ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : กุหลาบขาว
ไอบะใส่หูวอค์กแมนทำให้เสียงภายนอกไม่สามารถรอดเข้าหูเขาได้ เขารำคาญพวกผู้หญิงที่ชอบกรี้ดกร๊าดเรียกความสนใจผู้ชาย หรือไม่ก็พวกขี้หลีที่หลีสาวทั่วหน้า ประมาณว่าถ้าไม่มีหางกูจีบหมด ไอบะเดิบเรียบเคียงไปทางสนามบาสภายในใจก็คิดถึงเจ้าตัวแสบเมื่อวานก่อนที่เดินชนกันที่ตึกเรียน
\"บั๊ก\"
\"โอย ใครว่ะ นี่หัวคนนะเว้นไม่ใช่แป้นบาส โยนมาได้\"ไอบะบนหัวเสียที่เขาเดินมาอยู่ดีดีก็มีลูกบาสลอยมาจูบที่ศรีษะเขาเข้าอย่างจัง
\"นายอีกแล้วเหรอ\"คนที่ไอบะกำลังคึดถึงยืนเท้าสะเอวต่อหน้าเขา
\"ฉันต่างหากที่ต้องพูดคำนั้น\"ไอบะถอดหูฟังออก แล้วส่ายหน้าที่เจอยัยนี่ทีไรต้องเกิดเรื่องทุกที
\"ฉันตะโกนบอกนายแล้วว่าให้หลบ แต่นายยังเดินเก๊กเป็นนายแบบ ฉันก็ช่วยไม่ได้\"เธอยกไหล่อย่างกวนๆให้เขา แต่ไม่ทันที่จะได้ทะเลาะกันต่อไอบะก็ลาก เจ้าของเสียงแว้ดนั้นไปทางห้องพยาบาล หล่อนทั้งข่วนทั้งจิ๊กทั้งอาละวาดมาตลอดทาง\"ช่วยด้วยคร๊า เค้าจะข่มขืนหนู\"ไอบะแทบอยากจะขย้ำคนปากดีตรงหน้า เขาแกล้งก้มลงมากระซิบที่ริมหูหล่อนว่า\"ถ้าอยากโดนจริงๆเดี๋ยวเจอแน่ถ้ายังไม่ยอมหุบปากสักที\"ได้ผล แค่ไอบะเป่ามนต์แค่นั้น แม่เสือสาวที่อวดเก่งกลับกลายเป็นลูกแมวเชื่องๆยอมเชื่อฟังเดินไปกับเขาแต่โดยดี ไม่มีท่าทีขัดขืนเหมือนตอนแรก
ทั้งสองคนก็เข้ามาในห้องพยาบาลที่ตอนนี้ไม่มีครูอยู่แล้วเนื่องจากเป็นพักตอนเที่ยง ไอบะนั่งที่เตียงคนไข้ เธอจ้องเขาอย่างหวาดระแวง แล้วบนใบหน้าสุดน่ารักของเธอนั้นก็เต็มไปด้วยคำถามว่า นายลากฉันมาทำไม เหมือนไอบะจะรู้ใจหญิงสาวดี
\"ไปเอายามาทาหัวฉันเซ่ จะให้มันปูดก่อนรึไง\"เธอเดินไปหยิบยาที่ตู้ยาแล้วมานั่งข้างๆเขา
\"เธอชื่ออะไร\"ไอบะถามคำถามที่เฝ้าถามตัวเองมาตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่พยายามหาเธอคนนี้แล้วไม่เจอ
\"ทัคซึยะ ไอกะ\"คำพูดห้วนๆได้ออกจากปากของเธอ เพียงแค่คำพูดนั้นก็ทำให้เขายิ้มออกมาได้ ไอกะรู้สึกหมั่นไส้คนตรงหน้า เลยกดน้ำหนักมือที่ทาแผลบนหัวเขาไปทีนึง
\"โอย เจ็บนะยัยซาดิสซ์\"ไอบะร้องโวยวายออกมา แล้วคว้าข้อมือเล็กๆนั้น
\"ปล่อยฉันเซ่\"
\"ไม่ เธอต้องสัญญาก่อนว่าจะไม่แกล้งฉัน\"
\"อือ สัญญา\"ไอกะยื่นมือนิ้วก้อยไปให้ ไอบะมองจ้องเข้าไปในดวงตาสีน้ำตาลนั้นแล้วต้องอมยิ้ม นัยต์ตาของไอกะเหมือนลูกแมวซื่อๆ เขาค่อยๆยื่นนิ้วก้อยของเขาเข้าไปเกี่ยวนิ้วก้อยของเธอ มันเหมือนเชื่อมความสัมพันธ์บางอย่างโดยไม่ต้องพูดออกมาเป็นคำพูดใดใด ไอกะบรรจงติดพลาสเตอร์ยาที่ศรีษะของไอบะอย่างเบามือ
\"เสร็จแล้ว ฉันไปก่อนนะ\"
\"คร้าบ\"
\"แหวะ\"ไอกะยังไม่วายหันมาแลบลิ้นปลิ้นตาให้ไอบะก่อนจะวิ่งออกจากห้องพยาบาล ทิ้งไว้แต่รอยยิ้มของคนเจ็บที่นั่งยิ้มกุมแผลที่ศรีษะ
...............................................................
