ตอนที่ 8 : [Your Mine ] Special Chapter Happy Birthday My SeongWu
[Your Mine ] Special Chapter
Happy Birthday My SeongWu
Special
YOUR MINE
*เป็นเรื่องราวของทุกคนตอนเด็กค่ะ เกี่ยวข้องกับเนื้อเรื่องนิดหน่อยก่อนที่คุณแดนจะเป็นแบบทุกวันนี้
ในคฤหาสน์หลังใหญ่ของบ้านตระกูลคัง ในยามเย็นหลังเลิกเรียน มีเด็กชายเจ้าของดวงดาว3 ดวงกำลังนั่งห้อยขาเตะอากาศไปมาอยู่ที่ชานบ้านฝั่งสวนดอกไม้ เด็กชายตัวเล็กอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตผูกหูกระต่ายอย่างเรียบร้อยและกางเกงเอี๊ยมสีดำสุภาพ ดูหล่อเหลาเอาการตั้งแต่เด็กเชียว...
วันนี้เป็นวันเกิดของเขา
แต่ทุกคนยังไม่มีใครว่าง
คุณผู้หญิงบอกให้ซองอูเเต่งตัวหล่อๆรอท่าน คุณผู้หญิงกำลังไปรับของขวัญวันเกิดมาให้เขา องซองอูเลยนั่งแต่งชุดเก่งรอทุกๆคนให้กลับมาหา ถึงเขาจะเป็นเพียงลูกชายของหัวหน้าพ่อบ้าน แต่ทุกคนที่นี้ให้การดูแลเขาราวกับเขาเป็นคุณหนูของบ้าน ยิ่งทำให้ซองอูรักทุกคนที่นี้เอามากๆ แต่... ตอนนี้เขาเริ่มรู้สึกเหงาแล้วสิ คุณผู้หญิงไปรับของขวัญเพื่อจะมาให้เขา ส่วนคุณพ่อกับคุณผู้ชายไปทำงานที่ต่างประเทศตั้งแต่ปีที่แล้วท่านคงไม่ได้มาหาเขา พี่ดงโฮกับพี่มินฮยอนกำลังเรียนพิเศษอยู่ที่ห้องหนังสือที่บ้านพี่มินฮยอน ฮยอนบินก็เช่นกัน ที่เขาไม่ได้ไปเรียนพิเศษกับฮยอนบินก็เพราะเจ้าตัวต้องเรียนในวิชาที่เกรดไม่ค่อยดี แต่ซองอูน่ะผ่านฉลุยเเล้วนี่ครับ พวกคุณแม่บ้านกับคุณแม่นมก็วุ่นๆกับการเตรียมมื้อค่ำ เลยเหลือแต่เด็กชายตัวเล็กที่นั่งเหงาอยู่คนเดียว เบื่อแล้ว... ซองอูอยากไปเล่นกับทุกคนแล้ว...
" คุณหนูคะ ไปรอที่ห้องอาหารเถอะค่ะ คุณผู้หญิงท่านโทรมาแจ้งว่ากำลังเดินทางกลับมาแล้วค่ะ คุณชายใหญ่เช่นกัน คุณหนูน่าจะไปรอข้างในนะคะเดี๋ยวตากน้ำค้างแล้วจะเป็นหวัดเอา "
" คุณหนูอะไรครับพี่กาฮี เรียกซองอูสิครับ ซองอูน่ะ ไม่ใช่คุณหนูซะหน่อย " เด็กชายตัวน้อยหันหน้ามาทำหน้ามุ่ยใส่คุณหัวหน้าแม่บ้านที่เอาแต่เรียกเขาว่าคุณหนูๆตั้งแต่เขาจำความได้ นี่ซองอูนะ ซองอูเฉยๆ ซองอูไม่ใช่คุณหนูซะหน่อย...
