คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Love Ghost [2] : แฟน???
...อา ปวดหัวจังเลย ที่นี่มันที่ไหนเนี่ย ทำไมมีแต่สีขาวโพลนไปหมดเลยล่ะ...
ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ ก่อนจะกวาดตามองรอบๆที่มีแต่สีขาวบริสุทธิ์ พลางทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้
"ฉะ...ฉันตายแล้วหรอเนี่ย T[]T ที่นี่คือสวรรค์ใช่มั้ย! ฉันยังไม่อยากตาย โฮๆๆๆ ชาตินี้เกิดมาขอฉันมีแฟนเป็นตัวเป็นตนซักคนก่อนเถอะ ถ้าจะเป็นผีก็ขอที่หน้าตาหล่อๆปานเทพบุตรจะได้ม๊ายยยยยยย"
เฟตเอ๊ยเฟต ลืมตาดูโลกได้แค่ 17 ปีก็ต้องขึ้นไปเป็นนางฟ้าบนสวรรค์ซะแล้ว
"คุณชื่อเฟตสินะครับ"
เสียงทุ้มๆนุ่มๆดังขึ้น ฉันลุกขึ้นมาก่อนจะหันไปหาต้นเสียง ซึ่งเป็นผู้ชายหน้าตาดีคนหนึ่ง เส้นผมสีเทายาวระต้นคอ พร้อมกับรอยยิ้มอบอุ่นเป็นมิตร จมูกโด่งเป็นสัน และริมฝีปากได้รูป เทวดาหรือนี่?
"นะ...นายเป็นเทวดาจะมารับฉันไปสวรรค์หรอ TOT"
เทวดาอะไรจะหล่อกระชากไส้ได้ขนาดนี้ โอ้ว แม่ เจ้า!
"จะว่าใช่ก็ใช่ ไม่ใช่ก็ไม่ใช่ครับ ^_^"
"แต่ฉันยังไม่มีแฟนเลยนะ ขอมีแฟนซักคนก่อนไม่ได้หรอไง เรียนก็ยังไม่จบเลย พ่อแม่ช้ำใจตาย"
ใช่...มีหวังพี่เฟมได้หัวเราะเยาะฉันตายเลย ว่าเกิดมาดูโลกแค่ 17 ปีก็โง่ตกบันไดตาย แถมยังเรียนไม่จบแล้วยังไม่มีแฟนอีกต่างหาก T^T
"คุณบอกว่ามีแฟนเป็นเทวดาหล่อๆซักคนได้ไม่ใช่หรอครับ เรามาเป็นแฟนกันมั้ยล่ะ!"
...อืม ไหนๆฉันก็ตายไปแล้ว โอกาสหาแฟนหล่อๆคงไม่มีอีก จะได้เอาไว้เข้าฝันเยาะเย้ยพี่เฟม...
"โอเค ตกลง ^O^b ฉันกับนายเป็นแฟนแบบผีๆกันแล้วนะ"
"โอเคครับ"
ผู้ชายคนนั้นยิ้มให้ฉันจนตาหยี แต่ก็ไม่ได้ทำให้ความดูดีของเขาลดลงเลยแม้แต่ ฉันกลับคิดว่าเขาเป็นคนที่ดูน่ารักจริงๆ
"เดี๋ยวก่อน ฉันยังไม่รู้ชื่อนายเลย"
"ผมชื่อเฟย์ครับ"
อ๊าก คนอะไรน่ารักจริงๆเลย เห็นแล้วเลือดกำเดาจะไหล -.,- ฉันจะถูกเทวดาถีบตกสวรรค์เพราะคิดจะฉุดคนที่กำลังยิ้มแป้นอยู่ไหมเนี่ย =[]=
แอ๊ด...
"เฟต พี่/ฉันมาเยี่ยมแกแล้ว!!!!"
