ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เท็น เสลิเลอร์ 2
ผมตัดสินใจเดินออกมาจากบ้านเพื่อมาล้างเเค้นเจ้าเเห่งปีศาจ เพื่อ พ่อ ไม่สิ เพื่อตระกูลของผมเอง ใช่ ตระกูลของผมนั้นตามล่ามันมาตั้งเเต่ บรรพบุรุษ
ผมเคยได้ยินข่าวว่าเจ้าเเหง่ปีศาจจะทิ้งร่องรอย ไฟไหม้ ? ใช่ รอยเดียวกับที่ผมเจอเมื่อ 7 ปีที่เเล้วที่พ่อ กับ พี่ชาย เเละคนอื่นในตระกูลของผม.. ผมยังเก็บรอยนั้นไว้อย่างดี ไม่มีเเม้เเต่รอย หมา เดิน ผมจึงเดินตามรอบนั้นไป จนถึงกลางป่า ใช่ กลางป่าเเล้วรอบนั้นก็หายไป .. เห็นเเต่ ฝูงปีศาจกำลังขุดอะไรบางอย่างอยู่ เเต่ผมไม่สนใจ สิ่งที่ผมสนในนั้นก็คือ เจ้านายของพวกมันอยู่ไหน ผมหลบหลังต้นไม้เพื่อที่จะ หยิบดาบ เเต่ผมต้องชะงักเมื่อ เสียงของมันดัง เเละโห่ยหวนน ที่ดังจนเเทบจะระเบิดผมเเตออกเป็นเสี่ยงๆ เสียงครวญครางของมันทำให้ผมขนลุกอย่างบอกไม่ถูก ถึงเเม้ว่าผมจะชินกับเหตุการของเธอคนนั้นเเล้วก็ตาม...
ผมไม่อยู่เฉยเพราะผมรู้ว่า มันอาจทำให้ผมหัวเเตกตาย ณ ตรงนั้น ซึ้งความตั้งของผมคือต้อง ล้างเเค้นให้กับพ่อ เเละครอบครัว
ผมวิ่งพร้อมกับถือดาบที่ตีเองกับมือ เเละลงอาคมพร้อมกับเลือดปีศาจ ใช่มันคือดาบอันเดียวกันกับที่ผมใช่เมือ7ปีที่เเล้ว ผมวิ่งไปฟันคอ เเละส่วนของร่างกายที่ใหญ่โต ทั้งเดิน เเละบิน !
ปีศาจตัวเเรก รูปร่างหน้าตา น่าเกลียด ราวกับ หนอนผสมคน เเละ มันพยายามที่จะกินหัวของผม พร้อมกับพ่นน้ำกรดสีเขียวหนืดออกมา มันทำผมเเทบจะอาเจียน ผมกลิ่งหลบ เเละมองไปทางที่มันหยิง พื้นดินเป็นสีดำเเลยุบลงไป ในทันตาเห็น ผมไม่รีรออะไรช้า ง้างมือฟันลงตรงอย่างไม่ยั้งพร้อมกับ นำสันดาบกระเเทกตัวที่กำลังจะจับหลังของผมเเละกัดลงตรงคอ สันดาบของทำให้มันมึนได้สักพัก พอที่จะทำให้ผมนั้นทิ้มลงตรงหัวใจของมัน ตายคาที ใช่ผม มองศพของมันด้วยสายที่เยือกเย็น ผมหันเจอปีศาจผู้หญิงที่กำลังวิ่งมาหาผมอย่างหิวกระกายเลือดเนื้อ ใช่ ผมเหมือนเนื้อที่เดินได้ ในสายของพวกมันเท่านั้น !
ผมจึงหันตัวหลบจากมัน มันวิ่งเฉียดเอวของผมไปเเค่คืบ ! ก่อนที่เล็บยาวๆ เหมือนราวกับคนที่ ฟ้อนเล็บ เล็บของเธอยาวเเละมีเลือดติดอยู่ซอกเล็บ มันคงจะสะสมไปด้วยเชื้อโรคที่สามารถทำให้ผมตายโดยติดเชื้อไม่ใช่โดนมันฆ่า มันคงจะน่าอาบน่าดู ผมไม่รีรอ ก่อนที่จะโดนมันนำเล็บมาจกหัวหัวใจผมไปกิน ผมเเตะไปที่ขาของมันเเล้วมันก็ล้มลงดาบของผมจี้อยู่ที่คอ มันไม่มีทางเลือกอะไรอีก เเล้ว ...
