คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter6 : The Combat
Chapter6 : The Combat
เทอร์เรนซ์เดินหันหลังจากไปด้วยใจที่เจ็บปวดและทรมาณ เขาบินไปช้าๆให้สายลมพัดผ่านลำตัวและเส้นผมสีบรอนทองของเขา ปล่อยให้สายลมช่วยพัดพาความเจ็บปวดนี้ไป เขาไม่เข้าใจว่าทำไมใจต้องเจ็บถึงเพียงนี้ ผ่านไปสักพักเขาบินมาถึงโค่ดหินซึ้งอยู่ใกล้ๆกับหน้าผา วิวข้างหน้าคือพระอา ทิตย์ยามบ่าย แสงแดดร้อนแรงได้สาดส่องลงมาตรงใบไม้ถึงกำลังเข้าสู่ ฤดูไม้พลัดใบ ช่างสวยงามเหลือเกิน
“เทอร์เรนซ์” เสียงหญิงสาวที่ทุ้มแต่ไพเราะกำลังเรียกชื่อของเขาอยู่ข้างหลัง พร้อมกับสายลมอ่อนๆ พัดมา เขาไม่ต้องเดาเลยว่าใคร เพราะว่านั้นคือ วิเดียร์ นางฟ้าแห่งสายลม
หญิงสาวที่มีผมสีม่วงร่วมทั้งชุดของเธอ สายตาที่ดูมีเสน่ห์และเหล่เหลียมกำลังจ้องมองเขาด้วยความสะใจและดีใจ มือที่ขาวและซีดกำลังเอื้อมมาจับไล่ของเทอร์เรนซ์และเขารู้ดีว่าจะต้องทำอะไรต่อไป สองมือเริ่มบีบไหล่ของเขาให้มาสนใจก่อนที่จะเริ่มถามคำถามต่อไป
“เป็นอะไรไปที่รัก ทำไมสีหน้าแธอดูไม่ดีเลย” วิเดียร์ถามพร้อมกับสะแหยะยิ้มอย่างสะใจก่อนที่มองหน้าเทอร์เรนซ์ที่ก้มหน้าด้วยความทุกข์ ซึ้งนั้นเป็นสิ่งที่เขาอยากเห็นมานาน
“ฉัน.. ไม่ได้เป็นอะไร” เทอร์เรนซ์พูดจบเขาก็สะบัดไหล่ให้มือของหญิงสาวที่กำลังจับตัวเขาหลุดและเดินออกห่างจากวิเดียร์
วิเดียร์ได้แต่ยืนด้วยความเจ็บปวดไม่น้อยไปกว่าเทอร์เรนซ์เลย ด้วยท่าทางของเขาที่ทำตัวออกห่างจากเธอ ด้วยสาเหตุที่เธอเองก็รู้ดี ว่าทำไมเขาถึงต้องตีตัวออกห่าง ว่าทำไมเขาถึงรังเกียจเธอมาก ขนาดนี้..
“เทอร์เรนซ์” วิเดียร์ไม่ละความพยายามก่อนจะวิ่งเขาไปกอดเทอร์เรนซ์จากด้านหลังและร้องไห้ออกมาด้วยความอ่อนแอของเธอเอง วิเดียร์ได้แต่สมเพชตัวเองที่ทำแบบนั้น เธอเป็นคนหนึ่งรักชายคนนี้ มากกว่าเบลล์ มากกว่าคนในพิกซี่ฮอลโล่ทุกคนเสียอีก
“วิเดียร์ ปล่อย”เทอร์เรนซ์พูดพร้อมกับแกะมือของวิเดียร์ออกจาเอวก่อนที่จะมีคนมาเห็น แต่เขาก็สู้แรงของวิเดียร์ไม่ได้ [วิเดียร์เป็นนางฟ้าสายลมนะ - -*]
“ฉันรักเธอนะเทอร์เรนซ์”วิเดียร์ตะโกนออกมาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลเป็นสายน้ำ เธอไม่ได้พูดส่งๆแต่อย่างใด เธอพูดมาด้วยความรู้สึกทั้งหมด หญิงสาวพยายามให้ชายคนนี้รักเธอ ต่อให้ต้องพยายามไปชั่วชีวิตเธอก็ยอม
ย้อนไปตอนที่วิเดียร์สั่งให้ทิงเกอร์เบลกำจัดต้นวัชพีชลมกรต เธอได้เพลอปากพูดออกแด้วยอารมณ์โกรธ ราชีนีได้ยินดังนั้นจึงสั่งให้วิเดียร์ไปเก็บ ด้วยความที่วิเดียร์อับอายและแค้น เธอไปอาจเอาหน้าไปสู้ใครได้ เธอจึงตัดสินใจบินหนีไปให้ไกล ไกลจากที่นี้ และไกลจากตรงนี้ !
