คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : MY LADY : 7 [50%]
MY LADY
บทที่ 7
ภาพของชายหนุ่มนักธุรกิจรุ่นใหม่หน้าตาหล่อเหลาระดับท็อปไฟว์ของประเทศ เดินเข้ามาในร้านเทลเลอร์ LU-XING ประจำในเกือบทุกๆเที่ยง เป็นภาพที่พนักงานภายในร้านของลู่ฮานกับอี้ชิงเห็นกันจนชินตา แต่ก็ไม่เคยรู้สึกเบื่อเลยสักนิด หน่ำซ้ำยังเป็นอาหารตาช่วยเป็นแรงกระตุ้นในการทำงาน ถึงแม้ว่าอาหารตาที่เห็นจะมาจีบเจ้านายพวกเขาก็เถอะ อีกทั้งยังเชียร์ให้ทั้งคู่นั้นตกลงปลงใจกันสักทีเถอะ เพราะดูเหมาะสมกันราวกับกิ่งทองใบหยกตามสำนวนที่ว่าไว้
“ลู่ฮาน....เสร็จรึยังครับ?” เซฮุนเดินเข้ามาด้านในห้องทำงานของลู่ฮานอย่างคุ้นชิน ถามไปพลางมองคนน่ารักขมักเขม้นในการทำงานเสียเหลือเกิน
“แปปนึงนะค่ะ ขอเก็บรายละเอียดตรงนี้ก่อน” ลู่ฮานตอบกลับมาโดยไม่ได้หันหน้ามองคนถามเลยแม้แต่น้อย แต่คนฟังก็ไม่ได้รู้สึกน้อยใจอะไรหรอก แต่กลับยิ้มมองด้วยความชอบใจ เวลาลู่ฮานจริงจังกับอะไรสักอย่าง มันช่างดูมีเสน่ห์ในสายตาของเซฮุน
“ครับ เดี๋ยวผมจะนั่งรอนะ” เซฮุนเดินมานั่งที่โซฟารับรองก่อนจะหยิบนิตยสารขึ้นมาอ่านฆ่าเวลาคนสวยทำงานเสร็จ
ผ่านไปราวๆ 15 นาที เซฮุนรู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกจ้องมอง จึงละสายตาจากนิตยสารขึ้นมา ก่อนจะพบว่าใบหน้าสวยราวกับนางฟ้านางสวรรค์ในนิยาย อยู่ใกล้กันกับหน้าเขาเพียงไม่กี่คืบ รู้สึกหายใจติดขัดขึ้นมาทันที แม้จะเคยอยู่ใกล้กันตอนเต้นรำในงานเลี้ยง แต่เซฮุนไม่เคยรู้สึกประหม่ามากขนาดนี้มาก่อน
ก็คนที่ชอบหน้าอยู่ใกล้ขนาดนี้ ใครจะใจไม่เต้นแรงล่ะ.....
“คิกๆ หน้าเซฮุนตลกจัง ^^” เสียงหัวเราะของลู่ฮานเรียกสติคืนให้เซฮุนอีกครั้ง กว่าจะรู้ตัวก็ฟอร์มหลุดไปเยอะเสียแล้ว
“ลู่ฮานอ่า แกล้งผมหรอ?”
“เปล่าสักหน่อย...ก็หน้าเซฮุนเวลาเอ๋อๆ มันน่ารักดีออก”
“ฮะๆ ตลกล่ะสิไม่ว่า...ทำงานเสร็จแล้วใช่มั้ย?”
