คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : บทที่ 7 : เปิดความสามารถและอดีตของชิออน
“ หืม…เปิดความสามารถ ? ”
“อืม เปิดความสามารถ” ซูฮาลทวนให้อีกครั้ง
“เปิดความสามารถ ?” ชิออนถามซ้ำอีกครั้ง
“อืม เปิดความสามารถ”
“ผมถามนายอยู่ ไม่ใช่ให้นายพูดตาม” ชิออนเริ่มรู้แล้วว่าคนตรงหน้าเป็นคนประเภทกวน … แท้ๆ
“การเปิดความสามารถก็คือ …การค้นหาความสามารถของนายที่แท้จริง … รวมถึง อ้ะ ! ถึงละ” ซูฮาลพาเดินมาถึงตึกเยลลี่สีดำและสีขาว ซึ่งตึกนี่หากมองนานๆอาจจะโดนสะกดจิดได้
“เอาละรีบเข้าไปกันเถอะเดี๋ยวตึกมันเลื่อนไปอยู่ที่อื่น ผมขี้เกียจหานะ” จากนั้นซูฮาลและชิออนก็เดินผ่านทะลุตึกไป เมื่อพวกเขาเข้ามาด้านในจะพบเพียงเก้าอี้สามตัวที่อยู่ใจกลางห้อง และรอบๆห้องๆก็คือประตูสะกดจิต มันมีสีสันที่หลากหลายและมีประตูมากมายนับไม่ถ้วนแต่เว้นขึ้นบนเพดานตรงใจกลางเก้าอี้นั้นคือนาฬิกาทรงกลมขนาดใหญ่ ส่วนเข็มที่ชี้บอกเวลานั้นกลับเดินสวนกันไปมา และทันใดนั้นเข็มนาฬิกาทั้ง 4 อันก็หยุดอยู่ตรงที่เลข 12 จากนั้นจึงปรากฏโจ้กเกอร์ที่ตอนนี้นั่งไขว้ห้างอยู่ตรงเก้าอี้ใจกลางห้อง
“ยินดีต้อนรับกลับมาขอรับท่านซูฮาล …วันนี้มีอะไรให้กระผมรับใช้งั้นหรือ” ซูฮาลเดินเข้าไปหาโจ้กเกอร์นั่นและนั่งลงบนเก้าอี้
“เปิดความสามารถให้เจ้านั้นหน่อยสิ เมท” ซูฮาลใช้ร่มชี้ไปที่ชิออน เมื่อเมทหรือเมเนอร์ทามเห็นชิออนเขาก็แสยะยิ้มปากกว้าง
“สวัสดี … ” เมเนอร์ทามลุกขึ้นและโค้มตัวทำความเคารพดั่งที่พวกโจ้กเกอร์นั้นชอบทำกัน เสียงทุ้มเนิบๆของเมเนอร์ทามทำให้ชิออนเริ่มรู้สึกไม่ดีกับคนตรงหน้า ไม่เพียงแต่เสียง ทั้งสายตา ทั้งปากสีแดงสดราวกับโลหิตนั่น … ทุกอย่างที่อยู่บนตัวคๆนั้น ชิออนไม่ชอบเลย
“อะ อืม สวัสดี”
“ไม่ต้องกลัวเจ้านี่หรอกชิออน คนๆนี้ไม่ทำร้ายเจ้าหรอกตราบใดที่ผมอยู่ที่นี่หน่านะ” ซูฮาลยิ้มให้ชิออน ก็ไอ้ยิ้มนั่นละยิ่งทำให้ชิออนกลัวเข้าไปใหญ่ ‘เฮ้อ…รู้สึกเหมือนว่าเขาเป็นเบี้ยล่างของคนตรงหน้าเลยแหะ’ ชิออนคิดอย่างปลงตกในใจ
“ฮะๆ ไม่ใช่หรอก คนๆนั้นไม่ใช่คนลักษณะเช่นนั้นหรอกคุณชิออน” เมเนอร์ทามเดินเข้ามากอดชิออนและพูดข้างหู ก่อนจะพาชิออนเดินไปนั่งที่เก้าอี้ ตอนนี้พวกเขาทั้งสามคนนั่งหันหน้าชนกัน
