ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เฮงซวยแต่เช้า
\"อาชิ แกจะโดดเรียนตั้งแต่วันแรกไม่ได้นะโว้ยยยยยยยยยยยย\"เสียงลากยาวปลุกเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่นอนหลับตาพริ้มบนเตียงให้ลุกขึ้นมาอย่างยากเย็น แล้วจ้องไปที่คนปลุก
\"แกอยากตายรึไงว่ะ ไอ้ ไอบะ\"เธอตวาดเสียงดังลั่นห้องผิดกลับหน้าหวานๆของเธอ ที่ตอนนี้เต็มไปด้วยริ้วรอยของความหงุดหงิด
\"ถ้าฉันไม่ขึ้นมาปลุกแกถึงห้องนอนแกสาบานมั้ยล่ะว่าวันนี้จะไม่โดด\"เขาว่ากลับ แล้วต้องถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เมื่อคุณเธอผงกหัวหงายหลังลงไปนอนกลิ้งกับที่นอนอีกครั้ง
\"นี่ วันนี้เปิดเทอมแรกนะ แล้วอีกอย่างเราเพิ่งย้ายมาจะไม่ปรับตัวให้เข้ากับสถานที่ใหม่ๆหน่อยเหรอ\"
\"ไม่จำเป็น ที่ไหนมีข้าวกินที่นั่น ฉันก็อยู่ได้\"
\"-_-!! ฉันหมดปัญญาที่จะเถียงกับแกจริงๆ ไอ้พี่ไม่รักดี\"
\"เออไอ้น้องเฮงซวย เซงกระบ๋วย จะไปไหนก็ไปไป๊ รำคาญคนจะนอนมาหอนอยู่ได้\"
\"กรรม เสียชาติเกิดจริงๆที่มีพี่อย่างเธอ\"น้องชายคนเดียวของอาชิเดินออกจากบ้านหลังใหญ่ แล้วไปโรงเรียนแต่เพียงลำพัง ฮ่าฮ่า ดูเหมือนน่าสงสารเนอะ แต่ความจริงเขาแทบอยากกระโดดที่ไม่ต้องไปโรงเรียน พร้อมกับอาชิ ทำไมนะเหรอ เพราะพ่อของเขาและพ่อของอาชิแตกต่างกัน มีแม่เท่านั้นที่ร่วมสายโลหิตเดียวกัน
ทั้งสองต้องมาอยู่ร่วมชายคาเดียวกัน ทั้งๆที่ไม่เคยได้เจอกันมาก่อน แล้วครั้งแรกที่ทั้งสองได้พบกันคำแรกที่พูดออกมาคือ \'ฉันเกลียดแก\' อาชิเป็นลูกของมาเฟียที่ใหญ่ในฮ่องกง ส่วนไอบะเป็นลุกของนักการเมืองในปักกิ่ง ส่วนแม่ของทั้งสองคนได้หนีจากพ่อของอาชิมาอยู่กับพ่อของไอบะ ก่อนที่หล่อนจะเสียชีวิตได้เขียนพินัยกรรมไว้ว่า หล่อนอยากให้ทั้งาองพี่น้องมารู้จักกันจึงยกบ้านหลังใหญ่สุดหรูใจกลางเมืองโตเกียวให้และจัดการให้ทั้งสองคนมาอยู่ร่วมกัน ซึ่งอาชิไม่ยอมตั้งแต่แรก แต่พ่อของเธอได้ขอไว้เพราะเขารักแม่ของอาชิมาก ซึ่งผิดกับอาชิที่สาบานกับตัวเองว่าเธอไม่จำเป็นต้องมีแม่ก็อยู่ได้
อาชิตื่นขึ้นมาอีกครั้งแล้วหันไปดูนาฬิกาข้างเตียงที่บอกเวลา เก้าโมงกว่าแล้วเธอลุกขึ้นบิดขี้เกียจแล้วเข้าห้องน้ำอย่างเชื่องช้า ยี่สิบนาทีผ่านไปเธอออดมาพร้อมชุดนักเรียน อาชิยอมรับกับตัวเองว่าตอนนี้เธอไม่เหลือคราบลูกมาเฟียเหลือเพียงแต่สาวน้อยหน้าหวานเปราะบางที่อยู่ในกระจก \"สายเลือดฉันคือมาเฟีย ไม่ใช่คุณหนู\"เธอพูดกับตัวเองในกระจก
