ปิ๊งรักนายนักดนตรี

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2

2

“ พี่ปัน เร็ว ๆ หน่อยสิ ป๊ารออยู่นะ “ เสียงปิงตะโกนเรียกฉันดังโวยวาย

“ เออ เร็วแล้ว รีบที่สุดในชีวิตแล้วเนี่ย ! = =~ “ ฉันวิ่งมาขึ้นรถ พร้อมกับถือถุงเท้าในมืออย่างเร่งรีบ วันนี้ป๊ามาส่งที่โรงเรียน วันนี้ฉันมาไวกว่าปกติแฮะ ! สงสัยจะนอนฝันดี ^^

แต่ก็แอบเสียดาย เพราะถ้าฉันไปรถเมล์ ฉันอาจจะเจอพี่เต้ยอีกก็ได้

พอถึงโรงเรียน ฉันก็เดินฮัมเพลง หยุด ที่พี่เต้ยร้องเมื่อวาน ด้วยท่าทางแฮปปี้ สุด ๆ ><

                ฉันนั้นยิ้มลำพัง หัวเราะลำพัง เฉกเช่นกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา

                        ตั้งแต่ได้พบกับเธอนั้นเรื่องจริง กับความฝันเกิดขึ้นด้วยกันทันตา

“ หวัดดีปัน “ เสียงคุ้น ๆ ดังมาจากข้างหลัง

“ อ้าว แชมป์นี่เอง นึกว่าใคร หวัดดีจ้ะ “

“ กำลังจะไปไหนเหรอ “

“ ปันกำลังจะไปโรงอาหารน่ะ นัดกับวุ้นแล้วก็ไพลินไว้ “

“ ขอเป็นเพื่อนร่วมทางไปด้วยคนได้มั้ย ? พอดีเรากำลังจะไปหาเพื่อนพอดี “

“ ได้จ้ะ “ ฉันยิ้มพลาง คิดในใจว่า แหม ! จะจีบฉันละสิ ( หลงตัวเองอีกแล้วนะยัยปันปัน ) ;p

เมื่อถึงโรงอาหาร วุ้นเส้นกับไพลินก็ทำหน้าเหมือนหมาสงสัยว่าฉันมากับแชมป์ได้ไง

                “ เราไปแล้วนะปัน “ แชมป์พูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่น แล้วโบกมือเดินไป

                “ เฮ้ยปัน แกมากับแชมป์ได้ไง “

                “ แล้วพี่เต้ยแกอ่ะ เลิกชอบแล้วหรอ “

                “ หยุด ๆๆ พอถามทีละคำถามได้มั้ย ? ฉันตอบพวกเธอไม่ทันแล้วนะ คือย่างนี้ ฉันเจอแชมป์ระหว่างทาง แล้วแชมป์ก็เลยเดินมาเป็นเพื่อน แต่เรื่องพี่เต้ย ให้ฉันตายก่อนเถอะย่ะ แล้วฉันถึงจะเลิกชอบ Get กันยังห๊ะ พวกเธอ “

                “ ฉันว่าแชมป์ชอบแกว่ะปัน “ ไพลินพูดพราง เคี้ยวหลอด

                “ เออ .. จริงฉันก็คิดเหมือนกัน เพราะมีคนเคยพูดว่าแชมป์แอบชอบแก “

ฉันทำหน้านิ่ง ไม่พูดอะไรแต่จริง ๆ ฉันก็คิดในใจว่าจริงเหรอ - -? ถ้าแชมป์ชอบฉันจริง ฉันจะทำยังไงดี เพราะแชมป์ก็ดีกับฉันมากเหมือนกัน แล้วอีกอย่างเค้าก็ดูอบอุ่น แล้วก็หน้าตาดีด้วย  แต่คงไม่หรอกมั้ง ผู้หญิงมีตั้งเยอะตั้งแยะ แชมป์คงไม่ชอบฉันหรอกมั้ง อีกอย่างตอนนี้ในหัวฉันก็มีแค่พี่เต้ยคนเดียวเท่านั้น

วันนี้ของฉันผ่านไปอย่างซังกะตาย เมื่อโรงเรียนเลิก ฉัน วุ้นเส้น และไพลิน ก็ไปเรียนพิเศษกันตามปกติ พอเลิกเรียน เราสามคน ก็ไป ร้าน Teddy café` ร้านที่พี่เต้ยเล่นดนตรีอยู่ ^^ ฉันคิดถึงพี่เต้ยจัง อิอิ

