คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Love Ghost [3] : หมอผี
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
เสียงกรีดร้องของฉันยังคงโหยหวนไปทั่วหมู่บ้าน โดยมีผีสาวที่ยังตามมาอย่างไม่ลดละ
“รอช้านด้วยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
อ๊ากกกกกกก นี่มันอภิมหาซวยอย่างแน่นอน เมื่อสิ่งที่อยู่ตรงหน้าฉันเป็นกำแพงขนาดมหึมา
ทางตัน...T^T
“ฮิๆๆๆ คราวนี้ก็หนีไปไม่ได้แล้วนะ”
ผีสาวหัวเราะอย่างผู้มีชัย ขณะที่ค่อยๆคลืบคลานเข้ามาหาฉันเรื่อยๆ ฉี่จะราดแล้วน๊า
“เธอทำฉันเหนื่อยมากเลยรู้มั้ย”
ฉันสิเหนื่อยกว่าเธอหลายเท่า ยัยผีบ้า! หมู่บ้านนี้ยาวเกือบ 2 กิโลนะ TOT
“กรี๊ด อย่าเข้ามาน๊า T[]T”
“มาอยู่เป็นเพื่อนฉันทีเถอะ”
“ใครก็ได้ช่วยด้วยยยยยยยยยยยยย”
“ย๊ากกกกกกกกกก น้ำมนต์ปราบผี”
เอ๋...ใครสาดน้ำอะไรเย็นๆมาใส่ฉันเนี่ย - -* ฉันไม่ใช่ผีนะเฟ้ย!!
“พี่สาวครับ ไม่เป็นไรใช่มั้ย”
นี่มันถามฉันหรือถามใครเนี่ย -_-
“เมจ ผู้หญิงคนนี้เค้าวิ่งหนีพี่จ้ะ T^T ทั้งๆที่อยากจะคุยด้วยกันแท้ๆเลย”
“ไม่เป็นไรครับ ผมเอาน้ำมนต์สาดยัยบ้านี่แล้ว”
ฉันเงยหน้าขึ้นมองผู้ชายคนหนึ่งที่ย้อมผมสีน้ำตาลเข้ม ตัวสูงเหมือนนักกีฬา หน้าตาดีระดับนางแบบ แถมยังมีเขี้ยวอยู่เต็มปาก นายนั่นกำลังมองฉันด้วยสีหน้ารำคาญสุดขีด
“นี่เธอ คนในหมู่บ้านเค้าโทรมาบอกว่ามีคนผีเข้า วิ่งกรี๊ดรอบหมู่บ้าน เป็นเธอเองหรอเนี่ย”
ผู้ชายคนนั้นหันมามองฉันอย่างตำหนิ ใครกันแน่ที่ผิด! เป็นนายจะไม่วิ่งหนีหรอไง!
“แล้วนายก็เหมือนกัน เป็นจิตวิญญาณที่เชื่อมกันภาษาอะไร ไม่หัดสงบสติอารมณ์ยัยบ้านี่”
เมจหันไปว่าเฟย์ ก่อนจะทำสีหน้าเบื่อหน่าย
“นะ...นายมองเห็นเฟย์หรอ”
“แน่นอน แล้วไอ้หมอนี่ก็ยังไม่ตายหรอก ฉันดูออกน่า -_-“
“ไม่ใช่ความผิดผมนะครับ ใครจะไปรู้ว่าแฟนผมเสียงดังขนาดนี้”
เฟย์ส่งยิ้มเป็นมิตรให้กับเมจ ที่ดูจะไม่รับรู้เอาซะเลย ว่าแต่ใครเป็นแฟนนายกันยะ >O<
“นายเป็นแฟนกับยัยป่าช้าแตกนี่หรอ เหมาะสมกันดีนี่ คนบ้ากับผีบอ”
“หึหึ ขอบคุณครับ”
เฟย์ยิ้มรับอย่างกวนๆ
“แล้วเธอจะวิ่งหนีพี่สาวคนนี้ทำไมล่ะ”
พะ...พี่สาว =[]= ไอ้บ้านี่มีพี่สาวเป็นผี
“กะ...ก็ฉันกลัวนี่ แถมยังเงยหน้าขึ้นมาแล้วไม่มีหน้าอีก ฮือๆ”
“พี่สาวสุดสวยครับ โชว์หน้าให้เค้าดูหน่อยสิ”
พี่สาว(ของไอ้บ้านั่น) เงยหน้าขึ้นมาให้ฉันเห็น ว่ามีดวงตาสีขาวโพลน ใบหน้าปูดโปนเหมือนเส้นเลือด พร้อมกับแสยะเขี้ยวขาวที่มีน้ำลายหนืดๆแดงๆอยู่เต็มปาก ก่อนที่จะหมุนศีรษะของเธอแบบ 360 องศา
“....อึก”
ฉันรู้สึกเหมือนมีก้อนอะไรบางอย่างมาจุกที่คอ ทำให้หายใจไม่ออก ก่อนที่จะล้มลงไปนอนกับพื้น
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
แปะ!
