ปิ๊งรักนายนักดนตรี

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3

ขอให้ท้องฟ้าในคืนนี้ ช่วยทำให้ฉัน กล้า ที่จะบอกความในใจของฉันให้พี่เต้ยได้รู้ด้วยเหอะ เพี้ยง  !!

                1 เดือนแล้วนะ ที่ฉันได้รู้จักกับพี่เต้ย ถึงแม้ตอนนี้เรา 2 คนจะยังไม่ได้คบกัน แต่ฉันก็อบอุ่นทุกครั้งที่อยู่ใกล้พี่เต้ย  ฉันมีความสุขทุกครั้งที่ฉันได้นั่งดูพี่เต้ยเล่นดนตรีที่ร้าน

เกือบทุกวัน และฝันดีทุกคืนที่พี่เต้ยมาส่งฉันที่บ้าน เฮ้อ ! ฉันไม่รู้ถ้าเราได้คบกัน ฉันจะมีความสุขมากกว่านี้แค่ไหน ..

                “ พี่เต้ย ปันมาแล้วค่ะ ทำไรกันอยู่น่ะ “ ^^ ฉันเดินเข้ามาในร้านด้วยท่างทางสดใสเหมือนทุก ๆ วัน มันคงเป็นเหตุการณ์ปกติไปแล้วล่ะ สำหรับคนในร้าน

                “ไอ้เต้ยแฟนมาหาทุกวันเลยนะ อิจฉาว่ะ “ พี่บอย เด็กเสิร์ฟที่รูปร่างอ้วนเตี้ย พูดแซว ทำให้ฉันถึงกับหน้าแดง  (///^.^/// ) อ๊ายยยย >< เขิลลล์

“ เรียนเสร็จแล้วเหรอปัน ไปกินไอติมกันไหม พี่เลี้ยง “ พี่เต้ยรีบพูดตัดบท เพราะคงจะอายเหมือนกันที่ถูกแซว

“ อ๋อ ค่ะ ๆ ไปก่อนนะคะ พี่บอยเดี๋ยวปันกินเผื่อ ^^ “ ฉันตะโกนบอกพี่บอยแล้วพี่เต้ยก็จับมือฉันพาออกมานอกร้าน

“ อย่าไปถือสาไอ้บอยมันเลยนะปัน มันก็พูดไปอย่างนั้นแหระ “

“ ค่ะไม่เป็นไรหรอกค่ะ ปันไม่ถือ “ ฉันพูดด้วยน้ำเสียง น้อยใจนิด ๆ ก็ฉันอยากเป็นมากกว่าแค่น้องสาว หรือ แค่ คนรู้จักนี่ เมื่อไหร่นะ ที่ฉันจะกล้าบอกความในใจของฉันสักที

ในร้านไอติม ฉันก็ได้แต่นั่งเงียบ คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย จนพี่เต้ยต้องชวนฉันคุย คงเพราะคิดว่าฉันคง เบื่อ แต่จริง ๆ ฉันกำลังคิดว่าฉันจะบอกความในใจของฉันกับพี่เต้ยยังไงดี

“ ปันกินสิ ละลายหมดแล้ว “ ฉันหลุดออกจากภวังค์ความคิด แล้วจ้องหน้าพี่เต้ย ฉันตัดสินใจแล้วล่ะ ว่าฉันควรจะบอกพี่เต้ยให้รับรู้ได้แล้ว

