หลีกทางหน่อย แฟนผ้มเป็นมาเฟียคร้าบ

ลำดับตอนที่ #9 : พี่เลี้ยงคนใหม่

                    อาชินั่งมองดอกกุหลาบสีขาวด้วยหัวใจที่เบิกบาน ดวงตาจิ้มลิ้มน่ารักนั้นเผลอยิ้มละไมออกมาอย่างไม่รู้ตัว เธอค่อยๆจับดอกกถหลาบอย่างทะนุถนอม เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้สาวน้อยตื่นจากภวังค์แล้วเดินออกไปเปิดประตูโดยไม่ลืมที่จะซ่อนดอกกุหลาบขาวไว้ใต้หมอน





\"ทำไมไม่บอกฉันเรื่องที่เธอไม่อยู่อาทิตย์หน้า\"ไอบะอาละวาทเวียงดังลั่นห้อง





\"ฉันขอโทษพอดีตอนนี้งานยุ่งๆ\"อาชิพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบไม่มีแววสำนึกผิดมันยิ่งทำให้เขาอารมณ์พุ่งพรวดมากยิ่งขึ้น





\"แล้วเธอจะไปไหน\"





\"ไปธุระนิดหน่อยพอดีป๋าอยากพบฉัน\"





\"แล้วเธอไปกับใครอย่าบอกนะว่าไอ้พวกนั้น\"





\"นายหมายถึงพวกไหน\"





\"แล้วเธอมีกี่พวกกัน\"ไอบะย้อนถามด้วยน้ำเสียงกวนประสาทน้อยๆ แต่ตอนนี้อาชิเริ่มชินกับท่าทีแบบนั้นเสียแล้ว





\"อือ นั้นแหละว่าแต่ฉันไม่อยู่แล้วลอคบ้านให้ดีนะ ดูแลตัวเองดีดีด้วย อ้อลืมไปฉันทิ้งเงินให้เธอห้าหมื่นเยนเดี๋ยวจะโอนเข้าบัญชีให้\"





                           ไอบะเดินออกจากห้องอาชิแล้วถอนหานใจเฮือกใหญ่ ตั้งแต่เขาเสียแม่ไปก็ไม่มีญาติคนไหนอีกนอกจากพ่อแต่พ่อเขานั้นมักไม่ค่อยมีเวลาให้ ไอบะนับว่าเป็นเด็กที่ต้องการความอบอุ่นคนนึง เมื่อเขาพี่สาวแล้วมันจึงเหมือนไปเป็นการแทนที่ของแม่ แต่สำหรับตัวอาชินั้นคงยังไม่รู้ความหมายดีถ้ามันยังไม่ได้ออกจากปากเจ้าตัว





                           อาชิเดินออกมานั่งเล่นที่ชานระเบียงบ้านคิดถึงเรื่องราวตลอดสามอาทิตย์กว่าๆที่ผ่านมาที่มีแต่เรื่องวุ่นวายไม่ยอมจบ เธอจะได้กลับสู่โลกที่เธอต้องการอีกครั้ง แต่ทำไมนะความรู้สึกหนักใจมันได้มาแทนที่ความดีใจซะงั้น ความจริงเธอเองน่าจะดีใจด้วยซ้ำ





                           ............................................................................





      วันเดินทาง





            ณ สนามบิน





           ผู้คนมากมายจอแจแออัดแย่งกันซื้อตั๋วเครื่องบินอีกมุมหนึ่งนั้น มีสาวน้อยหน้าหวานปนฮ้าวนิดๆยืนอยู่กับผู้ชายสามสี่คน ไอบะเองก็มาส่งอาชิด้วย เธอเองยังอดแปลกใจไม่ได้เพราะเคื่องที่เธอขึ้นนั้นมันตีห้าแล้วคนที่เธอคิดว่าจะไม่มาดันตื่นก่อนเธอแล้วกระตือรือร้นมาส่งด้วย





\"อย่าลืมนะ รีบๆกลับด้วย ฉันไม่อยากอดตายก่อนที่เงินห้ามหมื่นเยนจะหมดสักก่อน\"ไอบะสั่งเสียลากับอาชิที่ยิ้มน้อยๆมาให้





\"ดูแลตัวเองดีดีนะ หวังว่ากลับมาบ้านยังอยู่ในสภาพเดิม\"





\"-_-!!!\"ใบหน้าของคนที่เหลือที่ไม่ได้ตั้งใจฟังของคำร่ำลาสองพี่น้องที่ร้ากกานแทบจะกลืนกิน ช่างซึ้งใจเจรงๆ เจ้าจอร์จ





\"ฉันไปก่อนนะดูแลตัวเองดีดีด้วย\"เซย่าโบกมือลาไอบะแล้วพาทุกคนขึ้นเครื่อง ไอบะกับอาชิหันมามองกันจนลิบสายตา ทั้งสองคนมีความรู้สึกเหมือนใจหายแต่ก็ยังคงใจแข็ง แค่อาทิตย์เดียวเดะๆ





             บนเครื่อง





            เซย่านั่งคู่กับอาชิที่เหลืออีกสามคนนั่งข้างๆแบบเบาะสาม อาชิเหม่อมองไปด้านหน้าต่างตลอดแล้วถอนหายใจออกมาหลายๆเฮือก จนเซย่ารู้ถึงความผิดปกติ เขาสังเกตมาตลอดตั้งแต่แม่ตัวดีนั่งเงียบตลอดทาง





