คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : My Valentine [RyuRyo]
ถ้าพูดถึงเดือนที่สองของปี ก็ต้องเป็นเดือนกุมภาพันธ์ แล้วถ้าพูดถึงเดือนนี้คงไม่พ้นเรื่องวันแห่งความรักที่คู่รักหลายๆคู่พากันไปเที่ยว
ฉลองกันหวานฉ่ำ ส่วนคนโสดก็คงได้แค่นั่งฉลองอยู่คนเดียวเงียบๆ รวมถึงผมด้วยไงที่ต้องฉลองคนเดียว เพราะเพื่อนๆดันสามัคคีกันมีคู่กันหมดแล้ว ยูโตะก็ไปเดทกับพี่เคย์ เคย์โตะก็ไปเดทกับยูริ T^T ทำไมมีผมคนเดียวล่ะที่โสดอยู่ แล้วนี่ผมจะไปฉลองที่ไหนล่ะเนี่ย หรือนอนเหงาๆที่ห้องดี
"ประกาศครับ ประกาศ วันนี้ทางร้านเรามีบริการพิเศษ สำหรับคนโสดทุกท่าน เชิญแวะมาที่ร้านเราได้เลยนะครับ" เสียงประกาศจากพนักงานดังลั่นจนเข้าโสตประสาทของผม บริการพิเศษ? สำหรับคนโสดด้วย? อ๊าก~ ต้องเข้าไปใช้บริการซะหน่อย
"สวัสดีครับนายน้อย...เชิญข้างในเลยครับ”
“อ่า...ครับ” ว่าแล้วผมก็เข้าไปข้างในร้าน ก็เจอบรรดาชายหนุ่มมากมายที่กำลังบริการสาวโสดเต็มร้านไปหมด ใช่แล้ว...ร้านที่ผมเข้ามาคือโฮสต์คลับ แต่ไม่คิดว่าเป็นโฮสต์ชายนิ T^T เดินออกจากบ้านดีกว่า ไม่น่าเห็นแก่บริการพิเศษเลย
“เดี๋ยวก่อนซิครับ คนสวย” เสียงของพนักงานดังขึ้น แต่เดี๋ยวนี้เขาเรียกใคร? ผมเหรอ?
“นายว่าใครปะ....” พอผมจะหันไปด่าซะหน่อย แต่กลับด่าไม่ออก เพราะได้อึ้ง... ไม่ให้อึ้งได้ไงล่ะ ในเมื่อคนที่ทักผมคือ...
“อ้าวพี่เรียว~ พี่มาใช้บริการที่นี่ด้วยเหรอ บังเอิญจังเลยนะครับ ^^”
“แหะๆ บังเอิญจังเลยเนอะ~…ฉันกลับก่อนดีกว่า” ผมตอบกลับไปพร้อมยิ้มแหยะๆให้คนที่ยืนอยู่ข้างหน้า ใช่เลยครับ คนๆนั้นเขาเป็น
รุ่นน้องที่มหาลัยผมเอง ชื่อ โมริโมโต้ ริวทาโร่ รุ่นน้องที่ผมไม่ชอบมากที่สุด ไม่มีอะไรมากหรอก แค่ไอ้เจ้านี่มันชอบมาแกล้งผม T^T
“อย่าเพิ่งไปซิครับ^^” อ๊าก~ นายอย่ายิ้มแบบนั้นซิริวทาโร่ ฉันกลัวนายนะ
“เออ...ฉันมีนัดกับเพื่อนๆน่ะ ไปก่อนนะ” ผมพูดเสร็จก็รีบเดินออกจากร้านทันที โดยไม่สนเสียงเรียกจากไอ้รุ่นน้องคู่กัดของผมเลยแม้แต่นิดเดียว T^T ทำไมวันแห่งความรัก ถึงเป็นวันแห่งความโชคร้ายของผมได้เนี่ย
“เดี๋ยวซิพี่เรียว”
หมับ
ริวทาโร่คว้าแขนผมไว้ เพื่อไม่ให้ผมเดินหนี T^T นายจะคว้ามือฉันทำไม บ่อยฉันไปเถอะนะ นายมีงานไม่ใช่รึ ก็ไปทำงานของนายเซ่~ ...ผมก็ทำได้แค่พูดในใจอ่านะ จะว่าผมปอดแหกก็ได้นะ ผมไม่อยากไปเถียงกับริวทาโร่อ่ะ เพราะเถียงทีไรผมแพ้ตลอดเลย
“เออ...”
