คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 : ผมชื่อ ซูฮาล
ณ เหมือนแร่ ทางตอนใต้ของเมืองเอดารัน
แก๊ง! แก๊ง! เสียงขุดแร่ภายในเหมือง
“ขุดให้มันแรงกว่านี้อีก ! ไอ้พวกขี้เกียจ !” เสียงของชายผู้คุมที่มีลักษณะตัวโตใหญ่ยักษ์ ตระโกนขึ้นมา
เพลี้ยยยยย !!
“ไอ้แก่! อย่าอู้ ถ้าแกคิดจะนั่งพักละก็ ข้าจะทำให้แกพิการไปตลอดชีวิต!” ชายผู้คุมคนเดิมใช้แส้ฟาดเข้าไปที่หลังของชายแก่คนหนึ่งที่ตอนนี้ยืนขาสั่นและใช้เสียมยันตัวเองไว้ไม่ให้ล้ม
ใช่แล้วละเขาจะล้มไม่ได้ เขาจะพิการไม่ได้ เขาต้องทำงานต่อไป เพราะเขามีหลานชายตัวเล็กที่จะต้องเลี้ยงดู ซึ่งเป็นญาติเขาเพียงคนเดียวในตอนนี้
กรอดดดดดด !! เหล่าผู้คนมากมายที่ทำงานในเหมืองต่างพากันข่มอารมณ์ของตัวเองไว้ เพราะพวกเขาทำอะไรไม่ได้นอกจากเก็บความโกรธ
“พวกแกมีปัญหาอะไร ห๋า !?” ชายผู้คุมเหมืองหันหน้ามาถามเหล่าคนในเหมืองที่จ้องเขาด้วยความเคียดแค้น เขาแสยะยิ้มอย่างสะใจ และหันไปตะคอกใส่ชายแก่คนเดิมที่ตอนนี้แทบจะไม่มีแรงยืนแล้วเนื่องจากบาดแผลที่หลังของเขาเริ่มจะอักเสบขึ้นมา
ผู้คุมเหมืองที่เห็นว่าตาแก่ข้างหน้าไม่ทำงานต่อเขาจึงตะคอกใส่อีกครั้ง
“ส่วนแกไอ้แก่ ! จะยืนขาสั่นอีกนานไหม? ขุดสิวะขุด” ผู้คุมง้างแขนและฟาดแส้ลงไปที่ชายแก่
เพลี้ยยยยยยย !! เสียงแส้ฟาดลงเข้าไปที่เนื้อ … แต่ไม่ใช่เนื้อของชายแก่แต่เป็นเด็กหนุ่มผู้ที่มีเส้นผมสีแดง เฉกเช่นเดียวกับนัยน์ตา … และนัยน์ตาของเด็กหนุ่มผู้นั้นกำลังจ้องมองผู้คุมเหมืองด้วยอารมณ์โกรธแค้น
“อะ อะไรของแก ! กล้าใช้สายตาชั่วๆนั่นกับคนอย่างข้าเรอะ!” ผู้คุมเหมืองที่เห็นสายตาเย็นชาสีแดงฉานดั่งเลือดวิหคของเด็กหนุ่มก็เกิดความกลัวขึ้นมา ก่อนจะใช้แส้ฟาดไปที่เด็กหนุ่มอีกครั้ง เพื่อกลบเกลื่อนความกลัว
เพลี้ยยยยยย !! เด็กหนุ่มก้มหน้าก่อนจะเงยใบหน้าขึ้นมาและยิ้มหวานให้กับผู้คุม
“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกครับ” เด็กหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงประจบก่อนจะยิ้มเช่นทาสผู้รับใช้
“ผมว่าท่านผู้คุม บุคคลที่มีบารมีเช่นท่าน ไม่ควรมาฟาดตาแก่นี่เลยนะครับเพราะมันจะทำให้ท่านเหนื่อยได้ ผมว่าท่านควรไปนั่งดื่มน้ำเย็นๆและนั่งพักจะดีกว่านะครับ” เด็กหนุ่มพูดจาหวานใส่ก่อนจะเดินไปนวดขาให้ผู้คุมเหมืองที่ตอนนี้อารมณ์เริ่มเย็นลงเพราะคำพูดที่แสนจะประจบนั่น