" ถึงจะไม่ใช่ แต่สำหรับพวกเราคุณหนูก็คือคุณหนูแหละค่ะ " เธอเพียงส่งยิ้มกลับไปให้คุณหนูของเธอก่อนที่จะเดินไปจับมือพาคุณหนูไปยันห้องอาหารของบ้านที่ถูกจัดเตรียมเพื่อเฉลิมฉลองในวันสำคัญ
ซองอูนั่งรอเพียงไม่นานเสียงทุ้มกระหึ้มเบาๆของเครื่องยนต์ราคาแพงก็เคลื่อนเข้ามาภายในบริเวณบ้าน เรียกความสนใจจากเด็กน้อยให้วิ่งไปเกาะหน้าต่างดูว่าใครเดินทางมาถึงแล้ว มองออกไปข้างนอกตอนนี้ฟ้าก็ค่ำพอดี แต่เด็กน้อยก็จำได้ว่ารถที่เคลื่อนมาจอดเป็นรถของคุณผู้หญิง พ่อบ้านแม่บ้านกำลังกรูกันเข้าไปขนของออกจากท้ายรถอย่างชุลมุน องซองอูเลยไม่รู้ว่าของขวัญของเขาคืออะไรกัน เพราะคุณพ่อบ้านแม่บ้านทุกคนรุมขนของกันใหญ่ซองอูมองไม่เห็นอะไรเลย
" ซองอู อยู่ไหนน้า~ แม่กลับมาแล้วนะจ้ะ " เสียงของคุณผู้หญิงของบ้านดังขึ้นมาก่อนที่ซองอูจะได้เห็นเจ้าของเสียง เขายังยืนอยู่ทีเดิมแต่หันไปมองทางประตูห้องอาหาร และรอลุ้นว่าของขวัญที่คุณผู้หญิงต้องลงทุนไปเอาตั้งไกลคืออะไรกันน๊า จะกินได้มั้ยนะ หรือเป็นของน่ารักๆ หรือของแพงรึเปล่า ซองอูไม่อยากได้ของมีค่าหรอก แค่อยู่ที่นี้ซองอูก็มีความสุขสุดๆแล้ว
" คุณผู้หญิง~ สวัสดีครับ กลับมาแล้วเหรอครับ " ทันทีที่เห็นร่างเล็กๆของหญิงวัยทำงานที่ยังคงความสง่างามเสมอ เด็กชายตัวน้อยก็วิ่งเข้าไปหาก่อนจะโค้งให้หล่อนในทันที คุณหนูของที่นี้น่ารักเสมอ...
" แม่บอกว่าไงจ๊ะ... เรียกว่าแม่สิจ๊ะซองอู " คุณผู้หญิงของบ้าน ทำท่าเอ็ดเจ้าตัวเล็กอย่างไม่จริงจังอะไร ก่อนจะส่งยิ้มอ่อนโยนพร้อมกับสัมผัสเบาๆลงบนเส้นไหมนุ่มๆของเด็กน้อย
"...อ่า...ครับ.... คุณพ่อ!!! " ทันที่เจ้าตัวเล็กจะได้ทำตามคำสั่งของเธอ พอเห็นร่างชายสูงใหญ่ที่หน้าตาละม้ายคล้ายกับตัวเอง เด็กน้อยของเธอก็วิ่งไปกระโจนใส่เสียแล้ว ทั้งๆที่ปกติถูกเลี้ยงมาอย่างสำรวม คงจะดีใจกับของขวัญของเธอมากจริงๆ
" ลูกชายพ่อ ไม่เจอแปปเดียวตัวโตขึ้นเยอะเลย " ชายหนุ่มท่าทางสุขุมในชุดสูทสีเข้มสไตล์ยุโรปวางกระเป๋าเอกสารที่ถือติดตัวลงก่อนจะช้อนอุ้มลูกชายที่เขาสุดรักสุดหวงแหนขึ้นกอดเต็มอก ผ่านไปปีเดียวลูกชายของเขาโตขึ้นมากจริงๆ
" ซองอูคิดถึงคุณพ่อนะครับ " แขนเล็กๆของเด็กน้อยกอดเกี่ยวลำคอของผู้เป็นพ่อไว้แน่นก่อนจะซบหน้าลงกับไหล่กว้างดูแข็งแกร่งและปกป้องเขาได้อย่างคิดถึง