กุ๊กกู๋กับพี่เฟมถลาเข้ามาหาฉัน ที่นั่งงงเต็กอยู่บนเตียง สีหน้าของทั้งคู่ดูขำๆปนโล่งใจ
"พี่เฟม กุ๊กกู๋ ฉันตายแล้วไม่ใช่หรอนี่พี่มาเข้าฝันฉันหรอไง"
สองคนนี้แย่จริงๆ ขนาดในฝันฉันก็ยังตามมาหลอกหลอนเยาะเย้ยกันอีก
"หา ใครว่าแกตาย =[]="
"ก็...ก็ตกจากบันไดตั้งสิบกว่าขั้น ไม่ตายก็บ้าแล้ว"
"ก็หลังจากที่แกกลิ้งลงมาจากบันไดหกขั้น เลือดอาบเต็มไปหมด แก็งค์นางแมวป่าพวกนั้นก็หายหัวไปหมด แล้วฉันก็ขอให้คนแถวๆนั้นช่วยกันพาแกส่งโรงพยาบาล กะโหลกแกมันหนาเกินแกง เลยรอดมาได้ไง"
"ตกลงว่าฉันไม่ตายใช่มะ?"
"ก็เออน่ะสิ"
"อ้าว แล้วทำไมคนชื่อเฟย์บอกว่าฉันตายแล้วล่ะ - -*"
ฉันมองหาเฟย์ที่น่าจะนั่งอยู่ในห้อง แต่ก็หายไปซะแล้ว
"เฟย์ไหน พวกเราไม่เคยรู้จักคนชื่อเฟย์นะ ญาติก็ไม่มี เพื่อนแกก็ไม่เคยได้ยินชื่อ"
พี่เฟมมองฉันอย่างประหลาดๆ
"แกตกบันไดจนเพี้ยนไปแล้วหรอไง"
"ยังไม่เพี้ยนโว้ย!!"
"เอาเหอะ พวกเราแค่มาหาแกเพื่อดูว่าแกตายแล้วยัง ถ้ายังไม่ตายก็จะกลับบ้านละ"
กุ๊กกู๋พูดอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง
"กลับไปเลยนะ กุ๊กกู๋ ใจร้าย TwT"
"พี่ก็ต้องกลับไปทำรายงานของมหาลัยก่อนแล้วว่ะ"
"เฮ้ยๆ อย่าทิ้งฉันไว้คนเดียวนะ ตอนนี้ปะป๊าหม่ามี้ก็ไม่อยู่บ้าน ฉันไม่อยากนอนโรง'บาลคนเดียว"
รู้ๆกันอยู่ว่าฉันกลัวผีขนาดไหน T[]T โรงพยาบาลนี่เค้าเล่ากันว่าผีเฮี้ยนอันดับ 1 เลยนะ!~ แล้วจะปล่อยให้สาวน้อยน่าสงสารอย่างฉันมานอนคนเดียวเนี่ยนะ
"สมน้ำหน้า"
พี่เฟมหันมาแลบลิ้นให้ฉัน ก่อนจะเดินออกไปจากห้องพักผู้ป่วยพร้อมเสียงหัวเราะอย่างสะใจดังมาจากด้านนอก
"กรี๊ด ม่าย TOT"
สุดท้ายทั้งพี่ใจร้ายและเพื่อนใจหินก็แยกย้ายกันกลับบ้าน ทิ้งให้ฉันนั่งเป็นหมาโดนเจ้าของทิ้งอยู่คนเดียวในห้อง
"ฮ่าๆ คุณนี่น่าสงสารจังเลยนะครับ"
เฟย์ปรากฏตัวขึ้นมาอีกครั้ง ตอนนี้เขากำลังหัวเราะอย่างสะใจเสียง พลางดิ้นไปมากับพื้น มันน่าขำตรงไหนกันห๊า!
"ยินดีที่ได้รู้จักกันอย่างเป็นทางการนะครับเฟต ไหนๆคุณก็รู้ตัวว่ายังไม่ตาย ส่วนผม ผมเป็นเพียงจิตวิญญาณเท่านั้นครับ และตอนนี้เราเป็นแฟนกันแล้วนะครับ!"
