ตอนที่ 5 : <Re-write>Chapter IV : Your Mine [KangDaniel X OngSeongwoo] 100%
Chapter IV : Your Mine
[KangDaniel X OngSeongwoo]
YOUR MINE
ก๊อก ก๊อก ก๊อก....
" แดนนี่ดงโฮ ....อยู่มั้ย "
เสียงเคาะประตูหน้าห้องในช่วงสายเรียกคนในห้องให้ตื่นขึ้นมา แดเนียลค่อยๆยันตัวลุกขึ้นก่อนจะสัมผัสได้ถึงความเย็นบริเวณที่นอนข้างๆ แปลว่าเขานอนอยู่ในห้องนี้คนเดียวมานานพอสมควรได้
" แดนนี่พี่นะ แกตื่นรึยัง "
" ครับ...กำลังจะอาบน้ำครับ " เพราะเสียงเรียกที่ยังดังไม่หยุดทำให้คนในห้องต้องเอ่ยตอบออกไปแม้จะเป็นคำโกหก เพื่อไม่ให้คนที่เป็นห่วงอยู่หน้าห้องเป็นกังวลมากนัก
" อ่า โอเค เห็นซองอูมั๊ย พี่ไปเคาะห้องตั้งแต่เช้าแล้ว เมื่อกี้ก็ด้วย แต่เขาไม่ตอบเลย "
ไม่ตอบเหรอ...
" ซองอูออกไปทำงานแล้วมั้งครับ... ผมไม่เห็นเลย "
" อ่า... คงงั้นล่ะมั้ง โอเค งั้นพี่ไปก่อนนะ จะเที่ยงแล้วนะแดน พี่ให้จีฮุนลาช่วงเช้าให้แล้ว รีบๆไปเรียนคาบบ่ายนะ "
" ครับ "
หลังจากโกหกคำโตให้คนเป็นพี่สบายใจ ร่างที่ยังกองอยู่บนเตียงก็ค่อยๆลุกขึ้นยืน หยิบผ้าเช็ดตัวสีขาวที่ถูกจัดแขวนไว้หน้าตู้เสื้อผ้ามาพันรอบเอวลวกๆก่อนจะฉุดคิดขึ้นมาได้มือหันไปเห็นกองเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายอยู่....
ชุดนอนลายตารางสีกรมยังกองระเกะระกะอยู่ข้างเตียง เห็นเเวบเดียวเขาก็จำได้ว่าชุดนอนนี้เป็นของใคร...
" ซองอู.. "
เมื่อนึกขึ้นได้สายตาก็สอดส่องไปทั่วห้องสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่แต่ในห้องนี้ก็ว่างเปล่าจนไม่มีที่ไหนจะเป็นที่ให้ผู้ชายที่สูงเกือบ 180 เซน ไปซ่อนอยู่ได้ ถ้าจะมีก็คงจะมีแค่...
ห้องน้ำ
ใช่
คนที่เขาตามหาอยู่ในห้องน้ำจริงๆ ทันทีที่เปิดประตูห้องน้ำเข้ามา ร่างขององซองอูก็ปรากฏให้เห็น คนที่เขาตามหาเพียงแค่กำลังนั่งนิ่งอยู่ในอ่างอาบน้ำที่เปิดน้ำไว้จนเต็ม หัวไหล่เปลือยเปล่าที่โผล่ออกมาแต่งแต้มไปด้วยร่องรอยสีช้ำบดบังผิวละเอียดไปซะหมด เพียงเห็นแค่นี้ก็เหมือนมีภาพเหตุการณ์ต่างๆรีรันอยู่ในหัว
คังแดเนียลไม่ได้เมา
ไม่มีคนเมาที่ไหนลุกขึ้นมาทำอะไรต่อมิอะไรได้
แต่สิ่งที่ทำลงไปอยู่นอกเหนือการควบคุมของสมอง เขาควบคุมมันไม่ได้เลย.
เขาจำได้ทุกสัมผัสที่เขาเป็นคนทำ เขาจำได้ทุกเสียงที่ดังขึ้นเพียงแค่เขาลากสัมผัสผ่าน เขาจำได้ทุกสีหน้าที่ร้องอยู่ภายใต้ร่างของเขา เขาจำได้ทุกการเคลื่อนไหวที่ตอบสนองเขาเป็นอย่างดี
" คุณ..." เพราะโดยจ้องอยู่นานในที่สุดเจ้าของแผ่นหลังสีช้ำก็รู้ตัว ร่างที่กำลังกอดเกี่ยวตัวเองในอ่างอาบน้ำ หันมามองใครอีกคนที่เดินเข้ามาดวงตาใสเต็มไปด้วยหยาดน้ำที่เอ่อคลอราวกับพร้อมจะไหลออกมาในทุกเมื่อ
" แช่น้ำนานนายจะเป็นหวัด " ก็ไม่ได้คิดหรอกนะว่าคำพูดแรกที่จะพูดกับคนตรงหน้าจะเป็นคำพูดโง่ๆอะไรแบบนี้...แต่ก็นั่นล่ะนะ คังแดเนียลก็มีปัญญาทำได้แค่นี้ล่ะ
" ผม..ทราบแล้วครับ " เสียงที่ตอบออกมายังมีความสั่นคลอนใบหน้าหม่นหมองหันหลบคนที่เดินมานั่งบนขอบอ่างอาบน้ำเซรามิกสีขาว ฝ่ามือที่เคยกักกันองซองอูไว้ใต้ร่างวางลงบนเส้นไหมเปียกนุ่ม ลูบเส้นผมสีดำสนิทนั้นอย่างแผ่วเบาฉุดดึงให้ร่างบอบช้ำเคลื่อนเข้ามาพักพิงบนแผงอกแน่นของอีกคน ใบหน้าคมเคลื่อนต่ำจมูกเชิดเข้ารูปคลอเคลียกับเส้นไหมเปียกชื้นนั้นอย่างหวงแหน การกระทำที่ปกติไม่เคยเปิดเผยให้ใครได้เห็น ส่งผลต่อก้อนเนื้อภายในอกซ้ายของคนได้รับเป็นอย่างมาก ความรู้สึกมากมายกำลังโจมตีองซองอูอย่างหลบไม่พ้น
คังแดเนียลมีผลต่อองซองอูเสมอ
" เกลียดฉันเหรอ " น้ำเสียงทุ้มนุ่มเอ่ยถามคนในอ้อมแขนอย่างแผ่วเบา มือแกร่งก็ยังลูบวนเส้นไหมสีดำนั้นไม่ห่าง...
