Alternative ทางเลือกที่ต้องเลือก .

ลำดับตอนที่ #2 : หล่อโรคจิต ! [กำลังเเก้ไข]

''หาววววว โอ้ยยย ง่วงง!'' ฉันพูดกับตัวเองพร้อมกับขยี้ตาเเละเดินเขาห้องน้ำพร้อมกับ ส่องกระจก 

''กรี๊ดดดดด ''

''ตากูบวม !'' ฉันต้องตกใจเมื่อตาที่สวยราวกับตาเเมว กับบวมปูดขึ้นมาเพราะร้องไห้ทั้งคืน โธ่ๆ หน้าที่เหมือนกับศพแบบนี้จะไปเดินที่ เดอะมอ ได้ไหมเนี่ย!

''เอาเป็นว่าวันนี้เปลียนจากเดอะมอ ไปเป็นบิ๊กซีเเทน '' ฉันพูดพร้อมกับเดินไปอาบพร้อมเปิดน้ำอุ่ม เเล้วสโลมตัวด้วย ครีมอาบน้ำนำเข้าจากต่างประเทศ เเละแปะเเตงกวาที่หน้า เเละนอนไปได้สักพัก

*ก๊อกกกๆ ปัง!*

"โอ๊ยย อีโอลี้ เดียวกูเข้าห้องน้ำก่อนนะเว้ย!" เสียงของชายหนุ่มเปิดประตูห้องเข้ามาเเล้ววิ่งมาที่ห้องน้ำที่ฉันกำลังจะลุกขึ้นมาล้างหน้า

*เอี๊ยดดปัง!*

''.....''

''.....''

''กรี๊ดดดดด อีโรคจิต ไอ้ห่า!'' ฉันร้องออกมาเสียงดังก่อนที่นายนั้นจะเดินเข้ามา เเม่งไม่รู้จะเดินเข้ามาทำไมฉันโป๊น้ะ! หลังจากนั้นฉันก็ลงไปในอ่างอาบน้ำพร้อมกับปิดม่าน!

''เฮ้ย ! ไม่ใช่! ขาว เอ้ย! ผมไม่โรคจิต สวยว่ะ เฮ้ย!'' เสียงนายนั้นพูดลนลาน สรุปว่ามันจะขอโทษรึจะเข้ามาดู ฉันไม่รีรออะไรจาดนั้นก็ขวางทุกอย่างที่อยู่ในห้องน้ำ

''ออก ป๊ายยยย'' ฉันไล่นายนั้นออกไปพร้อมกับร่างตัวเองเเล้วห่มผ้าเช็ดตัวเเล้วยืนรอหลังประตูห้องน้ำดูว่าเขาออกไปรึยัง

''ขอโทษๆ ผมไม่ได้ตั้งใจไม่รู้ว่ามีคนอยู่ๆ'' เสียงนายนั้นดังออกมาจากอีกด้านของประตูห้องน้ำ ! อ่าวอีบ้าทำไมไม่ออกไปล้ะว่ะ

''ออกไปดิ๊! ไป ไป๊!'' ฉันพูดพร้อมกับ ทุปประตูห้องน้ำให้รู้ว่าไล่ 

''คับๆ ผมขอโทษๆ'' นายนั้นพูดพร้อมกับเดินออกไป จนฉันได้ยินเสียงประตูจึงออกไปพร้อมกับเอาชุดเข้ามาใส่ในห้องน้ำเพื่อความเเน่ใจว่าไม่มีกล้องแอบถ่าย (บังเอิญว่าดูดี)

------------------------------------------------------------------------------------------------------

''อีนังโอลี้!'' ฉันเดินออกมาพร้อมกับเข้าที่ห้องของโอลี้ เเต่ดั๊นดวงเจ้ากรรม อีโรคจิตนั้นก็อยู่ 

''อะไรของเธอ โฟกัส'' โอลี้ตอบเสียงห่าวๆ เเละมองแบบ อะไรหรอ ฉันละหมั่นไส้อีสองคนนี้จริง

