คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2 : เรื่องมันมีอยู่ว่า ...
“สวัสดีครับ ผมชื่อ ซูฮาล อัลจาฟาร์ เป็นนักเดินทางยินดีที่ได้รู้จักครับ” เด็กหนุ่มผมฟ้าหรือซูฮาล ตอนนี้เขามองไปที่ชายหนุ่มข้างหน้าเขา ก่อนจะยิ้มยิงฟันให้ครบทั้ง 32 ซี่ เพราะซูฮาลก็หวังว่ารอยยิ้มของเขาคงทำให้บรรยากาศรอบๆตัวชายหนุ่มผมแดงคนนั้นดีขึ้นได้
‘คงจะเป็นอาการพี่ชายหวงน้องสาวสินะ…ก็เล่นมีน้องสาวหน้าตาน่ารักซะขนาดนี้’ ซูฮาลคิดในใจ
“ซีนา ฉันว่าหวังเธอคงจะอธิบายเรื่องพวกนี้กับพี่ได้นะ” ชิออนละสายตาจากซูฮาลและเลื่อนสายตาไปถามซีนา ที่ตอนนี่เธอกำลังยิ้มแหยส่งให้เขา แต่ทันนั้นซีนาก็อุทานขึ้นมาและรีบเดินเข้าไปหาชิออน
“พี่คะ พี่ไปโดนใครทำร้ายมา” ซีนาถามด้วยน้ำตาคลอ และเอื้อมมือขึ้นไปแตะใบหน้าของชิออน ส่วนชิออนที่พึ่งนึกขึ้นได้ว่าทั้งตามตัวและใบหน้าของเขามีแต่แผลเต็มไปหมด เขาจึงต้องรีบเปลี่ยนสีหน้าท่าทางและยิ้มแหยส่งให้ซีนาแทน เพราะกลัวน้องสาวเพียงคนเดียวจะเป็นห่วง …
“อะ อะ เอ่อ …” ชิออนที่กำลังคิดที่จะแต่งเรื่องมาโกหกน้องสาวของเขา แต่ยังไม่ทันได้นึกเรื่องขึ้นมาเขาก็ถูกซีนาลากไปนั่งที่เก้าอี้ ซึ่งตอนนี้มาเด็กหนุ่มผมฟ้ากำลังนั่งเท้าคางมองเขาอยู่
“หนูจะไม่ถามพี่อีกว่าพี่ไปโดนอะไรมา แต่อย่าเป็นแบบนี้อีกนะคะถือว่าหนูขอร้อง” ซีนาที่ตอนนี้กำลังเช็ดแผลให้ชิออน เธอขอร้องพี่ชายของเธอด้วยน้ำเสียงจริงจัง ความจริงถึงพี่ชายเธอไม่บอก เธอก็รู้ว่าพี่ของเธอนั้นไปเจอกับอะไรและเธอก็รู้ด้วยว่า พี่กำลังจะโกหกเธอ ซึ่งเรื่องนั้นเธอไม่อยากให้เกิด
“อืม…แล้ว” ชิออนรับคำซีนา ก่อนจะหันหน้าไปทางซูฮาลเพื่อฟังคำอธิบายจากน้องของขา และซูฮาลที่ตอนนี้กำลังนั่นมองพวกเขาด้วยแววตาซึ้ง(?)ในความรักของสองพี่น้องคู่นี่
“อ๋อ …” ซีนาที่กำลังจะเล่าให้พี่ชายฟัง เธอก็ต้องหยุด เพราะซูฮาลทำท่าจุ๊ปากก่อนจะขอเล่าเอง
โดยเรื่องมันมีอยู่ว่า
… ในวันที่ท้องฟ้าแจ่มใสกับอากาศสุดแสนจะร้อนถึงแม้กำลังจะเข้าหน้าหนาวก็เถอะ … ซูฮาลที่เดินหลงเข้ามาในป่า ความจริงก็ไม่น่าจะเรียกว่าหลง เพราะเขาก็เดินทางไปเรื่อยเปื่อยอยู่แล้วละ แต่ด้วยความที่ว่าเขาไม่มีเสบียงติดตัวมา จึงทำให้เขารู้สึกหิวมาก หิวจนตาเริ่มลาย เรี่ยวแรงเริ่มหาย
