คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : F*cking!!! 'รักหน่อย'...ได้ไหม 10
-10-
“ยูฮยอน!!!!”
“…..”
“พอแล้ว นายหอบแล้ว”
ีวอนยืนให้ผมทุบและบหน้าอยู่นานหลายนาที ผมทุบนผมเหนื่อยแ่็ยัไม่พอใ นระทั่ีวอนเรียื่อผมเสียั เาว้า้อมือทั้สอ้าเอาไว้แล้ว้อหน้านิ่ ผมมือสั่น ยอมให้เาับแนเอาไว้แบบนั้นอย่า่ายาย ผมหมแรที่ะยื้อแล้วรับ
สายาที่ผมมอเาเ็มไป้วยวามโรธนเือบร้อไห้ ใบหน้าอีวอนมีแ่รอยมืออผมแเป็นแทบ ผมมอหน้าอเาอย่าไม่เ้าใ
ทำไมเา้อยอมให้ผมยืนทำร้ายอยู่แบบนี้ ในเมื่อเาเอ็ไม่เยรู้สึผิับเหุาร์ที่เิึ้น
“พอหรือยั?”ีวอนถามผมเสียอ่อน เามอผม้วยใบหน้าที่ไร้วามโรธแ้น สายาที่เามอผมเ็มไป้วยวามรู้สึที่หลาหลาย เหมือนๆ ับะอโทษแ่็ยัทิิอยู่ ผมมอลึเ้าไปในวาอีวอน นนนี้ำลั่อสู้ับวามิัวเอเห็นัไ้าสีหน้าที่ไม่เสถียรอเา เาูสับสน เสียใ แ่็แฝวามสะใ
“เรา่าหาที่้อถามว่า พอหรือยั?”ผมึมือออแล้วถอยหลัห่าาเา ไม่มีอีแล้ววามรู้สึออผมที่อยาะอยู่ใล้ๆ เา อนนี้ผมเห็นหน้าเาแล้วเ็มไป้วยวามสะอิสะเอียน ท้ออผมเหมือนับไส้มันบิเลียวเป็นลื่นนทำให้ผมอยาะอ้วออมา
ผมิว่าผมเรียถึั้นนั้น?
“ลอีวิั้แ่เราำวามไ้ นอาพ่อับแม่…ีวอนือนที่เรารัมาที่สุ ทั้ีวิอเรารัแ่ีวอน”น้ำาอผมเริ่มไหลออมา ผมมอนรหน้า้วยวามรัสุหัวใ ผมรัแบบที่ิว่าาินี้ผมะไม่มีวันรัใรไ้เท่านี้และผมิว่าะอรัเาเป็นนสุท้าย
“….”ีวอนยืนนิ่ เริ่มพูไม่ออ ทำไมวินาทีนี้ที่โนบอรั เาลับรู้สึว่าใหายราวับว่าะไ้ฟัำำนี้เป็นรั้สุท้าย
“สามปีแล้วที่เรายอมรับทุอย่าที่ีวอนยื่นให้ เรายอมเป็นแมลสาบ ยอมทนอยู่เหมือนไม่ใ่น ถ้าีวอนให้เราราบเท้า เรายัทำไ้ ีวอนำไ้ไหมอนที่ไล่เราไปาย เรายอมายริๆ เพื่อีวอน เราไม่ไ้พูเล่น!!”ผมพูเสียัว่าเิม ยมือึ้นเ็น้ำาที่ิอยู่ปลายหาาแล้วมอีวอนอีรั้ให้เ็มๆ า
มอให้เ็มาในอนที่ผมอยาะมอเา ่อนที่ผมะไม่อยาเห็นหน้าเาอีเลยลอีวิ
