Forest in the Dead ตามล่าตำนานป่าต้องมรณะ.

ลำดับตอนที่ #6 : การพบเจอ..

ใช่ครับ เธอกำลังจะฉีกเสื้อของผมออก ! พร้อมกับก้มลงมา..

'' เธอจะทำอะไรของเธอเนี่ยย '' ผมบอกเธอด้วยความตกใจเพราะอยู่ดีๆเธอก็ฉีกเสื้อของผมง่ะ  เเต่มองใกล้ๆ เธอก็สวยน้ะ เเต่เธอดูเศร้ายังบอกไม่ถูก ใช่ เธอสวย ราวกับนางฟ้าในป่าปีศาจนี้ก็ว่าได้ ผมที่เป็นสีดำ เเละดวงตาที่เหมือนท้องฟ้า ใช่เธอมีตาสีฟ้า ผิวที่ดูเเลจะขาวเหมือนหิมะบนภูเขา...

' คิดอะไรอยู่ว่ะผมเนี่ย .. '

'' อยู่นิ่งๆ เฉยๆ '' ฉันบอกกับเขาสั่นๆ เพราะเขาเอาเเต่ดิ้นไปดิ้นมา เดียวแผลมันทะลอกกว่าเดิม เขาอาจจะตายก็ได้ เเต่หุ่นก็เขาก็ดีน่ะ สมกับชาติชาย 

'' ฮึ๊ยยย ..  '' ผมอุทานเบาๆ เพราะเธอบอกกับผมสั่นๆ ราวกับจะทำอะไนสักอย่างกับเอวของผทเนี่ยย เเต่อาการปวดที่แผลมันเริ่มหายๆ ไปได้สักพักเเล้ว 

ผมก้มลงมองไปที่เอว ใช่ สิ่งที่ผมเห็นคือเธอกำลังนำผ้ามาซับเลือดเเละกำลังมองมาที่หน้าของผม เราจ้องตากันสักพักก่อนที่เธอจะสั่งให้ผมไปนั่ง

'' นายไปนั่งที่เตียง ฉันจะทำแผลให้ '' ฉันบอกให้เขาไปนั่ง เเต่ดูเหมือนเขากำลังปิดบังอะไรอยู่

ไม่รู้ทำไมนายนั้นต้องมองหน้าฉันด้วย บ้าชะมัด เเต่นายนั้นก็ดูดีน้ะ ผมสีดำสนิท ดวงตาสีทองเปล่งเเสง รูปหน้าเรียวคม ฮึ๊ยย คิดไรอยู่เนี่ยเทียร์

'' ไม่ๆ '' ผมปฎิเสทเธอ ทันควัน เเต่ไม่ทำไม ผมถึงรู้สึกงุดหงิดขึ้นมาทันตาเห็น สงสัยเพราะฤิทธิ์แผล มันทำให้ผมรู้สึกฉุนมากที่เธอมาสั่งผมทั้งๆที่ คนในบ้านไม่มีกล้าสั่งผมเลยนะ !..  นอกขจากพ่อ

'' นายไม่นั่ง ฉันก็ต้องบังคับ '' ฉันพูดๆ พร้อมกับเสียงที่เย็นเฉียบที่พร้อมจะเเช่เเข็งได้ทุกคน ฉันเดินไปใกล้ๆ หน้าของนายนั้นพร้อมกับ จ้องตา เเละพูดเบาๆ '' ถ้ายังไม่อยากตาย... ''

นายนั้นไม่ยอมขยับตัว เเละยังยืนกร่าน ไม่ยอมทำตาม ฉันจึงจับนายนั้นเเล้วลงไปนั่งที่เตียง เเต่ฉันต้องตกใจเพราะนายนั้นกำลังซ้อนตัวอ่อนของปีศาจที่อันตราย สำหรับนายนั้นที่ดูเหมือนจะไม่ศึกษาเรื่องปีศาจมาก่อน

'' เธอจะทำอะไร '' ผมถามเพราะเห็นเธอยืนนิ่งจ้องหน้ามันราวกับจะฆ่าให้ตายตรงนั้น ตอนนี้ผมปวดหลังมากราวมีอะไรมาเจาะกลางหลัง มันทำให้ผมงุดหงิดอยากจะฆ่าคนสะตรงนั้น

'' นายนั้นตรงนั้นไป '' ฉันพูดเบาๆ เพราะดูเหมือน ภายใน 2-3 ชั่วโมง ตัวอ่อนจะโตเต็มวัย ฉันจึงอุ้มมันเเล้วเดินไปข้างนอกเพื่อจะฆ่ามัน ฉันเเหงนมองไปบนฟ้า เเละมองต้นไม้ เงาของมันบ่งบอกเวลา 11 โมงกว่าได้

