คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 6 : เปลี่ยนลุคที่เอดารัน
เอาละเรามาถึงตัวเมืองของเอดารันแล้ว ! ขอต้อนรับสู่เมืองเอดารัน ! เมืองพิสดารทางตอนใต้ของโลกกกกก”
ซูฮาลชูมือทั้งสองขึ้นฟ้าก่อนจะบิดขี้เกียจไปมา เสียงจอแจจอกแจกวุ่นวายของผู้คนทำให้ชิออนตกใจ …
นี่เขาเข้ามาในเมืองได้ยังไงละเนี่ย ? ตะกี้เขายังอยู่ในป่าอยู่เลย ซูฮาลที่เห็นใบหน้าอันสงสัยของชิออนเขาจึงเริ่มอธิบายให้ชิออนฟัง ชิออนจึงรู้ว่าซูฮาลใช้เวทย์เคลื่อนย้ายพวกเขาให้มาที่นี่ ส่วนเรื่องที่ว่าทำไมซูฮาลถึงไม่ใช้เสียตอนแรกคำตอบง่ายๆก็คือ … เขา ขี้ เกียจ … บางทีเขาก็อยากเดิน หรือบางทีก็อยากใช้เวทย์ก็แล้วแต่อารมณ์
“ที่นี่...สุดยอดไปเลยซูฮาล” ชิออนบอกกับซูฮาลด้วยน้ำเสียงตื่นตะลึง เขามองไปรอบๆเมืองหลวงของเอดารัน สิ่งปลูกสร้างที่นี่ล้วนขยับเขยื้อนได้ และตึกแต่ละตึก บ้านแต่ละบ้าน มีสีที่ไม่ซ้ำกันเลย บ้านหรือตึกส่วนใหญ่มีลักษณะราวกับเยลลี่ แต่มีขา? และแขน ? โผล่ออกมา ส่วนพวกสัตว์พาหนะมีลักษณะเป็นเหมือนหนอนแต่เป็นเยลลี่ที่มีสันสันมากมายและสีสันเหล่านั้นทำให้ … ชิออนเริ่มมึนหัว
“ระวังหลงนะ ที่นี่พื้นที่มันขยับไปมาได้เองตลอดเวลา เอาละก่อนอื่นเราไปซื้อแว่นกันเถอะ เพราะที่นี่จะทำให้นายเวียนหัวจนอยากอ้วกได้ ” ซึ่งนั่นเป็นความคิดที่เข้าท่ามากทีเดียวสำหรับชิออน
“อุ้ย! เธอๆดูไปที่หนุ่มคนนั้นสิ หล่อจังเลย นัยน์ตาสีแดงดั่งเพลิงที่กำลังพลิวไสวนั่นราวกับจะเข้ามาหลอมละลายฉันได้ทุกเมื่อเลยเธอ” หญิงสาวในชุดบิกินีหลากสีพูดขึ้น …
“แล้วดูหุ่นนั่นสิ … ฉันอยากเข้าไปขย้ำและฟัดจริงๆ เมี้ยวววว” หญิงสาวคนที่สองซึ่งสวมชุดแมวพิศวาสพูดขึ้นต่อจากเพื่อนของเธอ
“โห! คุณชิออนสาวๆพวกนั้นเขาคงชอบนายมากเลยนะ ไม่ลองไปคุยกับพวกเธอหน่อยหรอ แต่ละคนนี่ … เด็ดๆทั้งนั้น ฮะๆ” ซูฮาลขำเพราะตอนนี้ชิออนหน้าแดงไปหมดแล้ว จะไม่แดงได้ไงก็ในเมื่อหญิงสาวที่เมืองนี้นุ่งน้อยห่มน้อยจนเห็นเนินภูเขาเคลื่อนที่ได้นะสิ
“แต่นายก็ใช่ย่อยนะ ซูฮาล … หึหึ” ซูฮาลที่กำลังสงสัยว่าชิออนพูดถึงอะไรเขาก็ได้ยินเสียงสนทนาของชายกลุ่มหนึ่งที่นั่งรวมตัวกันนั่งอ่านหนังสือการ์ตูนอยู่
“เห้ย พวกแกมองไปที่เด็กสาวผมฟ้านั่นเด่ะ ที่อยู่กับไอ้หนุ่มผมแดงนะ” ชายหนุ่มรูปร่างอ้วนท่วมพูดขึ้น ก่อนจะชี้ไปเด็กสาวผมฟ้าให้กับพักพวกของตนดู …หรือนั่นก็คือ ซูฮาล นั่นเอง
“โอ้ว แม่เจ้าเด็กคนนั้นโครตน่ารักเลยวะ อย่างกับนางฟ้าตัวน้อยๆที่เดินบนดินแน่ะ … ” ชายหนุ่มอีกคนพูดขึ้นก่อนจะมองไปที่ซูฮาลด้วยท่าทางที่หิวกระหาย
ซูฮาลที่ได้ยินคำพูดเหล่าของชายเหล่านั้นนั้นเขายืนก้มหน้านิ่ง
“เห้ยๆ ก้มหน้าด้วยวะ สงสัยจะอายที่พวกเราแซว ฮ่าๆ วี้ดดดวิ้ววว น้องสาว อายหรอจ๊ะ … ” ชายหนุ่มที่กำลังสูบไปร์ท ตะโกนเย้าไปที่ซูฮาล
กรอดดดด … ซูฮาลที่ได้ยินดังนั้นเขาจึงกำมือแน่นราวกับกำลังข่มอารมณ์อะไรบางอย่างไว้ … ส่วนชิออนตอนนี้เขาเดินถอยหลังซูฮาลมาได้สามก้าวแล้วเพราะรับรู้ได้ถึงรังสีอัมหิต ….