ผมจ้องของมันไปสักพักก่อนที่จะลงปลายดาบเจาะกลางหัว เธอทำให้ผมนึกนึก ผู้หญิงคนนั้นสะเหลือเกิน ผมกระโจนหลบออกจากหลุมตรงเพราะ เเรงสั่นของ ปีศาจ ที่พุ้งออกมาจากพื้นดิน ใช่มันคือปีศาจไส้เดือนชัดๆ ไม่มีตา เเต่มันตามผมได้ยังไง เเน่นอน สิ่งที่มันตามผมคือ กลิ่น .. กลิ่นเลือด เเต่ผมไม่มีเลือดนิ ใช่ แผลเจ้ากรรมด้านข้างของผม เล็บของปีศาจเด็กนั้น สร้างรอยเอาไว้เล็กน้อย เเต่พอมีเลือดออกมา .. ทำให้มันตามล่าผมได้
'' บ้าเอ้ย '' ผมอุทานออกมาด้วยความไม่พอใจอย่างมาก เพราะ รอยบาลแผลถึงมันจะเล็ก เเต่มันก็สร้างความเจ็บปวดไม่น้อย
ผม นำเกลือจากกระเป๋าที่ไม่รู้ว่าหยิบมาตอนไหน ทาใส่มืดผกเล็กๆ เเล้วปาเข้าปากของมันที่กำลังจะอ่าปาก กินผมไปทั้งตัว มันลงไปดิ้นอย่างทรมาณ เเละวินาทีนั้น เหมือนผมกำลังดดนจับจ้องด้วยใครสักคน จากตรงไหนสักเเห่ง เเต่ผมไม่สนใจจึงสะพายกระเป๋า เเล้วเดินหาที่พัก เพราะตอนนี้ ดวงอาทิตย?เริ่มลับขอบฟ้าเต็มทนเเล้ว
'' มืดเร็วอะไรจังว่ะ '' ผมพูดด้วยความไม่พอใจ เล็กน้อยก่อนที่สายตาของผมจะหยุดนิ่งหน้าก้อนหินห้อนหนึ่งที่กำลังเปล่งเเสงดูสะดุดตา ผมหยิบมันขึ้นมามองไปรอบๆ ขนาดของมันเท่ากับฝ่ามือ ดูเป็นหินก้อนเรียวๆ รีๆ
ผมจึงเดินไปจนถึงทางเข้าถ่ำ ทีนึงซึ้งมีขนาดไม่ใหญ่มาก ผมจึงตัดสินใจพักที่นี่เเหละค่ำคืนนี่ ผมนำหินไว้บนหัวนอนเเละนอนลงอย่างง่ายด่าย เพราะ ฤิทธิ์ของบาดแผลที่ท่าทางจะติดเชื้อ
เช้าวันต่อมา ผมตื่นเช้าเป็นพิเศษ เพราะอาการปวดตามรอยบาทเเผล ผมหันกลับไปมองรอบๆ กลับไม่พบการบุกรุก หรือ ร่องรอยอะไรในถ่ำ ผมหันไปหยิบหินใส่กระเป๋า ผมลึกสะพายกระเป๋า พร้อมที่ออกไปหาอะไรกิน เเต่สิ่งที่พบในปากถ่ำก็คือ ขนมปังเเละผลไม้ ผมจึงหยิบเเล้วเดินไปที่หน้าถ่ำพร้อมกับมองซ้ายเเละขวา ผมจับที่ขนมปังซึ้งมันกำลังอุ่นพอดี ขนมเป็นขนมปังเเถวที่หอมมากทีเดียว เหมือนขนมปังของแม่เลย..