อาชิเดินไปหลังอาคารเรียนที่นัดพบระหว่าวเธอและเขา ระหว่างทางที่อาชิเดินไปดอกกุหลาบสีขาวที่ปลูกไว้ทำให้อารมณ์ที่หงุดหงิดของอาชิดีขึ้นเล็กน้อย
อย่างน้อยที่สุดก็มีดอกไม้ที่ทำให้อารมณ์ดีขึ้นหน่อย ถ้าไม่มีตาเบื้อกนันฉันคงได้สุนทรีย์กับดอกไม้พวกนี้แล้ว
ไหนๆก็ไหนๆแล้วอีตานั่นยังไม่มาขอชื่นชมหน่อยแล้วกัล
อาชิค่อยๆก้มลงแล้วสูดหายใจเข้าปอดลึกๆที่ได้สัมผัสความหอมจากดอกกุหลาบสีขาวแสนบริสุทธิ์ ดวงตาที่แข็งแกร่งของเธอ เริ่มอ่อนโยนลงสมองที่ตึงเครียดที่คอยแต่จะคิดแผนการต่างๆนานาค่อยๆบรรเทาลง ตอนนี้ในสมองเธอเหลือแต่ความว่างเปล่า
\"กุหลาบจ๋า หัวใจฉันอยู่นี่ แล้วหัวใจเธออยู่ไหน\"อาชิพูดกับดอกไม้ด้วยรอยยิ้มไม่ได้สังเกตุว่าตอนนี้มีคนมายืนอยู่ข้างหลังเธอ พร้อมกับยิ้มตามกับอากัปกริยาที่เธอแสดงออกมาอย่างไม่รู้ตัว
\"หัวใจฉันก็อยู่นี่\"อาชิมองไปตามเสียงนั้นเห็นเลนนั่งอยู่ข้างหลังเธอ แล้วยื่นดอกกุหลาบสีขาวให้เธอหนึ่งดอก
\"นายให้ฉันเหรอ\"
\"ฉันอยู่กับเธอไม่ให้เธอแล้วให้หมาตัวไหนอ่ะ\"เลนยังไม่วายทิ้งระเบิดลูกโตให้สาวน้อยหน้าหวานตรงหน้า อาละวาดอีก
\"นี่นาย จะหาเรื่องฉันไปถึงไหน แล้วนายนัดฉันมาที่นี่ทำไม มันไม่เห็นจะเกี่ยวกับมิสบิวตี้ที่ฉันจะประกวดสักหน่อย\"
\"ใครบอกไม่เกี่ยวงานนี้เกี่ยวเต็มๆเพราะว่า งานนี้ประธานเจ้าของงานคนนี้เขาชื่นชอบดอกกุหลาบ ฉันคิดว่าตอนรอบประสุดท้ายที่ให้ถามคำถามเขาต้องถามเกี่ยวกับดอกกุหลาบแน่ๆเลย\"
\"นายคิดว่าฉันจะถึงรอบสุดท้ายเหรอ มั่นใจตัวเองไปหน่อยแล้วมั่ง\"
\"ใครบอกฉันมั่นใจเธอต่างหากว่าเข้าได้แน่นอน\"
\"ทำไนนายถึงมั่นใจฉันล่ะ\"
\"เพราะชุดที่เธอใส่เป็นชุดที่ฉันออกแบบดีไซน์และตัดเย็บเอง ทุกอย่างฉันเป็นคนดูแลหมด และฉันก็มั่นใจด้วยว่าเธอต้องทำได้ ไม่งั้นฉันไม่เลือกเธอหรอก\"
ดวงตาของเลนสื่อความหมายได้ดีกว่าคำพูดมากนัก ดวงตาที่มุ่งมั่นเอาจริงไม่ยอมแพ้ต่อโชคชะตา อาชินั้นรับรู้ได้เป็นอย่างดีต่อความรู้สึกของเลน เธอเองนั้นใช่ว่าจะยอมแพ้ตั้งแต่ยังไม่เริ่มมันติดตรงที่ว่านอกจากกระโปรงนักเรียนแล้วเธอไม่เคยใส่กระโปรงเลย รองเท้าส้นสูงก็ไม่เคยใส่ ไหนจะเสื้อเกาะอกอีกสายเดี่ยวเสียวหลุดที่เห็นแล้วชวนสยดสยอง เหมือนเลนจะอ่านความคิดของเธอออกถึงกับปล่อยหัวเราะกร้ากออกมา
