ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เทียร์ 1
ฉันตื่นขึ้นมาตรงต้นไม้ใหญ่หลังจากที่หลบหนีจากฝูงปีศาจที่ตามล่าตัวฉันหวังเพื่อจะถามที่ฝังของหีบ ฉันลุกขึ้นนั่งตรงโค่นต้นไม้เเล้วนั่งพิงเพื่อพักเหนื่อย...
สักพักฉันได้ยินเสียงฝีเท้าของคนกำลังเดินมาทางฉัน ใช่ ฉันต้องเตรียมที่ออกตัววิ่งหนี เเต่ต้นเหตุของเสียงกับเรียกฉันฉันอย่างเป็นมิตรสะเหลือเกิน
'' เเม่หนู ไปพักที่บ้านของฉันไหมจ๊ะ '' เสียงของหญิงผู้หนึ่ง ที่เดินมาทางฉันพร้อมกับยิ้มอย่างเป็นมิตร
ใช่ รอยยิ้มนั้นทำให้คิดถึงเมื่อง กรีนฮัมเมอร์ กรีนฮัมเมอร์เป็นเมื่องที่ดีกับฉันมากเเละปกป้องตัวฉัน ถึงเเม้จะรู้ว่าฉันนั้นไม่ใช่คนที่นั้นเลย บรรยากาศในเมื่องนั้นร่มรื่นมาก ต้นไม้ที่มีสีเขียวเรียงตามกันเป็นเเนวยาวเรียงเเถว เสียงนกที่ร้องประสานเพียงราวกับร้องเพลงกลอมฉันในตอนกลางวัน ใช่ฉันรักในเสียงเพลง ใจกลางเมื่องมีต้นไม้ของฉัน วิโอน่า เธอเป็นต้นไม้ที่มีใบสีขาวราวกับก้อนเมฆบนท้องนภาสีฟ้า ลำต้อนของเธอเเข็งเเกร่งราวกับหินผา ยาวเท่าตึกที่เมือง ประมาณ 3-4 ชั้นได้ จนกระทั่งเหตุการ์ณนั้นมาถึง... เหมือนฝันร้ายที่ฉันคาดไม่ถึง
ฉันเดินตามหญิงไปดูเหมือนเเม่มดเเต่ก็ไม่ใช่ ผมของเธอขาวโพล่นไปทั้งหัว ผมของเธอไม่มีสภาพกระเซอะกระเซิง หนำซ้ำยังเหยียดตรง เธอสูงประมาณ 160 ซม. ใบหน้าของเธอไม่มีเเม้เเต่รอยเหียวย่น เเต่เธอกับบอกว่าเธอมมีอายุประมาณ80ก็ว่าได้ เธอบอกว่ากรีนฮัมเมอร์ไล่เธอออกมาเพราะกล่าวหาว่าเธอเป็นเเม่มด เเต่จริงๆเธอไม่ได้เป็นเเม่มด เเต่เธอเเค่ขอให้สิ่งศักดิ์ในป่าช่วยในการอยู่คงกระพันเท่านั้น ฟังดูก็เหมือเเม่มด ฉันจึงไม่ค่อยจะไว้ใจเท่าไหร่หนักหรอก ใช่ฉัน ฉันไม่อยากไว้ใจใครในตอนนี้ ฉันคิดถึงเธอเหลือเกิน วิโอน่า.