'' เดี๋ยว '' ผมพูดห้ามเพราะ ความไม่พอใจ ไม่รู้ทำไมผมก็โกรธมากที่รู้ว่าเธอกำลังฆ่า เจ้าตัวน้อย เธอหันมามองพร้อมยิ้มที่มุมปากเหมือนรู้อะไรสักอย่าง

'' อ๋อ เพราะเเบบนี้เองสิน้ะ '' ฉันพูดเพราะเหมือว่า นายนั้นจะโดนปรสิท โดยที่นายนั้นไม่รู้ตัวเลย

'' ทำไมล่ะ ฉันจะฆ่าเพราะถ้ามันโตมา มันจะฆ่านายก็ได้ เหอะๆ '' ฉันพูดพร้อมกับเดินออกไป

'' นั้นเธอก็ตายไปสะ ! '' ผมไม่รู้ว่าพูดอะไร ออกไป เพราะรู้ตัวอีกที ผมก็หมดไปสติ เเละนอนวูบลงกับพื้นเสียเเล้ว..

'' นายมันอ่อนหัด '' ฉันพูดพร้อมกับจับดาบในมือ เเทงไปกลางหลังที่ ปรสิท เกาะอยู่ เเละในกระท่อมเก่าๆ มันมีอยู่เพียบเลย พวกมันเห็นท่าทางไม่ดีเลยวิ่งออกไปข้างนอก ไปฝูงๆ ราวกับอบพยบ

ปรสิทพวกนี้มีอยู่เพียบในบ้านหลังเก่าๆ มันสามารถทำให้มนุษย์มีอาการหงุดหงิด อารมณ์เสีย ฉุน เเละโกรธ จนเเทบจะฆ่าคนได้ในพริบตาเห็น..

'' ฉันทำความสะอาด กระท่อมหลังนี้พร้อมกับ ลงเวทย์เอาไว้รอบบ้าน เเน่นอนว่า พวกปีศาจจะไม่ได้กลิ่น หรือมองเห็น ซึ้งมันน่าปลอดภัยสำหรับนายนั้น เเน่นอน '' ฉันพูดพร้อมกับนำเสื้อตัวใหม่ที่อยู่ในกระของนายนั้นมาใส่ให้ เเละ เช็ดหน้าที่เปื้อนฝุ่น พร้อมกับมองอยู่สักพัก เเละกลับไปหามาเรียพร้อมกับ รับการสอน 

รูปหน้าของนายนั้นยังคงวนเวียนในหัวของฉัน ใช่ เขาเป็นผู้ชายที่ดูดีเลยเวลาหลับ  ( เเค่เวลาหลับนั้นเเหละ -/- )

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

'' โอ้ยยย ปวดหลัง ปวดหัวว '' ผมสะดุงตื่น พร้อมกับ ร้องโอยครวน ด้วยความเจ็บปวด  ผมตื่นขึ้นมาในกระท่อมที่ผมผึ้งเจอกับ สาวปริศณา ผมมองไปรอบๆ เพื่อว่าเธอยังจะอยู่ เเต่ไม่อยู่ เเล้ว ในกระท่อมมีสภาพที่ดูดีกว่าเดิม ใช่ซึ้งไม่ใช่ฝีมือใคร ถ้าไม่ใช่เธอ.. 

'' เธอเป็นใครกัน '' ผมพูดเบาๆ ก่อนที่มองไปทางโต๊ะที่มี อาหารอยู่ พร้อมกับน้ำเเละยา เเละมีโน๊ตวางไว้บนโต๊ะที่ มีสภาพสะอาด

' อาหารทานให้หมดเลยน้ะค่ะ เเละยาก็วางอยู่ ทาให้หมดภายในคืนนี้น้ะ ฉันไม่มีเวลามาดูเเลนายทั้งวันหรอก ทาด้วยล้ะ มันจะเเสบๆเเต่สักพักก็หาย ไม่ทาแผลเน่า จิดเชื้อตายไม่รู้ด้วยเเหละ อ่อ ใช่ นายอยู่นี้ไปก่อนแผลจะหายสนิทน้ะ เตื่อนไว้ หึหึ เดี๋ยวฉันจะมาหาใหม่ ' 

'' โน๊ตของเธอหรอเนี่ย ลายมือหวยชะมัด ฮ่าๆ '' ผมพูดพลางยิ้มเล็กๆ เเละทำตามที่สั่งทุกอย่าง