“ฟื้นได้แล้วยัยบ้า!”
ผ้าชุบน้ำเย็นๆ โปะลงศีรษะฉันอย่างรุนแรง ทำให้ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาทันที ก่อนจะพบว่าตัวเองนอนอยู่บนโซฟาที่ไหนซักแห่ง
“โดนพี่สาวแกล้งนิดแกล้งหน่อยเป็นลมไปเลยนะ”
เมจนั่งบ่นเหมือนหมีกินผึ้งใส่ฉัน ก่อนจะยกกะละมังน้ำออกไปเทแล้วเดินกลับเข้ามา
“คุณรังแกสาวน้อยบอบบางไม่ดีนะครับ หึๆ”
เฟย์หัวเราะหึๆ พลางทำสีหน้ายียวน
“หุบปากไปเลยน่า ไอ้คนกลับเข้าร่างตัวเองไม่ได้”
เมจหันกลับไปแขวะเฟย์ แล้วสายตาของทั้งคู่ก็มีไฟฟ้าเปรี๊ยะๆออกมา
“ไม่เป็นอะไรแล้วใช่มั้ยจ๊ะ”
เสียงนุ่มๆเย็นๆดังขึ้นข้างหูฉันจะสะดุ้ง ผีสาวหน้าตาสยองเมื่อครู่กลายเป็นหญิงสาวใบหน้ารูปไข่ เส้นผมสีดำถึงกลางหลังยาวสลวย ดวงตาเรียวยาว ปากนิดจมูกหน่อยคล้ายๆกุ๊กกู๋
“=[]=”
“ขอโทษนะจ๊ะที่เมื่อกี้เล่นแรงไปหน่อย เพราะนานๆทีจะมีคนอื่นนอกจากเมจที่เห็นฉันได้น่ะ”
...งั้นฉันคงเป็นคนดวงซวยที่สุดบนโลกนี้เลยล่ะ -_-...
“จะแนะนำให้รู้จัก นี่คือพี่สาวของฉัน พี่สาวแท้ๆเลยด้วย เธอตกเครื่องบินเสียชีวิตไปเมื่อ 2 ปีที่แล้ว ส่วนพ่อแม่ฉันอยู่ที่อเมริกา นานๆทีจะมีคนมองเห็นพี่สาวฉัน เค้าก็เลยแกล้งเล่นนิดหน่อยน่ะ”
บะ...แบบนี้มันไม่นิดแล้ว หัวใจจะวายตาย!!!