“เป็นอะไรไหม วิเดียร์” เสียงของชายหนุ่มที่วิเดียร์จำได้ดีกำลังบินมาถามเธอด้วยความห่วงใยและมาพร้อมกับรอยยิ้มที่เหมือนจะส่องแสงให้เธอได้รู้ถึงเหตุที่เธอต้องลุกยืนอีกครั้ง ชายหนุ่มที่มีผมบรอนทอง เสื้อสีน้ำตาลเด่นชัดพร้อมกับหมวกลูกโอ๊ค กำลังจ้องมองเธออยู่
“ฉัน โอเค” วิเดียร์ตอบพร้อมกับสีหน้าที่เศร้าแต่นั้นก็ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
“นั้นก็ดีแล้ว’’ เทอร์เรนซ์ตอบพร้อมกับยื่นมือมาให้วิเดียร์พยุงตัวเองขึ้น เขายิ้มย่างอ่อนโยนและนั่นทำให้ วิเดียร์ยิ่งปลื้มเขามากจนเกิดเป็นคำว่า รักเล็กๆ จากหญิงที่ถนงตนว่า เธอเป็นความสามารถที่ยากจะหาเจอ
“วิเดียร์ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้” เสียงเทอร์เรนซ์ที่ดิ้นขัดขื่นวิเดียร์อย่างสุดกำลังพูดออกมา และมันก็ได้ผล เทอร์เรนซ์หลุดออกมาจากอ้อมกอดของวิเดียร์ได้ แต่นั่นก็ทำให้เขารู้สึกว่า ทำไมวิเดียร์ต้องทำแบบนี้กับเขาด้วย คนรักกันทำไมทำอย่างนี้ [ใสใสมากเลยเรนซ์]
“ทำไมเธอถึงไม่รักฉันล่ะ เทอร์เรนซ์” หญิงสาวถามเขาพร้อมกับน้ำเสียงที่สั่นคลอน น้ำตาแหง่ความเสียใจคลอที่ดวงตาสีม่วงเข้ม จ้องมองไปยังชายหนุ่มที่เขาใฝ่หามาตลอด เธอก้มหน้าลงและพยายามเก็บน้ำตานั้นเอาไว้ แต่ยังไงมันก็ไม่ได้ผล น้ำตาแหง่ความเสียไหลทะลั่กเต็มใบหน้าของเธอ มือทั้งสองปิดหน้าอย่างช้าๆ
เทอร์เรนซ์ไม่อาจมองเห็นผู้หญิงร้องไห้ได้หน้าตาเฉยหรอก เขาเดินไปหาวิเดียร์และได้พูดปลอบใจต่างๆนาๆ ทั้งหาเหตุผลต่างๆมาปลอบประโลม แต่วิเดียร์ก็ไม่ได้เข้าใจแต่อย่างใด ด้วยคำๆที่วิเดียร์สามารถหามาแย้งเหตุผลทั้งหมดได้คือ ‘ฉันรักเธอ เทอร์เรนซ์ ’ วิเดียร์เช็ดน้ำตาทั้งหมด และโผลเข้ากอดชายหนุ่มตรงหน้าอีกครั้ง แต่ครั้งนี้วิเดียร์ได้บอกเขาแบบเนิ่นๆว่า ขออยู่แบบนี้สักพักนะ