\"เป็นห่วงไอบะเหรอ\"เซย่าถามออกไปดั่งใจคิดแล้วก็ต้องได้คำตอบตามความคาดหมาย





\"ป้าว ทำไมต้องเป็นห่วง ไอ้น้องนอกคอก\"อาชิไหลไหล่อย่างไม่แคร์แต่ในใจลึกๆนั้นเล่าเซย่าก็รู้ทันอยู่ดีดี เขายิ้มเอ็นดูเธอไม่ได้ ที่นิสัยปากแข็งของเธอยังเหนียวแน่นหนึบไม่จางหาย เขาไม่เซ้าซี้ต่อนั่งอ่านหนังสือพิมพ์แล้วเหลือบมองคนข้างๆเป็นพักๆจนเธอหลับไป





            เครื่องบินได้ทะยานลงสู่พื้นดิน คนทั้งห้าคนเดินเข้าสนามบินที่ฮ่องกงบ้านเกิดอย่งอบอุ่นโดยมีลูกสมุนมารอรับเพียบไม่เว้นแต่หัวหน้าผู้นำตระกูลฮอนดะด้วยที่อ้าแขนรอกอดลูกสาวด้วยความคิดถึง อาชิวิ่งเข้ากระโดดกอดผู้เป็นพ่อด้วยความคิดถึง





\"ป๋า ทำไมเรียกหนูกลับอ่ะ\"อาชิเงยหน้าถามผุ้เป็นพ่อด้วยความสงสัยเขาเพิ่งไล่ให้เธอมาอยู่ที่นี่เองไหนรีบให้กลับแล้วล่ะ





\"เอาไว้ถึงบ้านเมื่อไหร่แล้วป๋าจะบอกนะ ไปเถอะทุกคนเขาเมื่อยกันแย่แล้ว\"ชายวัยกลางคนผู้กับเด็กผู้หญิงในอ้อมกอดด้วยใจรัก มีใครบ้างที่คิดว่าสองคนนี้เป็นมาเฟียแน่วน่าของฮ่องกง







                             **********************************





กิ้งกอง กิ้งก่อง





เสียงกดกริ่งดังขึ้น ไอบะที่ยังอาบน้ำไม่เสร็จวิ่งออกมาด้วยผ้าเช็ดตัวตัวน้อยที่ปกปิดน้องชายเขา ไอบะเปิดประตูออกแล้วต้องตกใจเสียงกรี้ดเกินร้อยแปดสิบเดซิเบลของคนที่เขารู้จัก





\"โอ้ย ยัยบ้าเดี๋ยวคนแถวนี้ก็นึกว่าเธอปล้ำฉันหรอก\"ไอบะแหกปากที่ดังลั่นกว่าเธอ สักพักเสียงนกหวีดนั้นก็เงียบลงแปรเปลี่ยนเป็นคำถามชุดใหญ่ที่ยิงกลับมา





\"อย่าบอกนะบ้านที่ให้ฉันมาเป็นพี่เลี้ยง แล้วนายเหรอที่ฉันต้องดูแลตลอดหนึ่งอาทิตย์ โอย บ้านนายยากจนถึงขนาดไม่มีเสื้อผ้าให้ใส่เลยเหรอ แล้วทำไม.....\"





\"ยู๊ด ยัยงี่เง่าเอ้ย ฉันจะตอบเธอทันมั้ย เอาเป็นว่าถูกต้องนะคร้าบ\"ไอบะทำท่าถูกต้องนะคร้าบออกไปทำให้คนที่เพิ่งถามคำถามออกมาถึงกับหัวเราะกร้ากใหญ่





\"เออ แล้วตกลงนายตอบฉันว่าไง\"ไอกะถามไอบะอย่างงงๆ ตกลงเธอได้คำตอบแล้วเหรอ ไอบะยิ้มยักไหล่แล้วอันเชิญพี่เลี้ยงสมัครเล่นเข้าบ้านพร้อมกระเป๋าใบใหญ่  ทั้งสองคนนั่งกันอยู่ที่โซฟาที่ตอนนี้เจ้าของบ้านสวมเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว





\"โลกมันกลมเนอะ\"ไอบะเปิดประเด็นก่อนที่ไอกะจะได้ทันพูดอะไรออกไป





\"ใครบอก โตกียวมันแคบต่างหาก\"ไอกะถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายที่ต้องมาเจอกับเขา แต่ไอ้คนที่ทำให้เธอเหนื่อยหน่ายกลับนึกถึงเรื่องสนุกๆที่กำลังจะเกิดขึ้นไม่หยุดหย่อน แล้วยิ้มอย่างมีเลศนัยให้คนที่กำลังหนาวๆร้อนๆ





\"นายยิ้มอย่างงี้หมายความว่าอะไร\"ไอกะถามออกไปอย่างไม่ไว้ใจคนตรวหน้า





\"มามะขอหม่ำทีนึง\"ไอบะทำท่าแลบลิ้นแล้วกระโดดเข้าที่เป้าหมาย หญิงสาวกระเด้งตัวโดยสัญชาตญาณ ผลสุดท้ายเขาต้องหน้าคว่ำลงจูบพื้นแทนปากหวานที่หัวเราะเอิ้กอ้ากไม่ยอมหยุด





                             ....................*******************33333333333333



ฝีมือตกเนอะไม่มันส์ใช่มะเอาไว้ตอนหน้าเอาใหม่