ตอนที่ 11 : Chapter VIIII : Your Mine [KangDaniel X OngSeongwoo] 100%
Chapter VIIII : Your Mine
[KangDaniel X OngSeongwoo]
YOUR MINE
" เจ้าที่มาแล้วดิ...ไว้เจอกันที่โรงเรียนนะ...ขอโทษด้วยที่อาจจะต้องเจ็บตัวสักเล็กน้อย "
พลั่ก!
" ซองอู !! "
" โอ๊ย!! "
พลั่ก!! ตึ้ง!!
" บ้าเอ๊ย!! "
ทันทีที่มีคนเปิดประตูเข้ามา ร่างทั้งร่างขององซองอูก็โดนเหวี่ยงใส่กลุ่มคนที่มาใหม่จนหน้าแทบทิ่มไปกับพื้น ดีที่มีใครสักคนรับเขาไว้ได้เสียก่อน ตั้งหลักได้แล้วหันกลับไปอีกที ซองอูก็เห็นแค่แผ่นหลังที่กำลังปีนลงจากดาดฟ้าไปซะแล้ว....
“ ไม่รู้ว่าพวกมันเช็คเส้นทางมาก่อนแล้วหรืออะไรนะ ”
“ แต่ตรงที่มันโดดลงไป ข้างล่างเป็นบันไดหนีไฟพอดี ”
ฮยอนบินวิ่งไปที่ระเบียงดาดฟ้าเพื่อติดตามชายปริศนาที่องซองอูอุตส่าห์วิ่งตามมาตั้งนานได้แต่ส่ายหน้า สิ่งที่เขาเห็นมีเพียงหลังไวๆ ของนักเรียนชายในชุดเครื่องแบบที่มีเครื่องอำพรางใบหน้าครบครัน กำลังวิ่งลงไปตามทางของบันไดหนีไฟก็เท่านั้นเอง
“ ซองอู เป็นอะไรมั๊ย ”
องซองอูที่โดนแรงเหวี่ยงจนเกือบร่วงไปกองกับพื้นแต่ดีที่เจ้าตัวกระแทกเข้ากับร่างของใครสักคนที่วิ่งตามมาเสียก่อน ตัวเขาเองเลยไม่เจ็บมากเท่าไหร่คนที่น่าจะเจ็บควรจะเป็นคนโชคร้ายคนนั้นที่เข้ามารับร่างเขาเต็มๆมากกว่า ซึ่งตอนนั้นเขาเองก็ไม่รู้ว่าใคร....
“ พี่ยองมิน... ”
แต่ตอนนี้รู้แล้ว...
คนโชคร้ายคนนั้นคืออิม ยองมิน รุ่นพี่ที่เป็นสารวัตรนักเรียนนั่นเอง คนที่โดนเขากระแทกใส่ทั้งตัวตอนนี้กำลังนอนหงายราบไปกับพื้นศีรษะพยายามผงกขึ้นเพื่อมองใครอีกคนที่กำลังนอนทับอยู่บนตัวเองทั้งตัว องซองอูที่มัวแต่หันไปสนใจพวกคนร้ายหันกลับมาหาเขาแล้ว ดูเหมือนเจ้าตัวเองก็ตกใจไม่ใช่น้อย หน้าตาตื่นๆกับร่างกายที่ไม่ไหวติงนั่น ทำเอาคนโดนทับอยู่อยากจะหัวเราะเบาๆ ถ้าไม่ติดว่าเขาเริ่มรู้สึกเจ็บอยู่หน่อยๆแล้วล่ะก็นะ
“ เรา...เอ่อ...เป็นอะไรรึเปล่า ”