เฟย์ส่งยิ้มสดใสให้ฉันอีกรอบ เฮ้อ...คนดูดี ทำอะไรก็ดูดี น่าอิจฉาจริงๆ แต่คำพูดของเขาทำให้สมองของฉันทบทวนสิ่งที่พึ่งเกิดขึ้น
ฉัน = ยังไม่ตาย = คน
เฟย์ = จิตวิญญาณ = ผี
ฉัน + เฟย์ = แฟนกัน
"ฉันเป็นแฟนกับผีหรอเนี่ย"
พระเจ้า พุธโถพูธถัง กะละมังแตก ใครก็ได้ช่วยฉันด้วย โบราณว่าเกลียดสิ่งไหนมักจะได้สิ่งนั้นเป็นจริงใช่มั้ยเนี่ย TOT ฉันทั้งเกลียดทั้งกลัวผี สุดท้ายก็ต้องเป็นแฟนกับผีงั้นหรอ
"ใจร้ายจังเลยครับ ผมไม่ใช่ผีนะ ผมยังไม่ตายซักหน่อย บอกแล้วไงว่านี่มันแค่จิตวิญญาณ จริงๆผมก็ดีใจนะที่มีคนเห็นผมซักที"
เฟย์ทำแก้มป่อง ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงตัดพ้อใส่ฉัน
"นายดีใจ แต่ฉันใจเสีย ฮือๆ"
"เอาน่าๆ ที่คุณมองเห็นผมก็คงเป็นเพราะการที่ศีรษะของคุณกระทบกระแทกอย่างรุนแรงล่ะครับ"
ยัยแก็งค์นางแมวป่า! หายดีเมื่อไหรฉันจะกลับไปอัดยัยพวกนั้นให้เละ มันทำให้ชีวิตของฉันต้องซวยขนาดนี้!
"ละ...แล้วฉันจะมองเห็นผีตนอื่นด้วยมั้ย"
"แน่นอน 100% ครับ เห็นชัวร์ๆ อาจจะเห็นแบบผีตายโหงก็ได้นะครับ กุ๊ก กุ๊ก กู๋~~~"
เฟย์แกล้งทำสีหน้าสยดสยองพร้อมเสียงเอฟเฟกต์ให้ฉันดู มันทำให้ฉันนึกถึงผีหน้าเละที่เคยดูในโรงหนัง
"ว๊ากกกก ไอ้บ้า"
ฉันคว้าหมอนคนป่วยเขวี้ยงใส่เฟย์ แต่มันกลับลอยทะลุร่างของเขาไปซะงั้นอ่ะ
"ฮ่าๆ คุณนี่ตลกนะครับเนี่ย บอกแล้วไงว่าผมเป็นแค่จิตวิญญาณ ต่อจากนี้ไปก็ขอ ฝากจิต ฝากวิญญาณด้วยนะครับ ส่วนคุณก็ต้องฝากเนื้อ ฝากตัวแหละ!"
"ผีบ้า T[]T"
"ผู้หญิงใจร้าย ฮ่าๆ"
กรี๊ด...รู้ตัวอีกทีฉันก็ทะเลาะกับผีไปซะแล้ว
+++++++++++++++++++++++++++++++++
สองสามวันที่ฉันนอนเล่นในห้องพยาบาลคนเดียว โดยที่เฟย์จะคอยล่องลอยไปมาในห้องเป็นเพื่อนฉัน บางทีเราก็จะคุยกันแต่เรื่องฮาๆ ตลกๆ ทำให้พยาบาลที่มาตรวจร่างกายสงสัยเหลือเกินว่าฉันคุยกับใคร แต่ก็ไม่มีใครกล้าถามเลยซักคนเดียว
"นี่ แล้วร่างของนายตอนนี้อยู่ที่ไหนหรอ"
ฉันหันไปถามเฟย์ ที่ตอนนี้กำลังนั่งดูนิยายน้ำเน่าเรื่องฮิตอยู่
"อ๊ะๆ ความลับครับ ตอนนี้ยังบอกคุณไม่ได้ แต่ซักวันคุณก็จะรู้เองแหละครับ เอาเป็นว่าผมยังไม่ตาย แต่กลับเข้าร่างของตัวเองไม่ได้แค่นั้นแหละครับ"
"แล้วนายออกจากโรงพยาบาลนี้ได้มั้ย"
บางทีฉันก็สงสัยเฟย์เหมือนกันนะ ที่ได้แต่ลอยละล่องไปมาในโรงพยาบาล แต่ไม่มีใครเห็นเขาเลยซักคนเดียว
"ได้สิครับ ผมยังไม่ได้ตายจริงๆนี่ จิตของผมมันสามารถไปได้ทุกที่ที่ผมอยากไป"
"โห งั้นนายก็ไปมหาสมุทรอาร์คติคได้น่ะสิ *0*"
"ยังไม่เคยลองซักทีครับ ^O^"
"แล้วนายไม่หิวหรอ"
"ไม่ครับ"
"ง่วงมั้ย"
"ไม่ครับ"
"งั้นนายสอนการบ้านฉันได้มั้ย"
"ได้แน่นอนอยู่แล้วครับ"
"เย้ มีแฟนเป็นผีนี่ก็ดีเหมือนกัน!"