แต่ทว่าเรื่องมันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น ทิงเกอร์เบลล์และบับเบิ้ลได้บินมาทางที่วิเดียร์และเทอร์เรนซ์ยืนกอดกันอยู่ ทิงเกอร์เบลล์ได้อึ้งกับภาพตรงหน้า จนเธอทรุดตัวตรงนั้น พร้อมกับหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา แน่นอนว่าวิเดียร์เห็น เธอถึงกระซับกอดให้แน่นและได้ยืนอยู่แบบนั้น บับเบิ้ลได้เห็นว่าหญิงที่เขารักได้ทรุดตัวลงไปกองกับพื้น จึงพยุงเธอขึ้นมา พร้อมกับเหลือบตาไปยังสายตาที่ทิงเกอร์เบลล์ถอดไป และเขาเองก็ตกใจเช่นกัน
“คุณเบลล์ เราไปกันเห่อะ” บับเบิ้ลพูดพร้อมกับบิ้มออกมาเล็กน้อย เห่อะ แน่นอน เขาได้มีโอกาสทำคะแนนอีกครั้ง แต่โอกาสครั้งนี้ เขาจะไม่ปล่อยไปง่ายๆแน่ ขอบใจมากเทอร์เรนซ์ พ่อคาสโนว่า !
วิเดียร์ได้ปล่อยมือที่กอดเทอร์เรนซ์เมื่อเขารู้ว่าทิงเกอร์เบลล์ได้ไปไกลพอแล้ว เธอจึงส่งยิ้มและบินจากไป ด้วยหน้าเศร้า แต่ใจ กับมีแผนการเต็มไปหมด เทอร์เรนซ์ บินไปหาเบลล์ที่บ้านแต่ก็พบกับความว่างเปล่าอีกครั้ง เขาบินไปหาแฟร์รี่แมรี่ และได้ถามว่าทิงเกอร์อยู่ไหนแต่กลับไม่ได้คำตอบ แต่อย่างน้อย เบลล์ไปไหน ไปกลับใคร และ กำลังทำอะไรอยู่ ?
“เทอร์เรนซ์” เสียงหญิงสาวที่ไม่คุ้นหูเรียกเขาจากด้านด้วยน้ำเสียงที่สดใส
เมื่อเขาหันไปร่างหญิงสาวที่ขาวพร้อมกับเรื่อนผมสีดำสนิท กำลังบินอย฿ข้างหลัง
“ชิวเวอร์มิส มาทำไรที่นี่หรอ’’ เทอร์เรนซ์ถามพร้อมมองไปที่ห้องของทิงเกอร์เบลล์ซึ้งตอนนี้ว่างเปล่า
“ฉันมาหาทิงเกอร์เบล์ล์หน่ะ เธอด้วยหรอ” ชิวเวอร์มิสถาม “เห็นทฃคนแถวนี้บอกว่า ออกไปพร้อมกับบับเบิ้ลตั้งแต่เช้าแล้ว” สิ้นเสียงชิวเวอร์มิส เทอร์เรนซ์ยืนเงียบ ไปสักพักก่อนจะพูดขึ้นมาใหม่
“ตอนนี้บับเบิ้ลอยู่ไหน เธอรู้ไหม” เทอร์เรนซ์เอ่ยขึ้น ก่อนจะหันไปมองหน้าคู่สนทนาซึ้งตอนนี้ได้ยื่นคิดอยู่ เขากำลังอวยพรให้เบลล์ปลอดภัย
“น่าจะที่เนบเวอร์แลนด์น้ะ” ชิวเวอร์มิสพูดจบ ร่างของเทอร?ก็บินทะย่ายขึ้นอย่างรวดเร็ว และตรงไปที่เนบเวอร์แลนด์ อย่างเร่งด่วน ร่าวกับว่าจะเกิดเรื่องร้ายขึ้นกับ ทิงเกอร์เบลล์
ฉันไม่รู้นะว่าทำไมฉันต้องรู้สึกทรมาณกับภาพตรงหน้าที่เห็น....
