Forest in the Dead ตามล่าตำนานป่าต้องมรณะ.

ลำดับตอนที่ #7 : ไม่สนใจๆ.

ฉันปล่อยให้เท็นพูดคุยกับของเขา เพียงลำพีง2คน เพราะเขาต้องใช่เวลาให้การคุย เพราะเขาจากกับเเม่มาตั้งเเต่เด็กๆ
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------
'' เเม่ เเม่ครับ ใช่เเม่ใช่ไหมครับ '' ผมถามด้วยน้ำเสียงที่สั่น เพราะผมไม่นึกว่าจะเห็นเเม่ในสภาพเช่นนี้  เธอดูอ่อนแอ ไม่เหมือนเเม่คนเดิมที่เต็มเปรียมไปด้วยพลัง เเละรอยยิ้ม 

'' ........ ''  มาเรียเงียบ เเละไม่มองหน้าผมเเม้เเต่น้อย เธอคงไม่คิดว่าจะเห็นเธอในสภาพที่ย่ำเเย่ขนาดนี้ ใช่เธอเป็นคนที่ไม่ยอมให้ใครมาเห็นเวลาเธออ่อนเเอ

'' เทียร์ทำอะไรเเม่รึป่าวครับ '' ผมถามเธอด้วยสีหน้าที่จริงจรังมาก เพราะดูเธอไม่ตกใจ หรือ ไม่สงสารอะไรมาเรียเลย '' ผมจะไปจัดการถามเธอมาให้รู้เรื่อง ''

'' เท็น.. '' มาเรียเรียกชื่อเท็นเบาๆ ก่อนที่จะเริ่ม อธิบายๆอย่างเบาๆ เพราะเรี่ยวเเรงเเม้เเต่จะเอ่ยคำพูดเเต่คำออกมา มันลำบาก

'' เเม่จะทำแบบนั้นทำไมครับ !? '' เท็นเริ่มเกิดอาการไม่พอใจ เพราะเขาไม่คิดว่าคนนอกตระกูลควรจะได้รับ

'' ลูกรู้จักเธอ ลูกก็รู้คำตอบ '' มาเรียบอกกับเท็นพร้อม หลับตานอนด้วยอาการที่เหนื่อยล้าจากที่การพูด

----------------------------------------------------------------------------------------------------------
ฉันปล่อยให้พวกเขาคุยกันในห้อง ฉันพอจะเดาได้ว่าถ้าเท็นรู้ว่าเเม่ของเขามอบพลังให้ฉัน เขาคงจะไม่เข้าใจอย่างเเน่นอน

'' เป็นครั้งเเรกที่มองพระจันทร์ เต็มดวง '' ฉันพูดเบาๆ ก่อนที่หลับตา เอาพลังจากดวงจันทร์ เเสงสีฟ้าอ่อนๆ เคลือนย้ายมาที่ฉัน ใช่ ใช้สำผัสถึงพลังจำนวนมหาสาร ไหลมาที่ตัวของฉัน มันมากเกินไปที่ฉันจะหลับไหว

'' อ๊าย ! '' ฉันอุทานขึ้นพร้อมเพราะความเจ็บปวดที่หน้าอก พลังมากเกินไปที่ฉันจะรับ ใช่ มันมากเกินไป มาเรียไม่ควรทำแบบนี้ 

ฉันมองออกไปที่ดวงจันทร์อีกครั้ง ใช่มันสวยงามมาก พระจัทร์ กลมโต เหมือนจะกลืนกินโลกนี้ได้ทั้งใบ ฉันมองไปที่ข้างนอกป่า มันดูเงียบจนน่าขนลุก ไม่สิ ฉันขนลุกเเล้วเมื่อคิดว่า ตอนเด็กๆ ฉันรอดได้ยังไงด้วยซ้ำ ทุกที่ ที่ถึงวันออกล่าของเมื่องกรีนฮัมเมอร์ ฉันเเทบไม่อยากจะออกมา ไม่สิ ฉันไม่ออกมาเลยก็ว่าได้ ฝูงปีศาจจำนวนนับล้าน ต่างจ้องมองด้วยเเววตาที่เเดงก่ำราวกับโลหิต สดๆ กรงเล็บที่เเหลมคม ฟันที่ยาวเเละเเหลม มันช่างน่ากลัวเเละโหดร้ายเกินสำหรับเด็กอย่างนั้นในตอนนั้น..