" ผม...อยากจะเกลียดคุณ " ทำได้แค่อยากเพียงเท่านั้น...เท่านั้นจริงๆ
" อยากจะเกลียดฉันก็ได้ แต่รู้ไว้... ว่านายเป็นของฉัน จะด้วยนามธรรม หรือรูปธรรม นายก็เป็นของฉันแค่คนเดียว " น้ำเสียงที่เอื่อนเอ่ยไม่ได้แข็งกร้าวอย่างที่ซองอูเคยได้รับ หากแต่อ่อนโยนและเจือนไปด้วยความหมายราวกับคนพูด พูดออกมาจากความรู้สึกข้างในจริงๆ
YOUR MINE
ทางฟากห้องเรียนแคสCวันนี้ดูจะคึกครื้นเป็นพิเศษ หัวข้อสนทนาที่ทุกคนในแคสC ต่างพูดถึงเห็นจะมีแต่เรื่อง 'นักเรียนที่กำลังย้ายมาใหม่' ถึงโรงเรียนจะพึ่งเปิดเรียนได้ไม่นาน อาจจะมีนักเรียนบางคนที่ยังไม่ได้เข้าโรงเรียน เหตุเพราะสัปดาห์แรกของการเปิดเทอมดูไม่ค่อยจะมีอะไร แต่ก็ไม่มีใครที่ไหนพึ่งถูกยัดชื่อเข้ามาในระบบแบบนี้มาก่อน
" ซอนโฮ นายรู้เรื่องมีคนเข้าเรียนกลางคันรึยัง "
" ก็พอได้ยินนะ คงจะอยู่ โซนA ไม่ก็B ล่ะมั้ง มีอำนาจขนาดฝากเข้าเรียนที่นี้ได้ขนาดนี้ " เสียงพูดคุยของเด็กนักเรียนแคสC ห้อง3 ที่พึ่งรู้จักกันได้ไม่นานกำลังพูดถึงหัวข้อสนทนายอดฮิตในตอนนี้
" แต่เขาว่าที่นี้ไม่เคยมีใครได้เขาเรียนกลางเทอมมาก่อนเลยนะ "
" ไม่รู้สิ ยุคสมัยมันเปลี่ยนอะไรก็เกิดขึ้นได้ล่ะมั้ง "
หลังจากที่พวกเขาทานข้าวกลางวันเสร็จแล้วขึ้นมานั่งในห้องเรียนได้ไม่นาน ซิสเตอร์ประจำวิชาประวัติศาสตร์ฮันชอนก็เดินเข้ามาในห้องเรียนพร้อมๆกับเสียงกริ๊งเตือนเวลาเข้าเรียนที่ดังขึ้น
" สวัสดีนักเรียนทุกท่านในที่นี้ วันนี้ก่อนจะเริ่มศึกษาประวัติศาสตร์ฮัลชอน ดิฉันมีนักเรียนใหม่มาแนะนำให้พวกคุณได้รู้จัก....เชิญค่ะ "
อะไรนะนักเรียนใหม่...ย้ายมาห้อง 3 เนี่ยนะ
หลังจากซิสเตอร์แอนนาเรียกให้คนมาใหม่ได้เดินเข้ามา สายตาทุกคู่ในห้องโฟกัสที่ชายหนุ่มร่างสูง ผิวขาว เส้นผลสีน้ำตาลอ่อนปกคลุมใบหน้านิ่งเฉยภายใต้กรอบแว่นสีดำนั่นดูเหย่อหยิ่งไม่น้อย แต่ก็ต้องยอมรับว่าโดยรวมแล้วหมอนี่ดูดีไร้ที่ติจริงๆ
" ช่วยแนะนำตัวด้วยนะคะ "
" ไลควานลิน Zone D "
" คุณไล เชิญนั่งที่โต๊ะว่างด้านหลังห้องได้เลยค่ะ เอาล่ะค่ะ วันนี้เราจะมาเรียนถึงความเป็นมาของฮันชอน ในยุคก่อน 300 ปี... "
" ที่ว่างหลังห้อง ก็หลังพวกเราน่ะสิ " จินยองปลายตามองคนที่พึ่งเดินมาใหม่เจ้าตัวเดินผ่านพวกผมไปอย่างไม่สนใจอะไรก่อนจะนั่งลงข้างหลังของผม
" สวัสดี ควานลิน ฉันยูซอนโฮนะ อยู่โซน D เหมือนกัน " ผมเป็นคนเริ่มหันไปแนะนำตัวกับเขาก่อนจะยิ้มให้ ไหนๆก็อยู่โซนเดียวกันก็น่าจะรู้จักกันไว้อ่ะนะ
" สวัสดีซอนโฮ ยินดีที่ได้รู้จักนะ " อะไรกัน ก็ไม่หยิ่งนี่นา หลังจากที่เขาหันไปทักทายควานลินก็ตอบกลับมายิ้มๆ ต่างจากตอนที่อยู่หน้าห้องลิบลับ ถึงจะเป็นยิ้มที่ขยับแค่มุมปากก็เถอะ คงเป็นคนที่ไม่ค่อยพูดเฉยๆล่ะมั้ง
" อื้ม...ส่วนหมอนี่แบจินยองนะ " พอเห็นว่าเพื่อนใหม่ดูน่าจะเข้ากันได้ผมเลยแนะนำจินยองให้ควานลินรู้จักด้วยเลย จินยองหันมาผงกหัวให้ควานลินเล็กน้อยก่อนจะหันกลับไปสนใจเรียนเหมือนเดิม