“ คือ...ผม.. โอ๊ย! ” ก่อนที่จะมีคำตอบใดๆหลุดออกมาจากริมฝีปากบางของคนตรงหน้า ก็มีใครอีกคนยื่นมือมาดึงเจ้าตัวออกไปจากเขาเสียก่อน...ถึงไม่บอกอิมยองมินยังรู้เลยครับว่าใคร
“ แดเนียล นายดึงเบาๆหน่อยสิ ซองอูอาจจะเจ็บอยู่ก็ได้นะ ”
“ ซองอูไม่เป็นอะไรหรอกครับ...ว่าแต่รุ่นพี่เถอะ เจ็บตรงไหนรึเปล่า ” คังแดเนียลปรายตามองคนข้างๆเพียงชั่วครู่ ก่อนจะหันกลับมาหาคู่สนทนาที่ยังทิ้งร่างอยู่ที่พื้นก่อนยืนมืออีกข้างไปตรงหน้าคนเป็นรุ่นพี่ แต่มืออีกข้างก็ยังล็อกอยู่ที่เอวของคนที่ตัวเองพึ่งดึงขึ้นมาก่อนไม่ปล่อย
“ แค่นิดหน่อยน่ะ... ขอบใจ ” อิมยองมินคว้าความช่วยเหลือที่ถูกหยิบยื่นมาให้เพื่อยึดเป็นหลักให้ตัวเองพยุงตัวขึ้น วันนี้เขาโดนกระแทกเข้าเต็มๆถึง 2 ครั้งด้วยกัน ทำเอาเริ่มปวดหลังขึ้นมาจริงแล้วสิเนี่ย
“ อ๋ง เป็นไรป่ะวะ ” ควอนฮยอนบินเดินกลับมาหาเพื่อนของตัวเองเพื่อถามดูอาการ ถึงเพื่อนของเขาจะตัวสูงแต่ก็ผอมบางขนาดนั้น ยังมาโดนเหวี่ยงซะปลิวอีก กระดูกไม่หักก็บุญแล้วจริงๆ
“ ไม่เป็นไร โชคดีที่ชนพี่ยองมินน่ะสิ พี่ยองมินน่าจะเจ็บกว่า ขอโทษจริงๆนะครับพี่ยองมิน ” องซองอูก้มหัวขอโทษรุ่นพี่ของตัวเองใหญ่ทั้งๆที่ติดวงแขนของใครอีกคนยังคงเกาะเอวเจ้าตัวไว้ไม่ปล่อย...
คุณแดนจะมาจับเขาไว้ทำไมเนี่ย เขาไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย
“ พี่ไม่เป็นไรหรอก ซองอูไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ” อิมยองมินเพียงส่งยิ้มบางๆให้คู่สนทนา มือสองข้างก็ปัดป่ายไปตามชุดที่สวมใส่อยู่เพื่อให้คราบฝุ่นที่ติดตัวมาตอนที่เขาล้มนั้นหลุดออกไป
“ เมื่อกี้เห็นหน้ามันมั๊ยซองอู ”
“ ไม่เลยครับพี่จงฮยอน พวกนั้นใส่แมสปิดปากไว้กันทั้งคู่เลย ”
“ นี่พวกนายกำลังทำอะไรกันเหรอ? ” อิมยองมินที่บังเอิญเข้ามาอยู่ในเหตุการณ์ถามขึ้นอย่างไม่เข้าใจ ตั้งแต่ที่เขาโดนคุณรองประธานนักเรียนโดดเข้าชาร์ทนั่นแล้ว ไหนจะซองอูที่เหมือนจะวิ่งไล่ตามใครขึ้นมาอีก...