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเธอรีบมารับทันที
\"ฮัลโหล ว่าไง\"
\"เป็นงัยมั่งสาวน้อยของป๋า สบายดีมั้ย\"
\"ป๋าส่งไอ้พวกนั้นมาอยู่กับหนูไม่ได้เหรอค่ะ \"
\"ได้ไงล่ะลูก เราตกลงกันไว้แล้วใช่มั้ยค่ะ ว่าหนูจะใช้ชีวิตแบบนักเรียนธรรมดาเป็นเวลาสามปี\"
\"ค่ะ ป๋า งั้นหนูไปเรียนก่อนนะค่ะ\"อาชิตัดสายไว้แค่ไหน แล้วตัดสินใจโทรหาคนสนิทของเธอ
\"ฮัลโหล นั่นเซย่ารึป่าว\"
\"ครับ\"
\"แกลาออกจากที่นั่นซะ แล้วย้ายมาเรียนกับฉันที่โตเกียวนี่ อ้ออย่าลืมเอาลูกน้องมาสักสองสามคนด้วยนะ\"
\"ครับ อยู่ที่นั่นดูแลตัวเองดีดีนะครับ แล้วอีกสองวัน เราเจอกัน\"อาชิถอนหายใจ แล้วตัดสินใจไปโรงเรียนใหม่ เธอแทบจะจำได้ว่าตั้งแต่เกิดมาเธอยังไม่เคยแยกจากป๋าหรือเซย่าลูกน้องคนสนิทของเธอเลย เธอหวังได้เพียงว่าเซย่าคงหนีป๋าของเธอออกมาได้ และหวังว่าป๋าของเธอคงไม่มาตามตัวเซย่ากลับไป เซย่าเป็นเด็กที่ป๋าเก็บมาเลี้ยงตอนห้าขวบ เซย่าจึงตอบแทนพระคุณโดยการเป็นบอดี้การ์ดให้กับลูกของป๋า นั่นคืออาชินั่นเอง
อาชิเดินมาโรงเรียนแน่นอนเธอมาหยุดที่หน้าประตูโรงเรียนตอนสิบโมงครึ่ง เธอจัดการรวบกระโปรงและโยนกระเป๋าให้ลอยข้ามรั้วไปแล้วจัดการปีนข้ามไปอีกฝั่งได้อย่างเรียบร้อยพอเหมาะพอเจาะ
\"เธอมาสาย ชื่อ ชั้น อะไร\"เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น อาชิหันไปมองเจอผู้ผิวขาวหัวเกรียนคนนึงถือกระดาษหนึ่งแผ่นพร้อมปากกา หันมามองเธอ ที่อกด้านขวามีไหมทองปักไว้อยู่
\"แล้วไง\"อาชิท้าวเอวยักคิ้วถาม
\"ฉันเป็นสารวัตรนักเรียนบอกมาดีดี อย่าให้ฉันถามเป็นครั้งที่สอง\"
\"โธ่ ไอ้ลูกหมาเอ้ยย ไปตายซะ แล้วค่อยมาถามคนอย่างฉัน\"อาชิไม่สนใจหยิบกระเป๋าแล้วเดินจากไปไม่สนสารวัตรนักเรียนที่ร้องเรียกเธอ
เธอเดินหาห้องเรียนม.ปลายปีหนึ่งห้องที่สิบสองที่เธอเลือกมาอยู่ห้องบ๋วยที่สุดไม่ใช่เพราะเธอโง่ แต่ในความคิดของอาชิคือ พวกเด็กเรียนเก่งมีแต่คนเห็นแกตัวเธอจึงเลือกเรียนห้องท้ายสุด อาชิเดินเข้าไปในห้องแอบตกใจไม่ได้ในเมื่อทั้งห้องมีแต่เด็กผู้ชาย
