อนา&วารี (หัวใจนี้เพื่อเธอ)

อนา&วารี  (หัวใจนี้เพื่อเธอ)

Chapter1

            ป๊อก ป๊อก ป๊อก เสียงดังออกมาจากบ้านเก่าที่อยู่บริเวณชานเมืองหลังหนึ่ง  อนาคินช่างไม้หนุ่มหลานชายเพียงคนเดียวของนายช่างใหญ่แห่งเมืองอัคนีแคว้งใหญ่อันดับสองของเอเชียตะวันออกกลางกำลังขะมักเขม้นกับการทำของขวัญวันเกิดชิ้นพิเศษ   ทำอะไรอยู่รึเจ้าหลานชายตัวแสบ  เสียงทุ้มดังสมกับที่เป็นเสียงที่นายช่างน้อยใหญ่ในเมืองต่างพากันเคารพดังขึ้นมาจากห้องอีกห้องนึงในบ้านหลังเล็กๆซึ่งมีเพียงห้องนอนสองห้อง และห้องเก็บเครื่องมือเพียงแค่นั้น  คุณปู่เองเหรอครับ ผมกำลังทำของขวัญวันเกิดชินพิเศษให้กับคารินอยู่ครับ    อนาคินตอบไปยิ้มไปราวกับโลกใบนี้มีแต่สีแห่งความรัก   นี่แกบังอาจเรียกเจ้าหญิงคารินว่าคารินเฉยๆอีกแล้วรึ แกนี่มันไม่รู้จักเจียมเนื้อเจียมตัวซะบ้างเลยนะไอ้อนาคิน    ก็ผมกับคารินเล่นกันมาตั้งแต่เด็กนี่ปู่   แล้วคารินก็เรียกชื่อผมเหมือนกัน เราสนิทกันมากนะปู่     ถึงอย่างนั้นก็เถอะยังไงซะเค้าก็เป็นถึงองค์หญิง   เค้ามียศถาบรรดาศักดิ์เป็นถึงเจ้าหญิงของเมืองอัคนี ไม่ใช่ช่างไม้ต๊อกต๋อยแบบแกซะหน่อย   จะมาเรียกชื่อเค้าเฉยๆได้ยังไงกัน   ก็ผมจะเรียกอ่ะ แบร่ๆๆๆ อนาคินทำหน้าตากวนๆแล้วก็รีบวิ่งหนีออกจากบ้านไป    ไอหลานคนนี้นับวันมันจะยิ่งเอาใหญ่แล้ว   ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงบ้างเลยรึไงนะ    มันทำให้นึกถึงพี่อนาจริงๆเลย    ทั้งนิสัย   หน้าตาเหมือนพี่อนาไม่มีผิดเพี้ยน   นับวันฉันจะยิ่งกังวลกับเรื่องนี้แล้วล่ะ   ขออย่าให้ลงเอยแบบพี่อนาเลย     ชายแก่วัย70 นั่งนึกถึงเรื่องราวของพี่ชายแล้วน้ำตาก็ไหลออกมาแสดงถึงความโศกเศร้าเสียใจยิ่งนัก     อนาคินเด็กหนุ่มอายุ 17ปี   รูปร่างดีวิ่งออกไปพร้อมกับเสื้อเชิตสีขาวตัวโปรดทับด้วยเสื้อกั๊กสีน้ำตาลข้างนอก   ใบหน้าที่ยิ้มแย้มกับของขวัญชิ้นพิเศษที่อยู่ในมือ

ณ ตลาดชีวิล(ตลาดกลางเมือง)

            ตึก ตึก ตึก ตึก !!!!! ท่ามกลางผู้คนมากมายที่มาจำจ่ายซื้อของในตลาด เสียงฝีเท้าของสาวน้อยวัย 16ปี ใส่หมวกสีน้ำตาลใบใหญ่เสื้อและกระโปรงเป็นสีขาวลายดอกไม้กำลังวิ่งอย่างลุกลี้ลุกลนเหมือนกำลังหนีอะไรบางอย่าง   .โอ้ย!!   