'' โอ๊ยยย แสบๆ โอ๊ยย แสบชะมัด ไหนบอกนิดเดียวไงว่ะ '' ผมโวยวายพร้อมกับ ลงไปดิ้นกื้งเกลือด เเต่แอ๊ะ ! ผมกับใส่เสื้อ.. เธอนิเหมือนเเม่เลย.. น่าสนใจ

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

'' มาเรียๆๆๆๆๆ '' ฉันกระหน่ำเรียกชื่อของเธอ แบบไม่หยุดยั้ง เพราะตอนนี้เวลา สาม ทุ่มเเล้ว ฉันกลับมาจากกระเท่อมที่ห่างจากตรงนี้มาประมาณ1กิโล ก็ว่าได้ ย้ำ ! ฉันวิ่งมานี้มันก็นานอยู่น้ะ

'' มาสายนะค่ะ คุณเทียร์ '' มาเรียเดินออกมาจากต้นไม้ พร้อมพูดกระเซ้าเย้าเเหย่ฉันเล่นๆ ก่อนจะจ้องฉันอยู่นาน

'' มาเรียอย่าจ้องอ่านใจฉันสิ '' ฉันแอบติมาเรียก่อนนะหันหน้าหนีจากเธอ เเล้วเดินไปที่ต้นไม้

'' ค่ะคุณเทียร์ เราไปกันเถอะค่ะ '' มาเรียพูดกับฉัน เเล้วยิ้มก่อนจะเดินไปที่อุโมงค์ใต้ดินที่ ที่มีหินย้อนจำนวนมาก ดูสวยงามตระการตาเหลือเกิน

'' ที่นี่คือที่ ที่มาเรียห้ามฉันลงมสิน้ะ '' ฉันถามมาเรียก่อนที่เชยชมความงามของยิ้นย้อน เเละหินงอก ก่อนจะหันมาฟังคำตอบ

'' ที่นี่คือ เเท่นศักดิ์ศิท โบราณ ที่ฉันค้นพบเมื่อมาถึงต้นไม้ต้นนี้ ฉันหวังว่าจะใช่มัน ถ่ายถอดพลังของฉันให้กับคุณค่ะ คุณเทียร์ '' มาเรียพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่ง ก่อนจะพูดคำต่อไป '' เพราะนี้คือ พลังชีวิตเหือกสุดท้ายของฉันเเล้วค่ะ '' มาเรียพูดเบาๆ ก่อนจะหยุดตรงเเท่น กลางอุโมง ตรงกลางเเท่นมีดาวห้าแฉก เเทนมุมของธาตุต่างๆ ก่อนที่จะไปอยู่ตรงหัวดาวพร้อมกับเปิดเพดาน ซึ้งมันฉ่ายให้เห็นพระจันทร์เต็มดวง 

'' มาเรีย.. ฉัน '' ฉันพูดตระกุกตระกักอยู่ตรงกลางของดาวห้าแฉก

'' ไม่ต้องกลัวค่ะ อีกสักพัก พระจันทร์จะลอยอยู่บนหัวของคุณ ทุกอย่างก็จะดีเอง '' มาเรียพูดพร้อมส่งยิ้มให้ฉัน ซึ้งมันคงจะเป็นยิ้มสุดท้าย.. ที่ฉันจะได้เห็นจากมาเรีย

จากนั้น พระจันทร์เจ้ากรรมก็ลอยมาตรงกับหัวของฉันดังสมปากของมาเรีย จากนั้นมาเรียก็ลอยขึ้นอยู่เหนือหัวของฉันประมาณ 10 เซน ! นับจากตัวฉันขึ้นไป เเสงสีขาวพุ่งออกมาจากตัวมาเรีย เเล้วส่งมาตัวฉัน

'' มาเรียย !! ไม่น้ะมาเรีย ไม่เอา !! '' ฉันโวยวายเมื่อภาพที่ฉันเห็นก็คือ มาเรียจากที่ยังสาว กลายเป็นคนแก่อายุราวๆกับ 100 กว่าปีได้ ฉันไม่คิดว่าเขาจะทำให้ฉันได้ขนาดนี้ เหมือนเขาจะรู้เหตุการณืล่างหน้ามาเเล้วเขาจึงเดาได้ถูก.. 

หลังจากที่สิ้นสุดการถ่ายถอดพลัง มาเรียก็ไม่มีเเม้เเต่เเรงจะยืน.. ไม่สิ ไม่มีเเม้เเต่จะหายใจ เลยเเม้เเต่น้อย ฉันอุ้มร่างของมาเรียที่บ้านพร้อมกับนำเขาไว้บนเตียง เเตะถ่ายถอดพลังให้เขาไป เขารับเเค่ส่วนหนึ่ง พร้อมกับยิ้ม ฉันเกลียดรอยยิ้มนั้นจริงๆ ..