                “ นี่ ปันแกคิดว่าจะจีบพี่เต้ยติดป่ะวะ ? “ วุ้นเส้นถามฉัน

                “ ก็ต้องลองดูแหระ ของอย่างนี้ไม่ลองไม่รู้ “ ไพลินเสริม

                “ พูดถูกใจฉันมากเลยไพลิน มาให้ฉันจุ๊บทีนึง ดิ “

 ก็จริงนะฉันก็ไม่มั่นใจว่าพี่เต้ยเค้าจะชอบเด็กมัธยมอย่างฉันมั้ย ? แต่ก็มาถึงขั้นนี้แล้วฉันก็คงต้องลองดู

เราทั้งสามคน เดินเข้าไปในร้าน บ๋อยคนเดิม ก็เดินเอาเมนูมาให้ พวกเราสั่งกันเยอะเลย แล้วก็ฟังพี่เต้ยร้องเพลง พี่เต้ยร้องเพลงหยุด อีกแล้ว ฉันยิ่งชอบเพลงนี้ขึ้นทุกวันแล้วสิ ^^ สักพัก บ๋อยอ้วนเตี้ยก็เอาโน๊ดเล็ก ๆมาให้ฉัน ข้างในเขียนว่า

                “ อย่างเพิ่งกลับนะ รอผมก่อน “

                                                            เต้ย

                “ เห้ย ! ปันเป็นไรอ่ะ ไหนขอดูหน่อย “ วุ้นพูดพร้อมกับหยิบโน๊ดในมือฉันไป

                “ หรือว่า .. พี่เต้ยจะชอบแกวะปัน ฉันดีใจกับแกด้วยนะ “

ความรู้สึกของฉันตอนนี้ เหมือนวิญญาณหลุดออกจากร่าง พี่เต้ยเค้าเริ่มสนใจ ฉันแล้วหรอ ? ฉันอึ้งจนพูดไม่ออก ฉันไม่รู้ว่าฉันเป็นอะไรไป ทำไมในหัวของฉันมันมึนไปหมด

จนไพลินเขย่าตัวฉัน ฉันอยากจะกรี๊ดออกมากเป็นภาษาสันสกฤตเลย

ฉันจะมองหน้าเธอยังไง ให้ใจข้างในเก็บไว้ไม่ต้องเปิดเผยอะไร ๆที่มีให้เธอรู้

 ฉันจะพูดคุยยังไงที่จะไม่ทำให้ใจของฉันมันบอกว่ามันแอบรักอยู่

เผื่อจะทำให้เธอลำบาก ถ้าหากว่าเธอได้รู้ และฉันควรทำอย่างไร

ถ้าหัวใจของฉันมันหยุดไม่อยู่

พี่เต้ยกำลังเดินมาทางนี้ ฉันไม่รู้ว่าฉันจะทำยังไงเลย ตอนนี้ฉันรู้สึกเหมือนฝันไป ใครก็ได้ช่วยตบหน้าฉันสักที ฉันอยากรู้ว่านี่ เป็นแค่ฝัน หรือ เรื่องจริง

                “ พี่ขอนั่งด้วยได้มั้ยครับ ? “ ฉันตกใจเมื่อได้ยินเสียงที่ไม่คุ้นหู เสียงพี่เต้ยอบอุ่น เท่ห์ อย่างบอกไม่ถูก เลยแหระ ><”

                “ ชะ ชะเชิญค่ะ “ ฉันพูดด้วยน้ำเสียงสั่น ๆ ตอนนี้ฉันรู้สึกวาบหวิวไปทั้งตัวอย่างบอกไม่ถูก

                “ อ้าว วุ้นเส้น มาด้วยกันหรอ “ พี่เต้ยถามวุ้น

                “ หวัดดีค่ะพี่เต้ย ก็นั่งโต๊ะเดียวกัน จะไม่ให้มาด้วยกันแล้ววุ้นจะมากับใครล่ะคะ “

พี่เต้ยนั่งคุยกับวุ้นตามประสาคนรู้สึกฉัน ส่วนฉันก็เอาแต่ก้มหน้า เพราะไม่กล้าสบตาพี่เต้ย ฉันนั่งเกร็งจนจะกลายเป็นรูปปั้นอยู่แร้ว = =”

                “ 2 ทุ่มแล้วหรอ ขอตัวก่อนนะ ปัน พี่เต้ย วุ้นลืมไปเลยอ่ะ ว่าป้ามาจากต่างจังหวัดต้องรีบไป ไม่งั้นเจอแม่ด่าแน่ ๆ ไพลินกลับเป็นเพื่อนฉันนะ พี่เต้ยคะ ฝากปันด้วยนะ “

อ้าว ไอ้เพื่อนบ้า ทิ้งกันอย่างนี้เลยหรอ ? ฉันไม่กลับคนเดียวนะ ทำไงดีล่ะ อยู่กับพี่เต้ย 2 คนฉันยิ่งกลัว ๆ อยู่ โอ๊ยย ทำไงดี ๆๆๆ