“เอาละ ท่านซูฮาลท่านต้องการเปิดความสามรถของท่านชิออนสินะขอรับ งั้นข้าขอของแลกเปลี่ยนด้วยขอรับ” ซูฮาลโยนหินสีดำให้กับเมเนอร์ทาม เมเนอร์ทามหมุนหินแร่สีดำดู ซึ่งภายในหินนั้นมีการเคลื่อนไหวของพลังเวทย์สีขาวอยู่ เมเนอร์ทามตรวจสอบหินนั้นก่อนจะแสยะยิ้มกว้างออกมาจากเดิมสองเท่า
“ท่านยังคงเหมือนเช่นเดิมเลยนะขอรับ กิกิ” เมเนอร์ทามมองไปทางซูฮาลด้วยหางตาก่อนจะหัวเราะเสียงหลมออกมา
“พูดมากหน่า…เปิดความสามารถให้ชิออนเถอะเมท เพราะพวกเรายังต้องเดินทางกันอีกไกล”
“งั้นคุณชิออนมองขึ้นไปบนนาฬิกานั่นสิ … เอาละข้าจะนับถอยหลังช้าๆ ให้ท่านนับตามข้าในใจจากนั้นท่านก็ปล่อยตัวตามสบาย และอะไรอีกน้า … อ่อ ! ถ้าท่านรู้สึกทนไม่ไหวก็กลับมานะ กิกิ ”
“ซูฮาลข้าจำเป็นต้องทำสิ่งนี้จริงๆงั้นหรอ?” ชิออนถามด้วยสีหน้ากังวลใจ เพราะเขารู้สึกแย่เอามากๆเลยตอนนี้ ทั้งเจ้าตัวโจ้กเกอร์นั่น ที่เหมือนจะรู้อะไรไปซะหมดแถมอ่านใจเขาได้อีก และ … ซูฮาลที่ตอนนี้ไม่เหมือนกับเด็กที่เขาเจอกันในตอนแรกเลย
กึ่ง ! เสียงขาของเก้าอี้ที่ซูฮาลนั่งกระทบพื้น ซูฮาลลุกขึ้นและไปตบไหล่ของชิออน
“มันดีต่อกับตัวนายเองนะชิออน การเดินทางไปในโลกกว้างแห่งนี้ ถ้านายยังมีแค่การใช้ดาบเพียงพื้นฐานนายก็อาจจะตายได้นะ นั่นคงไม่ดีแน่ถ้าซีนารู้เรื่องนี้” ซูฮาลพูดกระทบเข้าไปในจิตใจของชิออน … ใช่แล้วละเพราะมันมีความสามารถในการใช้ดาบแค่พื้นฐานแถมยังถูกเจ้าดาบนั่นบังคับทิศทางการเคลื่อนไหวอีก … ความสามารถแบบนั้นแม้กระทั่งน้องสาวของเขาเองยังปกป้องไม่ได้เลย
“อืม งั้นเริ่มกันเลยดีกว่า” ชิออนหันไปบอกเมเนอร์ทามด้วยสายตามุ่งมั่น ‘กิกิ คำพูดท่านซูฮาลไปสะกิดความกล้าเจ้าสินะ … ’ เมเนอร์ทามยิ้มในใจ
“งั้นก็ … เงยหน้าขึ้นไปมองนาฬิกาเลยขอรับท่านชิออน” ชิออนเงยหน้ามองฬิกาเรือนยักษ์นั่น และกำมือแน่น
“3 … 2 … 1 … ”
‘3 … 2 … 1 …’ ชิออนนับตามในใจ
‘เมจเนอร์ทามรีเพล !’ สิ้นเสียงของเมเนอร์ทาม มือของชิออนก็ล่วงลงมาด้านข้างของเก้าอี้ ส่วนสายตาของชิออนก็เหม่อลอยมองไปที่นาฬิกา
“ท่านซูฮาล ท่านรู้ได้ไงขอรับว่าบุคคลท่านนี้คืออีกหนึ่งเสี้ยวความทรงจำของท่าน” เมเนอร์ทามหันไปถามซูฮาลที่ตอนนี้เงยหน้ามองนาฬิกาเช่นเดียวกับชิออน แต่เขามองนาฬิกานั่นด้วยสาตาเศร้าสร้อย