" พ่อก็คิดถึงซองอูเหมือนกัน " ทั้งๆที่เขาไม่ได้มีเวลาอยู่กับลูกชายคนเดียวของเขาเลยสักนิดเพราะต้องเดินทางไปๆมาๆต่างประเทศอยู่บ่อยครั้ง แต่ลูกชายของเขากลับยังเป็นเด็กร่าเริง สดใส เเละดูจะสดใสขึ้นเสมอที่กลับมาเจอกัน เขารู้สึกขอบคุณทุกคนในบ้านตระกูลคังจริงๆที่ดูแลเอาใจใส่ลูกชายของเขาได้ดีขนาดนี้ ซองอูโตขึ้นมาอย่างดีไม่มีข้อบกพร่องเลยสักนิดเดียว
" ของขวัญวันเกิดของแม่ ชอบมั้ยจ๊ะซองอู "
" ชอบครับคุณหญิงแม่ " เด็กชายเงยหน้าจากอ้อมกอดอบอุ่นมาตอบคำถามเธออย่างน่าเอ็นดู ปกติซองอูเป็นความสดใสของบ้านหลังนี้อยู่แล้ว ยามเมื่อเจ้าตัวดีใจ รอยยิ้มกับดวงดาว 3 ดวงนั่นยิ่งสดใสเข้าไปอีก...
" ของขวัญของแม่ยังมีอีกนะจ๊ะ... อ่ะ แล้วสองคนพ่อลูกหายไปไหนนะ "
" คุณชายเล็กเธอเขินไม่กล้าเดินเข้ามาน่ะครับ เอาแต่เกาะขาคุณผู้ชายไม่ยอมปล่อย " องซึงวูปล่อยลูกชายตัวเล็กให้ลงยืนเองก่อนจะเดินออกไปตามคุณชายเล็กกับคุณผู้ชายของเขาที่เดินทางกลับมาพร้อมกัน
ร่างสูงสง่าของผู้นำตระกูลคัง คังจินโฮ เดินเข้ามาในห้องอาหารพร้อมกับกล่องของขวัญใบโตในมือ เพียงแค่ในห้องนี้มีคุณพ่อของเขา และคุณพ่อใหญ่ซองอูก็ไม่รู้สึกว่าจะมีที่ไหนปลอดภัยเท่าที่นี้แล้ว
" คุณพ่อใหญ่ ยินดีต้อนรับกลับครับ " เด็กชายที่เป็นเหมือนคุณหนูของบ้านโค้งให้คังจินโฮอย่างนอบน้อม จินโฮเพียงเอื้อมมือไปลูบปอยผมของเด็กน้อย เนื่องจากสิ่งมีชีวิตตัวน้อยที่เกาะแขนเกาะขาเขาอยู่ข้างหลังไม่สามารถทำให้เขาขยับตัวได้มาก
" สวัสดีซองอู นี่ของขวัญจากฉันนะ หวังว่าเธอจะชอบ " คังจินโฮ ยื่นกล่องของขวัญในมือให้เด็กน้อยรับไว้ เด็กน้อยใช้สองมือกอดกล่องของขวัญใบโตอย่างดีใจก่อนจะเหลือบไปเห็นใครอีกคนที่ยืนอยู่ข้างหลังคุณพ่อใหญ่ของเขา
" เอ๊ะ?" ซองอูพยายามเอียงคอมองคนที่น่าจะรุ่นราวคราวเดียวกันกับเขาที่เอาแต่หลบอยู่หลังคุณพ่อใหญ่แต่เจ้าตัวกลับหลบไปอีกทาง ซองอูก็เลยต้องเอียงตัวกลับมาดูอีกทางแต่เจ้าตัวก็พลิกหลบไปอีกทางซองอูเลยมองไม่เห็นว่าอีกคนหน้าตาเป็นแบบไหน รู้แต่เพียงเจ้าตัวสูงพอๆกับเขาและมีผมสีน้ำตาลออกสว่างๆไม่รู้มันคือสีอะไรแต่สวยมากๆเลย
" ฉันมีของขวัญมาให้ซองอูอีกอย่าง แต่เจ้าตัวเข้ากลัวซองอูจะไม่อยากได้เขาเป็นของขวัญน่ะ " คังจินโฮมองลูกชายคนเล็กของตนอย่างเอ็นดู คุณชายเล็กของบ้านเอาแต่หลบอยู่หลังเขาตั้งแต่มาถึงทั้งๆที่เป็นคนขอร้องอยากมาอยู่ที่เกาหลีเองแท้ๆ หลังจากฟังซึงวูเล่าเรื่องซองอูให้ฟัง ยิ่งพอได้เห็นรูปซองอู คุณชายเล็กก็เอาแต่พูดทุกวันว่าอยากมาหาซองอู ดูซิ พอได้มาแล้วดันไม่กล้าเข้าหาเพื่อน...