                “ น้องชื่อปันเหรอ “ พี่เต้ยถามพร้อมยิ้มอย่างอบอุ่นให้ฉันทำเอาฉันเกือบละลาย

                “ ค่ะ “ ฉันเอาแต่ก้มหน้าตอบ

                “ ทำไมต้องก้มหน้าด้วยล่ะ ไม่ต้องกลัวพี่หรอก ปันเป็นพี่สาวปิงใช่มั้ย ? “

                “ อ๋อ ค่ะ “ พี่เต้ยพูดคำ ฉันก็ตอบคำ ฉันไม่กล้าพูดนี่ ><

                “ พอดี พี่สอบดนตรีที่ Voice น่ะ แล้วก็รู้จักกับปิง “

                “ อ๋อ ค่ะ “

                “ เห้ย ปัน พูดอะไรก็ได้ ไม่ต้องอ๋อ ค่ะอย่างเดียวหรอก “ คือฉันรู้สึกว่าฉันตอนนี้ไม่ร็จะหาคำอะไรมาพูดแล้ว ในใจฉันมันพอง จนแทบจะระเบิดออกมาแล้ว

                เราคุยกันอยู่นานจนฉันเริ่มคุ้นเคยกับพี่เต้ยมากขึ้น พี่เต้ยอบอุ่นมาก เป็นผู้ชายที่มีบุคลิกดีแล้วก็ น่าค้นหาที่สุด

                “ พี่เต้ยอย่าบอกปิงนะคะว่าเรารู้จักกันอ่ะค่ะ “

                “ ทำไมล่ะ  - -? “

                “ ก็ปันแค่ไม่อยากให้ปิงรู้อ่ะค่ะ “

                “ อืม .. ได้ไม่บอกหรอก จะกลับบ้านยังนี่ก็ดึกมากแล้ว “

                “ ค่ะ ปันก็กำลังจะลาพี่เต้ยอยู่พอดี “

                “ เดี๋ยวพี่ไปส่งนะ ดึกมากแล้ว อันตราย “

ฉันอยู่ดี ๆ ก็หน้าแดง อย่างบอกไม่ถูก ///  ถ้าพรุ่งนี้ฉันตื่นมาภาพเหล่านี้ จะหายไปหรือจะอยู่กับฉันตลอดกาล

                ฉันกับพี่เต้ย นั่งรถเมล์ มาจนถึงซอยบ้านฉัน พี่เต้ยก็ขอเดินไปส่งฉันในซอย

ฉันอยากจะหยุดเวลานี้ ตั้งวินที ที่ชีวิตมีเธอเข้ามา

เธอทำให้คนที่เหนื่อยล้า นั้นกล้าจะเปิดหัวใจ

                “ แล้วพี่เต้ยไม่ไปเล่นดนตรีต่อหรอคะ ? “

                “ เดี๋ยวพี่ส่งปันเสร็จ พี่ก็ไปเล่นต่ออ่ะ “

                “ ถึงแล้วค่ะ พี่เต้ย ขอบคุณที่มาส่งนะคะ ^^ “

                “ ไม่เป็นไรครับ “

ฉันกำลังเดินไปเปิดประตูรั้ว พี่เต้ยก็ตะโกนมาบอกว่า

                “ ปันปัน ฝันดีนะ “

ฉันนิ่งไปเลย ฉันพยายามหยิก ตัวเอง แต่มันก็ช่างเจ็บอะไรอย่างนี้ ฉันดีใจมากเลย ฉันไม่คิดว่าฉันจะได้ฟังคำนี้จากปากพี่เต้ยด้วยซ้ำ

                “ ขอบคุณค่ะ ฝันดีเช่นกันนะคะ พี่เต้ย  “

ดีนะที่วันนี้ป๊า กับม๊าไปงานแต่งงานเพื่อน แล้วปิงก็ยังไม่มา ฉันรีบอาบน้ำ แล้วเข้าไปในห้องนอน ฉันกำลังนั่งคิดทบทวนอะไรหลาย ๆ อย่างในวันนี้ มันเป็นเรื่องจริงหรอ ? ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย แล้วเสียงเมสเสจก็ดัง เป็นเบอร์วุ้นเส้น ส่งมา

                “เธอกับพี่เต้ยไปถึงไหนแล้ว ขอโทษนะที่กลับก่อนเป็นแผนฉันเอง ^^ พรุ่งนี้เจอกันจ้ะ ฝันดี / วุ้นเส้น “

ฉันนึกแล้วเชียว ว่าต้องเป็นแบบนี้ พรุ่งนี้ตายแน่ ยัยวุ้นเส้น แต่ก็ขอบใจนะที่ทำให้วันนี้ฉันมีความสุขที่สุดเลย ขอบคุณพระเจ้า ที่ทำให้ฉันได้รู้จักกับพี่เต้ยนะคะ !


โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