Forest in the Dead ตามล่าตำนานป่าต้องมรณะ.

ลำดับตอนที่ #4 : เทียร์ 2

หลังจากที่ฉันตื่นมา ฉันพร้อมที่จะ ได้รับการสอนของมาเรียเเล้วว เเต่ฉันอยากจะทำดีก่อนที่จะไปขอให้มาเรียสอนฉัน 

'' มาเรียให้ฉันช่วยอะไรไหม '' ฉันเริ่มถามมาเรียด้วยใบหน้าที่ร่างเริง เเละ น้ำเสียงที่ดูจริงใจ

'' จะให้ฉันช่วยอะไรละ เทียร์ '' มาเรียตอบพร้อมกับหันมายิ้มอย่างตลก เหมือนจะรู้ทันมุขฉันยังงั้นเเหละ

'' โห่มาเรีย ฉันเเค่อยากจะช่วยเธอนะ '' ฉันตอบเริ่มบิดไปบิดมา พร้อมกับปาดเหงือยตรงหน้าพาก เจอเข้าแบบนี้ถึงกับไปไม่ถูกเลยเเหละ

'' ฉันสอนให้เธออยู่เเล้วล่ะ เทียร์ เพราะเธอต้องช่วยใครคนนึง '' มาเรียตอบด้วยน้ำเสียงที่เรียบ ทำให้ฉันต้องหยุดบิดตัว เเล้วหันมาฟังอย่างต้องมนต์

'' เเล้วเธอต้องปกป้องเขา '' มาเรียตอบด้วยน้ำเสียงที่ปกติเหมือนเดิมเเละทำงานของเธอต่อไป 

หลังจาดนั้นมันสร้างความสงสัยให้ฉันในคำพูดที่คมคายของมาเรีย ฉันจึงเดินออกมาข้างนอก พร้อมกับใส่สร้อยของมาเรีย พร้อมกับก้อนที่ฉันลองลงมนต์ ใส่มันดู ฉันไม่รู้ว่าเดินมานานรึยัง รู้ตัวอรฃีกที่ฉันก็เดินมาตรงกลางป่าอย่างง่ายด่าย ฉันก็ทำเป็นประจำของฉันที่ต้องแอบเเละดูฝูงปีศาจ ขุดดินมาเกือบจะ 6 ปีเเล้ว เอ้อ ใช่ฉันลืมบอกไป ฉัน 15 เเล้วน่ะ ฮิฮิ มาเรียบอกกับฉันว่าจะสอนให้ในช่วงอายุนี้ เเหละ

'' มาเรีย สอนฉันได้รึยัง '' ฉันในตอนเด็กที่อยากจะให้มาเรียสอน แทบจะเป็นแทบจะตาย 

'' เดี๋ยวก่อนสิ เทียร์ รอให้เธอโตกว่านี้ก่อนสิจ๊ะ '' มาเรียตอบด้วยสีหน้าที่ ยิ้มเเย้ม เเละน้ำเสียงที่ใจดีเหมือนตอนนี้

'' เเล้วตอนไหนล่ะ '' ฉันถามพร้อมกับเกาหัวเเกร่กๆ เเล้วทำหน้าบึงๆเล็กน้อย

'' 15 ก็เเล้วกันน่ะ เทียร์ '' มาเรียพูดพร้อมกับชู้นิ้วก้อย เเล้วยิ้มพร้อมกับหัวเราะเบาๆ

'' สัญญาเเล้วนะ มาเรีย '' ฉันพูดเพร้อมกับ เกี่ยวก้อยสัญญากับมาเรีย เเละรอเวลานั้นมาเกือบ 6 ปี 

'' กรีนฮัมเมอร์ จะกลับมาอีกครั้ง เพื่อนฉัน เเละพวกพ้องของฉัน วิโอน่า ... '' ฉันพูอพร้อมตื่นมามองท้องฟ้าที่มีเมฆครึมเป็นธรรมดา

* ฉึบบบ ฉับบ ซ่าา ตุบบ ! *  

เสียงดาบที่กระทบกับปีศาจ ดังมาจากข้างหลังของฉัน เเน่นอนว่าฉันต้องหัมนไปมอง เเต่สิ่งที่ฉันนั้นเห็นนั้นสร้างความตกใจอย่างมากที่ฉันพบกับ ชายหนุ่มอายุมากกว่าฉันสัก1ปีได้มั้ง เขาท่าทางสูงเเละดูมีสง่า ดึงดูดสายตา ผมที่ดำสนิทเหมือนดังอีกา ดวงตาสีทองเปล่งประกาย ชวนน่าตจ้องนัก หุ่นสมส่วนราวกับบำรุงมา เเละปากที่เรียวเล็ก ใช่เขาเป็นผู้ชายที่เพอร์เเพ็คเลยทีเดียวเเต่ทำไมดู เยือกเย็นเเละเศร้าโศรก ขนาดนั้นน่ะ