ฉันเดินมาถึงบ้านของ หญิงเเก่ ฉันพยายามจะถามชื่อเธอเเต่ก็ไม่มีโอกาศสักที บ้านของเธอสร้างบนต้น เรดวูดยักษ์* บ้านของเธอทำจากไม้ เเละมีไม้เลื้อยหลายชนิด เลือดตามหลังคาบ้านเล็กๆของเธอ รอบๆต้อนเรดวูดยักษ์ มีบ่อน้ำเล็กๆ เเละมีปลายตัวน้อย ว่ายไปว่ายมา อย่างไร้เดียงสาเสียงจริง เเต่น่าแปลกคือ บริเวศรอบๆบ้านมี สภาพต่างจากป่าเเถวนี่ เเน่นอนว่ามันต่างอย่างเห็ดได้ชัด บริเวณบ้านของเธอดูปลอดภัย ต้นไม้มีใบไม้สีเขียวจนเเสบตาพร้อมกับมีเสียงของนกที่บรรเลงเพลง เเละเสียงหริ่งเรไร ในพุ่มไม้ข้างๆ ดูน่ารื่นรมณ์เสียจริง รอบๆบ่อน้ำของปลามีเสียงของ กบ เขียด ร้อง อ๊บๆ ฟังดูเพราะเมื่อนำมารวมกับเสียงนก เเละจิ๊งหรีด ใช่พวกเขาเหมือนร้องเพลงต้อนรับฉัน
ฉันปีนบรรไดลิงขึ้นไปบนบ้านของหญิงแก่ ภายในบ้านมีสภาพดี จนเหมือนกับไม่ได้พบร่องรอยการบุกรุกของสัตว์นรกที่อยู่ข้างนอกนั้น ฉันพยายามจะถามชื่อของหญิงคนนั้นอีกครั้งเเต่มันกลับไม่มีเวลาเสียจริง หญิงคนนั้นเดินเข้าไปในห้องเพื่อหาที่ให้ฉันนอนสำหรับคืนนี้ ฉันเดินไปรอบๆบ้านเพื่อสำรวจอะไรเล็กน้อยก่อนที่จะมองไปที่หน้าต่างบานน้อย ใช่ เหล่านกน้อยบินรอบบ้านต้นไม้ เหมือนมันกำลังจะปกป้องคุ้มครองบ้านหลังนี้ เเต่มันก็ดูไร้ประโยชน์เพราะเมื่อเทียบกับสัตว์นรกข้างนอกนนั้น มันก็ดูไร้ค่าจริงๆ พวกมันจะรวมกันอยู่กลางป่าจำนวนมาก ฉันไม่สามารถจะกำจัดมันได้พวกมันมีพลังที่มากเกินมามนุษย์ผู้หญิงอย่างฉันจพรับมือกับมันได้ ยกเว้นว่าฉันจะมีบางอย่างที่กำจัดมันได้อย่างเช่นอะไรดีล่ะ.. ?
ฉันเดินเข้าไปในห้องที่หญิงแก่เข้าไปจัดเตรียม ห้องมันดูมีสภาพดูดีอยู่ ฉัน เอ่ย ขอบคุณเขาพร้อมกับถามชื่อ อืม ฉันมีโอกาศถามเขาจนได้ว่าเขามีชื่อว่าอะไร หญิงแก่ยิ้มอย่างใจดีก่อนที่บอกชื่อของเขา เธอชื่อว่า มาเรีย เสลิเลอร์ ฉันจึงบอกชื่อของฉัน เเต่เขากับรู้อย่างง่ายดายเสียจริง ฉันเลยยิ้มอย่างขอบคุณก่อนที่จะเดินออกนอกบริเวณบ้านต้นไม้ เเต่ก่อนจะเดินออกไป มาเรียยื่นสร้อยคอให้ฉัน เขาบอกว่า ใส่ไว้เเล้วมันจะคุมครองฉัน ตอนเเรกฉันก็ไม่เข้าใจ เเต่มันก็ปกป้องฉันจริงๆ
ฉันเดินมาถึงใจกลางป่า ที่มีต้นไม้เรียงรอบเป็นวงกลมวงเล็กที่มีเเต่ รอยขุดของฝูงปีศาจ รูปร่างหน้าตาน่าเกลียด จนเเถบจะอาเจียออกมา บาสงตัวมีสภาพหนังหุ่มกระดูก บางตัวมีเเค่หัวที่ลอยไปมา ดูไปๆ เหมือนสัตว์ประหลาดเสียจริง พวกมันเอาเเต่ขุด เเต่หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอสักทีๆ ดูๆไปน่าขำสิ้นดี ทำไมนะหรอ ? เพราะคนที่หามันเจอก็มีเเต่คนที่ไม่มีคสามโลภในหัวใจยังไงล่ะ ผู้คนในเมื่อง กรีนฮัมเมอร์ต่างรู้ดีถึง สรรพคุณแอปเปิ้ลทอง มันรักษาได้ทุกอย่าง เเต่มันสามารถทำให้คนตายฟื้นขึ้นมาได้ พวกสัตว์นรกถึงอยากได้กันนัก เพราะถ้ามันได้กิน มันจะเป็นอมตะ เเต่ทำไมฉันถึงไม่กินลูกท้ายเพราะ เมล็ดของ วิโอน่า เมื่อถึงคราวที่โลกสงบสุขฉันจะนำมันมาปลูก
เพื่อให้วิโอน่า ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ...
