คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter7 : Understanding
Chapter7 : Understanding
“เทอร์เรนซ์นายมาได้ไง” เสียงของบับเบิ้ลที่ตกใจและสะดุ้งโหย่งมองขึ้นบนฟ้า เผยห็เห็นหน้าชายหนุ่มที่ หล่อเหลากว่าเขากำลังจ้องมองด้วยความไม่พอใจ
“ฉันก็บินมาสิ บับเบิ้ล” เสียงของเทอร์เรนซ์ที่ดุดันกำลังพูดพร้อมกับคิ้วที่ขมวดจนทำให้ตอนนี้ดูน่ากลัวพิกล
“นายมาหาเบลล์ใช่ไหม” บับเบิ้ลตอบเหมือนรู้ใจเทอร์เรนซ์พร้อมชี้นิ้วไปยังจุดที่ทิงเกอร์เบลล์อยู่พร้อมใจที่เจ็บและปวดร้าวเหมือนมีดนับร้อยพุ่งตรงมายังหัวใจของเขาโดยไม่มีเวลาให้หายใจ !
ความรู้สึกของบับเบิ้ลตอนนี้เหมือนพายุชัดกระหน่ำลงที่เขา มีดตกลงมาที่หัวราวกับต้องการจะเข็นฆ่าให้ทรมาณ คำพูดที่เหมือนดาบได้ฟาดฟันลงที่จิตใจ ความหวงใยของคนรักกันเหมือนกับก้อนหินที่กระทบกับหัวสมองให้เลอะเลือนความสุขที่มี นี่หรอ.. คำว่า อกหัก
ภาพที่เทอร์เรนซ์รีบพุ่งตรงไปหาทิงเกอร์เบลล์ด้วยความห่วงใย และรอยยิ้มที่เบลล์มีให้กับเทอร์เรนซ์ช่างต่างที่เธอยิ้มให้เขาเหลือเกิน ณ บัดนั้น ความรักที่บริสุทธิ์ที่เขายึดมั่นมาตลอดได้ลบไปจากสมองของเขาแล้ว ความอิจฉากลายเป็นความอยากเอาชนะ เขาต้องการจะเอาชนะคนคนนั้น คนที่ได้ยืนในหัวใจของผู้หญิงที่ฉันรัก
เมื่อไหร่ คุณจะเห็นฉันในสายตา คุณเบลล์..
“ทิงเกอร์เบลล์”เทอร์เรนซ์พุ่งตรงไปหาทิงเกอรืเบลล์ด้วยความเป็นห่วงที่ล้นจนแถบจะทะลักออกมาก แต่สิ่งที่เขาเห็นคือรอยยิ้มที่หวานแต่สักพักกับกลายเป็นยิ้มที่เย็นชาจนน่ากลัว เธอเป็นอะไร และใครที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้
“เป็นอะไรไปทิงเกอร์เบลล์เจ็บตรงไหนรึเปล่า” ทเอร์เรนซ์มองไปรอบๆและจับแขนเธอมาดู แต่เขาก็ผงะเมื่อเบลล์สะบัดมือให้ปล่อยจากเขาออกก่อนที่จะมองด้วยความขุ่นเขือ
ณ ตอนนี้ใจของเบลล์ปวดร้าวไปจนถึงกระดูก ภาพที่เห็นนั้นกลับหวนคืนมาอย่างอย่างสะพรึง ภาพที่เธออยากจะลืมเท่าไหร่ก็ไม่ลืมเสียที.. ทำไมมันทรมาณแบบนี้นะ.. ทำไม ?