“รุ่นพี่หนีผมทำไมล่ะเนี่ย...ไหนๆก็ได้เจอกันแล้ว เราไปเที่ยวกันเถอะ”
“ห๊ะ!!...เห้ยเดี๋ยวดิๆ แล้วงานนายอ่ะ?”
“งานผมเหรอ?... เห้ย!!! ไอ้จูริ ฝากบอกผจก.ด้วยนะว่าวันนี้ฉันลาหยุด จะพาแฟนไปเที่ยว” ริวทาโร่ตะโกนไปบอกชายหนุ่มที่ยืนอยู่หน้าร้าน แต่เมื่อกี้นายว่าฉันเป็นไรกับนายนะ?
“เออๆ จะไปไหนก็ไปเถอะ ดูแฟนนายดิ ยืนหน้าเหวอแล้วนั้น 5555” ชายหนุ่มที่ชื่อจูริตะโกนกลับมา เอ๊ะ! ใครยืนหน้าเหวอ? ผมเหรอ?
“ไปกันเถอะครับพี่เรียว~ ไปกินเนื้อย่างกัน ผมหิวแหละ” ริวทาโร่พูดจบก็จับมือผมแล้วลากผมไปทันที ไม่ปล่อยให้ผมได้ตอบปฏิเสธเลย
ให้ตายเถอะ!!! แต่ถึงทิ้งช่วงให้ผมตอบ ผมก็ไม่กล้าตอบหรอก เดี๋ยวไอ้บ้านี่ก็จะเหตุผลบ้าๆโผล่มาให้ผมรำคาญเล่นๆอีก
และแล้วริวทาโร่จะลากผมมาถึงร้ายเนื้อย่างเกาหลีแบบที่ผมชอบกินจนได้ แถมยังเป็นร้านที่ผมชอบมากับพวกเพื่อนๆบ่อยซะด้วย ไอ้หมอนี่รู้ได้ไงน่ะ หรือเพราะว่ามันบังเอิญอีกนะ
“สั่งให้เต็มที่เลยนะพี่เรียว ผมเลี้ยงเอง ^^”
“นายจะบ้าเหรอ ฉันเป็นพี่นายนะ ฉันต้องเลี้ยงนายซิ ถึงนายมักจะแกล้งฉันบ่อยๆก็ตามเถอะ =3=”
“เห้ยไม่ได้ๆ ผมเป็นผู้ชายนะพี่!” ริวทาโร่เถียงกลับมา T^T ดูมันเถียงผมดิ ทำอย่างกับว่าผมเป็นผู้หญิงอย่างนั้นอ่ะ
“ฉันก็ผู้ชายนะ!” ผมเถียงกลับไป แต่ดูเหมือนริวทาโร่จะเถียงกลับมา แต่กลายเป็นว่าเขาสั่งเมนูอาหารกับพนักงานที่เดินมาถึงที่โต๊ะเพื่อรับออร์เดอร์ ในเมื่อพนักงานมาแล้วผมจะสั่งล่ะนะ...