“เพราะโชคชะตา …มั้ง ฮ่าๆ” ซูฮาลหัวเราะกลบเกลื่อนความรู้สึกที่แท้จริง
“ทำไมท่านถึงต้องการหาความทรงจำของท่านละ ? ท่านอายุเพียงแค่ 15 เองนะขอรับ ท่านยังสามารถสร้างความทรงจำใหม่ๆได้”
“งั้นเหรอ ผมก็คิดจะทำเช่นนั้นเหมือนกันครับเมท แต่ผมก็แค่อยากรู้ว่าผมเป็นใครกันแน่ เพราะความทรงจำของผมจำได้แค่ถึงตอนอายุ 11 ปีเท่านั้น” ซูฮาลละสายตาจากนาฬิกาและส่งยิ้มให้เมทอย่างอ่อนโยนก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองนาฬิกาอีกครั้ง ส่วนเมทหรือเมเนอร์ทามกลับมองซูฮาลด้วยสายตาเศร้าสร้อย ก่อนจะนึกย้อนกลับไปตอนที่เขาเจอซูฮาลครั้งแรก เขาสงสารเด็กตรงหน้า เด็กที่เดินตากฝนทั้งๆที่มือถือร่ม และมาขอร้องเขาให้เปิดความทรงจำให้ โดยใช้ชีวิตอันแสนสั้นนั้นเป็นข้อแลกเปลี่ยน แต่ถึงอย่างนั้นเมื่อเขาเริ่มเปิดความทรงจำให้ซูฮาล ทันทีที่เขานับถอยหลังถึงสอง หัวของเขาก็แทบจะระเบิดออกมา และไม่สามารถเปิดความทรงจำให้คนตรงหน้าได้ … เพราะอะไรกัน … จนเมื่อซูฮาลเดินกลับออกไป เขาก็เงยหน้าขึ้นไปมองที่นาฬิกา … ซึ่งเข็มนาฬิกาในตอนนั้นหมุนมั่วไปหมดก่อนจะบิดเบี้ยวและหลุดออกมา …
“คงจะเริ่มแล้วละสินะ การเปิดความสามารถและความทรงจำของชิออน” ซูฮาลมองไปที่ชิออนซึ่งตอนนี้ตัวของเขาเริ่มกระตุก ความจริงซูฮาลรู้แต่แรกแล้วว่าชิออนไม่ใช่คนที่จะมีอดีตธรรมดาแบบคนทั่วไป สิ่งที่ยืนยันเขาคือดาบนั่น ส่วนเรื่องอื่นๆเขาก็ไม่รู้เช่นกัน ส่วนเรื่องที่เขารู้ได้ไงว่าคนๆนี้จะต้องมีความทรงจำเกี่ยวกับเขา เรื่องนั้นเขาก็ไม่รู้หรอก แต่อะไรหลายๆอย่างบอกเขาว่า ‘ลองย้อนอดีตคนผู้นี่ดูสิ’ และเขาเองก็ไม่ได้บอกชิออนด้วยว่าพามาย้อนอดีต แต่ก็เอาเถอะ ถึงชิออนจะไม่ได้เป็นเสี้ยวหนึ่งของความทรงจำเขา แต่ถ้าเปิดความสามารถให้เจ้านั่นเพื่อให้มีชีวิตรอดบนโลกนี้ได้ มันก็คุ้มละนะ ‘เฮ้อ … ถ้าชิออนตื่นมาละรู้ว่าเราไปหลอกเขา …จะโกรธกันไหมหว่า’ ซูฮาลคิดอย่างปลงตก
ทันใดนนั้นก็เกิดวงแหวนเวทย์สีดำ สีเทา และ สีขาวรอบตัวชิออน โดยวงแหวนเวทย์สีดำใต้ขาชิออนนั้นเป็นรูปดาว ส่วนสีเทาที่หมุนอยู่รอบๆเขานั้นเป็นสีเทา เหนือขึ้นไปบนหัวของชิออนคือวงแหวนเวทย์สีขาวที่เป็นรูปพระอาทิตย์