" หลังเลิกเรียนไว้กลับเฮ้าส์ด้วยกันนะ ควานลิน "
" อื้ม โอเค "
YOUR MINE
" เมื่อเช้าไปไหนมาอะแดน " หลังจากการเรียนคาบสุดท้ายของวันได้จบลงไปแล้ว จีฮุนก็เดินมาหาเพื่อนของตนที่นั่นอยู่ริมหน้าตาเพียงคนเดียว ไร้ใครอีกใครที่ปกติจะอยู่ข้างตัวเพื่อนสนิทของเขาไม่ห่าง
" เมื่อวานกลับมาเกือบเช้าน่ะ นั่งรถไปมาด้วยเลยมาไม่ไหว " แดเนียลหันมาตอบจีฮุนที่ยืนอยู่ข้างโต๊ะของเขา ห้อง1 ปกติจะมีนักเรียนไม่เกิน 11 คน เลยออกจะเงียบเหงาไปสักหน่อย แถมห้อง1แคสB ก็มีกันแค่ 8 คนด้วย เงียบขึ้นไปอีกล่ะทีนี้ ต่างจากห้องอื่นๆ ที่มีเกือบ 30 คน คงสนุกกันหน้าดู
" แล้วซองอูไปไหนวะ " เเจฮวานเดินตามมาสมทบก่อนจะถามหาใครอีกคนที่วันนี้หายตัวไปอย่างผิดสังเกต คนที่ทำงานหนักอย่างซองอูนับวันที่จะขาดเรียนได้เลย ไม่จำเป็นจริงๆก็จะไม่ขาด วันหยุดสุดสัปดาห์ไม่เคยขอกลับบ้านถ้าไม่มีธุระ นั่งเฝ้าห้องสภาแทบทุกวัน อยู่ๆขาดเรียนก็อดสงสัยไม่ได้จริงๆ
" เออนั่นสิ ปกติซองอูไม่เคยขาดเรียนเลยนะ " ถึงซองอูจะได้อยู่โซน A เพราะแดเนียลแต่ผลการเรียนของซองอูไม่เคยหลุดท๊อป 5 ของชั้นเรียนเลย เป็นไปได้ยากมากที่คนที่จริงจังกับเรื่องเรียนขนาดนั้นจะหยุดเรียนแบบไม่มีสาเหตุ
" ไม่สบายนิดหน่อยน่ะ " หลังจากที่ช่วงสายทั้งเขาและอีกคนจัดการตัวเองกันเรียบร้อย แต่เหมือนซองอูจะเพลียเกินไปอาบน้ำเสร็จเจ้าตัวก็เผลอหลับไปเลย หลับอยู่ในห้องเขาทั้งชุดคลุมอาบน้ำนั่นล่ะ แดเนียลเองก็ไม่ได้ปลุก แค่เตรียมอาหารไว้ให้เผื่ออีกคนจะตื่นเพราะความหิว ห่มผ้าหนาให้อีกคนแล้วตัวเขาก็รีบออกมาเรียนทันที
" ไอ้อ๋งเนี่ยนะ โหย มันโดนคุณชายเล็กตระกูลคังใช้งานโขกสับมาเป็นปียังไม่เคยป่วยเลย ออกไปทำอีท่าไหนกันมาวะคุณชาย "
" ยุ่ง " แดเนียลมุ่ยหน้าใส่แจฮวานก่อนจะลุกขึ้นเตรียมเดินหนีคนที่ชอบถามซอกถามแซก
" ปวดหัวกับพวกมันเนอะจีฮุน ไม่รู้จะวางมาดใส่กันอะไรนักหนา " ยัง.... ยังไม่หยุดพูดอีก
" ไอ้บางคนรู้ทั้งรู้ว่าเขาคิดอะไรก็เอาใหญ่ ระวังเท้อออออ. ของหายแล้วอย่ามาอยากได้คืน น่ะยังพูดไม่จบโว้ยยย ไอ้แดน! จะหนีไปไหน ตอนเย็นห้ามหนีประชุมนะเฮ้ย! " ทันที่คนช่างแซะจะได้พูดจบคนที่ลุกหนีก็เดินออกจากห้องไปซะแล้ว แต่เสียงที่ตะโกนไล่หลังมาก็ใช่คนที่ลุกไปแล้วจะไม่ได้ยิน
" เรื่องนี่ฮุนจะไม่ยุ่งครับ "
YOUR MINE
หลังเลิกเรียนกลุ่มเด็กนักเรียนห้อง 3C บางส่วนก็แยกย้ายกันกลับที่พัก บางส่วนก็ไปเข้าชมรมที่ตัวเองเคยสมัคร ส่วนยูซอนโฮกับเพื่อน...'เพื่อน'ในที่นี้รวมถึงไลควานลินด้วย พวกเราเข้ากันได้ดีกว่าที่คิดไว้ซะอีกควานลินสนิทกับจินยองและแดฮวีที่เป็นเพื่อนเฮ้าส์เดียวกันกับจินยองแต่อยู่คนละห้องไปแล้วในตอนนี้ ไอ้ลุคหยิ่งๆที่เห็นตอนแรกนี่ภาพลวงตารึเปล่าไม่รู้ ซอนโฮรู้แต่ว่าอีกคนแค่มีพื้นที่ส่วนตัวของตัวเองมากกว่าคนอื่นหน่อยก็เท่านั้น.
