๊ะทำงานซึ้งข้างหน้ามีกองพลอยีน้ำเงินกองอยู่
“ทิงเกอร์เบลล์” เสียงของแคร๊งดังมาจากข้างนอกประตูก่อนจะเปิดเข้ามา เบลล์รีบลุกมาจากเก้าก่อนจะยืนพังกองพลยอสีน้ำเงินที่แตกเป็นเสี่ยงๆด้วยท่าทางลุกลี้ลุกลน
“ทิงเกอร์เบลล์ คถาเป็นยังไงมั่ง”แคร๊งถามด้วยท่าทางดีใจที่นางฟ้างานช่างอย่างพวกเราได้รับมอบหมายให้ทำคถา
“ก็โอเคนะ” เบลล์ตอบด้วยรอยยิ้มที่ฝืนสุดชีวิต
“ฉันหวังว่ามันจะสวยนะ”แคร๊งตอบพร่างทำท่าภูมิใจแบบฉุดไม่อยู่ นั้นทำให้เบลล์รู่สึกแย่เลยทีเดียว
“สวยสิ” เบลล์ตอบไปมือก็ปัดเศษพลอยสีน้ำเงินเข้าถุงแล้วรีบมัดมันทีที่แคร๊งเพลอ
“เย็นนี้จะมีละคร หวังว่าเธอจะไปดูเพื่อพักผ่อนมั่งนะ” แคร๊กพูดพร้อมกับหันหลังเพื่อจะเดินออกจากประตูไป
“แฟรี่แมรี่ก็ไป” สิ้นสุดเสียงของแคร๊งเบลล์ก็รีบเตรียมตัวเพื่อจะไปหาแฟรี่แมรี่เพื่อถามเกี่ยวกับพลอยสีน้ำเงิน
เทอร์เรนซ์ได้ยินเกี่ยวกบการแสดงละครของเหล่านางฟ้าจึงกะว่าจะไปดูเพื่อคลายเครียดเรื่องทิงเกอร์เบลล์ เธออารมณ์เย็นขึ้นก็คงจะมาขอทาเองแหละมั้ง“เทอร์เรนซ์” เสียงของวิเดียร์ดังมาจากข้างหลังก่อนจะเดินมาตรงหน้าของเทอร์เรนซ์ที่ตรงนั้นมันมืดมากแต่เพราะว่าแสงของละอองวิเศษกลับทำให้เห็นหน้าของเธออย่างชัดเจน
“ว่าไงวิเดียร์ ขาหายดีแหละหรอ”เทอร์เรนซ์ถามพร้อมกับเก็บอุปกรณ์เพื่จะไปดูงานแสดงละครในเย็น และเพื่อจะไปหาทิงเกอร์เบลล์
“ไปงานแสดงละครไหม” วิเดียร์ถามพร้อมกับแววตาอ่อดอ้อนให้เทอร์เรนซ์ใจอ่อนเพื่อไปกับเธอ และเพื่อให้ทิงเกอร์เบลล์ยอมตัดใจจากเทอร์เรนว์เสียที
“ฉันก็จะกะไปอยู่”เทอร์เรนซ์ตอบด้วยท่าทีตกใจ เล็กน้อยที่วิเดียร์ไม่พุ่งมากอดเขาเหมือนเมื่อก่อน
“นั่นเจอกันหน้างานนะ” วิเดียร์พูดจบก็บินออกไป ทิ้งความแปลกใจให้เทอร์เรนซ์ไม่น้อย แต่เขาก็ไม่ได้แอะใจอะไรมากมายนัก
“สงสัยจะเลิกชอบเราแล้วละมั้ง”เทอร์เรนซ์พูดจบก็เอาอุปกรณ์ไปเก็บและรีบไปเตรียมตัว สำหรับงานตอนเย็นนี้
“ทิงเกอร์เบลล์เตรียมใจไว้เห่อะ”เสียงวิเดียร์ดังขึ้นมาก่อนจะจ้องมองไปหลังเทอร์เรนซ์ด้วยสายตาที่ห่วงหา..
ความคิดเห็น