ฉันมองไปบนฟ้า มันถึงเวลา โพล่เพ้ล เเสงอาทิตย์กำลังจะมิดขอบฟ้า ใช่มันคือสัญญาณเเห่งการออกล่า ฉันรีบวิ่งสุดฝีเท้าเท่าที่จะวิ่งได้มาถึงบริเวณบ้านต้นไม้ ใช่ บ้านต้อนถูกปกป้องด้วยหมอกควัน ฉันเรียกมันว่าหมอกควันมายา เพราะมันทำให้บ้านหลังนี่รอด ฉันเก็บตัวอยู่ในห้องของฉันที่ มาเรียจัดไว้ให้ ในห้องนั้นมี สร้อยที่มาเรียให้ฉันติดตัวมาตลอด มันมีรูปร่ายคล้ายเขียวเสือดาวสีนวลออกสีเนื้อ ถูกมัดไว้ด้วยเชื่อกสีเขียวเเก่ พันรอบๆเขี้ยว ฉันมองไปมองมาจนหลับไป ... เสียงเพลงที่กล่อมฉันให้นอนคงมีเเต่เสียงของ จิ๊งหรีดที่ร้องประสานกับเสียงกบ หริ่งเรไร มันดูไพเราะเเละดูเหงาสะเหลือเกิน..
เมื่อเเสงเเดดของรุ่งอรุณมาถึง มาเรียเรียกฉันไปทานอาหารเช้าที่มีขนมปังเเละเนย ฉันไม่ได้กินมานานเเล้วสินะ อาหารที่ดูดี กลิ่นขนมปังยามเช้าดูหอมฉุน พร้อมกับ เนย เมื่อฉันกินจนอิ่มฉันก็ลงไปหามาเรียที่กำลังให้อาการเเละนกอยู่ ฝูงปลาจำนวน 2-3 ตัวกำลังกินเศษขนมปังชิ้นเล็กซิ้นน้อยอย่าง เอร็ดอร่อย ฉันลองมองดีๆก็เห็นลูกปลาย4-5 ตัวที่พร้อมจะโตเต็มที ฉันหันมองมาเรียที่กำลังให้อาหารนกอย่างใจดี เธอมีอายุมากเล้วเเต่ยังคงเเข็งเเรงเเละดูไม่เหนื่อยเลย..
'' มะ มา ระ เรีย ยะ อยู่คนเดียวไม่เหงามะ มั่ง ระ หรอ '' ฉันรวบรวมความกล้าถามเธอด้วยความกล้าที่มีทั้งหมดพร้อมกับน้ำเสียงตะกุกตะกัก ฟังไม่ได้ศัพท์สะเท่าไหร่
'' ไม่หรอก ฉันชินกับมันสะเเล้วละ '' มาเรียตอบด้วยใบหน้ายิ้มเเย้มพร้อมกับหันมายิ้มอย่างเป็นมิตร ด้วยน้ำเสียงที่หวานสะเหลือเกิน
เธอบอกสั่นๆว่า เธอมีลูกชาย มีครอบครัว เธอบอกว่า ก่อนหน้าที่มีข่าวว่าปีศาจออกมาอลาวาดเมื่องใกล้ๆ เธอจึงจะไปจัดการเอง เพราะเธอมีความสามารถในกรลงอาคม เเละการกำจัดปีศาจ
จากนั้นเธอก็เงียบไป ฉันจึงไม่อยากถามอะไรต่อ ถึงเเม้ว่ามันจะติดค้างภายในใจของฉัน ฉันถึงพยายามรักษาน้ำใจที่เธอมีให้ฉัน เพราะฉัน มีอายุเพียง 9 ปี ฉันไม่สามารถจะออกไปทำอะไรด้วยตัวเองมากนัก ฉันคงต้องให้มาเรียช่วยสอนฉันเเล้วล่ะ..