ขวับ ! เสียงเมทอุ้มตัวซูฮาลให้ออกมาห่างจากตัวชิออนและวงแหวนเวทย์นั่นก็เปล่งแสงขึ้นมา ชิออนเริ่มตัวกระตุกแรงมากยิ่งขึ้น ทันใดนั้นเขาก็ร้องไห้เจียนตาย
‘อะ อะไรกัน …เขาเห็นอะไร ?’ ซูฮาลเริ่มมีท่าทีกระวนกระวายเพราะชิออนนั้นเริ่มร้องให้ไม่หยุด
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ” แต่แล้วชิออนก็หัวเราะไม่หยุด อีกสักพักก็ร้องไห้ ‘อะไรของหมอนั่นฟะ เดี๋ยวร้องไห้แทบเป็นแทบตายเดี๋ยวร้องไห้ เห้ย ! ไม่ใช่ว่าบ้าไปแล้วนะ’ ซูฮาลมองตาโตไปที่ชิออน ก่อนจะมองไปที่เมทซึ่งส่งยิ้มแหยให้เขาราวกับว่า ‘กระผมก็ไม่รู้เช่นกัน …เหอะๆ’
“กร้ากกกก! ฮ่าๆๆ ฮืออออ วะฮะฮ่าๆ อ๊ากกกกก ฮืออออ กร๊ากกกก หึหึ หุหุ อิอิ คิคิ ฮืออออ โฮกกก” ชิออนร้องไห้ ตะโกน หัวเราะ วนไปวนมาจากนั้นเขาก็นั่งเงียบไป ทันใดนั้น
“อ๊ากกกกกก !! พอแล้ว พอกันที ซูฮาลๆ ช่วยผมด้วย” ชิออนตะโกนเรียกซูฮาล ซูฮาลที่ได้ยินตอนนั้นเขาก็รีบวิ่งไปหาชิออน แต่ทันทีที่เขากำลังจะเข้าไปถึงตัวชองชิออนเขาก็ถูกพลังอะไรบางอย่างกระแทกตัวเขาออกมา
“ซูฮาล ! ผมขอโทษษษษ ช่วยผมที ฮืออออ ผะ ผะ ผมจะเชื่อฟังที่นายขอทุกอย่างเลย แต่ตอนนี้พาผมออกไปจากที่นี่ที !!! ” ชิออนเอามือกุมหัวตัวเองก่อนจะล้มลงไปดิ้นพล่านที่พื้น
“ชิออน ! นายได้ยินผมมั้ย ! ชิออน ! ตื่น ๆ สิตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี่ชิออน !” ซูฮาลใช้มือเคาะไปที่ม่านพลังสีขาวที่ตอนนี้มันป้องกันเขาไม่ให้เขาไปยุ่งกับชิออน
“ทำอะไรสักอย่างสิ ! เร็วเข้าเมท !” ซูฮาลหันมาตะโกนสั่งเมเนอร์ทามด้วยความโกรธ
“ขะ ขะ ขออภัยขอรับข้าทำอะไรไม่ได้เลย” เมเนอร์ทามตอบเสียงสั่น เพราะเขาเองก็ไม่เคยเจออะไรแบบนั้นเลย นี่มันแปลกเกินไปแล้ว … ‘คนๆนั้นเห็นอะไรกันแน่ …’ เมเนอร์ทามคิดในใจด้วยความกลัว
ทันใดนั้นจี้ที่คอของชิออนก็ลอยขึ้นไปเหนือตัวเขาเขาก่อนจะค่อยๆสลายกลายเป็นละอองและปรากฏดาบ hallow blade … ดาบไร้เงาลอยคว้างอยู่ในอากาศได้สักพักก่อนจะหายไปพร้อมกับวงแหวนเวทย์
ซูฮาลคลานเข้าไปหาชิออนด้วยตัวสั่นเทา เขาค่อยๆพยุงให้ชิออนนั่ง เมื่อซูฮาลมองไปที่ผมของชิออน ตอนนี้มันกลายเป็นผมสีรัตติกาลยาวมาถึงเอาของชิออน … ‘เกิดอะไรขึ้น … ’ ซูฮาลคิดในใจด้วยความกลัว หากชิออนเป็นอะไรขึ้นมา นั่นจะกลายเป็นตราบาปติดตัวเขาไปตลอด และสิ่งนั้นก็เป็นสิ่งที่ซูฮาลไม่อยากให้เกิด
