คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : You're my gift.
17/11/2014
วันนี้ผมอายุครบ 18 ปี(เกาหลี) เป็นวันเกิดปีแรก ที่มีแฟนๆให้ของขวัญเยอะแยะ มีปาร์ตี้เล็กๆที่หอครับ แล้วก็มีเหตุการ์ณที่ผมไม่มีวันลืม แต่ผมจำไม่ได้ว่ามันเริ่มจากตอนไหน หลังเป่าเค้กหรอ? หลังจากแกะของขวัญ? หรือหลังจากที่โดนพี่แจ็คสันจับกรอกโซจู? ผมจำได้แค่ว่า ผมขอตัว เดินเข้ามาในห้องเพราะรู้สึกมึนหัว แล้วพี่มาร์คก็เดินเข้ามาหาในห้อง พร้อมกับสตอเบอรี่ช๊อตเค้ก เค้กวันเกิดที่ผมไม่ชอบเลย
“นายโอเคใช่ใหม” พี่มาร์คถามหลังจากนั่งลงบนเตียงข้างตัวผม แล้ววางเค้กชิ้นเล็กๆสีขาวที่มีสตอเบอรี่สีแดงสดไว้บนหัวเตียง
“อืม.......ก็มึนๆ นิดหน่อยครับพี่” ผมปรือตาขึ้นมอง
“กินเค้กใหม? พี่ถือมาให้ เห็นนายยังไม่ได้กิน”
“ผมไม่ค่อยชอบอ่ะ >_<”
“อืม.....พี่รู้ แต่นี้เค้กวันเกิดนะ นายควรจะกินซักหน่อย คนซื้อมาให้เค้าจะได้ไม่เสียใจ”
“อืม.....แต่ตอนนี้ผมกินไม่ไหวอ่า ถ้ากินอ้วกแน่” ผมรู้ พี่จินยองอุตส่าห์ซื้อมาให้นี่นา แต่เอาไว้ก่อนละกัน
“เอาผ้าเย็นมาเช็ดหน้าหน่อยใหม? เผื่อจะดีขึ้น” พี่มาร์คถามพร้อมกับเอื้อมมือมาแตะที่หน้าผมเบาๆ
“พี่ผูกโบว์ทำไมอ่ะ?” ผมถาม หลังจากเหลือบเห็นโบว์สีแดงที่ผูกอยู่ที่ข้อมือ
“อ่อนี่หรอ 55555 ...... จินยองอ่ะดิ เอามาผูกให้ แล้วบอกจะให้ฉันเอาตัวเองมาเป็นของขวัญให้นาย” พี่มาร์คยิ้มขำ พร้อมยกข้อมือตัวเองขึ้นมามอง
“ของขวัญ? ให้ผม? พี่อ่ะนะ?” ผมถามเสียงตื่น พี่จินยองเล่นผมแระ
“อืมใช่...... ทำไมอ่ะ ฉันมัน Limited edtion เลยนะ มีชิ้นเดียวในโลก นายไม่อยากได้หรอ?” พี่มาร์คตอบขำๆ
สิ้นคำพูดนั้น ผมก็ลุกขึ้น ดันตัวพี่มาร์คลง แล้วใช้สองมือกดข้อมือพี่เค้าไว้กับเตียง
“ใช่....พี่มีชิ้นเดียวในโลก ทำไมผมจะไม่อยากได้ล่ะ”
“เฮ้ย.....นายทำอะไรอ่ะ?” พี่มาร์คถามเสียงสั่น
“ผมก็........จะแกะของขวัญวันเกิดไง” พูดจบ ผมก็ค่อยๆใช้ปาก ดึงริบบิ้นสีแดงที่ข้อมือออกอย่างแผ่วเบา
“แกะของขวัญอะไร? ฉันไม่ใช่ของขวั........” พี่มาร์คยังไม่ทันพูดจบ
“แล้วพี่อ่ะ......”
“อยากเป็นจริงๆใหม ของขวัญของผม” ผมถาม จ้องตาทั้งที่ยังคร่อมทับร่างบางอยู่ หน้าห่างกันแค่คืบเดียว
“เอ่อ....พี่” แล้วพี่มาร์คก้อไม่ได้ตอบว่าอะไร แต่หน้ามีสีแดงเรื่อขึ้น ไม่รู้ว่าเพราะโซจู หรือเพราะคำพูดของผมเมื่อกี้ ผมยิ้ม
“แต่ตอนนี้ผมไม่ได้อยากได้ของขวัญ”
“ผมอยากกินเค้ก”
“อืม....ก็กินดิ เค้กอยู่บนหัวเตียง” พี่มาร์คตอบ เสียงเบาจนแทบจะเป็นเสียงกระซิบ
ผมเอื้อมมือไปหยิบสตอเบอรี่ มากัด กินพลางมองจ้องคนใต้ร่างไปพลาง จนหมด รสชาติอมเปรี้ยวที่มีครีมรสหวานติดมานิดๆนั้นยังคงติดอยู่ในปาก
“สตอเบอรี่นี่ อร่อยดีนะ”
“แต่ผมอยากกินชิ้นนี้มากกว่า” พอผมพูดจบ ก็กดจูบลงไปบนริมฝีปากอิ่มนั้น ริมผีปากที่สวยเหมือนสตอเบอรี่ที่สีแดงสดบนเค้ก อยากจะลองชิม ว่ามันจะหวานแค่ไหน หรือจะ อมเปรี้ยวเหมือนกับสตอเบอรี่ชิ้นนั้น
“อื้อ........”