"เอ่อ...คุณนิตยาภาคะ คุณหมอแจ้งมาว่าให้กลับบ้านได้แล้วค่ะ"
พยาบาลสาวสวยในชุดสีขาวกำลังมองมาทางฉันอย่างหวาดๆ เหมือนกลัวว่าฉันจะคว้ามีดอีโต้ไปไล่แทงเธอ คุณพยาบาลต้องยืนดูฉันมานานแล้วแน่ๆเลย อ๊ากกก
"อ่าค่ะ กลับบ้าน กลับบ้าน"
+++++++++++++++++++++++++++
เหอๆๆๆๆๆๆๆๆๆ การกลับมาที่บ้านที่มันช่างน่าอบอุ่นเสียนี่กระไร เตียงนอนนุ่มๆ ผ้าห่มอุ่นๆ อาหารอร่อยๆ ไม่มีกลิ่นยาฆ่าเชื้อ ^O^
"กรี๊ดๆ บ้านจ๋าฉันมาแล้ว"
ฉันเปิดประตูเข้าไปในบ้านด้วยท่าทางเหมือนหมากระโดดหาเจ้าของ ก่อนจะแทบช็อคเมื่อ...เห็นร่างของใครบางคนที่ไม่น่าจะมาล่องลอยในบ้านเราของได้ในตอนนี้
"คะ...คุณทวด อ๊ากกกกกกกกกก"
คุณทวดตัวอ้วนกลมอายุ 98 ปีของฉันที่เสียไปเมื่อหลายปีก่อนกำลังยืนมองฉันอยู่ด้วยสายตาตำหนิ เพราะฉันมันชอบทำตัวเป็นม้าดีดกะโหลกน่ะสิ แต่ท่าทางท่านจะยังไม่รู้ว่าฉันเห็นท่านได้
"ทวดมาได้ยังไงน่ะ"
"เฟต เจ้าเหลนบ้า มองเห็นทวดได้ยังไงน่ะ"
คุณทวดมองฉันอย่างตกใจ
"เฟตตกลงมาจากบันไดน่ะทวด แล้วนี่ทวดยังไม่ไปเกิดอีกหรอ"
"อ๋อ เหลนตกลงมาจากบันไดจนมองเห็นวิญญาณได้หรอเนี่ย"
"แล้วทวดเห็นคนที่มากับเฟตมั้ย"
ฉันหันไปเฟย์ ที่ยังยืนยิ้มๆอยู่แต่ไม่พูดอะไรซักคำ คุณทวดหรี่ตามองข้างๆตัวฉัน ก่อนจะพูดออกมาว่า
"ไม่เห็น นี่เหลนตกบันไดจนสมองเสื่อมไปด้วยหรอเนี่ย เวรกรรมจริงๆลูกเอ๊ย"
แล้วคุณทวดก็นั่งบ่นๆๆๆๆ ตามนิสัยคนแก่ที่ยังแก้ไม่หาย
"ไม่มีใครมองเห็นผมนอกจากคุณ ผมถึงบอกแล้วไงครับ ว่าผมเหง๊าเหงา T^T อีกอย่างที่คุณทวดของคุณมองไม่เห็นผมคงจะเป็นเพราะท่านตายไปแล้ว แต่ผมยังตาย ผมเป็นแค่จิตวิญญาณ และจิตผมกับจิตคุณคงจะสื่อถึงกันได้ล่ะครับ"
"ทวด อย่างงี้ทวดก็เดินเข้าออกบ้านเราเป็นว่าเล่น แถมอาจจะเคยเห็นตอนฉันอาบน้ำแล้วสิเนี่ย ToT"
ไม่จริงน่า ทวดก็ต้องรู้น่ะสิว่าฉันชอบแหกปากร้องเพลงในห้องน้ำ ไม่ก็นอนหลับในห้องน้ำเป็นประจำ
"โอ้โห หลานทวดฉลาดอะไรอย่างงี้ แต่ทวดอยากบอกว่าเหลนควรจะลดไขมันต้นขาบ้างนะ"
โฮก คุณทวดใจร้าย แงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เฟตก็อยากลดนะทวด แต่มันลดไม่ลง
"เดี๋ยวทวด มาตกลงกันก่อน กลางคืนห้ามมาหลอกหลอนหนูด้วยนะ T[]T"
"รู้แล้วน่ะ เจ้าเหลนบ้า ที่ทวดดีๆที่ไหนชอบแกล้งเหลนตัวเองกัน"
"กะ...ก็ทวดของเฟตไง เฟตยังทำใจไม่ได้หรอกนะเรื่องเห็นผีเนี่ย"
"ทวดคนนี้ออกจะน่ารัก ไปก่อนล่ะเจ้าเหลนบ้า!"
