คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Only You [Ryuchii]
ท่ามกลางสายฝนที่โปรยลงมาอย่างไม่ทันตั้งตัวทำให้ผู้คนต่างพากันหาที่หลบฝนและบางคนก็ต้องหยิบร่มออกมาจากกระเป๋าเพื่อไม่ให้ตัวต้องเปียกฝน รวมไปถึงเด็กหนุ่มคนนี้ด้วยต้องรีบหยิบร่มมากางไว้
“โชคดีที่พกร่มมา ไม่งั้นได้ไปโรงเรียนสายแน่ๆ” เด็กหนุ่มพึมพำกับตัวเองก่อนจะเดินไปโรงเรียน ระหว่างทางที่เดินไปก็มีเหล่านักเรียนจำนวนมากมายที่เดินไปโรงเรียนมีทั้งคนที่เดินคนเดียวและเดินมากันมาเป็นคู่ในร่มคันเดียวกัน
“น่าอิจฉาจังเลยนะ” เด็กหนุ่มบ่นพึมพำไปเรื่อย จนไม่ทันได้สังเกตว่าได้มีใครบางคนได้มาอาศัยร่มคันเดียวกับเขาด้วย
“อิจฉาอะไรเหรอ” เสียงๆหนึ่งดังขึ้นทำให้เด็กหนุ่มหันไปมองต้นทางของเสียง พอหันไปก็กลับมองอีกคนด้วยความตกใจ
“อะไรครับ อ้อ~ ขอโทษด้วยนะที่จู่ๆมาอาศัยร่มของนายน่ะ คือฉันลืมพกร่มมา แล้วเห็นร่มนายวางก็เลยขออาศัยมาด้วย หวังว่านายคงไม่ว่าอะไรนะ^^” ชายหนุ่มอีกคนพูดร่ายยาวแต่อีกคนกลับไม่สนใจเรื่องที่ชายหนุ่มอธิบาย กลับคิดถึงใครคนนึงที่เขาคิดถึงมากถึงมากที่สุดต่างหาก
“นายจะจ้องหน้าฉันอีกนานไหมครับ หน้าฉันมีอะไรติดงั้นเหรอ?”ชายหนุ่มเอามือจับหน้าไปมา จนอีกคนหยุดขำออกมา
“ฮ่าๆ ไม่มีอะไรติดหน้านายหรอก”
“ก็นายจ้องหน้าฉันขนาดนั้น ก็เลยคิดว่ามีอะไรติดอยู่น่ะ”
“ที่ฉันจ้องนายก็เพราะ...”
“อ่ะ! ซวยแล้ว ฉันต้องไปรายงานตัวที่ห้องพักครูแล้ว ขอบคุณที่ให้อาศัยร่มจนมาถึงหน้าประตูโรงเรียนนะ ไปล่ะ” ชายหนุ่มรีบบอกลาแล้วก็วิ่งฝ่าฝนเข้าไปที่ตึกเรียนทันทีทิ้งให้อีกคนมองตาม
“โย้ว! ยูริ” เสียงหนึ่งดังขึ้นทำให้จิเน็นต้องหันไปมอง ปรากฏว่าเป็นเพื่อนรักของตนที่เดินกางร่มมากับแฟน
“สวัสดียามะจัง ยูโตะคุง^^”
“เมื่อกี้ใครน่ะยูริ แฟนใหม่นายเหรอ” ยามะจังถามขึ้น
“เปล่า ก็แค่คนขอร่วมอาศัยร่มฉันมาโรงเรียนก็เท่านั้นเอง”
“เหรอ ฉันคิดว่าแฟนใหม่นายซะอีก ท่าทางหมอนั่นคุ้นๆยังไงก็ไม่รู้ เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน”
“อะไรยามะจังไปรู้จักหมอนั่นได้ยังไง นอกใจฉันเหรอ” ยูโตะพูดขึ้นพร้อมกับทำท่างอน
“อย่ามาทำตัวปัญญาอ่อนได้ไหมไอ้ยีราฟ ”
“อะไรอ่ะหมีแพนด้า ก็คนมันหวงนิ =3=” แล้วทั้งคู่ก็เริ่มทะเลาะกันไปมาจนจิเน็นเห็นแล้วก็อดขำไม่ได้ แต่พอเห็นแบบนี้แล้วเขาก็อิจฉานะที่เพื่อนรักของเขาสมหวังในความรัก ผิดกับเขาที่ผิดหวังในความรักจากคนๆนึง คนที่ได้จากเขาไปไกลแสนไกล
“เหมอไรยูริ เหมอถึง...”