“อื้ม เสร็จแล้ว...ว่าแต่ เซฮุนกำลังอ่านอะไรอยู่หรอ?” ลู่ฮานถามอย่างสงสัย เพราะตั้งแต่คนตัวสูงบอกว่าจะนั่งรอ ก็เห็นเงียบไป เจออีกทีก็เห็นนั่งอ่านนิตยสารอย่างเงียบๆ แต่ดูเหมือนจะจดจ้องกับอะไรบางอย่าง
“กะ ก็ อ่านดูไปเรื่อยๆแหละ ไม่มีอะไรหรอก เราไปทานข้าวกันดีกว่าเนอะ” เซฮุนดูมีพิรุธแปลกๆ หลังจากที่เจ้าตัวรีบปิดหนังสือที่อ่านอยู่อย่างทันควัน ก่อนจะเก็บไว้ที่เดิม แต่คนสวยกลับสงสัยไม่เลิกจึงหยิบหนังสือเล่มนั้นมาเปิดดูทันที
“แหม คุณโอ เซฮุน ชอบดูแบบนี้เองหรอกหรอ” สาวเจ้ายิ้มร้าย พลางส่งสายตากรุ้มกริ่มไปให้ชายหนุ่มร่างสูงที่ทำสีหน้าไม่ถูก ไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงดูเกรงขนาดนั้น
“หะ หือออ? แบบไหนครับ?” เซฮุนตอบกลับอย่างมึนๆ เพราะกลัวลู่ฮานเข้าใจผิดว่าเขาชอบดูพวกนายแบบกล้ามบึกๆที่ถ่ายแบบกางเกงใน ในหนังสือนิตยสารที่เขาบังเอิญพึ่งเปิดผ่านไปก่อนที่จะปิดหนีเมื่อสักครู่ ถ้าลู่ฮานเข้าใจแบบนั้นจะคิดว่าเขาเป็นเกย์รึเปล่าเนี่ย?
“ก็แบบนี่ไง! นางแบบวิคตอเรียซีเคร็ทเนี่ย อกบึ้มๆดูมๆอ่ะ เห็นตั้งอกตั้งใจดูเชียว” คนสวยเหมือนนางฟ้าเอ่ยทีเล่นทีจริง แต่ส่วนตัวลู่ฮานแล้ว ก็ไม่ได้คิดอะไรหรอก มันคงไม่แปลกที่ผู้ชายแมนๆอย่างเซฮุนจะชอบดูอะไรแบบนี้บ้าง แค่อยากจะแกล้งคนบางคนเท่านั้นแหละ ที่มัวแต่อ่านหนังสือจนไม่รู้ว่าเขาเข้ามายืนใกล้ขนาดนี้แล้ว
“เฮ้ออออ ก็นึกว่าอะไร... ห๊ะ!! ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับลู่ฮาน ผมไม่ได้ดูอะไรแบบนั้นเลยนะ!” เซฮุนแอบโล่งอกในตอนแรก แต่ก็ต้องตกใจขึ้นมาอีกครั้งหลังจากประมวลผลประโยคนั้นเสร็จ ก่อนจะรีบแก้ตัว
“ฮ่าๆ เซฮุนนี่หลอกง่ายจัง... ป่ะ ไปทานข้าวกันดีกว่า ลู่ไม่แกล้งแล้ว” หลังจากที่เลิกล้อเล่นกันเสร็จ คนทั้งคู่จึงรีบออกจากตัวร้านก่อนจะมุ่งหน้าไปทานอาหารเที่ยงด้วยกัน
“วันนี้ลู่ฮาน อยากทานอะไรครับ?” ขณะที่เซฮุนขับรถอยู่ ก็เอ่ยถามคนด้านข้างว่าจะทานอะไรดีในมื้อเที่ยงนี้
“อืมมม.....ลู่ อยากทานอาหารจีนค่ะ แล้วเซฮุนล่ะค่ะอยากทานอะไร?”
“ผมทานอะไรก็ได้ ขอแค่มีคุณทานด้วยก็พอ” คำตอบที่เล่นเอาคนถามตั้งตัวแทบไม่ทัน เกิดอาการเห่อร้อนที่หน้าขึ้นทันที ก็ตั้งแต่คุยๆกันมา เซฮุนไม่เคยจะปากหวานอะไรขนาดนี้เลย หรือว่าจะจริงจังกับเขามากขึ้นแล้วใช่มั้ย? ลู่ฮานได้แต่แอบคิดในใจ พลางซ่อนเก็บอาการเขินไว้ไม่ให้คนด้านข้างรับรู้ แต่มีหรอว่าคนหยอดคำหวานใส่จะไม่ทันได้เห็นพวงแก้มใสๆมีสีแดงระเรื่อประดับอยู่บนใบหน้า