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

'' เเม่ครับ เเม่ '' ผมเรียกเเม่พร้อมกับเขย่าตัวเบาๆ 

'' คุณมาเรียเธอหลับเเล้วค่ะ '' เสียงคนรับใช่บอกผม ก่อนที่หันไปห่มผ้าห่มให้

'' ครับ '' ผมพูดพร้อมกับเดินออกมาจากนอกห้อง

เเต่สิ่งที่ทำให้ผมยืนมองได้อยู่นานๆก็คือ เทียร์ เทียร์ที่แปลว่า น้ำตา.. 

เธอยืนดูดวงจันทร์ที่กลมเเละโต เธอยืนมองมัน ราวกับว่ากำลังนึกอะไรอยู่สักอย่าง สักพักเธอก็ก้มหน้ามามองป่า ด้วยสีหน้าเเละเเววตาที่เศร้าสลด ราวกับมีความหลังที่เจ็บปวดบางอย่าง

'' ไม่หนาวหรอ '' ผมเริ่มบทสนทนากับเธอ พร้อมกับเดินมายืนข้างๆ เเละมองไปที่พระจันทร์

'' ไม่หรอก ฉันชินเเล้วล่ะ '' ฉันตอบพร้อมกับ นึกถึงความหลังที่ฉันต้อง หนี เเละ ซ้อน ในป่าปีศาจนี่ ราวกับกำลังเล่นซ้อนหา

'' อือ '' ผมตอบไป เพราะเห็นว่าเธอคงไม่อยากคุยกับผมสะเท่าไหร่

'' มาเรียเธอ เป็นยังไงบางล่ะ '' ฉันถามนายเท็นไปเพราะว่า เขาเงียบมานานเกินไปเเล้วน่ะ

'' เธอดูเปลียนไปเยอะเลย เเละอาการก็เริ่มจะเเย่ลงทุกที เธอ ไม่มีเเม้เเต่เเรงที่จะตอบคำถามฉันที่มันเเน่นอยู่ในใจมาเกือบ11ปี '' ผมตอบพร้อมกับน้ำเสียงที่เจ็บ พร้อมกับเอามือไปจับที่หน้าอกด้านซ้าย

'' นายอย่าพึ้งท้อนะ มาเรียเขาเป็นคนที่เเข็งเเกร่งมาก เธอไม่เป็นอะไรไปง่ายๆหรอก เชื่อฉันสิ '' ฉันพูดพร้อมกับยิ้มให้นายเท็น เเละมองหน้าเขา

'' ขอบใจนะเทียร์ เธอเริ่มจะเหมือนกับ ... '' เท็นต้องชะงัก เพราะการให้กำลังใจของเธอ เหมือนกับปีศาจสาวตัวนั้น

'' เท็น เดียวแกต้องทำได้ เชื่อฉันสิ ''

'' เท็น ! ''

'' เท็น ! ''

'' อะไรๆ อะไรหรอ ตะโกนทำไม '' ผมออกจากผวังเเห่งความหลัง 

'' นายเหม่อ นายเป็นอะไร รึป่าว ไม่สบายหรอ '' ฉันถามเขา โดยไม่รู้ว่าทำไมต้องถามด้วยคำที่เป็นห่วง มันคืออะไร ? 

'' เป็นห่วงเเงะ เธอ ? '' ผมเริ่มเเหย่ถามเธอเล่น เเต่ไม่รู้ทำไม ต้องเเกล้งเธอด้วย สงสัยจะเพราะ สภาพป่าไม่สมดุล

'' บ้า ใครจะห่วงคนอย่างนาย ล่ะ ตาก็สีทอง '' ฉันตอบด้วยความยั่วนิดๆ เพราะนายนั้น กวนฉันด้วยคำว่า เเงะ ฉันละเกลียดคำนี้

'' อ่าว ใครจะตาฟ้ายั่งเธอละ ยัยเตี้ย ! '' ผมเริ่มไปยืนข้างๆ เเล้วเทียบความสูงเเกล้งเธอเล็กน้อย ย้ำนะครับ ว่าเเค่เล็กน้อย เเละเธอเริ่มโมโหจนหน้าเเดง ดูๆไปก็ น่ารักดีน่ะ

'' พอๆ เปลียนเรื่อง ฉันมีสำคัญจะบอก '' ฉันเริ่มหันมาทำสีหน้าจริงจัง เเละน้ำเสียงที่จริงจัง