พวกเรากำลังนั่งเล่นกันอยู่บนโซฟารับแขกที่ห้องสภา ไม่รู้เป็นเรื่องโชคดีอะไร ที่พี่รหัสของเขาเป็นถึงพี่สารวัตรนักเรียน พี่รหัสของจินยองเองก็เป็นพี่สภา ชื่อพี่จีฮุน พี่เขาดูเท่ห์สุดๆไปเลย แดฮวีเป็นคนชวนพวกเรามาที่นี้เพราะพี่รหัสแดฮวีก็เป็นพี่สภาเหมือนพี่จีฮุนและพวกพี่ๆบอกให้มาหาได้ พวกเราเลยถือโอกาสมาคุยกับพวกพี่ๆเขาซะเลย ไหนๆควานลินก็พึ่งมา พี่ๆที่สภาก็น่าจะรู้จักคนเยอะ อาจจะช่วยควานลินให้เจอพี่รหัสได้เร็วขึ้นก็ได้
" พี่จีฮุน พี่แดนกับพี่ซองอูไปไหนอ่ะครับ "
" แดนอยู่ในห้องทำงานน่ะเพิ่งประชุมกันมา ส่วนซองอูก็น่าจะอยู่ด้วยกันนะ ซองอูพึ่งมาตอนเข้าประชุมเอง "
พี่จีฮุนที่นั่งขีดเขียนอะไรสักอย่างในเอกสารบนโต๊ะที่มีชื่อพี่เขาติดอยู่ ละความสนใจจากเอกสารแล้วเงยหน้าขึ้นมาตอบคำถามแดฮวี ขนาดกำลังตั้งใจทำงานก็ยังดูดีเลยคนอะไรกันเนี่ยพี่จีฮุน ในห้องสภา มีโต๊ะตั้งเรียงกันอยู่ประมาณ 10 กว่าโต๊ะ แบ่งเป็น 2 ฝั่งขนานข้างที่ว่างเล็กพอเป็นทางเดินตั้งหันหน้าชนกัน ด้านในสุดทางเดิน มีห้องที่กั้นแยกไว้ 3 ห้อง ที่ซอนโฮเห็นคือมีห้องประธานนักเรียน รองประธานนักเรียน อีกห้องนึงคือห้องตระกูลผู้นำ ชื่อดูยิ่งใหญ่เป็นบ้า ไม่รู้ว่ามันคือตำแหน่งอะไร ถึงซอนโฮจะเข้ามาเรียนที่นี้แต่ก็ไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรเท่าไร เขาเพียงสอบเข้าตามที่คุณพ่อคุณแม่ต้องการเท่านั้น แต่ที่นี้ก็มาตราฐานสูงลิบตอนเขาอยู่ม.ต้น ผลการเรียนเขาเป็นอันดับต้นๆของชั้นเลยนะ มาสอบเข้าที่นี้ได้อยู่ซะห้องท้ายสุดเลยซะงั้น
" สภาดูงานยุ่งนะครับผมเห็นพี่ซองอูยุ่งมากเลยอะผมไม่ค่อยเจอเลย แต่พี่แดนเนี่ยดูว๊างงงง ว่าง เดินไปทางไหนก็เจอ " แดฮวีพูดบ่นไปเรื่อยแต่เขาเจอพี่แดนบ่อยจริงๆนะ เป็นถึงรองประธาน พี่แดนไม่มีงานการทำเหรอพี่ซองอูที่เป็นเลขาเนี่ยยังดูงานเยอะกว่าอีก
" ฮ่า ฮ่า สงสัยรองประธานโยนงานให้เลขาทำมั้ง แล้วพวกนายปีหน้าสนใจมาทำงานสภามั๊ยล่ะ พวกพี่จะได้มีคนช่วย " พี่จีฮุนส่งยิ้มมาให้พวกเราก่อนจะก้มหน้าก้มตาจัดการงานที่เอกสารต่อ ทำแค่นี้จินยองก็นั่งใจลอยจากโซฟาไปหาพี่จีฮุนแล้วครับ เพื่อนเขาเนี่ยไม่เก็บอาการเลยสักนิดเดียว
" ขอผมเรียนให้รอดก่อนนะครับ " แดฮวีพูดพรางเปิดกระเป๋าหยิบหนังสือเรียนขึ้นมา เหมือนจะเป็นวิชาประวัติศาสตร์ฮันชอนที่พวกเขาเรียนกันไปเมื่อตอนบ่าย
" การบ้านเหรอ " จินยองชะเง้อไปดูหนังสือในมือแดฮวี ที่มีทั้งหนังสือเรียนและหนังสือที่ยืมมาจากห้องสมุด ความหนาของมันมากพอที่จะฟาดเขาสลบได้เลยทีเดียว ซิกเนเจอร์ของหนังสือประวัติศาสตร์สินะ
" อื้ม ห้องนายยังไม่สั่งเหรอ ซิสเตอร์แอนนาให้ไปหาเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น 300 ปีก่อนโน้น ฉันนี่ไม่รู้จะทำยังไงเลย มันดันใกล้หน้าประวัติศาสตร์ที่หายไปพอดี " แดฮวีทำหน้ามุ่ยพลางเปิดหนังสือเล่มใหญ่ที่เพิ่งยืมมาไปพลาง
" สงสัยคงจะโดนคาบหน้าเนี่ยล่ะ อ่าฉันไม่ชอบวิชาประวัติศาสตร์เลย " ยูซอนโฮบ่นงุบงิบก่อนจะยืดแขนเอนตัวพิงลงไปที่ผนักพิงโซฟา....หิวข้าวจังเลยนะ...