“หึ! พูดได้ดีนี่ไอ้หนู ข้าก็ว่าอย่างนั้นแหละ” ผู้คุมยิ้มให้เด็กหนุ่ม แต่ทันใดนั้น
พลั่ก ! ผู้คุมได้เตะเข้าไปที่ใบหน้าของเด็กหนุ่ม ด้วยความแรงของขาที่ส่งออกไปจึงทำให้ตอนนี้เด็กหนุ่มกระเด็นไปติดกับผนังของเหมือง “นี่สำหรับข้อหาที่ตอนแรกแกใช้สายตาชั่วๆของแกมองฉัน และนี่”
พลั่ก! เขาเตะไปที่ซี่โครงของเด็กหนุ่มและใช้เท้าเหยียบเข้าไปที่ใบหน้า
“พะ พะพอเถอะครับ ทะ ท่าน …” ชายแก่คลานเข้ามาหาผู้คุม หวังที่จะมาห้ามแต่ก็ต้องหยุดอยู่กับที่ด้วยความกลัว ส่วนคนในเหมืองก็ไม่อยากจะเข้ามายุ่งเพราะกลัวที่จะโดนแบบเด็กหนุ่ม และอีกอย่างพวกเขาก็คิดเพียงแค่ว่ามันไม่ใช่ปัญหาอะไรของพวกเขาเลย แค่งานที่ทำอยูตอนนี้ก็เหนื่อยเจียนจะตายอยู่แล้ว
“หยุด ! อยู่ตรงนั้นถ้าแกยังไม่อยากพิการ” ผู้คุมหันมาตะโกนสั่งชายแก่ด้วยใบหน้าโหดเหี้ยม
“อยากทำตัวเป็นอัศวินสินะ แต่ขอโทษด้วยที่แกมันก็เป็นได้แค่พวกทาส ทาสก็ต้องอยู่เยี่ยงทาส!”
พลั่ก ! ชายผู้คุมเตะซ้ำเข้ามาที่ซี่โครงของเด็กหนุ่ม ตอนนี้เด็กหนุ่มผมแดงสำลักเลือดออกมาทางปากและนอนเอามือคลุมท้องของตัวเอง และนึกย้อนไปก่อนที่เขาจะมาเป็นทาส
ถูกแล้วละทั้งเขา และคนอื่นๆที่อยู่ในเหมืองแห่งนี้คือทาส ทาสผู้ซึ่งต้องใช้หนี้ให้แก่เจ้าเมือง… ส่วนตัวเขามันเหมือนเป็นกรรมมากกว่า เพราะพ่อของเขาไปกู้เงินจากเจ้าเมืองและไปเล่นพารพนันและกินเหล้า จนเป็นหนี้มากมาย แต่เขาก็ไม่เคยคิดโทษพ่อของตัวเองเพราะยังไงซะพ่อเขาก็เป็นคนเลี้ยงเขามา ส่วนแม่ก็ทิ้งเขาไปหลังจากมีน้องเพิ่มมาอีกหนึ่งคน และน้องของเขาก็ป่วยเป็นโรคเรื้อรังซึ่งต้องใช้เงินมาก …และตอนนี้พ่อของเขาก็พึ่งมาจากไปเมื่อสามเดือนก่อน
ดังนั้นเขาจึงต้องมาที่เหมืองแห่งนี้เพื่อใช้หนี้ของพ่อและหาเงินไปรักษาอาการป่วยของน้อง …
‘เป็นไงละ ชิออน แกอยากเป็นอัศวินดีนักก็สมควรโดนแบบนี้’ ชิออนคิดในใจ
ตึก ตึก เสียงก้าวเท้าออกไปของผู้คุม เพราะตอนนี้เขาเองก็เริ่มเหนื่อยที่จะต้องมาตะโกนและออกแรง (ที่ใช้ทำร้ายผู้อื่น)
“เป็นอะไรไหมไอ้หนู … ข้าขอโทษนะที่ทำให้เจ้าต้องมาเป็นแบบนี้” ชายแก่ที่ตอนนี้เดินมาพยุงชิออนและร้องไห้ด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย ทั้งรู้สึกผิดที่ทำให้เด็กหนุ่มตรงหน้าได้รับบาดเจ็บ และสมเพชตัวเองที่ทำอะไรไม่ได้