“พี่ครับ...เอาเนื้อวัว เนื้อหมู กิมจิ บิบิมบับ ซุปกิมจิ แล้วก็น้ำชาครับ” ริวทาโร่สั่งในสิ่งที่ผมกำลังจะสั่งไป = = ไอ้หมอนี่มันชอบกินอะไรเหมือนผมเหรอเนี่ย เพิ่งรู้นะเนี่ย
“แล้วคุณล่ะครับ จะสั่งอะไรเพิ่มหรือเปล่าครับ” พนักงานหันหน้ามาทางผม ผมก็ได้แค่ส่ายหน้าตอบไป หลังจากนั้นพนักงานก็เดินจากไป เพื่อเอาออร์เดอร์ที่สั่งไปเมื่อกี้ให้พนักงานคนอื่นเตรียมของ ในระหว่างนั้นทางร้านก็เปิดเพลงเบาๆ ให้เข้ากับบรรยากาศวันแห่งความรัก แถมคนในร้านส่วนใหญ่เป็นคู่รักซะด้วย เห้อ~ อิจฉาจริงๆ ถ้าผมได้มากินเนื้อย่างกับแฟนคงดีไม่น้อยเลยนะ แต่ดันมากินกับไอ้รุ่นน้องคนนี้เสียได้ เซ็งคูณสองเลย~
“ถอนหายใจแถมทำหน้าเซ็งโลกแบบนั้น คงกำลังคิดว่ามากินเนื้อย่างกับผมเป็นเรื่องโชคร้ายซินะ ^^”
“อ่ะ =///= นายรู้ด้วยเหรอ”
“โหย~ พูดทำร้ายจิตใจกันมากเลยนะครับพี่เรียว =3=”
“อ้าว~ ก็มันจริงๆนิ วันแห่งความรักแท้ๆ แต่ดันต้องมานั่งกินเนื้อย่างกับรุ่นน้องที่ฉันไม่ชอบขี้หน้าซะได้”
“T^T พี่เรียวใจร้าย ทำร้ายจิตใจคนหล่ออย่างผมได้ไงอ่ะ”
“เหอะๆ” ผมได้แต่ยิ้มแหยะๆให้กลับไปเท่านั้นแหละ ปากบอกว่าเสียใจ แต่หน้าตานี่ระรื่นเชียวนะ =3=
“ถึงพี่เรียวจะไม่ชอบก็เรื่องของพี่ แต่ว่า...”
“แต่ว่าอะไร”
“แต่ว่าผมชอบ^^”
“อ่ะ >///<”
“ว๊าวๆ พี่เรียวเขินหน้าแดงแล้ว~ กิ้วๆ”
“>///< เปล่าซะหน่อย แค่ร้อนหรอก ก็ดูซิ ไฟที่เตาแรงขนาดนี้”
“อ้อเหรอ~…”
“อาหารมาเสิร์ฟแล้วครับ” เสียงของพนักงานแทรกขึ้นมาก่อนที่ริวทาโร่จะแกล้งผมไปมากกว่านี้ ให้ตายเถอะ แค่คำว่า ‘ชอบ’ ของริวทาโร่ ทำไมผมถึงเขินได้ล่ะเนี่ย อ๊าก~ เลิกเขินๆ กินเนื้อย่างสุดที่รักดีกว่า
และแล้วผมกับริวทาโร่ก็กินเนื้อย่างกันแบบไม่พูดอะไรออกมาซะคำ ท่าทางริวทาโร่จะหิวอย่างที่เขาบอกจริงๆแหละ ส่วนผมเหรอ ถ้าได้กินแล้วอย่าหวังจะว่าพูด ผมกลัวอาหารที่กินไปจะหล่นออกจากบ้านน่ะ เสียดายของ ฮ่าๆ พอกินเสร็จมาถึงช่วงจ่ายเงิน เราสองคนก็เถียงแย่งกันจ่าย แต่ไปๆมาๆ ดันต้องหารครึ่ง เพราะถ้าเถียงกันนานกว่านี้พนักงานเขาคงไม่ให้ผมมาที่ร้านนี้อีกแน่ๆ ในเมื่อกินอิ่มแล้ว ผมว่ากลับห้องไปนอนดูรายการทีวีที่ห้องดีกว่า ในเมื่อไม่มีอะไรจะทำอยู่แล้วนิ
หมับ
“นายมาจับมือฉันทำไมเนี่ย”
“ก็...ผมหนาวนิ ^^ จับมือกันไว้ จะได้หายหนาวไง” ริวทาโร่ตอบ แถมยังจับมือผมแน่นกว่าเดิมอีก ไอ้เด็กนี่มันมาแปลกๆอ่ะ มาแปลกแบบนี้หัวใจผมลำบากนะ
“=///=”
“พี่เรียวหน้าแดงมากเลย เป็นไรหรือเปล่าครับพี่”
“อ่ะ >///<” ผมร้องออกมาด้วยความตกใจ จะไม่ให้ตกใจได้ไง ก็จู่ๆริวทาโร่ก็ยื่นหน้ามาใกล้ผมซะขนาดนี้ ทำให้ผมเห็นใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาได้ชัดเจน จะว่าไปไอ้เด็กนี่ก็หล่ออย่างที่เขาล่ำลือกันจริงๆแหละ ใบหน้ากวนๆหน่อย ตัวสูง หุ่นดี แต่แปลกที่ไอ้เด็กนี่มันไม่มีแฟน
“พี่เรียว~ หน้าแดงแบบนี้น่ารักจังเลยนะครับ”
“ห๊ะ!! นายพูดบ้าไรของนายเนี่ย =///=”
“ผมพูดจริงๆนะ”
“นายกำลังจะแกล้งฉันใช่ไหม?”