หลังจากที่บับเบิ้ลได้สารภาพรักกับฉัน ตอนนั้นฉันถึงกับอึ้งสักพัก ก่อนจะถามว่า ไปว่า ‘ความรักคืออะไรหรอ’ บับเบิ้ลมองหน้าฉันอย่างเหนื่อยใจก่อนจะตอบฉันด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
‘ความรักหน่ะ คือการที่เราอยากจะรักปกป้อง อยากให้กำลังใจ อยากอยู่ข้างๆ และ ไม่อยากให้คนคนนั้นไป รู้สึกแบบนี้ กับคนอื่นล่ะมั้ง นั้นคือความรัก และเป็นความรักที่บริสุทธิ์ ’ ฉันนั่งพิจารณา สักพักก่อนจะหันไปอีกว่า ‘มีความรักที่ไม่บริสุทผธิ์ด้วยหรอ’ เขาหันมายิ้มก่อนจะตอบคำถาม สายลมอ่อนๆ กับแสงแดนที่ตอนนี้จะเย็น กำลังทำให้ฉันนึกถึงคนคนนึง
‘ทำไมจะไม่มีล่ะ ความรักที่บริสุทธ์คือการเห็นคนที่เรารักมีความสุข แต่ถ้าไม่บริสุทธิ์น่ะหรอ คือการให้คนที่เรารัก รักเราแค่คนเดียว และไม่อยากให้เราเขามีความสุขกับคนอื่นจนต้องบังคับให้เขามารักแค่เรา โดยที่เขาไม่เต็มใจ’ บับเบิ้ล ตอบด้วยน้ำเสียงที่สั่นๆ แต่หันมายิ้ม ก่อนจะถ่วงคำตอบจากฉัน
“คือ ฉันมีคนที่ฉันรู้สึกแบบนั้นอยู่ด้วย ขอโทษด้วยนะ” ฉันตอบพร้อมกน้าที่รู้สึกผิดก่อนจะเดินออกไป จากตรงนั้น
“นั้นเราก็กลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมได้ไหม” บับเบิ้ลหันมาจับแขนฉันก่อนจะพูดออกมา ฉันหันไปยิ้มและพยักหน้าเป็นสัญาณว่า ได้หลังจากที่ฉันตั้งใจว่าจะกลับบ้าน แต่ทว่าบับเบิ้ลได้ชวนฉันไปเก็บของหายวึ้งนั้น เป็นสิ่งที่ฉันชอบเป็นอย่างมาก
“คุณเบลล์ ” บับเบิ้ลหันมาเรียกเบลล์ตอนนี้ฉันกำลังดูเฟื่องกับน็อต อยู่ แสงแดดที่ส่องมากระทบกับเฟื่องส่องสว่างได้สวยมากร่าวกับมรกต
“มีอะไรบับเบิ้ลนายก็รู้ว่าฉันยุ่งอยู่” เบลล์ตอบโดยไม่ได้ไปมองหน้าบับเบิ้ลแม้แต่ห่างตา เลยไม่ได้เห็นว่าหน้าบับเบิ้ลตอนนี้เต็มไปด้วยน้ำตาของลูกผู้ชายที่พึ้งโดนหักอกไปเมื่อหยกๆ แต่ดูเหมือนว่าเขาก็ไม่ได้อยากให้เธอเห็นสักเท่าไหร่
“คุณเบลล์ ชะ ชอบ” แต่เสียงนั้นก็ต้องหยุดเมื่อเงาของชายหนุ่มคนนึงบินอยู่เหนือเขาเพียงแค่ 1 เมตร !
ความคิดเห็น