คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [SF HSJ] Come Back 1
ปีกว่าๆที่พวกเขาต้องทำงานเพียงแค่ 9คน ถึงแม้สมาชิกจะน้อยลง แต่งานพวกเขาก็ยังเยอะเหมือนเดิม ไม่มีเปลี่ยนแปลง งานถ่ายแบบ งานละคร งานเพลงบ้าง แต่พวกเขาก็รู้สึกว่าได้ทำงานกันครบ 10คน
“นี่ก็ใกล้ปีใหม่แล้ว...ฉันอยากให้พวกเราอยู่ครบ 10คนจัง” เสียงเล็กที่สุดในบรรดาทั้งเก้าคนเอ๋ยขึ้น ทำให้สมาชิกที่กำลังซ้อมเต้นอยู่นั่นชะงักลง
“เราก็อยู่ครบกันทุกปีนิยูริ” พี่ใหญ่ของวงพูด
“ผมหมายถึงบนเวทีน่ะฮะ...เต้นกันเก้าคนแล้วมันเหงาๆยังไงก็ไม่รู้” จิเน็นเอ๋ย
“เลิกพูดเรื่องไร้สาระได้แล้วยูริ เราต้องซ้อมกันต่อนะ” เสียงๆหนึ่งดังขึ้น ทำให้ทุกคนต้องหันไปมองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้ากระจกที่พร้อมจะซ้อมได้ทุกเมื่ออย่างอ่อนแรง ในวงก็คงมีหมอนั่นคนเดียวล่ะมั่งที่เห็นเป็นเรื่องไร้สาระ
“ทำไมพูดงี้อ่ะยามะจัง เรื่องนี้มันไม่ได้ไร้สาระเลยนะ” จิเน็นเถียงกลับมา
“มันไร้สาระ เพราะมันจะมาทำให้การงานของเราเสีย” ยามะจังตอบไปด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
“นี่นาย!...นายไม่คิดถึงริวทาโร่บ้างเลยเหรอ ถึงได้พูดจาแบบนั้นอ่ะ” จิเน็นยังเถียงอย่างไม่ลดละความพยายาม
“ยูริ...ใจเย็นๆก่อนนะ ยามะจังเขาไม่ได้คิดแบบนั่นซะหน่อยนะ” ยูโตะผู้ซึ่งยืนอยู่ข้างๆจิเน็นพูดขึ้น พร้อมเอามือมาตบที่บ่าของจิเน็นเบาๆ
“ฉันเย็นไม่ลงหรอกนะยูโตะ...นายดูการกระทำของยามะจังซิ ไม่สนใจริวทาโร่เลยซะนิด เอะอะอะไรก็งานๆ เห็นงานสำคัญกว่าเพื่อนในวง มันสมควรให้โกรธไหมล่ะ”
“ยูริ....” พี่ใหญ่ของวงกำลังจะพูดขึ้นแต่ก็โดนขัดก่อน
“เออ!ใช่...ฉันเห็นงานสำคัญกว่าเพื่อนในวง นายจะทำไมยูริ...ฉันถามจริงเถอะ นายน่ะพาริวทาโร่กลับมาได้ไหมล่ะ ถ้าพากลับมาได้ ก็พากลับมาซิ!” ยามะจังพูดจบก็เดินไปหยิบผ้าขนหนูที่พาดอยู่ตรงเก้าอี้และเดินออกจากห้องซ้อมไปทันที ท่ามกลางความอึมครึมของสมาชิกวงที่เหลือ
“ยูริ...นายพูดแรงไปนะ...นายก็รู้นิว่ายามะจังเขาตั้งใจทำงานในส่วนของริวทาโร่ด้วย...นายก็น่าจะรู้ดีนิยูริ” พี่ใหญ่ของวงพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง
“ผมขอโทษฮะพี่ยาบุและก็ทุกๆคนด้วยนะ” จิเน็นก้มหัวขอโทษสมาชิกในวงที่เหลือ คนอื่นๆก็เข้าใจไม่ได้กล่าวโทษอะไร แต่ตอนนี้ทุกคนเป็นห่วงอยู่คนเดียว คนที่เพิ่งเดินออกจากห้องไปเมื่อกี้นี่แหละ แต่ท่ามกลางความเย็นก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ทำให้ทุกคนหันไปทางเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้น
“โทรศัพท์ของใครดังอ่ะ” ฮิคารุพูดขึ้น
“ไม่ใช่ของฉันนะ” ทุกคนสามัคคีกันตอบปฏิเสธกันหมด ถ้าอย่างนั้นก็คงเป็นของยามะจังแน่ๆ เมื่อเป็นเช่นนั้นฮิคารุเลยตัดสินเดินไปกดรับโทรศัพท์ให้ยามะจังแทน
“ฮัลโหล ตอนนี้ยามะดะไม่อยู่นะครับ ไว้โทรมาใหม่นะครับ” ฮิคารุพูดขึ้น
“อ้าว~ พี่เรียวไม่อยู่เหรอฮะพี่ฮิค เสียดายจัง....งั้นไว้ผมจะโทรมาใหม่นะฮะ” เสียงปลายทางพูดขึ้น
“เห้ย! เดี๋ยวๆ”
“มีไรเหรอฮะพี่ฮิค”
“นายรู้ได้ไงว่าฉันเป็นรับโทรศัพท์”
“เสียงพี่ฮิคเป็นเอกลักษณ์จะตายไป...แต่น่าเสียดายที่พี่เรียวไม่อยู่ ผมกะจะโทรมาบอกข่าวดีซะหน่อย”
“เดี๋ยวๆ...นายคือริวทาโร่ใช่ป่ะ”
“ก็ใช่น่ะซิฮะ...อะไรอ่ะพี่ฮิคลืมผมแล้วเหรอ...ใจร้ายจังเลยนะฮะ”
“ไม่ได้ลืมเว้ย แค่ตอนรับโทรศัพท์ไม่ได้ดูชื่อ”
“ครับ~”
เมื่อฮิคารุรู้ว่าริวทาโร่เป็นคนโทรมา ก็ส่งซิกให้สมาชิกคนอื่นรู้ ทำให้คนอื่นๆเริ่มมาออกันที่โทรศัพท์ของยามะจังทันที เพื่อฟังว่าริวทาโร่โทรมามีเรื่องอะไร
“แล้วไหนว่านายจะมีข่าวดีมาบอก ข่าวอะไรล่ะ พี่รู้ได้ป่ะ”
“รู้ได้ซิฮะ...คืองี้นะพี่ฮิค....”