\"คนสวยเข้าห้องผิดรึป่าวจ๊ะ\"ชายหัวทองคนหนึ่งร้องถามเธอด้วยสายตากรุ้มกริ่ม
\"ถ้านี่ห้องสิสองฉันมั่นใจว่าเข้าไม่ผิดนะ\"อาชิตอบด้วยใบหน้าราบเรียบไร้แววเขินหรือตกใตแต่อย่างใดในเมื่อตอนที่เธออยู่ฮ่องก่งก็แวดล้อมไปด้วยผู้ชายทั้งนั้น เธอจึงวางตัวได้อย่างเหมาะสมและออกจะค่อนไปทางผู้ชายด้วย อาชิเลือกที่นั่งแถวสุดท้ายหลังห้องเรียนที่ไม่มีใครนั่ง
\"เฮ้ เธอชื่ออะไรอ่ะ\"ชายอีกคนที่นั่งใกล้คนหัวทองเมื่อกี้ร้องถามเธอ ตอนนี้อาชิสึกว่าเธอจะเป็นเป้าหมายเด่นของห้อง เพราะผู้ชายทุกคนหันมามองเธอเป็นตาเดียว
\"อาชิ\"เธอตอบสั้นๆง่ายๆ แล้วก้มหัวฟุบหลับกับโต๊ะ นั่นเป็นการยุติสนทนา แต่เธอนอนได้ไม่นานนัก เธอต้องตื่นเนื่องจากมีคนเอาปากกามาที่หัวเธอ
\"ที่นี่ไม่ใช่ห้องนอนถ้าจะนอนไปนอนที่บ้าน\"
\"เซย่า ทะทำไมนายมาเร็วจัง\"อาชิถามอย่างงงระคนตกใจบวกตื่นแต้น
\"ก็เจ้าหญิงเรียกมาไม่ใช่เหรอ ข้าน้อยองครักมีหรือจะกล้าขัด\"เซย่ายักคิ้วให้อาชิแล้ววางกระเป๋าลงนั่งข้างๆเธอ
*******************************************
เรามาตกลงกันก่อนนะครับ ถ้าถึงตอนที่สิบแล้ว คนอ่านยังคงน้อยอยู่ ผมคงลบเรื่องนี้ออกนะครับ
แต่ถ้าสนุกยังงัยก็ช่วยเมมมาด้วย ถ้าไม่ดีตรงไหนช่วยบอกเตือนด้วยนะครับ ผมสัญญาว่าจะแก้ไขอย่างด่วน
\"แกอยากตายรึไงว่ะ ไอ้ ไอบะ\"เธอตวาดเสียงดังลั่นห้องผิดกลับหน้าหวานๆของเธอ ที่ตอนนี้เต็มไปด้วยริ้วรอยของความหงุดหงิด
\"ถ้าฉันไม่ขึ้นมาปลุกแกถึงห้องนอนแกสาบานมั้ยล่ะว่าวันนี้จะไม่โดด\"เขาว่ากลับ แล้วต้องถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เมื่อคุณเธอผงกหัวหงายหลังลงไปนอนกลิ้งกับที่นอนอีกครั้ง
\"นี่ วันนี้เปิดเทอมแรกนะ แล้วอีกอย่างเราเพิ่งย้ายมาจะไม่ปรับตัวให้เข้ากับสถานที่ใหม่ๆหน่อยเหรอ\"
\"ไม่จำเป็น ที่ไหนมีข้าวกินที่นั่น ฉันก็อยู่ได้\"
\"-_-!! ฉันหมดปัญญาที่จะเถียงกับแกจริงๆ ไอ้พี่ไม่รักดี\"
\"เออไอ้น้องเฮงซวย เซงกระบ๋วย จะไปไหนก็ไปไป๊ รำคาญคนจะนอนมาหอนอยู่ได้\"
\"กรรม เสียชาติเกิดจริงๆที่มีพี่อย่างเธอ\"น้องชายคนเดียวของอาชิเดินออกจากบ้านหลังใหญ่ แล้วไปโรงเรียนแต่เพียงลำพัง ฮ่าฮ่า ดูเหมือนน่าสงสารเนอะ แต่ความจริงเขาแทบอยากกระโดดที่ไม่ต้องไปโรงเรียน พร้อมกับอาชิ ทำไมนะเหรอ เพราะพ่อของเขาและพ่อของอาชิแตกต่างกัน มีแม่เท่านั้นที่ร่วมสายโลหิตเดียวกัน