“เปล่านะ ผมจะแกล้งพี่เรียวทำไมล่ะ =3=”
“ก็เห็นปกติ นายชอบมาแกล้งฉันนิ”
“นั่นก็เพราะ....”
“เพราะอะไร?”
“ช่างมันเถอะครับ” ริวทาโร่จู่ๆก็ตัดบทไปซะดื้อๆ อะไรอ่ะ =3= เซ็งเลยนะเจอแบบนี้อ่ะ ไม่บอกก็ไม่ต้องบอก ชิชะ ก็ไม่ได้อยากรู้มากหรอกนะ ><
“เออ...พี่เรียว”
“หืม? มีอะไรเหรอ”
“พี่ช่วยไปรอผมที่สวนสาธารณะข้างหน้าได้ไหมอ่ะ คือผมมีเรื่องต้องไปทำน่ะ”
“แล้วทำไมฉันต้องรอนายด้วยอ่ะ”
“เออเถอะน่า รอๆไปเถอะน่า...อย่าหนีไปไหนนะ ห้ามหนีนะ!” ริวทาโร่วิ่งไปตะโกนไป ชิ! ใครเขาจะไปทำตามที่นายบอกล่ะ...แต่ว่าจะให้รอส่วนไหนของสวนสาธารณะเล่า!! ทำไมนายไม่บอกให้หมดล่ะ ชิชะ แล้วผมจะนั่งรอที่ไหนดีเนี่ย สวนก็ออกจะกว้าง~ คิดออกแหละ...ไปรอที่สนามเด็กเล่นดีกว่า >< อยากไปนั่งชิงช้าอยู่พอดีเลย
หลังจากที่ผมตัดสินใจมานั่งรอริวทาโร่ที่สนามเด็กเล่น ก็รอนานมาก รอจนเบื่อ ก็ไม่มีวี่แววของริวทาโร่จะมาเลยซะนิดเดียว หรือนายจะทิ้งฉันให้แข็งตายอยู่ตรงนี้ห๊ะ T^T นายแกล้งฉันอีกแล้วเหรอ แต่ก็นะ ทำไมผมถึงชอบบ่อยให้ไอ้เด็กบ้านี้แกล้งอยู่ได้อ่ะ ไม่เข้าใจตัวเองเลย ให้ตายเถอะ อยากจะเอาเชือกผูกคอตายได้ต้นถั่วงอกจริงๆ
“เห้ย!! พี่เรียว เอามือตีหัวทำไมอ่ะ”
“อ่ะ! ริวทาโร่…นายมาแล้ว T^T” ผมโผล่เข้ากอดริวทาโร่ทันที
“โอ๋ๆ อย่าร้องนะครับคนดี ผมขอโทษที่ปล่อยให้พี่รอนาน” ริวทาโร่พูดไปก็เอามือมาลูบหัวผมไป อ่า~ รู้สึกดีเป็นบ้าเลย ><
“แล้วนายไปไหนมาตั้งนาน ฉันคิดว่านายจะแกล้งฉัน โดนปล่อยให้ฉันแข็งตายอยู่ตรงนี้ซะแล้ว T^T”
“จะบ้าเหรอ! ใครจะแกล้งพี่แบบนั้นล่ะ”
“ก็นายไง”
“= = ก็คิดซะแบบนี้ ใครมันจะอดทนไหวล่ะ”
“อดทนไรเหรอ?”
“= = ช่างมันเถอะ”
“ช่างมันอีกแล้วนะนายอ่ะ =3= แล้วสรุปนายไปไหนมาน่ะ”
“ผมก็...เออ...”