“แต่ไม่น่าเชื่อเลยนะว่าจะมีคนมองเห็นวิญญาณอยู่ในหมู่บ้านนี้ด้วย นึกว่ามีฉันคนเดียวซะอีก”
“เอ่อ คือว่าฉันตกบันไดลงมาน่ะ แล้วหัวฟาดพื้น ตื่นมาอีกทีก็เห็นเฟย์เป็นคนแรกอ่ะ”
“ฉันรู้น่า ดูจากแสงของไอ้หมอนั่นก็พอจะเดาออก”
“=[]=”
“ไม่ต้องสงสัย ฉันชื่อ เมจ พ่อแม่ของฉันสืบเชื้อสายพ่อมดแม่มดโบราณจากอังกฤษ ส่วนทวดของฉันเป็นแม่มดแท้ๆ ยายของฉันก็มองเห็นวิญญาณได้ ฉันเลยเกิดมามองเห็นวิญญาณได้ตั้งแต่เด็ก แล้วก็แยกแยะประเภทวิญญาณได้ ตอนนี้ฉันเลยช่วยเหลือพวกยมทูตในเรื่องจับวิญญาณบางตนให้ไปเกิดใหม่ซะ เธอจะคิดว่าฉันเป็นหมอผีก็ได้นะ”
“แล้วทำไมนายไม่ให้พี่สาวนายไปเกิดใหม่ซะล่ะ T[]T”
“อย่างงั้นฉันก็เหงาแย่เลยสิ -_-“
“ฉันไม่เหงากับนายหรอกนะ น่ากลัวจะตาย ฮือ T^T”
“ยัยบ๊องตื้น!”
“เชอะ! ฉันจะกลับบ้านแล้ว อย่าตามมาหลอกหลอนกันนะ พี่สาวคนสวย T^T”
ฉันเดินไปทางประตูสีน้ำตาลบานหนึ่ง ก่อนจะกระชากมันให้เปิดออกอย่างรวดเร็ว
“เฮ้ย! อย่าเปิดประตูนั่นซี้ซั้ว!!!”
เมจส่งเสียงตะโกนดังลั่น พยายามจะเข้ามาห้ามฉัน แต่ก็ช้าไปแล้วล่ะ
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
แล้วฉันก็ตกใจจนหมดสติไปอีกรอบ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“นี่ ยัยบ้องตื้น จ๊าดง่าว ปอดแหก ยัยหัวสีองุ่น ตื่นๆๆๆๆๆๆๆๆ”
อ๊ากกก คนถึกๆอย่างฉันจะเป็นลมได้ถึงวันละ 2 รอบ เพราะผีบ้าพวกนี้แท้ๆ T[]T
“เมื่อกี้ที่ฉันเห็นมันอะไรกัน”
“วิญญาณบรรพบุรุษฉันไง ทวดของฉันบอกด้วยว่าเธอน่ารักมาก ไม่รู้ว่าทวดเอาอะไรมอง -_-“
ฉันมองไปรอบๆห้อง พบว่ามีบรรดาวิญญาณคนแก่หลายคนกำลังมองฉันด้วยสายตาสนใจ แต่ละคนดูจะตื่นเต้นกันเหลือเกิน
“เมจ นี่แฟนของเหลนหรอเนี่ย คงจะมีเชื้อชาวต่างชาติเหมือนกันสินะ สีผมของหนูถึงได้แปลกประหลาดแบบนี้”
หญิงชราตัวอ้วนกลมท่าทางใจดีพูดกับฉันด้วยภาษาอังกฤษ ผีฝรั่ง!
“ทวดอย่ามาตลกน่า! ผมไม่นิยมแฟนบ้าๆที่ชอบแหกปากกรี๊ดรอบหมู่บ้านหรอกน่ะ”
เมจมองฉันอย่างรังเกียจสุดๆ ฮึ่ย ไม่ต้องทำสีหน้าแบบนั้นก็ได้น่า
“เจ้าหลานบ้า ฉันรู้หรอกน่ะว่าเด็กคนนี้สเป็คแก”
ทวดตัวอ้วนกลมหรี่ตามองหน้าเมจอย่างรู้ทัน
“ไม่ได้นะ เธอเป็นแฟนผม >O<”
เฟย์ถลาเข้ามาหาฉัน ทำท่าจะกระโดดกอด แต่ก็ทำได้แค่วาดแขนผ่านตัวฉันไป
“ทวดมองไม่เห็นนายหรอกน่า คนที่มองเห็นนายได้มีแต่ฉันกับยัยบ๊องตื้นที่เท่านั้นแหละ”
ฮึ่ม! คำก็บ้า สองคำก็บ้องตื้น คำที่สามนายจะด่าฉันว่าอะไรล่ะ
“นี่หัวองุ่นเน่า เธอชื่ออะไรน่ะ -_-“
“เฟต แล้วฉันก็ไม่ได้เป็นองุ่นเน่าด้วย แค่สีผมกับสีตาของฉันมันออกน้ำเงินเท่านั้นเอง -3-“
“นั่นแหละ เหมือนองุ่นเน่าๆที่โดนคนปลูกองุ่นโยนทิ้ง -_-“
ฆ่านายคนนี้ทิ้งไปเลยดีมั้ยเนี่ย -*- ถึงมันจะทำให้ประชากรคนหน้าตาดีบนโลกลดน้อยลงไปก็เถอะ
“แล้วนายหน้าตาดีนักหรอไงยะ ย้อมผมสีน้ำตาลอย่างกับขี้!”