''ป๊าวว ! ฉันจะไปบิ๊กซี'' ฉันพูดพร้อมกับสะบัดก้นเดินออกจากห้องแบบหน้าด้านๆ เเต่ดั๊นไอโฟนเจ้ากรรมดังขึ้นมา โชว์เบอร์แปลกๆที่ฉันไม่ได้เเมมไว้ 

''ฮัลโหลใครค่ะ''

''โฟกัส ๆ อย่าวางนะ นี่เจคเอง ผมขอโทษ กลับมาเถอะนะ'' เสียงของบุคคลที่ฉันไม่อยากจะได้ยินเเม้เเต่เสียง กับโทรมา

''เราไม่มีอะไรต้องคุยกันเเล้วค่ะเจค'' ฉันพูดเสียงนิ่งเเต่ใบหน้าที่ขาวสวยดันมีเจ้าตาที่ฉันไม่ออกคำสั่งให้มันไหล ทำให้ฉันระคายเคื่องตาเพราะมีบิ๊กอายสีฟ้าใส่อยู่

''โฟกัส ฟังผมก่อน ผมอธิบายได้ คือผม..'' เสียงของเจคทีบอกว่าอธิบาย ครั้งเเล้วครั้งเล่าที่ฉันฟังมันมาเกือบปี

''คือฉันไม่ว่างนะค่ะ กรุณณาวางเเล้วอย่าโทรมาใหม่'' ฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่ปนจะร้องไห้อีกครั้ง เเต่ตอนนั้น มันเริ่มจะปะทุออกมาด้วยความโกรธขั้นสุดขีด

''คุณไม่เคยฟังผมเลยนะค่ะ โฟกัส!'' นายเจคคนที่เลวที่สุดขึ้นเสียงใส่ฉันซึ้งมันทำให้ฉันทนไม่ไหว ตอนนี้ฉันไม่อยากจะฟังมันอีกเเล้ว

''ถ้ามันไม่จริงกูก็ไม่ฟัง !'' ฉันระเบิดออกมาพร้อมกับกดวางสายเเล้วยืนนิ่ง น้ำตาเจ้ากรรมลั่งไหลออกมาราวกับน้ำตาเจ็ดสาวน้อย จนกระทั่ง ฉันทรุดตัวลงไป นั่งกับพื้น

''โฟกัส! เธอเป็นอะไรไหม'' โอลี้เพื่อนของฉันลุกขึ้นมาประคองฉันนั่งบนเตียงเเละนั่งมองฉัน ตอนนี้ฉันไม่อยากจะมีชีวิตอยู่อีกต่อไปเเล้ว..

''โฟกัส อย่าคิดอะไรเพ้อเจ้ออีกน้ะ'' โอลี้พูดเหมือนเดาใจถูกว่าตอนนี้ฉันเเทบไม่มีเรี่ยวเเรงจะหายใจ ไม่มีเเรงจะมีชีวิต ไม่มีไม่เหลือ.

''ร้องไห้พอรึล่ะคับ'' เสียงของนายโรคจิตดังขึ้นมาพร้อมกับหันมามองหลังจากที่เล่นไอโฟนเสร็จ

''อะไรของนาย'' ฉันหันมาพูดพร้อมกับเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมา

''คุณทำดีเเล้ว คุณก็ไม่ต้องร้อง'' นายนั้นบอกสั่นพร้อมกับลุกขึ้นมาเเล้วเดินออกจากห้องไปพร้อมกับตะโกนไล่หลังมา ''โอลี้กลับก่อนน้ะเดียวมาใหม่''

''นายนั้นมันเป็นใคร'' ฉันถามพร้อมกับเช็กน้ำตาเเล้วหยิบเเป้งพับขึ้นมาโบะสักหน่อย

''นายนั้นชื่อ มอส มันก้เหมือนเธอเเหละโดนทิ้ง เเต่มันก็ไม่มีเเม้เเต่น้ำตาเหมือนเธอ'' โอลี้พูดพร้อมกับเดินไปหยิบมาให้ฉันกิน

''เจริญเถอะพะยะคะ'' ฉันพูดพร้อมกับมองไปที่ไอโฟน ซึ้งมีไลน์เข้ามา

'อาจเคยเป็นคนไม่ดี เเต่วันนี้ฉันเป็นคนใหม่'