“พวกแกว่าไหมภายใต้ชุดยัยเด็กผู้หญิงนั่น … อาจจะซ่อนรูป… อั่ก ! ” เสียงชายหนุ่มที่มีรูปร่างอ้วนท้วมโดนอะไรบางอย่างกระแทกเข้าไปที่ใบหน้าอย่างจังจนตัวนั้นหงายหลังก่อนจะสลบคาที่
คำตอบก็คือ ! เสียงร่มของซูฮาลนั่นเอง เขาได้ปาร่มไปใส่หน้าชายอ้วนด้วยความแรงสูงสุดที่เขามี
“ไอ้พวกเวรตะไลลลลลล ตายซะเถอะ!!” ซูฮาลพุ่งตัวไปที่ชายกลุ่มนั้นอย่างรวดเร็ว
พลั่ก ! ซูฮาลเตะเข้าไปที่ลำคอของชายคนที่สอง
“ไอ้พวกโอตาคุโรคจิตตตตต !!”
พลั่ก ! ซูฮาลต่อยเข้าไปที่หน้าของชายคนที่สาม
“และอีกอย่าง ! ฉัน เป็น ผู้ ชาย ทั้ง แท่ง เฟ้ยยยยย !! ย๊ากกกกกก”
โครมมมมมม ! และคนสุดท้ายซูฮาลจับตัวชายคนที่สี่เขวี้ยงไปที่ถังขยะ ซูฮาลเดินไปชายคนที่สี่ก่อนจะเอาเท้าเหยียบไว้ที่เป้าของชายคนนั้น
“ไหนตะกี้แกพูดว่าอะไรนะ ? ฉันซ่อนรูป ? หึหึ … หื่นนักใช่ไหม … ! ” ซูฮาลค่อยๆใช้เท้าขยี้ไปที่เป้าของชายคนที่สี่ ส่วนชิออนที่เห็นภาพนั้นก็รู้สึกขนลุกก่อนจะเอาถุงผ้ามาปิดที่เป้ากางเกง ราวกับว่าเขาเคยโดนอะไรทำนองนั้นมาเลยแหะ …
อ้ากกกกกกกก เสียงร้องโหยหวนของชายคนที่สี่ “ผะ ผะ ผมขอโทษคร้าบ ! พวกผมไม่รู้จริงๆว่านายเป็นผู้ชาย”
“ไม่รู้เรอะ ! แล้วตาแกมีไว้ทำซากอะไรหา !” ซูฮาลยกเท้าขึ้นก่อนที่จะ …
ควับบบ ชิออนใช้มือทั้งสองข้างสอดเข้าไปที่แขนของซูฮาลและตกตัวซูฮาลขึ้น ก่อนจะพาเดินไปที่อื่น
“ปล่อยผมลงนะเฟ้ยยยย หนอยยยไอ้พวกมีตาแต่ไร้แวว” ซูฮาลสะบัดเท้าไปมาที่กำลังลอยอยู่ในอากาศ
“ใจเย็นหน่า .. แต่นายก็ …” ขวับบบ ซูฮาลหันกลับมามองชิออนอย่างไวราวกับว่า ‘ถ้าเอ็งพูดจาไม่เข้าหูอีกคนเอ็งได้เจอเท้าพิฆาตจักรวาลแน่ๆ’
“แหะๆ พวกนั้นนี่ตาไร้แววจริงๆ…เนอะๆ ฮ่าๆ สมควรโดน” ชิออนรีบพูดเข้าข้างซูฮาลทันทีและทันใดนั้น ชิออนก็หยุดเดินเมื่อได้ยินคำสนทนาของสาวๆข้างหลังเขา
“เธอๆผู้ชายคนนั้นที่เดินผ่านเราไปอะ …หล่อมากเลยเนอะ” หญิงคนแรกพูด
“อืมฉันไม่ปฏิเสธนะแต่แต่งตัวบ้านนอกอะ และดูหุ่นกับใบหน้าเกลี้ยงเกลานั่นคงเป็นเกย์ชัวๆ ผู้ชายปกติทั่วไปหน้าไม่เนียนงั้นหรอก อย่าไปยุ่งเลยเธอไปกันเถอะ” หญิงสาวคนที่สองพูดต่อก่อนจะลากเพื่อนของเธอให้เดินไปไกลๆพวกซูฮาล