เจ็บจังชนอะไรเข้าเนี่ย  ชายร่างใหญ่หน้าตาขึงขังใส่เสื้อกล้ามสีขาวดูมอมแมมกับกางเกงยีนเก่าๆกำลังจ้องมองหญิงสาวตัวเล็กๆด้วยความโกรธที่เธอวิ่งมาชนจนข้าวของที่ซื้อมากระจายกระจายเต็มพื้นไปหมด   เธอทำบ้าอะไรของเธอเนี่ย วิ่งไม่ดูตาม้าตาเรือ ข้าวของที่ฉันซื้อมาเสียหายหมดแล้ว   จะรับผิดชอบยังไงหึ   ชายร่างใหญ่ตะคอกออกไปด้วยความโมโหโดยที่ไม่รู้ว่าหญิงสาวผู้นั้นแท้ที่จริงแล้วคือคารินเจ้าหญิงองค์เล็กของแคว้นอัคนี    เราขอโทษ   เราไม่ทันเห็นท่านจริงๆ   เรากำลังหนีพี่เลี้ยงของเราอยู่   คารินตอบไปด้วยน้ำเสียงอันสั่นคลอและกำลังหวาดกลัวชายที่อยู่ตรงหน้าของเธอ   พี่ลงพี่เลี้ยงอะไรกัน   เป็นลูกคุณหนูรึยัง   งั้นก็ดีชดใช้มาซะข้าวของที่เสียหายนี่   ชายร่างใหญ่ยังคงพูดด้วยน้ำเสียงที่หยาบคายท่ามกลางผู้คนที่มุงดูอยู่รอบๆแต่ไม่มีครกล้าเข้ามาช่วยเลย    เราต้องขอโทษท่านจริงๆ แต่เราไม่มีเงินติดตัวเลย   เราไม่รู้จะชดใช้ให้ท่านยังไง   น้ำตาเริ่มไหลออกมาจากใบหน้าอันงดงานของหญิงสาว    อะไรกันแต่งตัวก็ดี แถมยังหน้าตาสะอาดสะอ้านแบบนี้ ไม่มีเงินเลยยังไงรึ  แต่จะว่าไปแล้วหน้าตานังนี่ก็น่ารักน่าชังดีนี่หว่า   ให้มาทำงานที่บ้านคอยเก็บกวาดเช็ดถูชดใช้กับราคาของที่เสียหายนี่   คงจะเข้าท่าดีเหมือนกัน    นี่! ในเมื่อเธอไม่มีเงินก็กลับไปกับฉันไปคอยเป็นคนรับใช้ชดใช้กับค่าเสียที่เธอทำไว้ซะดีๆ ท่านว่ายังไงนะ เราคงทำแบบนั้นไม่ได้หรอก เราไม่เคยรับใช้ใครมาก่อน เราจะทำได้ยังไงกัน    ข้าวของที่เสียหายไปเดี๋ยวเราจะชดใช้ให้ท่านทีหลังบ้านของท่านอยู่ที่ใด   ไว้เรากลับวังแล้วเราจะให้คนนำเงินมาชดใช้ให้ท่านเป็นสองเท่าเลย .   คารินพูดด้วยสายตาที่อ้อนวอนขอความเห็นใจ ไม่ได้   เจ้าต้องไปกับฉันเดี๋ยวนี้ ชายร่างใหญ่กระชากมือของหญิงสาวด้วยความรุนแรง   ปล่อยเรานะ เราเจ็บ    เปรี้ยง!!!   ชายร่างใหญ่ถูกต่อยลงไปกองกับพื้น     คารินตกใจพร้อมกับหันไปดูว่าเป็นฝีมือของใคร   ไง   แอบหนีออกมาเที่ยวนอกวังอีกแล้วเหรอคาริน    สายตาที่เข้มแข็งกับเสียงที่คุ้นเคยเป็นอย่างดีได้ปรากฏอยู่ตรงหน้าของเธอ อนาคิน คารินพลันเอ่ยชื่อของคนที่ชกชายร่างใหญ่ลงไปนอนกับพื้นได้ง่ายดาย และโผตัวเข้าไปกอดอนาคินไว้แน่น   เหมือนกับอัศวินของเธอได้มายืนอยู่ตรงหน้าของเธอแล้ว   ไม่มีอะไรที่ทำให้เธอกลัวได้อีก     ไอบ้าเอ้ย   แกเป็นใครวะถึงมาแส่เรื่องชาวบ้านแบบนี้ สงสัยจะไม่เคยตายซะแล้ว   ชายร่างใหญ่พูดพร้อมเหวี่ยงหมัดใส่อนาคิน    ตุบ!! ฮา ฮา ฮา   คิดจะเล่นกับฉันมันเร็วไปร้อยปีนะลุง    อนาคินเอี้ยวตัวหลบหมัดของชายคนนั้นพร้อมกับอ้อมไปเตะก้นชายคนนั้นลงไปก้องกับพื้นอีกรอบนึง     ไปเถอะคาริน   คารินหันไปตอบสั้นๆว่าอือ แล้วอนาคินก็จับมือคารินวิงหนีออกไปจากเหตุการณ์วุ่ยวายนี้