“ใครว่าฉันย้อม นี่มันสีผมจริงๆของฉันต่างหาก-_-“
เคร้งงงงงงง...
ไม่ต้องสงสัยว่าเสียงอะไร เสียงฉันหน้าแตกเองแหละ แตกเป็นเสี่ยงๆแบบหมอไม่รับเย็บเลย
“ฉะ...ฉันจะกลับบ้านแล้ว เฟย์ กลับบ้านเรากัน -///-“
“เดี๋ยว ยัยบ๊องตื้น เอามือถือเธอมานี่ก่อนจะไสหัวองุ่นเน่าๆของเธอไป”
หา...นายจะเอามือถือฉันไปกดระเบิดหรอยะ
ถึงจะคิดอย่างงั้นก็เหอะ แต่ฉันก็ส่งมือถือของตัวเองให้เมจแต่โดยดี เขาเอามันไปกดหมายเลขก่อนที่เสียงเพลงริงโทนประจำเครื่องฉันจะดังขึ้น
~ใจกลัว...กลัวว่าเธอจะทิ้งกัน จากไปลืมคนที่เคยบอกรักกัน ลืมทุกๆอย่าง มันอ่อนล้าและสับสน~
“เธอกลับไปได้ละ อย่าลืมเรียกใช้บริการนะเฟ้ย! ฉันรับกำจัดผีทั่วราชอาณาจักร”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
“ไอ้บ้านั่นจะให้เบอร์ฉันมาทำไมเนี่ย -.-“
ฉันมองหมายเลขในโทรศัพท์ที่เมจบันทึกมาให้ฉัน ไอ้บ้านั่นจะให้เบอร์มาทำไมน่ะ ไม่มีใครอยากรู้จักนายซักหน่อย แถมยังทำให้เฟย์บ่นฉันอีกเป็นชุดด้วย
“เฟตอ่ะ อย่าเก็บเบอร์ไอ้บ้านั่นเอาไว้นะ เค้าหึงนะตัวเอง เป็นแฟนกันแท้ๆ เฟตยังไม่มีเบอร์เค้าเลยนะ =3=”
เฟย์ทำแก้มป่องใส่ฉัน ขณะที่เรากำลังเดินกลับบ้าน
“นายไม่ต้องมาทำแก้มป่องเป็นเด็กสามขวบเลย น่าหมั่นไส้จริงๆ -*-“
“หมั่นไส้ที่ผมน่ารักกว่าเฟตล่ะสิ >3<”
โถ่เอ๊ย ใครก็ได้ ลากมันไปเก็บทีสิ -_- จับลงหม้อถ่วงไปเลยยิ่งดี!
“เฟตครับ ผมมีอะไรจะเตือน ว่าควรให้เฟตรีบๆวิ่งเข้าไปในบ้านเร็วๆนะครับ เพราะมันใกล้เวลาที่ “คนที่หลีกหนีจากการมีลมหายใจ” จะออกมาเพ่นพ่านครับ”
จู่ๆเฟย์ลดเสียงลงต่ำๆ ก่อนจะแกล้งทำสีหน้าลึกลับ ที่ทำให้ฉันขนลุกขึ้นมาอีกรอบ
คนที่หลีกหนีจากการมีลมหายใจ = ผี
ฉัน = มองเห็นผี
ซวยแล้วไงล่ะนั่น...