“ไม่เป็นไรครับลุง … ผมไม่เป็นอะไร ลุงกลับบ้านไปรักษาแผลเถอะครับ” ชิออนบอกชายแก่ก่อนที่ตนจะลุกขึ้นและค่อยๆเดินออกจากเหมืองไปเพราะหมดเวลาทำงานแล้ว …
ชิออนเดินเข้าไปในหมู่บ้านและแวะเข้าไปร้านยา
“เอาเหมือนเดิมครับหมอ” ชินออนบอกหญิงสาววัยกลางคนในชุดขาวที่ตอนนี้กำลังง่วนกับการจัดยาอยู่
“จ้าๆ” หญิงสาวที่ได้ยินเสียงชิออนก็เดินกลับเข้าไปหลังร้านและเดินออกมาพร้อมซองยาและยื่นซองยานั่นให้กับชิออนก่อนจะอุทานด้วยความตกใจ
“ชิออนเจ้าไปโดนใครทำร้ายมา? ช่างเถอะมาทำแผลก่อนดีกว่า” หญิงสาวเดินเข้าไปดูที่ใบหน้าและลำตัวของชิออน ชิออนที่เห็นว่าหญิงสาวเดินเข้ามาใกล้ตัว เขาก็รีบคว้าซองยามาและเอ่ยคำขอบคุณ
“ขอบคุณครับ” ชิออนเอ่ยคำขอบคุณ และเดินออกจากร้านไป เขาไม่อยากติดหนี้บุญคุณใครแม้จะเป็นเรื่องเล็กน้อยก็ตาม เพราะตอนนี้เขาเองก็มีหนี้เยอะพอตัวอยู่แล้ว
“เป็นอะไรของเขาหน่ะ?”
ชิออนเดินออกจากหมู่บ้านและเดินเข้าไปในป่า เพราะบ้านของเขาเคยเป็นช่างไม้มาก่อนดังนั้นจึงสร้างอยู่ในป่า ใกล้จะพลบค่ำแล้ว เนื่องจากกำลังเข้าฤดูหนาวท้องฟ้าจึงมืดไวกว่าปกติ ในขณะที่ชิออนกำลังใกล้จะถึงบ้าน เขาก็มองไปที่บ้านไม้หลังเล็ก ซึ่งตอนนี้มีแสงสีส้มออกมาจากหน้าต่างและควันไฟออกมาจากเตา
ชิออนยิ้มเพราะเขารู้ว่าน้องเขากำลังรอการกลับมาของเขาแน่นอน แต่ทันใดนั้นเขาก็ต้องหุบยิ้มของเขาลง เพราะเขาเห็นเงาที่หน้าต่างไม่ได้มีแค่น้องเขาเพียงผู้เดียวแต่มีชายหนุ่มคนอื่นอยู่ด้วย ? ชิออนไม่รอช้าจึงรีบวิ่งไปที่บ้านเขาทันที
“คิคิ แล้วนายทำยังไรกับเจ้าแมวนั่นหรอ” เสียงของน้องสาวชิออนดังลอดออกมาจากทางหน้าต่างพร้อมกันกับเสียงเล็กๆที่ฟังดูเหมือนของเสียงเด็กผู้ชาย
“อ่อ ! ผมก็วิ่งหนีสิ เพราะผมทนความน่ารักของมันไม่ ..”
ปัง ! เสียงประตูเปิดถูกเปิดออกอย่างแรง
“ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่ะ พี่ชิออน” น้องสาวเขาหรือซานี ที่ตอนนี้ส่งยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน … แต่แทนที่บนโต้ะอาหารนั่นควรจะมีน้องสาวของเขาเพียงคนเดียวกลับมี เด็กหนุ่มแปลกหน้า ผมสีฟ้า…และมีสีของนัยน์ตาราวกับท้องฟ้าในยามกลางวัน
“นายเป็นใคร” ชิออนถามเด็กหนุ่มแปลกหน้าด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“สวัสดี ผมชื่อ ซูฮาล อัลจาฟาร์ เป็นนักเดินทางยินดีที่ได้รู้จักครับ”
ความคิดเห็น