ณ ใจกลางป่าคารีวรรณ   ป่าที่อุดมสมบูรณ์มีทั้งต้นไม้ใหญ่และสัตว์นานาชนิด   เสียงนกร้องดังจิ๊บ จิ๊บ และเสียงน้ำในลำธารที่ไหลกระทบก้อนหินฟังดูไพเราะยิ่งนัก     มีบริเวณลานกว้างขนาดย่อมแห่งนึงในใจกลางป่าแห่งนี้   มีขอนไม้ใหญ่ของหนึ่งล้มอยู่กลางลานเหมือนเป็นที่ไว้ให้คนนั่งเล่นได้   นี่คือสถานที่ที่อนาคิน และคารินแอบมาเล่นกันเป็นประจำตั้งแต่ยังเด็ก    คารินเธอนี่จริงๆเลยนะ ชอบแต่งตัวเป็นหญิงสาวชาวบ้านทั่วไปออกมาวิ่งเล่นเป็นประจำ   เมื่อครู่ถ้าฉันไปช่วยไว้ไม่ทันจะเป็นยังไงหึ    ดีนะที่ท่านปู่บังคับให้เราเรียนวิชาป้องกันตัวตั้งแต่เด็กๆ ไม่งั้นละแย่เลย    อนาคินพูดพลางเอามือไปขยี้หัวคารินไปด้วย    โอ๊ย   เจ็บนะ     เชอะจะมาซ้ำเติมเราเหรออนาคิน    คารินทำหน้ามุ่ยแล้วสะบัดหน้าหนีอนาคิน     ข้าน้อยมิกล้า    โปรดอภัยให้ข้าน้อยด้วยพะยะค่ะ    อนาคินพูดพลางเอามือขวามาแนบหน้าอกซ้ายแล้วโค้งตัวลง   นี่เป็นวิธีการแสดงความเคารพต่อผู้สูงศักดิ์ในเมืองอัคนี    อนาคิน    เจ้าทำอะไรของเจ้าน่ะ   คารินพูด้วยน้ำเสียงที่ตกใจและแปลกใจที่เพื่อนสนิทกำลังแสดงความเคารพต่อตนเหมือนกับหทารภายในพระราชวัง    อนาคินเริ่มหัวเราะเบาๆและดังขึ้นๆ    ถ้าเป็นคนอื่นคงจะพูดกับเจ้าแบบนี้ใช่มั้ยล่ะคาริน แต่เราน่ะไม่กลัวเจ้าหรอกนะ     สำหรับเราเจ้าเป็นเพียงเด็กขี้แย   ที่ชอบทำตัวเป็นเด็กๆไม่รู้จักโตก็เท่านั้นเอง    อนาคินพูดด้วยหน้าตาทะเล้นแล้วเอามือไปขยี้หัวคารินอีก     คนบ้า    เราไม่ใช่เด็กขี้แยอย่างที่เจ้าว่าสักหน่อย   เราโตแล้ว   คอยดูนะเราจะกลับไปฟ้องเสด็จพ่อว่าเจ้าแกล้งเราอีกแล้ว     คาริน    หลับตาซิ อนาคินยิ้มแล้วพูดสวนไป     ทำไมเราต้องหลับตาด้วย  เหอะน่า  บอกให้หลับก็หลับซิ    เร็วเข้า   อะไรของเจ้านะอนาคิน   ทำอะไรแปลกๆ   คารินพูดก่อนจะหลับตาลงตามที่อนาคินบอก    ยื่นมือมาซิ   คารินทำหน้าสงสัยปน งงๆ ทั้งที่ยังหลับตาก่อนจะยื่นมือออกไป     นี่เราทำเองกับมือเชียวนะ    เราให้เจ้า   อนาคินพูดพลางเอากล่องดนตรีที่ตัวเองทำขึ้นมาว่างลงบนมือของคาริน     เสียงดนตรีบรรเลงเริ่มดังขึ้น     คารินลืมตาขึ้นทีละน้อยก่อนที่รอยยิ้มบนใบหน้า นี่เจ้าให้เราเหรออนาคิน    แล้วที่เจ้าบอกกับเราว่าทำเองน่ะพูดจริงเหรอ    เจ้าทำของแบบนี้เป็นกับเค้าด้วยเหรอ    คารินพูดแขวะอนาคินกลบเกลื่อนอาการเขินของตัวเองไปพลางๆ    นี่ข้าเป็นถึงหลานชายของนายช่างใหญ่แห่งแคว้นใหญ่อันดับสองเชียวนะ   เอ๊ะ!   