\"ถ้าเธอคิดถึงเรื่องนั้นไม่ต้องห่วงอีกตั้งสองเดือน ฉันเทรนด์เธอทันอยู่แล้ว\"
\"นายนี่น้าหาเรื่องมาให้ฉันจริงๆ เอออาทิตย์หน้าฉันไม่อยู่นะ\"
\"เธอกลับบ้านไปได้แล้ววันนี้แค่อยากให้เธอมาสัมผัสกับดอกกุหลาบเฉยๆ เพื่อนเธอคงรอนานแล้วล่ะ\"
\"หย่ะ\"อาชิลุกขึ้นสะบัดกระโปรงแล้วตอบอย่างหมั่นไส้พ่อคนชอบสั่งอย่างเลน แต่ก็ยังไม่ลืมหยิบดอกกุหลาบที่เลนให้มาไปกับตัวด้วย พร้อมกับซ่อนรอยยิ้มไว้ แต่เรื่องแค่นี้ไม่สามารถเล็ดลอดสายตาเลนไปได้ เขาได้แต่อมยิ้มน้อยๆให้กับคนฟอร์มจัดอย่าง หนูมะลิ
\"บาย หนูมะลิ\"เลน ยังไม่วายทิ้งระเบิดลงอีกลูก
หนอย อย่าให้ถึงตาฉันมั่งแล้วกัน อาชิคิดอย่างแค้นใจ แล้วเดินไปหาเซย่าและอาเปียวที่รอเธออยู่หน้าโรงเรียน ว่าแต่เลนรู้ได้ไงว่าเซย่ารออยู่ แต่ช่างเหอะเขาเก่งอยู่แล้วนี่ ขนาดประวัติที่คิดว่าไม่มีใครหาเจอ เลนตัวเเสบยังขุดมาได้ แล้วเรื่องแค่นี้มีเหรอที่เขาไม่รู้
เซย่ากับอาเปียวยืนกินไอศกรีมแท่งอยู่หน้าโรงเรียน อาชิวิ่งหอบๆมาหาเขาทั้งสองคน เซย่าต้องส่ายหัวกับเธออีกครั้ง เพราะไอ้นิสัยวิ่งร้อยเมตรแก้ไม่หายสักที เขาบ่นปากเปียกปากแฉะเรื่องวิ่งกับอาชิมาหลายครั้งแล้ว เขากลัวเธอจะเป็นลมก่อนวิ่งมาถึงจุดหมาย
\"เป็นงัยเหนื่อยมั้ยล่ะ\"เซย่าเลิกคิ้วถามคนที่เพิ่งวิ่งมา
\"ชิล ชิล\"อาชิยักไหล่อย่างไม่สนใจ ทั้งที่ตัวเองหอบแฮ่กๆ
\"ป๋าบอกว่าส่งตั๋วเครื่องบินมาให้แล้ว พวกเราเดินทางกันศุกร์นี้ครับ\"อาเปียวบอกข่าวสารให้เจ้านายสาวเขารับทราบ อาชิพยักหน้าอย่างเหนื่อยหน่าย ในใจพลางคิดว่า แล้วไอบะล่ะ
\"เรื่องไอบะไม่ต้องเป็นห่วง ฉันจัดการหาแม่บ้านให้เขาเรียบร้อยแล้ว\"เซย่าพูดอย่างรู้ใจอาชิ
\"แหวะไอ้เด็กบ้านั่น ฉันไม่สนหรอก\"อาชิปากแข็งตอบไปอย่างนั้นทั้งที่ในใจรู้สึกสบายใจไปเปราะนึง
************************************************
ช่วงนี้คงได้อัพบ่อยหน่อยเพราะปิดเทอมแล้ว
ส่วนเรื่องพิมพ์ผิดผมจะพยายามปรับปรุงนะครับ
\"บั๊ก\"
\"โอย ใครว่ะ นี่หัวคนนะเว้นไม่ใช่แป้นบาส โยนมาได้\"ไอบะบนหัวเสียที่เขาเดินมาอยู่ดีดีก็มีลูกบาสลอยมาจูบที่ศรีษะเขาเข้าอย่างจัง
\"นายอีกแล้วเหรอ\"คนที่ไอบะกำลังคึดถึงยืนเท้าสะเอวต่อหน้าเขา
