[EDITING] [NielOng] YOUR MINE #ฟิคเนียลองแลคกี้

ตอนที่ 13 : Chapter X : Your Mine [KangDaniel X OngSeongwoo] 100%

Chapter X : Your Mine 

[KangDaniel X OngSeongwoo]

YOUR MINE

            หลังจากการอุ่นเครื่องการแข่งขันกีฬาประเภททีมได้เสร็จสิ้นลงไป ในสัปดาห์หน้าก็จะมีการแข่งขันจริงเริ่มขึ้นแล้ว โดยที่การแข่งขันจะแข่งกันแบบจับฉลากหาคู่ชิง หากใครชนะในรอบแรกก็จะเข้าไปรอในรอบชิงเลยทั้งสองสี ส่วนสีที่แพ้ในรอบแรกจะไม่มีโอกาสแก้ตัวอีกเลย ฉะนั้นการแข่งขันจึงมีแววที่จะเข้มข้นมากตั้งแต่คู่แรกอย่างแน่นอน  โดยคู่ที่จับฉลากได้พบกันคู่แรก คือสี ม่วงจากโซน C และสีเหลืองจากโซน B เพราะอย่างนั้นในช่วงสัปดาห์นี้ โรงเรียนก็จะคึกครื้นเป็นพิเศษ สนามกีฬาก็มีผู้คนมาเยี่ยมชมมากกว่าในช่วงอื่น ยังมีนักกีฬาที่ลงอุ่นเครื่องกันจนเต็มสนาม มุมนึงก็สีนึง การกวดขันของทีมสารวัตรนักเรียนเองก็ดูจะเข้มงวดขึ้นหลังจากที่เคยเกิดเรื่องวุ่นวายภายหลังการแข่งอุ่นเครื่องเมื่อสัปดาห์ก่อน จำนวนเวรยามที่เดินตรวจดูแลความเรียบร้อยก็เพิ่มขึ้นเท่าตัว แถมยังใช้คนเยอะขึ้นอีกต่างหาก คนที่น่าสงสารเป็นที่สุดคงจะไม่พ้น ควอน ฮยอนบิน สารวัตรนักเรียนที่ยังต้องลงแข่งกีฬาถึงสองรายการ ทั้งประเภทเดี่ยวและประเภทกลุ่ม แล้วยังจะทิ้งงานสารวัตรไปไหนไม่ได้อีก แต่ยังดีที่โชคเข้าข้างเขาอยู่บ้าง การแข่งขันฟันดาบรอบคัดเลือกได้จัดขึ้นเมื่อวานและก็ชนะทีมคู่แข่งจากโซนซีแบบขาดรอยโดยทีอีกฝั่งทำคะแนนจากเขาได้เพียงดาบเดียวเท่านั้น ตอนนี้เขาก็แค่นั่งรอแข่งขันในรอบชิง ส่วนใครจะได้เข้ามาเจอกับเขานั้น เขาเองก็ยังไม่รู้ การแข่งขันของเขาพึ่งจบลงเมื่อวาน ส่วนอีกคู่นึงจะจัดขึ้นวันนี้ เป็นการแข่งขันระหว่างสีเขียว จากโซน D และ สีเหลืองจากโซน B และคนที่ได้รับหน้าที่ดูแลสนามฟันดาบวันนี้ ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน คือเขาเองนี่แหละ ตัวเขาเองยืนอยู่ในจุดปฐมพยาบาลข้างสนาม พร้อมกับคังแดเนียล รองประธานนักเรียนที่ดูท่าจะว่างงานอย่างที่ใครๆเขาว่าจริงๆ

“ ไม่มีงานการทำเหรอวะ ”

“ เสร็จแล้ว ”

“ เสร็จแล้วหรือให้ซองอูทำ ”

“ เห็นฉันเป็นคนอย่างนั้นตั้งแต่เมื่อไร ”