นี่มันเพลงที่เราชอบนี่นา คารินพูดด้วยน้ำเสียงที่ดีใจมากที่เสียงเพลงบรรเลงเป็นเพลงที่ตัวเองชอบมากที่สุด    ทำให้ของขวัญชิ้นนี้ดูพิเศษขึ้นไปอีก   ใช่   เราจำได้   นี่เป็นเพลงที่เจ้าชอบมากๆ    เวลาร้องไห้ขี้มูกโป่ง หรือเวลามีความสุขเจ้าก็จะฟังเพลงๆนี้   อนาคินพูดพร้อมกุมมือคารินขึ้นมา   สายตาที่จ้องมองกันราวกับไม่มีใครรู้ใจกันและกันมากไปกว่านี้อีกแล้ว     ปล่อยมือเรานะ   อย่ามาทำเจ้าเล่ห์แถวนี้     นี่เป็นวันครบรอบวันเกิดของเจ้านี่    แก่ขึ้นอีกปีแล้วนะคาริน     แต่เราเห็นเจ้ายังทำตัวเป็นเด็กๆอยู่เลย   โตจนป่านนี้แล้วยังจะแอบหนีมาเที่ยวอีก    แต่ก็ดีนะไม่งั้นกว่าเราจะลอบเข้าวังไปหาเจ้าได้ค่อยลำบากน่าดู ก็เราเบื่อนี่นา    วันครบรอบวันเกิดเราทั้งทีต้องมีคนมาคอยเดินตามเราอยู่ได้ แล้วยังจะงานเลี้ยงคืนนี้อีกล่ะ    เราต้องมาต้อนรับพูดคุยกับเหล่าทูตเมืองนู้นทีเมืองนี้ที   เราเบื่อจะแย่อยู่แล้ว     คารินพูดไปเดินไปและกลับมาทำหน้ามุ่ยอีกครั้งนึงเหมือนกับอยากหนีไปให้พ้นจากที่แห่งนี้    เราไม่อยากเป็นเจ้าหญิงอะไรนี่เลยรู้มั้ยอนาคิน   เราเข้าใจ   แต่ยังไงเราก็เปลี่ยนแปลงมันไม่ได้นี่นา   ดีออกเป็นเจ้าหญิงมีคนคอยรับใช้มากมาย   ที่หลับที่นอนก็ดีกว่าบ้านเราเป็นไหนๆ   อาหารการกินก็ทำจากคนครัวชั้นหนึ่ง    ดูเครื่องแต่งกายเจ้าซิ   ราคาแพงๆทั้งนั้น     อย่ามองแต่ในแง่ร้ายเลย มันจะทำให้เจ้าทุกข์ใจ    มองข้อดีไว้ซิ    เจ้านี่เข้าใจหาคำพูดมาให้เรารู้สึกดีนะอนาคิน   เราละยอมกับเหตุผลเจ้าจริงๆ    นี่ถ้าเราไม่มีเจ้าเป็นเพื่อนเล่นกับเรามาตั้งแต่เด็ก    ชีวิตเราคงเฉาตายแน่ๆเลย    อือ และมันจะเป็นแบบนี้ตลอดไป    แต่ตอนนี้น่ะเจ้าต้องรับกลับวังแล้วล่ะนี่ก็เย็นมากแล้ว   เดี๋ยวเค้าจะตามหาตัวเจ้าให้วุ่นวายกันไปกว่านี้   ไม่อยากทะเลาะกับคุณปู่ขี้ดุอีก  ไปเถอะเดี๋ยวเราเดินไปส่งเจ้าเอง   อือ    ชายหนุ่มเดินจูงมือหญิงสาวกลับออกไปก่อนที่ฟ้าจะพลบค่ำ   ก่อนที่เรื่องราวที่จะทำให้ชีวิตที่ผ่านมาของทั้งคู่ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปกำลังจะเริ่มขึ้น   The End Chapter1                            อนา&วารี (หัวใจนี้เพื่อ)