หลังจากที่กินเสร็จ ผมเลือกที่จะเก็บผลไม้เอาไว้ เเล้วเดินหน้าต่อไป ผมเริ่มกระหายน้ำ เเล้วเเต่ยังต้องเดินต่อไป ผมรู้สึกเหมือนมีคนตามเเละจ้องมองอยู่ตลอดเวลาจึงหันไปมองรอบๆ เเต่ก็ไม่พบใครเเม้เเต่เงา ผมจึงเดินต่อไปด้วยฝีเท้าที่เร็วกว่าเดิม จนมาถึงหน้าเเหล่งน้ำ ผมชะโงกหน้าไปดู น้ำใส มาก ใสจนเห็นหินที่เต็มไปต้วยตะใคร้น้ำ น้ำดูท่าทางจะไม่มีพิษ อะไร ผมจึงกะลงไปหกวักน้ำกิน
เเต่ทว่าผมต้องชักมือออกเมื่อหินเจ้ากรรมถูกปามากไหนไม่รู้ ด้วยความตกใจผมจึง ตะโดนถาม
'' ใครน่ะ !! '' ผมตะโดกนด้วยความตกใจพอสมควร
'' ฉันถามว่าใคร เเสดงตัวออกมาเดี๋ยวนี้น้ะ ! '' ผมตะโกน ด้วยความตกใจ ผสมความกลัวนิดๆ ก่อนที่จะหันไปทางเเหล่งน้ำ เเต่สิ่งที่น่าตกใจมากกว่าคือ เเหล่งน้ำเริ่มสั่นๆ เหมือนมีแผ่นดินไหว ราวกับจะเเยกออกมา หินในน้ำนั้นเริ่ม ปะติดปะต่อ ตัวของ ปีศาจหินยักษ์ มันกำลังจะจับตัวของผม ใช่ ผมหลบ เเต่มันก็เฉียดตัวของผมไป เสื้อผ้าของผมขาดจนเห็นเอวของผมเลยทีเดียว ! หินยักษ์ยังคงตามผมมาติดๆ ราวกับเป็นปลิง ผมตัดสินใจ กลิ้งหนี ใช่ผมหนี เพราะลำพังผมคนเดียวจะไปทำอะไรได้ล่ะ ?!
ผมหนีมาได้เกือบ 500 เมตร เเต่มันยังคงตามผมอยู่ ผมวิ่ง จนไม่รู้ว่าวิ่งมานานเเค่ไหน วิ่งมาไกลเเค่ไหน ผมรู้ตัวอีกทีก็มาถึงหน้ากระท่อมร้าง หลังเล็กๆ พออยู่ได้ 2-3 คน ผมหยุดเเละยืนอยู่หน้ากระท่อมนั้น เเละด่าตัวเอง ผมหนีปีศาจ ผมวิ่งหนี ผมมันขี้จราดสะจริง ถ้าเป็นพี่ ถ้าเป็นพ่อ คงจะสู้มันไปได้อย่างง่ายด่าย ผมเริ่มสะบัดหัวก่อนที่จะจ้องประตูก่อนจะเปิดเพราะกลัวว่าเปิดไปจะเจอตัวอะไร ผมหยิบดาบออกมา เเละหันหลังไปมอง ว่าเจ้าหินยักษ์มันไปรึยัง ใช่เพราะความกลัวที่มีอยู่ตั้งเเต่เด็ก..
ผมเริ่มเปิดประตู้ไม้เก่าๆ ที่พันด้วยเถาว์วัลย์ เข้าไป
* เอี๊ยดดดด แอ๊ดดดด *
เสียงประตู้ไม้ที่มีสนิมเกาะ เคราะไปด้วยฝุ่น เเละเขม่าควันน ฝุ่งออกมาก ผมปัดวิ่งที่เต็มหน้าออกก่อนที่มองเข้าไปใช่ มันสกปก เหมือนรกร้างมาเเล้วเเรมปี ผมจึงตัดสินเข้าเเต่สิ่งที่ทำให้ผมตกใจอีกครั้งคือ.. ตัวอ่อนของปีศาจ
ผมจ้องตัวอ่อนของปีศาจที่ดิ้นอยู่บนโต๊ะไม้ที่เหมือนจะเคยมีคนมาอยู่ ผมเห็น ไม้ขีดไฟ เเละ เทียนวางบนโต๊ะจึงจุดมันมาดู ผมตกใจจนเเทบจะวิ่งออกมา
'' บ้านเอ้ย '' ผมอุทานออกมา ด้วยความประหลาดใจแบบสุดๆ จู่ๆ ก็มีเงาของ ผู้หญิงคนนึง ที่ผมไม่รู้จักวิ่งเข้ามาถามผม
'' มีอะไร กัน '' เธอ เอ่ยเสียงถามผมก่อนที่จะมองไปทาง ลูกอ่อนของปีศาจอย่างประหลาดใจไม่เเพ้ผม
ผมจึงยืนบังเจ้าลูกอ่อนปีศาจ เเล้วเธอก็เดินเข้ามาจับตัวผมเเล้วถอดเสื้อของผมออก ! ....