" ฉันพอรู้นะ ถ้านายอยากหาคนช่วย " เสียงที่พูดขึ้นมาเป็นเสียงของเพื่อนใหม่ที่นั่งอยู่ข้างๆซอนโฮนี่เอง จากที่ดูในคาบประวัติศาสตร์ควานลินดูจะชอบวิชานี้ไม่ใช่น้อยเหมือนกัน
" จริงอ่ะควานลิน โหย ดีเลยอะไม่งั้นฉันแย่แน่ๆ "
" ควานลินเหรอ... ไม่เคยได้ยินชื่อจากพวกนายเลย พึ่งรู้จักกันเหรอ " พี่จีฮุนเงยหน้าขึ้นมาถามพวกเราเหมือนว่าพี่เขาจะทำงานเสร็จแล้วแฟ้มในมือถูกปิดวางไว้มุมหนึ่งของโต๊ะก่อนที่พี่จีฮุนจะเดินมานั่งที่โซฟาเดียว ข้างๆที่พวกเรานั่งอยู่
" อ่อควานลินเป็นเด็กใหม่ครับ อยู่ห้องเดียวกับผมกับจินยอง " ยูซอนโฮเป็นคนเอ่ยตอบรุ่นพี่จีฮุนก่อนจะส่งยิ้มให้คนเป็นพี่บางๆ
" 'ไลควานลิน' คือนายเหรอ "
" ครับ " ควานลินเพียงเอ่ยตอบจีฮุนไปสั้นๆ ดวงตาคมภายใต้แว่นตากรอบดำกำลังสอดผสานกับคนอายุมากกว่า สิ่งที่เขารับรู้จากสายตาที่ส่งมาเหมือนคนตรงหน้ามีคำถามมากมายอยากจะถามเขาเต็มไปหมด
" ฉันแปลกใจที่นายเข้ามาที่นี้กลางคันแต่ดันอยู่Zone D "
" มันไม่มีอะไรหรอกครับรุ่นพี่อย่าใส่ใจเลย "
" แน่ใจเหรอ ปกติคนที่จะทำอย่างนี้ได้ นอกจากจะอยู่โซน A ก็น่าจะมีแต่เด็ก ห้อง1 หรือคนของตระกูลผู้นำ นายเกี่ยวข้องยังไงกับโรงเรียนนี้เหรอ " จีฮุนไม่ลดละความพยายามที่จะเค้นถามความจริงจากคนตรงหน้า
" ผมไม่ทราบครับ คงเป็นคุณพ่อหรือตระกูลผมที่เกี่ยวข้องกับโรงเรียน ผมเข้ามาที่นี้ตามคำสั่งของท่านแค่นั้นเอง "
"..." จีฮุนไม่ได้ถามอะไรต่อเมื่อคนตรงหน้าตั้งหน้าตั้งตาปฏิเสธขนาดนี้ เขาคงไม่ได้ความจริงอะไร
" แดฮวีมีการบ้านไม่ใช่เหรอ มาพี่ช่วย " หัวข้อสนทนาถูกเปลี่ยนไปทันทีเพื่อรักษาบรรยากาศ ตั้งแต่ที่เขากับนักเรียนใหม่นั่นเริ่มคุยกัน น้องๆคนอื่นก็เงียบจนแทบไม่หายใจ
หรือบางทีเด็กนี้อาจจะไม่รู้อะไรเลยก็ได้
" คือ...ซิสเตอร์เขาให้วิเคราะห์เหตุการณ์ที่เหลือจากส่วนที่ขาดไปอะครับ ว่ามีความเป็นได้ในอดีตจะเกิดอะไรก่อนหน้านี้ "
" หื้ม ปีที่แล้วไม่มีอย่างนี้เลยนะ " สั่งงานอะไรซับซ้อนจังตอนเขาอยู่ แคสC ไม่มีอะไรแบบนี้เลย
" จริงเหรอครับ ตอนแรกผมกะจะมาให้พวกพี่ช่วยเพราะนึกว่าเคยทำกันแล้ว "
" พี่ดงโฮ พี่มินฮยอน อาจจะตอบได้ก็ได้นะ พี่นายก็ด้วย ไม่ก็แดเนียลพวกตระกูลผู้นำน่ะ น่าจะรู้เรื่องดีกว่าพวกฉัน "
" งื้อ... พี่แดนกับพี่ซองอูเขาจะยุ่งมากอยู่มั๊ยอ่ะครับ " นี่ขนาดพี่จีฮุนก็เป็นพี่สภาน่าจะรู้เรื่องราวของโรงเรียนดียังตอบไม่ได้ เพื่อนคนอื่นจะทำการบ้านกันยังไงเนี่ย
" ไม่รู้สิ เราก็ทำไปเรื่อยๆรอพวกนั้นออกมาก็ได้นะ ถ้าออกมาจากห้องทำงานแล้วก็น่าจะแปลว่างานเสร็จแล้ว "
" ไอ้เรื่องตระกูลผู้นำนี่ คืออะไรเหรอครับ " จินยองเอ่ยถามคนเป็นพี่ เรื่องระบบโรงเรียนที่ไม่เหมือนที่ไหนของฮันชอนก็พอรู้อยู่หรอก แต่ก็ยังไม่เข้าใจอย่างถ่องแท้เลยสักนิด