“เปล่าซะหน่อย! รีบขึ้นเรียนกันเถอะ เดี๋ยวจะสายเอา” จิเน็นพูดขึ้นก็รีบเดินเข้าตึกเรียนทันที จนยามะจังและยูโตะต้องหันมองหน้ากันอย่างเอือมๆ เมื่อทั้งสามคนมาถึงห้องเรียน ก็เอาร่มที่เปียกฝนตากไว้ตรงระเบียงห้องเรียน ภายในห้องเรียนเต็มไปด้วยนักเรียนที่แต่ละคนพูดถึงเด็กใหม่ที่ย้ายเข้ามาเรียน
“นี่ๆรู้ไหมว่า เด็กใหม่ที่เข้ามากลางเทอม เขาเพิ่งย้ายมาจากอเมริกาแหละ” เสียงสาวคนหนึ่งดังขึ้น
“จริงเหรอ ว๊าว~เด็กอินเตอร์ซะด้วย ><”
“เห็นว่าไปรักษาตัวอะไรซะอย่างเนี่ยแหละ ที่เรื่องนั้นฉันไม่สนหรอก ฉันสนแต่ว่าเขาหล่อมาก!”
“เธอรู้ได้ไงว่าเด็กที่ย้ายเข้ามาใหม่หล่อนะ”
“เพราะฉันไปแอบดูที่ห้องพักครูมาเมื่อกี้น่ะซิ” เสียงสาวๆหลายคนเม้าท์กันอย่างสนุกสนาน แต่เรื่องที่เม้าท์กันทำให้จิเน็นเอ็ดใจอยู่เรื่องหนึ่งที่ว่าไปรักษาตัวที่อเมริกา มันช่างเหมือนกับคนๆนั้น แต่คงเป็นไปไม่ได้หรอก ใครๆก็ไปรักษาตัวที่อเมริกาได้ทั้งนั้นแหละ ในขณะที่จิเน็นจมอยู่ในความคิดของตัวเอง อาจารย์ก็ได้เดินเข้ามาในห้อง
“อ้าวๆ นั่งประจำที่ได้แล้ว วันนี้มีเพื่อนใหม่เข้ามา อย่าแกล้งเขาล่ะ” เสียงของอาจารย์ดังขึ้น ทำให่สาวๆในห้องต่างคนต่างตื่น ส่วนหนุ่มๆในห้องก็ทำหน้าเอือมไปตามระเบียบ
“เอา! เข้ามาทักทายเพื่อนๆหน่อยเด็กใหม่” สิ้นเสียงอาจารย์ ก็มีร่างของชายสูง ผิวขาว ใบหน้าสะอาดสะอ้าน ผิวเนียน เรียกเสียงกรี๊ดจากสาวๆในห้องเป็นอย่างมาก แต่ผิดกับจิเน็นที่จ้องตาค้างก็เพราะว่า...
“สวัสดีครับ ฉันชื่อ โมริโมโต้ ริวทาโร่ นะ ยินดีที่ได้รู้จัก^^” สิ้นเสียงแนะนำตัว สาวๆในห้องก็ต่างกรี๊ดกร๊าดกันไปตามระเบียบ
“มีไรอยากจะถามเพื่อนใหม่คนนี้ไหม?” สิ้นเสียงอาจารย์สาวๆก็ต่างพากันยกมือแย่งกันถาม
“เออ...คือริวทาโร่คุง ตอนนี้นายมีแฟนหรือยัง”
“ยังไม่มีครับผม ^^” ริวทาโร่ตอบพร้อมกับแจกยิ้ม จนสาวๆในห้องแทบจะเป็นลม
“ถามแค่นี้แหละ อยากรู้ไรค่อยถามนอกรอบนะ โมริโมโต้ นายไปนั่งข้างๆ จิเน็นแล้วกัน เด็กตัวเล็กๆคนนั้นน่ะ” อาจารย์บอก เมื่อริวทาโร่หันไปมองตามที่อาจารย์ชี้ถึงกับฉีกยิ้มแล้วรีบไปนั่งข้างๆทันที เพราะไม่คิดว่าจะได้อยู่ห้องเดียวกับเด็กหนุ่มตัวเล็กที่ให้เขาอาศัยร่มมาโรงเรียน
“สวัสดี~ เราได้เจอกันอีกแล้วนะ ฉันริวทาโร่นะ ^^”
“...” ไม่มีเสียงจากจิเน็นหลุดออกมาเลย ทำให้ริวทาโร่มองด้วยความสงสัยแต่ก็ไม่ได้อะไร เลยไปนั่งประจำที่ตัวเองที่ติดริมหน้าต่างของห้อง ช่างเป็นที่ที่เขาชอบมากๆ ส่วนทางด้านจิเน็นที่ยังมัวแต่อึ้งกับสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่ ตอนแรกคิดว่าแค่คนหน้าเหมือน แต่จริงๆแล้วมันไม่ใช่เลย กลับเป็นคนๆเดียวกัน คนที่จากเขาไปไกลแสนไกล แต่วันนี้เขาคนนั้นกลับมา กลับมาพร้อมกับความว่างเปล่า ดูเหมือนว่าริวทาโร่จะจำเขาไม่ได้เลย เมื่อคิดได้แบบนั้นจู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมาอย่างอัตโนมัติ แต่โชคดีที่เขานั่งอยู่หลังห้องจนไม่มีใครสังเกตเห็นว่าเขา ยกเว้นแต่เพื่อนรักของเขาที่เห็นว่าเพื่อนตัวเองกำลังร้องไห้