---------------------------------------------------------------------------------------------
ผมเคยได้ยินข่าวว่าเจ้าเเหง่ปีศาจจะทิ้งร่องรอย ไฟไหม้ ? ใช่ รอยเดียวกับที่ผมเจอเมื่อ 7 ปีที่เเล้วที่พ่อ กับ พี่ชาย เเละคนอื่นในตระกูลของผม.. ผมยังเก็บรอยนั้นไว้อย่างดี ไม่มีเเม้เเต่รอย หมา เดิน ผมจึงเดินตามรอบนั้นไป จนถึงกลางป่า ใช่ กลางป่าเเล้วรอบนั้นก็หายไป .. เห็นเเต่ ฝูงปีศาจกำลังขุดอะไรบางอย่างอยู่ เเต่ผมไม่สนใจ สิ่งที่ผมสนในนั้นก็คือ เจ้านายของพวกมันอยู่ไหน ผมหลบหลังต้นไม้เพื่อที่จะ หยิบดาบ เเต่ผมต้องชะงักเมื่อ เสียงของมันดัง เเละโห่ยหวนน ที่ดังจนเเทบจะระเบิดผมเเตออกเป็นเสี่ยงๆ เสียงครวญครางของมันทำให้ผมขนลุกอย่างบอกไม่ถูก ถึงเเม้ว่าผมจะชินกับเหตุการของเธอคนนั้นเเล้วก็ตาม...
ผมไม่อยู่เฉยเพราะผมรู้ว่า มันอาจทำให้ผมหัวเเตกตาย ณ ตรงนั้น ซึ้งความตั้งของผมคือต้อง ล้างเเค้นให้กับพ่อ เเละครอบครัว
ผมวิ่งพร้อมกับถือดาบที่ตีเองกับมือ เเละลงอาคมพร้อมกับเลือดปีศาจ ใช่มันคือดาบอันเดียวกันกับที่ผมใช่เมือ7ปีที่เเล้ว ผมวิ่งไปฟันคอ เเละส่วนของร่างกายที่ใหญ่โต ทั้งเดิน เเละบิน !
ปีศาจตัวเเรก รูปร่างหน้าตา น่าเกลียด ราวกับ หนอนผสมคน เเละ มันพยายามที่จะกินหัวของผม พร้อมกับพ่นน้ำกรดสีเขียวหนืดออกมา มันทำผมเเทบจะอาเจียน ผมกลิ่งหลบ เเละมองไปทางที่มันหยิง พื้นดินเป็นสีดำเเลยุบลงไป ในทันตาเห็น ผมไม่รีรออะไรช้า ง้างมือฟันลงตรงอย่างไม่ยั้งพร้อมกับ นำสันดาบกระเเทกตัวที่กำลังจะจับหลังของผมเเละกัดลงตรงคอ สันดาบของทำให้มันมึนได้สักพัก พอที่จะทำให้ผมนั้นทิ้มลงตรงหัวใจของมัน ตายคาที ใช่ผม มองศพของมันด้วยสายที่เยือกเย็น ผมหันเจอปีศาจผู้หญิงที่กำลังวิ่งมาหาผมอย่างหิวกระกายเลือดเนื้อ ใช่ ผมเหมือนเนื้อที่เดินได้ ในสายของพวกมันเท่านั้น !
ผมจึงหันตัวหลบจากมัน มันวิ่งเฉียดเอวของผมไปเเค่คืบ ! ก่อนที่เล็บยาวๆ เหมือนราวกับคนที่ ฟ้อนเล็บ เล็บของเธอยาวเเละมีเลือดติดอยู่ซอกเล็บ มันคงจะสะสมไปด้วยเชื้อโรคที่สามารถทำให้ผมตายโดยติดเชื้อไม่ใช่โดนมันฆ่า มันคงจะน่าอาบน่าดู ผมไม่รีรอ ก่อนที่จะโดนมันนำเล็บมาจกหัวหัวใจผมไปกิน ผมเเตะไปที่ขาของมันเเล้วมันก็ล้มลงดาบของผมจี้อยู่ที่คอ มันไม่มีทางเลือกอะไรอีก เเล้ว ...