ตุบ ! ชิออนปล่อยซูฮาลลงพื้นก่อนจะยืนก้มหน้านิ่ง
ป้าบ ป้าบ ซูฮาลใช้มือตบไหล่ชิออน และ
“เฮ้อ … !! ” ทั้งสองคนถอนหายใจออกมาพร้อมกัน คนแรกโดนหาว่าเป็นเหมือนผู้หญิง คนที่สองโดนหาเป็นเกย์ ไม่เกย์ธรรมดา … แต่เป็นเกย์บ้านนอกซะด้วย
และเมื่อทั้งสองเดินมาเรื่อยๆซูฮาลก็มาหยุดลงหน้าร้านเสื้อผ้าผู้ชาย
“ได้เวลาเปลี่ยนลุคกันหน่อยแล้วพวก”
“ห้ะ ? เปลี่ยนลุค ?” ยังไม่ทันที่ชิออนจะได้คลายความสงสัยเขาก็ถูกซูฮาลลากเข้าไปในร้านเสื้อผ้า
กริ้ง! กริ้ง! เสียงกระดิ่งดังขึ้นหลังจากที่พวกซูฮาลเข้ามาในร้าน
“สวัสดีคะ ยินดีต้อนรับสู่ร้านสปอนแมนค่ะ มีอะไรให้ดิฉันรับใช้ไหมคะ” หญิงสาววัยกลางคนในชุดสูทโค้มตัวลงทำความเคารพพวกเขาก่อนจะยิ้มเชื้อเชิญให้เข้าไปข้างในร้าน
“เจ๊คนสวยเลือกเสื้อผ้าที่เหมาะกับพวกเราสองคนหน่อยนะ” จากนั้นหญิงสาวคนเดิมจึงกลับเข้าไปที่หลังร้าน เมื่อชิออนมองไปรอบๆร้านนี้เขาก็พบว่ามีเสื้อผ้ามากมายเยอะมาก ทันทีที่เขาไปเดินไปดูราคาก็ถึงกับยืนผงะ
‘ราคาแพงมากเลยนะซูฮาลผมซื้อไม่ได้หรอก’ ชิออนกระซิบบอกซูฮาล
“อ่อไม่เป็นไร เดี๋ยวผมจ่ายเอง ถ้านายอยากจ่ายผมคืนค่อยไปทำเควสโคลล่ามอนสเตอร์หาเงินเอาก็ได้” ชิออนที่กำลังจะถามต่อว่าเควสโคลคืออะไร เขาก็ต้องเงียบไป เพราะหญิงสาวคนเดิมออกมาพร้อมหญิงพนักงานอีกสามคนที่ช่วยกันถือชุดมาให้พวกเขา
“ขอบคุณที่ใช้บริการค่ะคุณลูกค้า” หญิงสาวโค้งตัวขอบคุณ และพวกซูฮาลก็เดินออกร้านไปพร้อมกับสวมชุดใหม่
“คน คนนั้น … เป็นใครกันแน่” หญิงสาวพนักงานพูดขึ้นกับตัวเองด้วยความสงสัย … เพราะการ์ดเงินที่เด็กผมฟ้าให้มานั้น มันไม่ใช่การ์ดเงินธรรมดาเลย
“ชุดนี้เข้าท่าเลยทีเดียว … เหมาะกับหน้าหนาวแบบนี้” ซูฮาลเงยหน้ามองฟ้าก่อนจะแบมือออและรับหิมะที่กำลังค่อยๆตกลงมา ชุดของซูฮาลเป็นเสื้อยืดสีขาวสวมทับด้วยเสื้อฮู้ดสีดำที่คอของเขาถูกพันด้วยผ้าพันคอสีน้ำทะเลเช่นเดียวกับหมวดไหมพรม