\"ฉันต่างหากที่ต้องพูดคำนั้น\"ไอบะถอดหูฟังออก แล้วส่ายหน้าที่เจอยัยนี่ทีไรต้องเกิดเรื่องทุกที
\"ฉันตะโกนบอกนายแล้วว่าให้หลบ แต่นายยังเดินเก๊กเป็นนายแบบ ฉันก็ช่วยไม่ได้\"เธอยกไหล่อย่างกวนๆให้เขา แต่ไม่ทันที่จะได้ทะเลาะกันต่อไอบะก็ลาก เจ้าของเสียงแว้ดนั้นไปทางห้องพยาบาล หล่อนทั้งข่วนทั้งจิ๊กทั้งอาละวาดมาตลอดทาง\"ช่วยด้วยคร๊า เค้าจะข่มขืนหนู\"ไอบะแทบอยากจะขย้ำคนปากดีตรงหน้า เขาแกล้งก้มลงมากระซิบที่ริมหูหล่อนว่า\"ถ้าอยากโดนจริงๆเดี๋ยวเจอแน่ถ้ายังไม่ยอมหุบปากสักที\"ได้ผล แค่ไอบะเป่ามนต์แค่นั้น แม่เสือสาวที่อวดเก่งกลับกลายเป็นลูกแมวเชื่องๆยอมเชื่อฟังเดินไปกับเขาแต่โดยดี ไม่มีท่าทีขัดขืนเหมือนตอนแรก
ทั้งสองคนก็เข้ามาในห้องพยาบาลที่ตอนนี้ไม่มีครูอยู่แล้วเนื่องจากเป็นพักตอนเที่ยง ไอบะนั่งที่เตียงคนไข้ เธอจ้องเขาอย่างหวาดระแวง แล้วบนใบหน้าสุดน่ารักของเธอนั้นก็เต็มไปด้วยคำถามว่า นายลากฉันมาทำไม เหมือนไอบะจะรู้ใจหญิงสาวดี
\"ไปเอายามาทาหัวฉันเซ่ จะให้มันปูดก่อนรึไง\"เธอเดินไปหยิบยาที่ตู้ยาแล้วมานั่งข้างๆเขา
\"เธอชื่ออะไร\"ไอบะถามคำถามที่เฝ้าถามตัวเองมาตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่พยายามหาเธอคนนี้แล้วไม่เจอ
\"ทัคซึยะ ไอกะ\"คำพูดห้วนๆได้ออกจากปากของเธอ เพียงแค่คำพูดนั้นก็ทำให้เขายิ้มออกมาได้ ไอกะรู้สึกหมั่นไส้คนตรงหน้า เลยกดน้ำหนักมือที่ทาแผลบนหัวเขาไปทีนึง
\"โอย เจ็บนะยัยซาดิสซ์\"ไอบะร้องโวยวายออกมา แล้วคว้าข้อมือเล็กๆนั้น
\"ปล่อยฉันเซ่\"
\"ไม่ เธอต้องสัญญาก่อนว่าจะไม่แกล้งฉัน\"
\"อือ สัญญา\"ไอกะยื่นมือนิ้วก้อยไปให้ ไอบะมองจ้องเข้าไปในดวงตาสีน้ำตาลนั้นแล้วต้องอมยิ้ม นัยต์ตาของไอกะเหมือนลูกแมวซื่อๆ เขาค่อยๆยื่นนิ้วก้อยของเขาเข้าไปเกี่ยวนิ้วก้อยของเธอ มันเหมือนเชื่อมความสัมพันธ์บางอย่างโดยไม่ต้องพูดออกมาเป็นคำพูดใดใด ไอกะบรรจงติดพลาสเตอร์ยาที่ศรีษะของไอบะอย่างเบามือ
\"เสร็จแล้ว ฉันไปก่อนนะ\"
\"คร้าบ\"
\"แหวะ\"ไอกะยังไม่วายหันมาแลบลิ้นปลิ้นตาให้ไอบะก่อนจะวิ่งออกจากห้องพยาบาล ทิ้งไว้แต่รอยยิ้มของคนเจ็บที่นั่งยิ้มกุมแผลที่ศรีษะ
...............................................................