แล้วคุณ
"คุณทวดของคุณเนี่ยใจดีจังเลยนะครับ"
เฟย์พูดยิ้มๆ ก่อนจะลอยผ่านหลังของฉันไปซะงั้น
"กรี๊ด อย่าเที่ยวลอยทะลุตัวคนอื่นสิยะ ไอ้บ้า!"
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"
"ผีใจร้าย T^T"
"ผีน่ารักต่างหาก ^w^"
"ผีบ้า ชอบแกล้งคนอื่น"
"งั้นคุณก็บ้าครับ ที่ยืนพูดคนเดียว เพราะตอนนี้พี่ชายของคุณกำลังมองคุณอยู่"
เฟย์พยักเพยิดไปทางประตูหน้าบ้าน ก่อนที่ฉันจะหันหลังกลับไปพบว่าพี่ชายของฉันกำลังยืนอ้าปากค้างอย่างตกใจ ถุงที่ใส่หนังสือเรียนอยู่ร่วงลงกับพื้นดังตุ้บ
"เฟต แกเป็นบ้าไปแล้วจริงๆหรอเนี่ย น้องตู!!!!"
แล้วพี่เฟมก็จับฉันมายืนหน้าประตูบ้าน ก่อนจะใช้เท้าใหญ่ๆของตัวเองถีบหลังฉันจนกลิ้งไปตามพื้น แล้วปิดประตูดังโครม
"ไปสงบสติอารมณ์ของนอกซะ ไอ้น้องบ้า"
อ๊ากกกกกกกก ฉันไม่ได้บ้า TToTT
++++++++++++++++++++++++++++
พี่เฟมก็ใจร้าย ไล่น้องตัวเองออกมาเดินเหมือนคนบ้าหนีออกมาจากโรง'บาลประสาท มีผ้าพันแผลอยู่ที่หัว สภาพเหมือนคนกึ่งหลับกึ่งตื่น แถมยังกำลังยืนพูดอยู่คนเดียว ที่สวนสาธารณะของหมู่บ้านตัวเอง
"ช่วยไม่ได้นะครับ มันไม่ใช่ความผิดของผมนะ -3-"
เฟย์ทำหน้างอนแก้มป่องใส่ฉัน ที่ยืนมองด้วยความหมั่นไส้
"ก็ถ้านายไม่มากวนฉัน ฉันก็คงไม่เป็นบ้ายืนพูดคนเดียวหรอก"
"คุณแม่ขา...พี่สาวคนนั้นเค้าพูดคนเดียวค่ะ คุณแม่ดูสิคะ พี่เค้าต้องบ้าไปแล้วแน่ๆเลย"
เด็กผู้หญิงอายุ 7-8 ขวบ แก้มสองข้างป่องแดงเหมือนแอปเปิ้ล มือข้างหนึ่งถือลูกโป่ง อีกข้างถือไอศกรีมกำลังชี้นิ้วมาทางฉัน ปากก็เจื้อยแจ้วไปเรื่อยตามประสาเด็ก(เวร) ฉันหันไปทำหน้าเหี้ยมใส่เด็กเปรตนั่น - -*
"กรี๊ดๆ คุณแม่ขา พี่เค้าบ้าจริงๆด้วยค่า ฮือๆ TOT"
"คุณลูกอย่าไปมองหน้าพี่เค้านะคะ คุณแม่เคยสอนแล้วไงว่าอย่ามองหน้าคนบ้า เดี๋ยวจะโดนทำร้ายร่างกายนะคะคุณลูก"
คุณแม่วัยสามสิบต้นๆ แต่งตัวไฮโซ ถลาเข้ามากอดลูกเอาไว้ ทำเหมือนว่าฉันเป็นคนบ้าฆาตกร ถือมีดไล่แทงคนรอบหมู่บ้าน! รีบเอาลูกของเจ๊ไปไกลๆ ก่อนที่ฉันจะกลายเป็นฆาตกรจริงๆซะเถอะ!