---------------------------------------------------------------------------------------------------
เรดวูด* เป็ไม้ผลัดใบที่อยู่ในบางที่ คือ รัฐฝั่งตะวันออกของ สหรัฐอเมริกกา โดยโคสต์เรดวูดมีอยู่ในป่าทางตอนเหนือของรัฐเเคลิฟอเนียใกล้ฝั่งมหาสมุดแปชิกฟิก
สักพักฉันได้ยินเสียงฝีเท้าของคนกำลังเดินมาทางฉัน ใช่ ฉันต้องเตรียมที่ออกตัววิ่งหนี เเต่ต้นเหตุของเสียงกับเรียกฉันฉันอย่างเป็นมิตรสะเหลือเกิน
'' เเม่หนู ไปพักที่บ้านของฉันไหมจ๊ะ '' เสียงของหญิงผู้หนึ่ง ที่เดินมาทางฉันพร้อมกับยิ้มอย่างเป็นมิตร
ใช่ รอยยิ้มนั้นทำให้คิดถึงเมื่อง กรีนฮัมเมอร์ กรีนฮัมเมอร์เป็นเมื่องที่ดีกับฉันมากเเละปกป้องตัวฉัน ถึงเเม้จะรู้ว่าฉันนั้นไม่ใช่คนที่นั้นเลย บรรยากาศในเมื่องนั้นร่มรื่นมาก ต้นไม้ที่มีสีเขียวเรียงตามกันเป็นเเนวยาวเรียงเเถว เสียงนกที่ร้องประสานเพียงราวกับร้องเพลงกลอมฉันในตอนกลางวัน ใช่ฉันรักในเสียงเพลง ใจกลางเมื่องมีต้นไม้ของฉัน วิโอน่า เธอเป็นต้นไม้ที่มีใบสีขาวราวกับก้อนเมฆบนท้องนภาสีฟ้า ลำต้อนของเธอเเข็งเเกร่งราวกับหินผา ยาวเท่าตึกที่เมือง ประมาณ 3-4 ชั้นได้ จนกระทั่งเหตุการ์ณนั้นมาถึง... เหมือนฝันร้ายที่ฉันคาดไม่ถึง
ฉันเดินตามหญิงไปดูเหมือนเเม่มดเเต่ก็ไม่ใช่ ผมของเธอขาวโพล่นไปทั้งหัว ผมของเธอไม่มีสภาพกระเซอะกระเซิง หนำซ้ำยังเหยียดตรง เธอสูงประมาณ 160 ซม. ใบหน้าของเธอไม่มีเเม้เเต่รอยเหียวย่น เเต่เธอกับบอกว่าเธอมมีอายุประมาณ80ก็ว่าได้ เธอบอกว่ากรีนฮัมเมอร์ไล่เธอออกมาเพราะกล่าวหาว่าเธอเป็นเเม่มด เเต่จริงๆเธอไม่ได้เป็นเเม่มด เเต่เธอเเค่ขอให้สิ่งศักดิ์ในป่าช่วยในการอยู่คงกระพันเท่านั้น ฟังดูก็เหมือเเม่มด ฉันจึงไม่ค่อยจะไว้ใจเท่าไหร่หนักหรอก ใช่ฉัน ฉันไม่อยากไว้ใจใครในตอนนี้ ฉันคิดถึงเธอเหลือเกิน วิโอน่า.