“อะไรล่ะ ติดอ่างอยู่นั่นแหละ” ผมพูดไป พร้อมกับชะเง้อมองดูของ หรืออะไรสักอย่างที่ตัวริวทาโร่ไป เห็นนายไปนานสองนาน ต้องไปซื้อของ หรือทำไรมาแน่ๆ แต่พอดูแล้ว ไม่เห็นมีอะไรเลย
“พี่เรียวหลับตาลงก่อนซิ”
“หลับทำไมอ่ะ”
“เออน่า~ หลับๆไปเถอะ” ชิ! สั่งนู้น สั่งนี่อยู่นั้นแหละ คิดว่าจะทำตามเหรอ...ก็ต้องทำน่ะซิ ฮ่าๆ
“เอาล่ะนะ ถ้าผมนับ 1-3 ให้ลืมตาขึ้นนะ”
“OK”
“1…2…3” สิ้นเสียงริวทาโร่ ผมค่อยๆลืมตาขึ้น ก็เจอกับดาวดวงน้อยๆอยู่ตรงข้างหน้า เท่าที่ดูเป็นสร้อยรูปดาวที่ประดับด้วยเพชรเม็ดเล็กๆ เต็มไปหมด ดูๆแล้ว ท่าทางมันจะแพงมาก
“ผมซื้อให้พี่เรียวน่ะ เป็นของขวัญวันวาเลนไทน์”
“นะ...นาย ซื้อให้ฉันทำไม”
“ของขวัญวันวาเลนไทน์ คนส่วนใหญ่เขาซื้อให้ใครกันล่ะ”
“ซื้อให้คนรักไง”
“ก็ใช่ไง”
“อ้อ~ แบบนี้นี่เอง…ห๊ะ!!”
“= = เพิ่งจะเข้าใจเหรอครับพี่เรียว ความรู้สึกช้าจริงๆเลย” ริวทาโร่พูดออกมาด้วยน้ำเสียงเซ็งๆ แต่เดี๋ยวก่อนนะขอประมวลผลแปป คนรัก? แฟนก่อนหน้านั้น? หมายถึงผมเหรอ เห้ยๆ เป็นไปไม่ได้
“นายจะชอบฉันได้ไง ก็นายมาแกล้งฉันบ่อยๆนิ”
“ก็เพราะชอบไง เลยแกล้ง คือ...ผมชอบใบหน้าเวลาที่พี่ทำเหมือนจะร้องไห้อ่ะ มันน่ารักดี”
“โรคจิต”
“ผมเปล่านะ...เอาเป็นว่า ผมซื้อสร้อยนี้ให้พี่ แล้วก็สารภาพรักแล้วด้วย ผมไม่รู้ว่าพี่จะชอบผมไหม แต่พี่ช่วยรับคำสารภาพของผมไปพิจารณาด้วยนะ ผมชอบพี่จริงๆนะ”
“>///< อย่าย้ำซิ คนมันเขินเป็นนะ”
“แล้วพี่จะรับพิจารณาหรือเปล่าล่ะ”
“อื้ม~” ผมตอบไป อ๊าก~ เขินอ่ะ ให้ตายเถอะ ผมไม่เคยเขินขนาดนี้มากก่อนเลยตั้งแต่หลุดออกมาจากท้องแม่
“นี่ก็ดึกแล้ว ผมไปส่งพี่ที่บ้านนะ”
“อื้ม ^^” แล้วผมกับริวทาโร่ก็จับมือกันตลอดทาง ที่เขาไปส่งผมถึงบ้าน มันช่างมีความสุขเหลือเกิน ถึงแม้ว่าเราสองคนยังไม่ได้คบกันเป็นแฟน ถึงแม้เขาจะเพิ่งสารภาพรักกับผมและผมยังไม่ตอบตกลงไปในทันที แต่ผมก็มั่นใจว่าในเร็วๆวันนี้ผมจะตอบตกลงเขาไป >< สงสัยมีแววว่าคราวนี้ผมจะได้มีคู่กับเขาซะทีแล้วล่ะ
-----------------------------------------------------------------------------
เป็นคู่ที่แปลกซะหน่อย ก็ไม่หน่อยอ่านะ
ไม่ค่อยมีใครแต่ง อันที่จริงเราชอบความน่ารักของคู่นะ ฮ่าๆ
เลยจับมาใส่ในฟิคต้อนรับวันวาเลนไทน์เลย ชอบไม่ชอบยังไงก็บอกกันได้นะ
ความคิดเห็น