“นระทั่อนนี้ เราลายเป็นแ่อเหลือเน ฮ่าๆ เราเยิเหมือนันว่านะสามารถอทนไ้นาไหน อนแรเรา็นึว่าเราแ่าานอื่นเพราะูเหมือนว่าวามอทนอเราไม่มีีำั เราอทนไ้เรื่อยๆ เพราะเรารัีวอน แ่เราิผิ…เพราะอนนี้ มันไม่เหลือแล้วีวอน มันไม่เหลืออะไรอีแล้ว ฮึ”ผมหัวเราะเสียืน อยาะทำให้มันเป็นเรื่อลแ่ลายเป็นว่าผมหัวเราะออมาทั้น้ำา ปลายประโยนั้นเสียอผมะแหบพร่าและลั้นสะอื้น่อไปไม่ไหว ผมับาเอัวเอแน่น ำนมันยับ
“อย่าพูับเรา อย่ามอหน้าเรา อย่าเ้ามาใล้เราอี ถ้าีวอนไม่อยาให้เรา…าย”ผม้มหน้าไม่มอเา ปา็สั่เาเหมือนับที่เาเยสั่ผม ไม่ใ่ารเอาืน….ผมรู้สึแบบนั้นริๆ ผมหวาผวาีวอนไปแล้ว ยาับผู้ายที่อยู่รหน้าผม ผมไม่้อาระเ้าไปยุ่เี่ยวับทาเินีวิอเาอี
ีวอนมอผม้วยใบหน้าะลึ วาอเาเบิว้าเหมือนไม่ิว่าผมะพูำนั้นออมา ีวอนเหมือนะไม่เื่อว่าผมพูริ เาเินเ้ามาับ้อศออผมแ่ผมสะบััวออาเาอย่ารุนแร ีวอนผะไปเพราะไม่ิว่าะไ้รับารโ้อบที่รุนแราผมนานี้
“เราายริๆ นะ!!! ถ้าีวอนเ้ามาใล้เราอี เราะายใหู้!!!!”ผมะอใส่เาทั้น้ำาแล้ววิ่หนีเ้าบ้าน ผมล็อลอน ล็อุแทุั้นเหมือนลัวว่ามันะไม่แน่นหนาพอ หัวใอผมที่แหลสลายเพราะอาารเ็บปว แปรเปลี่ยนวามเ็บปวเป็นวามโรธนระทั่วามรู้สึสุท้ายที่ผมรู้สึอนนี้
ผมไม่ไ้เ็บ ไม่ไ้โรธแ่ผมลัวว่าเาะทำร้ายผมอี ลัวนร้อไห้!!!
ผมวิ่หนีเ้าบ้านโยที่ไม่หันลับมามอีวอนอีเลย ผมลัวว่าถ้าเห็นหน้าเาอีรั้ ผม้อาอาาศหายใายแน่ๆ ผมายใ่ไหมรับ…ถ้าไ้เ้าใล้เาอี
ีวอนเถอยหลัไปเมื่อเห็นว่าอีฝ่ายเป็นแบบนั้น ีวอนมึนเหมือนโนทุบ เามอามแผ่นหลัอร่าโปร่ที่วิ่หายเ้าไปในบ้าน้วยอาารหน่ว ำสั่อยูฮยอนยัั้ออยู่ในหู
‘อย่าพูับเรา อย่ามอหน้าเรา อย่าเ้ามาใล้เราอี’
‘อย่ามอหน้าเรา อย่าเ้ามาใล้เราอี’
‘อย่าเ้ามาใล้เราอี’
เหมือนับว่าหัวใหายไป นี่ือวามเสียใใ่ไหม? ลอเวลาที่ผ่านมา ยูฮยอนอยู่มา้วยวามรู้สึแบบนี้หรือเปล่า?