“ เอ่อ... พอดีพวกเราวิ่งตามใครก็ไม่รู้เข้ามาในตึกน่ะครับ สงสัยเหมือนกันว่าเป็นใคร แต่ก็ดันตามไม่ทันซะนี่ ”เป็นองซองอูที่เอ่ยตอบให้ยองมินได้รู้
“ ตอนรุ่นพี่ตรวจอาคารเรียนอยู่ เจอใครหน้าสงสัยบ้างมั๊ยครับ? ”
“ ไม่นะ ฉันกำลังลงมาจากชั้นสามน่ะ ได้ยินเหมือนเสียงของตกเลยวิ่งมาดู แล้วฉันก็เจอเข้ากับแดเนียลซะก่อนน่ะฮยอนบิน”
“ อย่างนั่นเหรอครับ ” ฮยอนบินขานรับคำตอบที่ได้รับพร้อมพยักหน้าเล็กน้อย
“ ฉันว่าเรารีบกลับกันเถอะนะ นี่ก็ดึกมากแล้ว ” ก่อนที่หัวหน้าสารวัตรนักเรียนจะเอ่ยบอกให้ทุกคนพากันกลับเพราะตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว “ รุ่นพี่ เดินลงมาจากบันไดไหนเหรอครับ ? ” แต่เป็นคังแดเนียลที่เอ่ยถามรุ่นพี่อีกคนขึ้นมาก่อนที่จะมีใครได้เดินออกจากตรงนั้นไป
“ บันไดฝั่งตะวันออกเฉียงเหนือน่ะ แดเนียลมีอะไรรึเปล่า ”
“ ไม่มีอะไรครับผมแค่ถามดูเฉยๆ เราไปกันเถอะ ” หลังจากที่ได้รับคำตอบกลับมาคังแดเนียลก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ ก่อนจะเป็นคนที่เดินนำคนอื่นๆออกมาโดยที่ยังประคองร่างของเลขาตัวเองไว้ข้างกาย เหมือนเจ้าตัวคนโดนพยุงจะยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตัวเองขาเจ็บ มารู้ก็ตอนที่เขาพาออกเดินแล้วซองอูก็ก้าวขาชะงักเสียนั่น แค่ก้าวแรกก็เกือบจะเซล้มแล้ว แต่ดีที่มีมือของเขาคอยพยุงอยู่
“ เป็นไรวะอ๋ง เดินไหวปะ ” เห็นท่าไม่ดีฮยอนบินเลยรีบเดินแซงคนอื่นๆขึ้นมาถาม
“ เป็นตอนไหนไม่รู้ว่ะ ปวดนิดหน่อย แต่ไหว ”
“ คงตอนที่โดนเหวี่ยงมาแน่ๆอะ จะไหวเหรอวะ ลงตึกตั้ง 5 ชั้น ”
“ ไม่เป็น....”
“ เดี๋ยวฉันดูเอง ไปเดินนำไป ”
“ เอางั้นเหรอวะแดน ให้ซองอูขี่หลังฉันมะ ไวดี ”
“ ไม่ต้อง ก่อนถึงชั้นล่างนายคงหลังเดาะก่อน ”
“ คุณแดน!”
“ ไอ้อ๋งมันเบาจะตาย เนี่ยอีกนิดก็ลมพัดปลิวแล้ว ”
“ ไปเดินนำไป...ไม่ไหวเดียวก็แบกเองแหละน่า ” คังแดเนียลพูดด้วยเสียงติดจะรำคาญ ก่อนจะเผินหน้าไปอีกทางเพื่อบอกแกมบังคับให้เพื่อนสนิทของตัวเองเดินนำไปทางนั้น
“ ครับๆ ไปก็ได้ครับไอ้คุณชายเล็ก ” ฮยอนบินขำให้กับท่าทางของเพื่อนตัววเองเล็กๆ แต่ก็ยอมเดินนำไปแต่โดยดี
YOUR MINE
หลังจากที่เดินกลับมาจากอาคารเรียน คังแดเนียลก็ตรงกลับมาที่เฮาส์ของตัวเองทันทีเพราะเขามีคนเจ็บอยู่บนหลัง แค่เดินลงบันไดไม่ทันข้ามชั้น องซองอูก็จะล้มแล้วจะล้มอีก เขาเลยตัดปัญหาด้วยการบังคับอีกคนให้ขึ้นหลังเขามาเลย ตอนแรกเจ้าตัวก็ทำท่าจะไม่ยอม เขาเลยต้องขู่ไปสักหน่อยว่าจะทำให้คนอื่นช้า อีกคนถึงยอมทิ้งตัวลงมาที่หลังของเขาแต่โดยดี พอออกจากอาคารเรียนได้ก็ร้องจะเดินเอง
ดูแล้วกันว่าองซองอูน่ะดื้อแค่ไหน...
