[Fic Tinkerbell ] I will be by your side forever. [จบ EP 1]

ลำดับตอนที่ #6 : Chapter5 :Feeling between us, what is it ??.

Chapter5 :Feeling between us, what is it ??.  

ภายในคืนนั้น

ใต้แสงจันทร์ที่ส่องมาทางหน้าต่างของบ้าน ทิงเกอร์เบลล์มองออกไปที่นอกหน้าต่างไปยังพระจันทร์ที่ใหญ่จนเหมือนจะกลืนโลกทั้งใบนั้นภายในคำเดียวแสงได้ส่องมาที่เตียงของทิงเกอร์เบลล์ ไอเย็นพักเข้ามาเบาๆ แต่มันทำให้หนาวสะท้านราวกับน้ำแข็ง

นั้นทำให้เธอแอบคิดถึงไออุ่นจากตัวของเทอร์เรนซ์ ภายในวันที่ฝนตกราวกับห่าฝนชัดกระหน่ำมาวันนั้น วันที่เธอได้นั่งคุยกับเขา วันที่ได้มองตาของเขา วันที่เธอได้หัวเราะไปกับเขา วันที่เขาได้กอดเธอเอาไว้ เวลานั้นลมต่อให้แรงมากแค่ไหน ชัดมาหนักเท่าไหร่ ก็ไม่เคยทำห็เธอได้รู้สึกหนาวใดๆแม่แต่น้อย

ไอเย็นพักเข้ามาอีกครั้งทำให้เบลล์ก็กระซับผ้าห่มให้แน่นและหันหลังออกจากหน้าต่างบานเล็กที่เธอมองมันใหญ่เมื่อเทียบกับการอยู่คนเดียว ณ เวลานั้นเธอพูดได้อย่างเดียวว่า ‘คิดถึง’

เทอร์เรนซ์

เวลาเดียวกับที่เบลล์กำลังคิดถึงเขาอยู่นั้น มันก็ไม่ได้แตกต่างอะไรกับเทอร์เรนซ์แม้แต่น้อย เขาได้เอาแต่คิดว่า ทำไมตัวเองถึงทำแบบนั้น และทำไปทำไม แน่นอนว่า กฎของแมรี่คือ ห้ามคบนางฟ้าด้วยกันซึ้งกฎนั้นใครๆก็รู้ดี ร่วมทั้งเทอร์เรนซ์ เขารู้ดีว่ากฎนั้นหนักกว่าการให้ผงวิเศษเกิน1ถุงเสียอีก

“ความรู้สึกมันห้ามกันง่ายๆก็ดีสินะ”เขาพูดพร้อมกับนอนลงบนหลังคาบ้านของทิงเกอร์เบลล์ และได้พยายามข่มตาให้หลับและปลอบตัวเองว่า มีงานมากมายรอเขาอยู่คงไม่มีเวลามาคิดเรื่องแบบนี้หรอก แต่จะทำยังก็ไม่ยอมหลับเสียที “ทิงเกอร์เบลล์จะหลับรึยังนะ”หลังจากที่พูดจบเขาก็มองทางหน้าต่าง แต่สิ่งที่เห็นคือ ความว่างเปล่า

“เทอร์เรนซ์” เสียงหญิงสาวที่คุ้นเคยเป็นอย่างดีได้บินอยู่ข้างหลังของเขาเพียงเอื้อมมือ เสียงที่กระซิบของทิงเกอร์เบลล์ช่างเงียบมาก แต่มันกลับดังในใจอย่างชัดเจน

“ฉันแค่นอนไม่หลับหน่ะเลยมาบินเล่น” เทอร์เรนซ์ได้พูดก่อนที่จะบินกลับไปโยไม่ได้มองหน้าเบลล์แม้แต่อย่างน้อย ทำให้ความสับสนในใจของเบลล์เพิ่มมากขึ้นมาเดิมเสียอีก