“ชิออนๆ นายได้ยินผมไหม ฟื้นสิ ! ลืมตา !” ซูฮาลตะโกนเรียกชิออนด้วยความบ้าคลั่ง แต่ชิออนก็ยังคงนอนนิ่งเฉย ซูฮาลตะโกนเรียกซ้ำไปซ้ำมา จนเขาเริ่มรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย
“ตื่นสิเฟ้ย ! ไอ้เกย์บ้านนอก จะให้ผมเรียกไปถึงไหนห๋า ! หิวน้ำแล้วนะโว้ยยยย” ซูฮาลตะโกนเรียกชิออนอย่างหัวเสีย และเขย่าๆตัวชิออนไปมา ทันใดนั้นชิออนก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมา
“อือ … ผม ไม่ ได้ เป็นเกย์ …” ชิออนตอบซูฮาลด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาก่อนจะเอามือกุมหัวและค่อยๆลุกขึ้นนั่ง
“นายเป็นอะไรมากไหม?” ซูฮาลถามด้วยความเป็นห่วง
“ไม่เป็นอะไร …” ชิออนสบัดหัวก่อนจะลุกขึ้นและก้มลงมองตัวเอง เขารู้สึกว่าเหมือนเขาจะสูงขึ้นเล็กน้อยและก็ … ผมก็ยาวขึ้นด้วยแถมเป็นสีดำอีก ‘กลับมาแล้วสินะ … ร่างเดิมของข้า’
ชิออนหันหน้าไปทางซูฮาลและทันใดนั้นเขาก็คุกเข่าลงกับพื้นทำท่าเคารพ แขนซ้ายพาดไปทางด้านหลัง ส่วนแขนขวาแนบไปที่อก
“ท่านซูฮาล ข้าขอให้ท่านทำพันธสัญญากับข้าอีกครั้ง ” ท่าทางที่แปลกไปของชิออนรวมถึงสำเนียงที่ผิดไปจากเดิมทำให้ซูฮาลแปลกใจเล็กน้อย ก่อนจะมีคำถาม คำถามหนึ่งที่ทำให้ชิออนนิ่งค้าง
“นายรู้อดีตของผมใช่ไหม … บอกผมมาสิชิออน” ชิออนไม่ตอบได้แต่ก้มหน้าเงียบเช่นเดิม ซูฮาลที่เห็นดังนั้นเขาก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะเอามือไปวางที่บ่าชิออนและตบเบาๆ
“ไม่เป็นไร ยืนขึ้นเถอะคุณชิออน ผมไม่รู้ว่าอดีตนายเห็นอะไร และทำไมต้องทำพันธสัญญา … แต่ครั้งนี้ผมจะไม่ทำพันธสัญญาที่เคยเกิดขึ้นมาในครั้งอดีตนั้นอีก เพราะตอนนี้นายเป็นเพื่อนของผม …ถ้าจำอดีตได้ก็ยินดีด้วยนะ ส่วนเรื่องการพูดนะ นายทงนายท่านนายไม่คิดว่ามันรู้สึกสยิวไปหน่อยเหรอ ? พูดแบบเดิมนั่นละดีแล้ว เพราะผมรับไม่ค่อยได้ ฮ่าๆ ไปกันเถอะ” ซูฮาลบอกกับชิออนอย่างอารมณ์ดี ถึงเขาไม่รู้เกี่ยวกับอดีตตอนนี้ก็ไม่เป็นไร หากยังไม่ถึงวาระที่จะต้องตาย สักวันหนึ่งคงได้รู้เอง …