“ ก็ตั้งแต่จำได้ว่าซองอูเคยมาร้องไห้กับฉันว่าแกไม่สนใจเขาเนี่ยแหละ ” ฮยอนบินได้แต่สายหน้าให้กับคนที่ยืนหน้านิ่งอยู่ข้างๆ เพื่อนสนิทของเขาแต่เดิมก็พูดน้อยอยู่แล้ว แต่อยู่ดีๆเจ้าตัวก็ดูบึ้งตึงมากขึ้นและก็พูดน้อยลงไปอีกจากเดิม ยิ่งกับซองอูนี่ไม่ต้องนึกเลย แทบจะไม่พูดดีๆเลยด้วยซ้ำ เรื่องนี้เกิดขึ้นตั้งแต่พวกเขายังเป็นเด็กและจนตอนนี้เขาเองก็ยังไม่เข้าใจว่าเพราะอะไร

“ ตอนไหน ”

“ ตอนเด็ก...อ๋งบอกว่านายเปลี่ยนไป ถามจริงๆนะ เพราะฉันรึเปล่า ”

“ ... ”

“ จะว่าไป นายก็แปลกไปตั้งแต่วันนั้นที่เล่นซ่อนหาด้วยกันล่ะมั้ง เพราะที่ฉันพูดป่ะ ”

“ ยังจำเรื่องวันนั้นได้อีก ” แดเนียลยิ้มให้ความทรงจำในวัยเล็กตัวเองบางๆในยามที่ห้วนนึกถึงมันอยู่อย่างในตอนนี้

“ จำได้ดิวะ วันต่อมาอ๋งมันโทรมาร้องไห้กับฉันเผื่อนายไม่รู้ ” 

ถ้าย้อนนึกไปถึงวัยเด็กช่วงนึงของพวกเขา หลังจากที่ไอ้แดนพึ่งย้ายกลับมาอยู่ที่บ้านใหม่ๆ ทุกวันเป็นวันที่สนุกสำหรับพวกเขาจริงๆ คุณพ่อของพวกเขาสนิทกันมากๆ พวกท่านเจอกันเพราะเรียนที่โรงเรียนนี้ และครอบครัวก็รู้จักกันมาตั้งแต่สมัยคุณปู่คุณยายหรือนานยิ่งกว่านั้นเสียด้วยซ้ำ จนเกิดเป็นตระกูลที่ปกครองโรงเรียนนี้ร่วมกันอย่างที่ทุกคนรู้ แต่คุณพ่อเขาเคยเล่าว่า แต่เดิมผู้ก่อนตั้งโรงเรียนแห่งนี้ขึ้นมา ไม่ใช่ตระกูลคัง และตระกูลควอน  หากแต่เป็นตระกูลฮวัง ส่วนตระกูลของเขานั้นก็ได้อิทธิพลจากการเป็นตระกูลรับใช้ตระกูลฮวังมาก่อน แล้วคุณปู่ทวดของเขาก็พบรักกับคุณย่าทวดที่เป็นบุตรสาวคนโตของตระกูลฮวัง ที่รู้มาพวกท่านลำบากกันมากกว่าจะได้แต่งงานกัน และกว่าจะทำให้ตระกูลควอนยิ่งใหญ่ได้เทียบเคียงกับตระกูลฮวังอย่างทุกวันนี้ 

ส่วนเรื่องของตระกูลคัง เขาเองก็ไม่ค่อยรู้อะไรเท่าไหร่ ที่รู้ก็คงจะมีแต่ ตระกูลคังได้เข้ามาปกครองโรงเรียนในช่วงประวัติศาสตร์ของฮันชอน

และพวกเราก็เป็นเพื่อนกัน

“ แล้ววันต่อมาอีกนายเลยมาต่อยฉันที่โรงเรียน ”