'' ทำไม มีอะไรล่ะ จะบอกรักฉันเรอะ ? 55555 '' ผมเริ่มยั่วโมโหเธออีกที ก่อนที่จะหันมาฟังว่าเรื่องอะไร

'' นายนิ ถ้าฉันตอบตกลงขึ้นมาก็ไม่รู้ด้วยเเหละ เเบร่ '' ฉันเริ่มเล่นด้วยกับนายนั้น ก่อนที่หันไปมองที่อึ้ง พร้อมกับใบหูที่เเดงฉ่า ดูน่าขัน จริงๆ ฮิฮิ

'' เเล้วตกลงเธอจะบอกว่าเรื่องอะไร '' ผมหันหน้าหนีเเล้วรีบเปลี่ยนเรื่องคุย เพราะไม่รู้ทำไม ใจของผมถึงเต้นไม่เป็นจังหวะ เเบบนี้น้ะ เหมือนตอนนั้นเลย.. ตอนนั้น

'' ได้โปรดอย่าฆ่าฉัน ''

'' ได้โปรด ปล่อยฉันไป ''

'' ฉันรักคุณ ''

'' นายเหม่อีกเเล้วนะ ฟังฉันอยู่ไหมเนี่ย '' ฉันเริ่มยั่วะกับอาการแปลกๆของเขาเเล้ว จนจึงลากนายเท็นเข้ามาในห้องเพราะคิดว่า อาการข้างนอกคงหนาวเกินไป

'' นายไม่สบายก็ไปนอนที่ห้องฉันก่อนก็ได้ เดี๋ยวฉันถือ อาหารกับน้ำ เเละยา ไปให้ '' ฉันพูดพร้อมเดินไปเอาอาหารก่อนที่นายนั้นจะมองฉันแบบแปลกๆ เเละยิ้มแบบแปลกๆ เเต่มันก็แปลกน้ะ เเต่มันก็ทำให้ฉันยิ้มอย่างไม่รู้ตัว

ผมก็ไม่รู้นะ ว่าผู็หญิงคนนี้เป็นใคร เเต่เธอก็คล้าย คล้ายกับคนคนนั้น ผมชอบเวลาที่เธอยิ้มน้ะมันดู น่าหลงไหล ดูน่าค้นหา เเต่เธอก็ทำให้ผมเขินได้ ใช่ ผมเริ่มจะหลงรักคนคนนี้ เข้าเเล้วล่ะ ..

'' เท็น อาหารมาเเล้วล่ะ นายกินไปก่อนน้ะ ฉันเอาไปให้มาเรียก่อน '' ฉันเดินเข้ามาให้ห้องพร้อมถือถาดอาหารไม้ที่เเกะสลัก รูปดาวห้าแฉกไว้กลางถาด พร้อมกับเดินออกไป เเล้วนำอาหารไปให้มาเรีย วึ้งมีคนใช้นกน้อย เฝ้าอยู่ทั้งวัน

'' เธอมีอะไรจะมาบอกฉันล่ะ '' ผมถามเธอพร้อมกับกินขนมปังที่หอม เเละนุ่ม เเล้วผลไม้อีกสองสามผล

'' ฉันมีลูกแอปเปิ้ลทองที่สามารถทำได้ทุกอย่าง ทั้งเเก้โรค เเละ ทำให้คนตายฝื้นได้  '' ฉันพูดพร้อม หยิบแอปปเปิ้ลขึ้นมาเสกให้มันเป็นสีทอง

'' เธอบ้ารึป่าว มาๆ เดี๊ยวฉันจูนให้ '' ผมพูดพร้อมเอามือไปจูนที่หัว สองสามครั้ง ตอนเเรกเธอก็ทำหน้าไม่ชอบน้ะ เเต่สักพักเธอนั่งนิ่งเหมือนกับกำลังอาย ยังงั้นเเหละ น่ารักดีเนอะ 

'' นายทำบ้าไรเนี่ยๆ ซีเรียสๆ '' ฉันพูดพร้อมจับมือนายนั้นออกเเล้วเดินไปที่หน้าต่างของห้อง เพราะตอนนี้หน้าฉันเเดงก่ำไปทั้งหน้าเเละ

'' แอปเปิ้ลทอง มันอยู่กลางป่า ที่นายไปติดเชื้อที่แผลมานั้นเเหละ '' ฉันพูดพร้อมกับยังยืนตรงนั้นอยู่