เสียงครางที่ลอดออกมาจากปากอิ่มนั้น ทำเอาสติของผมที่มีอยู่น้องนิด จากฤทธิ์แอลกอลฮอล์ขาดผึ่ง ผมบดริมผีปากจูบนานแค่ไหนไม่รู้ จนพี่มาร์คดันหน้าอกผมเบาๆ ผมถึงผละออก จ้องหน้าคนที่อยู่ใต้ร่าง ในสภาพที่ปากบวมเจ่อ ตาปรือ หอบ เหมือนหายใจไม่ทัน
พี่เค้าไม่ได้พูดอะไร จ้องมองผม ด้วยสายตาที่ผมก็ไม่แน่ใจว่าพี่เค้าคิดอะไรอยู่ จะห้ามหรอ? ถ้าเกิดพี่เค้าปฏิเสธล่ะ? ผมเลยค่อยๆโน้มลงไปจูบที่หน้าผากอย่างแผ่วเบา เลื่อนลงมาที่จูบที่เปลือกตาสองข้างช้าๆ เพื่อเป็นการหยั่งเชิง พี่มาร์คยังคงหลับตาพริ้ม ให้ผมสัมผัสโดยไม่ขัดขืน ไม่ปฏิเสธ
ผมผละออกมาจ้องหน้าพี่มาร์คอีกครั้ง พี่เค้ามองผมกลับแล้วส่งแค่รอยยิ้มบางๆมาให้ ผมยิ้มตอบ
ถ้าพี่ไม่พูดอะไร ผมจะถือว่าพี่ยอมผมละกันนะ
ผมบดจูบร้อนแรงอีกครั้ง ครั้งนี้มันทั้ง อ่อนหวาน เนิบนาบ จนทั้งห้องมีแต่เสียงครางอู้อี้ เสียงลมหายใจหอบ ไม่รู้ว่าเป็นเสียงของใคร โดยที่ผมไม่ได้สนใจเลยซักนิดว่าประตูจะล๊อคหรือยัง จะมีใครเปิดเข้ามาเห็นใหม ตอนนี้ผมสนใจแค่คนตรงหน้า ร่างบางที่นอนเปลือยเปล่า เค้าคือคนที่ผมต้องการที่สุด เสียงทุ้มที่เรียกชื่อผม มันคือสิ่งที่ผมฝันมาตลอด ในที่สุดวันนี้ผมก็ได้ยินมัน
“อือ.......”
“ยูคยอม.......”
“เบาๆ.....”
ตอนนี้ ผมรู้สึกเหมือนกำลังกินเค้ก มันทั้งหอม ทั้งหวาน ซะจนอยากจะกลืนเข้าไปให้หมด ผมไล่เล็มชิมรสหวานจากมันช้าๆ ทุกส่วน ชิมซะจนตอนนี้เค้กสีขาวชิ้นนี้ มีแต่รอยแดงจางๆทั้งตัว ผมละริมฝีปากออกมา มองคนตรงหน้า
“ผมกินพี่ได้ใหม?”
พี่มาร์คปรือตาขึ้นมามอง ส่งยิ้มให้อีกครั้ง
“อืม”
ผมชอบช๊อกโกแลต ชอบกินเค้กช๊อกโกแลตใครๆก็รู้ดี แต่ตอนนี้ผมอยากกินสตอเบอรี่ช๊อตเค้ก เค้กครีมสีขาวชิ้นนี้ที่อยู่ตรงหน้า อยากกินสตอเบอรี่ลูกนั้น อยากกินมันให้หมด ไม่เหลือไว้ให้ใครทั้งนั้น
ของขวัญมากมายที่ผมได้รับในวันนี้ ไม่มีชิ้นไหนเลยที่ผม “ต้องการ” และ “อยากได้” มันเท่าชิ้นนี้ มันเป็นของขวัญที่ดีที่สุดของผมในตอนนี้เลย
Talk: ขอบคุณสำหรับการติดตาม (บอกใคร 555) ติชมได้นะคะ ^_^
ความคิดเห็น