“ตอนนี้มีออกมาบ้างแล้วนะครับ กำลังเดินตามหลังพวกเรามาอยู่ แต่เค้าไม่เห็นผมหรอกครับ”
เฟย์พูดด้วยน้ำเสียงกระซิบกระซาบ ทำให้ฉันขนหัวลุกกว่าเดิม T^T
วืด...
เงารางๆของหญิงสาวที่อุ้มลูกลอยผ่านหน้าฉันไป จากที่ฉันมองเห็นแวบๆใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยแผล และตอนนี้เธอก็กำลังหันกลับมาหาฉัน
“....”
ใช่แล้ว ฉันพูดไม่ออก อยากจะแหกปากดังๆแต่ก็ทำไม่ได้ เพราะเธอเล่นหันมาแต่คอ! หมุนซะ 180 องศาเลยทีเดียว แถมยังมาร้องไห้กระซิกๆเป็นเลือดสีต่างหาก
“เฟต เฟตครับ หนีเร็วเข้า เดี๋ยวก็โดนหักคอตายแถวนี้หรอก >O<”
เฟย์แหกปากเสียงดังลั่น
“แง๊ รู้แล้วน่า อย่ามาตะโกนใส่ฉันนะ”
แล้วฉันก็ใส่เกียร์หมารอบสองถลาเข้าบ้านก่อนจะปิดประตูดังโครม พลางทรุดตัวลงหลังบานประตู
“ไอ้เหลนบ้า ปิดประตูบ้านแบบนี้เดี๋ยวก็พังหมด”
คุณทวดผีของฉันกำลังยืนเท้าสะเอวมองอย่างตำหนิ ทวดขา เมื่อกี้เฟตพึ่งจะเจอผีแม่ลูกอ่อนมานะค๊า
“ทวดอ่ะ อย่าดุเหลนนักสิ TwT”
“เฟตโว้ย กลับมาบ้านแล้วใช่มั้ย พี่ชายสุดหล่อของแกหิวข้าวอ่ะ ทำข้าวผัดให้กินหน่อย”
พี่เฟมโผล่ศีรษะยุ่งๆฟูๆออกมาจากห้องนอน ในสภาพเสื้อกล้ามกับบ็อกเซอร์ตัวเดียว ถ้าเป็นคนอื่นคงโดนฉันกระทืบเละข้อหาวิตถารไปนานแล้ว -_- พ่อกับแม่ไม่น่าไปดูงานที่ต่างประเทศตั้ง 3 เดือนเลย ทำไมฉันต้องทนกับคนหน้าตาดีแต่ซกมกแถมยังขี้เกียจสุดๆอย่างพี่ชายตัวเองด้วยนะ
“เมื่อกี้พี่ยังไล่ฉันออกจากบ้านอยู่เลยนะ”
ตบหัวแล้วคิดจะมาลูบหลังกันหรอ ฝันไปเถอะ เชอะ!
“น่านะ น้องสาวสุดที่รัก น่ารักสุดๆ”
พี่เฟมทำสีหน้าออดอ้อน ที่ดูน่ารักน่าถีบให้ตายคาฝ่าเท้าให้ฉัน
“เฮอะ เห็นแก่ที่ฉันหน้าตาดี จะทำข้าวเย็นให้กินก็แล้วกัน”
ฉันเชิดหน้าขึ้นน้อยๆอย่างภาคภูมิใจ พี่ชายฉันมันทำกับข้าวเป็นซะเมื่อไหร่ล่ะ ฉันเคยสั่งให้มันทำข้าวราดผัดกระเพรากินเอง มันก็ทำกระทะคว่ำ สภาพห้องครัวเละเทะจนน่ากระทืบให้ตาย!
“ไม่ต้องมายุ่งกับเฟตในครัวเลยนะ ใครเข้ามาตาย!”
