คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ รีไรท์
บทนำ
“ได้โปรด หยุดเถอะขอร้องละ” เสียงเล็กกรีดร้องลั่น พร้อมๆกับน้ำตาที่ไหลนอง แต่ก็มิอาจหยุดการกระทำของ`พวกเขา`ได้ สายตาที่จับจ้องมองมามิใช่ด้วยใจสงสาร หากแต่มันเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น ก่อนที่หัวหน้าการผ่าตัดครั้งนี้จะส่งสัญญาณให้ผู้ช่วยหยิบอุปกรณ์ เพื่อเริ่มทำการดำเนินการต่อ
ใบมีดคำกรีดลงบนข้อมือบางๆ เรียกเลือดสีแดงสดจากรอยแผล ก่อนที่จะบรรจงปลูกถ่ายเนื้อเยื่อตัวใหม่ลงในเส้นเลือดแดงและดำ ก่อนที่จะค่อยๆจะเย็บปิด เสียงกรีดร้องของเด็กน้อยเงียบลง หากแต่คราบน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม ไม่มีใครในที่นี้คิดเหลียวแล เพราะพวกเขากำลังสนใจมืออีกข้างหนึ่งที่ตอนนี้พร้อมสำหรับการผ่าตัดแล้ว น้ำตารินไหลจากนัยน์ตาสีสนิมอีกครั้ง เมื่อคมมีดถูกกรีดลงบนข้อมืออีกข้างหนึ่ง ไร้ซึ่งเสียงสะอื้นใดใด แต่...
จะมีสักคนไหมใส่ใจ
จะมีใครบ้างไหมที่จะจดจำเสียงเล็กๆเสียงนี้
หากไม่แล้ว...ก็คงหน้าเสียดาย
ที่พวกเขาจะไม่มีวันได้ยินอีก
เพราะหลังจากนี้...จะไม่มีคำร้องขอใดใด
จะไร้ซึ่งเสียงสะอื้น
จะมีก็เพียงแต่
สัมผัสที่เย็นชา
เท่านั้นเอง.....
เสียงฝีท้าวหนักๆก้าวเดินตรงไปยังห้องริมด้านในสุดอย่างรวดเร็วด้วยความตื่นเต้น ร่างสูงสง่าในชุดกราวนด์สีขาวบ่งบอกถึงอาชีพที่มีเกียรติ ชายหนุ่มคนนั้นยื่นเอกสารให้กับผู้สูงวัยกว่าด้วยใบหน้าที่บอกถึงความดีใจและภูมิใจจนปิดไม่มิด
“สำเร็จ...สำเร็จแล้วครับศาสตราจารย์”
“อะไรนะ? เอกชัย...จริงเหรอ” ชายวัยสี่สิบกว่าปีถามอย่างไม่เชื่อหู เขารีบอ่านรายงานที่ได้รับมาเพื่อยืนยันสิ่งที่ได้ยิน “อะไรกันนี่ สิบเอ็ดคนเชียวรึ?” เขาร้องถามด้วยความยินดี
“ครับสิบเอ็ดคนจากยี่สิบคนครับ...ที่สามารถปลูกถ่ายเนื้อเยื่อพิเศษที่เราสร้างขึ้นได้สำเร็จ ร่างกายของเด็กพวกนั้นไม่มีปฏิกิริยาต่อต้านใดใดเลยครับท่าน” คุณหมอบอกกับอีกคนที่ตอนนี้กำลังขมวดคิ้วด้วยความสงสัยกับรายละเอียดที่ได้รับ “แล้วที่บอกว่ามีอาการข้างเคียงนี่ล่ะ? หมายความว่ายังไงกัน?”