ผมจ้องของมันไปสักพักก่อนที่จะลงปลายดาบเจาะกลางหัว เธอทำให้ผมนึกนึก ผู้หญิงคนนั้นสะเหลือเกิน ผมกระโจนหลบออกจากหลุมตรงเพราะ เเรงสั่นของ ปีศาจ ที่พุ้งออกมาจากพื้นดิน ใช่มันคือปีศาจไส้เดือนชัดๆ ไม่มีตา เเต่มันตามผมได้ยังไง เเน่นอน สิ่งที่มันตามผมคือ กลิ่น .. กลิ่นเลือด เเต่ผมไม่มีเลือดนิ ใช่ แผลเจ้ากรรมด้านข้างของผม เล็บของปีศาจเด็กนั้น สร้างรอยเอาไว้เล็กน้อย เเต่พอมีเลือดออกมา .. ทำให้มันตามล่าผมได้
'' บ้าเอ้ย '' ผมอุทานออกมาด้วยความไม่พอใจอย่างมาก เพราะ รอยบาลแผลถึงมันจะเล็ก เเต่มันก็สร้างความเจ็บปวดไม่น้อย
ผม นำเกลือจากกระเป๋าที่ไม่รู้ว่าหยิบมาตอนไหน ทาใส่มืดผกเล็กๆ เเล้วปาเข้าปากของมันที่กำลังจะอ่าปาก กินผมไปทั้งตัว มันลงไปดิ้นอย่างทรมาณ เเละวินาทีนั้น เหมือนผมกำลังดดนจับจ้องด้วยใครสักคน จากตรงไหนสักเเห่ง เเต่ผมไม่สนใจจึงสะพายกระเป๋า เเล้วเดินหาที่พัก เพราะตอนนี้ ดวงอาทิตย?เริ่มลับขอบฟ้าเต็มทนเเล้ว
'' มืดเร็วอะไรจังว่ะ '' ผมพูดด้วยความไม่พอใจ เล็กน้อยก่อนที่สายตาของผมจะหยุดนิ่งหน้าก้อนหินห้อนหนึ่งที่กำลังเปล่งเเสงดูสะดุดตา ผมหยิบมันขึ้นมามองไปรอบๆ ขนาดของมันเท่ากับฝ่ามือ ดูเป็นหินก้อนเรียวๆ รีๆ
ผมจึงเดินไปจนถึงทางเข้าถ่ำ ทีนึงซึ้งมีขนาดไม่ใหญ่มาก ผมจึงตัดสินใจพักที่นี่เเหละค่ำคืนนี่ ผมนำหินไว้บนหัวนอนเเละนอนลงอย่างง่ายด่าย เพราะ ฤิทธิ์ของบาดแผลที่ท่าทางจะติดเชื้อ
เช้าวันต่อมา ผมตื่นเช้าเป็นพิเศษ เพราะอาการปวดตามรอยบาทเเผล ผมหันกลับไปมองรอบๆ กลับไม่พบการบุกรุก หรือ ร่องรอยอะไรในถ่ำ ผมหันไปหยิบหินใส่กระเป๋า ผมลึกสะพายกระเป๋า พร้อมที่ออกไปหาอะไรกิน เเต่สิ่งที่พบในปากถ่ำก็คือ ขนมปังเเละผลไม้ ผมจึงหยิบเเล้วเดินไปที่หน้าถ่ำพร้อมกับมองซ้ายเเละขวา ผมจับที่ขนมปังซึ้งมันกำลังอุ่นพอดี ขนมเป็นขนมปังเเถวที่หอมมากทีเดียว เหมือนขนมปังของแม่เลย..