เช้าวันต่อมา ฉันยังโล่งอกเพราะมาเรียยังไม่ตาย เพียงเเค่ยังไม่มีเเรงเเม้เเต่น้อยนิด ฉันจึงถ่ายพลังให้มาเรียอีก เเต่เเธอก็รับไปเเค่ ครึ่งของครึ่ง พร้อมกับนอนหลับ ฉันไม่กล้าทิ้งเธอไว้ครเดียว ใช่ ฉันต้องไปหาคนดูเเล.. นั้นคือ นายนั้นฉันต้องไปรับนายนั้นมาหาฉันที่นี้
 
'' มาเรียรอฉันก่อนน้ะ '' เเน่นอน ฉันไม่กล้าปล่อยเธอไว้คนเดียวหรอก ฉันลงที่ลานกว้าง เพือเรียกนอกน้อย นกน้อยบินมาเกาะมือของฉัน พร้อมกับ ส่งเสีย จิ๊บๆ เเจ๋วๆ ก่อนที่ฉันจะเสกให้เขากลายเป็นคน เพื่อไปดูเเลมาเรีย นกน้อยนอมตัสรับคำพร้อมกับ ไปดุเเลมาเรีย ใช่ นกตัวนั้นมาเรียดูเเลลมันตั้งเเต่ยังเป็นไข่ นกตัวนั้นซื่อสัตย์ยิ่งกว่าคนสะอีก...

ฉันรีบเร่งฝีเท้าไปยังกระท่อมที่นายนั้นอาศัยอยู่

'' เธอมาสายนะ '' ผมพูดพร้อมกับมองไปที่นายของที่ดูจะเคร่งเครียดเป็นเอามาก

'' นายมากับฉัน '' นายนั้นพูดเหมือนจะรอคอยฉันทั้งคืน ฉันไม่รีรอเก็บของในห้อง เเละลากตัวนายนั้นมานอกกระท่อม

'' เธอห้ามฉันไม่ให้ออกมากไม่ใช่รึ เเล้วเธอจะลากฉันออกมาทำไมยัยบ้า '' ผมพูดเพราะงงกับคำพูดของเธอมาก สายที่เธอมองราวกับว่าเธอไม่เล่นด้วยเเม้เเต่น้อย ผมจึงต้องยอมวิ่งถามเธอไป

'' เร็วๆสิ นาย '' ฉันวิ่งไปที่บ้านอย่างเร่งรีบ เพราะฉันเป็นห่วงมาเรียเหลือเกิน

'' ผมเหมือยจะตายเเล้ว '' ผมพูดออกมา พร้อมกับหยุดวิ่ง เเละมองเธอ

'' นายมันอ่อนแอจริงๆ เกาะฉันไว้ '' ฉันไม่มีทางเลือก ฉันต้องเดินไปโอ่บเอวของนายนั้น พร้อมกับหลับตา สักพัก นายนั้นก็ดูจะอายๆ เเละโอ่บเอวของฉันไว้ ความรู้สึกอบอุ่นนี่มันอะไรกัน

สักพัก เเสงสีขาวเกิดบนหัวของฉันพร้อมกับดูดฉันข้ามห่วงเวลาที่ยันบ้านต้นไม้ที่มีมาเรีบนอนอยู่ในห้องพร้อมกับเจ้านกน้อยในร่างของคน

'' นี่เเม่เธอหรอ '' นายนั้นเดินมาพร้อมกับท่าทางงงๆ พร้อมกับเธอมาในห้องที่มาเรียนอนอยู่

'' ไม่ใช่หรอก เขาเป็นคนที่ช่วยฉัน เพราะคงตายไปตั้งเเต่6ปีที่เเล้วถ้าไม่มีเธอ '' ฉันเล่า พร้อมกับเช็ดตัวให้เธอ

'' เธอมีชื่อไหม '' ผมถามพร้อมกับ มองไปยังผู้หญิงที่นอนอยู่ เหมือนคนแก่ อายุคงเท่าพ่อ ถ้าพ่อยังไม่ตาย

'' มาเรีย เสลิเลอร์ '' ฉันพูดพร้อมกับมองหน้าของเธอ เเละหน้าของนายคนนั้น นายคนนั้นดูคกใจราวกับเป็นผี พร้อมกับน้ำตาที่คลออยู่ที่เปลือกตา เธอจะพูดออกมาอย่างตกใจ

'' เเม่ ! ''