จ๊อกกกกก เสียงท้องร้องของซูฮาลดังขึ้นรอบทีร้อย
“โอย …ฉันไม่น่าลืมเสบียงเลย” ตอนนี้ซูฮาลกำลังแทบจะคลานไปที่พื้นเพราะไร้แรงบวกกับอากาศที่ร้อนจัดของที่นี่ ถึงแม้เขาจะกางร่มกระสา(ร่มทรงญี่ปุ่น) เพื่อกันแดดก็เถอะแต่ดูเหมือนจะไม่ได้ช่วยอะไร และแล้วซูฮาลก็วูบไป
“นายๆ เป็นอะไรหรือเปล่า” เสียงใครนะ … หรือจะเป็นพญายม? ยมบาล? ปีศาจ? หรือว่าเทพ? มารับวิญญาณ ซูฮาลค่อยๆลืมตาขึ้นไปก่อนจะพบว่า
“โอ้ … นางฟ้า” ซูฮาลอุทานเสียงเบา ภาพแรกที่ซูฮาลเห็นก็คือภาพของหญิงสาวผมทองผิวขาวจั้ว(น่าเจี้ย) กับใบหน้าที่ราวกับนางฟ้า มันไม่ได้เกินจริงไปจากที่เขาคิดเลยนะ ใบหน้าเรียวโค้งได้รูป กับนัยน์ตาโตๆที่จ้องมาทางเขาด้วยความสงสัย จมูกเล็ก ปากหน่อย โอยยย … นางฟ้าชัดๆ
“ไม่ใช่นางฟ้าคะ เป็นคนธรรมดาแล้วทำไมนายมานอนที่นี่ละ” หญิงสาวคนนั้นถาม ซูฮาลจึงค่อยๆลุกขึ้นนั่ง
“เอ่อ ผมไม่มีแรงที่จะเดินต่อเพราะตอนนี้ผมหิวมากเลยและอากาศที่นี่ก็ร้อนมากกกก เลยครับพี่นางฟ้า” ซูฮาลทำเสียงยานคางเพื่อให้รู้ว่าตอนนี้เขาทั้งหิวและร้อนขนาดไหน ส่วนหญิงสาวผมทองหรือซีนา ก็มองไปที่เด็กหนุ่ม ไม่สิน่าจะเป็นเด็กชายมากกว่าเพราะดูจากรูปร่างของเขาที่ค่อนค้างจะเล็กและเตี้ย กับใบหน้าที่ราวกับเด็ก ผมสีฟ้ายาวถูกรวบเป็นหางม้าเช่นเดียวกันกับสีของนัยน์ตา แต่ไม่ใช่สีฟ้าทั่วๆไปแต่ราวกับสีของท้องฟ้ามากกว่า ส่วนสีผิวก็ขาวเกินกว่าคนปกติทั่วไป
‘เหมือนพวกเทพหรือภูติตัวน้อยเลยแหะ’ ซีนาคิด
“งั้นไปพักบ้านฉันก่อนไหม? ฉันกำลังทำอาหารเย็นให้พี่ชายพอดีเลย” ซีนายิ้มให้กับซูฮาลและยกมือขึ้นโชวตะกร้าผลไม้กับผักที่เธอเก็บมาจากในป่า
“เรื่องก็เป็นแบบนี้ละครับ”
“งั้นเหรอ” ชิออนมองไปที่เด็กหนุ่ม ไม่สิเด็กชายเพราะคนต้องหน้าพึ่งบอกเขาไปว่า อายุ 15 ซึ่งอ่อนกว่าเขา 2 ปีและอ่อนกว่าซีนา 1 ปี และเขาจะทำอะไรได้ละ … เพราะรอยยิ้มของเด็กชายตรงหน้าทำให้เขาใจอ่อนเกินกว่าที่จะไล่ออกจากบ้านไปหรือคาดโทษที่มาอยู่กับน้องเขาสองต่อสอง เฮ้อ … ก็คงต้องให้ที่พักที่นี่สินะ
“แล้วพรุ่งนี้นายจะเอาไงต่อ” ชิออนถาม
“ผมยังไม่รู้เลย” ซูฮาลทำหน้าเศร้า