“เป็นอะไรทำไมไม่พูด” เสียงของเทอร์เรนซ์เริ่มอ่อนลง เสียงที่แผ่วนั้นทำให้ทิงเกอร์เบลล์หันมามองด้วยความแปลกใจ ก่อนจะหันหลับไปเพื่อรักษาฟอร์ม
“... นั้นฉันไปก่อนนะ ดูเหมือนว่าเธอจะไม่อยากคุย” สิ้นเสียงของเทอรืเรนซ์ทำให้ เบลล์ตกใจก่อนจะหันมาเพื่อเรียกเทอร์เรนซ์ แต่นั้นก็ไม่ทันเสียแล้ว เมื่อภาพหันไป นั้นคือภาพของชายหนุ่มที่เธอจะใช่คำว่ารักนั้น ได้บินจากไปพร้อมกับใจที่ปวดร้าวจนแทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆ โดยที่เธอไม่ได้รับรู้อะไรเลย
“ฉันนี่มัน” เบลล์ตำหนิตัวเองก่อนจะข่มใจหันกลับไปสนใจของหายตรงหน้าพร้อมกับน้ำใสๆที่ไหลออกมาจากตา สิ่งที่เรียกว่า น้ำตา มันไหลมาพร้อมกับใจที่เจ็บ มันคือเรื่องจริงสินะ
เทอร์เรนซ์รีบบินออกจากตรงนั้น เพื่อไม่ให้ใครเห็นน้ำตาที่พร้อมจะไหลได้ตลอดเวลา เธอเป็นอะไร แล้วทำไมเธอต้องเป็นแบบนั้นหรือว่า ใคร ทำลังเปลี่ยนเธอ.. แต่นั้นไม่สำคัญเท่ากับหัวใจของเขาที่ตอนนี้กำลังจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ โดยที่เขาไม่รู้ว่าจพต้องยังไงให้ใจดวงนี้ของเขากลับมาเป็นแบบเดิม มีดที่ทิงเกอร์เบลล์แทงมาตรงนี้ ได้ทิ่มแทงให้เกิดบาลแผลอันใหญ่ พร้อมกับเดินมาซ้ำทำร้ายให้เขาแทบตายตรงนี้
“เธอเป็นอะไรไปนะ” เขาพูดเบาๆ ก่อนที่จะมีเสียงประหลาดดังมาจากข้างหลัง
“เทอร์เรนซ์ใช่ไหม” เสียงที่ทุ่มใหญ่ของหญิงบางคนได้เรียกเขามาจากด้านหลัง ทำให้เขาต้องสะดุ้มและรีบปาดน้ำตาบนหน้าให้สะอาดหมดจด
เขากันหลังไปพบกับนางฟ้าเพศหญิงวัยผู้ใหญ่ตนนึงงใส่ชุดข้าราชการทำให้เขารู้ว่าต้องเป็นคนของราชินีแน่นอน
“ใช่ครับ” เขาพูดพร้อมกับคำนับเล้กก่อนจะหันไปฟัง สิ่งที่ข้าราชการพูดอย่างตั้งใจ
“องค์ราชะนีต้องการให้เจ้าและทิงเกอร์เบลล์ไปพบ แต่ตอนนี้ทิงเกอร์เบลล์ได้รออยู่เรียบร้อยแล้ว” ข้าราชการพูดจบ ได้เดินไปที่ต้นไม้ใหญ่ใจกลางพิกซี่ฮอลโล่ พร้อมกับเทอร์เรนซ์ที่บินตามไปอย่าง งุนงง
“องค์ราชินี เทอร์เรนซ์ได้มาเข้าพบแล้วท่าน” ข้าราชตนนั้นได้คำนับและเดินออกไปทำงานของเขาต่อ
“เทอร์เรนซ์มาหาข้า” ราชนีได้ทรงเรียกเทอร์เรนซ์เข้าไปพบเพื่อพูดอะไรบางอย่างโดยที่มีทิงเกอรืเบลล์ยืนอยู่ข้างๆ
“ฉันได้มอบหมายให้ทิงเกอร์เบลล์ได้ทำคถาฤดูใบไม้ร่วงอันใหม่ และเจ้าเพื่อนคนสนิทของทิงเกอร์เบลล์จะต้องมีหน้าที่ช่วยเธอ” หลังจากที่ราชินิแกลเรียลพูดจบก็ได้เดินออกไป ทิ้งให้เทอร์เรนซ์และทิงเกอร์เบลล์อยู่ด้วยกันสองคน
“เทอร์เรนซ์” ทิงเกอร์เบลล์ได้เอ่ยขึ้นมา พร้อมกับหันหน้าไปหาเทอร์เรนซ์ที่กำลังยืนก้มหน้าเพื่อสงบสติอารมณ์ไม่ให้น้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง
“มีอะไร” เทอร์เรนซ์ได้พูดช้าๆเพื่อกลบเสียงที่สั่นคลอของเขา และเงยหน้าขึ้นมา