ทั้งสองต้องมาอยู่ร่วมชายคาเดียวกัน ทั้งๆที่ไม่เคยได้เจอกันมาก่อน แล้วครั้งแรกที่ทั้งสองได้พบกันคำแรกที่พูดออกมาคือ \'ฉันเกลียดแก\' อาชิเป็นลูกของมาเฟียที่ใหญ่ในฮ่องกง ส่วนไอบะเป็นลุกของนักการเมืองในปักกิ่ง ส่วนแม่ของทั้งสองคนได้หนีจากพ่อของอาชิมาอยู่กับพ่อของไอบะ ก่อนที่หล่อนจะเสียชีวิตได้เขียนพินัยกรรมไว้ว่า หล่อนอยากให้ทั้งาองพี่น้องมารู้จักกันจึงยกบ้านหลังใหญ่สุดหรูใจกลางเมืองโตเกียวให้และจัดการให้ทั้งสองคนมาอยู่ร่วมกัน ซึ่งอาชิไม่ยอมตั้งแต่แรก แต่พ่อของเธอได้ขอไว้เพราะเขารักแม่ของอาชิมาก ซึ่งผิดกับอาชิที่สาบานกับตัวเองว่าเธอไม่จำเป็นต้องมีแม่ก็อยู่ได้
อาชิตื่นขึ้นมาอีกครั้งแล้วหันไปดูนาฬิกาข้างเตียงที่บอกเวลา เก้าโมงกว่าแล้วเธอลุกขึ้นบิดขี้เกียจแล้วเข้าห้องน้ำอย่างเชื่องช้า ยี่สิบนาทีผ่านไปเธอออดมาพร้อมชุดนักเรียน อาชิยอมรับกับตัวเองว่าตอนนี้เธอไม่เหลือคราบลูกมาเฟียเหลือเพียงแต่สาวน้อยหน้าหวานเปราะบางที่อยู่ในกระจก \"สายเลือดฉันคือมาเฟีย ไม่ใช่คุณหนู\"เธอพูดกับตัวเองในกระจก
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเธอรีบมารับทันที
\"ฮัลโหล ว่าไง\"
\"เป็นงัยมั่งสาวน้อยของป๋า สบายดีมั้ย\"
\"ป๋าส่งไอ้พวกนั้นมาอยู่กับหนูไม่ได้เหรอค่ะ \"
\"ได้ไงล่ะลูก เราตกลงกันไว้แล้วใช่มั้ยค่ะ ว่าหนูจะใช้ชีวิตแบบนักเรียนธรรมดาเป็นเวลาสามปี\"
\"ค่ะ ป๋า งั้นหนูไปเรียนก่อนนะค่ะ\"อาชิตัดสายไว้แค่ไหน แล้วตัดสินใจโทรหาคนสนิทของเธอ
\"ฮัลโหล นั่นเซย่ารึป่าว\"
\"ครับ\"
\"แกลาออกจากที่นั่นซะ แล้วย้ายมาเรียนกับฉันที่โตเกียวนี่ อ้ออย่าลืมเอาลูกน้องมาสักสองสามคนด้วยนะ\"
\"ครับ อยู่ที่นั่นดูแลตัวเองดีดีนะครับ แล้วอีกสองวัน เราเจอกัน\"อาชิถอนหายใจ แล้วตัดสินใจไปโรงเรียนใหม่ เธอแทบจะจำได้ว่าตั้งแต่เกิดมาเธอยังไม่เคยแยกจากป๋าหรือเซย่าลูกน้องคนสนิทของเธอเลย เธอหวังได้เพียงว่าเซย่าคงหนีป๋าของเธอออกมาได้ และหวังว่าป๋าของเธอคงไม่มาตามตัวเซย่ากลับไป เซย่าเป็นเด็กที่ป๋าเก็บมาเลี้ยงตอนห้าขวบ เซย่าจึงตอบแทนพระคุณโดยการเป็นบอดี้การ์ดให้กับลูกของป๋า นั่นคืออาชินั่นเอง