“มีเป็นอะไรทำไมไม่พูดล่ะ” เบลล์ได้บินไปขวางหน้าของเทอรฺเรนซ์แต่มันกลับไม่ได้ผล ชายหนุ่มผมยรอนทองตรงหน้าไม่ได้พูดอะไรแม้แต่มองหน้าของเธอ

เบลล์จับหน้าของเทอร์เรนซ์ขึ้นมามอง และตาของเขาได้สบตากันอีกครั้ง ดวงตาที่เธอเฝ้าหามาตลอด ดวงตาที่อบอุ่นและแฝงไปด้วยความห่วงใยนั้นทำให้เธออดที่จะกลั้นน้ำตาไว้ไม่ได้

เทอร์เรนซ์ได้จ้องมองดวงตาคู่นั้นที่น่าหลงใหลเหมือนเช่นเคย ผู้หญิงที่เมื่ออยู่ต่อหน้าแสงของพระจันทร์ช่างดูงดงามกว่าเช่นเคย แต่เขาต้องชะงักเมื่อคนตรงหน้ากลับร้องไห้เมื่อเห็นหน้าของเขา เทอร์เรนซ์ไม่พูดอะไรก่อนที่จะขว้าคนตรงหน้ามากอดจนแน่น และเธอก็กอดเขาตอบเช่นกัน

ทั้งสองไม่ได้พูดอะไรมาก เทอร์เรนซ์พาเบลล์เข้าไปนอนบนเตียงและได้นั่งเฝ้าอยู่อย่างงั้น เบลล์ได้จับมือของเขามากอดและจับอยู่แบบนั้นจนเผลอหลับไป เทอร์เรนซ์มองและยิ้มก่อนจะจูบหน้าผากและบินออกไป

แต่ทั้งสองคงไม่รู้ว่า ตั้งแต่วันนั้น มีสายตา2คู่กำลังจ้องมองเขาอยู่...

*ก๊อกๆ ๆ ๆ*

เสียงเคาะประตูได้ดังขึ้นมาพร้อมกับเสียงของเพื่อนที่คุ้นเคย บับเบิ้ลผู้แสนดี ได้เรียกชื่อของเธอ ก่อนที่เคาะประตูอีกครั้ง และอีกครั้ง

“คุณเบลล์ คุณเบลล์ ยังไม่ตื่นอีกหรอ” บับเบิ้ลเคาะประตูย้ำๆ ก่อนที่เบลล์จะลุกมาเปิดประตูด้วยสีหน้างั่วเงียสะลึมสะลือ ผมยุ่งเหยิงและขอบตาที่ดำบ่งบอกถึงการนอนดึกอย่างชัดเจน

“เธอดูไม่จืดเลยนะคุณเบลล์” บับเบิ้ล แซวก่อนที่จะยกอาหารมาให้และยิ้มด้วยความเป็นมิตร ก่อนจะบินเข้าไปในห้องและวางลงบนโต๊ะของเธอ อาหารและน้ำครบเซ็ต ชวนให้เบลล์ตื่นขึ้นมาทันที [ตะกละจัง เบลล์ -0-]

“คุณเบลล์วันนี้ว่างไหม” บับเบิ้ลได้นั่งลงตรงข้ามกับเบลล์ได้เอ่ยถามขึ้น ทำให้เบลล์ต้องเงยหน้ามามองเพื่อนของเธอ เธอไม่ได้มองบับเบิ้ลใกล้ๆแบบนี้มานานมาก ทำให้เธอได้รู้ว่าเขาเปลี่ยนไปนิดหน่อยดูมีความเป็นนางฟ้ามากขึ้น ชายที่ใส่แว่นและผมที่มีสีส้มปนแดง ได้มองหน้าของเธอและพร้อมฟังคำตอบ

“ก็ว่างนะจะไปไหนหรอ” เบลล์ตอบแบบไม่คิดอะไรก่อนจะก้มหน้าทานอาหารของเขาต่อ โดยไม่ได้สังเกตว่า เพื่อนหนุ่มของเขายิ้มจนปากจะฉีกถึงหูอยู่แล้ว