เจ็บอยู่แล้วยังทำเก่งอีก คังแดเนียลเลยทำเป็นตีมึนแบกอีกคนมาเรื่อยๆ ไม่สนใจเสียงแง่วๆขอเดินเองที่ดังอยู่ข้างหูตลอดทาง เมื่อเข้าโซนA มาแล้ว เขาก็ฝากเพื่อนสนิทอย่างควอนฮยอนบินให้บอกทุกคนที่รออยู่ว่าเขาต้องกลับเข้าบ้านก่อน ถ้าเดาไม่ผิดพี่ชายของเขาจะต้องยังรออยู่ที่เฮ้าส์ตระกูลฮวังแน่ๆ
ใช้เวลาไม่นานคังแดเนียลก็พาตัวเองกับคนเจ็บบนหลังเดินมาถึงหน้าเฮ้าส์ สองขาก้าวมาอยู่หน้าประตูบ้านแต่ก็ไม่ได้ขยับไปทางไหนต่อเพราะประตูบานใหญ่ถูกใส่กรล็อกไว้และเขาเองก็ไม่มีมือไหนว่างพอที่จะใช้หยิบกุญแจขึ้นมาเปิด
“ ปล่อยผมลงสิครับผมจะได้ไปเปิดประตูให้ ” เสียงเอ่ยบอกนั้นดังชัดเจนเพราะคนพูดอยู่ใกล้แบบที่หน้าแทบจะวางอยู่บนไหล่ของเขาแต่คังแดเนียลก็ไม่ได้คิดจะทำตาม
“ อยู่บนนี้ก็เปิดได้ หยิบกุญแจมาสิ ”
“ คุณแดนผมเดินเองได้แล้ว”
“...”
“ คุณแดนครับได้ยินมั๊ย ”
“ กุญแจนายอยู่ไหน ”
“ ผมไม่ได้ถือติดมาครับ ไม่มีกระเป๋า ”
“ งั้นล้วงไปหยิบของฉันหน่อย ในเสื้อคลุม ตรงกระเป๋าด้านในข้างซ้าย ”
“ เอ่อ...วางผมลงแล้วหยิบเองจะง่ายกว่ามั๊ยครับ”
“ เร็วๆ ”
“ เอ่อ...มันอยู่ตรงไหนครับ ” องซองอูชั่งใจอยู่สักพักก่อนถอนหายใจเฮือกใหญ่ แขนสองข้างที่เคยวางแนบไปบนลาดไหล่เพื่อพยุงตัวเองให้อยู่บนหลังอีกคนข้างนึงถูกย้ายขยับมาที่บริเวณสาบเสื้อคลุมของคนที่กำลังแบกเขาอยู่ ปัดป่ายสะเปะสะปะไปทั่วเพราะไม่สามารถมองเห็นบริเวณที่ต้องควานหากุญแจได้จากตำแหน่งที่ตัวเองอยู่ เอื้อมแขนไปสุดมือจนร่างทั้งร่างแทบจะทิ้งตัวไปข้างหน้า แขนอีกข้างที่ไม่มีหน้าที่เลยล็อกคอคนที่แบกตัวเองอยู่อย่างอัตโนมัติเพื่อไม่ให้ตัวเขาเองพลัดตกจากแผ่นหลังนี้ไปเสียก่อนที่ควรอยู่ด้านหลังคนที่แบกตัวเองมา แทบจะแนบเคียงไปกับในหน้าของคนคนนั้น...
ไหนล่ะกุญแจ...เจอสักทีเถอะ
“ ซ้าย... ซ้ายอีก ”
“ซ้ายไหนอีกละครับนี่ผมซ้ายสุดแล้วนะ ”
“ขึ้นมาอีกหน่อย...หากระเป๋าด้านในสิ ”
“ ก็ผมหาไม่เจอ...”
“ โอะ...นั่นมันหน้าอกฉันต่างหากล่ะกระเป๋ามันก็ต้องอยู่ต่ำกว่านี้หน่อยมั๊ยล่ะ? ”
“ คะ...คุณ...” ก็ถึงว่าล่ะ ทำมั๊ยกุญแจถึงนิ่ม...
“ อ่อ..จริงด้วย ”
“ จริงๆแล้วฉันเก็บไว้ด้านขวานี่นา...”
คนคนนี้...
ให้มันได้อย่างนี้สิ!