" อยากสิครับ! อยากได้สิ! " ซองอูตอบคุณพ่อใหญ่เสียงดังฟังชัด ถ้าเด็กคนนั้นมาเป็นของขวัญของเขา เขาก็ต้องอยากได้อยู่แล้ว ซองอูจะมีเพื่อนเพิ่มแล้ว ดีใจจังเลย.
" แดเนียลเห็นมั๊ยลูก ซองอูเขาอยากเจอลูกมากเลยนะ เอาของขวัญมาให้ซองอูด้วยไม่ใช่เหรอ เอาไปให้สิลูก " คังจินวูนั่งลงจนสายตาเสมอกับคังแดเนียล ลูกชายคนเล็กของเขา ก่อนจะพูดคุยกับเด็กชายที่ยังดูตื่นกลัวเพราะแปลกที่แปลกทาง แดเนียลคงอยากเจอซองอูมาก ปกติแดเนียลเป็นคนเข้ากับคนง่าย คงเพราะอยากรู้จักมานานเจ้าตัวก็คงจะเขิน ก็เห็นซองอูผ่านรูปมาตั้งหลายปีแล้วนี่นะ
" จับได้แล้ว !! " องซองอูวิ่งอ้อมหลังคุณพ่อใหญ่มาอยู่ข้างหลังเด็กผู้ชายปริศนาก่อนจะจับเข้าที่ไหล่ของคนที่เขากำลังจะได้เป็นเพื่อนใหม่จนเจ้าตัวสะดุ้งสุดตัวก่อนจะหันมาหาเขา
" ว้าว!! สีผมเท่ห์จัง คุณชายเล็กสินะครับ สวัสดีครับ คุณชายเล็กหล่อมากๆเลย " องซองอูโค้งให้เด็กชายที่เขาได้เห็นหน้าชัดๆสักที และจากได้ยินคุณพ่อใหญ่พูด คนๆนี้ต้องเป็นเจ้านายของเขาอีกคนแน่ๆ
" อัน..ยอง... นายก็ หล่อเหมือนกันนะ " คุณชายเล็กยอมพูดกับซองอูแล้ว เย้ คุณชายเล็กยิ้มให้ซองอูด้วย ถึงสำเนียงเกาหลีคุณชายเล็กจะไม่ค่อยชัดคงเพราะอยู่ต่างประเทศมาตั้งแต่เกิดแต่ซองอูก็พอฟังรู้เรื่อง ซองอูรู้แค่นอกจากพี่ดงโฮ คุณหญิงคุณชายคังยังมีลูกชายคนเล็กอีก1 คนที่ไปอยู่ต่างประเทศตั้งแต่ยังเล็กเพราะปัญหาสุขภาพ พึ่งจะได้เจอตัวจริงก็วันนี้ล่ะ
" ฉัน...ชื่อแดเนียลนะ เรียกแดนก็ได้ " เด็กชายที่พึ่งมาถึงเริ่มหายเคอะเขิน เจ้าตัวหันมาคุยกับเพื่อนใหม่ด้วยตัวเองแบบไม่หลบอยู่หลังคุณพ่อแล้ว แขนสองข้างก็กอดกล่องของขวัญที่ไม่ได้ใหญ่โตเหมือนของคุณพ่อ แต่เจ้าตัวก็ออกไปเลือกด้วยตัวเองและตั้งใจเอามาให้คนตรงหน้า ดูแลอย่างดีตั้งแต่ขึ้นเครื่องจนมาถึงที่นี้ไม่ปล่อยเลย