แย่ริเียว เมื่อืนผมนอนร้อไห้ทั้ืนนสภาพหน้าาอัวเอูไม่ไ้ ใ้าอผมล้ำนเือบเป็นสีำถู้ำเิม้วยอาารบวมอวาเพราะ่อมน้ำาอผมทำานหนัเินไป ผมวระเป็นเ็ไม่ีโเรียนนอนอยู่บ้านสัวันหาไม่ิว่าวันนี้มีสอบย่อยวิาิศาสร์ที่สำัมา
ผมเิน้มหน้า ไม่สบาใร ส่วนหนึ่เพราะสภาพอหน้าาัวเออนนี้ หาใรเห็นเ้า้อทัแน่ ผม้มหัวให้รูยุนโฮึ่วันนี้เป็นเวรเฝ้าหน้าโรเรียนอรูเา ่อนสาวเท้าเินอย่ารีบๆ ไปที่ห้อ ผมอยาหาฮยอแมาๆ เารู้วิธี่วยผมไ้ อย่าน้อย็่วยให้อาารบวมเป่อลูะาทั้สอ้ามันยุบลบ้าสันิ็ยัี
บอแล้วใ่ไหมรับว่าาอผมบวมมา เพราะะนั้นทัศนวิสัยอารมอเห็น็ลล้วยเหมือนัน ผมนเ้าัๆ ับร่าอใร็ไม่รู้ที่น่าะเี้ยว่าผม
“อโทษ”ผมพึมพำอโทษโยที่ยั้มหน้าอยู่ ผมไม่ล้าเยหน้ามอใรให้เาหัวเราะเยาะหรอ นี่ผมยัิไม่ออเลยว่าวันนี้ีวิอัวเอะ้อเอับอะไรบ้า หลัาที่เมื่อวาน….
เฮ้อ ผมไม่อยาพูถึมันอี
ูเหมือนว่านที่ผมนะไม่ว่าอะไร ผม้มหัวให้เล็น้อย่อนเินออไปหาว่าหัวอผมไม่โนใริไว้เสีย่อน เส้นผมอผมโนึเ็มแรนหน้าหาย ผมิว่าเป็นมือผู้หิเพราะเล็บอเธอยาวนิหนัหัวอผม
“ันอุส่าห์ิที่ะาิีับแแล้วเียว แ่แมันร่านที่ไปนอนับีวอน!!! เาเป็นอัน แ็รู้ีแล้วทำไมแยัไปนอนับเาอี ไอ้วิปริ!!”ผมโนเหวี่ยไปนับผนัอย่าแร ไม่้อบอเลยรับว่านที่ทำร้ายผมอนนี้ือใร มีอยู่นเียวที่เรี้ยวราและแสวามเป็นเ้าออีวอนไ้อย่าออนอหน้านอา
ผมเยหน้าึ้นมอโบรัมแล้วเ้นหัวเราะใส่หน้าเธอ เธอผะไปเมื่อเห็นผมหัวเราะแบบนั้น ใ่รับ…ผมิว่าัวเอำลัะเป็นบ้า นำลัะโน้อมอยู่รอมร่อแ่ลับหัวเราะออมาเหมือนอบใ
แ่ผมหัวเราะเพราะมันเ็บมาเลยรับ…ับำพูอเธอที่่อว่าผม
“หัวเราะแบบนี้ใส่ัน แอยาลอีใ่ไหม!!!”โบรัมยมือเล็ๆ อเธอึ้นมาเรียมะหวลบนหน้าผม ผมหลับายืนนิ่ยอมให้เธอี ผมะสู้ไปทำไมล่ะรับ
ผมน่ะ…้านาไปหมแล้ว โนบสัรั้สอรั้ให้เลือออมันไม่เ็บไปว่านี้หรอ
“หยุนะ!!! ทำบ้าอะไรอเธอ”เสียร้อห้ามและมืออโบรัม็ไม่ไ้ฟาลบนหน้าอย่าที่ผมิ ผมลืมาึ้นมอนมา่วย้วยสีหน้าเรียบเย เป็นเมื่อ่อนผมีใมา หัวใเ้นรัวเหมือนลอุ แ่อนนี้ผมไม่ไ้รู้สึีใ ผมเ็บมาว่าเิมที่เป็น ‘เา’
“ปล่อยนะีวอน ันะบมัน มันร่าน มันให้ท่านาย ันิไว้อยู่แล้วว่ามัน้ออบนาย รี๊ ันะ่ามัน”โบรัมูลมาเลยในวามิอผม เธอเหมือนลิที่ำลัแสละร นี่เหรอรับ…ผู้หิที่ีวอนเลือ?