“เอ่อคือ.. ไปส่วนดอกไม้ดีไหม” บับเบิ้ลยื่นข้อเสนอที่น่าสนใจมาให้และเขาได้ว่างแผนเพื่อสร้างความประทับให้กับเบลล์ แต่แน่นอนว่าช่างซ่อมอย่างเขาได้เตรียมอะไรบางอย่างเอาไว้ เซอร์ไพร์ คนที่เขารักแน่นอน

“ก็ดีนะ ฟังดูสนุกดี นั้นให้ฉันเตรียมตัวก่อนนะ” หลังจากสิ้นเสียงของเบลล์ บับเบิ้ลก็ได้ออกไปรอข้างนอก และกำลังคิดภาพรอยยิ้มที่เบลล์จะส่งมาให้อย่างตั้งใจ ว่าเบลล์อาจจะมีใจให้ก็ได้ ทำให้เขายิ้มออกมาอย่างไม่มีสาเหตุ

“บับเบิ้ลไปกันเร็ว” เบลล์เดินออกมาด้วยสภาพที่ดูดีกว่าเมื่อเช้า และทั้งสองคนก็ได้บินไปยังทุ่งดอกไม้ ที่เพื่อนของเขาได้ทำงานให้ดอกไม้แบ่งบานอยู่ในส่วนที่ยาวสุดลูกหูลูกตา

“คุณเบลล์นั่งลงตรงนี้นะ”บับเบิ้ลพูดด้วยท่าทางที่ตื้นร่างกายของเขาสั่นด้วยความตื่นเต้นเล็กน้อยก่อนที่บินหายไปในพุ่มดอกไม้ข้างล่างเป็นเวลาสักพักนึง

ทันใดนั้น ฝูงผีเสื้อนับสิบก็บินขึ้นร้อมรอบตัวทิงเกอร์เบล์ และได้เต้นรำเป็นวงกลมก่อน เบลล์ได้ยื่นมองด้วยรอยยิ้มที่สดใส ฝูงผีเสื้อที่มีปีกสีส้มลายดำกำลังบินร้อมรอบตัวเธอ เธอยื่นมองสักพักก่อนที่บับเบิ้ลจะบินขึ้นมา

“ให้เกียจเต้นรำกับฉันน้ะคุณเบลล์” บับเบิ้ลเดินเข้ามาหาทิงเกอร์เบลล์พร้อมกับคำนับเล็กน้อยก่อนจะยื่นมือมา  งานเต้นรำเล็กๆกำลังจะเกิดขึ้นพร้อมกับฝูงผีเสื้อที่บินกันอย่างเริงร่า ทามกลางแสงแดดอุ่นๆ ดูเหมือนท้องห้าจะเป็นใจไม่ใช้น้อย

แสงแดดอ่อนๆส่องลงยังคนทั้งสอง ฝูงผีเสื้อเต้นรำและร้องเพลงที่ช่างไรเพราะ เทอร์เรนซ์ที่ตามหาทิงเกอร์เบลล์เดินตามเสียงเพลงมาที่ทุ่งดอกไม้และพบกับเบลล์และบับเบ้ลกำลังเต้นรำท่ามกลางฝูงผีเสื้อ มันทำให้เทอร์เรนซ์เกิดอาการไม่พอใจเล็กน้อยก่อนจะที่จะจ้องมองไปยังทั้งคู่ “ทำไมถึงเป็นแบบนั้นล้ะ”ตัวเองเบาๆ ก่อนจะแบกความเจ็บและผิดหวังบินจากไป แต่ทว่ามีสายตาของหญิงที่เป็นเจ้าของเรื่อนผมสีม่วง กำลังจ้องมองที่เทอร์เรนซ์อย่างชอบใจ ร่วมทั้งบับเบิ้ล

“ได้เวลาที่ฉันจะเอาของของฉันคืนแล้วทิงเกอร์เบลล์’’สาวผมม่วงได้เอ่ยขึ้น
----------------------------------------------
ธีมโดย

Duck- Fly