ฉันหันกลับไปตวาดใส่พี่ชาย ที่ยืนทำหน้าจ๋อยๆอยู่
“จ้า โหดจริงเลยน้องเรา ได้เชื้อใครมาวะ”
“เชื้อแกนั่นแหละ ไอ้พี่บ้า!”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เวรของกรรม ตอนนี้เสบียงในตู้เย็นที่ฉันคิดว่าซื้อมากักตุนไว้ซัก 1 อาทิตย์เพราะพ่อกับแม่ไปต่างประเทศตั้ง 3 เดือนจะร่อยหรอเร็วขนาดนี้ เพราะไอ้พี่ชายบ้ามันกินเยอะ!
“ข้าวสวยหมดแล้ว ไม่กล้าออกไปซื้อตอนนี้ด้วย”
ฉันมองตู้กับข้าวอันว่างเปล่าเพราะความตะกละของพี่ชายตัวเอง
“ทำสปาเก็ตตี้สิครับ ผมทำเป็นน๊า”
เออใช่ ยังมีเส้นสปาเก็ตตีเหลืออยู่นี่นา
“แล้วนายมีปัญญาทำหรอไง ห๊า”
เฟย์ยิ้มน้อยๆ ก่อนจะชี้นิ้วมาทางฉันเหมือนตอนโคนันจับผู้ร้าย
“คุณนั่นแหละ ที่ต้องทำ ผมจะบอกสูตรให้ ก่อนอื่นเลย เอาเส้นออกมาต้มในน้ำเดือด แล้วก็เตรียมน้ำเย็นเอาไว้ด้วยนะ แล้วคุณก็เตรียมตั้งกระทะไฟปานกลาง ใส่เนยกับหอมใหญ่ลงไปผัดซะ เอาแฮมกับกุ้งใส่ลงไป แล้วก็ใส่ไวน์ขาว ถ้าไม่มีไม่ต้องใส่ก็ได้มั้ง ปรุงรสด้วยเกลือ พริกไทย ผงปรุงรส ซอสพริก ซอสพิซซ่า ผัดให้เข้ากัน แล้วก็ยกขึ้นพักไว้”
อื้อหือ...ฟังดูยากจังเลย
“รู้แล้วน่า”
แก๊ง แก๊ง แก๊ง
เสียงตะหลิวที่ฉันถืออยู่กำลังเคาะกับกระทะอย่างเมามันส์ โดยมีเฟย์เป็นคนคอยคุมวิธีการทำ ตอนนี้สปาเก็ตตี้เริ่มส่งกลิ่นหอมฉุยๆออกมา
น้ำลายจะหก T^T
“คุณอย่าทำน้ำลายหกลงไปนะ เช็ดซะก่อนล่ะ ฮ่าๆ”
“ฉันไม่ทำหกลงไปหรอกน่า”
ฉันหันกลับไปเถียงกับเฟย์ ก่อนที่สายตาของฉันมันจะหันไปเห็นเงารางๆของผู้ชายคนหนึ่งกำลังเกาะกระจกห้องครัวอยู่ ท่าทางอยากจะเข้ามา แต่เข้าไม่ได้
“ท่าทางจะมีคนอยากกินฝีมือแฟนผมนะเนี่ย”
“พวกนั้นเป็นอะไรน่ะ”
“ผีไร้ญาติครับ พวกนี้จะหิวโหยมาก เพราะเขาไม่มีญาติคอยทำบุญไปให้”
ถึงฉันจะกลัวผี แต่ฟังแบบนี้แล้วก็น่าสงสารนะ =__=
วิญญาณที่กระจกจ้องมองเจ้าสปาเก็ตตี้ของฉันด้วยสีหน้าที่บ่งบอกชัดว่าหิวจัด จนเขาไม่ได้สังเกตเลยว่ามีคนสามารถมองเห็นเขาอยู่ ไอ้ความหิวเนี่ย ฉันก็เข้าใจดีอยู่หรอก เพราะเคยพยายามอดข้าวลดความอ้วนตั้งหลายวัน
“เฮ้อ!!”