“เาไม่ไ้ให้ท่า หยุรี๊บ้าบอสัทีแล้ว่อยไปุยันทีหลั โบรัม หยุ!!!!”ีวอนสั่เสียเ้มพร้อมใบหน้าที่เอาริทำให้โบรัมหุบปาและทำเหมือนะพุ่มาบผม เธอระาแนออามือีวอนแล้วสะบัหน้าเินไป
แ่เธอลืมเอาออเธอไป้วยเพราะีวอนยัยืนนิ่อยู่รนี้
อย่าเลยนะ…่วยทำเป็นเหมือนไม่เห็นผม้วย
แ่ำอร้อในใอผมไม่เยไ้ผล! ีวอนหันมามอผม้วยแววาอ่อนใราวับว่าผมไปทำอะไรผิับเาเอาไว้ ผมเบือนหน้าไม่มอเาแล้วเินหลบไปอีทา ไปทาไหน็ไ้ที่ีวอนไม่ไ้ไป้วย
หาีวอนเลี้ยว้าย ผมะเลี้ยววา
หาีวอนเินรไป้าหน้า ผมะถอยหลั
“นายเ้าห้อเรียนเถอะ ันไปเอ”ีวอนบอ่อนที่ผมะเินไปไ้ไล ผมหยุเินแ่ไม่ไ้หันลับไปมอนระทั่รับรู้ไ้ถึสายลมพัผ่านัวไปพร้อมับร่าอีวอนที่เป็นฝ่ายเินออไปเอ ผมเม้มปามอามหลัเา้วยวามรู้สึที่หลาหลาย
บาทีผมอยาะให้เาเลวมาว่านี้เพื่อที่ผมะไ้ไม่้อไปสนใเา ผมัเลียที่ีวอนแบบนี้…ผมเลียที่ีวอนเป็นนถอยให้ผมเพราะมันทำให้ผมทำอะไรไม่ถู
ผมสูลมหายใแล้วหันหลัลับไปยัห้อเรียน แ่ถามว่าอนนี้สิอผมยัอยู่ในโรเรียนอีไหม ผมอบไ้ว่าไม่อยู่แล้ว สิอผมลอยระเิหายไปไหน็ไม่รู้
“น่าโมโห”
“….”
“รู้ไหมว่ามันน่าโมโห!!!!”
ผมฟุบหน้าลับโ๊ะ ไม่ไ้เยหน้าึ้นมาอบน้ำเสียุนเียวที่วาใส่ผม ผม่มาหลับแล้วทำเหมือนไม่ไ้ยินเสียหุหิเหมือนอยาะีผมสัร้อยทีพันทีอยฮวา
หลัาฮยอแและยฮวาเห็นผมในสภาพนี้ ไม่้อบออะไรเา็รู้ว่าผมนอนร้อไห้ทั้ืน ยฮวาเอาแ่บ่นแล้ว่อว่าผม ส่วนฮยอแ็ทำหน้าเหมือนอยาะ่าผมเหมือนัน แ่เพราะยฮวาบ่นนฮยอแไม่มีโอาสไ้พูแทร
“มึน่ะสิ น่าโมโห!!! หุบปาไปเลย ่อนทีู่ะเอาีนให้แ”ฮยอแวาใส่ยฮวาส่ให้อีฝ่ายถอนใฮึฮัแล้วไปลาเ้าอี้มานั่้วย ฮยอแแะที่แนอผม่อนะับหัวอผมให้ั้ึ้นแล้วับหน้าอผมให้หันไปมอเา
สายาุและริัอฮยอแทำให้ผมสะอึ ไม่ล้าเบือนหน้าหนีอีเลย ฮยอแเอาผ้าเย็นที่ห่อน้ำแ็มา้วยประบวาอผมโยที่ไม่พูอะไร ผมที่เหลือาอยู่้าเียวเอาไว้มอ ไ้แ่มอเา้วยแววารู้สึผิ