“ เออ แล้วก็โดนอ๋งโกรธหนักเลยว่ะ ” นึกถึงเรื่องวัยเด็กแล้วก็นึกขำตัวเอง 

ตอนนั้นเขาคงชอบองซองอูเอามากๆ ตอนนี้ก็เช่นกัน แต่ความรู้สึกในตอนนั้นมันเพราะความไร้เดียงสาของเด็กมากกว่า เขาพึ่งมารู้ตัวว่าตัวเองไม่ได้คิดอะไรกับองซองอูเกินเพื่อนก็ในตอนที่แอบปิ๊งเพื่อนผู้หญิงในห้องเรียนตอนม.ต้นล่ะนะ ส่วนตอนนั้นเขาก็โกรธและน้อยใจองซองอูเสียยกใหญ่  ก็หมอนั่นน่ะ นอกจากคังแดเนียลแล้วเคยสนใจใครที่ไหนกัน

ยกให้คุณชายของตัวเองเป็นที่หนึ่งอยู่เสมอ

ตอนนั้นเขาคงแค่นึกน้อยใจเลยเผลอพูดใส่แดเนียลไปแบบนั้น เขาเองก็ไม่รู้ว่าที่แดนเปลี่ยนไปเพราะเขาด้วยรึเปล่า

“ มันก็ไม่ใช่เพราะนายทั้งหมด ”

“นั่นไง แปลว่ามีส่วน ”

“ไม่ถึง 15 เปอร์เซ็นต์ อย่าใส่ใจ ”

“ ใส่ใจดิวะ เราเพื่อนกันนะเว้ย ”

“ อย่าเหอะ...ขนลุกว่ะ ” ไอคุณชายเล็กมันหันมาทำหน้าแหยงๆใส่เขาหลังจากที่เขาพูดแบบนั้นไปก่อนจะส่ายหัวแบบรับไม่ได้ใส่เขา จะว่าไปพูดเองก็ขนลุกเองเหมือนกันว่ะ...

“ ก็แล้วมันเรื่องอะไรล่ะวะ...บอกได้มั๊ย เนี่ยนายเป็นอย่างนั้นมาจนถึงตอนนี้เลยอะ ”

“ ยังบอกไม่ได้...เรื่องที่บ้าน แล้วก็....เห็นพวกนายชอบกัน ถ้าฉันไม่คิดอะไรมันก็คงดีกับทุกฝ่าย ทุกอย่างจะง่ายขึ้น ”

“ ฟังนะ...เราไม่ได้ชอบกัน ฉันชอบซองอูฝ่ายเดียว และไม่ได้ชอบแบบนั้นด้วย ตอนนั้นแค่ยังไม่รู้เฉยๆหรอก ” ควอนฮยอนบินได้แต่กรอกตาไปมาแล้วถอนหายใจแรงๆ ก่อนจะหันไปจ้องหน้าเพื่อนสนิทตัวเองอย่างไม่วางตา เพราะฟังยังไงมันก็เป็นเพราะเขาชัดๆ

“ รู้ตั้งแต่ตอนเด็กแล้ว แต่มันไม่ใช่แค่เรื่องนั้น ”

“ เรื่องอะไรอีกอะ เรื่องที่บ้านเหรอ มีอะไรวะ ”

“  ตอนนั้นฉันเองก็ยังไม่รู้อะไรมาก รู้แต่ว่าถ้าทำแบบนั้น ฉันก็จะ.... ”

“โอ๊ย!!!”  เสียงแหลมเล็กดังจนสามารถเรียกความสนใจของคนทั้งสนามได้รวมถึงชายหนุ่มจากสภานักเรียนที่กำลังคุยเรื่องส่วนตัวกันอยู่ข้างโต๊ะพยาบาล

นักกีฬาในชุดสีขาวสะอาดตาที่แขนเสื้อมีสัญลักษณ์ว่าเป็นนักกีฬาจากโซนสีเหลืองทรุดนั่งลงทันทีที่พวกเขาหันไปสนใจตามเสียงที่ดังขึ้น เสียงเชียร์รอบสนามที่เคยดังคลอเปลี่ยนเป็นเสียงคุยกันเซ็งแซ่กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น คังแดเนียลเป็นคนที่พุ่งตัวลงไปที่สนามก่อนการ์ดประจำสนามวันนี้อย่างควอน ฮยอนบินเสียอีก นักเรียนที่ทำหน้าที่เป็นหน่วยพยาบาลข้างสนามเองก็รีบรุดไปหานักกีฬาคนนั้น กรรมการควบคุมการแข่งขันเองก็ต้องแจ้งพักการแข่งขันกะทันหัน