'' ฉันถึงว่า ปีศาจพวกนั้นทำไมถึงมารวมตัวกันขุด '' ผมคิดอย่างหนักเพราะว่าถ้าปีศาจมันเยอะขนาดนั้น เทียร์จะสู้ไหวไหม อ่าวนี่ผมจะห่วงเธอทำไม เธอก็มีพลังของเเม่เรานิ โอ่ยยยๆ

'' ปีศาจกระจอกๆพวกนั้นไม่ขนามือฉันหรอก '' ฉันพร้อมหันไปมองหน้าที่หล่อเหล่าเอาการของนายเท็น โอ่ยยๆๆ ใจสั่นๆพับๆ เเล้วฉันก็หันไปอีกรอบ เพื่ออ ???

'' พรุ่งนี้เธอไปกับฉันได้ไหม.. ? '' ผมถามเธอ เพราะว่าเธอต้องเป็นคนขุดมันขึ้นมา 

'' ได้อยู่เเล้ว.. เเต่.. '' ฉันคิดถึงวิโอน่า ถ้าฉันให้มาเรียกิน เเล้ววิโอน่าจะเกิดใหม่ได้ไง

'' คือว่า ฉันน่ะ... ''  ฉันตัดสินใจเล่าเรื่องเมื่อง กรีนฮัมเมอร์ให้ฟัง เเล้วดูท่าทางเขาจะตกใจกับเหตุการ์ณทั้งหมดของฉันที่เจอมาตั้งเเต่ต้นจนถึงตอนนี้มาก

ผมไม่คิดว่าผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างเธอต้องมาเจอเหตุการ์ณเเบบนี้ตัวคนเดียว เเละผมรู้ว่าทำไมเเม่ของผมจึงไว้ใจเพราะ เพราะเธอตัวคนเดียวมาตลอดสิน่ะ เธอนิ มีอะไรให้ฉันต้องเซอร์ไพร์อีกไหมน้าาา...

'' ยิ้มอะไรของนายเล่า '' ฉันเห็นนายนั้นมองหน้าฉันเเล้วยิ้มอยู่ได้สักพัก 

'' ป่าว ฉันเเค่คิดว่าทำไมเธอจึงผ่านเรื่องร้ายๆ ได้เก่งขนาดนี้ เเล้วจะเอาไงต่อล่ะ '' ผมถามเธอไปจนลืมนึกถึงจิตใจของเธอ ผมกดดันเธอมากไปไหม ? 

'' ขอโทษที่กดดันน้ะ เทียร์ '' ผมรีบขอโทษเธเพราะ สีหน้าเธอตอนนี้ดูจะคิดเอามมาก ระหว่างคนที่เลี้ยงดูกับเพื่อนที่ปกป้องเธอจนต้องตาย..

'' ฉันคงต้องเลือกคนที่มีชีวิต ไม่ใช่สิ่งที่ไม่มีชีวิต เพราะคนเราต้องอยู่กับปัจจุบัน ไม่ใช่อดีต :) '' ฉันตอบพร้อมกับรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความเศร้า เพราะฉันรู้ว่า วิโอน่าต้องกลับมา

'' ขอบใจเธอมากน้ะ เทียร์ '' ผมอึ้งกับคำตอบที่เธอให้มา เธอดูน่าสนใจมากขึ้น ทุกๆครั้งได้พูดคุย ใบหน้าที่ยิ้มเเย้มอย่างมั่นใจของ สร้างเเรงบันดาลใจให้ผมได้มากเลยทีเดียว ถึงมันจะมีอะไรแอบแฝงก็ตามเเต่

'' นั้นนายไปนอนเถอะนะ เท็น '' ฉันรีบไปนายนั้นไปนอนเพราะว่า หัวใจเจ้ากรรม มันเต้นไม่เป็นจังหวะอีกเเล้วที่นายนนั้นยิ้ม นายนั้นยิ้มได้สะกิดใจของมากเลย เเหละ... 