ทำไมผม้อรู้สึผิ้วย็ไม่รู้…ะอีแ่ฮยอแทำหน้าเหมือนน้อยใใส่ผม
“รู้นะว่าู่วยอะไรมึไม่ไ้ ูมันเป็นเพื่อนที่ไร้ประโยน์หนำ้ำยัโ่ว่ามึ แ่บาทีูน้อยใว่ะ น้อยใที่มึเ็บวามทุ์ไว้นเียว มันทำใหู้ิว่า…บาทีู็ไม่สำัพอที่มึะเล่าอะไรให้ฟั”อแราฮยอแทำเอาผมุไปเลยรับ ผมอยาร้อไห้อีรั้เมื่อฮยอแเป็นแบบนี้
“มึมีเพื่อนไว้ทำไมวะยูฮยอน…”
“ฮยอแ”ผมเรียื่อเาเสียแผ่ว ฮยอแลมือล เาวาผ้าเย็นห่อน้ำแ็ลบนโ๊ะ ไม่ยอมประบให้ผม่อนั่นทำให้ผมแทบสะอื้น ฮยอแูผิหวัที่ผมไม่บออะไรเาเลย
“ูเลยรู้สึว่าัวเอเป็นเพื่อนเลวที่เอาแ่อวาม่วยเหลือามึ เอาแ่เรื่ออูมาปรึษามึ แ่มึรู้ไหมว่าบาทีู็อยาให้มึมีปัหาบ้า มึะไ้นึถึูแล้วมาปรึษาูเป็นนแร แ่มัน็ไม่ใ่ไ…ูโรผิหวัเลย”ฮยอแพู้วยสีหน้าที่แสออว่าผิหหวัริๆ
ในวามิอผมนะ…ฮยอแือเพื่อนที่ีที่สุในโลและผมเสียใที่ทำให้เาน้อยใ
“่อไปมีอะไรให้มาระบายับู เ้าใมั้ย มึไม่ำเป็น้อนึถึูในเวลาที่มึสุ แ่เวลาที่มึทุ์็่วยอย่าลืมว่ามีูอยู่ทั้น”
ผมพยัหน้ารับแล้วอไม่ไ้ที่ะยิ้มออมา ผมเือบร้อไห้อีรั้แล้วเียว ฮยอแเอามือมาผลัหัวผมเบาๆ แล้วส่ยิ้มบาให้ ผมรู้สึมีำลัใึ้นเมื่อมีฮยอแอยู่้าๆ พอหันไปมอยฮวา ผมเห็นเาส่ยิ้มให้ผม้วยแววาริใ เท่านี้็ทำให้ผมรู้สึว่า…ีวิอผมมีเรื่อีบ้า ไม่ใ่ว่ามันะแย่อย่าเียว
ปี๊
เสียนหวีเป่ายาวาลมปาอรูยุนโฮ แน่นอนว่านี่ือาบพละศึษาที่พวเรามาระุรวมันอยู่ในโรยิม เป็นาบที่ผมไม่อบมาที่สุ ไม่อบยิ่ว่าวิาเษรที่ให้เราไปปลูผัา เลี้ยระ่ายหลัโรเรียนเสียอี
ผม้ออยัวลเอามือับอเสื้อพละที่ว้าน้มทีนึเห็นไปถึสะือ รอยบนัวผมมันยัไม่าไป ออผม็ิพาสเอร์ลายหวานแหววที่ฮยอแเป็นนไปื้อมาให้ มันปิไ้แ่็ไม่หมหรอรับ้ำยัทำให้เ่นว่าเิม แ่ผมไม่อยาะสนใแล้วับสายาอเพื่อนในห้อที่มอผมอย่ามีเลศนัย บาน็ออะสมเพเลย้วย้ำ
เาิเหมือนๆ ันหมแหละรับ ิว่าผมให้ท่าีวอนริๆ ็นระับีวอนน่ะ…ไม่มีใริว่าะหน้ามืมาปล้ำแมลสาบหน้าาเ่อๆ แบบผมใ่ไหม?