“ เป็นอะไรรึเปล่า ” รองประธานนักเรียนผู้เข้าถึงตัวนักกีฬาที่อาจได้รับบาดเจ็บก่อนใครเอ่ยถามพร้อมกับพยายามประคองไหล่ของนักกีฬาที่นั่งโอนเอนเหมือนจะทรงตัวไม่อยู่อยู่มะรอมมะร่อ

“ ถอดหมวกออกหน่อยนะ ” ฮยอนบินเองที่ตามมาอีกคนก็เอื้อมมือไปที่เครื่องป้องกันศีรษะก่อนจะค่อยๆปลดออกอย่างรวดเร็วและไม่ให้กระเทือนถึงนักกีฬาอย่างรุนแรง ทันทีที่หมวกพ้นออกจากศีรษะของนักกีฬาก็ปรากฏร่องรอยสีแดงเปื้อนอยู่เต็มบริเวณลำคอของนักกีฬาจากโซนบี

“ เจ็บรึเปล่า ทนได้มั๊ย ฉันว่าต้องห้ามเลือด...นาย...จัสตินใช่มั๊ย ” แดเนียลเอ่ยบอกหลังเห็นบาดแผลที่น่าจะเกิดจากดาบของนักกีฬาอีกฝั่งพลาดสอดเข้ามาโดนจนเกิดแผลขนาดนี้ และดูเหมือนคนตรงหน้าจะเป็นรุ่นน้องที่เขาเห็นหน้าค่าตาอยู่บ่อยๆ

“ ครับ...ผมไหว ” จัสตินตอบกลับเขามาทั้งที่หน้าดูจะไม่ไหวแล้วด้วยซ้ำ

“ ฉันว่าแผลหนักมากนะ ทำแผลเบื้องต้นแล้วส่งตัวไปโรงพยาบาลดีกว่า ” ฮยอนบินที่เห็นสถานการณ์และบาดแผลของคนเป็นรุ่นน้องเลยแนะนำสิ่งที่ควรจะทำขณะที่พยาบาลประจำสนามก็กำลังเช็ดเลือดที่ยังไหลอยู่ไม่หยุดจนสาบเสื้อสีขาวแทบเปลี่ยนเป็นสีแดงไปทั้งหมด

“ แต่ผมยังแข่งไม่จบเลย ” จัสตินเองก็ดูเหมือนจะอยากแข่งต่อรู้สึกได้จากใบหน้างอง้ำของรุ่นน้องกับคิ้วที่ขมวดเล็กๆนั่นเลย เขาเองก็เข้าใจ คนเป็นนักกีฬายังไงก็ต้องอยากแข่งให้จบอยู่แล้ว

“ เลือดออกเยอะขนาดนี้ นายแข่งต่อไม่ไหวหรอก ” แดเนียลเอ่ยขัด

“ แต่รุ่นพี่ครับ...”

“ ไม่แต่ ถ้านายเป็นอะไรไปพวกฉันจะบอกที่บ้านนายยังไง ” และก็ยังคงเป็นแดเนียลอีกเช่นเคยที่ยังคงขัด พอคนเป็นรุ่นน้องเริ่มออกอาการดื้อดันเพราะอยากแข่งต่อ ท่านรองประธานจึงต้องเอ่ยห้ามทั้งใบหน้าแสนดุดันจนคนเป็นรุ่นน้องไม่กล้าจะงอแงอะไรต่อ

“ เชื่อพวกพี่เถอะ ร่างกายนายสำคัญที่สุดนะรู้มั๊ย ” ฮยอนบินเองก็ช่วยพูดอีกแรง ดูท่าเลือดที่ออกจะไม่ยอมหยุดไหลเอาง่ายๆ น่าจะต้องเย็บแผลแน่ๆ