และแล้วริวทาโร่ก็เริ่มเล่าข่าวดีให้ฮิคารุฟัง แต่อันที่จริงก็เล่าให้ฟังเกือบยกวงนั่นแหละ เมื่อทุกคนรู้ว่าข่าวดีที่ว่าคืออะไรต่างกันพากันยิ้มและหัวเราะดีใจออกลั่นห้องซ้อมเลยทันที
“ไหนๆพวกพี่ๆก็รู้กันหมดแล้ว...ยกเว้นพี่เรียว งั้นผมค่อยโทรหาพี่เขาพรุ่งนี้ก็ได้”
“อ่ะ! ฉันว่านายไม่ต้องโทรบอกยามะจังหรอกริวทาโร่ ฉันว่านายมาเซอร์ไพรส์ยามะจังด้วยตัวเองเลยดีไหม” ไดจังเอ๋ยขึ้นแทรกเข้ามา หลังจากยืนฟังอย่างเงียบๆมานาน
“เซอร์ไพรส์พี่เรียว...ผมก็โดนพี่เรียวชกหน้าเอาอ่ะดิ”
“ยามะจังไม่ชกหน้านายหรอก....เดี๋ยวฉันปกป้องนายเอง” เคย์โตะพูดออกมาบ้าง
“แล้วจะให้ผมทำยังไงอ่ะ...”
“นายต้องทำแบบนี้นะริวทาโร่....” อิโนะโอะแย่งโทรศัพท์จากเคย์โตะไปแล้วเล่าแผนการเซอร์ไพรส์ยามะจัง
“พี่เคย์! พี่จะบ้าเหรอฮะ ผมไม่เอาด้วยหรอกนะ”
“ถึงยังไงนายก็ต้องทำ...งั้นแค่นี้นะ แล้วเจอกันวันที่พี่ได้บอกไป รักนายนะริวทาโร่” อิโนะโอะพูดจบก็ตัดสายริวทาโร่ทิ้ง พร้อมกับลมบันทึกการโทรเมื่อสักครู่นี่ด้วย ซึ่งพอดีกับจังหวะที่ยามะจังเดินเข้ามาในห้องซ้อมอีกครั้ง เพื่อมาเอามือถือที่เขาลืมไว้ แต่เมื่อมาถึงก็เห็นว่ามือถือของเขาอยู่ที่อิโนะโอะ
“พี่เคย์ ทำไรกับมือถือของผมน่ะ”
“เปล่า~ ก็เห็นนายลืมไว้ ฉันจะเอาไปให้นายไง แต่นายดันเข้ามาก่อน...อ่ะมือถือนาย ^^” อิโนะโอะพูดพร้อมกับยิ้มแบบมีเล่ห์นัยให้ยามะจัง จนคนที่ถูกยิ้มใส่ถึงกับมองหน้าอย่างมึนงง
“งั้นผมกลับก่อนล่ะ...”
“เดี๋ยวยามะจัง”
“มีไรเหรอยูริ”
“เมื่อกี้ฉันต้องขอโทษนายด้วยนะที่พูดไปแบบนั้นน่ะ...คือฉันไม่ได้ตั้งใจ”
“อืม...ฉันเองก็ต้องขอโทษนายด้วยเหมือนกันที่พูดแรงใส่...ฉันขอตัวกลับก่อนนะ” ยามะจังพูดจบก็เดินออกจากห้องซ้อมอีกครั้ง
“เคย์โตะ....เมื่อกี้นายเห็นที่ตาของยามะจังป่ะ” ยูโตะกระซิบถามเคย์โตะที่ยืนอยู่ข้างๆ
“อื้ม...เห็นดิ แดงซะขนาดนั้น”
แต่ไม่มีเพียงแค่สองโตะเห็นหรอก ทุกคนที่อยู่ในห้องนั่นก็เห็นกันหมดและรู้ว่าที่ยามะจังออกจากห้องซ้อมครั้งไปคือไปนั่งร้องไห้ และครั้งที่สองก็คงร้องไห้อีก เพราะทุกคนรู้ว่ายามะจังอยากให้ริวทาโร่กลับมาเหมือนคนอื่นๆ หรืออาจจะมากกว่าคนอื่นๆด้วยซ้ำไป ก็ทั้งคู่เข้ามาพร้อมกันนิ ถ้าขาดคนใดคนหนึ่งไป มันก็เหมือนกับขาดอะไรบ้างอย่างไป....
ความคิดเห็น