ผมนั่หลบมุมบนอัรรย์เหมือนเ่นทุรั้ รูยุนโฮปล่อยให้นัเรียนเล่นบาสันเอแล้วหายไปเป็นประำว่าะมาอีที็อนเ็ื่อท้ายาบ
ผมมอไป้าหน้าเหมือนูเพื่อนๆ เล่นบาส หาอันที่ริแล้วผมมออย่าไรุ้หมาย ภาพรหน้าไม่ไ้เ้าหัวเลย้วย้ำ ผม็แ่หาที่วาสายา
ผมรู้สึไ้ว่ามีสายาู่นึมอมาที่ผมสัพัให่ ผมไม่ไ้หันลับไปมออบหรอรับ ผมเบื่อหน่ายอย่าบอไม่ถู ผมสู้ไม่ิอะไรีว่า สู้ทำเป็นเหมือนับว่าไม่ไ้ถูมอแม้ว่าผมะรู้ว่าเป็น ‘เา’ ที่เอาแ่้อผม
ลูบาสลอยมาระทบับเท้าอผม ่อนที่ยฮวาึ่ยืนอยู่รหน้าไม่ไละยิ้มแล้วโบมือให้ ผมมอเาแล้วยิ้มอบลับไป ผมรู้สึว่าัวเอเ่ารแส็อนนี้เหละรับ ผมไม่มีระิระใะยิ้มหรือหัวเราะับสิ่ใทั้นั้นแ่เพื่อแสร้ว่าผมไม่เป็นอะไร เพื่อให้นอื่นสบายใ ผมเลย้อยิ้มออมา
เห็นไหมรับว่าผมเ่…
“ไปเล่น้วยันสิ”ยฮวาวิ่มาหาผมแล้วเอ่ยปาวน
ผมส่ายหน้า้าๆ เพราะไม่อบเล่นีฬาที่เี่ยวับลูลมๆ อีอย่าือผมเล่นไม่เป็น ะเสียเวลานอื่นเปล่า
“เล่นเถอะ”ยฮวาพูเ่ ่าื้อ ่าอ้อนเสียนบาราวผม็อ่อนใ
“เล่นไม่เป็น นายเล่นเถอะ”ผมไม่มีอารม์อยาะเล่นหรอรับ แ่หายใทิ้อยู่อนนี้็เหนื่อยแล้ว
“ันสอน”เาไม่พูเปล่า ยฮวาึมืออผมไป้วย ผมืนัวเอาไว้ มอหน้าเาเิอร้อ ยฮวาส่ายหัวอย่าเียวนในที่สุเา็ึผมไปลาสนามนไ้ เาับมืออผมไว้แล้วยิ้มออมา เหมือนะใ้นิ้วโป้นวลึหลัมืออผมเบาๆ ่อนปล่อยออ
“ับลูไว้แบบนี้นะ”ยฮวายื่นลูให้ผม เาเินไปยืน้อนา้านหลัแล้วเอื้อมมือทั้สอ้ามาประบผมเอาไว้ ผมไม่ไ้ิอะไรเป็นอื่นนอาหัวใบริสุทธิ์ที่ิว่ายฮวาั้ใะสอนริๆ
“มอแป้นบาส”
ผมเยหน้ามอแป้นบาสอย่าั้ใ อนแร็ว่าไม่อยาแล่นแ่มัน็ีว่าไม่มีอะไรทำแล้วนั่ิมาไปเรื่อยเปื่อย
“ู้”ยฮวาไม่ไ้ปล่อยมือผม ผมประอมืออผมไว้แล้วเหมือนับว่าเาับลูู้เอโยที่มีผมับลูไว้เยๆ
“เยส!!! 3 แ้ม”ยฮวาร้อีใเมื่อลูลห่วไปอย่า่ายาย ผมาโเริ่มรู้สึสนุ เอี้ยวหน้าหันไปมอยฮวาา้านหลัแล้วรู้สึว่าัวเอิผิที่หันไป หน้าอยฮวาอยู่ใล้เสียนมูอเราเือบแะัน
ผมอึ้
ยฮวายิ้มแล้วเอามือมายี้หัวผมแล้วผลัออเบาๆ เาถอยัวห่าา้านหลัอผมแล้วเปลี่ยนมายืนอยู่้าัน