ฉันกระแทกตะหลิวเสียงดังลั่น ก่อนจะเดินไปหยิบจานพลาสติกที่ไม่ค่อยได้ใช้ออกมาตักเส้นสปาเก็ตตีที่เตรียมไว้แต่ยังไม่ได้คลุกเนยตามคำสั่งของเฟย์ แล้วตักมันใส่จานก่อนจะราดด้วยซอสหน้าตาน่ากิน
“นี่เฟย์ เวลาจะให้ของกินเนี่ย เค้าให้ทำยังไงหรอ”
“จุดธูปดอกเดียวปักไว้ที่อาหาร แล้วเอาออกไปวางครับ”
“อือ”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
สุดท้ายฉันก็ใจอ่อนเอาสปาเกตตีที่ส่งกลิ่นหอมฉุย แต่มีธูปหนึ่งดอกปักอยู่ตรงกลางออกมานอกบ้าน เงารางๆของผู้ชายคนนั้นยังคงจ้องอยู่ในกระจกห้องครัวฉัน
“เรียกเขาสิครับ ไม่งั้นเค้าจะรู้มั้ยว่าคุณจะให้เค้ากิน”
เฟย์กระซิบเบาๆ
“ลุง -_-“
ผีผู้ชายคนนั้นหันกลับมามองฉันด้วยสีหน้าตื่นตระหนก
“ไม่ต้องแปลกใจหรอกลุง ฉันมองเห็นวิญญาณได้ แล้วก็เห็นลุงมองข้าวเย็นของฉันนานแล้วด้วย”
ฉันวางจานสปาเก็ตตี้ลงที่พื้นเบาๆ ให้กินแล้วห้ามมาหลอกกันนะ!
“แถวนี้ไม่มีโต๊ะอาหารนะลุง คงกินได้ใช่มั้ย แล้วลุงก็อย่ามาหลอกฉันนะ ฉันกลัวผี”
แล้วฉันก็วิ่งเข้าบ้านอย่างรวดเร็วๆ ก่อนจะปิดประตูเสียงดังปัง จนผีคุณทวดเหาะลงมาบ่นฉันอีกรอบ
“แหม เห็นอย่างงี้แฟนผมก็น่ารักเหมือนกันนะเนี่ย รู้จักเห็นใจคนอื่นด้วย ทั้งๆที่กลัวผีขนาดนี้”
“ไอ้บ้า กว่าฉันจะทำใจเดินออกไปได้มันยากขนาดไหน TwT นายรู้บ้างมั้ย โฮๆ”
แล้วฉันก็เดินเข้าไปในห้องครัว ที่มีพี่ชายกำลังนั่งสวาปามสปาเกตตีอย่างเอร็ดอร่อย
“โห ไอ้เฟต แกทำสปาเกตตีก็อร่อยดีนี่นา นึกว่าจะมีดีแค่ทำข้าวผัด เอิ้กๆๆๆ อิ่ม”
แล้วพี่เฟมก็เรอออกมาเสียงดังลั่น ก่อนจะตบพุงตัวเอง ที่แทบจะไม่มีไขมันอยู่เลย
“นี่ พี่กินคนเดียวหมดเลยหรอ”
ฉันยกกระทะที่ว่างเปล่าขึ้นมามองอย่างเคียดแค้น
กรอด...
“อือ ไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เช้าแล้ว เรียนแพทย์มันยากอะไรนักหนานะเนี่ย”
“ไอ้พี่บ้า อย่าอยู่เลย!!!!!”
แง่ง แล้วสงครามระหว่างพี่น้องก็เกิดขึ้นอย่างชุลมุน โดยมีเฟย์คอยส่งเสียงเชียร์อยู่ห่างๆ ซึ่งมีฉันเพียงคนเดียวที่ได้ยินหมอนั่น
สปาเกตตีของช้านนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน TOT
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เหอๆ ตอนนี้ติดจะกร่อยๆหน่อยนะคร๊าบบบบ
เย้ๆ ขอเม้นต์ด้วยเน้อ T^T
แง่ง
ความคิดเห็น