" ครับคุณแดน " องซองอูฉีกยิ้มหวานให้คุณชายเล็กเจอกันครั้งแรกซองอูก็รู้สึกชอบคุณชายเล็กมากๆแล้ว พวกเราต้องเล่นด้วยกันสนุกมากแน่ๆ ซองอูอยากจะเล่นกับคุณชายเล็กทุกวันเลย
" นี่...ของขวัญของฉันนะ " กล่องของขวัญที่ถูกเก็บรักษามาอย่างดีตอนนี้ถูกยื่นให้ผู้ที่จะเป็นเจ้าของของมันแล้ว
" ขอบคุณครับ " ซองอูรับกล่องของขวัญมากอดไว้กับอก เขาจะเก็บรักษาของที่คุณชายเล็กให้อย่างดีเลย
" กลับมาแล้วครับ...คุณพ่อ!! " เสียงที่คุ้นเคยที่ซองอูได้ยินทุกวัน เป็นสัญญาณบอกว่า พี่คนโตของบ้านได้เดินทางกลับมาถึงบ้านแล้ว พี่ดงโฮเดินมาโค้งให้คุณพ่อใหญ่ ก่อนท่านจะลดตัวลงมานั่งในระดับเดียวกันและสวมกอดลูกชายคนโตอย่างสุดคิดถึง
" โตเป็นหนุ่มแล้วนะ ดงโฮ "
" คุณชายคัง สวัสดีครับ " เด็กชายอีกสองคนที่พึ่งเดินตามเข้ามาในมือมีกล่องของขวัญคนละใบโค้งให้เจ้าของบ้านที่พวกเขาไม่ได้เห็นบ่อยนักแต่ก็จำได้ดีว่าท่านผู้นี้คือใคร
" มินฮยอนกับฮยอนบินสินะ โตไวมากๆเลยนะเรา2คน สูงเชียว "
" แดน!! " เมื่อคุณชายใหญ่ของบ้านหันไปเห็นน้องชายของเขาที่เจอกันล่าสุดเมื่อตอนเขาไปซัมเมอร์ที่แคนาดาปีก่อน เจ้าตัวก็รีบวิ่งไปหาน้องชายก่อนจะสวมกอดอีกคนแน่น
" โอ้ย แน่นไปแล้วนะพี่ดงโฮ "
" ก็พี่คิดถึงนายนี่ แปลว่าจะมาอยู่ที่นี่กับพวกพี่แล้วใช่มั๊ย "
" ก็...คงงั้นแหละครับ "
" ดีจังเลย ทีนี่ซองอูก็จะไม่เหงาเวลาพวกพี่ไปเรียนพิเศษแล้วนะ แดเนียลน่ะเรียนเก่ง ไม่ต้องไปเรียนพิเศษแบบฮยอนบินหรอก "
" อ่าวพี่ดงโฮ ทำไมว่าผมล่ะครับ "
" ฮ่าๆๆๆ "
เสียงหัวเราะเจื้อยแจ้วของเด็กๆเรียกรอยยิ้มจากผู้ใหญ่ที่อยู่รอบข้างได้เป็นอย่างดี สดใสสมไว้จริงๆ ต่อไปดีบ้านตระกูลคังคงครึกครื้นน่าดูเลยนะ
งานเลี้ยงฉลองวันเกิดของซองอูผ่านไปได้ด้วยดี ของขวัญที่คุณชายใหญ่ซื้อให้เขาคือเฮลิคอปเตอร์บังคับอันใหญ่ ซองอูดีใจสุดๆเลยรีบวิ่งเอาไปเก็บในห้อง ไว้เเบ่งกันเล่นกับทุกคนดีกว่า ตอนนี้พี่มินฮยอน กับฮยอนบินกลับไปแล้วเพราะเวลามันค่ำมาก