อาชิเดินมาโรงเรียนแน่นอนเธอมาหยุดที่หน้าประตูโรงเรียนตอนสิบโมงครึ่ง เธอจัดการรวบกระโปรงและโยนกระเป๋าให้ลอยข้ามรั้วไปแล้วจัดการปีนข้ามไปอีกฝั่งได้อย่างเรียบร้อยพอเหมาะพอเจาะ
\"เธอมาสาย ชื่อ ชั้น อะไร\"เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น อาชิหันไปมองเจอผู้ผิวขาวหัวเกรียนคนนึงถือกระดาษหนึ่งแผ่นพร้อมปากกา หันมามองเธอ ที่อกด้านขวามีไหมทองปักไว้อยู่
\"แล้วไง\"อาชิท้าวเอวยักคิ้วถาม
\"ฉันเป็นสารวัตรนักเรียนบอกมาดีดี อย่าให้ฉันถามเป็นครั้งที่สอง\"
\"โธ่ ไอ้ลูกหมาเอ้ยย ไปตายซะ แล้วค่อยมาถามคนอย่างฉัน\"อาชิไม่สนใจหยิบกระเป๋าแล้วเดินจากไปไม่สนสารวัตรนักเรียนที่ร้องเรียกเธอ
เธอเดินหาห้องเรียนม.ปลายปีหนึ่งห้องที่สิบสองที่เธอเลือกมาอยู่ห้องบ๋วยที่สุดไม่ใช่เพราะเธอโง่ แต่ในความคิดของอาชิคือ พวกเด็กเรียนเก่งมีแต่คนเห็นแกตัวเธอจึงเลือกเรียนห้องท้ายสุด อาชิเดินเข้าไปในห้องแอบตกใจไม่ได้ในเมื่อทั้งห้องมีแต่เด็กผู้ชาย
\"คนสวยเข้าห้องผิดรึป่าวจ๊ะ\"ชายหัวทองคนหนึ่งร้องถามเธอด้วยสายตากรุ้มกริ่ม
\"ถ้านี่ห้องสิสองฉันมั่นใจว่าเข้าไม่ผิดนะ\"อาชิตอบด้วยใบหน้าราบเรียบไร้แววเขินหรือตกใตแต่อย่างใดในเมื่อตอนที่เธออยู่ฮ่องก่งก็แวดล้อมไปด้วยผู้ชายทั้งนั้น เธอจึงวางตัวได้อย่างเหมาะสมและออกจะค่อนไปทางผู้ชายด้วย อาชิเลือกที่นั่งแถวสุดท้ายหลังห้องเรียนที่ไม่มีใครนั่ง
\"เฮ้ เธอชื่ออะไรอ่ะ\"ชายอีกคนที่นั่งใกล้คนหัวทองเมื่อกี้ร้องถามเธอ ตอนนี้อาชิสึกว่าเธอจะเป็นเป้าหมายเด่นของห้อง เพราะผู้ชายทุกคนหันมามองเธอเป็นตาเดียว
\"อาชิ\"เธอตอบสั้นๆง่ายๆ แล้วก้มหัวฟุบหลับกับโต๊ะ นั่นเป็นการยุติสนทนา แต่เธอนอนได้ไม่นานนัก เธอต้องตื่นเนื่องจากมีคนเอาปากกามาที่หัวเธอ
\"ที่นี่ไม่ใช่ห้องนอนถ้าจะนอนไปนอนที่บ้าน\"
\"เซย่า ทะทำไมนายมาเร็วจัง\"อาชิถามอย่างงงระคนตกใจบวกตื่นแต้น
\"ก็เจ้าหญิงเรียกมาไม่ใช่เหรอ ข้าน้อยองครักมีหรือจะกล้าขัด\"เซย่ายักคิ้วให้อาชิแล้ววางกระเป๋าลงนั่งข้างๆเธอ
*******************************************
เรามาตกลงกันก่อนนะครับ ถ้าถึงตอนที่สิบแล้ว คนอ่านยังคงน้อยอยู่ ผมคงลบเรื่องนี้ออกนะครับ
แต่ถ้าสนุกยังงัยก็ช่วยเมมมาด้วย ถ้าไม่ดีตรงไหนช่วยบอกเตือนด้วยนะครับ ผมสัญญาว่าจะแก้ไขอย่างด่วน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น