“ แจ้งให้เตรียมรถเลย เดี๋ยวฉันพาไปโรงบาลเอง ” คังแดเนียลบอกเพื่อนสนิทตัวเอง ก่อนจะส่งสัญญาณให้พยาบาลข้างสนามรีบทำแผลดูท่ารุ่นน้องของเขาต้องรีบพบคุณหมอเสียแล้ว เพราะเลือดเจ้าตัวไหลไม่หยุดเลยทั้งที่หน่วยพยาบาลก็พยายามห้ามเลือดอยู่ตลอด ดื้ออยากแข่งต่อแต่เวลาพยาบาลทำแผลก็เจ็บจนแสดงออกมาทางสีหน้าเสียหมด เขาเองก็เข้าใจว่าเจ้าตัวอยากแข่งให้จบ แต่เขายังไงเขาก็ต้องขัดใจอยู่ดีทั้งหมดก็เพื่อตัวรุ่นน้องเขาเองนั่นล่ะนะ

“ โอเค ฝากด้วยแล้วกัน ฉันอยู่เคลียร์ทางนี้เอง ” ฮยอนบินพยักหน้ารับคำก่อนจะหยิบวิทยุสื่อสารขึ้นมาติดต่อผสานงานที่ได้รับมอบหมาย 

ระหว่างนั้นเองนักกีฬาอีกสีที่ถูกกันให้ไปพักในฝั่งตัวเองก่อนก็เดินเข้ามาหาพวกเขา

 “ จัสตินเป็นอะไรมากรึเปล่า ” เจ้าตัวถอดเครื่องป้องกันศีรษะออกไปแล้วเหลือเพียงผ้าสีขาวคาดผมไว้ทำให้เห็นใบหน้าของนักกีฬาอีกฝั่งได้ชัดเจน

“ ไม่เท่าไหร่หรอกควานลิน แต่เหมือนฉันจะแข่งต่อไม่ได้แล้ว ” ไล ควานลิน  นักกีฬาจากทีมสีเขียว

“ฉัน..ขอโทษนะจัสติน ฉันไม่คิดว่าจะพลาด ” ควานลินนั่งลงตรงหน้าเพื่อนตัวเองก่อนจะเอ่ยขอโทษจากใจจริงๆ เขาไม่คิดว่าเขาจะทำให้เพื่อนเจ็บตัวขนาดนี้

“ ฉันรับดาบนายไม่ได้เองแหละ ฝากแข่งต่อแทนฉันด้วยนะ ชนะรอบชิงให้ได้ด้วย ” จัสตินส่งยิ้มกลับไปให้คนที่มีสีหน้ากังวลแบบปิดภายใต้ใบหน้านิ่งๆของเจ้าตัวไม่อยู่ ยิ่งไม่มีแว่นสายตาที่เจ้าตัวใส่ประจำเขายิ่งดูออกว่าควานลินกำลังรู้สึกผิดมากจริงๆ

“ มันไม่แฟร์ ฉันสละสิทธิ์ดีกว่า ฉันยังแข่งกับนายไม่จบเลย ”

“ ไม่ได้นะ! ฉันไม่เป็นไรจริงๆ นายต้องแข่งต่อให้ฉันสิ ” จัสตินเริ่มส่งเสียงดังขึ้นก่อนจะเสียงอ่อนลงไปเดี๋ยวนั้น เขาเริ่มเวียนหัวเกินกว่าจะพูดอะไรมากมายได้ แต่ที่สำคัญคือเขาไม่ได้รู้สึกโกรธความนลินจริงๆ

“ พวกนายอย่าเพิ่งเถียงกัน ตอนนี้นายต้องไปโรงพยาบาลก่อน ” คังแดเนียลขัดบทสนทนาระหว่างนักกีฬาทั้งสองฝั่งขึ้นเมื่อเขาเริ่มรู้สึกว่าจัสตินน่าจะทนไม่ไหวแล้ว