แล้วสองแม่ลูกนั่นก็จูงมือกันวิ่งหนีฉันไป =_=
"คุณ
เฟย์ทำท่าเอือมระอา พลางส่ายหน้าไปมา
"มันก็เพราะใครล่ะยะ >O<
"ไม่ใช่ความผิดผมนะ -3-"
เชอะ! เห็นแก่ว่านายหน้าตาดีนะเฟย์! ไม่งั้นฉันจะเอาข้าวสารเสกราดน้ำมนต์สาดใส่แน่ ฮึ่ม!
"เหงา...ฉันเหงาจังเลย ทำไมนายต้องทิ้งฉันไปล่ะ ฮืออออออออออ"
เสียงโหยหวนประหลาดๆเหมือนผู้หญิงร้องไห้ดังขึ้นที่สวนสาธารณะประจำหมู่บ้านของฉัน
"เฟย์ นายได้ยินเสียงอะไรมั้ย o_o"
"ได้ยินครับ เสียงผู้หญิงร้องไห้ไง"
"เธอ...เธอได้ยินเสียงฉันด้วยหรอ ฉันอยู่คนเดียวมานานแล้ว เธอมานั่งเล่นเป็นเพื่อนฉันก่อนสิ"
ถ้าหูฉันไม่ได้เพี้ยนไป เสียงนั่นดังมาจากข้างหลังนะ T^T
"เฟตครับ ข้างหลังครับ-_-"
ฉันหันกลับไปมองช้าๆ ก่อนจะพบว่าที่เก้าอี้นั่งสาธารณะมีหญิงสาวผมยาวปิดหน้าปิดตาใส่เดรสสีขาวกำลังนั่งอยู่พร้อมเสียงร้องไห้กระซิกๆ ทำเอาขนทั่วตัวของฉันลุกซู่ อุณหภูมิในร่างกายของฉันดูจะลดลงฮวบฮาบ ใจลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม
"เขาทิ้งฉันไปนานแล้ว ทิ้งฉันไปนานแล้ว ไม่เคยกลับมาหากันอีกเลย เธอได้ยินที่ฉันพูดใช่มั้ย มาอยู่เป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ"
ทันทีที่เธอเงยหน้าขึ้น ฉันก็แทบจะช็อกตายเมื่อผู้หญิงคนนี้ไม่มีใบหน้า!!!
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"
ไม่ต้องใช้แสตนอิน ไม่ต้องใช้เอฟเฟกต์ ไม่ต้องมีล้อลาก ฉันก็สามารถใส่เกียร์แมวโกยอ้าวจนฝุ่นตลบพร้อมเสียงกรี๊ดดังสนั่นหมู่บ้านของฉัน
"เธออย่าพึ่งทิ้งฉันไปสิ นานๆทีฉันถึงจะมีเพื่อนคุยด้วยนะ"
"ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยย ฉันไม่อยากมีเพื่อนเป็นผี อย่าตามมาน๊า T[]T"
"รอฉันด้วยยยยยยยยย"
แล้วผีสาวตนนั้นก็ลอยตามฉันมาด้วยความเร็วสูง แถมยังทำท่าจะเอื้อมมือมาคว้าตัวฉันเอาไว้อีก กรี๊ดดดดดดดด T[]T ใครก็ได้ช่วยลูกช้างด้วย!!
"อย่าตามมาน๊า"
"รอฉันด้วย"
"กรี๊ดดดด ม่ายยยย ไปที่ชอบๆซะ"
"รอฉันด้วยสิ!!!"
ถ้าคุณเป็นผู้พบเห็นเหตุการณ์ที่ไม่สามารถมองเห็นวิญญาณได้ล่ะก็ คุณก็จะเห็นเด็กผู้หญิงอายุราวๆ ม. ปลายมีผ้าพันแผลรอบหัว กำลังวิ่งพร้อมกับส่งเสียงกรีดร้อง พลางหันกลับไปตะโกนข้างหลังทั้งๆที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย
นั่นแหละสภาพที่ฉันกำลังเป็น -_-....
TBC.
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ขอเม้นต์ติชมด้วยนะคร๊าบ >/\<
ปล. เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมาอัพเพิ่มฮะ ตอนนี้กำลังคิดพล็อตเรื่องต่ออยู่ฮะ *0* /วิ่งหนี
ความคิดเห็น