“ช่างเถอะ พักที่นี่ก่อนละกัน ส่วนพรุ่งนี้จะเป็นไงก็ค่อยว่ากันอีกที บ้านฉันไม่ค่อยมีอะไรหรอกนะนายจะนอนตรงไหนก็เลือกเอา” ชิออนบอกกับซูฮาลและเดินไปลูบหัวจากนั้นเขาจึงออกจากบ้านไปเพื่อชำระล้างร่างกาย
เช้าวันรุ่นขึ้น
“พี่ไปทำงานก่อนนะซีนา และอย่าลืมกินยาละ” ชิออนที่เตรียมตัวออกจากบ้านเพื่อไปทำงานที่เหมืองหลังจากกินข้าวเช้าเสร็จเขาก็กำชับเรื่องการกินยากับซีนา และหันมามองซูฮาล
“แล้วนายจะทำอะไรต่อไป” ชิออนถามซูฮาล
“แล้วนายกำลังจะไปไหนหรอ” ซูฮาลไม่ให้คำตอบกับชิออนแต่ถามกลับแทน
“ไปทำงาน”
“ที่ไหนหรอ?” ซูฮาลถามต่อ
“เหมือง”
“ผมไปทำงานด้วยสิ” ซูฮาลส่งยิ้มหวานให้ชิออนก่อนจะเดินไปคว้าร่มของเขาและพร้อมที่จะออกเดินทางทุกเมื่อ
“ไม่ได้ ! เด็กที่ดูไร้เรี่ยวแรงแบบนายไม่ควรมาที่เหมืองมันอันตราย” ชิออนปฏิเสธทันที ใช่แล้วละ เขาจะให้เด็กชายตรงหน้ามากับเขาไม่ได้ต่อให้ซูฮาลยิ้มหวานประจบเขาก็เถอะ เพราะที่นั่นมันสกปรกโสมมและโหดร้ายเกินกว่าที่เด็กอย่างซูฮาลจะต้องไปเจอ
“ไม่เป็นไรหรอก ถึงเห็นผมจะอย่างนี้แต่ผมก็มีแรงนะ” ซูฮาลถกแขนเสื้อขึ้นและยกแขนชูก้ามอันน้อยนิดให้ชิออนดู
“เหอะ ตามใจ” ชิออนเองก็ขี้เกียจจะห้ามซูฮาลต่อเพราะนี่มันก็เกือบจะถึงเวลาที่เขาจะต้องไปทำงานแล้ว
ชิออนและซูฮาลต่างเดินไปตามทางเพื่อไปทำงานที่เหมือง ชิออนก็เหลือบไปมองซูฮาลที่ตอนนี้ซูฮาลได้กางร่มกระดาษสาสีดำมีลายดอกไม้สีขาว (เพราะซูฮาลบอกว่าที่เขาต้องกางร่มเพราะเขาร้อนมาก) ส่วนชุดของซูฮาลนั้นมีลักษณะเป็นแบบชุดยูกาตะสีดำผ้าคาดเอวสีขาวสวมทับด้วยเสื้อคลุมยาวสีน้ำทะเล
‘นี่มันใช้นักเดินทางแน่เรอะเนี่ย ชุดยังกับพวกลูกคุณหนูเลยแหะถึงชุดจะดูเก่าและมีรอยเย็บก็เถอะ ไม่ใช่ว่าเป็นเด็กหนีออกจากบ้านมานะ?’ ชิออนคิดในใจ
เมื่อพวกเขาเดินมาถึงเหมืองซูฮาลก็เดินไปเก็บของที่ตู้และไปหยิบจอบกับเสียมมาอย่างละหนึ่งอัน
“ไอ้เด็กนี่เป็นใคร?” ผู้คุมถามชิออนในระหว่างที่ชิออนกำลังเดินเข้าตัวเหมืองไป
“เด็กคนนี้เป็นน้องชายผมครับท่านผู้คุม เขามาช่วยผมทำงาน” ชิออนตอบกลับด้วยใบหน้ายิ้มแย้มราวกับเจอเรื่องหน้ายินดีมาก็มิปาน …
“อืม! ผมมาช่วยพี่ชิออนทำงานขอรับคุณลุ …” ยังไม่ทันที่ซูฮาลจะพูดจบ ชิออนก็รีบมาตระครุบปากของเขา