อาชิเดินไปหลังอาคารเรียนที่นัดพบระหว่าวเธอและเขา ระหว่างทางที่อาชิเดินไปดอกกุหลาบสีขาวที่ปลูกไว้ทำให้อารมณ์ที่หงุดหงิดของอาชิดีขึ้นเล็กน้อย
อย่างน้อยที่สุดก็มีดอกไม้ที่ทำให้อารมณ์ดีขึ้นหน่อย ถ้าไม่มีตาเบื้อกนันฉันคงได้สุนทรีย์กับดอกไม้พวกนี้แล้ว
ไหนๆก็ไหนๆแล้วอีตานั่นยังไม่มาขอชื่นชมหน่อยแล้วกัล
อาชิค่อยๆก้มลงแล้วสูดหายใจเข้าปอดลึกๆที่ได้สัมผัสความหอมจากดอกกุหลาบสีขาวแสนบริสุทธิ์ ดวงตาที่แข็งแกร่งของเธอ เริ่มอ่อนโยนลงสมองที่ตึงเครียดที่คอยแต่จะคิดแผนการต่างๆนานาค่อยๆบรรเทาลง ตอนนี้ในสมองเธอเหลือแต่ความว่างเปล่า
\"กุหลาบจ๋า หัวใจฉันอยู่นี่ แล้วหัวใจเธออยู่ไหน\"อาชิพูดกับดอกไม้ด้วยรอยยิ้มไม่ได้สังเกตุว่าตอนนี้มีคนมายืนอยู่ข้างหลังเธอ พร้อมกับยิ้มตามกับอากัปกริยาที่เธอแสดงออกมาอย่างไม่รู้ตัว
\"หัวใจฉันก็อยู่นี่\"อาชิมองไปตามเสียงนั้นเห็นเลนนั่งอยู่ข้างหลังเธอ แล้วยื่นดอกกุหลาบสีขาวให้เธอหนึ่งดอก
\"นายให้ฉันเหรอ\"
\"ฉันอยู่กับเธอไม่ให้เธอแล้วให้หมาตัวไหนอ่ะ\"เลนยังไม่วายทิ้งระเบิดลูกโตให้สาวน้อยหน้าหวานตรงหน้า อาละวาดอีก
\"นี่นาย จะหาเรื่องฉันไปถึงไหน แล้วนายนัดฉันมาที่นี่ทำไม มันไม่เห็นจะเกี่ยวกับมิสบิวตี้ที่ฉันจะประกวดสักหน่อย\"
\"ใครบอกไม่เกี่ยวงานนี้เกี่ยวเต็มๆเพราะว่า งานนี้ประธานเจ้าของงานคนนี้เขาชื่นชอบดอกกุหลาบ ฉันคิดว่าตอนรอบประสุดท้ายที่ให้ถามคำถามเขาต้องถามเกี่ยวกับดอกกุหลาบแน่ๆเลย\"
\"นายคิดว่าฉันจะถึงรอบสุดท้ายเหรอ มั่นใจตัวเองไปหน่อยแล้วมั่ง\"
\"ใครบอกฉันมั่นใจเธอต่างหากว่าเข้าได้แน่นอน\"
\"ทำไนนายถึงมั่นใจฉันล่ะ\"
\"เพราะชุดที่เธอใส่เป็นชุดที่ฉันออกแบบดีไซน์และตัดเย็บเอง ทุกอย่างฉันเป็นคนดูแลหมด และฉันก็มั่นใจด้วยว่าเธอต้องทำได้ ไม่งั้นฉันไม่เลือกเธอหรอก\"
ดวงตาของเลนสื่อความหมายได้ดีกว่าคำพูดมากนัก ดวงตาที่มุ่งมั่นเอาจริงไม่ยอมแพ้ต่อโชคชะตา อาชินั้นรับรู้ได้เป็นอย่างดีต่อความรู้สึกของเลน เธอเองนั้นใช่ว่าจะยอมแพ้ตั้งแต่ยังไม่เริ่มมันติดตรงที่ว่านอกจากกระโปรงนักเรียนแล้วเธอไม่เคยใส่กระโปรงเลย รองเท้าส้นสูงก็ไม่เคยใส่ ไหนจะเสื้อเกาะอกอีกสายเดี่ยวเสียวหลุดที่เห็นแล้วชวนสยดสยอง เหมือนเลนจะอ่านความคิดของเธอออกถึงกับปล่อยหัวเราะกร้ากออกมา