" จริงๆเดี๋ยวสักเทอมสอง ซิสเตอร์ประจำวิชาประวัติศาสตร์ฮันชอนน่าจะสอนนะ ทุกคนที่จบจากที่นี้ต้องรู้ประวัติโรงเรียนเราอย่างละเอียด แต่ฉันเล่าให้ฟังก่อนก็ได้ "
" ฮันชอนน่ะก่อตั้งขึ้นมาเป็นโรงเรียนในราชสำนักสำหรับขุนนางและเชื้อพระวงศ์อะไรประมาณนั้น เพราะเป็นโรงเรียนในวังและสมัยก่อนมีแต่ผู้ชายที่ได้สิทธิ์เรียนหนังสือ ที่นี้เลยเป็นชายล้วนมาจนปัจจุบัน "
" แต่ก็นะ พวกโรงเรียนทั่วไปก็จะมี ผู้บริหาร ผู้อำนวยการอะไรแบบนี้ใช่มั๊ย แต่ที่นี้ไม่มีหรอก มาสเตอร์สูงสุดของที่นี้ก็เป็นเหมือนแค่คุณครูฝ่ายปกครองน่ะ คอยตรวจสอบดูแลความเรียบร้อยโดยรวมอะไรประมาณนั้น ส่วนคนที่ทำหน้าที่บริหารจริงๆ คือตระกูลผู้นำ ที่คัดเลือกจากการแข่งขันที่จะมีทุกๆที่ผู้นำคนเก่าจบการศึกษา "
" พวกทายาทที่พ่อแม่หรือวงศ์ตระกูลเคยเป็นผู้นำ เขาก็จะลงแข่งกันประจำนะ คนอื่นๆก็มี แต่ที่ได้ครองตำแหน่งมาตลอด 600 ปีน่ะ คือตระกูลฮวัง รุ่นนี้ก็คือ ฮวังมินฮยอน "
" แต่ตระกูลผู้นำจะมี2 ตระกูล เหมือนฝ่ายขุนนางที่บริหารบ้านเมือง กับฝ่ายแม่ทัพ คล้ายๆพวกทหารพูดง่ายๆก็พวกดูแลความเรียบร้อย พวกสารวัตรนักเรียนอะไรประมาณนี้ ตระกูลคังคือตระกูลผู้นำฝ่ายแม่ทัพ รุ่นนี้คือ คังดงโฮ ปีนี้ผู้นำ2 ตระกูล จะจบการศึกษาพร้อมกัน พวกนายโชคดีที่เข้ามาทันการแข่งขันชิงตำแหน่งนะ "
" 600 ปีมานี่ ตระกูลฮวังตระกูลเดียวเลยเหรอครับ แต่บันทึกมันมีถึง แค่300 ปีเอง พี่รู้ได้ยังไงอะ " แดฮวีถามอย่างสนใจ หนังสือประวัติศาสตร์เล่มโตสภาพเก่าตามอายุของมันที่ลงทุนไปยืมมาจากหอสมุดกลางกลายเป็นหมั่นถูกวางทิ้งไว้บนโต๊ะในทันที
" บันทึกก่อนหน้า300 ปีก็ยังพอมี แต่มีแค่ส่วนที่กล่าวถึงตระกูลฮวังน่ะ ซึ่งก็น้อยมาก แล้วก็อิงจากบันทึกประจำตัวของผู้นำ ซึ่งตระกูลฮวังมีมาตั้งแต่ 600 ปีก่อน "
" งั้น ตระกูลคังล่ะครับ ส่วนที่หายไปก่อนหน้าเป็นของตระกูลคังเหรอ " จินยองถามขึ้นอย่างสนใจ ประวัติศาสตร์ที่นี่มันซับซ้อนจริงๆเลยนะ
" ไม่น่าใช่... บันทึกประจำตัวผู้นำตระกูลคังก็มีแค่ 300 ปีหลัง และเหมือนปีแรกๆก็หายไปบางส่วน "
" เอ๋ ? "
" ถ้าข้อสันนิษฐานของฉัน...ก็คงเป็นตระกูลคังพึ่งเข้ามาเป็นตระกูลผู้นำช่วง 300 ปีให้หลังนี้ล่ะมั้ง "
" น่าสงสัยนะครับ เหมือนก่อนหน้านี้มีตระกูลผู้นำอีกตระกูลที่ถูกลบออกจากประวัติศาสตร์เลย " ไลควานลินพูดขึ้นมาหลังจากตั้งใจฟังอยู่นาน ที่เขายอมเข้าเรียนที่นี้ตามที่คุณพ่อสั่ง ก็เพราะประวัติศาสตร์ที่นี้มันน่าสนใจไม่ใช่น้อยเท่าที่ฟังมามันก็น่าจะมีอะไรสักอย่างแล้วล่ะ
" เรื่องนั้นฉันก็ไม่รู้หรอก รู้แต่ว่าตำแหน่งตระกูลผู้นำเขาก็สืบทอดกันมาแบบนี้ล่ะ นายดูจะสนใจที่นี้นะ ?"