ฉันเดินมาถึงบ้านของ หญิงเเก่ ฉันพยายามจะถามชื่อเธอเเต่ก็ไม่มีโอกาศสักที บ้านของเธอสร้างบนต้น เรดวูดยักษ์* บ้านของเธอทำจากไม้ เเละมีไม้เลื้อยหลายชนิด เลือดตามหลังคาบ้านเล็กๆของเธอ รอบๆต้อนเรดวูดยักษ์ มีบ่อน้ำเล็กๆ เเละมีปลายตัวน้อย ว่ายไปว่ายมา อย่างไร้เดียงสาเสียงจริง เเต่น่าแปลกคือ บริเวศรอบๆบ้านมี สภาพต่างจากป่าเเถวนี่ เเน่นอนว่ามันต่างอย่างเห็ดได้ชัด บริเวณบ้านของเธอดูปลอดภัย ต้นไม้มีใบไม้สีเขียวจนเเสบตาพร้อมกับมีเสียงของนกที่บรรเลงเพลง เเละเสียงหริ่งเรไร ในพุ่มไม้ข้างๆ ดูน่ารื่นรมณ์เสียจริง รอบๆบ่อน้ำของปลามีเสียงของ กบ เขียด ร้อง อ๊บๆ ฟังดูเพราะเมื่อนำมารวมกับเสียงนก เเละจิ๊งหรีด ใช่พวกเขาเหมือนร้องเพลงต้อนรับฉัน
ฉันปีนบรรไดลิงขึ้นไปบนบ้านของหญิงแก่ ภายในบ้านมีสภาพดี จนเหมือนกับไม่ได้พบร่องรอยการบุกรุกของสัตว์นรกที่อยู่ข้างนอกนั้น ฉันพยายามจะถามชื่อของหญิงคนนั้นอีกครั้งเเต่มันกลับไม่มีเวลาเสียจริง หญิงคนนั้นเดินเข้าไปในห้องเพื่อหาที่ให้ฉันนอนสำหรับคืนนี้ ฉันเดินไปรอบๆบ้านเพื่อสำรวจอะไรเล็กน้อยก่อนที่จะมองไปที่หน้าต่างบานน้อย ใช่ เหล่านกน้อยบินรอบบ้านต้นไม้ เหมือนมันกำลังจะปกป้องคุ้มครองบ้านหลังนี้ เเต่มันก็ดูไร้ประโยชน์เพราะเมื่อเทียบกับสัตว์นรกข้างนอกนนั้น มันก็ดูไร้ค่าจริงๆ พวกมันจะรวมกันอยู่กลางป่าจำนวนมาก ฉันไม่สามารถจะกำจัดมันได้พวกมันมีพลังที่มากเกินมามนุษย์ผู้หญิงอย่างฉันจพรับมือกับมันได้ ยกเว้นว่าฉันจะมีบางอย่างที่กำจัดมันได้อย่างเช่นอะไรดีล่ะ.. ?
ฉันเดินเข้าไปในห้องที่หญิงแก่เข้าไปจัดเตรียม ห้องมันดูมีสภาพดูดีอยู่ ฉัน เอ่ย ขอบคุณเขาพร้อมกับถามชื่อ อืม ฉันมีโอกาศถามเขาจนได้ว่าเขามีชื่อว่าอะไร หญิงแก่ยิ้มอย่างใจดีก่อนที่บอกชื่อของเขา เธอชื่อว่า มาเรีย เสลิเลอร์ ฉันจึงบอกชื่อของฉัน เเต่เขากับรู้อย่างง่ายดายเสียจริง ฉันเลยยิ้มอย่างขอบคุณก่อนที่จะเดินออกนอกบริเวณบ้านต้นไม้ เเต่ก่อนจะเดินออกไป มาเรียยื่นสร้อยคอให้ฉัน เขาบอกว่า ใส่ไว้เเล้วมันจะคุมครองฉัน ตอนเเรกฉันก็ไม่เข้าใจ เเต่มันก็ปกป้องฉันจริงๆ
ฉันเดินมาถึงใจกลางป่า ที่มีต้นไม้เรียงรอบเป็นวงกลมวงเล็กที่มีเเต่ รอยขุดของฝูงปีศาจ รูปร่างหน้าตาน่าเกลียด จนเเถบจะอาเจียออกมา บาสงตัวมีสภาพหนังหุ่มกระดูก บางตัวมีเเค่หัวที่ลอยไปมา ดูไปๆ เหมือนสัตว์ประหลาดเสียจริง พวกมันเอาเเต่ขุด เเต่หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอสักทีๆ ดูๆไปน่าขำสิ้นดี ทำไมนะหรอ ? เพราะคนที่หามันเจอก็มีเเต่คนที่ไม่มีคสามโลภในหัวใจยังไงล่ะ ผู้คนในเมื่อง กรีนฮัมเมอร์ต่างรู้ดีถึง สรรพคุณแอปเปิ้ลทอง มันรักษาได้ทุกอย่าง เเต่มันสามารถทำให้คนตายฟื้นขึ้นมาได้ พวกสัตว์นรกถึงอยากได้กันนัก เพราะถ้ามันได้กิน มันจะเป็นอมตะ เเต่ทำไมฉันถึงไม่กินลูกท้ายเพราะ เมล็ดของ วิโอน่า เมื่อถึงคราวที่โลกสงบสุขฉันจะนำมันมาปลูก
เพื่อให้วิโอน่า ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ...