กว่าจะใช้ความพยายามในการเปิดประตูบ้านเขามาได้ องซองอูก็รู้สึกเหนื่อยเอามากๆ ตั้งแต่ต้องควานหาลูกกุญแจเจ้าปัญหานั่นแล้ว ถึงจะอยู่ด้านหลังเขายังรู้เลยว่า คุณแดนน่ะกำลังทำสีหน้ายังไงเมื่อได้แกล้งเขา... มุมปากที่ขยับเชิดขึ้น กับลาดไหล่ที่สั่นไหวเป็นจังหวะเบาๆ
มีความสุขมากสินะ ฮะ!
“ ยื่นเท้ามา ”
“ ผมทำเองได้ครับ ”
“ ก็บอกให้ยื่นมาไง ”
หลังจากที่คังแดเนียลวางร่างอีกคนลงบนเตียงนอนคิงไซด์ในห้องของคนเจ็บเอง คนที่ทำหน้าที่ดูแลตั้งแต่พาเดินมาจนถึงบ้าน ก็ย่อตัวนั่งลงไปที่พื้นเบื้องหน้าของคนที่นั่งอยู่บนเตียง พยายามจะเอื้อมมือไปล็อกข้อขาเล็กๆหมายจะถอดสนีกเกอร์ที่อีกคนยังคงสวมใส่อยู่เพราะไม่สามารถจะถอดเองได้ ส่วนของตัวเขาเองก็ถอดส่งๆไว้ข้างชั้นวางรองเท้าหน้าประตูไปแล้ว
“ แต่นี้มันรองเท้านะครับ ”
“ แล้วยังไง ตอนเด็กๆฉันยังเคยผูกเชือกรองเท้าให้นายเลย ”
“ ก็ตอนนี้ไม่เด็กแล้วนี่ ”
“ อย่าดื้อได้มั๊ย ”
“ ผมไม่ได้...”
“ เดี๋ยวนี้เถียงคำไม่ตกฟากเลยนะ “ ทีแต่ก่อนจะพูดด้วยยังหลบหน้า...ถ้ารู้ว่าจะเป็นอย่างนี้
รู้งี้จับปล้ำไปนานล่ะ...
บ้าเหรอ
คิดอะไรอยู่วะคังแดเนียล!
“...”
“ เฉยไว้” ทำเสียงเข้มสั่งคนที่นั่งอยู่สูงกว่าตัวเองเพื่อบ่งบอกอีกคนให้รู้ว่าเขาจริงจัง ก่อนจะเอื้อมมือไปแตะเข้าที่ข้อขาของคนตรงหน้าเบาๆ ขยับท่อนขานั้นให้เข้าใกล้ตัวเองในระยะที่พอดี มืออีกข้างค่อยๆแกะ เชือกรองเท้าที่หลุดหลุ่ยอยู่แล้วเพราะผ่านการวิ่งมาหนักหน่วงออก จนมันคลายมากพอที่จะถอดออกจากเท้าของคนที่สวมใส่ได้
“ ถุงเท้าผมถอดเองดีกว่าครับ มันสกปรก” หลังจากสนีกเกอร์สองข้างหลุดออกจากเรียวเท้าไปได้ คนที่นั่งอยู่สูงกว่าก็เริ่มออกอาการที่คังแดเนียลเรียกมัน ว่า ดื้อ... อีกครั้ง
องซองอูใช้มือสองข้างของตัวเองกันมืออีกคนที่พยายามจะถอดถุงเท้าให้ตัวเองออกแล้วจัดการมันซะเอง
“ อยู่นิ่งๆ ” ฝือสองมือของคนสองคนกำลังกีดกันแย่งพื้นที่กันไปมาจะแทบจะพันกันไม่หมด
“ คุณแดนครับ ปล่อยมือครับ”
“ นายนั่นแหละปล่อย ” ยื้อแย่งกันอยู่นาน สุดท้ายถุงเท้าเจ้ากรรมก็หลุดออกจากเรียวเท้าขององซองอูซะได้
แต่.....
ไม่รู้บังเอิญหหรืออะไร เจ้าถุงเท้ากีฬาที่ยาวเกือบถึงหัวเข่าเพราะต้องทำหน้าที่ป้องกันคนสวมใส่ไม่ให้เกิดบาดแผลจากการเล่นกีฬา ดันปลิวไปตกแมะอยู่บนเส้นผมสีน้ำตาลบรอนด์ของคนเป็นเจ้านายซะได้ ความยาวของมันถอดยาวไปตามเส้นผมของคังแดนเนียลอย่างกับจะเปป็นวิกผมของจ้าตัวซะงั้น...