" ควานลินเขาชอบเรียนประวัติศาสตร์น่ะครับ " คนที่ช่วยตอบแทนคือซอนโฮ เพราะดูแล้วพี่จีฮุนดูจะสงสัยอะไรควานลินสักอย่าง แต่ซอนโฮว่าควานลินก็ปกตินะ ถึงจะเข้ามาเรียนได้แบบแปลกๆก็เถอะ
" หื้ม งั้นแปลว่าเข้าที่นี้เพราะชอบประวัติศาสตร์? " จีฮุนยักคิ้วเล็กน้อยก่อนหันไปมองนักเรียนที่พึ่งเข้ามาใหม่
" ก็ประมาณนั้นครับ "
" ก็ไม่แปลกหรอก เด็กหลายคนเข้าที่นี้เพราะเหตุผลนี้เหมือนกัน "
" แล้วรุ่นพี่ล่ะครับ เข้ามาที่นี้เพราะเหตุผลไหน ? "
" ควานลิน ถามอะไรน่ะ " แดฮวีเอ่ยปรามเพื่อนใหม่ทันทีที่ความลินถามคำถามที่ดูจะก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของรุ่นพี่จนเกินไป
" ไม่เป็นไรหรอกแดฮวี... ฉันเข้ามาที่นี้เพราะตระกูลฉันเป็นพันธมิตรกับตระกูลฮวังมาตั้งแต่ 600 ปีก่อนแล้ว บรรพบุรุษทำอะไรไว้ เราก็ต้องทำตามล่ะนะ อีกอย่างที่นี้ก็มีคอนเนกชั่นทางธุรกิจ ทุกคนก็น่าจะพอรู้ "
" เป็นตระกูลพันธมิตรก็แปลว่ารุ่นพี่สามารถลงแข่งคัดเลือกตำแหน่งผู้นำได้ ในนามตระกูลฮวัง ? "
" ทำการบ้านมาดีนี่ ก็ใช่ ตระกูลผู้นำทั้ง2 เอง ก็ไม่ได้อยากให้ตำแหน่งตกไปที่อื่นหรอกนะ ระบบที่ช่วยกันวางมายาวนานมันจะเสียซะเปล่า คนตระกูลอื่นไม่เข้าใจระบบพวกนี้หรอก แต่จะส่งทายาทเพียงคนเดียวลงแข่งโอกาสจะเสียตำแหน่งมันก็สูง เลยต้องมีตระกูลพันธมิตรล่ะนะ แล้วนายล่ะ ? เข้ามาที่นี้เพราะชอบประวัติศาสตร์นี่ รู้อะไรเกี่ยวกับที่นี้แล้วบ้าง ? "
" คงไม่เยอะกว่าที่รุ่นพี่รู้หรอกครับ "
" เอาน่าพูดหน่อย เผื่อเป็นประโยชน์กับแดฮวี ยังไงเดี๋ยวพวกนายก็โดนสั่งการบ้านเหมือนกัน " จีฮุนพยายามให้เด็กใหม่พูดในสิ่งที่รู้ออกมาเพราะดูเหมือนหมอนี่จะรู้อะไรไม่ใช่น้อยอีกเหมือนกัน
" ทุกครั้งที่มีการเเข่งขันหาผู้นำคนใหม่ มักจะเกิดเหตุการณ์ไม่ดีขึ้นมาอยู่เสมอแบบหาสาเหตุไม่ได้ บ้างก็บอกเป็นคำสาปของการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นเมื่อ 300 ปีก่อนจึงทำให้ต้องมีผู้เสียสละ... "
" สองปีก่อน เหมือนจะมีข่าวภายในที่ไม่เปิดเผยเกี่ยวกับอุบัติเหตุในวันแข่งขัน...น่าจะมีการสูญเสีย"
" ขนาดข่าวปิดนายยังรู้เลยนะ ทำการบ้านมาดีจริงๆ เริ่มไม่เชื่อว่าแค่ชอบประวัติศาสตร์แล้วสิ "
" ก็รู้เท่านี้แหละครับ รุ่นพี่น่าจะรู้ดีกว่าผม "
" ตอนนั้นฉันยังไม่เข้ามาที่นี้เลย เรื่องนี้ฉันก็รู้เท่านายนั่นล่ะ... "
" อีกอย่างที่ควรจะรู้ก็คือ ผู้นำตระกูลที่จบการศึกษาไปแล้ว ก็ยังถือสิทธ์ในการบริหารที่นี้อยู่แต่เป็นแค่เบื้องหลัง ซึ่งถ้าคนที่จะฝากเข้ามาเรียนที่นี้ได้ ถ้าไม่ใช่พวกฉัน ก็คงเป็นคนของตระกูลผู้นำรุ่นก่อนๆ " เสียงที่พูดขึ้นมาไม่ใช่เสียงของผู้ที่นั่งคุยกันอยู่ก่อน หากแต่เป็นใครอีกคนที่เดินออกมาจากห้องแยกภายในสภา พร้อมกับเลขาที่เดินตามหลังมาไม่ห่าง
" พี่แดน พี่ซองอู ผมมารอพวกพี่เลย " เด็กแคสC ลุกขึ้นโค้งให้รุ่นพี่ที่มาใหม่ ก่อนจะนั่งลงตามเติมเมื่อผู้มีตำแหน่งรองประธานนักเรียนผายมือเป็นสัญญาณให้
" มีอะไรเหรอ " คนที่เอ่ยถามกลับคือเลขารองประธานที่เดินมากึ่งนั่งกึ่งยืนพิงกับพนักพิงโซฟาข้างๆแดฮวี เพราะที่นั่งถูกจับจองจนเต็มไปหมดด้วยรุ่นน้องแคส C คนมาใหม่อีก2คนเลยต้องนั่งพิงผนักโซฟาที่เพื่อน และรุ่นน้องนั่งอยู่แทน
" ผมมีการบ้านประวัติศาสตร์ ยากมากอะพี่ซองอู พี่จีฮุนยังไม่รู้เลย " แดฮวีมุ่ยหน้าก่อนยื่นหนังสือในมือให้คนเป็นพี่ดู
" ถ้าจีฮุนยังไม่รู้ ฉันก็ไม่น่าจะรู้อะ เราก็เรียนมาเหมือนกัน " ซองอูพลิกหน้ากระดาษหนังสือที่รับมาจากรุ่นน้องไปมา เนื้อหาเป็นช่วงรอยต่อกับประวัติศาสตร์ที่หายไปพอดี
" อาจารย์สั่งอะไรเนี่ย " ซอนโฮบ่นออกมาเบาๆ ขนาดรุ่นพี่ที่เป็นถึงตระกูลผู้นำยังทำกันไม่ได้เลย แล้วเด็กเข้าใหม่จะทำได้ยังไงกันล่ะ
" ช่วงนี้ดูเหมือนอาจารย์หมวดสังคมประวัติศาสตร์กำลังทำอะไรใหม่ๆนะ ตั้งแต่ปีก่อนแล้ว " พัคจีฮุนพูดขึ้นมาอย่างสงสัย เพราะการปกครองคนหมู่มากที่ไหนก็ย่อมมีปัญหากันทั้งนั้น ไม่เว้นแม้แต่ที่นี้.... ดูเหมือนพวกอาจารย์ที่มีอายุรวมกันก็หลายร้อยปี ชีวิตเกินครึ่งชีวิตอยู่ในฮันชอน จะไม่ชอบระบบการปกครองนี้เท่าไหร่ เพราะอาจารย์สำหรับที่นี้ คือคนที่ถูกจ้างมาสอนหนังสือ ก็แค่นั้นเอง.