ครืด~
เสียงของการเลื่อนเก้าอี้ดังขึ้น ทำให้อาจารย์ที่เขียนกระดานอยู่หันไปมอง
“มีอะไรเหรอเด็กใหม่”
“เออ...ผมรู้สึกปวดหัว สงสัยเพราะตากฝนเมื่อกี้ ขอตัวไปห้องพยาบาลหน่อยนะครับ” ริวทาโร่พูดเสร็จก็คว้าข้อมือของจิเน็นแล้วลากจิเน็นออกไปโดยไม่รอให้อาจารย์อนุญาต ยามะจังเห็นแบบนี้แล้วก็อดเป็นห่วงเพื่อนตัวเองไม่ได้ แต่จะให้เขาวิ่งตามสองคนนั้นไป ก็เกรงว่าอาจารย์จะดุเอาได้
ระหว่างที่ริวทาโร่ลากจิเน็นออกจากห้องเดินไปตามทางเดินเพื่อไปยังห้องพยาบาล ก็สร้างความตกใจให้กับจิเน็นได้ไม่น้อย เมื่อทั้งคู่มาถึงห้องพยาบาล ปรากฏว่าไม่มีครูห้องพยาบาลอยู่เลย ริวทาโร่เลยตัดสินใจผลักจิเน็นไปนั่งที่เตียง แล้วเดินไปล็อคประตูห้องพยาบาลไว้
“นะ...นาย จะทำอะไรน่ะ ล็อคห้องทำไม”
“ก็นายอยากร้องไห้ไม่ใช่เหรอ ก็ล็อคเอาไว้จะได้ไม่มีใครมารบกวนไง” ริวทาโร่พูดเสร็จ ก็เดินมานั่งข้างๆจิเน็น
“อึก...นะ...นายรู้ด้วยเหรอว่าฉันร้องไห้...อึก”
“ทำไมจะไม่รู้ ก็ฉันมองนายอยู่ตลอดนิ”
“ฮือ~” สิ้นเสียงริวทาโร่ จิเน็นก็ร้องไห้หนักกว่าเดิม จนริวทาโร่ต้องดึงจิเน็นเข้ามากอด กอดที่เขาอยากจะกอดคนๆนี้มาตลอด
“ฉันคิดถึงนายนะจิเน็น แล้วก็ขอโทษด้วยที่ฉันทำด้วยเหมือนไม่รู้จักนาย”ริวทาโร่พูดขึ้นเสร็จ ก็ยิ่งกระชับกอดให้แน่นขึ้น
“อึก...นะ...นายจำฉันได้เหรอ นายอย่าแกล้งให้ฉันดีใจเล่นๆนะ...ฮือๆ”
“ทำไมฉันจะจำนายไม่ได้ นายคือคนที่ฉันรักนะ”
“นายรู้ไหมว่าฉันคิดถึงนายมากแค่ไหนริวทาโร่ นายไม่ติดต่อมาหาฉันเลย รู้ไหมฉันรอแล้วก็รอ รอวันที่นายติดต่อหรือกลับมาหาฉัน ฉันคิดว่านายจะลืมฉันไปแล้ว ฮือๆ” จิเน็นละจากอกอุ่นๆมาจ้องตาของริวทาโร่แทนส่วนริวทาโร่ก็จ้องตาจิเน็นตอบเช่นกัน
“ฉันขอโทษที่ไม่ได้ติดต่อไปหานาย เพราะฉันต้องรักษาตัวเองให้หาย เพื่อจะได้กลับมาเจอนายแล้วก็เพื่อจะได้มีชีวิตอยู่ร่วมกับนายไปตลอดชีวิตไง” ริวทาโร่ตอบ แล้วเอามือมาประคองหน้าจิเน็นเอาไว้แล้วค่อยๆเลื่อนริมฝีปากเข้าใกล้ริมฝีปากของจิเน็น จนลมหายใจของทั้งคู่รวมกันเป็นหนึ่ง จากนั้นริวทาโร่ก็ประทับจูบลงไปอย่างอ่อนโยน จูบที่เต็มไปด้วยความเสน่หา ความโหยหาย ความคิดถึง ของคนทั้งคู่ที่มีให้กันจนหาสิ่งใดมาเปรียบได้ ทั้งคู่จูบกันอย่างเนินนานจนจิเน็นเริ่มหายใจไม่ออก ริวทาโร่เลยถอนริมฝีปาก แล้วประทับลงที่หน้าผากของอีกฝ่าย
“ฉันรักนายจิเน็น ยูริ นายจะเป็นเพียงคนเดียวที่ฉันจะรัก และเป็นคนเดียวที่ฉันอยากใช้ชีวิตอยู่ด้วย”
“ฉันเองก็รักนายเหมือนกันโมริโมโต้ ริวทาโร่ และนายเองก็เป็นเพียงคนเดียวที่รักจะรักและมอบชีวิตของฉันให้กับนาย” เมื่อสิ้นเสียงจิเน็นพูดจบ จิเน็นก็เข้าไปจูบกับริวทาโร่อีกรอบพร้อมน้ำตาแห่งความดีใจที่คนที่เขารักและรอมานานกลับมาหาเขา และจะได้ใช้ชีวิตคู่กับคนที่เขารักไปตลอดชีวิต
ความคิดเห็น