“ คุณแดน!! คือผมไม่ได้ตั้งใจ! ผมขอโทษครับ!” องซองอูทำตาโตจนแทบจะหลุดออกมาเมื่อเห็นแบบนั้น
ให้ตายเถอะซองอู...นั่นเจ้านายนะน่ะ
“ ไม่ยักจะมีกลิ่นเหงื่อ ” ในขณะที่อีกคนตกใจจนใจเสียแต่คนที่โดนกลับไม่รู้สึกอะไร มือหยิบมันออกจากศีรษะแล้ววางลงพื้นข้างตัว ก่อนจะเอื้อมไปถอดถุงเท้าอีกข้างของคนตรงหน้าออกอย่างไร้การขัดขืน เจ้าตัวคงกลัวมันจะมาอยู่บนหัวเขาอีก เลยนั่งนิ่งเรียบร้อยเชียว
ทันทีที่จัดการเจ้าถุงเท้าทั้งสองข้างออกได้แล้ว รอยแดงเป็นจ้ำมองดูแล้วยังรู้สึกเจ็บแทนก็ปรากฏออกมาให้เห็นที่ข้อเท้าข้างขวาขององซองอู
“ เจ็บตัวจนได้ ”
“...”
“ นอกจากข้อเท้าแล้วยังเจ็บตรงไหนอีกรึเปล่า ” หลังจากพลิกดูรอยช้ำที่เขาอยากจะลบมันออกซะตอนนี้เลยไปมา แดเนียลก็ละสายตาจากตรงนั้นมาสำรวจส่วนอื่นของร่างกายอีกคนแทบ สายตาคมไล่มองไปทั่วตั้งแขน เรียวมือ ข้อศอก แขนทั้งสองข้างของคนที่นั่งนิ่งอยู่บนเตียง ก่อนสายตาจะมาหยุดที่ใบหน้าของอีกคนทคี่เอาแต่ก้มจ้องมองเขาตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ เพียงเข้าเบนสายตาไปเจอ เจ้าตัวก็สะดุ้งซะสุดตัวแล้วก็หลบตากันซะอย่างนั้น...
“ ตกลงเจ็บตรงไหนอีกรึเปล่า ”
“ มะ...ไม่มีครับ ”
“ ดีแล้ว...ปะ ไปอาบน้ำ ”
“ หะ...อะไรนะครับ ..ดะ เดี๋ยวก่อนนะ คุณแดนจะทำอะไรครับ! ” คังแดเนียลที่ทำท่าลุกขึ้นแล้วกางแขนทั้งสองข้างออกหมายจะช้อนตัวคนที่นั่งอยู่ขึ้นมา ส่วนองซองอูก็ใช้แขนสองข้างตะเกียดตะกายถอยหนีซะจนเกือบติดหัวเตียง
“ จะพาไปอาบน้ำไง ถ้านายเดินเองหลังจากนี้ฉันคงต้องมาหามนายไปโรงพยาบาลอีกรอบแน่ ”
“ แต่คือ... ผมเดินเองได้แล้วจริงๆนะ ”
“ ซองอู ”
“ คุณแดน ” เดี๋ยวนี้พูดอะไรก็สวนตลอด...
ทำสายตาแบบนั้นแล้วยังไง...
คิดว่าคังแดเนียลจะยอมรึยังไง ?
แล้วปากยื่นปากงอจนคว่ำแบบนั้น...
ไปหัดทำจากไหนครับคุณแลคกี้
“ จะให้พาไปส่งอย่างเดียวหรือจะให้อาบให้ด้วย ”
“ หะ!...คุณจะบ้าเหรอ!” ปากก็ยื่นก็งอ ตาก็ตื่นโตอย่างตกใจ
“ อย่าทำเป็นไม่เคยหน่อยเลย ตอนนั้นก็เห็นนั่งนิ่งให้อาบให้อยู่เลย ”
“ คุณ!”
โอ๊ยยยยย!
คัง! แด!!! เนียล!!!!
พูดเรื่องแบบนี้ออกมา! หน้าตาเฉยได้ยังไง!!