ฉันจับจ้องดูลีลาในการฟันดาบที่เยือกเย็น เเละเเวววาที่ไร้ซึ้งความกลัวนั้น ชวนทำให้ฉันขนลุกทึกทีที่มองหน้าของเขาเวลาฟันดาบ ดูโกรธเเค้น ผสมความโศรกเศร้า ใช่มันดูเป็นเพลงดาบเห็นความโศรกเศร้าเลยก็ว่าได้ จนปีศาจที่อยู่กลางใจป่าหมดไป เขาเดินต่อไปอย่างมั่นใจ ใช่ฉันต้องตามเขาไปให้

เวลาเริ่มโพ้ลเพล้เต็มที ฉันต้องรีบกลับเเต่.. เเล้วเขาล่ะ เขาจะเป็อะไรไหม ฉันจึงตามเขาจนถึงถ่ำที่ฉันเคยไปนอน ก่อนที่จะเจอมาเรีย ฉันขว้างหินที่ฉันลงมนต์ไปดักที่หน้าทางเดินของเขาพร้อมแอบดูว่าเขาจะเก็บไหม ใช่เขาเก็บ เเละจ้องมองมันสักพักก่อนที่จะเดินไปที่ถ่ำ ฉันจึงเเน่ใจว่าเขานั้นน่าจะปลอดภัย ถ้าเขายังพกหินนั้นไว้อยู่...

พอฉับกลับมาถึงบ้าน ฉันเลือกที่จะไม่บอกมาเรีย เพราะฉันกลัวว่าเขาต้องออกไปเเล้วเจอกับปัญหาเพียงเพราะคนที่เดินเข้ามาตายเองเเท้ๆ ฉันฉึงไม่บอกเธอ เเละอีกข้อคือเธอ มีอายุมากเเล้ว ฉันกลัวว่าต้องอยู่คนเดียวด้วยเเหละ

'' พรุ่งนี่ฉันต้องไปหาเขา '' ในค่ำคืนที่ทุกสรรพพสัตว์ในบริเวณบ้านของฉันหลับไหล ฉันยังไม่นอนเพราะ ฉันเอาเเต่คิดเรื่องของนายคนนั้น 

' เขาเป็นใคร ? '

' มาจากที่ไหน ? '

' ชื่อเสียงเรียงนามว่าอะไร ? '

' มาที่นี่ทำไม '


คำถามพวกนี่วนเวียนไปมาในหัวสมองของฉัน ฉันเอาเเต่ คิด คิด เเละก็ คิด จนมันเเทบจะระเบิดออกมาเป็นเสี่ยงๆ เเน่นอนว่าฉันก็ต้องรู้ให้ได้ว่าเขาเป็นใครกัน เเล้วฉันก็ต้องรู้ว่าเขามาทำไม เเละเขาก็ต้องการอะไรจากที่นี่ .. 

เช้าวันต่อมา ฉันรีบทานอาหารเช้า พร้อมกับเเบ่งขนมปัง เเละ ผลไม้ ไปบางส่วน เเน่นอนฉันไม่ได้เก็บไว้เองหรอก ฉันเอาไปให้นายนั้นต่างหาก ฉันรีบเร่งฝีเท้าไปที่ หน้าทางเข้าถ่ำ เเละว่างอาหารไว้บนก้อนหิน หน้าทางเข้าถ่ำ เเละแอบดู

เข้าตื่นมาพร้อมกับ นั่งคิดอะไรบางอย่างก่อนที่เก็ยหินของฉันใส่ไว้กระเป๋า ฉันแอบยิ้มเล็กๆที่มุมปาก พร้อมกับซ้อนหลังต้นไม้ในป่าที่พร้อมจะโค้นได้ตลอดเวลา เขาเดินออกมาหิบอาหารพร้อมกับมองซ้ายขวา อย่างระเเวง เเน่นอนว่าเขาต้องกิน

'' นายนั้นถ้าทางจะหิวน้ำน่ะ '' ฉันพูดเบาๆ ก่อนที่จะไปห้ามเขาเพราะทางข้างหน้าเป็น ถ่ำของ โกเลมหินน้ำ เเน่นอน ฉันเคยโดนมันไล่ ( ไม่เคยลืม ) จากนั้นฉันจึงหยิบหินเเละปาไปดักหน้า เขาหยุดเดินเเล้วมองไปรอบๆ ใช่เขามองไม่เห็นฉัน เเต่เขาดันส่งเสียงดัง ทำให้โกเลมมันตื่น เเล้วรวมร่างอันใหญ่โต พร้อมกับวิ่งไล่นานนั้น ฉันจึงพยายามท่องมนต์ที่จำได้จากมาเรียดักหน้ามันไว้ เเต่มันกับรอดไปได้ นายนนั้นวิ่งไปทางบ้านหลังเก่าที่ฉันเคยไปแอบฉันจึงท่องอีรอบทำให้มันกลับไปที่เดิม ใช่ มันหายบ้าคลั่งไปเเล้ว

ฉันเห็นเขายืนอยู่หน้ากระท่อมนั้นตั่งนาน เพราะสงสัยจะระเเวงเป็นอย่างมาก เพราะฉันก็ไม่รู้ว่าข้างในนั้นมีอไร ฉันจึงคอยลุ้น อยู่ห่างๆ หลังต้นไม้ข้างๆเขา

--------------------------------------------------------------------------------------------------------