ทุกคนในบ้านก็แยกย้ายกันเข้านอนเพราะพรุ่งนี้ยังคงต้องไปโรงเรียนกันต่อ ซองอูเองก็เหมือนกันตอนนี้เขาอยู่ในชุดนอนเตรียมพร้อมที่จะนอนแล้วแต่เพราะรู้สึกคอแห้งนิดหน่อยเลยเดินออกมากินน้ำ ระหว่างทางพลั่นนึกถึงวันเกิดปีนี้ก็มีความสุขมากๆจริงๆ ถึงคนที่อยู่ในวันเกิดเขาจะเป็นคนที่เขารู้จักแล้วทั้งนั้นแต่เขากลับรู้สึกว่ามันพิเศษมากๆ... คงเพราะมีคุณแดนมาในวันเกิดปีนี้แน่ๆ อยากให้คุณแดนอยู่กับซองอูไปทุกปีเลยนะ มันต้องดีมากทุกๆปีแน่ๆ
" โอ๊ะ... คุณแดน...มาทานน้ำเหมือนกันเหรอครับ " พอซองอูเดินมาถึงห้องครัว คนที่ยืนอยู่หน้าตู้เย็นก่อนเขาแล้วก็คือคุณแดนนั้นเอง
" อ่า...ใช่ "
" ทานรึยังครับ ให้ผมรินให้มั๊ย " ถึงองซองอูจะยังเป็นเด็กแต่งานพวกนี้คุณพ่อก็สอนซองอูมาแล้ว ซองอูทำได้สบายมาก
" ไม่ต้องหรอกเดี๋ยวฉันทำเอง " คุณแดนทำท่าจะมาเปิดประตูตู้เย็นแทนเขา แต่ซองอูเอาขวดน้ำออกมาเสร็จแล้ว จัดการปีนขึ้นบันใดสำหรับที่มีไว้ให้พวกเขาหยิบของบนชั้นวาง ก่อนเขาจะเอื้อมหยิบแก้ว2 ใบออกมาเทน้ำใส่ แล้วถือกลับลงมาให้คุณแดน
" ให้ซองอูทำให้นะคุณแดน...”
“นี่ครับ " เด็กชายยืนแก้วน้ำไปให้คุณชายของเขา แล้วคุณชายของเขาก็รับไป ส่วนเขาเองก็เริ่มกินน้ำแก้วในมือ
" นาย...นี่ดีจังนะ "
" ครับ ? "
" ฉันหมายถึง อ่า... นายดูแลฉันดีจังนะ "
" มันดีแล้วใช่มั๊ยครับ "
" อื้ม "
" งั้นซองอูจะคอยดูแลคุณแดนทุกอย่างเลย ซองอูทำได้ คุณพ่อสอนซองอูมาแล้ว คุณแดนจะอนุญาตมั้ยครับ "
" จะดีเหรอ แต่เราเป็นเพื่อนกันนะ "
" แต่จริงๆแล้วคุณแดนก็เป็นเจ้านายของผมนี่นา "
" แต่ฉันอยากให้นายเป็นเพื่อนมากกว่านี่นา " คุณแดนเริ่มทำหน้ามุ่ยกับบทสนทนาที่เริ่มเถียงกันแบบเด็กๆ แก้วในมือที่กินน้ำจนหมดแล้ว ถูกเอาไปวางไว้บนโต๊ะใกล้ๆ เขาไม่ได้อยากได้ซองอูมาเป็นลูกน้องซะหน่อย เขาแค่อยากมาเล่นกับซองอูทุกวันก็แค่นั้นเอง
" ก็เป็นเพื่อนที่คอยดูแลคุณแดนด้วยไงครับ "
"..."