'' เเล้วเธอจะนอนไหนล่ะ ถ้าฉันนอนห้องเธอนะ '' ผมถามเธอเพราะวันนี้เธอเหนือยมาเเล้วทั้งวัน ทั้งเรื่องผม เเละเรื่องของเเม่ผม 

'' นั้นเธอก็มานอนกับฉันมา '' ผมพูดเล่นๆ เเต่ก็แอบเอาจริงอยู่น่า ตัวของเธอตัวเล็ก น่ากอดจะตายไป ถ้ากอดคงจะอุ่นน่าดู 

'' จะบ้าไง๊ นายเนี่ย คิดอะไรเเต่ละอย่างเนอะ บ้าๆๆๆ '' ฉันไม่รู้จะสรรหาคำด่า จะมาด่านายเท็นเเละ ฉันต้องหันหน้าหนีนายนั้นตลอดเวลาที่มันยิ้ม บางครั้งก็ยิ้มจนเห็นเขี้ยวที่เรียวยาวเหมือนสัตว์ป่า2ซีกเลยเเหละ

'' ล้อเล่นน่า '' ผมพูดออกมาก่อนจะยิ้ม เเละพูดเบาๆ '' เเต่ถ้าได้ก็คงดี ''

'' ฉันไม่ต้องนอนหรอก '' ฉันตอบพรางยิ้ม เเละ ปล่อยพลังที่เกินออกมา ทำให้นายนั้นปลิวเข้าห้องไปนอนลงบนเตียงได้อย่างง่ายด่าย

'' โอเค ฉันรู้ว่าพลังเธอเยอะ เเต่เธอน่าจะพักผ่อนสักหน่อนน้ะ '' ผมพูดต่อก่อนที่จะเอาหมอนลงมานอนที่พื้น เป็นสัญญาณว่าเธอต้องมานอนบนเตียง

'' นายนอนไปเหอะ ฉันไม่เป็นไร '' ฉันพูดพร้อมหันหามามอง ด้วยสายตาดุๆ

'' ...... ''  นายนั้นไม่ตอบอะไรก่อนที่จะ ส่งสายตาที่เย็กยะเยือกพร้อมจะเเช่เเข็งฉันให้ตายตรงห้องโถงของบ้านต้นไม้

'' โอเค ฉันเเพ้นายเเละ ฉันจะไปนอนเดียวนี้เเหละ '' ฉันต้องเเพ้สายตาของนายนั้นทุกที สายตายของนายนั้น ดูน่ากลัวเเตกต่างกันจริงๆ สายตาที่ยิ้มดูอบอุ่น กับตอนเมื่อกี้เหมือนคนละคนเลย.. 

'' นอนหลับให้สบายนะครับ '' นายนั้นนอนหงายพร้อมกับหลับลงอย่างง่ายด่าย 

'' ค่ะ '' ฉันตอบ เเต่ทำยังไงมันก็นอนไม่หลับเสียที ฉันถึงสร้างภาพล่วงตาของของหมู่ดาวนับล้าน เเล้วนั้นนอนอยู่ยนทุ่งกว้างที่เห็นดาวนั้นได้ชัดเจน.. ใช่ฉันทำมันทุกวันเพราะว่า ฉันฝันไว้ว่า สักวัน ฉันต้องมานั่งตรงนี้

'' ภาพล่วงตาสินะ '' ผมพูดพร้อมมองดวงดาว ที่เธอสร้างขึ้นมาจากพลังที่เเม่มอบให้ เธอใช่มันได้ดีมากเลยทีเดียว

'' ฉันฝึกมันมาเองเเหละ ไม่ใช่พลังของเเม่นายหรอก '' ฉันตอบคำถามที่เดาใจได้อย่างง่ายดายเพราะนายนั้นนอนลืมตามองดาวพร้อมพูดออกมา เเละมองดาวไปกับฉัน

'' สวยเนอะ '' ผมพูดพร้อมมานอนข้างๆ เพราะว่า ทุ่งกว้างที่เธอสร้างขึ้นมา มันกว้างจริงๆ สุดลูกหูลูกตา ต้นไม้สักต้นก็ไม่มี กว้างก็กว้างจริงๆ 

'' ใช่ มันดูเหมือน มีเวทย์มนต์ ฉันฝันมาตลอดว่าจะได้อยู่นี่จริงๆ  '' ฉันพูดพร้อมกับยิ้มไปกลับมัน ดวงดาวนับล้าน รายเรียงอยู่รอบด้าน ถึงดวงดาวจะเยอะสักเเค่ไหน มันก็ซ้อนความเดียวดายเอาไว้ทุกดวง

'' ดวงดาวก็เหมือนเธอเเหละเทียร์ ถึงจะมีดาวดวงอื่นร่ายล้อมมาก เเต่มันก็มักจะซ้อนความเหงาไว้ใต้ความสวย อย่างเธอ '' 

'' ...... ''
 