‘นายอยากตายรึไง เกือบหลุดคำพูดต้องห้ามแล้วเชียว’ ชิออนกระซิบบอกซูฮาล
“หือ…คำสุดท้ายที่แกกำลังจะพูดคืออะไรนะ?” ผู้คุมถามซูฮาลด้วยน้ำเสียงโหดเหี้ยม
“อ่อ ผมกำลังจะบอกว่า ท่านผู้คุมผู้มีใบหน้าหล่อล้ำเหนือเทพ และมีหุ่นล่ำสาวกรี้ด รูปร่างแบบท่านนั้นช่างสง่างามจริงๆ” ซูฮาลพูดป้อยอผู้คุมเหมือง ด้วยความที่ซูฮาลเป็นเด็ก และผู้คุมเหมืองก็เชื่อว่าเด็กมักพูดความจริง เขาเลยอารมณ์ดีและตบเข้าไปที่ไหล่ของซูฮาลเบาๆ
“ฮ่าๆ แกพูดดี แต่ข้ารู้ตัวเองดีเช่นกันว่าข้ามีรูปโฉมที่งามเพียงใด” ชิออนหันหน้าไปอีกทางก่อนจะทำท่าอ้วก เพราะไอ้สิ่งที่ซูฮาลพูดออกมามันช่างตรงกันข้ามไปซะหมดเลย …
“ไป ไปทำงานได้” ผู้คุมเหมืองบอกซูฮาลและชิออน
เมื่อทั้งสองเดินห่างออกมาจากผู้คุมเหมืองได้สักระยะซูฮาลก็หัวเราะออกมา
“ฮ่าๆ ตาลุงคนนั้นบ้ายอจังเลย” ซูฮาลขำ เพราะเขากลั้นเสียงหัวเราะของตัวเองมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว ก็แน่สิชายผู้คุมคนนั้นมีหุ่นล่ำก็จริงแต่ก็ไม่สมส่วน คือแขนใหญ่ข้างเล็กข้าง มีพุงยื่นออกมา ส่วนของลำตัวก็ใหญ่ยักษ์ ที่ใบหน้ามีลอยบาก ตาบอดหนึ่งข้างแถมโปนอีก จมูกยังกับติดไอพ่น ส่วนปากก็ราวกับไปโดนอะไรต่อยมา เบินซะ … ความจริงซูฮาลเขาไม่ได้ขำคนที่หน้าตาหรอกแต่เขาขำความหลงตัวเองของชายคนนั้นไม่ไหว
“เฮ้อ…นายนี่ก็จริงๆเลยนะ” ชิออนยิ้มและเอามือไปขยี้หัวของซูฮาลก่อนจะไปทำงานของตัวเองต่อ
แก๊ง! แก๊ง! เสียงขุดแร่อย่างต่อเนื่องของซูฮาลและชิออน ตอนนี้ซูฮาลแทบอยากจะลงไปนั่งพักแต่เขาเห็นชิออนตั้งใจทำงานมากเขาเลยได้แต่อดทนต่อไป …
‘อยากจะล้มตัวนอนซะให้รู้แล้วรู้รอด เหนื่อยจังเลย’ ซูฮาลบ่นในใจ ส่วนชิออนที่เหลือบมองซูฮาลเป็นระยะๆ เขาก็แอบขำในใจ เพราะเด็กชายตรงหน้าดูเหมือนอยากจะนั่งลงพักแต่คงติดที่ว่าเกรงใจเขาอยู่สินะ
‘เป็นเด็กดีจริงๆ’ ชิออนคิดขำๆก่อนจะนั่งพัก เมื่อซูฮาลเห็นชิออนนั่งพักเขาก็ละมือออกจากเสียมและล้มตัวพิงเข้าไปกับผนังเหมืองทันที
กรี้ดดดดดดดดดดดดดด !! เสียงกรี้ดของหญิงสาวคนหนึ่งทำให้ซูฮาลและชิออนหันไปมอง
ฮู้เล่ ! เขียนบทที่สองจบแล้ว ฮ่าๆ
ยาวเกินไปไหมหว่า =..=!
ความคิดเห็น