“ไปช่วยฉันเตรียมของที่บ้าน” ทิงเกอร์เบลล์พูดสั้นๆก่อนที่จะบินออกไป พร้อมกับรอยยิ้มเล็กๆ ที่ปรากฏขึ้นบนใบหน้า
เทอร์เรนซ์บินตามมาติดๆ และนั้นทำให้หัวที่แตกสลายของเขากลับมาชีวิตขึ้นอีกครั้ง และเขาจะต้องคุยเรื่องนี้ตรงๆ เพื่อปรับความเข้าใจกับหญิงผู้เป็นที่รักแน่ๆ
“เทอร์เรนซ์ เธอรู้เรื่องพลอยสีน้ำเงินใช่ไหม” ทิงเกอร์เบลล์พูดขึ้นมาก่อนจะเปิดพลอยสีน้ำเงิน ให้เทอร์เรนซ์ดู
พลอยสีน้ำเงินลูกกลมเล็กๆที่ดูเหมือนว่าจะส่องแสงเองได้นั้นได้เปิดขึ้นให้กล่องเก็บพลอยสีน้ำเงิน ที่แน่นหนาเพื่อไม่ให้มันแตก ด้วยความที่หายากของมันด้วยแล้ว
“ใช่ฉันรู้ ฉันช่วยเธอได้ทิง” เทอร์เรนซ์พูดพร้อมกับส่งยิ้มให้ทิงเกอร์เบลล์ที่กำลังจ้องมองด้วยความตื่นตาตื่นใจ ทำให้ทิงเกอร์เบลล์หลุดยิ้มออกมาไม่ได้ ชายหนุ่มที่ มีใบงานอันงดงาม ผิวที่ขาวไม่ซีดมาก และสวมชุด ใบไม้สำน้ำตาดวงตาสีฟ้าอ่อน ผมที่มีสี บรอนซ์ทองพร้อมกับหมวกลูกโอ็คที่เป็นเอกลักษณ์ ได้ส่งยิ้มให้เธอ รอยยิ้มนั้นทำให้เขาดูหล่อมากในขณะนี่
“ขอบคุณเทอร์เรนซ์”
“นั้นเริ่มพรุ่งนี้เลยและกันเพื่อไม่ให้เสียเวลา”
เมื่อตะวันเริ่มขึ้นเพื่อสงสัญญาณของวันใหม่ เทอร์เรนซ์ตรงมาหาทิงเกอร์เบลล์เพื่อนำของและอาการมาให้ พร้อมกับนั่งพูดคุยกัน แน่นอนว่าใจของเทอร์เรนซ์และทิงเกอร์เบลล์อยากจะถามเรื่องเหตุการ์ณวันนั้นจนแทบจะขาดใจแต่เพราะว่าอีกฝ่ายจะไม่ตอบและอาจจะไม่คุยกันอีก
“จำไว้นะ ถ้าอยากได้ละอองสีน้ำเงินมากๆ เธอจะต้องเปิดผิวของพลอยให้เยอะๆ” เสียงของเทอร์เรนซ์ที่ยืนดูได้ชี้มาที่บลูปริ้นใบไม้อยากชำนาญ ทิงเกอร์เบลล์พยักหน้ารับทราบ และนั้นทำให้ความสัมพันธ์ของเขากลับมาเป็นแบบเดิม
วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วโดยที่มีเทอร์เรนซ์ช่วยจนกระทั่งถึงเวลาที่เขาจะต้องหาอะไรคมๆ มาช่วยงัดคถาของเขา
“ระวังเจ็บมือนะ” เทอร์เรนซ์พูดพร้อมกับกวาดเศษไม้บนพื้นอย่างอารมณ์ดีและฮัมเพลงเบาและนั้นก็ทำให้เบลล์รู้สึกหงุดหงิดและลำคาญเล็กน้อย
“เหมือนว่าเธอจะต้องหการอะไรคมๆนะ”เทอร์เรนซ์พูดพร้อมกับ ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ และแพ่งมองอย่างพิจารณา
“เธอช่วยหาอะไรคมๆให้ฉันได้ไหมล่ะ” เบลล์หันหน้าไปมองเทอร์เรนซ์ที่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ห่างเพียงไม่กี่เซนเท่านั้น
เธอไม่เคยเห็นหน้าเขาใกล้มากขนาดนี้มาก่อน ถึงจะห่าง แต่มันก็ส่งผลต่ออัตราการเต้นของหัวใจสะเหลือเกิน กลิ่นตัวใบอ็คของเทอร์เรนซ์แตะลงที่ปลายจมูกเขาให้เบลล์เคลิ้มได้เลยไม่ต้องส่งสัย ดวงตาสีฟ้าที่จ้องมองลงมาทำให้เบลล์แอบยิ้มแต่เขาก็ตองรักษาภาพพจน์หน่อยสิ เบลล์รีบหันไปทางงานตรงหน้าโดยที่เทอร์เรนซ์แอบมองอยู่ ทำให้เขายิ้มออกมาและเดินไปยังประตู
“นั้นฉันไปหาของมีคมมาให้นะ”
ความคิดเห็น