“ถะ ถ้างั้น ก็ไปทานร้านพี่สาวลู่ดีกว่าค่ะ รับรองว่าอร่อยถูกใจแน่นอน ลู่รับประกัน”
“โอเคครับ” ตกปากรับคำ พร้อมกับอีกคนได้บอกเส้นทางให้เรียบร้อย ก่อนจะมุ่งหน้าไปยังที่หมาย
ทั้งคู่เดินเข้ามาในร้าน พนักงานเดินออกมาต้อนรับ ก็ต้องตกใจที่เห็นลู่ฮานมากับหนุ่มหล่อระดับท็อปไฟว์ของประเทศตัวเป็นๆ หน้าตาดี ภูมิฐานสมคำล่ำลือ และดูไม่ถือตัว พนักงานละความสนใจจากชายหนุ่มผู้หล่อเหลา ก่อนจะเอ่ยถามลู่ฮานอย่างคุ้นเคย
“สวัสดีครับ คุณหนูลู่ฮาน”
“สวัสดีค่ะ น้าหลิว”
“ไม่ทราบว่าคุณหนูมาทานข้าวหรือมาหาคุณหนูซิ่วหมินครับ”
“ลู่มาทานข้าวกับเพื่อนค่ะ ว่าแต่พี่ซิ่วหมินล่ะค่ะ ทำงานอยู่ที่ห้องรึเปล่า?” ลู่ฮานถามหาคนเป็นพี่ ที่พักนี้ไม่ค่อยจะมีเวลาได้เจอกัน เพราะต่างคนต่างทำงาน นานๆทีได้เจอกันเมื่อได้กลับบ้านใหญ่
“ตอนนี้คุณหนูซิ่วหมิน อยู่ที่ห้องวีไอพีกับคุณท่านน่ะครับ”
“เอ๋?? คุณลุงคุณป้าท่านกลับมาที่เกาหลีหรอค่ะ?”
“ใช่ครับ มาเรื่องดูตัวน่ะครับ เอาเป็นว่าไว้คุณหนูค่อยถามเองดีกว่านะครับ ตอนนี้ท่างทาเพื่อนคุรหนูคงจะหิวแล้ว” พนักงานคนดังกล่าวแอบพูดติดตลกเล็กน้อย เพราะเห็นสีหน้าท่าทางของชายหนุ่มที่มากับคุณหนูแล้ว คงจะหงุดหงิดที่พวกเขาคุยกันนาน หรือไม่ก็กำลังหึงคุณหนูลู่ฮานอยู่เป็นแน่
“อ่า นั่นสิ....ขอโทษนะค่ะเซฮุน” ลู่ฮานเอ่ยขอโทษเซฮุนอย่างรู้สึกผิดที่มัวแต่คุณเพลินจนเกือบลืมคนที่มาด้วย
“ไม่เป็นไรครับ”
“เชิญคุณหนูด้านนี้เลยครับ” หลิวหลัวเอ่ยเชิญลู่ฮานกับเซฮุนเข้าไปยังด้านในที่นั่งที่ได้จัดเตรียมไว้ให้ ก่อนจะรับออร์เดอร์จากทั้งสองคน
ระหว่างที่รออาหารมาเสิร์ฟทั้งคู่ต่างพูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันอย่างที่เคยทำกันทุกครั้ง แต่ครั้งนี้ก็ดูจะแปลกไปก็ตรงที่ว่า....
“ลู่ฮานครับ เสาร์ อาทิตย์ว่างหรือเปล่า?”
“อืม น่าจะว่างนะคะ เพราะตอนนี้ที่ร้านก็เริ่มไม่ค่อยมีงานเข้ามาเท่าไหร่แล้ว เซฮุนถามทำไมหรอ?”
“ขอคำตอบที่แน่นอนได้มั้ยครับ? ว่าว่างจริงๆมั้ย?”
“เอ๋?? ถามแบบนี้ จะชวนลู่ไปเดทหรือไงค่ะ ^^”
“แล้วผมจะชวนไปเดทจริงๆ ลู่ฮานจะยอมไปกับผมรึเปล่าล่ะครับ” เซฮุนพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง แต่ก็ยังคงไว้ความขี้เล่นอยูในตัว
“ก็เซฮุนยังไม่เอ่ยปากขอลู่เดทเลยนี่นา ลู่จะตอบได้ยังไงล่ะค่ะ” ลู่ฮานเอ่ยไม่จริงจังมากนัก แต่ถ้าหากเซฮุนชวนเขาเดทขึ้นมาจริงๆ ก็ไม่ได้คิดจะปฏิเสธอะไร เพราะถือว่าอีกคนแสดงความจริงจังในการที่การที่จะคบเขาจริงๆ
“ถ้างั้นก็.......”
“ลู่ฮานไปเดทกับผมนะครับ ^^”
50%
ความคิดเห็น