“นายลอู้เอสิ”ยฮวาไม่ไ้หันมามอผม ผมเห็นว่าหน้าอเาำลัแไปนถึลำอ ผมมอเาาปริบๆ แล้วมอ้ายมอวาเพื่อหาลูบาสลูใหม่
ุ้บ ุ้บ ุ้บ
ผมหันไปเห็นร่าสูที่ำลัเาะลูบาสเ้ามาในสนาม ีวอนเินมาใล้ับที่พวผมยืนอยู่ เาเาะบาสไปมา สายา็มอแป้นบาสเหมือนำลัำนวทิศทาอลูอย่าั้ใ
“เี๋ยวไปเ็บลูมาให้”ยฮวาหันมาบอ ผมึละสายาาีวอนแล้วพยัหน้าให้เา ผมมอยฮวาที่ไปเ็บลูใ้แป้นบาส เาหันลับมายิ้มให้ผมและำลัะโยนลูบาสให้ผม
แ่…
ุ้บ
ลูบาสหลทิศลอยเ้าโนหน้ายฮวาเ็มๆ นผู้ายร่าสูแบบยฮวาล้มลไปนั่หมท่าับพื้น ผมะลึเมื่อเห็นเลือำเาไหลออามูอเา เพื่อนๆ ที่เล่นันอยู่รอบสนาม่าหยุแล้วหันมามอ ผมะวิ่เ้าไปหาเาแ่เพราะสัาาบาอย่าทำให้ผมอไม่ไ้ที่ะหันไปมอเ้าอลูบาสหลทิศเมื่อรู่
เวีวอนำลั้มลหยิบลูบาสลูที่สอึ่ลิ้อยู่ใล้เท้าอเาแล้วเาะลูลับพื้นทำเหมือนไม่สนใว่าลูบาสอเาเมื่อรู่นี้ลอยไปถูใร
ล้านเปอร์เ็น์!!! ผมิว่าเาใ นเล่นบาสเ่แบบีวอนไม่มีทาพลาับระยะทาแ่นี้ อีอย่าือทิศทาอลูพุ่ไปหายฮวาอย่าใราวับลูฟุบอลที่้อเะ้วยเท้า
ผมมอเา้วยวามโมโห เา็เหลือบามามอผมเ่นัน แววานิ่และใบหน้าไม่สะทสะท้านอเาทำให้ผมอึ้ ผมเบือนหน้าลับไปมอยฮวา นาทีนี้ผมวรสนใยฮวามาว่าีวอนสิ!
ผมวิ่ไปหายฮวาที่เพื่อนนอื่นในห้อประอปีึ้นมาแล้วะพาไปนั่พั ยฮวาทำหน้าอยู่สัรู่เป็นเพราะผลาบาสที่ระแทหน้าอย่าแร พอั้สิไ้ เาสะบัแนออาทุนแล้วพุ่เ้าไปหาีวอน
“มึหาเรื่อูใ่ไหม!!”ยฮวารเ้าไปผลัไหล่ีวอน ีวอนึทุ่มลูบาสลพื้นอย่าแรแล้วเ้าระาอเสื้อยฮวา ยฮวา็ระาอเสื้อีวอนเหมือนัน
ผมใับภาพที่เห็น นระทั่ฮยอแที่หายไปแอบนอนหลัโรยิมเินเ้ามาพอี
“เห้ย!!! ไอ้ยฮวา ใเย็น่อนมึ”ฮยอแเ้าไปึยฮวาแ่็โนเหวี่ยออมา ฮยอแล้มลไปนั่้นระแทพื้นอย่าแร ผมเห็นฮยอแโรธ ั้ท่าะลุเ้าไปวามวย้วยอีน ผมึ้อเ้าไปึัวฮยอแไว้
“ฮยอแอย่า ยฮวา…พอเถอะ”ผมปรามฮยอแที่ำลัฮึฮัแล้วหันไปบอยฮวา้วยใบหน้าเรีย ยฮวามอผมและูเหมือนะเื่อฟั เาปล่อยมือออาอเสื้ออีวอน นั้นทำให้ผมโล่ใ
แล้วหมัาีวอนลับลอยระทบเ้าที่ใบหน้าอยฮวาอย่าั!