“ ฝากเพื่อนผมด้วยนะพี่แดน ”

“ อื้ม นายก็ไม่ต้องคิดมาก อย่าเพิ่งสละสิทธิ์หรืออะไร รอพวกฉัน เข้าใจใช่มั๊ย ”

“ ครับ ” ควานลินรับคำก่อนจะช่วยแดเนียลพยุงจัสตินให้ยืนขึ้น คนบาดเจ็บมีอาการโอนเอนเพียงเล็กน้อยแต่เพราะคนช่วยพยุงต่างก็เป็นคนที่แข็งแรงใช้ได้ทั้งคู่ จัสตินเลยไม่ได้เสียหลักไป เพราะต้องลุกขึ้นยืนเลยอาจทำให้เจ้าตัวหน้ามืดหลังจากต้องเสียเลือดไปมาก พอพยุงจัสตินให้ยืนขึ้นได้ความลินก็ปล่อยให้แดเนียลเป็นคนจัดการต่อ แดเนียลแตะไหล่เขาเบาๆก่อนที่เขาจะปล่อยมือจากจัสติน เพื่อให้แดเนียลเป็นคนช้อนเอวพยุงจัสตินออกไปต่อเพียงลำพัง พี่รหัสของเขาร่างกายกำยำพอตัวเมื่อเทียบกับจัสติน เจ้าตัวพาไปเองคงจะสะดวกกว่ามีเขาช่วยอีกคน

“ ไม่ต้องโทษตัวล่ะ ฉันว่าเราคงจะนับคะแนนแค่เท่าที่แข่งไปนี่ล่ะ ” ฮยอนบินวางมือลงบนไหล่ควานลินเบาๆ เพราะไม่อยากให้รุ่นน้องคิดมาก อุบัติเหตุตอนเล่นกีฬามันเกิดขึ้นได้อยู่แล้วเขารู้ดี

“ ผลโอเคครับ แค่รู้สึกผิดที่จัสตินต้องเจ็บ ”

“ เอาน่า อุบัติเหตุไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้นหรอก ฉันขอตัวไปทำงานก่อนนะ ”

“ครับ”

20.15 น.

 เลยเวลาเย็นจนท้องฟ้ามืดมิดไปหมด แต่ดูเหมือนว่าที่เฮ้าส์ของเขาจะยังไม่มีใครกลับมา จากที่ได้ยินเสียงแจ้งข่าวที่ดังขึ้นจากวิทยุสื่อสารของพี่จีซองตอนที่เขาทำงานอยู่ในห้องสภา เหมือนว่าจะเกิดอุบัติเหตุขึ้นในระหว่างการแข่งขันฟันดาบ จนจะต้องยุติการแข่งขันลง และเหมือนคุณแดนจะเป็นคนพาผู้บาดเจ็บไปโรงพยาบาล พี่ดงโฮเองก็ยังไม่กลับมาน่าจะอยู่กับพี่มินฮยอน ในเฮ้าส์หลังนี้ก็เลยเหลือแต่เขาล่ะนะ

ก๊อกๆๆ

ระหว่างนี้นั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยอยู่ที่โซฟาเพียงลำพัง เสียงเคาะประตูก็เรียกให้องซองอูกลับมาจากที่คิดอะไรไปไกล อาจจะเป็นพี่ดงโฮที่กลับมาแล้วหรือคุณแดนก็เป็นได้ เพราะคิดแบบนั้นองซองอูเลยเดินไปเปิดประตูหน้าบ้านทันทีโดยไม่ได้สนใจดูว่าใครเป็นคนเคาะ

“ กลับมาแล้...”

“ สวัสดีครับพี่ซองอู ” แล้วก็ต้องแปลกใจเมื่อคนตรงหน้าเขานั่นไม่ใช่เหล่าคุณชายตระกูลคัง....

To be continue…………..

#ฟิคเนียลองแลคกี้