T.T
“เรียกอยู่ได้ จะเอาไง เลือกมา ถ้าไม่เลือกซักทีฉันจะทำให้หมดเลยนะ” คนตัวโตทำถ้าจะตามอีกคนขึ้นไปบนเตียง ขาหนึ่งข้างก้าวพาดตั้งยันไปบนเตียงแล้วด้วยซ้ำ ถึงขาอีกข้างจะยังยึดอยู่ที่พื้นเตียง แต่ด้วยความสูงถึง 180 เซน เพียงเท่านี้ก็มากพอให้คังแดเนียลเอี่ยวตัวไปถึงอีกร่างอีกคนได้ แขนสองข้างค้ำยันกับพื้นเตียงกักกันคนที่ตัวเล็กกว่าไม่ให้หนีไปไหนได้อีก
แค่จะพาไปอาบน้ำ...
จะต้องมาจ้องกันขนาดนี้เลยรึไง...
แค่จะพาไปอาบน้ำ มันมีอะไรหน้ายิ้มเหรอคังแดเนียล...
“โอเคครับ! โอเคๆๆ แค่ไปส่งนะครับ ”
“ก็แค่นั้น :) ”
To be continue…………..
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
คุณแดนเจ้าเล่
รอไรม์มาต่อนะคะ ;)
ชอบ: พลอตน่าสนใจดีสนุกมาก แอบหมั่นไส้แดน ชอบก็พูดไปสิ รอทำไม เดี๋ยวอ๋งหายไปนะ(?) ถ้ามีเรื่องใหม่จะตามอ่าน
ปรับปรุง: สำหรับเรา เราเคยแต่งนิยายอยู่ยังไงก็ต้องมีบ้างที่สะกดคำผิด ฉะนั้นเรื่องนี้เราไม่สนขอแค่อ่านแล้วอินก็โอเค แต่ตัวละครเยอะมากกกกก(ก.ไก่ล้านตัว) แนะนำทำแผนผัง แคสนี้มีใครบ้าง โดยเฉพาะฉากที่ทำงานเลขาของอ๋งเรายังงงอยู่เลย ใครเป็นใครหว่า(?) แล้วก็ๆไรท์ต้องอัพเร็วนะเรื่องนี้หนุกๆ
#ฟิคเนียลองแฝด
ชอบ: สนุกดี ฟินจิกหมอน(?) มีความอวย 3P ไม่อยากทำร้ายใครก็ตามที่หน้าเหมือนเเดเนียล(เกี่ยว?) มีความติดเรื่องนี้หนักมากกกกก เช็คแม่มทุกวัน(อุย หลุดหยาบ) ถ้าวันไหนรอไม่ไหว จะมานั่งอ่านใหม่ตั้งแต่ต้น
ปรับปรุง: เราบอกแล้วเรื่องสะกดคำผิดเรามะสนนน ขออย่างเดียวอัพไวๆเถอะขอร้อง พลีสสส T^T
ทวิต > Re-L
ป.ล รูปทวิตเราเป็นรูปการ์ตูนเอามือปิดตา(หรือปิดปากไม่รู้ รู้แค่ออกแนวเศร้าๆ อาจจะปิดทั้งสองก็ได้)เป็นภาพขาวดำจ้าา เหมือนคนร้องไห้
ป.ล.ล ภาวนาให้ได้ ขอแค่รูปแดเนียลก็ได้ °^° สงสารเด็กตาดำๆเถอะ (?)