ผลั่
ผมมอ้วยวามใ ทุอย่าในโรยิมเียบริบ ไม่มีใรล้าพูอะไรออมาสัำ มีแ่เสียหายใอนสอนที่ำลัะวามวยัน ผมมอหน้าีวอน้วยวามเ็บใ
นหาเรื่อ….นอันธพาล
“ูหาเรื่อมึอยู่นี่ไ ะเอาไอ่ะ ะับูอย่าลูผู้ายหรือะยอมหลบหลันอื่น”
“ไอ้สัส!!”ยฮวาพุ่เ้าัีวอนเ็มแร ีวอนัวสูว่าเถลาไปนเือบล้ม ่อนที่ยฮวาะระโถีบ ีวอนไวว่าึหลบไ้ทัน ีวอนอาศัยัหวะที่รวเร็วและอาศัยว่าแนยาวหวหมัใส่ยฮวานอีฝ่ายเือบล้มเ่นัน านั้นีวอน็ถีบนยฮวาล้มไป ีวอนึ้นร่อม่อนะอย่าบ้าลั่
ผมในพูอะไรไม่ออ มอเพื่อนรอบ้าที่ไม่มีใริะห้ามลับสนุ้วย้ำ พวทเฮ็ไม่มีใรอยู่สัน
“เี๋ยวูไปามรูยุนโฮ่อน”ฮยอแบอผมแล้ววิ่ไปอย่ารวเร็ว ผมมอภาพรหน้า้วยวามลัว…ลัวว่ายฮวาะเป็นอะไรไป่อนที่รูยุนโฮะมา ีวอนเอาแ่อย่าบ้าลั่
“ีวอน หยุนะ!!!!”ผมะโนัลั่นนอเป็นเอ็น มัน็ไ้ผลเพราะีวอนยอมหยุ ยฮวาที่สะบัสะบอมเห็นว่าัวเอไ้เปรียบึลุึ้นเป็นฝ่ายพลิร่อมัวีวอน แล้วแรๆ อีหลายที
ผมอึ้ที่เห็นีวอนไม่ิ้น ไม่สู้ ไม่ัืน เายอมนอนอยู่เยๆ ให้ยฮวา่อย
ยฮวาำลับ้าเลือและับแ้นใึ่อยีวอนโยที่ไม่มอว่าอนนี้เลืออีวอนไหลออมาเ็มปา สภาพอีวอนูไม่ไ้นผมเ็บแทน
เป็นผมที่หายใไม่ออ หน้ามืเหมือนเป็นนโน่อย ผมหมแรทรุลไปนั่อับพื้น
“พอ พอแล้ว”ผมบอยฮวา เหมือนับว่าผมำลัะร้อไห้ออมา้วย
“่อยอีสิ”ีวอนเ้นยิ้มทั้ที่หน้าาอัวเอเ็มไป้วยเลือ ยฮวาัฟันแน่น เา่อยีวอนอีรั้อย่าแร
“โวยยยยยยย”ยฮวาทุบัวีวอนหลายรั้ ลุึ้นยืนแล้วระทืบีวอนนแทบระอัเลือ ผมเบือนหน้าหลับาหนีภาพรนั้น ผมเือบร้อไห้ออมา แ่แปลที่ปาอผมไม่ไ้อร้อให้ยฮวาหยุารระทำ
ผม่อยๆ ลืมาแล้วหันลับไป ผมเห็นีวอนนอนหอบหายใอยู่ใ้เท้าอยฮวา ีวอนมอมายัผม สายาอเา…ำลับออะไรบาอย่าที่ผมไม่อยารับรู้
‘อโทษ’
ผมหันหน้าหนีอีรั้ ไม่หันลับไปมอเาอี เหุาร์ที่ผ่านมาสอนให้ผมรับรู้ว่าบาทีผม็้อใแ็เพื่อที่ะไ้ไม่้อไปอยู่ในสถานาร์อย่าที่ผ่านมา
พอไ้สัทีเถอะนะ เรื่อพวนี้
“พวนาย ่อเรื่ออะไรันอีวะ!!!”รูยุนโฮวิ่เ้ามาึัวยฮวาออาีวอน ่อนที่เพื่อนผู้ายในห้อนอื่นๆ ะประอีวอนผ่านหน้าผมไป ผมไ้แ่นั่้มหน้านิ่ไม่ล้าเยหน้า
ผมไม่อยาเห็น ไม่อยามอให้ัวเอ้อเ็บอี
ไรเอร์:อนนี้เรารู้ว่ามันสั้น แ่ิะว่าทับอนที่แล้วที่โรยาว มหาลัยอเราเปิแล้วล่ะทุน ะพยายามอัพให้สม่ำเสมอเหมือนที่ทำอยู่
*เหนื่อย่ะ!!!!!!!!!!!!*
ความคิดเห็น