ฉันมองไปบนฟ้า มันถึงเวลา โพล่เพ้ล เเสงอาทิตย์กำลังจะมิดขอบฟ้า ใช่มันคือสัญญาณเเห่งการออกล่า ฉันรีบวิ่งสุดฝีเท้าเท่าที่จะวิ่งได้มาถึงบริเวณบ้านต้นไม้ ใช่ บ้านต้อนถูกปกป้องด้วยหมอกควัน ฉันเรียกมันว่าหมอกควันมายา เพราะมันทำให้บ้านหลังนี่รอด ฉันเก็บตัวอยู่ในห้องของฉันที่ มาเรียจัดไว้ให้ ในห้องนั้นมี สร้อยที่มาเรียให้ฉันติดตัวมาตลอด มันมีรูปร่ายคล้ายเขียวเสือดาวสีนวลออกสีเนื้อ ถูกมัดไว้ด้วยเชื่อกสีเขียวเเก่ พันรอบๆเขี้ยว ฉันมองไปมองมาจนหลับไป ... เสียงเพลงที่กล่อมฉันให้นอนคงมีเเต่เสียงของ จิ๊งหรีดที่ร้องประสานกับเสียงกบ หริ่งเรไร มันดูไพเราะเเละดูเหงาสะเหลือเกิน..
เมื่อเเสงเเดดของรุ่งอรุณมาถึง มาเรียเรียกฉันไปทานอาหารเช้าที่มีขนมปังเเละเนย ฉันไม่ได้กินมานานเเล้วสินะ อาหารที่ดูดี กลิ่นขนมปังยามเช้าดูหอมฉุน พร้อมกับ เนย เมื่อฉันกินจนอิ่มฉันก็ลงไปหามาเรียที่กำลังให้อาการเเละนกอยู่ ฝูงปลาจำนวน 2-3 ตัวกำลังกินเศษขนมปังชิ้นเล็กซิ้นน้อยอย่าง เอร็ดอร่อย ฉันลองมองดีๆก็เห็นลูกปลาย4-5 ตัวที่พร้อมจะโตเต็มที ฉันหันมองมาเรียที่กำลังให้อาหารนกอย่างใจดี เธอมีอายุมากเล้วเเต่ยังคงเเข็งเเรงเเละดูไม่เหนื่อยเลย..
'' มะ มา ระ เรีย ยะ อยู่คนเดียวไม่เหงามะ มั่ง ระ หรอ '' ฉันรวบรวมความกล้าถามเธอด้วยความกล้าที่มีทั้งหมดพร้อมกับน้ำเสียงตะกุกตะกัก ฟังไม่ได้ศัพท์สะเท่าไหร่
'' ไม่หรอก ฉันชินกับมันสะเเล้วละ '' มาเรียตอบด้วยใบหน้ายิ้มเเย้มพร้อมกับหันมายิ้มอย่างเป็นมิตร ด้วยน้ำเสียงที่หวานสะเหลือเกิน
เธอบอกสั่นๆว่า เธอมีลูกชาย มีครอบครัว เธอบอกว่า ก่อนหน้าที่มีข่าวว่าปีศาจออกมาอลาวาดเมื่องใกล้ๆ เธอจึงจะไปจัดการเอง เพราะเธอมีความสามารถในกรลงอาคม เเละการกำจัดปีศาจ
จากนั้นเธอก็เงียบไป ฉันจึงไม่อยากถามอะไรต่อ ถึงเเม้ว่ามันจะติดค้างภายในใจของฉัน ฉันถึงพยายามรักษาน้ำใจที่เธอมีให้ฉัน เพราะฉัน มีอายุเพียง 9 ปี ฉันไม่สามารถจะออกไปทำอะไรด้วยตัวเองมากนัก ฉันคงต้องให้มาเรียช่วยสอนฉันเเล้วล่ะ..
---------------------------------------------------------------------------------------------------
เรดวูด* เป็ไม้ผลัดใบที่อยู่ในบางที่ คือ รัฐฝั่งตะวันออกของ สหรัฐอเมริกกา โดยโคสต์เรดวูดมีอยู่ในป่าทางตอนเหนือของรัฐเเคลิฟอเนียใกล้ฝั่งมหาสมุดแปชิกฟิก
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น