หลังจากที่กินเสร็จ ผมเลือกที่จะเก็บผลไม้เอาไว้ เเล้วเดินหน้าต่อไป ผมเริ่มกระหายน้ำ เเล้วเเต่ยังต้องเดินต่อไป ผมรู้สึกเหมือนมีคนตามเเละจ้องมองอยู่ตลอดเวลาจึงหันไปมองรอบๆ เเต่ก็ไม่พบใครเเม้เเต่เงา ผมจึงเดินต่อไปด้วยฝีเท้าที่เร็วกว่าเดิม จนมาถึงหน้าเเหล่งน้ำ ผมชะโงกหน้าไปดู น้ำใส มาก ใสจนเห็นหินที่เต็มไปต้วยตะใคร้น้ำ น้ำดูท่าทางจะไม่มีพิษ อะไร ผมจึงกะลงไปหกวักน้ำกิน
เเต่ทว่าผมต้องชักมือออกเมื่อหินเจ้ากรรมถูกปามากไหนไม่รู้ ด้วยความตกใจผมจึง ตะโดนถาม
'' ใครน่ะ !! '' ผมตะโดกนด้วยความตกใจพอสมควร
'' ฉันถามว่าใคร เเสดงตัวออกมาเดี๋ยวนี้น้ะ ! '' ผมตะโกน ด้วยความตกใจ ผสมความกลัวนิดๆ ก่อนที่จะหันไปทางเเหล่งน้ำ เเต่สิ่งที่น่าตกใจมากกว่าคือ เเหล่งน้ำเริ่มสั่นๆ เหมือนมีแผ่นดินไหว ราวกับจะเเยกออกมา หินในน้ำนั้นเริ่ม ปะติดปะต่อ ตัวของ ปีศาจหินยักษ์ มันกำลังจะจับตัวของผม ใช่ ผมหลบ เเต่มันก็เฉียดตัวของผมไป เสื้อผ้าของผมขาดจนเห็นเอวของผมเลยทีเดียว ! หินยักษ์ยังคงตามผมมาติดๆ ราวกับเป็นปลิง ผมตัดสินใจ กลิ้งหนี ใช่ผมหนี เพราะลำพังผมคนเดียวจะไปทำอะไรได้ล่ะ ?!
ผมหนีมาได้เกือบ 500 เมตร เเต่มันยังคงตามผมอยู่ ผมวิ่ง จนไม่รู้ว่าวิ่งมานานเเค่ไหน วิ่งมาไกลเเค่ไหน ผมรู้ตัวอีกทีก็มาถึงหน้ากระท่อมร้าง หลังเล็กๆ พออยู่ได้ 2-3 คน ผมหยุดเเละยืนอยู่หน้ากระท่อมนั้น เเละด่าตัวเอง ผมหนีปีศาจ ผมวิ่งหนี ผมมันขี้จราดสะจริง ถ้าเป็นพี่ ถ้าเป็นพ่อ คงจะสู้มันไปได้อย่างง่ายด่าย ผมเริ่มสะบัดหัวก่อนที่จะจ้องประตูก่อนจะเปิดเพราะกลัวว่าเปิดไปจะเจอตัวอะไร ผมหยิบดาบออกมา เเละหันหลังไปมอง ว่าเจ้าหินยักษ์มันไปรึยัง ใช่เพราะความกลัวที่มีอยู่ตั้งเเต่เด็ก..
ผมเริ่มเปิดประตู้ไม้เก่าๆ ที่พันด้วยเถาว์วัลย์ เข้าไป
* เอี๊ยดดดด แอ๊ดดดด *
เสียงประตู้ไม้ที่มีสนิมเกาะ เคราะไปด้วยฝุ่น เเละเขม่าควันน ฝุ่งออกมาก ผมปัดวิ่งที่เต็มหน้าออกก่อนที่มองเข้าไปใช่ มันสกปก เหมือนรกร้างมาเเล้วเเรมปี ผมจึงตัดสินเข้าเเต่สิ่งที่ทำให้ผมตกใจอีกครั้งคือ.. ตัวอ่อนของปีศาจ
ผมจ้องตัวอ่อนของปีศาจที่ดิ้นอยู่บนโต๊ะไม้ที่เหมือนจะเคยมีคนมาอยู่ ผมเห็น ไม้ขีดไฟ เเละ เทียนวางบนโต๊ะจึงจุดมันมาดู ผมตกใจจนเเทบจะวิ่งออกมา
'' บ้านเอ้ย '' ผมอุทานออกมา ด้วยความประหลาดใจแบบสุดๆ จู่ๆ ก็มีเงาของ ผู้หญิงคนนึง ที่ผมไม่รู้จักวิ่งเข้ามาถามผม
'' มีอะไร กัน '' เธอ เอ่ยเสียงถามผมก่อนที่จะมองไปทาง ลูกอ่อนของปีศาจอย่างประหลาดใจไม่เเพ้ผม
ผมจึงยืนบังเจ้าลูกอ่อนปีศาจ เเล้วเธอก็เดินเข้ามาจับตัวผมเเล้วถอดเสื้อของผมออก ! ....
---------------------------------------------------------------------------------------------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น