" เขาก็พยายามมาตลอดทุกรุ่นล่ะนะรู้สึก คงอยากปลุกระดมเด็กนักเรียนที่ชอบเรียนประวัติศาสตร์ให้ออกมาช่วยกันหาข้อเท็จจริงล่ะมั้ง " ซึ่งคังแดเนียลไม่ได้สนใจอะไรในข้อนี้ หาข้อเท็จจริงไปแล้วได้อะไร ในเมื่อมันก็แค่เรื่องในอดีต ปัจจุบัน ตำแหน่งที่ได้รับกันมาก็คัดจากความสามารถ ไม่ใช่สืบทอดกันรุ่นต่อรุ่นสักหน่อย พวกที่คิดจะล้มระบบ โดยไม่รู้ว่าตัวเองมีความสามารถพอที่จะควบคุมที่นี้ได้มั้ย แต่ก็อยากจะได้อำนาจที่ไม่ใช่ของตัวเอง... นี่ล่ะมนุษย์
" แล้วนักเรียนที่ชอบเรียนประวัติศาสตร์ รู้สึกยังไงเหรอ ? " พัคจีฮุนยังไม่หยุดพุ่งประเด็นไปที่เด็กนักเรียนหน้าใหม่ที่ดูจะมีอะไรน่าสนใจค่อยโผล่ออกมาให้เห็นเรื่อยๆ
" ก็คงอยากจะรู้ความจริงแหละครับ... ถ้าเรื่องที่หายไปไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ก็ไม่เห็นมีอะไรต้องกลัว "
" แต่หายไปเหมือนจงใจจะปิดบังแบบนี้...."
"ความจริงแดงออกมาอาจจะเกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ก็ได้... "
TBC.
_____________________________________________________________________________
สวัสดีค่าขอโทษที่หายไปนานนะคะกลับมาต่อแล้ว เราเสียเวลาเช็คคำผิดค่อนข้างนานเพราะพิมพ์จากโทรศัพท์ก่อนลงคอม 5555555555555555 ต้องขอโทษด้วยค่า
จากที่เคยบอกตอนต้นเรื่องไปว่าเรื่องนี้จะแนวแฟนซีอิงประวัติศาสตร์หน่อย จากตอนนี้ไปจะเริ่มเข้าเนื้อเรื่องหลักแล้วคะ อาจจะมีตัวละครเพิ่มมาเรื่อย เราจะพยายามเรียบเรียงเเละผูกเรื่องไม่ให้ทุกคน งง นะคะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านน๊า ติชมได้เลยนะคะ เรื่องการเขียน จะปรับปรุงเรื่อยๆค่า
เกร็ดเล็กน้อยเพื่อประกอบเรื่อง
ชุดนักเรียนของฮันชอลจะเป็นเหมือนชุดของหนุ่มๆ วนว.ที่ใส่ไปแฮปปี้ทูเก็ตเตอร์นะคะ ที่เราพอตไว้ตอนแรกคือเป็นชุดเหมือนในรายการPD แต่เป็นสีดำ แล้วก็มีคอซองเป็นสัญลักษณ์แต่ละชั้น พอรูปปล่อยออกมาใส่สูทสีดำกัน เราเลยจะยึดเป็นแบบในฟิคเลยค่า แต่มีสัญลักษณ์แต่ละระดับชั้นเหมือนเดิม โดยเน็กไทด์ คอซอง และหูกระต่างจะเป็นสีน้ำเงินเข้มออกกรมมีลายแทรกเป็นสีเทาค่า
อันนี้เป็นตัวชุดนักเรียนค่า
คอซองแคส A เทียบเท่า ม.ปลายปี 3 หรือ ม.6 บ้านเราค่า
ที่คุณองช่วยพี่ดงโฮใส่ในตอนแรกคะ
เราจินตนาการว่าจะต้องลอดเชือกใส่รูเล็กๆที่ตราสัญลักษณ์ที่เป็นตัวกลัด
แล้วยิ่งอยู่ติดคอด้วย พี่เขาคงใส่ลำบาก 555555
เน็กไทด์ของแคส B ค่า
หูกระต่ายของน้องเล็กสุด แคส C ค่า
ใครมีอะไรจะสอบถามเพิ่มเติมถามได้เลยนะคะเราจะมาตอบไว้ในทอคค่า หรือทวิตไปก็ได้ เข้าแท้กไปก็เจอทวิตเราเลยค่า ขอบคุณที่ติดตามน๊า
#ฟิคเนียลองแลคกี้
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ตระกูบหลินร่าจะไม่ธรรมดาแล้วแหละ
เป็นกำลังให้ไรท์นะคะ สู้ๆฮึ่บ
ตระกูลที่หายไปนี่อาจจะเป็นตระกูลไลรึเปล่าเนี่ยน้องหลินนี่ไม่ธรรมดาแน่ๆ
ขอบคุณสำหรับฟิคนะคะ ไรท์สู้ๆน๊าาาา
ว้าววว ควานลิน ท่าจะแสบนะเนี่ย