“อ๋อ...ใช่ครับ บางรายที่ตอบสนองกับเนื้อเยื่อตัวใหม่ได้ดีเกินไปทำให้เซลล์ทำงานได้ดีกว่าที่เราคาดไว้นะครับ” เขาอธิบายพลางเดินนำชายสูงวัยกว่าเดินชมตามตู้กระจกรูปทรงลูกบาศก์ที่ถูกควบคุมอุณหภูมิไว้อย่างดี ภายในมีเพียงเด็กน้อยที่กำลังจ้องมองด้วยแววตาที่แตกต่าง เขาหยุดอยู่ที่ตู้ริมสุดสามใบ “สามคนนี้นี่แหละครับที่บอกว่ามีผลข้างเคียง อย่างหมายเลข2019นี่...ดวงตาทั้งสองข้างที่เราปลูกถ่ายไว้ในตอนแรกนั้นสามารถมองเห็นได้แม้จะไม่มีแสงเลยก็ตาม ดูเหมือนจะเป็นการรับรู้ด้วยความร้อนด้วยนะครับ...แต่ว่ามันมีผลข้างเคียงทำให้มองในที่ที่มีแสงมากไม่ได้ต้องใช้ทั้งคอนแท็กเลนส์ และแว่นตาเข้าช่วยนะครับ” ชายหนุ่มอธิบายพลางชี้ไปยังตู้ริมสุด ทำให้เด็กในตู้กระจกใสมองเขาด้วยสายตาระแวดระวัง
“แล้วอีกสองคนละ”
“อาการของหมายเลข2016จะเป็นการหายใจครับ ปอดของรายนี้สามารถทนกับแรงดันอากาศได้มากครับ แต่มันส่งผลถึงระบบอื่นในร่างกายซึ่งหากอยู่ในที่ๆมีแรงดันมากแม้จะสามารถหายใจได้แต่กระดูกบริเวณสันหลัง ซี่โครงและขาจะได้รับการกระทบกระเทือนครับ ส่วนรายสุดท้ายนี้จะเป็นช่วงสะบักไหล่จะได้รับผลกระทบครับ หากว่าใช้กำลังจากแขนทั้งสองข้างมากเกินไป...แต่ทางเรายังสรุปไม่ได้ว่าเป็นเพราะอะไร ไม่แน่ในว่าเกิดข้อผิดพลาดในการปรับตัวของเซลล์หรือเปล่า”
“ดี...ดี อย่างนี้นะดีแล้ว จัดการส่งเจ้าพวกนี้ไปตามบ้านที่เราจัดหาไว้...จับตาดูการเปลี่ยนแปลงของพวกมันให้ดี หากเกิดอะไรที่จะส่งผลกระทบถึงองค์กรของเราแล้วละก็กำจัดซะ”
“วางใจได้เลยครับ ผมได้เตรียมผู้ดูแลและบ้านพักให้กับตัวทดลองของเราแล้ว ซึ่งแต่ละคนจะถูกเลี้ยงในสภาพแวดล้อมที่แตกต่างกัน บางรายเราส่งไปต่างจังหวัดด้วยครับเพราะเกรงว่าพวกมันอาจจะรวมตัวกันเป็นปฏิปักษ์ต่อเราได้...ท่านวางใจได้ครับ” ชายหนุ่มรับคำและโค้งอย่างสุภาพ ก่อนที่จะหันไปสั่งการลูกน้องที่ยืนตามจุดต่างๆให้เตรียมการเคลื่อนย้าย`ตัวทดลอง`ไปยังสถานที่เลี้ยงดู
แก๊สยาสลบถูกพ่นลงในตู้แก้วใส นัยน์ตาสีสนิมปรือลงด้วยฤทธิ์ยา ภาพเบื้องหน้าดูเลือนรางเหลือเกิน หากแต่สิ่งสุดท้ายที่เห็นกลับเด่นชัดกว่าภาพไหนๆ ภาพของหญิงสาวผมสีทองสวยมองเธอด้วยความเจ็บปวด มือเล็กพยายามเอื้อแตะริมฝีปากสีแดงหมายที่จะหยุดคำบางคำที่กำลังจะเอ่ยออกมา
ขอโทษ
ขอโทษ
ขอโทษ
ขอโทษ
แล้วภาพทุกอย่างก็จางหายไปในความมืด มือเล็กๆที่ยกเอื้อมทิ้งลงข้างตัวอย่างหมดแรง...ร่างเล็กๆถูกอุ้มขึ้นอย่างเบามือ และทุกการกระทำที่ใส่ใจ แต่หาใช่ความรัก แต่เพราะตัวเธอคือ
เด็กทดลอง
ความคิดเห็น