“ ปันไม่กินค่ะ พี่เต้ยคะ ! ปันชอบพี่เต้ยนะ “ แล้วฉันก็หยิบกระเป๋านักเรียนวิ่งออกจากร้านไปโดยไม่หยุดและเหลียวหลังมามอง พี่เต้ยที่นั่งอยู่ในร้านเลย ฉันโบกรถเมล์ ทั้งที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่า รถเมล์สายอะไร ในหัวของฉัน มันมืดแปดด้าน ฉันไม่รู้ว่าทำอะไรลงไป ถ้าพรุ่งนี้พี่เต้ยเค้าไม่อยากเจอฉันล่ะ ฉันจะทำยังไงดี ปันปัน เอ๊ยย ฉันไม่น่าทำแบบนี้เลย เมื่อฉันขึ้นมานั่งบนรถเมล์ ฉันก็นั่งคิดทบทวนสิ่งที่ทำลงไป มันดีแล้วไม่ใช่เหรอ ที่พี่เต้ยจะได้รู้ความในในฉันสักที ผลที่ได้ถ้าพี่เต้ยใจตรงกันเราก็อาจได้คบกัน หรือถ้าพี่เต้ยเค้าไม่คิดแบบนั้นล่ะ ความสัมพันธ์ของเรา จะหายไปไหม ?

ตื้ดดด ตื้ดดด ตื้ดดดดดดด .. โทรศัพท์ของฉันสั่น ทำให้ฉันหยุดคิดเรื่องของฉัน เมื่อฉันหยิบมันขึ้นมาดู ฉันก็ใจเต้นรัวขึ้นมาทันที เบอร์พี่เต้ย ฉันจะทำไงดี ฉันจะรับดีไหม ? ถ้าฉันรับสิ่งที่ฉันได้ยินล่ะ มันจะดี หรือ ร้ายสำหรับฉัน

“ 5 miss called “ ระหว่างที่ฉันคิดพี่เต้ยก็โทรมาไม่ขาดสาย จนในที่สุด เอาวะ เป็นไงเป็นไม่วันนี้ก็พรุ่งนี้แหระ สักวันก็ต้องรู้อยู่ดี เสียใจครั้งเดียว พอ !

ตื้ดดด ตื้ดดด ตื้ดดดดดดด..

“ ค่ะพี่เต้ย “ ฉันพยายามทำเสียงให้เป็นปกติที่สุดเท่าที่ฉันจะทำได้

“ อยู่ไหน “ พี่เต้ยถามด้วยน้ำเสียง เฉยชา

“ คือตอนนี้ปันอยู่บนรถเมล์ “ น้ำเสียงของฉัน กลับกลายเป็นเสียงที่สั่นเทา

“ กลับมาซะ พี่จะรอร้านเดิม เรามีเรื่องต้องคุยกัน “ แล้วพี่เต้ยก็วางสายไป ฉันควรจะกลับไปดีไหม ฉันคงไม่กล้ามองหน้าพี่เต้ย อีกแล้ว ฉันไม่รู้จะทำยังไง จึงตัดสินใจโทรหาวุ้นเส้น

“ ว่าไงปันปัน “

“ คือฉันมีเรื่องจะปรึกษาเธอน่ะ “

“ ว่ามาดิ “ ฉันเล่าเรื่องทุกอย่างให้วุ้นฟัง ทุกฉากทุกตอนของเหตุการณ์วันนี้

“ ปัน ฉันว่าแกควรจะไปนะ แกอย่าหนีอีกเลย เพราะยังไง แกก็หนีไม่พ้น ถ้าแกไม่ไปหาพี่เต้ย จะรู้ไหมว่าพี่เต้ยอยากจะคุยอะไรกับแก เชื่อฉัน อย่ามองโลกในแง่ร้ายนะพี่เต้ยคงรอแกอยู่รีบไปเหอะ “

“ ขอบใจมากวุ้น แกเป็นที่พึ่งฉันได้จริง ๆ ว่ะ “ ฉันวางสายแล้วรีบลงจากรถเมล์ แล้วโบกแท๊กซี เพื่อไปที่ร้านไอติมร้านเดิม

เมื่อฉันมาถึง ฉันเห็นพี่เต้ย กำลังนั่งรอฉันอยู่ในร้าน ตอนนี้ขาของฉันมันก็ดื้อมากเลยมันเล่นไม่ขยับซะงั้น ฉันรวบรวมลมหายใจเฮือกสุดท้าย แล้วเดินเข้าไปในร้าน


โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