ผมไม่รู้ว่าผมพูดอะไร เพราะว่าตอนนั้น เธอเป็นผู้หญิงที่น่าค้นหา ผมตั้งใจจะบรรจงจูบลงที่เเก้ม เเละริมฝีปากของเธอ ใช่ ผมจะจูบเธอ มือของผมลงไปจับมือของเธอที่สัมผัสกับทุ่งหญ้าสีเขียวเเม้มีเพียงเเค่เเสงของจันทร์ฉ่ายเข้ามาทางหน้าต่าง ริมฝีปากของผมเเละเธอ ประกบเข้าด้วยฉัน ปากของเธอเล็กเเละน่าสัมผัสเมือมองใกล้ๆ ผมไม่รู้ว่าผมจูบกับเธอนานเเค่ไหน เเต่สิ่งที่ฟ้องได้คงมีเเต่ เหงื่อที่มือเท่านั้น.. เมื่อเธอถอยจูบออก เธอก็ไม่มองหน้าผม ทำให้ผมรู้สึกผิด

ฉันไม่รู้ว่าทำไมร่างกายของฉันมันถึงไม่ขัดขืน เพียงเพราะฉันไม่เเน่ใจว่าตัวเองทำไมถึงมีอาการเเบบนี้ นี้หรือความรัก ? นี้หรืออาการของคนมีคนวามรัก ? เมื่อปากของฉันเเละเขาประกบกัน ฉันสัมผัสได้ถึงลิ้นที่เข้ามาในปาก มันดูน่าแปลก เเต่มันก็ทำให้ฉันขนลุกอย่างบอกไม่ถูก เเล้วเเทนที่ฉันจะดึงปากออก เเต่ฉันกลับเล่นกับมันอย่างเมามันส์ ฉันไม่รู้ว่านานไหม นานเเค่ไหน เเต่ฉันก็ถอดจูบออก พร้อมกับปิดภาพล่วงตา เเล้วไม่กล้ามองหน้าเขาจนถึงเช้าเลยเเหละ

'' คือ เทียร์... '' ผมพยายามจะขอโทษเธอ เเต่ดูเหมือนเธอจะไม่หันมาฟัง

'' ราตรีสวัสดิ์ค่ะ '' ฉันพูดสั่นๆ ก่อนที่จะข่มตานอน ให้มันหลับให้พ้นๆคืนนี้ไป ไม่รู้ว่าทำไม ฉันถึงไม่กล้ามองหน้าตาเท็นนั้น.. นี่ฉันเป็นอะไรไป..

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

พอตอนเช้ามาถึง ฉันตื่นเเต่เช้า ? ไม่สิ ฉันไม่ได้นอนเลยต่างหากล่ะ ฉันถึงตื่นมาทำ อาหารพร้อมกับ ออกไปพลังจากดวงอาทิตย์ยามเช้า เเละพร้อมจะไปเอาแอปปเปิ้ลทอง

' ฉันออกไปเอาคนเดียวดีไหม '

' ฉันต้องรอนายนั้นไหม '

' ฉันต้องไปพร้อมกับนายนั้นไหม '

'' ตื่นเช้าจังน้ะเธอนะ '' เสียงของนาย เท็น เดินออกมาพร้อมกับเกาหัวเเละหาวว เเล้วเดินมานั่งที่โต๊ะ 

ฉันพยายามจะไม่สนใจ เเล้วเดินไปเอาอาหารมาวาง ก่อนจะเดินไปรับพลังพระอาทิตย์ ใช่ ฉันดูดพลังจากเเสงของมันเข้ามาในร่างกาย ร่างของฉันได้รับพลังของมันจนทำให้เสื้อของฉันเปลียนเป็นสีเเดงกับสีดำของพระจันทร์เมื่อคืน มันดูดีเป็นพิเศศเชี่ยวเเหละ

'' โอ้วว พระเจ้า มันสวยมาก ''  นายเท็นหันมาพร้อมกับทำหน้าตกใจอย่างบอกไม่ถูก เเละยังอึ้งไปสักพักใหญ่ ทำให้ฉันขำออกมา 

'' รีบกินจะได้ไปเอา แอปปเปิ้ลทอง '' ฉันพูดพร้อมกับเดินลงไป โดยไม่รอนายเท็น

'' เฮ้ยย รอกันด้วยสิ '' ผมรีบคาบขนมปังพร้อมใส่รองเท้าผ้าใบ เเล้วเดินไปยังใจกลางป่า !

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------