ชอบ : ตัวพลอตน่าสนใจตื่นเต้นดี มีเรื่องใหม่ๆให้ลุ้นตลอด ไม่ซ้ำซากวนเวียนกับจุดเดิม
ปรับปรุง : สะกดผิดบ้าง (จริงๆก็ไม่มาก แต่เราขอคำว่า ศีรษะ ไว้คำนึงนะคะ) ปมเยอะ ตัวละครเยอะ(เหมือนมาจากข้อดี แต่อีกมุมไม่รู้ว่าปมจะคลี่คลายครบหมดไหม บางตัวมาแบบผ่านๆ ไม่รู้ว่าจะมีบทบาทสำคัญอะไรไหม หรือใจความมันยังไม่ถึง จริงๆเราอาจสงสัยมันมากไปเอง) งงเรื่องแคส/โซน/ห้อง/ยศ(อยากได้ผังตัวละครสักหน่อย)
ฟิคเนียลอ๋งแฝด
ชอบ : ความแฝดพี่ดริฟพี่ไดรฟ์ อยากได้ บอกเลยยย
ไม่ชอบ : ความหลอกลวงของน้องจอย ขึ้นจุดแดงบ่อยมากค่ะไรท์ แต่ยังไม่อัพจริงเฉย (เข้าใจว่าไรท์คงทยอยแต่งเรื่อยๆ ไม่ได้ว่างอัพทีเดียว จริงๆก็ไม่ได้กดดันนะคะ สบายๆ ชิวๆ รอกันได้) เนื้อเรื่องไม่ยืดแต่บางทีชิทแชทกันยาวไปหน่อย(ต้องโทษความเฮฮาของน้องอ๋ง ตลกไปเรื่อย)
twitter meeyoono
ปล.ขอถามได้ไหมคะว่าสองเรื่องนี้ดำเนินเรื่องมาประมาณกี่เปอร์เซนต์แล้ว จะได้เดาและเตรียมใจซับน้ำตาให้กัปตันถูก ฮือออ
สิ่งที่ชอบ : เนื้อเรื่องน่าสนใจมากค่ะ อ่านแล้วรู้สึกมีความอยากรู้อยากเห็นกับหน้าหนังสือที่โดนฉีดไปมาก บรรยายละเอียดดี
ข้อปรับปรุง : บางทีก็ลายตาไปหน่อย แต่เราโอเคๆ (รอไรท์มาอัพนะคะ 5555)
#ฟิคเนียลองแฝด
สิ่งที่ชอบ : ชอบความแฝดนี่แหละ
ข้อปรับปรุง : อาจจะมีพิมพ์ผิดบ้าง แต่เราไม่วอรี่ๆ แก้ได้ๆ เราเองก็มีพิมพ์ผิด แฮ่ๆ (อีกซักรอบ 3p จริงหรอคะ อ๋อยย #ทีมดริฟ //ยกมือรอ)
ปล.รอไรท์ที่ท่าน้ำทุกวันนะคะ (แต่จริงๆก็เอาที่ไรท์สะดวกจะอัพมากกว่า เราทุกคนก็ต้องมีภาระกิจที่จะทำเนอะ จู้ๆค่ะ
ทวิต : NumPhung2000
ข้อดี: พล็อตน่าสนใจค่ะ ด้วยความที่เป็นพล็อตใหม่มันเลยทำให้หน้าอ่านจริงๆ
ข้อเสีย: อาจจะมีบางจุดที่บรรยายงงนิดหน่อยหรือไม่เคลียร์ค่ะ แต่ไม่ใช่ปัญหาใหญ่ยังอ่านเข้าใจเหมือนเดิม
ฟิคเนียงอ๋งแฝด
ข้อดี: พล็อตน่าสนใจอีกแล้วววว สนุกด้วยค่ะไม่รู้จะชมยังไงเพราะชอบเยอะ5555
ข้อเสีย: อยากให้ไรท์ระวังการใช้คะ ค่ะ ด้วยอ่าค่ะจะมีบางช่วงที่ไรท์ใช้ผิดอาจจะเป็นเพราะพิมพ์ผิดหรือไม่ทราบจริงๆ ที่พูดถึงนี่คือเป็นช่วงทอร์คนะคะ แล้วก็ช่วงที่เป็นบทสนทนาอยากให้ระบุชัดเจนหน่อยว่านี่เป็นบทสนทนานะไม่ใช่แชท
สรุป: จริงๆชอบหมดนะคะแค่จะมีผิดพลาดนิดหน่อยซึ่งเราโอเคค่ะยอมรับได้ไม่ได้แย่ ยังไงก็ขอบคุณสำหรับฟิคนะคะ :)) แอบแปะชื่อทวิตไว้ด้วยได้มั้ยคะเผื่อบังเอิญได้จะได้ไม่ต้องมีหลักฐานเยอะแหะๆชื่อทวิตชื่อแซลมอนดิบนะคะ