\"ถ้าเธอคิดถึงเรื่องนั้นไม่ต้องห่วงอีกตั้งสองเดือน ฉันเทรนด์เธอทันอยู่แล้ว\"
\"นายนี่น้าหาเรื่องมาให้ฉันจริงๆ เอออาทิตย์หน้าฉันไม่อยู่นะ\"
\"เธอกลับบ้านไปได้แล้ววันนี้แค่อยากให้เธอมาสัมผัสกับดอกกุหลาบเฉยๆ เพื่อนเธอคงรอนานแล้วล่ะ\"
\"หย่ะ\"อาชิลุกขึ้นสะบัดกระโปรงแล้วตอบอย่างหมั่นไส้พ่อคนชอบสั่งอย่างเลน แต่ก็ยังไม่ลืมหยิบดอกกุหลาบที่เลนให้มาไปกับตัวด้วย พร้อมกับซ่อนรอยยิ้มไว้ แต่เรื่องแค่นี้ไม่สามารถเล็ดลอดสายตาเลนไปได้ เขาได้แต่อมยิ้มน้อยๆให้กับคนฟอร์มจัดอย่าง หนูมะลิ
\"บาย หนูมะลิ\"เลน ยังไม่วายทิ้งระเบิดลงอีกลูก
หนอย อย่าให้ถึงตาฉันมั่งแล้วกัน อาชิคิดอย่างแค้นใจ แล้วเดินไปหาเซย่าและอาเปียวที่รอเธออยู่หน้าโรงเรียน ว่าแต่เลนรู้ได้ไงว่าเซย่ารออยู่ แต่ช่างเหอะเขาเก่งอยู่แล้วนี่ ขนาดประวัติที่คิดว่าไม่มีใครหาเจอ เลนตัวเเสบยังขุดมาได้ แล้วเรื่องแค่นี้มีเหรอที่เขาไม่รู้
เซย่ากับอาเปียวยืนกินไอศกรีมแท่งอยู่หน้าโรงเรียน อาชิวิ่งหอบๆมาหาเขาทั้งสองคน เซย่าต้องส่ายหัวกับเธออีกครั้ง เพราะไอ้นิสัยวิ่งร้อยเมตรแก้ไม่หายสักที เขาบ่นปากเปียกปากแฉะเรื่องวิ่งกับอาชิมาหลายครั้งแล้ว เขากลัวเธอจะเป็นลมก่อนวิ่งมาถึงจุดหมาย
\"เป็นงัยเหนื่อยมั้ยล่ะ\"เซย่าเลิกคิ้วถามคนที่เพิ่งวิ่งมา
\"ชิล ชิล\"อาชิยักไหล่อย่างไม่สนใจ ทั้งที่ตัวเองหอบแฮ่กๆ
\"ป๋าบอกว่าส่งตั๋วเครื่องบินมาให้แล้ว พวกเราเดินทางกันศุกร์นี้ครับ\"อาเปียวบอกข่าวสารให้เจ้านายสาวเขารับทราบ อาชิพยักหน้าอย่างเหนื่อยหน่าย ในใจพลางคิดว่า แล้วไอบะล่ะ
\"เรื่องไอบะไม่ต้องเป็นห่วง ฉันจัดการหาแม่บ้านให้เขาเรียบร้อยแล้ว\"เซย่าพูดอย่างรู้ใจอาชิ
\"แหวะไอ้เด็กบ้านั่น ฉันไม่สนหรอก\"อาชิปากแข็งตอบไปอย่างนั้นทั้งที่ในใจรู้สึกสบายใจไปเปราะนึง
************************************************
ช่วงนี้คงได้อัพบ่อยหน่อยเพราะปิดเทอมแล้ว
ส่วนเรื่องพิมพ์ผิดผมจะพยายามปรับปรุงนะครับ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น