ส่วนชิ้นล่างเป็นกางเกงขาสามส่วนกับรองเท้าไฮทอปสีแดงที่เข้ากันได้ดีกับที่ปิดหูสีแดงที่พาดคอเขาอยู่ … ‘เจ๊เจ้าของร้านจัดชุดแมทดีแหะ’ ส่วนชุดของชิออนเป็นเสื้อก้ามสีแดงเลือดหมูกับผ้าพันคอสีด ส่วนล่างเป็นกางเกงขายาวทรงเดฟสีดำซึ่งเข้ากันได้ดีกับรองเท้าหนังที่มีสีเช่นเดียวกับเสื้อ เพิ่มความเท่ด้วยแว่นกันแดดสีชา … (แต่ในที่นี่เอาไว้กันสีของเมืองมากกว่า ซึ่งแว่นถูกออกแบบมาเป็นพิเศษที่ทำให้มองเมืองนี้เป็นสีปกติ)
“เท่ดีนี่นา ชิออน แจ๋วไปเลย!” ซูฮาลหันมายกนิ้วโป้งให้ชิออน
บรื้ออออ อ ชิออนยืนหนาวสั่น ไอ้เท่มันก็เท่อยู่หรอก … แต่ตอนนี้เขารู้สึกหนาวมากเลย
พรึบ ! มีผ้าอะไรบางอย่างมาปิดหน้าเขา ชิออนค่อยๆจับผ้านั้นออกก่อนจะเห็นเป็นเสื้อของซูฮาล
“ผมค่อนข้างขี้ร้อนนะ” ซึ่งนั่นก็เป็นเรื่องจริงต่อให้หิมะตก ตอนนี้เขาก็เริ่มมีเหงื่อออกตามใบหน้าบ้างแล้วนั่นเป็นเพราะเสื้อฮู้ดที่ทำด้วยผ้าหนาเป็นพิเศษ … ‘ใส่แล้วโครตร้อนเลย …’ ซูฮาลทำคอตกก่อนจะเดินนำชิออนไป ก็แน่สิ ความเท่ของเขาถูกตัดออกไปอีกหนึ่งอย่าง …แต่ก็ช่างถือว่าแลกเปลี่ยนกับขนมปังของซีนา ดังนั้นซูฮาลจึงให้เสื้อฮู้ดกับชิออนไป เพราะเขาเองไม่คิดจะให้ของใครฟรีๆอยู่แล้ว ส่วนเรื่องเงินที่เขาซื้อของให้ชิออน หมอนั่นต้องทำงานมาใช้เงินเหล่านั้นเพราะของฟรีมันไม่มีในโลกหรอก
“จะไปไหนต่อหรอ?” ชิออนถาม ซูฮาลจึงชี้ไปที่ผมของเขา จากนั้นพวกเขาจึงเข้าร้านทำผมไปและออกมาด้วยผมทรงใหม่ ของซูฮาลถูกตัดให้เป็นผมซอยสั้น ส่วนของชิออนเป็นรากไทร
“แค่นี่ผมก็ไม่เหมือนผู้หญิง ส่วนของนายก็ไม่เหมือนบ้านนอกแล้วละ” ซูฮาลยิ้มอย่างอารมณ์ดี อยู่ที่ไหนจะแต่งตัวอย่างไรก็ได้ แต่ถ้าอยู่เอดารัน …ใครแต่งตัวเชย รับรอง … ไม่พ้นคำว่าบ้านนอกชัว
“เอาละต่อไปก็พานายไปฝึกให้ใช้ดาบได้คล่อง และที่เมืองพิสดารแห่งนี้มีสถานที่ ที่จะเปิดความสามารถของนายออกมาก่อนที่พวกเราจะไปซาจิเนียร์กัน” ซูฮาลบอกก่อนจะกางร่มกระดาษสาแล้วเดินนำไป
"คน คนนั้นเป็นเด็กแน่เหรอ ?" ชิออนที่มองตามหลังของซูฮาลไป หลังแผ่นเล็กแต่มีความยิ่งใหญ่ซ่อนอยู่ ..
ความคิดเห็น