" ไม่ดีเหรอ ไม่อยากให้ผมดูแลเหรอ " องซองอูเริ่มทำหน้างอเป็นครั้งแรกที่แดเนียลเห็น เพราะในงานวันเกิด ซองอูยิ้มดีใจตลอดทั้งงานจนแดเนียลเองก็พลอยยิ้มไปด้วยเมื่อได้เห็นความสดใสนั่น
" ไม่ใช่นะ!...อยากสิ "
"..." ทั้งๆที่เขาบอกว่าอยากแต่เหมือนเจ้าตัวจะไม่เชื่อ องซองอูของเขายังคงไม่เลิกเบะเลย
" งั้นเราก็เป็นเพื่อนที่คอยดูแลกันสิ ซองอูดูแลฉัน ฉันดูแลซองอูดีมั๊ย " แดเนียลฉีกยิ้มให้คนตรงหน้า ก่อนจะเอื้อมมือไปบีบปากเล็กที่ยังเบะอยู่เบาๆอย่างนึกสนุก นุ่มนิ่มจังเลยนะปากของซองอูเนี่ย
" งื้อ..คุณแดนอย่าแกล้งอ๋ง " องซองอูพยายามหันหน้าหลบมือเขา แต่ก็ไม่ได้ขัดขืนอะไรมาก
" อ๋งเหรอ ? " ชื่อเรียกตัวเองแปลกๆที่แดเนียลพึ่งเคยได้ยินจากซองอูทำให้เขาสนใจอยู่หน่อยๆ
" ทุกคนชอบเรียกผมสั้นๆแบบนี้อ่ะครับคุณแดน "
" งั้น... ถ้าซองอูเรียกฉันว่าคุณแดน ฉันจะเรียกซองอูว่าคุณอ๋งแล้วกัน " ยิ้มหวานๆถูกส่งมาให้ซองอูอีกแล้ว คุณแดนเนี่ยยิ้มเก่งจริงๆนะ
" มันจะดีเหรอครับ...คุณแดนน่ะ.."
" ดีสิ ก็เราเป็นเพื่อนกันไง "
" อ่า...ครับ "
" สัญญา? " นิ้วก้อยขาวๆของคุณแดนยื่นมาตรงหน้าของเขา
" สัญญาอะไรครับ "
" สัญญาว่าจะเป็นเพื่อนกัน "
" เรื่องนั้นน่ะ ต่อให้ไม่สัญญาผมก็ไม่เลิกเป็นเพื่อนกับคุณแดนหรอกครับ "
" ไม่เอา สัญญาก่อน "
" งื้อ...ก็ได้ครับ " ซองอูยื่นนิ้วก้อยเล็กๆของตัวเองไปเกี่ยวกับนิ้วก้อยของอีกคนที่รอเขาอยู่
" อยู่กับฉันตลอดไปเลยนะ แดนดีใจที่เจอคุณอ๋งนะ "
" ผมก็ดีใจที่ปีนี้คุณแดนมาเป็นของขวัญวันเกิดให้ผมเหมือนกันครับ อยู่กับผมทุกปีเลยนะครับ "
"ตลอดไปเลย~~"
คำสัญญาแบบเด็กๆในวันนั้นองซองอูยังจำได้จนทุกวันนี้ วันเกิดในปีที่10ของเขา วันเกิดที่เขามีอีกคนเพิ่มมาเป็นของขวัญ วันที่คุณแดนเข้ามาทั้งบ้านยิ่งดูมีความสุขเข้าไปใหญ่ องซองอูก็เช่นกัน
จะเล่นกับคุณแดนทุกวัน
ไปเรียนกับคุณแดนทุกวัน
กินข้าวกับคุณแดนทุกวัน
ทำการบ้านกับคุณแดนทุกวัน
ต้องสนุกมากแน่ๆ เลย
วันเกิด10 ขวบของซองอู เขามีความสุขที่สุดในโลกเลย .
TBC.
Talk
สวัสดีค่า ตอนนี้เป็นตอนสเปเชียลของยัวมายด์ค่า เป็นเนื้อหาที่คาบเกี่ยวกับเนื้อเรื่องเล็กน้อย ก่อนที่คุณแดนจะเปลี่ยนไป วันนี้เราอัพ2 ตอนติด อย่าลืมอ่านตอนก่อนหน้านี้น๊า ... ขอบคุณที่ติดตามค่า ????????
ปล. เข้ามาอีดิททอคแต่ยังไม่เช็คคำ ขอโทษด้วยค่า 55555555 ฝากเรื่องสั้นของเราด้วยน๊า #ชอตฟิคซองอูต้องเลือก
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
จะอยู่ด้วยกันตลอดไปเลยสินะ :)