พรึบ ! เสียงกางร่มกระดาษสาของซูฮาล จากนั้นเขาจึงเดินออกจากที่นี่ไป ส่วนชิออนเขาค่อยๆลุกขึ้นยืนและมองไปที่นาฬิกานั่น
เข็มวินาทีที่เปรียบดั่งเสมือนเปิดความสามารถ ถูกชี้ไปที่เลข 6 นั่นแสดงว่าเขาได้เปิดความสามารถไปครึ่งนึงแล้ว
เข็มนาทีที่เปรียบดั่งอายุไข ถูกชี้ไปที่เลข 12 นั่นแสดงว่า อายุของเขาและร่างกายที่แท้จริงได้กลับคืนมา
เข็มชั่วโมงที่เปรียบดั่งความทรงจำชี้ไปที่เลข 8 นั่นหมายความว่า ความทรงจำเกือบ 60 เปอร์เซ็นจากช่วงเวลาของอายุไขทั้งหมดได้กลับมาเช่นกัน
เมื่อชิออนละสายตาจากนาฬิกาจากนั้น
“ฮาเซีย” ดาบสีดำสนิทเรียวยาวปรากฏออกมาที่มือของชิออน และชื่อที่เขาเรียกดาบนั้นคือชื่อจริงๆของ hollow blade ชิออนใช้สายตาตวัดไปที่เมเนอร์ทาม นัยน์ตาสีแดงฉานราวกับไฟที่กำลังลุกไหม้ ทำให้เมเนอร์ทามรู้สึกกลัวจับใจ … แต่ก็กลัวแค่เพียงเสี้ยววินาทีละนะ …
“แก … หลอกใช้นายท่านสินะ” เมเนอร์ทามที่เห็นดังนั้นมันได้แต่แสยะยิ้มให้ชิออน
“ไม่นึกเลยนะว่าแกจะกลับมาได้ … ชิออน ลูเซนอฟ เจ้าช ...” ยังที่เมเนอร์ทามจะพูดจบ
ฟึบ ! เสียงดาบของชิออนก็ตวัดเข้าไปที่ลำตัวของเมเนอร์ที่ตอนนี้ร่างของมันแยกออกเป็นสองส่วน ราวกับการตัดผ่านเงา …
“กิกิ ฉันมีอะไรดีๆจะบอกแกนะชิออน … ความลับทั้งหลายแหล่ที่แกได้เห็นมา อย่าบอกท่านผู้นั้นจะดีสุด ไม่งั้นแล้วคนที่เสียใจจะเป็นตัวแกเอง กิกิ”
ฉึก ! ชิออนเอามีดแทงเข้าไปที่พื้น จากนั้นจึงเกิดเส้นสีม่วงมากมายไปทั่วห้อง ชิออนดึงดาบออกมาจากพื้นและเดินออกจากตึกไป
“ขอบใจ…ไอ้ตัวสวะแห่งกูริชาล” สิ้นเสียงของชิออนไฟนรกสีดำก็ระเบิดออกมาจากเส้นเหล่านั้นและตัวตึกที่ทำการของเมเนอร์ทามก็หายไป
“ช้าจังนะ ชิออนผมยืนรอจนรากจะงอกออกมาแล้ว” ซูฮาลบ่นเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับไปมองชิออนและเลื่อนสายตาถัดไปด้านหลังชิออน ก็พบว่าที่ทำการของเมเนอร์ทามหายไปแล้ว
“อ่าว ! หายไปเร็วจังแหะ สงสัยมีธุระละมั้ง? ไปกันเถอะชิออน”
ชิออนที่เห็นซูฮาลเดินนำหน้าไปก่อน เขาจึงแหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่ตอนนี้มีหิมะค่อยๆตกลงมากระทบใบหน้าเขา ชิออนเช็ดหิมะนั่นออก ก่อนจะมองตามไปข้างหลังซูฮาล
“ข้าไม่สามารถบอกอะไรท่านได้จริงๆ … ข้าขอโทษ …”
ความคิดเห็น